Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
door Henry Rohmer Voor zijn nieuwste zaak gaat de Parijse privédetective Alain Boulanger naar Baskenland om Mikel Otxoa, de zoon van een rijke Parijzenaar met Baskische roots, terug naar huis te brengen. De vader vermoedt dat zijn zoon zich wil aansluiten bij de ETA. Boulanger is nauwelijks aangekomen en begint de jongen te zoeken wanneer hij wordt gearresteerd door de plaatselijke politie, die hem als een leidende figuur van de ETA beschouwt...
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 128
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Henry Rohmer
Alain Boulanger en de Baskische samenzweerders: Frankrijk Misdaadthriller
Inhaltsverzeichnis
Alain Boulanger en de Baskische samenzweerders: Frankrijk Misdaadthriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
Alain Boulanger en de Baskische samenzweerders: Frankrijk Misdaadthriller
door Henry Rohmer
Voor zijn nieuwste zaak gaat de Parijse privédetective Alain Boulanger naar Baskenland om Mikel Otxoa, de zoon van een rijke Parijzenaar met Baskische roots, terug naar huis te brengen. De vader vermoedt dat zijn zoon zich wil aansluiten bij de ETA.
Boulanger is nauwelijks aangekomen en begint de jongen te zoeken wanneer hij wordt gearresteerd door de plaatselijke politie, die hem als een leidende figuur van de ETA beschouwt...
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
Henry Rohmer is een pseudoniem van Alfred Bekker
© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
Parijs, in 1991...
Alain Boulanger, de bekende Parijse privédetective, stond voor het raam en keek naar de helderblauwe lucht boven het Champ de Mars-park. Zijn handen zaten in zijn broekzakken. Hij hief zijn brede, gespierde schouders op en haalde diep adem voordat hij zich weer omdraaide naar de man die plaats had genomen in zijn kantoor op de 7e verdieping van de Rue Saint-Dominique.
De man had duidelijk overgewicht en zijn driedelige pak was zeker een duur maatpak. Zijn haar was blond, maar had een sterke rode zweem. En als je naar zijn naam keek, was het duidelijk dat hij Baskische voorouders moest hebben.
Zijn naam was Danel Otxoa en hij had meer geld verdiend in de vastgoedsector dan hij ooit in zijn leven zou kunnen uitgeven. Veel problemen konden worden opgelost met geld, maar de zaak die Danel Otxoa op dit moment bezighield hoorde daar niet bij. Geld alleen zou geen verschil maken.
"Het zou goed zijn als u me langzaam en duidelijk vertelt wat u wilt dat ik voor u doe, Monsieur Otxoa," zei Alain Boulanger terwijl hij een sigaret nam en in zijn mond stak. Hij bood Otxoa er ook een aan, maar die wilde hem niet. Alain nam het eerste trekje, blies de rook uit en voegde er toen aan toe: "Je stelt me vraag na vraag, maar je komt er niet uit met je ding. Ik vraag me af waar dit over gaat."
Otxoa maakte een hulpeloos gebaar. Een gespannen glimlach kruiste zijn gezwollen gezicht.
"Neem me niet kwalijk, Monsieur Boulanger! Het was helemaal niet mijn bedoeling om uw tijd te verspillen. Maar laat het een troost voor u zijn: Tijd is geld voor ons beiden, maar mijn tijd is minstens twee keer zo duur als de uwe! Zelfs als uw agentschap het zo goed doet als ik hoor!"
Alain grijnsde.
"Men hoort juist. Niettemin! Het beste is om me gewoon te vertellen wat je zorg is en ik zal je vertellen of ik iets voor je kan doen!"
Hij haalde zijn schouders op.
"Oké," mompelde hij. "Waarom niet, eigenlijk? Misschien kun je het ergste voorkomen." Hij keek Alain openhartig aan. "Ik ben de zoon van een arme Bask, Monsieur Boulanger."
"Haar naam suggereert zoiets."
"Toen mijn vader hier kwam, was hij zo arm als een kerkmuis. Twee jaar later was hij dood. Hij werkte in de bouw. Een stalen balk doodde hem. Ik was toen vijftien. Het was een moeilijke tijd voor mijn moeder, de jongere broers en zussen - en voor mij. Ik wil dat je dat weet, zodat je beter begrijpt wat er gebeurd is. Ik zie eruit als een Fransman, en dat staat ook in mijn paspoort. Ik heb zelfs geen accent meer dat me zou kunnen verraden - hooguit mijn naam. Maar in mijn hart ben ik altijd Baskisch gebleven. De banden zijn nooit verbroken."
Alain fronste zijn wenkbrauwen.
"Ik begrijp het," mompelde hij, maar eigenlijk begreep hij nog steeds niet wat Otxoa bedoelde.
"Weet je wat de ETA is?" vroeg hij.
"De Euskadi ta Askatasuna? Een ondergrondse organisatie die met haar terroristische aanslagen probeert de Spanjaarden uit Baskenland te krijgen en het Baskenland onafhankelijk te maken."
"Een deel van Baskenland is Frans," merkte de heer Otxoa op.
"Maar de bommen ontploffen meestal aan de Spaanse kant."
"Dat klopt."
"Precies!"
"U drukt dat erg onvriendelijk uit, Monsieur Boulanger. Maar laat maar zitten! Het gaat over mijn zoon Mikel. Hij is ondergedoken, en ik vermoed dat hij naar Bilbao is gegaan om zich daar bij de ETA aan te sluiten." Danel Otxoa slikte, en een lichte blos bedekte nu zijn gezicht. "Je kunt wel raden wat dat kan betekenen."
Alain trok zijn wenkbrauwen op.
"Waar ben je bang voor?"
"Hij kan voor vele jaren achter de tralies worden gezet. Hij zou zelfs een moordenaar kunnen worden en zijn leven ruïneren. Bovendien is hij nog helemaal groen achter de oren."
"Hoe oud is hij?"
"Negentien. Hij stopte met de universiteit." Hij ademde hoorbaar uit. "Hij stopte met alles, eigenlijk. Een echte mislukking, hoewel alles hem werd voorgekauwd. Hij groeide niet op zoals ik. Hij wilde niets. Alleen het beste was goed genoeg voor hem. Hij hoefde het alleen maar te pakken. Ik wil dat hij op een dag overneemt wat ik heb opgebouwd, maar als ik denk aan wat er zal gebeuren als ik op een dag mijn ogen sluit, zie ik zwart."
"En waarom denk je dat hij naar Baskenland is gegaan?"
Otxoa richtte zijn blik op Alain, alsof hij even wilde afwegen of hij het de privé-detective zou vertellen of niet.
"We hebben erover gesproken," zei hij toen nogal gedwee. "We spraken vaak over wat er nu in Bilbao of Mondragón gebeurt. Over het onrecht, over de burgeroorlog. En nu..." Hij sprak niet verder, dus maakte Alain voor hem af: "Nu is de jongen naar Bilbao gevlogen om te bewijzen dat hij ook een hele vent is."
Otxoa knikte.
"Ja, zoiets. Tenminste, dat neem ik aan."
"Ik heb geen grote sympathie voor de ETA," verklaarde Alain Boulanger openlijk. "Het opblazen van onschuldige mensen met autobommen is in mijn ogen allesbehalve een heldendaad!"
"Het gaat over vrijheid!"
"Het kan me niet schelen waar het over gaat, Mr Otxoa. Het blijft hoe dan ook afschuwelijk."
"Het enige waar ik nu om geef is Mikel. Voor zijn leven, Monsieur Boulanger! Voor het leven van mijn zoon!"
Alain knikte en kwam wat dichter bij Otxoa. De privédetective ging half op het bureau zitten.
"Het is bekend dat de ETA een aanzienlijk deel van haar kapitaal krijgt van Franse Basken. Uit bepaalde romantische gevoelens die jij ook schijnt te delen!"
"Daar zeg ik niets over, Monsieur Boulanger."
"Zou het kunnen dat de ene of de andere bom die aan de andere kant van de Pyreneeën en elders afgaat, misschien met uw geld is betaald?" Alain verwachtte helemaal geen antwoord van zijn tegenhanger, maar vervolgde in plaats daarvan: "Maar nu het om je eigen zoon gaat, krijg je ineens koudwatervrees."
"Als je in mijn positie was, zou je je niet anders voelen!"
"Heel misschien."
"Boulanger, jij bent mijn laatste hoop. Haal Mikel terug! Ik geef u een blanco cheque als u dit voor mij doet."
"En wat als hij helemaal niet terug wil? Wat wil je dan dat ik doe? Hem ontvoeren?"
Otxoa haalde haar schouders op.
"Doe wat je kunt, Boulanger! En als hij nog steeds niet van zijn ideeën af te brengen is, dan heb ik tenminste alles geprobeerd. Je zou daarmee Mikel's leven kunnen redden."
Ja, dacht Alain. En misschien niet alleen het leven van deze verwende miljonair, gedreven door een minderwaardigheidscomplex!
"Wat als hij helemaal niet naar Bilbao vliegt?" vroeg Alain.
"Waarom zou hij anders onderduiken? Nee, ik denk dat hij in Bilbao is of daar probeert te komen. Hij heeft geld opgenomen van de rekening die ik voor hem heb opgezet. En hij heeft ook een keer heel specifiek gesproken over de noodzaak om iets te doen. Begrijp je dat, Boulanger?
"Ik weet het niet."
"Vechten met geweer in de hand om Baskenland te bevrijden!"
"Ik hoop dat je het mis hebt en dat we hem hier ergens oppikken."
"Ik hoop het ook." Hij haalde diep adem. Toen zei hij: "Oh ja, er is nog iets anders, Monsieur Boulanger. Ik vond het tussen zijn spullen." Hij reikte in de binnenzak van zijn colbert en legde een dikke, nogal gehavende brochure op tafel. "Dit is een gids van alle particuliere pensions in Baskenland."
Alain nam het boekje en bladerde het door. Het was nog steeds geen bewijs dat Mikel echt op weg was gegaan naar Bilbao. In feite sprak het eerder tegen, want waarom zou hij in dat geval dit boekje achterlaten?
Toen struikelde Alain.
"Sommige pagina's zijn uitgescheurd," merkte hij op.
"Misschien stonden de adressen waar hij heen wilde erop," zei Otxoa, en Alain knikte.
"Ja, dat zou kunnen." Hij zou een compleet origineel krijgen bij het dichtstbijzijnde reisbureau. Misschien was het een aanwijzing.
Alain gaf Otxoa een ernstige blik en vroeg toen, na een moment van aarzeling: "Heeft Mikel geen bericht achtergelaten?"
"Nee."
"Misschien niet voor u, meneer Otxoa. De relatie tussen u en uw zoon was immers niet de beste, zoals u me vertelde."
"Wie nog meer?"
"Heeft hij geen kennissen? Vrienden? Een meisje, misschien? Heeft uw zoon een vriendin?"
Otxoa trok een bedachtzaam gezicht en knikte uiteindelijk.
"Mikel had nooit veel vrienden. Maar er was een meisje. Ik zag haar een paar keer. Ik denk dat haar naam Chloé was. Hij woonde zelfs een tijdje bij haar."
"Is dat zo? Wanneer is het afgelopen?"
"Hij is twee maanden geleden weer bij me ingetrokken." Otxoa haalde zijn schouders op. "Hij deed erg geheimzinnig. We spraken er verder niet over. Misschien heeft hij zijn verstand verloren omdat die Chloé het uitmaakte."
"Wanneer is hij verdwenen?"
"Voor vier, vijf weken."
Alain fronste zijn wenkbrauwen.
"Waarom spreek je me nu pas aan?"
"Ik ging ervan uit dat hij zich had verzoend met Chloé en weer bij haar introk. Toen ontdekte ik eergisteren dat ze hem niet meer heeft gezien sinds hun ruzie."
"Heb je aangifte gedaan van vermissing?"
"Natuurlijk, maar je weet zelf wat zoiets oplevert!"
"Waar kan ik deze Chloé vinden?"
Danel Otxoa greep in de binnenzak van zijn jas en haalde er een adres- en telefoonregister en een kleurenfoto van zijn zoon uit.
"Het zou in het adresboek van Mikel moeten staan," zei hij. "De foto is niet de meest recente, maar u zult hem er zonder moeite mee identificeren. Heeft u nog iets anders nodig?"
"Ja, ik wil zijn kamer bekijken. Zijn persoonlijke dingen, begrijp je?"
"Als u er iets van verwacht, Monsieur Boulanger... Als u het mij vraagt, kunt u nu een ticket naar Bilbao boeken."
Alain knikte.
"Dat kan nog komen. Maar eerst wil ik rondkijken voor aanwijzingen. Voordat ik ga rondneuzen in zo'n explosief wespennest als Bilbao, wil ik eerst wat meer weten. Dat moet je begrijpen."
Alain kon aan Otxoa zien dat hij dit tijdverlies vond. Maar Alain liet zich er niet van weerhouden de zaak op zijn manier te benaderen.
2
"Ik neem natuurlijk aan dat je deze opdracht hebt afgewezen, Alain," hoorde de privédetective even later de stem van zijn assistente Jeanette Levoiseur zeggen. Ze was een welgevormde blondine met helderblauwe ogen die er goed op leek te letten dat haar kleren haar duizelingwekkende vormen op een passende manier accentueerden, in plaats van ze te verbergen.
"Ik heb de opdracht aanvaard," zei Alain droogjes.
Jeanette, die anders stiekem dol was op haar baas, keek hem nu aan alsof hij zijn verstand had verloren.
"Heb ik dat goed begrepen?"
"Dat heb je gedaan."
"Weet je wel waar je aan begint?"
"Jeanette! Ik lees de krant ook!"
"Waarom, Alain? Geen enkele blanco cheque is het waard om te worden besmeurd, Alain!"
Alain had gehoord dat ETA-terroristen dit deden met mensen die zij beschouwden als verraders en spionnen. De privé-detective zette een optimistische glimlach op.
"Ik zal voor mezelf zorgen."
"Ik hoop het."
"Ik heb een mooie taak voor je, Jeanette."
Ze vouwde haar armen voor haar borst. "En welke?"
"Ik moet weten of Mikel Otxoa echt op weg is naar Bilbao. Je moet in de computers van de lokale luchthavens en alle mogelijke vluchten controleren."
Jeanette ademde zwaar en hoorbaar uit.
"Je stelt je het nogal gemakkelijk voor, nietwaar?"
Alain grijnsde.
"Als de top-hackers in de computers van het Federaal Bureau voor de Bescherming van de Grondwet, NASA en het Pentagon kunnen komen, dan kun je waarschijnlijk ook de Parijse luchthaven kraken."
Jeanette gooide haar weelderige blonde manen in het rond.
"Niets is makkelijker, Alain," zei ze nadrukkelijk, hoewel ze allebei wisten dat het niet zo makkelijk was.
3
Tegelijkertijd, ergens in Baskenland...
"Deze man moet sterven!"
De zwart-witfoto lag op de rustieke houten tafel en een paar seconden lang zei geen van de aanwezigen een woord. Vijf mannen stonden rond de tafel. Degene die het laatst had gesproken was een lange, uitgemergelde man wiens haar waarschijnlijk ooit vuurrood was geweest.
Nu waren ze helemaal grijs op een paar strengen na. Zijn intelligente ogen flitsten terwijl hij de een na de ander onderzocht. Geen enkel detail leek hem te ontgaan.
"Ik heb die man eerder gezien," verbrak een van de mannen de stilte. "In de krant."
De grijsharige man knikte.
"Dat kan goed zijn. Hij is een rechter. Zijn naam is Velasco Elizalde."
"Ik heb die naam eerder gehoord. Schijnt een stoere hond te zijn."
"Zelfs stoere honden worden begraven!"
"Heb je al een plan, Salazar?"
De grijsharige man knikte.
"U kunt beginnen met uw voorbereidingen." De zweem van een glimlach flitste over zijn gezicht. "Je weet hoe groot de oren zijn die de andere kant heeft. Dus let op! Voordat we echt beginnen, moeten we wachten op instructies van boven." Na een korte pauze vroeg iemand: "Hoe zit het met de nieuwe jongen?"
Salazar trok zijn wenkbrauwen op.
"Deze Inastro?"
"Ja. Ik heb geregeld dat hij er vandaag niet is. Net zoals je zei."
"Wat is er met hem, Unai?"
"Zal hij deelnemen aan de operatie?"
Salazar vernauwde zijn ogen een beetje en wreef toen over zijn vooruitstekende neus. Hij leek na te denken en niet goed te weten wat hij moest doen. Toen keek hij op en legde uit: "Luister, Unai! Je kunt Inastro vertellen dat er een operatie op komst is en dat hij ... erbij mag zijn. Maar meer niet!"
Unai knikte.
"Oké ... Maar ik zeg je, de man is in orde. Nog steeds een beetje groen achter de oren en met veel pluisjes in zijn hoofd, maar verder in orde. En hij is ook niet dom."
