Defuncti nostri loquuntur E-Book

Dieter Scharnhorst

• Herausgeber: neobooks
• Kategorie: Religion und Spiritualität
• Sprache: Deutsch

Seitenzahl: 379

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

Quisquis scire vult utrum vita post mortem perduret, legere potest. De hominibus mortuis narrat qui ex vita post mortem per medium nobiscum contactum fecerunt, et de suis ibi experientiis narrant. Praeterea, omnes qui multum boni aliis in terra faciunt gaudere possunt, quia in vita post mortem remunerabuntur. Etiam ii qui multam iniuriam patiuntur, in vita post mortem experientur iustitiam exstare, et eos qui reos sunt poenam congruam non effugisse. Liber meus electronicus multis quaestionibus respondet, ut ubi et ubi sint carissimi nostri praeteriti, et utrum eos umquam iterum conveniamus. Etiam controversam rem reincarnationis tractat. Disputat etiam utrum quis ibi laborare possit et quae actiones ibi praesto sint.

Leseprobe

Dieter Scharnhorst

Defuncti nostri loquuntur

Dieses ebook wurde erstellt bei

Inhaltsverzeichnis

Titel

Defuncti nostri loquuntur

Praefatio:

1. Studium casus

2. Studium casus

3. Studium casus

4. Studium casus

5. Studium casus

6. Studium casus

7. Studium casus

8. Studium casus

9. Studium casus

10. Studium casus

11. Studium casus

12. Studium casus

13. Studium casus

14. Studium casus

15. Studium casus

16. Studium casus

17. Studium casus

18. Studium casus

19. Studium casus

20. Studium casus

21. Studium casus

22. Studium casus

23. Studium casus

24. Studium casus

25. Studium casus

26. Studium casus

27. Studium casus

28. Studium casus

29. Studium casus

30. Studium casus

31. Studium casus

32. Studium casus

33. Studium casus

34. Studium casus

epilogus

Impressum neobooks

Defuncti nostri loquuntur

Hoc liber electronicus multis linguis praesto est.

Hic est secundus meus liber electronicus de vita post mortem.Hoc tempore, non imprimis de canibus aliisque animalibus agit, sed potius de hominibus mortuis qui nos ab ultra terra contactaverunt ut nos docerent.

Praefatio:

Omnes se aliquando interrogaverunt, cur revera vivam aut quid vitae meae sensus sit? Aut etiam se interrogaverunt, cur in Germania natus sim et non in America, Africa, aut fortasse India? Aut cur unus dives, alter pauper, aeger, aut sanus sit?

Bene, quemcumque vis interrogare potes, sed neque sacerdos neque scientia exactam responsionem quam vis aut debes praebere possunt.Ut ad veritatem pervenias, serio considerare debes nec ignorare vitam post mortem et deinde renascentiam esse, quia quaestiones supra dictae omnibus illis respondent.Nec iustum esset si unus luxuriis gauderet, alter in via iaceret. Iesus Christus, Filius Dei, discipulis suis paulo ante ascensionem suam promisit se eis Spiritum Veritatis missurum, quod et factum est.

Omnia eo tempore coeperunt, quod nos Christiani hodie Pentecosten celebramus, cum discipuli eius subito variis linguis loqui coeperunt, quamvis indocti essent.Subito de Deo et Christo et vita in vita post mortem loqui coeperunt.Ita, etiam tum homines omnia manu prima didicerunt.Postea discipuli alios, qui "media" appellantur, erudiebant, per quos angeli Dei loquebantur.

Ex eo tempore, repetita media exstiterunt per quae angeli Dei et mortui ad instruendum communicant.Inter media etiam sunt quae "ova nigra" appellantur, per quae daemones vel spiritus stulti communicant.Tantum discrimen cognoscendum est. Cognitio harum rerum omnium tam ampla est ut studium referat. Sed quicumque sincerum desiderium habet et internum impulsum sentit ad veritatem consequendam, eam inveniet, nam Christus iam dixit:

"Quicumque quaerit, invenit et pulsat, et aperietur tibi." Subito, hominem offendis vel librum nancisceris qui te in rectam viam ducit.In hoc libro, ex multis annis meis investigationis et studiis fretus, describo qualis vita post mortem in mundo ultra et quomodo iustitia Dei praevaleat.

Quicumque hoc legit et sentit se in terra iniuriam pati, gaudere potest quia iustitia sibi in mundo spirituali fiet.

1. Studium casus

Plerique dicunt, "Credo in unum Deum, omnia alia post mortem meam videbo," et nihil de hoc cogitant nec vitam agunt qualem Christus demonstravit.Praeterea, non parati sunt tam subito mundum terrenum relinquere, ut in sequenti exemplo, a medium relato, explicatur:

Spiritus Dei: In hoc studio casus, de anima narro quae, ut homo, in Deum credidit sed vitam vere piam non agebat.Hic vir, Martinus nomine, ex hoc mundo una cum quattuor aliis amicis in accidente sublatus est.

Postquam quinque homines fatale accidens currus passi sunt, figuram miram ante se stantem viderunt, quae eis dixit eos mortuos esse.Verbis peregrini credere nolebant, cum sani essent et corpora viva haberent.

Sed ens mirabilis dixit:

"Ecce, corpus tuum terrestre in curru tuo inclusum est."

Tum cogitare coeperunt, et unus rogavit:

"Verumne est tandem? Vere mortui sumus? Non credere possum, quia vivi sumus!"

Ita quisque dixit.Sed cum corpora eorum mortua vidissent, verba peregrini diligentius consideraverunt et deinde hunc ens rogaverunt:

"Num nunc in regnum mortuorum pervenimus?"

Ens respondit:

"Non estis in regno mortuorum, sed in regno Dei."

"Sed mortui sumus, ut dicis," unus ex eis respondit, "ergo in regno mortuorum sumus."

Et iterum insolitum illud ens dixit:

"In regno viventium estis."

Nondum simpliciter significationem horum verborum intellegere poterant, sed iam ad aliud attentio eorum conversa erat.Nunc homines ad locum accidentis appropinquantes videbant et ab eis audiebant omnes mortuos esse. Nunc quinque mortui paulatim intellegere coeperunt se vere mortuos esse circumstantibus.

"Num vere in alio mundo sumus?" se interrogaverunt. "Homines videmus, sed illis iam non existere videmur. Quid nunc faciamus? Nobis dicunt nos nunc in regno viventium esse, sed ibi peregrini sumus."

Tum quinque mortui ad hoc insolitum ens se converterunt et rogaverunt quid eis nunc accideret, cum omnino egeni essent, et quis eos curaret.

Insolitus respondit:

"Exspectate paulisper, aliquis vos curabit."

Vere non diu fuit quin quinque spiritus magnifici aspectu ad eos accesserunt, unumquodque unumquemque ex his defunctis curans. Una ex entibus etiam ad Martinum se convertit, de quo initio locutus sum et de quo nunc praecipue loqui volo.

"Nunc parentes tuos cognosces," inquit pulchra ens, "et ipsi in mundo spirituali sunt. Statim eos certiores fecimus te tam inopinate mundum spiritualem intrasse, et tum soror tua etiam huc veniet ut te salutet."

Tum puer reversus respondit:

"Non memini me sororem habuisse; nullam habui."

Sed angelus qui eum curabat ei contradixit:

"Ita, sororem biologicam habuisti, sed mortua est cum unum mensem nata esset."

"Fortasse nunc memineris matrem tuam tibi de hac pulchra puella narrasse."

Vere meminit, et angelus perrexit:

"Soror tua curam tuam singularem habebit, et parentes tui confirmabunt eam esse."

In loco ubi quinque infortunium experti erant, manebant. Saltem ita huic filio redeunti videbatur, sed sensus quidam ei indicabat eos non iam prope esse, sed distantiam computare non poterat; tam insolitum ei videbatur. Sed tum parentes ad eum accesserunt, salutaverunt, et mirationem suam expresserunt quod tam cito in mundum spiritualem ingressus esset. Tum etiam sollicitudinem suam expresserunt quod mundus divinus certe vita eius non plane delectaretur. Religiose eum educaverant, sed non pius vixerat. Dum parentes adhuc cum priore filio biologico colloquebantur, soror eius advenit. Aspectu mirabili, angelico praedita erat.Parentes gaudio exultaverunt aspectu prioris filii.

Soror etiam manum fratris prehenderat et dixerat:

"Soror tua sum, quae iuvenis mortua est. Totam educationem meam inter angelos caeli accepi; "Divina educatio mihi data est."

Parentes huius angelicae creaturae, his verbis auditis, laeti sunt. Cum parvam filiam relinquere coacti essent, dolor magnus erat. Quare gaudium eorum eo maius nunc erat, nam haec angelica creatura nunc angelus intercessor eius et filii eorum factus erat.

Alii noti venerant ut eum salutarent, et advena etiam ab eis audire debuit:

"Ita, nunc in aeternitate es, et vita hic post mortem terrenam continuat. Vides, omnes vivimus; tamen non in eodem loco. Nostra hic positio alia est. Hic mundus magnus est. Omnes locum suum in eo inveniunt, interdum locum specialiter electum, gloriosum ad vivendum, interdum modestissimum, pro vita acta."

Haec anima reversa vere mirari debuit vitam revera post mortem continuari, nam ut homo, per totam vitam non multum de ea cogitaverant.Sed nunc Martinus anxius factus est, subito de uxore et duobus liberis cogitans.Quid uxor sua faceret, subito sola cum liberis?Quomodo pecuniam sibi compararet?Curis eum vexabat.Sed parentes eius statim promiserunt se eam quantum possent sustentaturos esse.

Sed soror eius biologica, quae nunc angelica facta erat, dixit:

"Quantum potero eam curabo."

Addidit puerum minorem aegrotare et non solum terrenam sed etiam spiritualem curam requirere, seque in futuro eius curam specialem habituram esse, quia occasionem haberet robore spirituali puero impertiendi ut sanus et fortis fieret.Frater revertens haec verba consolatoria non plane intellegere poterat.

Sed cum parentes iterum valedicere deberent, soror eius ei explicare perrexit, dicens:

"Intercessor tua ero, et nunc te comitabor ad illos altos spiritus caeli qui omnes qui domum redeunt iudicare debent. Ad tales angelos iudicantes ibimus, et ego praecipue pro te orabo." His verbis, frater anxius factus est;ne cogitaverat quidem angelos Dei eum iudicare posse. Soror autem ei multa de vita eius narravit.Etiam de iniustitiis quas commiserat, necnon de fide eius tepida et multis aliis rebus quae mundo divino displicuerant et quibus se oneraverat, narravit.

Frater comperit sororem suam omnia de eo scire, et attonitus rogavit:

"Quomodo fieri potest ut haec omnia scias?"

Respondit:

"Semper familiares meos visitavi et in eis curavi. Interdum ad hunc et illum hominem ivi, eos confirmavi et benedictiones attuli, sed etiam adversa quaedam arcere conata sum."

Dolebat hoc sibi non semper possibile fuisse, sed semper in parentibus eius et in eo et tota familia eius curam ostendisse.

Tum addidit:

"Nunc pro te ad altos spiritus caeli precabor."

Fratrem manu prehendens cum eo longam viam suscepit. Vasta agros transierunt, et ei videbatur quasi haec via numquam finitura esset, nam solitudo erat quam simul peragrabant. Eum consolata est:

"Res mutabuntur, certe felix eris, sed quae nunc gradatim facimus sunt errores tui in vita, gradus qui infructuosi fuerunt. Fidem certe habuisti, sed non satis valida erat ut te ad ulla opera bona duceret aut ad intelligentiam melioris vitae perduceret. Dolendum est quod fides tua non validior erat. Nec vere in Christum credidisti. Festa Christiana fortasse celebravisti, sed de Christo non interrogans, et ita nunc de his omnibus rebus fidei in hoc mundo doceri debebis."

Itaque longam desertamque viam simul ambulaverunt donec ad tabernaculum pervenerunt quod solum in agro deserto stabat.

Hic soror ei dixit:

"Huc simul ingredimur, nam spiritus caeli prope te descenderunt ut te iudicent. Tecum ad illas altitudines ubi habitant ascendere non possumus, sed nunc ibi tentorium suum posuerunt; longam viam perrexerunt ut te in mundo occurrerent in quo deinceps vivere debes."

Frater sororem anxie audivit. Haesitans intrare, rogavit eam ut curaret ut hoc iudicium paulisper differretur. Dixit fieri posse ut primum hoc illudque in hoc novo mundo satisfaciat, ne coram summis iudicibus caelestibus tam oneratis culpa comparere debeat. Ea secum venire deberet, orare ut condicionem eius paulisper meliorem reddat.

Sed soror ei dicere debuit:

"Iam ad id satis sero est. Hoc tibi in vita tua persuasum esse debuisti. Hic exspectare non possumus, nam angeli iudicii iam diu parati sunt te recipere, et mihi legi et praeceptis parere necesse est. Quare te nunc ante angelos iudicii adducere debeo. Sed noli timere, tecum sum."

Hoc ei consolans dixit.Non opus erat timere, et addidit certe non tam malum fore quam putabat.Tantus enim erat timor eius ut sororem suam iterum atque iterum rogavisset ut paulo diutius exspectaret, ut ipse primum oraret, et ut ipsa eum instrueret quomodo respondere deberet.

Sed non amplius eum accommodare potuit et dixit:

"Frater carissime, noli amplius timere. Vides, angelus caeli facta sum, et nunc pro te intercessor tua intercedam."

Hoc dicto, manum fratris prehendit et cum eo cubiculum valde simplex in hoc tentorio posito intravit, quod semi-domus videbatur.Paucae sedes erant, satis ut omnes locum invenirent.Et hic sedebant tres angeli Dei.Quasi advenas ne animadverterent quidem, nam inter se colloquebantur.

Sed tum angelica illa, soror, ante tres fratres exaltatos progressa est et dixit:

"Adsum et fratrem meum biologicum pristinum mecum adduxi."

Se ipsa introduxit et dixit:

"Intercessor eius sum."

Nunc soror post eum progressa et manus suas humeris eius tuto imposuerat, frater paulo tutius se sensit.

Angelus Dei eos interrogavit:

"Nonne sedere vultis?" Sed angelus intercessor respondit:

"Paulisper expectemus et deinde sedeamus."

Nam haec angelica illa sensit quomodo frater suus tremeret et sensit se eum melius protegere posse si erecti essent coram tribus angelis iudicantibus.

Tum unus ex eis locutus est:

"Itaque nos quoque surgemus, si coram nobis stare vis."

Et unus ex eis exclamavit et revertentem interrogavit:

"Quid nos in aeternitatem adducis?"

Hac quaestione obstupuit et nullam responsionem habuit. Nihil dicendum sciebat et ad sororem auxilium petebat.

Sed illa statim locuta est:

"Ita, frater meus nihil speciale secum attulit, sed bonae voluntatis est, quod significat omnia quae in vita terrena neglexit compensabit et expiabit. Pro eo stabo et curabo ut fiat."

Angelus iudicans respondit:

"Quod facere intendis laudabile est, soror nobilis. Sed scis aliquem plerumque aliquid pretiosum ex mundo terreno referre. Semper gaudemus cum hoc modo miramur, nam mundus terrenus etiam divitias spirituales producit, et aliquas ex eis videre velimus. Mos est, post longam absentiam, caris suis donum afferre quod eos delectet. Scimus hoc inter homines consuetudinem esse, et etiam nobis in mundo spirituali consuetudo est nobis aliquid pretiosum post tantam absentiam afferre."

Haesitans, angelus reversus deinde interrogavit:

"Quid est quod tibi afferre debui?"

Et angelus respondit:

"Opera bona! Nonne audistis de bonis operibus quae quis in vita humana facere debet ad Regnum Caelorum adipiscendum? Num quidquam de illis scitis?"

Et soror nobilis statim respondit:

"Ita, bene scit, sed existimabat se adhuc tempus habere ad compensandum quod amiserat; non cum morte subita computaverat. Solum cum maturitate homo intellegit quid pro caelo facere debeat. Idem erat cum fratre meo, et ideo, fratres et sorores carissimi, vos rogo ut erga eum clementes et considerati sitis, nam mundum suum inopinate, praemature et inopinate reliquit." His verbis, tres angeli Dei inter se annuerunt cum benevolis subrisibus.

Sciebant hanc sororem adhuc tot bona verba pro fratre suo dicere posse, et una voce locuti sunt:

"Bene et bene de fratre tuo loqueris, sed scis:

Quod in vita terrena neglectum est, quantum fieri potest, in mundo Dei compensandum est. Quomodo id tibi videtur? Quomodo talem fratrem in ordines nostros accipere possemus, qui de bonis operibus nihil scit?"

Sed nobilis soror eos statim interpellavit:

"Eum docebo quid sint bona opera; eum per ea ducam. Tibi promitto eum ea facturum, quod in vita humana amiserit, hic sua bona voluntate compensaturum."

Ita diu inter se colloquebantur, fraterque paulatim paulo tranquillior factus est.Non iam tam timebat et tremere desiit.Iam enim sororis suae auctoritatem sentiebat, et etiam videbat quomodo hi tres angeli severi amabiles fierent et inter se arriderent, quasi dicerent:

"Huius sororis obiectionibus non possumus disputare."

Tum unus dixit:

"Nonne melius est si omnes nunc simul sedeamus ut de eius futuro et eius benevolentia loquamur?"

Frater et bona soror celeriter assentiebantur.Nunc non amplius opus erat ei manus suas humeris eius protegentibus ponere; nunc de eius futuro cum solatio loqui poterant.Nobilis soror tum de futuro locuta est, quomodo parata esset fratrem suum docere, eum per purificationem ducere, et eum facere quod revera ab eo requirebatur.Ducem fratris suscipere volebat.

Sed unus ex tribus angelis iudicantibus obiecit:

"Cara soror, officia tua iam tam varia sunt, et credimus expedire ut te officiis tuis praesentibus dedicare pergas. Interdum fratrem tuum curare posses."

Sed dixit se, ut angelum intercessorem, pro fratre suo intercessisse.Etiam inter officia sua existimabat fratrem biologicum per primam aetatem ducere, nam alioquin viam suam in mundo spirituali invenire non posset, et ascensus eius impediretur.Addidit se plus quam satis temporis habere pro fratre suo.Tres angeli nullas amplius obiectiones habebant.

Sed antequam valedicerent, augustae sorori successum in ducendo fratre optaverunt et dixerunt: "Postea inquiremus quantum cum eo progressa sis."

Sic mutuo valedixerunt.Nunc angelus reditus gaudio exultabat, et omnis timor subito ab eo sublatus est.Nesciebat quomodo sorori gratias ageret.Sed nunc ambo adhuc in medio huius vasti agri stabant, nullo fine huius desolationis in prospectu.

"Ubi hic habitare debeo?"rogavit, "an ad domum meam terrenam cum propinquis meis redire possum, nam auxilio nostro magnopere indigent?"

Et pergebat obsecrare:

"Veni mecum, simul in domo familiae meae habitare possumus."

"Minime, id fieri non potest," respondit, "probabiliter cum familia tua saepe erimus sine habitatione cum eis. Usque adhuc, semper cum eis fui, et nunc una ibimus. Sed primum, domum tuam quaerere debemus."

Tandem desolatio finem habuit, et non multo post ad vicum spiritualem pervenerunt ubi multos fratres et sorores spirituales convenerunt, qui omnes tam benigni et laeti erant cum aliquis in vico eorum habitare venit.Ambo de domo in domum ibant, et soror quaesivit ubi locus liber esset pro fratre suo.Sed non diu quaerere debuit, nam aliquis ad eam accessit et salutavit.Non erat ignota in hoc vico; iam multas animas in hac sphaera visitaverat, eas personaliter introduxerat, et eis solacium et exhortationem dederat.Nunc cum fratre suo biologico veniebat.Iamdudum aliis nuntiaverat si quis ex propinquis suis Terram subito relinquere deberet, se eos huc adducturam esse, nam ipsa huic vico spirituali praeerat.Ipsa erat angelus princeps huius parvae sphaerae.Sed ut ens angelicum, curam omnium incolarum huius parvae vici gerebat.Omnes animae in ascensione erant.Multa adhuc agenda erant, et omnes docebantur.Soror caelestis adiutores necessarios curabat, nam ipsa princeps erat in hoc parvo vico, et hic nunc ei licebat fratrem suum pristinum docere et ducere.Immensa ei gaudia erat hoc sibi permittere.Statum suum in mundo caelesti et iura quibus debebatur bene sciebat, nam ipsa ab angelis caeli educata, docta et instructa erat.Ergo, amorem et intelligentiam tantum dare poterat, sicut ab angelis amantibus cum quibus creverat acceperat.Ita, reddere poterat tantum quod sibi datum erat et quod in profundum totius animae penetraverat.Omnibus consiliis benignissimis adstabat, sed etiam curabat ut quisque suum opus faceret et ad suum progressum contenderet.Attamen omnes qui in hoc vico habitabant consentiebant et dicebant quam fortunati essent quod sub tali amanti ductu ad cacumina ascendere liceret.

Bene, haec soror caelestis etiam fratrem suum ad domum terrenam ad uxorem et liberos comitari et eum ad hoc specialiter praeparare voluit, quia familiam suam alere posse deberet.Illa ei explicavit quomodo hoc inciperet et dixit:

"Optimum tempus est cum cari tui dormiunt. Nam cum homo dormit, spiritus eius a corpore separari potest, et hic nobis est occasio cum eis colloqui. Eis consilium et ducem damus. Attamen, omnia eorum desideria implere non possumus. Certe eos in vita quotidiana adiuvare possumus, sed desideria eorum et nostra saepe valde discrepant. Dum spiritus humanus corpori terreno et mundo suo alligatus est, totam attentionem suam huic mundo terreno dedicare vult. Studia spiritualia plerumque secundum locum tenent. Tantum cum hi homines sunt qui, intimo animo, firmam fidem in Deum, in leges eius, et iustitiam eius habent, magis probabile est cum eis de rebus pure spiritualibus loqui. Alioquin, cogitationes eorum semper ad humanum diriguntur, cum quo omni fibra sui essentiae coniuncti sunt. Si quis hanc fidem, hanc coniunctionem spiritualem habet, tum magis probabile est occasiones praesto esse ut eos in regno spiritus doceamus et omnes has divitias eis impertiamus."

Sic soror caelestis fratrem suum docuerat.Tum primum cum spiritu uxoris eius coniungi et se invicem amore et gaudio salutare potuerunt.Nullus hic dolor erat, ut solet fieri inter homines qui credere nolunt aut non possunt hanc coniunctionem ultra mortem terrenam exstare.Nunc de futuro spiritu ad spiritum colloqui poterant.Defunctus uxori suae spiritu dicere poterat se eam quovis tempore adiuturum esse si illa et liberi eius se cum voluntate Dei coniungerent.Itaque colloquia imprimis de futuro vertebantur, sed omnia in vitam spiritualem vertebantur.Consolatio spiritualis etiam huic mulieri adiuvare debebat ut dolorem suum superaret, et ipsam certitudinem vitam pergere, se auxilio carorum qui iam defuncti sunt confidere posse, et se iterum conventuros esse.Haec certitudo, si conscientiam penetrare potest, lugentibus tantam vim dat ut dolorem superare et in necessitudinem spiritualem cum caris suis defunctis inire possint, quantum licet.Itaque multa colloquia inter se habebant, nam soror excelsa interdum fratrem suum ad propinquos lugentes comitabatur.Testari potuit quomodo vulnera eius spiritualia sanarentur, quomodo vita pergeret, et quomodo liberi eius crescerent.Laetus erat quod ipse interdum in eorum vitas intervenire et eos adiuvare liceret.Sed haec omnia non solum eius munus futura erant.

Nunc soror eius caelestis locuta est:

"Magnae familiae spiritualis ordinibus te adiungere debes, nam spiritus caeli consilium salutis promovere, illud semper plenius adimplere student."

Itaque agnoscere debuit quam necessarium esset ad suam ascensionem ut in hanc magnam familiam spirituum sanctorum intraret.Hoc significabat se praeceptis angelorum caelestium ducum submittere.Ulteriora munera implere debebat, cum aliis bonis spiritibus munera persequendo quae eum in mundo terrestri exspectabant et quae perficienda erant.Discere etiam debuit non solum mundum spirituum bonum esse, sed etiam mundum infelicitatis, regnum mortis, de quo postea disseram.Et iterum atque iterum significatio vocabuli "regnum mortuorum" ei explicata est, quod hoc ad mundum obscurum eorum qui a Deo separati sunt refertur.Ei quoque pugnam contra hoc regnum mortuorum suscipere debebat.Lacunam in ordinibus mundi spirituum bonorum implere debebat.

Nunc contributionem suam ad magnum opus in magna familia spirituum Dei habebat.Ei etiam gaudere licebat, quia ei pluries cum angelis canentibus et ludentibus, qui inter homines habitabant ut eis gaudium afferrent, iter facere licebat.Martino cum his turbis musicorum esse et cum eis gaudere licebat.Et ei licebat videre quomodo homines laeti fierent in praesentia horum spirituum canentium et musicorum, nescientes cur.Spiritus eorum certe videre et audire poterant quid circa se fieret, quae musica caneretur et quid cantaretur.Spiritus humanus videre potest gloriosas et laetas entia quae descenderunt ut spiritum humanum delectarent.Ita, praeter opus quod fecit, ei etiam id videre licebat.

Soror caelestis tandem parentes et fratrem coniunxit, ut simul gauderent et ascensum suum continuum celebrarent.

Ita haec soror, quae tam mane ad regnum Dei redierat, multas occasiones praeclaras habuit ut caros suos dirigeret.Vera bona intercessor erat, spiritus amoris, cui etiam angeli severi caeli se recipiunt et cedunt.

Nam hi angeli intercessores ad sanctos caeli pertinent, qui saepe Deo et Christo propinqui manent et ab illo magno amore continuo denuo inspirantur, deinde iterum exeunt ut auxilium ferant, ut domum dirigant nomine Dei et nomine Salvatoris, Iesu Christi.

2. Studium casus

Plerique, praesertim iuvenes, non parati sunt subito et inopinate e vita tolli. Hoc iterum videri potest in sequenti exemplo, quod a medium traditum est. Tantum, hic homo magis cum Deo coniunctus erat, et mors eius subita eum ad sanatorium spirituale ad convalescentiam duxit.

Spiritus Dei: In sequenti exemplo, reditus loquitur:

"Ego sum Günter, et breviter de vita mea vobis narrare volo. Cum uxore et liberis meis, una cum parentibus meis, vixi, quia etiam eos curare debebam. Libenter id feci quia parentes meos plus quam omnia amabam. Una in pulchra et concordi necessitudine viximus. Solebam ignotos in montes ducere, et semel Montem Album solus ascendi et ad mortem cecidi. Nunc de vita mea in Regno Dei vobis narrare velim.

Primum quod post casum meum audivi haec verba fuerunt:

"Mortuus est, eum curare debemus."

Haec verba primum intellexi:

"Mortuus est!"

Cogitavi: Vere mortuus sum? Cur talia audire possum? Nondum mihi patuit quomodo vita post mortem continuatura esset. Etiam adhuc obstupescebam.

Subito, aliquis frontem et oculos meos manu permulsit et dixit:

"Günter, nonne me agnoscis?Detlef sum!"

Quasi e profundo somno expergiscerer mihi videbatur. Ita, nunc eum videbam, hunc Detlef. Sed nimis fessus eram ad cogitandum aut loquendum.

Tum Detlef perrexit:

"Tecum nunc manebo et te ducam et comitabor, nam scis te nunc regno terreno valedixisse, et vitam nunc in Regno Dei continuare.Aspice me, Güntere, me agnoscis, nonne?"

Dum loquebatur, frontem meam manu palpavit, et tum subito mihi apparuit, vere, Detlef iuxta me stare, et ita exclamavi:

"Quid!Tu quoque hic es!"

O, ita, recordatus sum, ante me mortuus erat.

Tum me quassavit et laete dixit:

"Sane, et alii quoque hic sunt, sicut avus tuus. Mox eum videbis, et multos alios nosti.Exspecta modo, eos convenies. Interea, brachio meo innitere, te ducam."

Primo, me ipsum aspexi et cogitavi:

"Nonne brachia, crura et spinam fregi?

Lapsus cecidi, id sciebam, sed vere adhuc rectus stare possum?"

Hoc tantum cogitavi, sed Detlef cogitationes meas vidit et dixit:

"O, corpus tuum spirituale perfecte sanum est! Non fregisti crura, manus, aut dorsum.Sine corpore terreno, perfecte sanus es!"

Deinde circumspiciens, mihi videbatur quasi auferrer. Pedes meos aspexi, et sensi quasi terra sub me moveretur. Deinde motus ambulandi feci, sed non tam celeres erant quam terra sub pedibus meis fugiebat.

Itaque Detlef me in novum mundum duxit, dicens:

"Ad dextram tuam respice!"

Ibi tres figuras pulchre vestitas, aspectu insigniter gestas vidi. Eas non novi, itaque eum rogavi:

"Quis sunt?Eas non novi."

"Ita vero, multi hic sunt quos nescis," respondit, "scis, venient et tecum loquentur!"

Rogavi eum:

"Num eos timere debeam?"

"Non debes eos timere," respondit, "sed te iudicabunt, sicut omnes hic ab eis iudicati sunt, nam angeli iudices sunt. Veni, eos saluta!"

Ita, eius consilio, ausus sum eos salutare. Manum meam etiam in salutationem extendi, et eam acceperunt. Sed facies eorum immotae manebant. Ibi stabant quasi columnae et verbum non locuti sunt, hi pulchri entes.

In omnes partes aspexi, quia varias voces audivi, et una clamavit:

"Statim eum in nosocomium duc!Scio quomodo res se habeant; non est bonum non statim eo animas quae violenta morte mortuae sunt adducere."

Deinde Detlef rogavi:

"Quid in nosocomio facere debeo cum bene valeo?Nullos membra fregi."

"O certe!" Detlef etiam dixit, "Fortasse melius tibi est."

Interea, Detlef a me leviter se avertit et pauca verba cum uno ex his tribus angelis iudicantibus commutavit. Sed verba eius intellegere non potui. Tantum cum illis confirmare volebat utrum in nosocomio essem necne. Tum tres quoque consensum dederunt. Itaque omnia mihi accidere permisi. Ignotus eram, postremo, et mundus omnino novus mihi subito patefactus erat. Me ulterius duxerunt, et celerrime ad hoc nosocomium pervenimus. Sed aliter id imaginatus eram; omnino non simile erat. Cogitavi simile esse ei quod in Terra apparet. Sed erat aedificium magnificum, elongatum, multis columnis praeditum. Vidi pulchrum, longum porticum, cum pulchris florum areolis utrinque. Cogitavi, hoc nosocomium esse non potest. Fenestrae eius pulcherrimis coloribus fulgebant.

"Bene," cogitavi, "si hoc valetudinarium appellant, non intellego."

Sed paratus eram videre et experiri omnes admirationes quae me expectabant.Nunc hi tres angeli iudicantes, quos clam timueram, etiam advenerunt.

Nunc me primum alloquuntur dum magnam portam domus aperiebant:

"Intra hanc domum et quiesce!"

Vix paucos gradus in magnificum hortum feceram cum aliae entia ad me festinaverunt et rogaverunt num quidquam a me auferre possent, sarcinas vel vestes superfluas.Stupens, cogitavi quales sarcinas habere possem?

Quia cum quis in vitam post mortem intrat, certe nullas sarcinas secum haberet!Nondum sciebam quid per hoc significarent.Solum quod corpori meo spirituali adhaerebat habebam, et nihil amplius.Quid a me volebant?

Detlef tum dixit:

"Explicationem postea invenies, nunc de ea noli sollicitari."

Sed dum haec verba dicebat, aliquis iterum ad me accessit.Nondum quidem occasionem habueram domum ingrediendi.Continuo, ut ita dicam, vexabar, tum, ad meam admirationem, aliquis mihi etiam potum attulit cum verbis:

"Frater, esurire debes aut sitire. Veni, aliquid tibi refrigerans afferemus."

Detlef mihi annuit:

"Sume modo, tibi proderit!"

"Quid," mecum cogitavi, "hic in Regno Dei etiam edimus et bibimus?"

Aliter mihi imaginatus eram.Sed potum gratus accepi.Paulo amarus erat, sed mihi placuit et sentiebam me confirmaturum et exhilaraturum.

Nam paulatim de aliis rebus cogitare coeperam:

"Tam cito in Regnum Dei intravi, et quomodo me homines iudicabunt? Adhuc secretum timorem horum trium virorum insignum fovebam. Persuasus eram eos omnia de vita mea scire, eos fallere non poteram, de omnibus erroribus meis sciebant.

Itaque quodammodo timore vexabar, sed Detlef me exhilaravit:

"Noli solliciti esse, omnia bene erunt, omnia bene erunt!"

"Postremo, vir bonus eras, noli solliciti esse!"

"Ita vero, hoc dicis, Detlef, sed quomodo se habent propinqui mei qui in terra remanserunt?Unde nunc panem suum accipient?Quid autem de parentibus meis senibus fiet?"

Ita vero, subito de eis valde sollicitus eram.

Sed Detlef dixit:

"Age nunc, age!Perge!" et per domum ductus sum, per pulchras aulas. Nondum sciebam quomodo adhiberentur. Sed tum ad cubiculum lumine inundatum pervenimus. Hic erant plura lecti, ubi tres entia iam dormiebant, et aliquis iuxta ea vigilabat.

Detlef dixit:

"Videsne quartum lectum, adhuc vacuum?"

"Ibi iacere potes."

Iterum post me respexi ut viderem num tres illae personae insignes me huc secutae essent, et revera me sequerentur. Hoc mihi magis magisque terrificum fiebat, quia numquam mecum locuti sunt.

Mallem si modo mihi dixissent:

"Günter, hoc illudque male fecisti, et Deus te propterea puniet."

Sed hoc aeternum silentium me inquietum reddidit et ominosum omen praebuit.

Sed Detlef me consolatus est:

"Tecum nunc manebo, et sicut quis hos tres custodit, ego te custodibo."

"Me nosti!"

"O, immo," inquam, "semper vir bonus fuisti."

Tum me decubui, quo facto, unus post alterum, hi tres angeli iudicantes appropinquaverunt.Singuli manus meas prehenderunt, eas complexi sunt, et mecum oraverunt.Verba eorum pulchra audivi.Tantus calor gratus ex precibus eorum, ex intercessione eorum pro me emanabat, ut postea iterum ab his angelis in oratione comitari desiderarem.Ultimus iam mecum oraverat, et ego tam beata me sensi.Omnis timor me reliquit.Nullae curae me amplius premebant.De caris meis, quos in terra relinquere debebam, cogitabam, et sciebam eos me flere.Sed angeli mihi promiserunt se eos curaturos esse.Eos visitaturos esse, mihi in salutatione valedictoria dixerunt, curaturos esse ut panem cotidianum haberent, sed nunc quiescere debebam.Itaque paratus eram me omnino quieti tradere.Mihi patuit: hi spiritus Dei erant, angeli Dei.Mecum oraverant.Itaque non amplius male sentire poteram.Fiduciam in eos ceperam;vultus eorum iam non severi apparebant; nunc amore et benignitate pleni erant.Certum mihi erat sensum me omnino securum esse posse, tum Detlef mihi dixit:

"Nunc conare dormire, sed primum potione opus est."

Tum mihi alterum poculum attulerunt, sed aliquid omnino diversum ab priore.

Nunc sapore paulo amaro erat, sed Detlef dixit:

"Bonum est si hoc bibis; mire dormies. Et si hic potus non sufficit, aliud tibi dabitur. Sed nunc dormire debes, Güntere, debes! Hoc modo convalescere potes. Te custodiam, et angeli iterum te curabunt."

O, iam sensum habebam me bene dormire posse, quia post hunc potionem paulo amaram, grata lassitudo me invasit.Nesciebam quamdiu dormivissem.

Detlef me iterum excitaverat et mihi dixit:

"Nunc satis est, bene et diu dormivisti."

Cum circumspiciens, solus cum Detlef eram. Tres alii qui dormierant cum intravi abierant, lectis suis vacuis.

Detlef mihi explicavit:

"Mox alii venient et haec loca occupabunt, quia et ipsi quiete indigent in praesenti."

Et cum scire vellem cur primum dormire deberem, dixit:

"Scis, tam subita discessus a vita terrena plerumque aliquid in anima relinquit. Subito, conscientiae dolores sentis, de relictis sollicitus es. Ob omnem sollicitudinem et metum, officia tibi hic assignata complere non potes, et nimis saepe et nimis vehementer retraheris a lacrimis eorum qui relicti sunt. Sed post somnum animae, illud tempus praeteriit. Te flebant, et paulatim convaluerunt et viam suam iterum invenerunt. Cum tempus advenerit, non iam tam ad eos traheris a lacrimis et dolore eorum qui relicti sunt, et tum melius nova officia tua in mundo nostro persequi et complere poteris."

"Sed certe cognoscere possum quomodo cari mei se habeant?"rogavi.

"Pacem et viam suam iterum invenerunt," Detlef me confirmare conatus est.

"Hoc tibi promissum est, et tres angeli curaverunt ut omnes cari tui panem suum acciperent et ut aliquid solis ad domos suas rediret. Te ad eos mox ducemus, sed nunc, noli solliciti esse et conare munus tuum in regno spirituali complere."

Nunc scire volui quae officia me exspectarent, et etiam scire volui num hoc aedificium valetudinarium tantum appellaretur quia, ut novus advena, ibi aliquod tempus dormire debebas?

"Ita," amicus meus respondit, "sed scis, unum tantum poculum tibi sufficiebat. Sed non omnibus ita est. Multi id bibunt et tamen dormire non possunt. Adhuc timore et sollicitudine pro caris suis pleni sunt. Nondum se in Regno Dei et sine illis tolerare possunt. Ideo hi adiutores qui in hac clinica serviunt necessarii sunt; medici etiam hic sunt."

"Medici?" iteravi, attonitus. "Cur medicis in Regno Dei opus est?"

"Praesertim iis," amicus meus mihi nuntiavit, "qui subito morte mortui sunt. Talibus animis viam invenire auxilium ferre debent, et hoc non est aliquid pro certo habendum. Pendet a necessitudine quam quis cum Deo eiusque mundo per vitam habuit. Utrum necessitudo fiduciae fuerit, an nihil cum Deo agere voluerit."

"Quid accidit ei qui propter omnem sollicitudinem et metum dormire non potest?" scire volui.

Et Detlef meus mihi explicavit:

"Hi medici ad hoc eruditi sunt. Quod illi pro te facere possunt, ego facere non possem. Medicus spiritualis est angelus Dei, qui vicissim adiutores suos habet. Te vi leni dormirent." "Vi leni? Quomodo id operatur?"

Scire volui, et Detlef dixit:

"Res omnino diversas habemus in promptu quae iis qui sedari non possunt praesto sunt, sed quae hoc servitium offerre digna sunt. Nos quoque habemus media, sicut homines, ad ens sub anaesthesia ponendum. Simile quiddam est in regno spirituali ad hunc somnum spiritualem inducendum ubi opus est, ubi absolute quiescere necesse est. Praeterea, angeli Dei, ubi necesse est, frontem dormientis optimo oleo spirituali ungent, vel manus eius balsamo spirituali fricabunt. Scis, hic in Regno Caelorum, omnes pro invicem stant. Inter nos servire et simul progredi debemus. Ad Deum, gradatim. Sed hoc fieri potest tantum ei qui intus concordis est. Cum quis hoc aequilibrium, hanc pacem interiorem, hoc unicum desiderium pro Deo et pro Christo, eis serviendi, pro eis laborandi, et plenam fiduciam in eis habendi habet. In hoc animo esse debes posse; tum celerius ad altitudines ascendes."

Et mihi porro explicavit:

"Quo magis terrestris es, eo longius abes a..."

Deum, et eo minus occasio tibi est ut in eius servitium ingrediaris.In servitio inferioris es, et tibi ipsi non prodes.In servitium Dei, in magnam eius familiam, et in societatem cum Iesu Christo ingredi oportet."

Ita, cum stupore audivi et sensi quasi infinita plura mihi explicanda essent antequam omnia intellegere possem.

Tum unus ex tribus angelis ad me se convertit verbis:

"Günter, surge et ex hac domo nunc exi;"Amicus tuus te ducet."

Omnibus gratias egi et omnibus quos vidi me debitum sentiebam.Et cum cubiculum meum relinquerem, alii intraverunt, et lectum meum iterum occupatum vix videre poteram.Sed qui ibi sedebat, dolore et lacrimis repletus erat.Non credere poterat se nunc longe a familia sua abesse, omnibus quae cara habebat relictis.Sed etiam videre poteram quomodo ens amantissimus eum curaret, consolaretur, donec somnus redemptor etiam hunc subito mortuum invasit. Nunc mihi patuit, hanc pacem, hanc atmosphaeram mirabilem in hac domo tantum inveniri posse, nam viam quam ceperam adhuc recordabar.Iam satis magna erat actio in itinere meo ad valetudinarium; clamores undique audiebam, et multa etiam actio alibi videri poterat.Sed nunc ad negotium aliquod ducendus eram, itaque Detlef me primum ad domum suam invitavit. Scire volebam quid hic ageret.De vita in hoc mundo spirituali prorsus nullam ideam habebam.Mihi explicavit vitam hic tam variam esse quam vitam hominum in terra.Sed volebam... Scio quid esset eius activitas.

Dixit:

"Ita, ecce, tibi explicare velim me ab opere meo consueto sublatum esse ut te reciperem. Scis, dum vivebam, multum sculpturae quasi opus secundarium perfeci. Hic in regno spirituali, etiam mihi est facultas id faciendi, sed hic ligna non sculpo; potius, lapides spirituales mihi praesto sunt. Eos caedere et formare possum. Magistros meos ad hoc habeo. Haec activitas mihi convenit, id scis."

Mirari tantum potui, deinde rogavi:

"Quid, tibi videtur, mihi excogitaverunt?"

"Habes electionem," inquit Detlef, "quomodo te occupare velis. Fortasse simili modo?"

"An fortasse te totum aliis serviendo dedicare vis?"

Deinde mihi magnam structuram lapideam ostendit, ex qua nondum videre poteram quid fieret.

Tum illae tres entitates, quas tam timebas, ad me venerunt et dixerunt:

"Te para, amicus tuus venit."

Scire igitur volui num mortem meam impedire non potuissent?

"Minime," inquit, "fatum erat; nobis non licebat id impedire. Sciebamus te hanc viam ingredi et te eam secuturum esse. Itaque simpliciter venimus, parati te recipere et in vitam spiritualem ducere."

Itaque fatum meum erat ut Terram iam relinquere deberem.Bene, nihil iam re vera querendum erat.Dolor separationis in me sanata erat, et sciebam caros meos in bonis manibus esse.Caute receptus et amanter exceptus eram.Itaque nunc constitueram servire sicut amicus meus Detlef.Aliis in mundo spirituali servire volebam, vel fortasse etiam homini, si approbationem angelorum superiorum acciperem.Ergo, colloquium cum tribus inii;erant enim, ut ita dicam, spiritus Dei mihi duces.Tum suggesserunt ut aegrotos et lecto affixos visitare possem, vel curare eos qui ultimas horas in terra agebant.Ibi iuxta eos sedere et cum spiritu eorum pro gratia et misericordia Dei precari possem.Cum illis orare debebam, sicut illi mecum oraverant cum in lecto meo quietis in mundo spirituali iacerem.Ita, id mihi gaudium et benedictio fuerat.Itaque cum morientibus precari constitui, cum ad mortem veniret.Pro eis orare volebam, meis solis viribus utens.Cum spiritu morientium, cum oriretur, contactum stabilire volebam.Volebam etiam, si mihi liceret, praesto esse si quis, sicut ego, subito morte moreretur.Deinde eos ducere volebam.Desiderium etiam habebam homines in vita cotidiana comitari, eos in recta via ducere et ad vitam altiorem dirigere.

Conari volebam cum spiritu adhuc in corpore terrestri contactum facere et eum docere:

"Mox manus in manibus in Regno Dei stabimus."

Permissum mihi concessum erat proximo meo hoc modo servire.Et ita munus meum hoc modo ex eo tempore perfeci.Tam multiplex est.Olim, locum meum cum homine solo invenio.Deum nomine Servatoris precor ut misericordiam pro eis habeat, ut eos recipiat et ignoscat.Pro condicione, etiam conor colloquium cum spiritu hominis inire, eum ad ultimas vitae horas dirigens, et cum eo precans.Hoc modo, semper multas occasiones inveni et invenio ad servitium meum implendum.Me beatum facit.Itaque in ordine Dei sto et servitium meum proximo impleo.Sicut ductus sum, sicut mihi benignus et misericors fui, ita et ego pro aliis precari et ducere volo. Sed unum adhuc revelare velim: interdum munus meum paulo difficile est.Nam interdum homo vitam Deo gratam non vixit.Tum purificationis eorum, tribulationis quae eos expectat, conscius fio.Sed per precem meam, per sacrificium meum, eos ducere possum, consolator eorum esse in loco tribulationis eorum, eos continuo de amore, misericordia et gratia Dei quae aliquando eos quoque complectetur admonere.Hoc modo munus meum impleo, et ita est: homines in terra vitae suae, ambitui suo, omnibus quae ipsi creaverunt, adhaerent.Nolunt se ab hoc mundo terreno separare.Semper homines esse volunt.Tantum cum senescunt et corpora eorum onerosa fiunt, sententiam mutant.Tum parati sunt terram relinquere.Sed diu tempus requiritur donec id fiat.Qui in flore aetatis sunt, qui bene agunt, mori nolunt, nolunt.Et cum in mundum ultra ingrediuntur, contenti esse nolunt, ne in primis quidem gradibus.Quam ob rem hac cura indigent.

Homines plerumque mori nolunt.Et qui in vitam post mortem se collocaverunt et, post vitam bonam, in mundum divinum integrati sunt, tam felices se in hac magna, pulchra, harmonica familia sentiunt ut redire nolint.

Et cum eis tum dicitur:

"Nunc fere tempus tibi est, plus assequi debes, positio tua praesens nondum sufficit, mox in novam vitam terrenam renasci debes," respondent:

"Minime, minime, nondum! Nondum! Hic me relinquite! Nolite me in novam vitam terrenam ire sinere, illuc redire nolo!"

Quidam primum leniter ad somnum placidum persuadendi sunt, ut transformatio fieri possit et renascantur ut pueri in terra.Non omnes vident hoc sibi prodesse, quia mundum caelestem tam amant et hic domi se sentiunt, quia futurum quod nova vita terrena secum affert nimis incertum videtur.Nam dum quis tam parum scit ut homo, in vita post mortem de tentationibus et periculis quae eum in vita terrena expectant scit.Scit se tam cito tentationi cadere.Quam mirum, comparatione facta, id in regno spirituali habere potest.Et tot timent ne ea quae hic hactenus acquisiverunt amittant, nisi se in futura vita terrena probent.Quia deficiant, quia nulla scientia quam familia eorum adhuc in mundo Dei sciebat in vitam eorum penetravit.Memoria eorum aufertur quia omnes denuo in nova vita terrena incipere debent.Agitur de novo demonstrando quid sit desiderium animae eorum.Utrum vere in profundo animae suae fundati sint, utrum vere trahantur desiderio Dei et Christi, Regis mundi spirituum.Neque hic neque illic mundum suum relinquere volunt si in eo felices se sentiunt.Itaque saepe oritur condicio in qua eum relinquere debent ut vitam altiorem ingrediantur, ut gradum spiritualem altiorem ascendant, ut celerius ascendant.Dolere potest homines cum aliquid simile ei quod hodie accidit in circulo eorum accidit.

In Regno Dei, saepe non tam dolet, nam ad valetudinaria spiritualia ducuntur et ibi in somnum placidum ducuntur.Deinde, cum pax super relictos in terra advenerit et lacrimae eorum non amplius per genas fluant, tum tempus erit expergiscendi iis qui in valetudinariis spiritualibus sunt, et tum omnia ex prospectu spirituali iudicabunt et novae vitae se accommodabunt.Itaque mihi permissum est haec verba ad vestram instructionem dicere.

3. Studium casus

Multi credunt se, tam multum ad Deum precantes, prae ceteris commodum habere, et eos qui ad sanctos, ut aiunt, preces a se receptos iri vel ad eos ductos iri post reditum ad vitam post mortem. Educatio ecclesiastica falsam eis ideam vitae post mortem dedit. Non possunt imaginari tantum ibi laborandum et studendum esse. Et cum aliquis eis hoc narrat, indignati repudiant. Relatio sequens, a medium relata, responsionem praebet.

Spiritus Dei: In sequenti exemplo, anima reversa de vita sua in vita post mortem narrat: Nomen mihi est Hilde, et vobis narrare velim quid mihi acciderit primis diebus mundi Dei.Pauca etiam de vita mea humana dicere velim.

Innupta mansi et, ut credebam, vitam piam vixi, vitam meam religiosam gravissime accipiens.Sed cives mei mores meos non semper probabant.Dicebant me violentam et saepe hypocritam esse, itaque nimiam meam pietatem non credebant.Ego autem per totam vitam meam pia esse studui, quia credebam orationem partem vitae esse et multum orare magni momenti esse.Parentes mei me docuerunt per multam orationem peccata alicuius dimitti.Multa etiam bona simul facere conata sum.

Nunc vobis narrare velim.Cum oculum meum spiritualem aperui, hoc novo mundo obstupui et mirata sum.Parentes mei, quidam propinqui et noti ad me venerunt.Non laeta facies eorum erant, et nemo eorum valde laetus videbatur.Manus mecum salutantes iunxerunt, et ego laetam meam admirationem exprimere volui quod eos iterum viderem et quod me salutare venisserunt.Sed nullam occasionem habui, ne loquendi quidem.Primo, cogitationes meae turbabantur.Nondum plane certus eram utrum vere mortuus essem an omnia quae experiebar somnium tantum essent.

Sed tum aliquis iuxta me stetit et mihi clare demonstravit me in vita post mortem esse.Pro mundo terrestri mortuus eram, sed spiritu resurrectus, et omnes qui me salutabant nunc etiam in vita post mortem erant, mundo quo nunc me familiarizare debebam.Huic ordini me accommodare et omnino obedire deberem, quia omnia quae in vita feceram non optimo ordine essent.Nunc omnia quae male feceram emendare deberem.Sed de hoc non amplius locuti sunt, sed me potius invitaverunt ut venirem.Impressio mihi erat quasi alicubi in Terra in vico ignoto viverem.Omnia tam similia condicionibus terrestribus videbantur.

Tum quidam, qui comes meus factus erat, domum accessit et dixit:

"In hac domo interim habitare debebis. Incolae hic quasi familia una habitant. Nunc eis te iungere et cum eis concorditer vivere conari debes, cum ultimus adveneris."

Ens perrexit, dicens illos alios fratres et sorores spirituales ibi iam aliquamdiu fuisse et ideo Dei mandatum perfecte nosse.Ergo, eorum praecepta sequi debui.

Comes meus me iterum interdum visitaturum promisit et me reliquit, me cum illis incolis relinquens.

Domus quam ingressus sum tam simplex et modesta erat quam iam in Terra vivere consueveram.Hic frater ad me accessit et me nomine omnium salutavit.Me rogavit ut sederem, cum mihi aliquid de vita sua et opere suo narraturi essent.Primo, vere attonitus eram et satis fessus.Adhuc nesciebam an vera essent quae mihi narrabant, an modo mortuus essem, an omnia tantum somnium essent?Itaque rogavi num mihi paulisper quiescere permitterent, cum magna mihi somni necessitas esset.Me in cubiculum parvum et angustum duxerunt ut iacerem.Vix intellegere poteram cubiculum simplex esse, cum solum lectum meum simplicem viderem.Cetera omnia mihi nullius momenti erant, cum valde fessus essem, sed tamen cogitare poteram: Si revera verum est me mortuum esse, tum solum quiescere volo.Postea nesciebam quamdiu revera dormivissem.Nullum systema temporis hic erat, nec horologium quod inspicerem.Postquam bene dormivi, curam meam continuare et me rogaverunt ut communitati iungerem.Post hunc somnum, vere recreatus et levatus sum.Omnes gaudium suum declaraverunt quod bene valebam et quieveram.

Deinde mihi narrare coeperunt quid hic facere deberent, quid iam perfecissent, et quid adhuc agendum esset.Itaque res sermonis semper erat labor.

Deceptus eram, partim quia in hoc angusto loco cum ignotis vivere debebam.Tandem eos interrogavi num forte esset possibilitas congressus cum sanctis caeli.Nam, inquam, in terris didici, si multum oraveris, portas caeli aperiri, peccata tua dimitti, et deinde gloriam caelestem ingredi posse.

Itaque eos interrogavi:

"Ubi sunt sancti caeli? Num nemo praeter te superest? Num vere tecum vivere debeo?"

Hoc confirmaverunt et dixerunt me adhuc multa, sicut ipsi, emendare debere.Nunc conari debeo cum eis concorditer vivere.Respondi me nihil nisi concordi vivere assuetum esse.Sed animadverti eos nunc me semi-despicientes, semi-interrogantes aspicere, deinde iterum se invicem aspicere.Tum eos interrogavi num hic in Regno Caelorum orarent, num magis necessarium esset in Regno Caelorum orare, quia non poteram imaginari necessarium esse in Regno Caelorum laborare.Dolorem meum expressi quod non statim mecum precati essent.Inter se tantum aspexerunt, deinde frater qui me exceperat et salutaverat surrexit et dixit: "Sane, nos quoque precamur. Sed hic precari et laborare debemus."

Tum eos rogavi ut surgerent ad orandum, et petitioni meae obtemperaverunt et mecum steterunt ad orandum, nam antea simul sederamus. Precationem dixeram sicut facere consueveram in vita mea. Tum eos rogavi ut genua flecterent, et genua flecterent. Non defui aspectus quos inter se mutuo mutaverunt. Cum surrexissem, alii quoque surrexerunt et dixerunt tempus esse laborandi. Ego cum eis venire debere, et tum operi introducerer. Sed nolebam nec intellegere poteram aliquem in caelo laborare debere. Persuasus eram omnes male se gerere, et respondi me eos non comiturum esse ad laborem, sed hic in domo mansurum et oraturum. Etiam pro eis precaturum esse ut Deus peccata eorum ignosceret.Sed iterum, vidi eos tantum inter se interrogative aspicientes.Id intellegere nolebam, quia credebam in caelo orationem esse praecipuam precandi viam.Votum meum erat quam celerrime ad sanctos caeli pervenire.Ad hoc, oratio mihi sola recta via videbatur.

Et nunc iterum orare coepi donec alii ab opere redirent.Tum iterum eos rogavi ut mecum orarent.Sed recusaverunt, dicentes se orare velle tantum si spiritus superior, angelicus ens, ad eos veniret et eos ad orationem vocaret.Nam hic in mundo Dei, vita ipsa similis orationi esse debet.Itaque me docuerunt caritatem, benevolentiam, et intelligentiam hic idem esse ac orationem.Hoc non intellegere poteram, nec intellegere volebam.Tum dixerunt me solum orare posse, ut solebam, sed se facturos esse quod vellent.Tum disputare coepi et eis dixi culpam suam esse quod nondum ad sanctos caeli pervenissent quia orare neglexerant.