Wypatrując swego przeznaczenia E-Book

Krzysztof Cirkot

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2009

Beschreibung

Zbiór ten to efekt dwudziestu lat zafascynowania fantastyką. Wszystkie opowiadania (oprócz otwierającego zbiór "Zdrajcy", który dawno temu miał ukazać się w magazynie "Science Fiction", lecz zaginął wśród nawału tekstów jakimi zasypywana była ówczas redakcja) były już wcześniej publikowane na łamach periodyków fantastycznych. Reprezentują one różne gatunki fantastyki: fantasy, horror i science fiction."Glennen Yryath", o jeńcu wojennym z wojny kosmicznej, który zostaje zmuszony do niebezpiecznej misji na planecie, która przypomina Ziemię z X wieku n.e., to opowiadanie debiutanckie, które powstało na konkurs miesięcznika literackiego "Fantastyka" w 1988 roku, by po wędrówkach po biurkach "Fenixa" i "Science Fiction" trafić na łamy "Esensji"."Najsilniejsze z Uczuć" z 1994 roku - opowiadanie o młodym człowieku, który nie ma nic do stracenia - również powstało na konkurs, wtedy już "Nowej Fantastyki"."Park" to debiut literacki w "Science Fiction" oraz pierwszy i jedyny dotąd horror, a ściślej to raczej kolejna gatunkowa hybryda.Ten pierwszy okres twórczości zamyka "Zdrajca" z 1997 roku."Balaton", ostatni tekst zbioru, to opowiadanie powstałe po 7 latach przerwy w pisaniu. Miało ukazać się w zbiorze opowiadań "Ubika", lecz wyszło w "Magazynie Fantastycznym". Rozpoczyna ono nowy rozdział, który być może wyewoluuje w nowych kierunkach.

Leseprobe

Krzysztof Cirkot

Wypatrując swego przeznaczenia

© Copyright by Krzysztof Cirkot & e-bookowo

Projekt okladki: Krzysztof Cirkot

ISBN 978-83-61184-66-9

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo www.e-bookowo.pl

Kontakt:[email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości bez zgody wydawcy zabronione.

Zdrajca

– Dokąd teraz? – wysapał Folino.

Biegli od dłuższego czasu, od kiedy czuły słuch arysty wyłowił dalekie rżenie konia. Mógł to być pościg, lub mogła to być także zwykła czujka – tak czy inaczej, z pewnością byli to wrogowie.

Stali na wydmie, zrogowaciałej od odłamów szaro-żółtej skały, czyhających niemal jak żywe drapieżniki na poruszenia piasku, by bezszelestnie i zajadle uderzyć w ofiarę, zadowalając się zwykle bolesnym kaleczeniem kostek. Byli na pograniczu. Po prawej, hen aż po horyzont, rozciągała się drgająca w gorącym powietrzu, rozgrzana jak piec pustynia Elek. Po lewej w oddali leżały Stepy Południowe z celem ich wędrówki, pasem twierdz zwanych Zębami Aguara, wzniesionych ongiś przez Bileartha Mężnego, by strzegły dawnych granic.

Arysta wskazał na ogromny głaz leżący o jakieś sto stóp od wydmy. Folino obejrzał się. Jeźdźcy wciąż pozostawali niewidoczni spoza szeregu wydm iskalnych nasypów, ale i on słyszał teraz wyraźnie parskanie koni i stukot podkutego kopyta o kamień. Tamten miał rację. Dalsza ucieczka nie miała sensu.

Zbiegli w dół po osypującym się zboczu z piaskiem zasysającym ich spieczone bose stopy i ruszyli dalej biegiem. Folino próbował nadążyć za niezmordowanym arystą, ale wyczerpanie spowodowane odwodnieniem i nagłym, szaleńczym sprintem po wydmach spowalniało jego ruchy – czarne plamy tańczyły mu przed oczami, w ustach i płucach miał roztopione żelazo, anogi ciążyły jak sztaby ołowiu.