2,99 €
Mehr erfahren.
- Herausgeber: neobooks
- Kategorie: Religion und Spiritualität
- Sprache: Deutsch
Øll, sum vilja vita, um lívið heldur fram eftir deyðan, kunnu lesa hana. Har eru deyðir einstaklingar, sum hava sett seg í samband við okkum úr eftirlívinum gjøgnum ein miðil og greiða frá sínum upplivingum har. Harumframt kunnu øll tey, sum gera nógv gott fyri onnur á jørðini, gleðast, tí tey fáa løn í eftirlívinum. Sjálvt tey, sum líða nógv órættvísi, fara at uppliva í eftirlívinum, at rættvísi er til, og at tey, sum hava ábyrgdina, ikki sleppa undan hóskandi revsing. Mín e-bók svarar nógvum spurningum, so sum staðseting og hvar okkara fyrrverandi kæru eru, og um vit nakrantíð møta teimum aftur. Hon viðger eisini umstrídda evnið endurholding. Eisini verður umrøtt, um ein kann arbeiða har og hvat virksemi er har.
Das E-Book können Sie in Legimi-Apps oder einer beliebigen App lesen, die das folgende Format unterstützen:
Seitenzahl: 487
Veröffentlichungsjahr: 2025
Ähnliche
Dieter Scharnhorst
Okkara deyðu tosa við okkum
Dieses ebook wurde erstellt bei
Inhaltsverzeichnis
Titel
Okkara deyðu tosa við okkum
Fororð:
1. Málskanning
2. Málskanning
3. Málskanning
4. Málskanning
5. Málskanning
6. Málskanning
7. Málskanning
8. Málskanning
9. Málskanning
10. Málskanning
11. Málskanning
12. Málskanning
13. Málskanning
14. Málskanning
15. Málskanning
16. Málskanning
17. Málskanning
18. Málskanning
19. Málskanning
20. Málskanning
21. Málskanning
22. Málskanning
23. Málskanning
24. Málskanning
25. Málskanning
26. Málskanning
27. Málskanning
28. Málskanning
29. Málskanning
30. Málskanning
31. Málskanning
32. Málskanning
33. Málskanning
34. Málskanning
Eftirsøga
Impressum neobooks
Okkara deyðu tosa við okkum
Hetta er mín onnur ebók, sum snýr seg um eftirlívið.
Hesaferð snýr tað seg ikki fyrst og fremst um hundar og onnur djór, men heldur um deyð fólk, sum hava sett seg í samband við okkum handanfrá fyri at kenna okkum.
Fororð:
Øll hava onkuntíð spurt seg sjálvi, hví eg faktiskt eri á lívi ella hvør meiningin við mínum lívi er? Ella hava tey enntá spurt seg sjálvi, hví eg eri føddur í Týsklandi og ikki í Amerika, Afrika ella kanska India? Ella hví er ein persónur ríkur og ein annar fátækur, sjúkur ella frískur?
Ja, tú kanst spyrja tann tú vilt, men hvørki prestur ella vísindin kundu givið tað akkurát svarið, tú ynskir ella hevur brúk fyri.Fyri at koma til sannleikan, mást tú av álvara umhugsa hann og ikki ignorera, at tað er lív eftir deyðan og síðani endurføðing, tí spurningarnir, sum eru nevndir omanfyri, svara øllum tí.Og tað hevði ikki verið rættvíst, um ein persónur gleddi seg í luksus, meðan ein annar lá á gøtuni.
Jesus Kristus, Guds sonur, lovaði lærusveinum sínum stutt áðrenn himmalsferð sína, at hann skuldi senda teimum Sannleikans Anda, og tað er tað, sum hendi.
Alt byrjaði um tað mundið, tað vit kristnu í dag hátíðarhalda sum hvítusunnudag, tá lærusveinar hansara knappliga fóru at tosa á ymiskum málum, hóast teir vóru ólærdir.Tey fóru knappliga at tosa um Gud og Kristus og lívið í eftirlívinum.
Soleiðis lærdu fólk sjálvt tá alt av fyrstan tíð.Seinni lærdu lærusveinarnir onnur menniskju, teir sonevndu miðlarnar, sum einglar Guds tosaðu ígjøgnum.
Síðani tá hava tað verið endurtiknar miðlar, sum Guds einglar og tey deyðu samskifta ígjøgnum fyri at fáa undirvísing.Millum miðlarnar eru eisini teir sokallaðu svartu seyðarnir, sum illu andar ella fávitskuligir andar samskifta ígjøgnum.Tú mást bara vita munin.
Vitanin um alt hetta er so umfatandi, at hon minnir um eina kanning.
Men tann, sum hevur eitt erligt ynski og kennir innara lyndið til at náa sannleikanum, finnur hann, tí Kristus hevur longu sagt: "Tann, sum leitar, finnur og bankar, og tú verður latin upp." Knappliga møtir tú einum persóni ella fært fatur á eini bók, sum leiðir teg rætta vegin.Í hesi bókini, sum byggir á mína mongu ára gransking og gransking, lýsi eg, hvussu lívið eftir deyðan sær út í handanheiminum og hvussu rættvísi Guds ræður. Øll, sum lesa hetta og føla, at tey verða fyri órætti á jørðini, kunnu gleðast, tí rættvísi verður gjørt teimum í andaliga heiminum.
1. Málskanning
Tey flestu siga: "Eg trúgvi á ein Gud, eg síggi alt annað eftir deyða mín", og tey halda fram at hugsa einki um tað og liva ikki eitt lív, sum Kristus hevur fyrimynd.Harumframt eru tey ikki til reiðar at fara so knappliga úr jarðiska heiminum, sum greitt verður frá í fylgjandi grein, sum varð send gjøgnum fjølmiðlarnar:
Eftir at tey fimm fólkini høvdu havt eina deyðiliga bilvanlukku, sóu tey ein undarligan persón standa framman fyri teimum, sum segði teimum, at tey vóru deyð.Teir vildu ikki trúgva orðunum hjá fremmanda manninum, tí teir vóru vit og høvdu livandi kroppar.Men tað undarliga varð sagt:
"Hygg, tín jarðligi kroppur er fangaður í tínum bili."
Tá fóru tey at hugleiða, og ein spurdi:
"Er tað hóast alt satt? Eru vit veruliga deyð? Eg trúgvi tí ikki, tí vit eru á lívi!"
So segði hvør ein. En er þeir sa dauda lik þeirra, þa hugdu þeir vandligari ord fremmandans ok spurdu sidan þessa veru: ”Eru vit nú komin í deyðaríkið?”
Veran svaraði:
"Tit eru ikki í deyðaríkinum, men í Guds ríki."
”Men vit doyðu, sum tú sigur,” svaraði ein teirra, ”so vit eru hóast alt í deyðaríkinum.”
Og aftur tað undarliga varð sagt:
"Tú ert í ríkinum hjá teimum livandi."Tey kundu heilt einfalt ikki skilja týdningin av hesum orðum enn, men uppmerksemi teirra var longu drigið til okkurt annað.Nú sóu tey fólk nærkast vanlukkustaðnum og hoyrdu frá teimum, at tey øll vóru deyð.
Nú fóru tey fimm deyðu so smátt at skilja, at tey sanniliga vóru deyð fyri teimum rundan um seg.
”Eru vit sanniliga í einum øðrum heimi?”
spurdu teir seg sjálvar.
"Vit síggja fólk, men fyri teimum tykjast vit ikki at vera til longur. Hvat skulu vit gera nú? Tey siga okkum, at vit nú eru í ríkinum hjá teimum livandi, men vit eru fremmand har."
Teir fimm deyðu vendu sær síðani til hesa undarligu veru og spurdu, hvat fór at henda teimum nú teir vóru fullkomiliga neyðstøddir, og hvør skuldi taka sær av teimum.Tann fremmandi svaraði:
"Bíða eina løtu, onkur tekur sær av tær."
Tað gekk sanniliga ikki leingi, áðrenn fimm stórslignar andaverur nærkaðust teimum, sum hvør sær tóku sær av einum av hesum farnu fólkunum.
Ein av verunum vendi sær eisini til Martin, sum eg tosaði um í byrjanini og sum eg nú serliga vil tosa um. "Tú skalt nú møta foreldrum tínum," segði tann vakra veran, "tey eru eisini í andaliga heiminum. Vit boðaðu teimum beinanvegin frá, at tú so óvæntað vart komin inn í andaliga heimin, og so kemur systir tín eisini higar at taka ímóti tær."
Tá svaraði afturvendandi barnið:
"Eg minnist ikki, at eg hevði eina systur; eg hevði ikki eina."Men eingilin, sum tók sær av honum, mótmælti honum:
"Ja, tú hevði eina lívfrøðiliga systur, men hon doyði, tá hon var ein mánað gomul."
Kanska minnist tú nú, at mamma tín segði tær frá hesum vakra barninum."
Hann mintist tað sanniliga, og eingilin helt fram:
”Systir tín skal ansa serliga eftir tær, og foreldur tíni staðfesta, at tað er hon.”
Teir vóru verandi á tí staðnum, har teir fimm høvdu møtt síni vanlukku. Í øllum førum, soleiðis tyktist tað hesum afturvendandi soninum, men ein kensla segði honum, at teir ikki longur vóru í nærleika, men hann kundi ikki rokna fjarstøðuna; tað tyktist honum so undarligt. Men so komu foreldrini til hansara, heilsaðu honum og vístu á, at tey undraðust á, at hann so óvæntað skjótt var komin inn í tann andaliga heimin. Tey søgdu síðani eisini sína stúran fyri, at tann guddómligi heimurin sanniliga ikki fór at vera heilt nøgdur við lív hansara. Tey høvdu uppalað hann trúgvandi, men hann hevði ikki livað sum ein gudsóttandi persónur. Meðan foreldrini enn tosaðu við fyrrverandi lívfrøðiliga sonin, kom systir hansara. Hon hevði eina undurfulla, einglaliga útsjónd. Foreldrini vóru ovurfegin um at síggja fyrrverandi barnið.
Systirin hevði eisini rætt beiggjanum í hondina og sagt:
"Eg eri systir tín, sum doyði ung.Eg fekk allan mín uppvøkstur millum himmalsins einglar;eg fekk ein guddómligan uppvøkstur."
Foreldrini hjá hesi einglaveru gleddust, tá ið tey hoyrdu hesi orðini. Tá tey máttu geva lítlu dóttrina upp, var sorgin stór. Tí var gleðin hjá teimum alt størri nú, tí henda einglaveran var nú vorðin hennara og sonar teirra fyrigevandi eingil. Fleiri kunningar vóru komnir at heilsa uppá hann, og tað mátti nýkomni hoyra frá teimum eisini:
"Ja, tú ert nú í ævinleikanum, og lívið heldur fram her eftir jarðliga deyðan. Tú sært, vit liva øll; tó ikki á sama stað. Okkara støða her er ymisk. Hesin heimurin er sera stórur. Øll finna sítt pláss í honum, onkuntíð eitt serliga valt, dýrdarríkt stað at liva, onkuntíð eitt sera hóvligt lívsstað, treytað av tí sera hóvliga lívinum."
Hendan afturvendandi sálin mátti sanniliga undrast á, at lívið veruliga heldur fram eftir deyðan, tí sum menniskja høvdu tey ikki hugsað nógv um tað alt lívið.Men nú gjørdist Martin óróligur, knappliga hugsaði hann um konu sína og tvey børn.Hvat skuldi kona hansara gera, knappliga einsamøll við børnunum?Hvussu skuldi hon fáa endarnar at røkka saman?Hann var plágaður av stúran.Men foreldur hansara lovaðu beinanvegin at stuðla henni so nógv sum tey kundu.
Men lívfrøðiliga systir hansara, sum nú var vorðin ein einglaverð, segði:
"Eg skal taka mær av henni so nógv sum eg kann."
Hon legði afturat, at tað yngra barnið var sjúkt og hevði tørv á ikki bert jarðligari, men eisini andaligari umsorgan, og at hon fór at ansa serliga eftir tí í framtíðini, tí hon hevði møguleika at geva barninum andaliga styrki, so tað skuldi gerast frískt og sterkt.Afturvendandi beiggin skilti ikki heilt hesi troystarríku orðini.Men tá foreldrini skuldu siga farvæl aftur, helt systir hansara fram við at greiða honum frá, og segði:
"Eg skal vera tín fyrigevari, og eg skal nú fylgja tær til teir høgu himmalsins andar, sum skulu døma øll, sum koma heim. Vit fara til slíkar dømandi einglar, og eg skal biðja serliga fyri tær." Við hesi orð varð bróðirin ørkymlaður;hann hevði ikki eisini hugsað um, at Guds einglar kundu døma hann.Ja, systir hansara segði honum nógv um lív hansara.Hann greiddi honum eisini frá teimum órættvísum, hann hevði framt, umframt hansara lunkaðu trúgv og mangt annað, sum var óhugnaligt fyri guddómliga heimin, og sum hann hevði tyngt seg við. Beiggin fann útav, at systir hansara visti hvørja smálutir um hann, og í undran spurdi hann: ”Hvussu ber tað til, at tú veitst alt hetta?”
Hon svaraði:
"Eg havi altíð vitjað mínar familjulimir og havt áhuga fyri teimum. Eg havi onkuntíð farið til hendan og tann persónin, styrkt tey og givið teimum signingar, men eisini roynt at avbyrgt nakrar mótgongdir." Hon harmaðist um, at hetta ikki altíð hevði verið møguligt hjá henni, men hon hevði altíð víst áhuga fyri foreldrum hansara og fyri honum og allari familjuni. Síðani legði hon afturat:
"Eg skal nú biðja til himmalsins høgu andar fyri tær."
Hon tók beiggja sín í hondina og fór avstað við honum langa ferð.Teir gingu yvir víðfevndar bøir, og tað tyktist honum, sum um henda ferðin ongantíð fór at enda, tí tað var ein oyðimørk, teir gingu saman.
Hon troystaði hann:
"Ting fara at broytast, tú verður heilt sikkurt eydnusamur, men tað, sum vit nú taka stig fyri stig, eru tíni mistøk í lívinum, stig, sum hava verið ávøkstursleys. Tú hevði neyvan trúgv, men hon var ikki nóg sterk til at leiða teg til nøkur góð verk ella at fáa teg at skilja eitt betri lív. Tað var sterkari trúgv. trúgv sanniliga á Kristus eisini Tú hevur kanska hildið kristnu høgtíðirnar, men uttan at spyrja um Kristus, og tí noyðist tú nú at verða lærdur um øll hesi trúarviðurskiftini í hesum heimi."
So gingu teir tann langa, oydna vegin saman, til teir komu til eitt tjald, sum stóð einsamøll í tí oydna bønum.
Her segði systirin við hann:
"Vit koma inn higar saman, tí himmalsins høgu andar eru komnir niður nærhendis tær at døma teg. Vit kunnu ikki stíga upp við tær til tær hæddirnar, har teir búgva, men teir hava nú sett tjald sítt upp har; teir eru komnir langt ímóti tær í tí heimi, sum tú skalt liva í frá nú av."
Beiggin lurtaði stúrin eftir systrini. Hann ivaðist í at koma inn og bað hana skipa fyri, at hesin dómur varð útsettur eitt sindur.Hann segði, at tað má vera ein møguleiki fyri, at hann fyrst kundi bøta um hetta og hatta í hesum nýggja heimi, fyri ikki at noyðast at møta fyri teimum høgu himmalsku dómarunum, sum vóru so tyngdir av skuldarkenslu.Hon skuldi komið við honum. biðja um at bøta um hansara støðu eitt sindur.
Men systir hansara mátti siga við hann:
"Tað er rættiliga seint til tað nú. Tú átti at verið komin til hesa fatan á tíni lívstíð. Vit kunnu ikki bíða her, tí dómaeinglarnir hava leingi verið til reiðar at taka ímóti tær, og eg skal halda meg til lógina og leiðbeiningina. Tí skal eg nú føra teg fyri dómaeinglarnar. Men eg skal ikki vera bangin við tær."
Hon segði honum hetta troystarliga.Hann nýtist ikki at vera bangin, og hon legði afturat, at tað fór heilt sikkurt ikki at vera so galið, sum hann helt.Tí at ótti hansara var so mikil, at hann hevði fleiri ferðir biðið systur sína bíða eitt sindur longri, at hann skuldi biðja fyrst, og at hon skuldi leiða hann, hvussu hann skuldi svara.Men hon kundi ikki rúma honum longur og segði:
"Kæri beiggi, óttast ikki longur. Tú sært, eg eri vorðin ein himmalsins eingil, og eg skal nú biðja fyri tær sum fyribønari tín."Við tí tók hon beiggja sín í hondina og fór inn í eitt sera einfalt kamar saman við honum í hesum høga tjaldinum, sum sá hálvt út sum eitt hús.Tað vóru nøkur fá pláss, bara nóg mikið til at øll kundu finna pláss.Og her sótu teir tríggir Guðs einglar.Tað virkaði næstan sum um, at teir ikki eisini høvdu varnast nýkomnu, tí teir prátaðu hvønn annan.
Men so steig einglaveran, systirin, fyri tey trý upphækkaðu systkini og segði:
"Eg eri her og havi havt fyrrverandi lívfrøðiliga beiggja mín við mær."
Hon innleiðdi seg sjálva og segði:
"Eg eri hansara fyrigevari."
Nú systir hansara hevði stigið aftan á hann og lagt hendurnar verjandi á herðarnar á honum, kendi beiggin seg nakað tryggari.
Ein eingil Guds spurdi teir:
”Hevði tú ikki hug at sett teg niður?”
Men fyrigevandi eingilin svaraði:
"Latið okkum bíða eitt sindur longri og seta okkum so niður." Fyri hesa einglaveruna føldi, hvussu beiggi hennara skalv og føldi, at hon betur kundi verja hann, um teir stóðu upprættir framman fyri teimum trimum dómandi einglunum.
Tá talaði ein teirra:
”So rísa vit eisini upp, um tú vilt standa framman fyri okkum.”
Og ein teirra talaði upp og spurdi tann afturvendandi:
”Hvat fært tú okkum inn í ævinleikan?”
Hann undraðist á hendan spurningin og hevði einki svar. Hann visti einki at siga og leitaði sær til systur sína um hjálp.
Men hon talaði beinanvegin:
"Ja, beiggi mín hevur ikki havt nakað serligt við sær, men hann er av góðum vilja, sum merkir, at hann skal gera upp og sóna alt, sum hann vanrøkti í sínum jarðliga lívi. Eg skal standa upp fyri honum og síggja, at tað hendir."
Ein dómandi eingil svaraði:
"Tað, sum tú ætlar at gera, er rósandi, edla systir. Men tú veitst, at ein vanliga fær okkurt virðismikið aftur úr jarðliga heiminum. Vit eru altíð glað, tá ið vit undrast á henda hátt, tí jarðligi heimurin framleiðir eisini andaligt ríkidømi, og vit vilja gjarna síggja nakað av tí. Tað er siður, eftir langa fráveru, at vit vita, at ein er gift, at vit vita." hetta er siður hjá menniskjum, og tað er eisini siður hjá okkum í andaliga heiminum at bera okkum okkurt virðismikið eftir so langa fráveru."
Ivasamur spurdi tann afturvendandi eingilin síðani:
”Hvat er tað, sum eg skuldi havt borið tær?”
Og eingilin svaraði:
"Góð verk! Hevur tú ikki hoyrt um tey góðu verkini, ein skal fremja í mannalívinum fyri at vinna Himmiríkið?"
Veitst tú einki um tey?"
Og hin edla systirin svaraði beinanvegin:
"Ja, hann veit tað væl, men hann roknaði við, at hann enn fór at hava tíð at bøta um tað, hann hevði saknað; hann hevði ikki roknað við knappligan deyða. Einans við vaksni ger ein persónur vart við, hvat ein skal gera fyri himmalin. Tað var tað sama við beiggja mínum, og tí, kæru brøður og systrar, haldi eg hansara left fyri heiminum og eg biði hann vera óvæntað, ov tíðliga og óvæntað."
Við hesum orðum nikkaðu teir tríggir Guds einglar til hvønn annan við vælviljaðum smílum. Tey vistu, at henda systirin enn fór at hava so nógv góð orð at siga til verju fyri sínum egna beiggja, og tey talaðu í einum:
— Tú tosar væl og gott um beiggja tín, men tú veitst:
Tað, sum varð forsømt í jarðiska lívinum, skal so vítt gjørligt gerast upp í Guds heimi. Hvussu ímyndar tú tær hatta? Hvussu kundu vit taka ein slíkan bróður í okkara røð, sum einki veit um góð verk?»
Men hin edla systirin avbjóðaði tey beinanvegin:
"Eg skal læra hann, hvat góð verk eru; eg skal leiða hann ígjøgnum tey. Eg vissi tykkum, at hann fer at gera tey, at tað, sum hann saknaði í mannalívinum, fer hann at gera upp her við sínum góða vilja."
So tosaðu tey leingi aftur og fram, og beiggin gjørdist so við og við eitt sindur róligari.Hann var ikki so bangin longur og gavst at skelva.
Tí nú føldi hann ávirkandi støðuna hjá systrini, og hann sá eisini, hvussu hesir tríggir sterku einglarnir gjørdust vinarligir og smíltist til hvønn annan, sum um teir skuldu siga:
"Vit kunnu ikki kjakast við mótmælini hjá hesi systrini."
Tá segði ein:
”Er tað ikki betri, um vit øll seta okkum saman nú at tosa um hansara framtíð og hansara góða vilja?”
Beiggin og tann góða systirin vóru skjót at semjast.Nú nýttist henni ikki longur at leggja hendurnar verjandi á herðarnar á honum; nú kundu tey við lætta tosa um framtíð hansara.Tann edla systirin tosaði síðani um framtíðina, hvussu hon var til reiðar at læra beiggja sín, leiða hann ígjøgnum reinsan og gera hann tað, sum í roynd og veru kravdist av honum.Hon vildi yvirtaka leiðsluna hjá beiggja sínum.
Men ein av teimum trimum dómaraeinglunum mótmælti:
"Góða systir, tínar skyldur eru longu so ymiskar, og vit halda, at tað hevði verið ráðiligt, at tú hildið fram at halgað teg til tínar núverandi skyldur. Tú kundi av og á ansað eftir beiggja tínum."
Men hon segði, at sum ein fyribønareingil hevði hon fyribønað fyri beiggja sínum.Hon helt tað eisini vera eina av sínum skyldum at vegleiða lívfrøðiliga beiggja sín gjøgnum hansara byrjanartíðarskeið, tí annars kundi hann kanska ikki finna leiðina í andaliga heiminum, og uppstiging hansara varð forðað.Hon legði afturat, at hon hevði meira enn nokk av tíð til beiggja sín.Teir tríggir einglarnir høvdu ikki fleiri mótmæli.
Men áðrenn tey søgdu farvæl, ynsktu tey augustsystrini eydnu við at vegleiða beiggja sín og søgdu:
”Vit fara seinni at spyrja, hvussu langt tú hevur gingið við honum.”
Soleiðis søgdu tey sínámillum farvæl.Nú var heimkomueingilin ovurfegin, og allur ótti varð knappliga tikin av honum.Hann visti ikki, hvussu hann skuldi takka systrini.Men nú stóðu teir báðir enn mitt á hesum víða økinum, og eingin endi var á hesi oyðilegging í eygsjón.
”Hvar skal eg búgva her?”spurdi hann, ”ella kann eg venda aftur til mítt jarðliga heim saman við skyldfólki mínum, tí teimum tørvar sera nógv okkara stuðul?”
Og hann helt fram at biðja:
"Kom við mær, vit kunnu búgva saman í húsinum hjá familjuni."
"Nei, tað ber ikki til," svaraði hon, "vit verða nokk sera ofta saman við familjuni hjá tær uttan at búgva hjá teimum. Higartil havi eg altíð verið saman við teimum, og nú fara vit saman. Men fyrst mugu vit leita eftir tínum heim."
Endiliga kom oyðingin at enda, og tað gekk ikki leingi, áðrenn tey komu til eina andaliga bygd, har tey møttu nógvum andabrøðrum og systrum, sum øll vóru so blíð og glað, tá onkur kom at búgva í teirra bygd.Tey gingu bæði hús úr húsi, og systirin spurdi, hvar frípláss var til beiggja hennara.Men hon nýttist ikki at leita leingi, tí onkur nærkaðist henni og heilsaði henni.Hon var ikki fremmand í hesi bygdini; hon hevði longu vitjað nógvar sálir á hesum øki, kunnað tær persónliga og givið teimum troyst og eggjan.Nú kom hon við lívfrøðiliga beiggja sínum.Hon hevði langt síðani boðað hinum frá, at um ein av hennara avvarðandi óvæntað skuldi fara av jørðini, so fór hon at fáa tey higar, tí hon hevði umsjón við hesi andaligu bygdini.Hon var fremsti eingil í hesum lítla kúlunum.Men sum einglaverð ansaði hon eftir øllum íbúgvunum í hesi lítlu bygdini.Tey vóru øll sálir í himmalsferðargongdini.Enn skuldi nógv gerast, og øll fingu undirvísing.Himmalska systirin hevði ábyrgdina av teimum neyðugu hjálparfólkunum, tí hon var fremsta vera í hesi lítlu bygdini, og her fekk hon nú loyvi at kenna og vegleiða fyrrverandi beiggja sín.Tað var ein ómetaliga stór gleði fyri hana at fáa loyvi til hetta.Hon var væl vitandi um sína støðu í himmalheiminum og um tey rættindi hon hevði rætt til, tí hon var sjálv uppald, lærd og undirvíst av himmalsins einglum.Tí kundi hon bara geva kærleika og skil, sum hon hevði fingið tað frá teimum kærleiksfullu einglunum, sum hon var uppvaksin saman við.Soleiðis kundi hon bara geva aftur tað, sum henni varð givið og tað, sum hevði gingið gjøgnum dýpið í allari sál hennara.Hon stóð við øll við ógvuliga vælviljaðum ráðum, men syrgdi eisini fyri, at øll gjørdu sítt arbeiði og strembaðu eftir egnari framgongd.Enn vóru øll, sum búðu í hesi bygdini, samd og søgdu, hvussu heppin tey vóru at sleppa upp í hæddirnar undir so kærleiksfullari leiðslu.
Ja, hendan himmalska systirin vildi eisini fylgja beiggja sínum til hansara jarðiska heim til konu og børn og fyrireika hann serliga til hetta, tí hann skuldi kunna uppihalda familjuni.
Hon greiddi honum frá, hvussu hann skuldi byrja hetta og segði:
"Besta tíðin er, tá tíni kæru sova. Tí tá ein persónur svevur, kann andi hansara skiljast frá kroppinum, og her hava vit møguleika at práta við tey. Vit geva teimum ráð og vegleiðing. Tó kunnu vit ikki uppfylla øll teirra ynski. Vit kunnu heilt sikkurt hjálpa teimum í teirra gerandisdegi og okkara stóra dige. andi er bundin at sínum jarðliga likami og sínum heimi, vil hann halga alt sítt uppmerksemi til hendan jarðliga heimin Andaligu áhugamálini koma vanliga í øðrum lagi Einans tá hetta eru fólk, sum, inni í sál síni, hava eina fasta trúgv á Gud, á hansara lógir, og hansara rættvísi eru møgulig at tosa um. altíð beint móti menniskjanum, sum tey eru knýtt at hvørjari fibur í teirra veru. Um onkur hevur hesa trúgv, hetta andaliga sambandið, so eru møguleikarnir meira sannlíkir tøkir at læra tey í andaríkinum og at geva teimum alt hetta ríkidømið."
Soleiðis hevði himmalska systirin lært beiggja sín.Síðani kundu tey fyri fyrstu ferð fáa samband við anda konu hansara og heilsa hvørjum øðrum í kærleika og gleði.Her var eingin sorg, sum vanligt er millum fólk, sum ikki vilja ella ikki kunnu trúgva, at hetta sambandið er til handan jarðliga deyðan.Nú kundu tey tosa anda til anda um framtíðina.Tann farni kundi í andanum siga konu síni, at hann til eina og hvørja tíð fór at stuðla henni, um hon og børn hennara vildu fylgja Guds vilja.Sostatt snúðu samrøður seg fyrst og fremst um framtíðina, men alt var miðvíst móti andaliga lívinum.Andalig troyst var eisini ætlað at hjálpa hesi kvinnuni at vinna á sorgini, og eini vissu um, at lívið heldur fram, at ein kann rokna við hjálp frá kæru, sum eru farin, og at ein møtir aftur.Henda vissa, um hon kann gjøgnumganga tilvitskuna, gevur teimum syrgjandi so nógva styrki, at tey kunnu vinna á sorgini og koma í eitt andaligt samband við síni farnu kæru, so vítt hetta er loyvt.Soleiðis fingu tær nógvar samrøður saman, tí upphækkaða systirin fylgdi av og á beiggja sínum til syrgjandi skyldfólk hansara.Hann var við til at vera vitni til, hvussu hansara andaligu sár vórðu grødd, hvussu lívið helt fram, og hvussu børnini vuksu upp.Hann var glaður fyri, at hann sjálvur onkuntíð fekk loyvi at blanda seg uppí teirra lív og hjálpa teimum.Men alt hetta skuldi ikki vera hansara einasta uppgáva.
Nú talaði himmalska systir hansara:
"Tú mást melda teg til ta stóru andaligu familjuna, tí himmalsins andar stremba eftir at stuðla frelsuætlanini, fyri at uppfylla hana alsamt meira."
Sostatt mátti hann viðurkenna, hvussu neyðugt tað var fyri hansara egnu himmalferð, at hann fór inn í hesa stóru heilagu andans familju.Hetta merkti at geva seg undir leiðbeiningina frá leiðandi einglunum í himlinum.Hann skuldi røkja fleiri uppgávur við at røkja, saman við øðrum góðum anda, teimum uppgávum, sum bíðaðu honum í jarðiska heiminum og sum skuldu loysast.Hann mátti eisini læra, at tað ikki bara er ein góður andaheimur, men eisini ein heimur av ólukkuni, eitt deyðaríki, sum eg fari at umrøða seinni.Og aftur og aftur varð týdningurin av hugtakinum "ríki teirra deyðu" greitt honum frá, at hetta vísir til myrka heimin hjá teimum, sum eru skild frá Gudi.Hann skuldi eisini taka upp stríðið móti hesum deyðaríkinum.Hann skuldi fylla eitt hol í røðunum í tí góða andaheiminum.
Nú hevði hann sítt íkast til stóra arbeiðið í Guds stóru andafamilju.Hann fekk eisini loyvi at gleðast, tí hann fekk loyvi at ferðast fleiri ferðir við spælandi, syngjandi einglum, sum búðu millum menniskju fyri at bera teimum gleði.Martin fekk loyvi at vera saman við hesum hermonnum av tónleikaligum verum og at gleðast saman við teimum.Og hann fekk loyvi at vera vitni til, hvussu menniskjuni gjørdust eydnurík í nærveru av hesum spælandi og tónleikaligu andunum, uttan at vita hví.Andar teirra kundu heilt sikkurt síggja og hoyra, hvat hendi rundan um tey, hvør tónleikur varð spældur og hvat varð sungið.Menniskjaandi kann síggja tær dýrdarfullu, gleðiligu verur, sum fóru niður at gleða menniskjaandan.Sostatt fekk hann umframt arbeiðið, hann gjørdi, eisini loyvi at vera vitni til tað.
Himmalska systirin førdi síðani loksins foreldur og beiggja saman, tí tey skuldu gleðast saman og hátíðarhalda teirra framhaldandi uppstiging.
Soleiðis fekk henda systirin, sum var komin aftur til Guds ríki so tíðliga, nógvar frálíkar møguleikar at vegleiða síni kæru.Hon var ein sanniliga góð fyrigevari, ein kærleiks-andi, sum sjálvt teir strangu himmalsins einglar trekkja seg aftur og geva seg fyri. Tí hesir fyrigevandi einglar hoyra til himmalsins heiløgu, sum ofta halda seg tætt við Gud og Kristus og áhaldandi fáa íblástur av nýggjum av tí stóra kærleikanum, og síðani fara út aftur at hjálpa, at leiða heim í Guds navni og í navni frelsarans, Jesu Krists.
2. Málskanning
Flestu fólk, serliga tey ungu, eru ófyrireikað til knappliga og óvæntaða ræning av lívinum.Hetta sæst enn einaferð í fylgjandi sálarliga boðskapinum, uttan so at hesin persónurin var meira knýttur at Gudi, og hansara knappliga deyði førdi hann til eitt andaligt sanatorium til bata.
Guds andi: Í fylgjandi tilburðarkanning tosar ein afturkomin:
Eg eiti Günter, og eg vil bara stutt siga frá mínum lívi.Eg búði saman við konu og børnum, saman við foreldrum mínum, tí eg skuldi eisini ansa eftir teimum.Eg gjørdi tað fegin, tí eg elskaði foreldrini meira enn nakað annað.Vit livdu saman í einum vøkrum, harmoniskum sambandi.Eg plagdi at vegleiða fremmandar upp í fjøllini, og einaferð gekk eg heilt einsamøll upp á Mont Blanc og datt til deyðis. Nú vil eg fegin siga frá mínum lívi í Guds ríki.Tað fyrsta eg hoyrdi eftir mítt fall vóru orðini:
"Hann er deyður, vit mugu ansa eftir honum."
Tað vóru orðini, eg fyrst tók upp:
"Hann er deyður!"
Eg undraðist á: Eri eg veruliga deyður?Hví kann eg hoyra slíkt?Tað var mær ikki greitt enn, hvussu lívið fór at halda fram eftir deyðan.Eg kendi meg eisini enn ørkymlaðan.Knappliga streyk onkur meg á pannuna og eyguni við hondini og segði:
"Günter, kennir tú meg ikki aftur? Eg eiti Detlef!"
Tað kendist sum um eg vaknaði úr einum djúpum svøvni.Ja, nú sá eg hann, hendan Detlef.Men eg var heilt einfalt ov troytt til at hugsa ella tosa.
Síðani helt Detlef fram:
"Eg skal vera hjá tær nú og skal vegleiða og fylgja tær, tí tú veitst, at tú nú hevur sagt farvæl við jarðiska ríkið, og lívið heldur nú fram í Guds ríki. Hygg at mær, Günter, tú kennir meg aftur, ikki so?"
Meðan hann tosaði, stríkti hann pannuna á mær við hondini, og tá gjørdist tað knappliga greitt fyri mær, sanniliga, Detlef stóð við síðuna av mær, og so rópti eg:
"Hvat! Tú ert eisini her!"
Oh ja, eg mintist, hann var deyður áðrenn meg.
Tá risti hann meg og segði glaður:
"Sjálvandi, og hini eru eisini her, eins og abbi tín. Tú sært hann skjótt, og nógv fleiri tú veitst. Bíða bara, tú møtir teimum. Meðan, halla tær á armin á mær, eg skal vegleiða teg."
Í fyrstuni hugdi eg at mær sjálvum og hugsaði:
”Brótið eg ikki armar, føtur og rygg? Eg gleið og datt, tað visti eg, men kann eg veruliga framvegis standa upprættur?"
Eg hugsaði bara hetta, men Detlef sá mínar tankar og segði:
"Á, tín andaligi likamur er fullkomiliga frískur! Tú hevur ikki brotið føturnar, hendurnar ella ryggin. Uttan tín jarðliga likam ert tú fullkomiliga frískur!"
Síðani hugdi eg runt, og tað kendist mær, sum var eg borin burtur.Eg hugdi at fótunum, og eg kendi, sum um jørðin undir mær rørdi seg.Síðani gjørdi eg gongurørslur, men tær vóru ikki so skjótar, sum jørðin undir fótunum flýddi.So leiddi Detlef meg inn í nýggja heimin og segði:
"Hygg til høgru!"
Har sá eg tríggjar vakurt klæddar, sermerktar persónar.
Eg kendi tey ikki, so eg spurdi hann:
"Hvørjir eru teir? Eg kenni teir ikki."
”Jú sjálvandi, tað eru nógv her, tú ikki kennir,” svaraði hann, ”tú veitst, tey koma at tosa við teg!”
Eg spurdi hann:
”Skal eg vera bangin fyri teimum?”
”Tær nýtist ikki at óttast teir,” svaraði hann, ”men teir skulu døma teg, eins og allir her hava verið dømdir av teimum, tí teir eru eingladómarar.”
Kom og heilsa teimum!"
Ja, eftir hansara uppskoti tordi eg at heilsa uppá tey. Eg rætti eisini hondina út í heilsan, og tey tóku hana. Men andlit teirra vóru rørsluleys. Tey stóðu har sum pelar og talaðu ikki eitt orð, hesar vøkru verur.
Eg hugdi í allar ættir, tí eg hoyrdi ymiskar røddir, og ein rópti:
"Far hann á sjúkrahúsið beinanvegin!Eg veit, hvussu tað er; tað er ikki gott ikki at fáa sálir, sum eru deyðar harðligan deyða, har beinanvegin."
Síðani spurdi eg Detlef:
"Hvat skal eg gera á sjúkrahúsi, tá eg havi tað gott?Eg havi ongar lim brotið."
"Á ja!" Detlef segði eisini, "tað er nokk betri fyri teg." Meðan vendi Detlef sær eitt sindur burtur frá mær og skifti nøkur orð við ein av hesum trimum dómaraeinglunum. Men eg skilti ikki orð hansara. Hann vildi bara tryggja sær hjá teimum, um eg hoyrdi til á sjúkrahúsinum ella ikki. Tá góvu teir tríggir eisini sítt samtykki. So eg lat alt henda mær. Eg var hóast alt fremmandur, og ein heilt nýggjur heimur hevði knappliga latið seg upp fyri mær. Tey førdu meg víðari, og sera skjótt komu vit á hetta sjúkrahúsið. Men eg hevði ímyndað mær tað øðrvísi; tað sá als ikki út. Eg helt, at tað skuldi síggja út, sum tað ger á jørðini. Í staðin var talan um ein stórbæran, avlangan bygning við nógvum súlum. Eg sá eina vakra, langa gongd, við vøkrum blómubeðum hvørjumegin. Eg hugsaði, at hetta kann ikki vera eitt sjúkrahús. Vindeyguni gløddu í vakrastu litum.
"Ja," hugsaði eg, "um tey kalla hetta eitt sjúkrahús, so skilji eg tað bara ikki."
Men eg var til reiðar at síggja og uppliva øll tey yvirraskilsi, sum bíðaðu mær.Nú komu eisini hesir tríggir dómaraeinglarnir, sum eg í loyndum hevði óttast.Nú vendu teir sær til mín fyri fyrstu ferð, tá teir lótu upp stóra portrið í húsinum:
”Kom inn í hetta húsið og hvíl teg!”
Eg hevði næstan ikki tikið nøkur stig inn í tann stórbæra garðin, tá aðrar verur skundaðu sær ímóti mær og spurdu, um tær kundu taka nakað frá mær, nakað viðføri ella yvirskotsklæðir.Undrandi undraðist eg á, hvat slag av viðføri eg møguliga kundi hava? Tí tá ein fer inn í eftirlívið, so hevði ein heilt sikkurt ikki havt nakra bagagu við einum!Eg visti ikki enn, hvat tey meintu við hasum.Eg hevði bara tað, sum var knýtt at mínum andaliga likami, og einki meira.Hvat vildu tey hava mær?
Detlef segði tá:
"Tú finnur forkláringina seinni, ikki stúra fyri tí nú."
Men sum hann talaði hesi orðini, nærkaðist onkur aftur mær.Eg hevði ikki so mikið sum havt møguleika at koma inn í húsini enn.
Eg varð støðugt plágaður, so at siga, og so, til mína undran, kom onkur enntá við einum drekkamunni við orðunum:
"Bróðir, tú mást vera svangur ella tystur. Kom, vit koma við tær okkurt stimbrandi."
Detlef nikkaði til mín:
"Hav bara nøkur, tað ger tær gott!"
“Hvat,” hugsaði eg við mær sjálvum, “her í Guds ríki, vit eisini eta og drekka?”
Eg hevði ímyndað mær tað øðrvísi.Men eg tók takksamur ímóti drekkamunninum.Tað var eitt sindur beiskt, men mær dámdi tað væl og føldi, at tað fór at styrkja og hugna mær.
Tí smátt um smátt, var eg farin at hugsa um annað:
"Eg eri so skjótt komin inn í Guds ríki, og hvussu fara fólk at døma meg? Eg hevði enn ein loyniligan ótta fyri hesum trimum virdu persónunum. Eg var sannførdur um, at teir vistu alt um mítt lív, eg kundi ikki lumpa teir, teir vistu um øll míni mistøk.
So eg var nakað plágaður av ótta, men chef meg:
"Sørt ikki, alt verður í lagi, alt verður í lagi!Tú vart jú eitt gott menniskja, stúri ikki!"
"Ja, tað sigur tú, Detlef, men hvussu eru míni skyldfólk, sum vóru eftir á jørðini?Hvaðani fáa tey breyðið?Og hvat verður av mínum eldru foreldrum?"
Ja, eg var knappliga sera stúrin fyri teimum.
Men Detlef segði:
"Kom nú, kom!Far víðari!"
og eg varð leiddur runt í húsinum, gjøgnum vakrar hølir. Eg visti ikki enn, hvussu tær vórðu brúktar. Men so komu vit til eitt kamar, sum var floymt av ljósi. Her vóru fleiri rúm, har tríggjar verur longu sóvu, og onkur helt vakt við síðuna av teimum.
Detlef segði:
"Sært tú fjórða rúmið, sum enn er óupptikið?Tú kanst leggja teg har niðri."
Eg hugdi aftur aftan á mær fyri at vita, um teir tríggir edlu persónarnir høvdu fylgt mær higar, og teir fylgdu mær av sonnum. Hetta bleiv alsamt meira óhugnaligt fyri meg, tí tey tosaðu ongantíð við meg.
Eg hevði helst viljað, um tey bara søgdu við meg:
”Günter, tú gjørdi hetta og hatta skeivt, og Gud fer at revsa teg fyri tað.”
Men henda æviga tøgnin gjørdi meg óróligan og boðaði frá illgrunasamum.
Men Detlef troystaði meg:
”Eg skal vera hjá tær nú, og júst sum ein heldur vakt yvir hesum trimum, so skal eg hava vakt við tær.”
Tú kennir meg!"
"Á ja," segði eg, "tú vart altíð ein góður maður."
Eg legði meg tá niður, har hvør eftir øðrum nærkaðust hesir tríggir dómandi einglarnir.Hvør tók mínar hendur, legði seg saman við teimum og bað saman við mær.Eg lurtaði eftir teirra vøkru orðum.So hugnaligur hiti spretti úr teirra bønum, teirra fyrigeving fyri mær, at seinni longdist eg bert eftir at verða fylgdur í bøn av hesum einglum aftur.Tann seinasti hevði longu biðið saman við mær, og eg kendi meg so sæla.Allur ótti fór frá mær.Ongar stúranir vigaðu á mær longur.Eg hugsaði um míni kæru, sum eg mátti leggja eftir mær á jørðini, og eg visti, at tey grátu fyri mær.Men einglarnir lovaðu at taka sær av teimum.Tey skuldu vitja tey, søgdu tey við meg, meðan tey søgdu farvæl, tey skuldu syrgja fyri, at tey høvdu sítt dagliga breyð, men eg skuldi nú hvíla meg.So eg var til reiðar at geva meg heilt yvir til hvíld.Tað gjørdist mær greitt: hetta vóru andar Guds, einglar Guds.Tey høvdu biðið saman við mær.So eg kundi ikki longur vera í ringum lag.Eg hevði fingið álit á teimum;tí andlit teirra sóu ikki longur sterk út; andlit teirra var nú fult av kærleika og vælvild.Eg føldi meg tryggan, at eg kundi vera tryggur, og so segði Detlef við meg:
"Royn nú at sova, men fyrst skalt tú hava ein drekkamunn."
Síðani komu tey við einum drekkamunni afturat, men tað var nakað heilt annað enn áður.
Nú smakkaði tað heldur beiskt, men Detlef segði:
"Tað er gott, um tú drekkur hetta; tú svevur undurfult. Og um hesin drekkurin ikki er nóg mikið, fært tú okkurt annað. Men tú mást sova nú, Günter, tú mást! Soleiðis kanst tú koma fyri teg aftur. Eg skal ansa eftir tær, og einglarnir skulu ansa eftir tær aftur."
Á, eg hevði longu kensluna av, at eg kundi sova væl, tí eftir hendan nokkso beiska drekkivøruna, yvirtók ein hugnalig troytt meg.Eg visti ikki, hvussu leingi eg hevði sovið.Detlef vakti meg aftur og segði við meg:
”Nú er tað nokk, tú svav væl og leingi.”
Tá eg hugdi runt, var eg heilt einsamallur við Detlef;hinir tríggir, sum høvdu sovið, tá eg kom inn, vóru burtur, rúmini vóru tóm.
Detlef greiddi mær frá:
"Skjótt koma onnur og taka hesi plássini, tí tey hava eisini brúk fyri hvíld fyribils."
Og tá ið eg vildi vita, hví eg skuldi sova fyrst, segði hann:
“Veitst tú, ein so knapplig fráferð frá jarðiska lívinum plagar at leggja nakað eftir seg í sálini.”
Knappliga følir tú samvitskupínu, tú stúrir fyri teimum, sum eru eftir. Orsakað av øllum stúranum og óttanum megnar tú ikki at røkja tær uppgávur, sum tær eru lagdar her, og tú verður ov ofta og ov sterkt drigin aftur av tárunum hjá teimum, sum eru eftir.Men eftir sálarsvøvn er hendan tíðin farin.Tey grótu fyri tær, og so við og við komu tey fyri seg aftur og funnu vegin aftur. Tá tíðin kemur, ert tú ikki longur so drigin til teirra av tárunum og sorgini hjá teimum, sum eru eftir, og so kanst tú betur røkja og røkja tínar nýggju uppgávur í okkara heimi."
”Men sanniliga kann eg finna útav, hvussu míni kæru hava tað?”
spurdi eg. - Teir hava funnið frið og vegin aftur, royndi Detlef at tryggja mær.
"Tú fekst lovað hetta, og teir tríggir einglarnir tryggjaðu, at allir tínir kæru framhaldandi fingu breyðið, og at nakað av sólarljósi kom aftur til teirra heim.Vit fara at taka teg til teirra onkuntíð í næstum, men fyribils, stúri ikki og royn at røkja tína uppgávu í andaliga ríkinum."
Nú vildi eg vita, hvørjar uppgávur bíðaðu eftir mær, og eg vildi eisini vita, um hesin bygningurin bara varð kallaður sjúkrahús, tí sum nýkomin skuldi tú brúka eina tíð uppá at sova har?
"Ja," svaraði vinkona mín, "men tú veitst, bara ein drekkamuður var nokk fyri teg. Men tað er ikki so fyri øll. Nógv drekka hann og kunnu enn ikki sova. Tey eru enn full av ótta og angist um síni kæru.Tey kunnu ikki enn koma til sættis við at vera í hesi Guds ríki. læknar eisini her."
"Læknar?" Eg endurtók, bilsin. "Hví hava vit brúk fyri læknum í Guds ríki?"
"Serliga fyri tey," greiddi vinkona mín frá, "sum doyðu knappliga. Tey mugu hjálpa slíkum sálum at finna sín veg, og tað er ikki nakað, sum skal takast fyri givið. Tað veldst um sambandið, tú hevði við Gud og hansara heim, meðan tú livdi.Um tað var eitt álitssamband, ella um tú einki vildi vita um Gud."
”Hvat hendir við einum, sum ikki fær sovið orsakað av allari stúranini og óttanum?”
Eg vildi fegin vita.
Og mín Detlef greiddi mær frá tí:
"Hesir læknarnir eru útbúnir til hetta. Eg kundi ikki gjørt tað, teir kunnu gera fyri teg. Ein andaligur lækni er ein Guds eingil, sum aftur hevur sínar hjálparfólk. Teir vildu lagt teg at sova við blíðum krafti."
"Við blíðum krafti? Hvussu virkar tað?"
Eg vildi vita, og Detlef segði:
"Vit hava heilt ymiskt til taks, sum eru tøk hjá teimum, sum ikki kunnu róast, men sum eru verd at bjóða hesa tænastu til. Vit hava eisini amboð, eins og menniskju, at seta eina veru undir narkosu. Tað er nakað líknandi í andaliga ríkinum at elva til hendan andaliga svøvnin, har tað er neyðugt við einglum av Gudi, har ein absolutt F Gud skal hvíla. neyðugt, smyrja pannuna á tí sovandi við fínastu andaligu olju, ella gníggja tey hendurnar við andaligum balsam. Tú veitst, her í Himmalsríkinum standa øll upp fyri hvørjum øðrum. Vit skulu tæna hvørjum øðrum og gera framstig saman. Móti Gudi, stig fyri stig.Men tað ber bara til hjá einum, sum er harmoniskur innan í sær sjálvum.Tá tú hevur hesa javnvág, hendan innara friðin, hetta einasta ynskið um Gud og um Kristus, at tæna teimum, at arbeiða fyri teimum og at hava fullkomiligt álit á teimum.Tú mást kunna vera í hesi sinnisstøðu; tá røkkur tú hæddirnar alsamt skjótari.
Og hann greiddi mær víðari frá:
"Jú meira jarðbundin ein er, jú longri er hann burtur frá Gudi, og jú minni møguleiki hevur ein at koma inn í hansara tænastu. Ein er í tænastu fyri teimum lægri, og ein kann ikki hjálpa sær sjálvum. Ein skal koma inn í tænastu Guds, í hansara stóru familju og í felagsskap við Jesus Kristus."
Ja, eg lurtaði undrandi og kendi tað sum um, at ein óendalig mongd meira skuldi forklárast mær, áðrenn eg kundi skilja alt.Tá vendi ein av teimum trimum einglunum sær til mín við orðunum: "Günter, reis teg og far úr hesum húsinum nú, vinur tín skal vegleiða teg."
Eg takkaði øllum og kendi meg skuldarbundna mótvegis øllum, sum eg sá.Og tá eg fór úr kamarinum, komu onnur inn, og eg sá bara, at rúmið hjá mær varð upptikið aftur.Men tann, sum har sat, varð fyltur av sorg og græt.Hann kundi ikki trúgva, at hann nú var langt frá familjuni, at hann hevði latið alt eftir seg, sum hann helt vera kært.Men eg var eisini førur fyri at kenna aftur, hvussu ein kærleiksfull vera tók sær av honum, troystaði hann, til sjálvt hesin knappliga deyði maðurin fann ein endurnýggjandi svøvn.
Nú gjørdist mær greitt, at hesin friðurin, hesin undurfulli stemningurin bert kundi finnast í hesum húsinum, tí eg mintist enn tann vegin, eg hevði gingið.Tað var longu rættiliga nógv virksemi á veg á sjúkrahúsið; Eg hoyrdi róp frá øllum síðum, og har var eisini nógv buldrandi virksemi at síggja aðrastaðni.Men nú var eg um at verða leiddur til eina uppgávu, og Detlef bjóðaði mær inn í síni hús fyrst.Eg vildi fegin vita, hvat hann í roynd og veru gjørdi her.Eg hevði als onga fatan av lívinum í hesum andaliga heimi.Síðani greiddi hann mær frá, at lívið her var líka fjølbroytt sum hjá fólki á jørðini.Men eg vildi vita, hvat hansara virksemi var.Hann segði:
"Ja, hygg, eg vil gjarna forklára tær, at eg eri tikin burtur úr mínum vanliga arbeiði fyri at taka ímóti tær. Tú veitst, á míni lívstíð, gjørdi eg nógv av at rista sum síðuarbeiði. Her í andaliga ríkinum, havi eg eisini møguleika at gera tað, men her havi eg ikki rista træ; í staðin, eg kann hava mínar andaligu at burturbeining av teimum. lærarar fyri tað passar mær, sum tú veitst." Eg kundi bara stara undrandi, so spurdi eg:
”Hvat heldur tú, at teir hava ætlað mær?”
"Tú hevur eitt val," segði Detlef, "hvussu tú vilt halda teg upptikin. Kanska á líknandi hátt? Ella kanska vilt tú víga teg heilt til at tæna øðrum?
Síðani vísti hann mær ein stóran steinbygnað, sum eg enn ikki sá, hvat skuldi koma fram úr. Tá komu hesar tríggjar verur, sum tú vart so bangin fyri, til mín og søgdu:
"Fyrireika teg, ein vinur tín kemur."
Men hvør visti eg ikki enn. So eg avbjóðaði beinanvegin mítt arbeiði og fyrireikaði meg soleiðis, at tey kundu taka meg til eina og hvørja tíð. Eingin kundi siga mær nágreiniliga, nær tað fór at vera. At enda tóku teir tríggir einglarnir meg burtur og førdu meg ímóti tær í fjøllunum, til húsið, tú búði har í. Síðani fylgdu vit tær oman allan bratta leiðina inn í fjøllini, og vit vóru til reiðar at taka ímóti tær, at skilja teg frá tínum jarðliga likami eftir fall títt og at taka teg við okkum inn í okkara andaliga heim."
Tá vildi eg vita, um tey ikki kundu forðað mínum deyðiliga falli?
"Nei," segði hann, "tað var ævinleiki; vit kundu ikki forða fyri tí. Vit vistu, at tú ætlaði at ganga hesa leiðina og fórt at ganga hana. So vit komu bara og vóru til reiðar at taka ímóti tær og vegleiða teg inn í andaliga lívið."
So tað var ætlað mær, at eg mátti fara av jørðini longu nú.Ja, eg hevði veruliga einki at klaga um longur.Pínan av skilnaði hevði grøtt innan í mær, og eg visti, at míni kæru vóru í góðum hondum.Eg hevði verið væl móttikin og fingið eina kærleiksfulla móttøku.So eg hevði nú avgjørt at tæna sum vinmaðurin Detlef.Eg vildi tæna øðrum í andaliga heiminum, ella kanska enntá einum menniskja, um eg fekk góðkenning frá teimum hægri einglunum.Tí fór eg í prát við teir tríggjar;tí teir vóru so at siga leiðandi andar Guds fyri meg.Tey søgdu síðani upp, at eg kundi vitja tey, sum vóru sjúk og vóru í songini, ella taka mær av teimum, sum brúktu sínar seinastu tímar á jørðini.Har kundi eg sita við síðuna av teimum og biðja við teirra anda um Guds náði og miskunn.Eg skuldi biðja saman við teimum, eins og tey høvdu biðið saman við mær, tá eg lá á sofuni í andaliga heiminum.Ja, tað hevði verið ein gleði og ein signing fyri meg.
So eg avgjørdi at biðja saman við doyggjandi fólki, tá tað var tíð at doyggja.Eg vildi biðja fyri teimum, við at brúka mína egnu styrki einsamøll.Eg vildi fáa samband við andan hjá teimum doyggjandi, sum hann kom upp.Eg vildi eisini, um eg fekk loyvi, at vera tøkur, um onkur skuldi doyggja ein knappligan deyða sum eg sjálvur.Tá vildi eg vegleiða tey.Eg hevði eisini hug at fylgja fólki í gerandisdegnum, at vegleiða tey á rætta leið og vísa teimum á tað hægri lívið.Eg vildi royna at fáa samband við andan, sum enn er í teirra jarðliga likami, og kenna hann:
"Skjótt standa vit hond í hond saman í Guds ríki."
Eg hevði fingið loyvi til hesa tænastu til grannan.Og so havi eg røkt mína uppgávu á henda hátt síðani.Tað er so margháttligt.Einaferð finni eg mítt pláss hjá einum einsamallum persóni.Eg biði Gud í navni frelsarans um miskunn fyri teimum, at hann má taka ímóti teimum og fyrigeva teimum.Alt eftir støðuni royni eg eisini at fara í ein dialog við andan hjá viðkomandi, at vísa honum móti teimum seinastu tímunum í lívinum og at biðja saman við honum.Á henda hátt havi eg altíð funnið og finni framvegis nógvar møguleikar at fullføra mína tænastu.Tað gleðir meg.Og á henda hátt standi eg í Guds skipan og røki mína tænastu fyri næsta mínum.Eins og eg havi fingið vegleiðing, eins og eg havi verið víst mær náði og miskunn, so vil eg eisini biðja fyri og vegleiða onnur.
Men eg vil fegin avdúka eitt afturat: onkuntíð er mín uppgáva nakað torfør.Tí onkuntíð hevur ein persónur ikki livað eitt lív, sum Gudi dámar.Tá verði eg varur við reinsan teirra, neyðina, sum bíðar teimum.Men gjøgnum mína bøn, gjøgnum mítt offur, eri eg førur fyri at vegleiða tey, at vera teirra troystari á teirra neyðstøðu, at minna tey áhaldandi á kærleikan, miskunn og náði Guds, sum einaferð fer at fevna um tey eisini.Soleiðis røki eg mína uppgávu, og tað er bara soleiðis: fólk á jørðini eru knýtt at sínum lívi, at sínum umhvørvi, at øllum, sum tey sjálvi kanska hava skapt.Tey vilja ikki skilja seg frá hesum jarðiska heimi.Tey vilja bara vera menniskju.Fyrst tá tey gerast gomul og kroppurin gerst tyngjandi, broyta tey meining.Tá eru tey klár at fara av jørðini.Men tað gongur long tíð, til tað hendir.Tey, sum eru í besta lívinum, tey, sum hava tað gott, vilja ikki doyggja, tey vilja ikki.Og tá tey so koma inn í heimin handan, vilja tey heldur ikki vera nøgd í byrjanarstøðunum.Tí hava tey brúk fyri hesi umsorgan. Fólk vilja sum heild ikki doyggja.Og tey, sum hava sett búgv í handan og, eftir eitt gott lív, eru integrerað í tann guddómliga heimin, kenna seg so glað í hesi stóru, vøkru, harmonisku familjuni, at tey ikki vilja venda aftur.
Og tá tey so skulu fáa at vita:
"Nú er næstan tíð hjá tær, tú mást náa meira, tín núverandi støða er ikki nóg mikið enn, tú mást skjótt verða føddur inn í eitt nýtt jarðligt lív," svara tey:
"Nei, nei, ikki enn! Ikki enn! Lat meg vera her! Lat meg ikki fara inn í eitt nýtt jarðligt lív, har vil eg ikki fara aftur!"
Sum fólk mugu vit fyrst varliga noyðast í ein róandi svøvn, soleiðis at umskapanin kann fara fram og verða fødd av nýggjum sum eitt barn á jørðini.Ikki øll síggja, at tað er gott fyri tey, tí teimum dámar so væl himmalheimin og kenna seg heima her, tí framtíðin, sum eitt nýtt jarðarlív hevur við sær, tykist ov ógvislig.Tí meðan ein veit so lítið sum menniskja, so veit ein í eftirlívinum um tær freistingar og vandar, sum bíða eftir einum í jarðiska lívinum.Ein veit, at ein fellur so skjótt fyri freistingum.Hvussu undurfult, harafturímóti, kann ein hava tað í andaliga økinum.Og so nógv óttast fyri, at tey kunnu missa tað, tey hava ognað sær her higartil, um tey ikki prógva seg í einum komandi jarðiskum lívi.Tí tey kundu miseydnast, tí eingin av tí vitan, sum teirra familja enn kendi í Guds heimi, hevur gingið inn í menniskjalívið.Minni teirra er tikið frá teimum, tí øll skulu byrja av nýggjum í sínum nýggja jarðiska lívi.Tað er ein spurningur um at vísa av nýggjum, hvør teirra sálarlongsul er.Um tey veruliga eru grundfest í sálardýpinum, um tey veruliga verða drigin av longslinum eftir Gudi og eftir Kristi, kongi andaheimsins.Hvørki hesumegin ella hinumegin vilja fara úr sínum heimi, um tey kenna seg eydnurík í honum.Og so kemur ofta ein støða upp, har tey mugu fara úr tí fyri at koma inn í eitt hægri lív, fyri at taka eitt hægri andaligt stig, fyri at stíga skjótari upp.Tað kann pína fólk, tá okkurt sum tað, sum hendi í dag, hendir í teirra høpi.
Í Guds ríki er tað ofta ikki so sárt, tí tey verða førd á andalig sjúkrahús og har sett í ein linnandi svøvn.Síðani, tá ið friðurin er komin yvir tey, sum sita eftir á jørðini, og tárini ikki longur renna niður um kinn teirra, verður tíðin komin til, at tey á andaligu sjúkrahúsunum vakna, og tá fara tey at meta um alt út frá sínum andaliga sjónarhorni og laga seg til sítt nýggja lív.Soleiðis havi eg fingið loyvi at siga hesi orðini til tykkara undirvísing.
3. Málskanning
Nógv fólk halda, at við at biðja nógv til Gud, hava tey ein fyrimun fram um onnur, og at tey, sum biðja til sínar sokallaðu halgimenni, verða móttikin av teimum ella vegleiðd til teirra, tá tey koma aftur til eftirlívið.Kirkjuligi uppvøksturin hevur givið teimum eina skeiva fatan av lívinum eftir deyðan.Tey kunnu ikki ímynda sær, at ein skal arbeiða og lesa nógv har.Og tá onkur sigur teimum hetta, vraka tey tað harðliga.Niðanfyristandandi frágreiðing, sum er komin gjøgnum fjølmiðlarnar, gevur svar.
Guds andi: Í fylgjandi tilburðarkanning sigur ein afturvendandi sál frá lívi sínum í eftirlívinum:
Eg eiti Hilde, og eg vil gjarna greiða frá, hvat hendi mær fyrstu dagarnar í Guds heimi.Eg vil eisini gera nakrar viðmerkingar um mítt menniskjalív.
Eg varð verandi ógiftur og livdi, sum eg helt, eitt gudsóttandi lív, og tók mítt trúarlív í størsta álvara.Men míni medmenniskju góðtóku ikki altíð mína atferð.Tey søgdu, at eg var harðligur og ofta hyklariskur, so tey trúðu ikki míni ov stóru gudsótta.Eg strembaði harafturímóti eftir at vera gudsóttandi alt mítt lív, tí eg trúði, at bøn var ein partur av lívinum, og at tað var umráðandi at biðja nógv.Foreldur míni lærdu meg, at við nógvari bøn, skuldu syndirnar verða fyrigivnar.Eg royndi eisini at gera nógv gott samstundis.
Nú vil eg fegin siga frá mínum lívi í andaliga heiminum.Tá eg læt mítt andaliga eyga upp, undraðist og undraðist eg á hendan nýggja heimin.Foreldur míni, nøkur avvarðandi og kunningar komu ímóti mær.Tey høvdu ikki glað andlit, og eingin teirra tyktist serliga glaður.Tey rættu hondina á mær í heilsan, og eg vildi siga mína gleðiligu undran yvir at síggja tey aftur og at tey vóru komin at heilsa uppá meg.Men eg fekk ikki møguleika, heldur ikki at tosa.Í fyrstuni vóru mínir tankar í ófriði.Eg var ikki enn heilt vísur í, um eg veruliga var deyður ella um alt, sum eg upplivdi, bara var ein dreymur.
Men so stóð onkur við síðuna av mær og gjørdi mær greitt, at eg var í eftirlívinum.Eg var deyður fyri tann jarðiska heimin, men var risin upp í andanum, og øll, sum heilsaðu uppá meg, vóru nú eisini í eftirlívinum, heiminum, eg nú skuldi kunna meg við.Eg skuldi laga meg til hesa skipan og vera fullkomiliga lýðin, tí alt, sum eg hevði gjørt í lívinum, skuldi ikki vera í besta lagi.Nú skuldi eg bøta um alt, sum eg hevði gjørt skeivt.Men tey tosaðu ikki meira um tað, men bjóðaðu mær í staðin at koma við.Eg hevði ta fatan, at eg búði onkustaðni á jørðini í eini ókendari bygd.Alt líktist so jarðligum umstøðum.
Tá nærkaðist onkur, sum var vorðin fylgisveinur mín, einum húsi og segði:
"Tú noyðist at taka bústað í hesum húsinum fyribils. Íbúgvarnir her búgva saman sum ein familja. Tú mást nú melda teg til teirra og royna at liva harmoniskt við teimum, tí tú vart tann seinasti, sum kom."
Veran helt fram og segði, at teir aðrir andabrøðurnir og systrarnir høvdu verið har í eina tíð og kendu tí Guds skipan fullkomiliga.Tí skuldi eg fylgt teirra boðum.
Fylgjarin hjá mær lovaði at kanna meg aftur av og á og fór frá mær, og fór eftir mær hjá teimum medbúgvunum.
Húsið, eg fór inn í, var eins einfalt og hóvligt, sum eg longu var vanur at búgva í á jørðini.Her kom ein beiggi til mín og heilsaði uppá meg vegna øll.Hann bað meg seta meg niður, tí tey skuldu siga mær okkurt um sítt lív og sítt arbeiði.Í fyrstuni var eg sanniliga ørkymlaður og kendi meg rættiliga troyttan.Eg visti enn ikki, um tað, sum tey søgdu mær, var satt, um eg júst var deyður, ella var alt bara ein dreymur?So eg spurdi, um tey vildu lata meg hvíla meg eitt sindur fyrst, tí eg hevði stóran tørv á svøvni.Tey førdu meg inn í eitt lítið, trongt kamar at leggja meg.Eg kundi bara siga, at tað var eitt vanligt kamar, tí eg sá bara mítt einfalda rúm.Alt annað hevði ongan áhuga fyri meg, eins og eg kendi meg sera troytta, men eg var framvegis før fyri at hugsa: Um tað veruliga er satt, at eg eri deyður, so vil eg bara hvíla meg.Aftaná visti eg ikki, hvussu leingi eg í roynd og veru hevði sovið.Her var eingin tíðarrokning, og eingin klokka til mín at hyggja at.Eftir at eg hevði fingið góðan náttarsvøvn, hildu tey fram at ansa eftir mær og bóðu meg melda meg til felagsskapin.Eftir hendan svøvnin kendi eg meg sanniliga endurnýggjaðan og lættaðan.Øll vístu sína gleði um, at eg hevði tað gott og hvíldi meg.
Síðani fóru tey at siga mær frá arbeiðinum, tey skuldu gera her, hvat tey longu høvdu avrikað, og hvat enn var eftir at gera.So, evnið í prátinum var altíð arbeiði.
Eg var skuffaður, millum annað tí eg skuldi búgva í hesum avmarkaða rúminum saman við fremmandum.At enda spurdi eg tey, um tað kundi verið ein møguleiki at koma í samband við himmalsins halgimenni.Tí, segði eg, eg fekk lært á jørðini, at tann, sum biður nógv, verða himmalportrini latin upp, syndir teirra verða fyrigivnar, og tey kunnu tá koma inn í himmalska dýrd.
Og so spurdi eg tey:
"Hvar eru himmalsins heiløgu? Er eingin eftir enn tú? Noyðist eg veruliga at búgva hjá tær?"
Tey staðfestu hetta og søgdu, at eg enn hevði eina røð av tingum at bøta um, eins og tey.Eg skuldi nú roynt at liva harmoniskt við tey.Eg svaraði, at eg var vanur við einki annað enn at liva harmoniskt.Men eg varnaðist, at tey nú hugdu hálvt avvísandi, hálvt spyrjandi at mær, og so hugdu tey aftur at hvørjum øðrum.Tá spurdi eg tey, um tey ikki bóðu her í Himmiríkinum, um tað ikki var meira neyðugt at biðja í Himmiríkinum, tí eg kundi ikki ímynda mær, at tað var neyðugt at virka í Himmiríkinum.Eg vísti mína vónbrot um, at tey ikki høvdu biðið saman við mær beinanvegin.
Tey hugdu bara at hvørjum øðrum, og so reistist beiggin, sum hevði tikið ímóti og heilsað uppá meg, og segði:
"Vit biðja sjálvandi eisini. Men vit mugu biðja og arbeiða her."
Eg bað teir tá rísa upp at biðja, og teir fylgdu míni áheitan og stóðu hjá mær at biðja, tí vit høvdu fyrr sitið saman. Eg hevði sagt bønina, sum eg hevði verið vanur at gjørt á míni lívstíð. Síðani bað eg tey leggja seg á knæ, og tað gjørdu tey. Eg saknaði ikki útsjóndina, tey skiftu. Tá eg reisti meg, reistust hini eisini og søgdu, at nú var tíð at arbeiða. Eg skuldi koma við teimum, og so skuldi eg kunnast um arbeiðið. Men eg vildi ikki og dugdi ikki at skilja, at ein skuldi virka í himlinum. Eg var sannførdur um, at tey øll uppførdu seg skeivt, og eg svaraði, at eg ikki vildi fylgja teimum til arbeiðis, men vildi vera her í húsinum og biðja.Eg vildi eisini biðið fyri teimum, at Gud skuldi fyrigeva teirra syndir.Men aftur, eg sá eg sá tey bara hyggja spyrjandi at hvørjum øðrum. Tað vildi eg ikki skilja, tí eg trúði, at í himlinum var bønin fremsta bønarmiðil.Mítt ynski var at røkka himmalsins halgimennum so skjótt sum gjørligt.Fyri tað tyktist bønin mær einasta rætta vegurin. Og nú fór eg aftur at biðja, til hini komu aftur frá arbeiði.Síðani bað eg tey aftur biðja saman við mær.Men teir noktaðu og søgdu, at teir bert vildu vera fúsir at biðja, um ein hægri andi, ein einglavera, kom til teirra og kallaði teir til bøn.
