Is denn al Wiehnachten? E-Book

Herbert Gerjets

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Für Kinder und Jugendliche
• Sprache: Deutsch

Seitenzahl: 56

Veröffentlichungsjahr: 2013

Beschreibung

Wienachten is för jeden wat anners. För Herbert Gerjets moken Vertellsets ut sien Kinnertied un dat, wat he beleevt hett, de Advents- un Wiehnachtstied to wat ganz Besünners. He achterfroog aver ok geern, waar dit un dat herkeem. Ganz wichtig wer hüm jedet Jahr de Wiehnachtstied in d' Kark. Dit Book spegelt dat allens weer.

Leseprobe

Is denn al Wiehnachten?

van Herbert Gerjets

Books on Demand

Wat in dit Book steiht

Is denn al Wiehnachten?

De Adventskranz

De stille Tied

De Nacht van Betlehem

Sankt Nikolaus

Flocki un de Nikolaus

De leev Nikolaus

Nikolaus in d` Stress

Uns Huuswichtel „Tomte“

Theater spelen

Inge`s lüttje Muus

De Wunschzedel

De Wiehnachtsmann

De Wiehnachtsengel

Wiehnachten bi Rieko un Fidi

Wiehnachten bi Helga to Huus

De vergetelk Wiehnachtsmann

„So wie es früher war“

Wiehnachtsboom plünnern

Is denn al Wiehnachten?

„Ik weet nich, of dat all so richtig is.“ Hans seet mit en paar Nabers an d` Disch to `n Klöönsnack un weer an `t Simeleren. „Waaröver denkst du na? Wat hest du?“, frogen de annern. „Hebbt ji jo lest Tied maal in de Geschäften ümkeken? Dat weer jüüst Anfang September, do geev dat in veel Ladens al Wiehnachtsslickereen, Spekulatius, Leevkoken un sogaar Christstollen hebb ik daar sehn. Reegt jo dat nich up?“ „Jo, daar hest du woll recht“, antwoordde Gerd un slubber suutje sien Tee. „Man de Tieden hebbt sük ännert. Fröher wünschen sük de Kinner ja ok ganz wat anners at vandaag.“ Karl meen: „Ünner dat Motto „Allens hett sien Tied, Advent is in Dezember“ hett sük de Landesbischöfin Käßmann ut Hannover ok al to Woord meldt, ehr gefallt dat ok nich. De Minschen weten doch heel nich mehr, wat Advent un Wiehnachten för en Bedüden hett. Se hett al Protestplakaten drucken un verdelen laten. Wenn de Verkoop van Wiehnachtskraam na Volkstruurdag oder Ewigheidssönndag anfangen dee, weer dat ok noch froh genoog. Well köfft sük in September denn al Wiehnachtskugels of Luchten? Siet Anfang Oktober maakt en Boomarkt van hier al Werbung mit „Unser Weihnachtsmarkt ist eröffnet.“ Dat is doch nich normaal, oder?“ „Man de Geschäftslüü willt doch Geld verdenen“, see Hanni un schunk noch weer Tee in. „Dat söölt se ja ok. Bloß dat Wiehnachtsfest un de Vörfreud dröfft dör den frohen Markt nich kött maakt worden.“ „Jo, Schuld hebbt aver ja de Lüü, de dat all so froh kopen. Ik mach in September noch ganz kien Stollen of Spekulatius. Dit Backwark höört to Advent, bloß denn mag een dat al gaar nich mehr, wenn man dat vördeem al immer bi d’ Tee vörsett kriggt“, geev Hans daarto. „Gifft dat vandaag kien Stück Kook bi d’ Tee? Hanni, dien leckern Appelkook? Waar is de?

Oder hest du ok al Wiehnachtsbackwark inköfft?“, gnuffel Hans. Hanni smüüster: „Nee, nee. Dat ji doch immer bloß an `t Eten denken mööt.“ „Wenn sük in September of Oktober aver nüms för de Wiehnachtssaken interesseren dee un daar keeneen wat van kopen dee, denn würren de Geschäftslüü token Jahr villicht eerst later daarmit anfangen“, meen Karl.

Gerd harr en Infall: „Wi schrievt en Breev an uns Politikers, de mööt wat tegen den Vörwiehnachtskonsuum doon, anners ward se van uns nich weer wählt.“ „Jo“, see Hans, „un ok en Dörslag an uns Harlinger Bladd. Villicht könt de ja wat ünnernehmen, daarmit dat in anner Jahr later anfangt.“ „Mooi weer `t ja, aver glöven kann ik daaran nich.“

De Adventskranz

„Advent, Advent,

ein Lichtlein brennt,

erst eins, dann zwei,

dann drei, dann vier,

dann steht das Christkind vor der Tür.“

So heet dat bekannteste lütt Adventsgedicht, wat woll jedereen al maal höört hett. Klaar: Dat dreiht sük hier üm den Adventskranz. Wi hebbt hüm in d’ Stuuv hangen, bi welk steiht de aver ok up d’ Disch. Ik mag in de Adventstied dissen mojen grönen Kranz nich missen. Un ok in de Koophüüs kannst seker ween: Ohn en „Adventskranz“ löppt nix. Mit veer smucke rode Keersen un Dannengröön schall uns vörwiehnachtlich tomood ween. Nu gifft dat aver ja ok süks Adventsbanausen. De meent, man schall glieks all veer Luchten tomaal anbrennen. De könt dat denn nich aftöven, bit de tweede, darde un veerde Advent kummt. Bloß man immer suutje! „Erst eins, dann zwei, dann drei, dann vier ...“ De Adventstied is de Tied, waar wi dat Töven lernen schöölt. Nich so fix. „Laat di man Tied!“

Weet ji egentlik, well dat mit dissen Adventskranz utklamüüstert hett?

Dat is noch gaar nich so lang her! Martin Luther un Goethe hebbt hüm nich kennt. Dat is 1839 ween. Daar harr de jung Hamborger Schoolmester Johann Hinrich Wichern de Idee, för sien Schölers --- dat weren all besünners arm Kinner -- den eersten Adventskranz to boen. He kreeg sük negenteihn lütt witte Keersen un veer groot roden, de wurren up en groten Holtkranz fast maakt. Daarmit dat denn `n beten feiner utseeg, tüdel he daar Grööntüüg ümto. Bi de Morgenandachten wurr jeden Dag een Keers mehr anstoken, un an de Sönndaag een van de roden. So wurr dat för de Schölers nich so stuur, up Wiehnachten to töven.

Wenn all de Keersen ansteken weren, denn kunn dat Christkind komen. Denn weer de eerste Wiehnachtsdag. Un vandaag? --- Ja, daar töövt wi immer noch. De veer rode Keersen sünd bleven: De lüchten för uns Minschen, dat uns dat Töven nich so stuur ward.

De stille Tied