Łajne kfiatki E-Book

Olo Bereg

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2013

Beschreibung

Książka „Łajne kwiatki” opisuje rok z życia trzynastoletniego chłopca w PRL-owskiej rzeczywistości widziane z dzisiejszej perspektywy. Dla Aleksandra rok 1985 był szczególny – nie tylko dlatego, że wypalił pierwszego papierosa, napisał swój pierwszy wiersz, znalazł się w łóżku z obcą kobietą i miał spotkanie trzeciego stopnia, ale przede wszystkim dlatego, że zaczął inaczej patrzeć na świat, jakby się obudził z jakiegoś letargu. Poznał (nie)smak miłości i odrzucenia, lęk przed śmiercią, rozczarowanie rodziną i tak zwanymi chrześcijańskimi wartościami. Olek wychowuje się w typowej polskiej rodzinie - „katolików-ksenofobów, którym w życiu nigdy do końca nic się nie udaje a winni temu są ONI – Ruscy, Niemcy, Żydzi, komuniści, kapitalistyczni krwiopijcy, feministki i błądzący księża inspirowani oczywiście przez Szatana”.Książka składa się z kilkudziesięciu rozdziałów, które mogą być traktowane jak oddzielne opowiadania i czytane niekoniecznie po kolei. W większości pisana jest prozą, chociaż znajdują się w niej również utwory pisane wierszem oraz fragment dramatu.Powieść miejscami jest wulgarna, miejscami śmieszna a nawet wzruszająca. Tytuł może symbolizować pokolenie, które dzieciństwo i młodość spędziło w „łajnym” socjalizmie, by następnie rozpocząć dorosłe życie – bez żadnego kursu przystosowawczego – w „zgniłym” kapitalizmie.

Leseprobe

Olo Bereg

Łajne KFiatki

© Copyright Olo Bereg & e-bookowo

Projekt okładki: Olo Bereg

ISBN 978-83-63080-92-1

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo www.e-bookowo.pl

Kontakt:[email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości bez zgody wydawcy zabronione.

Carpe diem, czyli od autora słów kilka

Kiedy dwa lata temu podczas wichury tuż obok mnie spadła z dziesiątego piętra deska, rozbijając – zamiast mojej głowy – samochód, którym akurat zaparkowała pewna blondynka, poczułem się tak jakby Bóg dał mi drugą szansę. Muszę coś z tym zrobić, zostawić jakiś ślad po sobie – pomyślałem sobie. Może by tak napisać jakiś „beszczeler”…

Z drugiej strony, czy rzeczywiście warto cokolwiek robić, skoro w każdej chwili możemy umrzeć? Po co zatrzymywać się nad nędzną chwilą, która już minęła, została zamknięta w jednej z szufladek mózgu, by wraz z naszą śmiercią pogrążyć się w nicości? Jaki jest sens wszystkiego? Jeśli jest Bóg i życie pozagrobowe, to wszystko nabiera znaczenia. A jeśli nie ma ani jednego, ani drugiego? Tysiące filozofów osiwiało albo wyłysiało spędzając swój żywot nad podobnymi dywagacjami. I co? Jedno Wielkie Gówno! Dlatego przestałem już zadawać pytania egzystencjalne, na które i tak nikt nie zna odpowiedzi. Staram się żyć każdą chwilą, która mi jeszcze została – reszta nie ma znaczenia. Jak pisał nasz wieszcz Adam Mickiewicz: „Hej, użyjmy żywota, wszak żyjem tylko raz”.

Teraz kolej na podziękowania – podobno znani pisarze tak robią. Ci nieznani i bez talentu zresztą też. Za wkład w napisanie tej książki chciałbym podziękować przede wszystkim sąsiadowi z dziesiątego piętra – gdyby nie jego głupia deska i kompletny brak wyobraźni, to „dzieło” nigdy by nie powstało. W dalszej kolejności dziękuję Panu Bogu za to, że jeszcze żyję, moim rodzicom za spłodzenie mojej skromnej osoby, moim dziadkom – za spłodzenie moich rodziców, moim pradziadkom za poczęcie moich dziadków… Wreszcie – niejakiej Ewie za zerwanie jabłka z niewłaściwego drzewa i wręczenie go swemu naiwnemu mężowi Adamowi, który – po paru gryzach– przejrzał na oczy i dostrzegł w niej wreszcie kobietę. Od tego wszystko się zaczęło.

Ewentualne podobieństwo do osób i zdarzeń rzeczywistych jest zupełnie przypadkowe i niezamierzone.