Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: SAGA Egmont
- Kategorie: Sachliteratur, Reportagen, Biografien
- Sprache: Polnisch
Mówić o Napoleonie oznacza konfrontację z gigantem. Jak zwykły nastolatek pochodzący z Korsyki, niski, wątły, bardzo zwyczajny pod względem fizycznym, w ciągu dwóch dekad, mógł zostać najpierw konsulem, potem cesarzem Francji, a następnie postrachem całej Europy? Używając słów Manzoniego, od Alp po piramidy, od Manzanares po Ren, dominacja Napoleona Bonaparte była naprawdę niepowtarzalna. Będąc przywódcą Francji, reszta Europy jednoczyła się przeciwko niemu wiele razy, w niezliczonych koalicjach, przerażonych łatwością, z jaką ten człowiek był w stanie unicestwić wrogie armie, wyśmiać strategie przeciwnika, zaburzyć równowagę całego kontynentu. Nawet porażka w Lipsku i pierwsze wygnanie nie zdołały złamać jego charakteru. Napoleon był prawdziwym geniuszem wojskowym, być może jako jedyny w historii ludzkości, a na polach bitew Marengo lub Austerlitz zapisał nieścieralne karty historii, których przeznaczeniem była nieśmiertelność. Ale był również człowiekiem, który właśnie dążąc do zdobycia chwały, poświęcił setki tysięcy europejskich żołnierzy, plamiąc krwią cały kontynent, jak nikt nigdy dotąd w historii ludzkości.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 47
Veröffentlichungsjahr: 2020
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Giancarlo Villa, Lucas Pavetto
Napoleon
Wieś w pobliżu Grenoble, Francja, 1815
Tłumaczenie Monika Nastałek
Saga
NapoleonTłumaczenie Monika Nastałek
Tytuł oryginałuNapoleon
Zdjęcie na okładce: Shutterstock Copyright © 2020, 2020 Giancarlo Villa, Lucas Pavetto i SAGA Egmont Wszystkie prawa zastrzeżone ISBN: 9788726710403
1. Wydanie w formie e-booka, 2020
Format: EPUB 3.0
Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą SAGA Egmont oraz autora.
SAGA jest wydawnictwem należącym do Lindhardt og Ringhof, spółki w grupie Egmont.
„Siły Napoleona, liczące zaledwie kilkaset ludzi, dumnie maszerują w kierunku regularnej armii francuskiej, rozlokowanej już do ataku.
– Na pozycje, żołnierze! Gotowi do strzału! – krzyczą generałowie regularnej armii.
Napoleon nakazuje swojemu oddziałowi zatrzymać się, ale nie ładować karabinów.
Porzuca szeregi swojej małej armii, samotnie idąc w kierunku wroga.
– Cesarzu, co robisz? – pyta któryś z jego ludzi, zaniepokojony. Ale Bonaparte go ignoruje.
– Żołnierze Cesarstwa Francuskiego! – woła Napoleon, zwracając się do żołnierzy stojących przed nim z bronią wycelowaną w jego klatkę piersiową. – Żołnierze Francji! To ja. Wasz Cesarz!
– Wystrzelić na sygnał! – krzyczą tymczasem generałowie regularnej armii.
Wiele głosów z małej armii Napoleona błaga go, by ponownie dołączył do szeregów: bitwa ma się rozpocząć, a w ten sposób może dać się zabić!
Ale Bonaparte, sam pomiędzy dwiema formacjami, nie cofa się. Wręcz przeciwnie. Rozkłada ramiona, jakby chciał zachęcić żołnierzy armii francuskiej, by go zastrzelili.
– Żołnierze francuscy! – krzyczy ponownie. – Wasz Cesarz powrócił, jest tutaj, przed wami. Strzelajcie śmiało, jeśli tego chcecie.
Nikt się nie rusza. Tylko wiatr powiewa na polu bitwy, pieszcząc trawę.
Nagle generałowie regularnej armii wydają rozkaz do strzału!
Napoleon stoi z otwartymi ramionami, czekając na strzał z muszkietu, który może zakończyć jego życie. Ale strzał zaskakująco nie nadchodzi. Wiatr nadal potrząsa trójkolorowymi sztandarami. Nikt nie strzela.
Generałowie regularnej armii teraz krzyczą, obrażają, grożą aresztowaniem dezerterów, lecz ani jeden muszkiet w rękach żołnierzy, skierowany na Bonapartego, nie strzela.
– Żołnierze francuscy!– woła ponownie Napoleon, teraz śmiejąc się. – Na co czekacie? Dlaczego nie słuchacie swoich generałów? Nie chcecie zastrzelić waszego Cesarza?
Znowu nikt nie strzela.
– Cesarz! – zamiast tego krzyczy głos z tyłu. – Niech żyje Cesarz! Niech żyje Bonaparte!
Wkrótce ten jeden głos zamienia się w rzekę wiwatów.
– Niech żyje Cesarz! Niech żyje Napoleon Bonaparte! Niech żyje Francja!
– Moje dzieci – woła Napoleon. – Zostawcie broń na ziemi. Dołączcie do mnie. Czas jechać do Paryża! Czas odzyskać to, co nasze!
Niczym szalejąca rzeka, obie armie biegną ku sobie, łączą się, zlewają. Wreszcie zjednoczone pod dowództwem ich nieśmiertelnego Cesarza!”.
Mówić o Napoleonie oznacza skonfrontować się z gigantem.
Jak zwykły nastolatek pochodzący z Korsyki, niski, wątły, bardzo zwyczajny pod względem fizycznym, w ciągu dwóch dekad mógł zostać najpierw konsulem, potem cesarzem Francji, a następnie postrachem całej Europy?
Używając słów Manzoniego, „Od Alp po piramidy, od Manzanares po Ren”, dominacja Napoleona Bonapartego była naprawdę niepowtarzalna. Odkąd został przywódcą Francji, reszta Europy jednoczyła się przeciwko niemu wiele razy, w niezliczonych koalicjach, przerażona łatwością, z jaką ten człowiek był w stanie unicestwić wrogie armie, wyśmiać strategie przeciwnika, zaburzyć równowagę całego kontynentu.
Nawet porażka w Lipsku i pierwsze wygnanie nie zdołały złamać jego charakteru.
Napoleon był prawdziwym geniuszem wojskowym, być może jako jedyny w historii ludzkości, a na polach bitew Marengo lub Austerlitz zapisał nieścieralne karty historii, których przeznaczeniem była nieśmiertelność.
Ale był także człowiekiem, który właśnie dążąc do zdobycia chwały, poświęcił setki tysięcy europejskich żołnierzy, plamiąc krwią cały kontynent, jak nikt nigdy dotąd w historii ludzkości.
Napoleon – Włoch
Napoleon Bonaparte urodził się 15 sierpnia 1769 roku na Korsyce w rodzinie genueńczyków, Carla Marii Buonaparte i Marii Letycji Ramolino. Włoscy rodzice i pochodzenie z Italii zawsze będą powodem do dumy dla młodego Napoleona, który później powie: „Pochodzę od tych, którzy kiedyś zakładali imperia i rządzili znanym dotychczas światem!”.
Nie powinno to być zaskoczeniem.W czasach Napoleona wyspa dopiero od niedawna była pod kontrolą Francji, co zresztą nie nastąpiło bez wyraźnych aktów oporu. Korsyka wywodzi się z wielowiekowej dominacji genueńczyków, która pozostawiła głębokie ślady nawet w jej kulturze.
Napoleon dorastał w bardzo licznej rodzinie, z wieloma braćmi i siostrami. Łącznie miał dziewięcioro rodzeństwa, chociaż dwoje umarło w młodym wieku. Młody Bonaparte został ochrzczony w obrządku katolickim w Ajaccio. Oboje jego rodzice wywodzili się ze szlacheckiej rodziny toskańskiej: herb, któremu nie towarzyszyły ogromne środki finansowe, ale który wystarczał, aby zapewnić mu pierwszorzędną edukację w najlepszych szkołach na wyspie.
Wzorcem w edukacji młodego Napoleona pozostawała jednak jego matka, Maria Letycja: to ona wychowała bardzo ambitne dziecko, niezwykle kulturalne jak na swój wiek, o charakterze, który od razu wydawał się dosyć niespokojny.
Miłość Napoleona do matki, nawet pomimo surowości, z jaką czasami był karany, nigdy nie podlegała dyskusji.
„Jak kształtuje się człowiek? Będzie odważny czy tchórzliwy? Będzie dobry czy okrutny?” powie już dorosły Napoleon. „To wcale nie jest kwestia przypadku, nic z tych rzeczy. To jego matka o tym decyduje!”.
Chociaż z woli rodziców Napoleon został ochrzczony, nie rozwinął w sobie silnej wiary. Co więcej, w ciągu swojego życia oświadczy, że wierzy w Boga dalekiego i niezbyt zajętego sprawami ludzkimi; nie będzie pałać miłością do obrzędów katolickich, ani wyrażać szacunku dla ich hierarchii.
Gdy miał dziewięć lat, rodzice zdecydowali się wysłać syna na kontynent, aby tam kontynuował naukę. Jednak przez wiele lat będzie niezależnym działaczem i zagorzałym zwolennikiem niepodległości Korsyki względem dominacji francuskiej.
Myślenie o przyszłym władcy francuskiego imperium jako o wrogu Francji może wydawać się dziwne, ale młody Napoleon nie czuł się Francuzem.
Mówił biegle po korsykańsku i włosku, a nauka francuskiego, którą zaczął dopiero w wieku 10 lat, przychodziła mu z trudem. Nigdy zresztą nie będzie czuł się w tym języku dobrze, nawet jako dorosły mężczyzna.
