17,99 €
Mehr erfahren.
- Herausgeber: novum publishing
- Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
- Sprache: Niederländisch
Sasha uit Londen is een intersekse persoon die samen met schoolvriend Arthur de vernieuwende beweging Shaanti opricht. Al snel wordt deze missie een parcours met pittige hindernissen. Wanneer Sasha erin slaagt om een dode man op een 'wonderbaarlijke' manier te doen verrijzen, is dit de trigger om van Shaanti een enorm succes te maken in het Verenigd Koninkrijk. De beweging wil met items zoals een gezonde levensstijl, de ontwikkeling van kweekvlees en duurzame economie tegemoet komen aan de onvrede die vele burgers hebben met het bestaande maatschappelijk model. Tegenstanders proberen Sasha via geweld en ontvoering op andere gedachten te brengen. Wanneer dit niet lukt, komt iemand op het idee om Sasha neer te schieten …
Das E-Book können Sie in Legimi-Apps oder einer beliebigen App lesen, die das folgende Format unterstützen:
Seitenzahl: 469
Veröffentlichungsjahr: 2024
Ähnliche
Colofon
Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.
© 2024 novum publishing
ISBN drukuitgave: 978-3-7116-0162-9
ISBN e-book: 978-3-7116-0163-6
Lectoraat: Ine van Gerwe
Vormgeving omslag: Kenishirotie, Tomas1111 | Dreamstime.com
Omslagfoto, lay-out & zetting: novum publishing
www.novumpublishing.nl
1
”Schat, ik heb een hele vreemde droom gehad!”
Enigszins ontdaan deed Naomi haar verhaal. Nu, Daniël was wel al wat gewend wat betrof de nachtelijke avonturen van zijn vriendin. Regelmatig werd hij op een belabberd tijdstip gewekt door een gesmoorde kreet. De volgende morgen vertelde ze dan over een achtervolging waarbij ze nauwelijks vooruit kwam; alsof ze met lood in de benen liep. Een andere keer werd ze tergend langzaam opgezogen door een moeras. Dan weer pushte een onzichtbare hand haar naar de rand van een klif. Kortom: bedreigingen and all that jazz.
”God heeft met mij gesproken!”
”Wauw!Ik ben ondersteboven!”
Daniël kon een ironisch lachje niet verbergen
”Maar weet je wat zo raar was? Die figuur zag er helemaal niet uit als God!”
”Hoe weet je dan dat hij het was?”
”Zo stelde de persoon zich voor. Zag eruit als een jong iemand. Ik kan zelfs niet zeggen of het een man of een vrouw was. Zwart haar tot net boven de schouders. Licht golvend. Met een vriendelijk gezicht. Karamelkleurige huid. En opmerkelijk gekleed: wit T-shirt, witte lange broek en witte sneakers.”
”Zo zie je maar weer dat de meeste dromen bedrog zijn. Je weet toch dat God eruitziet als een oude witte man met een lange baard.”
”Ja, daarom vond ik het zo vreemd … en hij vertelde me dat hij me binnenkort nog eens zou komen bezoeken.”
”Ha, je bent de uitverkorene van God! Ik krijg zware concurrentie, hoor ik!”
Daniël zei het met een onverholen grijns. Nochtans stond zijn zin voor humor al een hele tijd op een laag pitje. Hij en zijn vriendin probeerden al drie jaar zwanger te worden. Echter, het wilde maar niet lukken. Het begon stilaan te wegen op het koppel.
Vrijen was al een hele tijd niet zo leuk meer. Hij moest zich telkens mentaal weer opladen. De zorg om ook fysiek in orde te blijven.
Gelukkig had hij van nature een groot libido. Grapte altijd dat het lag aan zijn Afrikaanse roots. Vader was een Ghanese uitwisselingsstudent die een Londens meisje aan de University of Law in London Bloomsbury had leren kennen.
Kofi en Lisa. Liefde op het tweede gezicht. Hij moest geduld hebben. Aantonen dat de jonge vrouw niet vooral een trofee was om mee te pronken. Of als hefboom diende om sneller de juiste wegen in Engeland te vinden.
Eenmaal dat vertrouwen gewonnen, werden ze een hecht koppel. Eerst werk vinden en dan huisje, struikje, bolle buikje. Ze zouden het bij een kind houden. Voorbestemd om vertroeteld te worden. En voldoende tijd overhouden voor zichzelf.
Een wrange gebeurtenis was het. Daniëls oudere zusje stierf door vroeggeboorte. Een jaar later raakte Lisa terug zwanger. Dit kind moest de balsem op de wonde worden. Als jongeman worstelde hij met dit gegeven. Net zo goed had hij niet bestaan. Wanneer het zusje was blijven leven, was hij gewoon blijven steken in het eeuwige niets. Beklemmende gedachte.
Uiteindelijk omarmde hij de situatie. Bedacht dat tenslotte ieder mens het gevolg was van een speling van het lot.
Halfacht. Hij vertrok naar het advocatenkantoor. Stond bekend als gedreven specialist financieel recht. Heel wat grote bedrijven hadden al van zijn diensten gebruik gemaakt.
Naomi trok een kwartier later naar haar kantoor. In eigen huis. Samen hadden ze op het gelijkvloers een mooie kamer voor haar ingericht. Ze haalde veel voldoening uit haar werk als zelfstandig psychotherapeut.
Haar papa Aadi was als jonge ict-specialist vanuit India naar Londen gekomen. De London School of Science & Technology had hem een job aangeboden. Tijdens een bezoek aan een café had hij haar mama Maureen leren kennen. Na twee jaar waren ze getrouwd. Het leven lachte hen toe. Toch was er een groot gemis: het uitblijven van een kind. Onderzoek had uitgewezen dat ze maar heel af en toe een eisprong had. Na enkele ivf-behandelingen lukte het dan toch. Naomi maakte hun geluk compleet.
Maar nu was er voor Naomi en Daniël die hindernissentocht richting zwangerschap. Vrienden gaan feliciteren die hun eerste baby spoedig konden verwelkomen. Knagende frustratie gecamoufleerd door een glimlach.
En bij sommigen ging het als een fluitje van een cent! Binnen een koppel werd de vrouw zwanger terwijl ze de pil nog nam. Van de pil ben je nooit honderd procent zeker, maar toch. De mooie natuur die zijn hardvochtige kant toonde. Met sadistische trekjes.
Lange tijd bleef Naomi redelijk zen. Ze waren beiden net de dertig gepasseerd en hadden dus nog wat kansrijke jaren voor de boeg. Maar nu mocht het toch eens een keertje gaan gebeuren.
De gevreesde vraag was ondertussen toch al ettelijke keren gesteld. ”En … wanneer komt er bij jullie een baby?” Enkele jaren geleden kwamen ze nog weg met de smoes: ”Wanneer we rond de dertig zijn.” Die grens lag achter de rug.
Hogere frequentie van spanningsmomenten. De onzekerheid had haar boeddhistische sereniteit dan toch ondermijnd. Een rondslingerende sok kon probleemloos een verbaal moddergevecht triggeren. Ter bescherming van hun relatie moest ten laatste ’s avonds de verzoening worden ingeleid. Dat was de afspraak. Bij wijlen opgeleukt met een minnespel. Van de nood een deugd makend. Op die manier hobbelde hun leven verder.
Tot die morgen.
”Daniël, het is weer zo ver! Ik heb nogmaals een droom gehad met degene die zich God noemt. Dat was vorige keer ook aangekondigd.”
”En wat had hij te melden?”
”Dat ik weldra zwanger zou worden van jou. Maar het zou een speciaal kind worden. Met een missie voor deze wereld.”
”De opvolger van Jezus dus. De nieuwe Verlosser, haha!”
”Het leek allemaal zo echt. Het voelde niet geforceerd aan, eerder aangenaam.”
”Nu ben ik toch echt nieuwsgierig.”
”Wait and see.”
Daniël had zo zijn bedenkingen bij die bijzondere dromen van Naomi. Hij weet het aan haar religieuze aard. Ze ging niet naar de kerk, maar geloofde wel sterk in een persoonlijke God. Was zelf overtuigd atheïst. Sinds ze er ooit een fikse ruzie over hadden, probeerde hij het onderwerp te mijden. Had eens zitten te snuisteren op het internet en kwam zo terecht op de site van een godsdienstpsycholoog. Daar kon hij lezen dat religieuze mensen vatbaarder zijn voor dromen waarin heiligen, overleden personen en zelfs God in voorkomen.
Beiden gingen ze op in hun job. Hard werken om de persoonlijke besognes te verdrukken. Naomi was nu bezig met de behandeling van een meisje dat haar aandacht fel opeiste. Besefte niet dat deze zaak ook voor haarzelf een eyeopener zou worden. Tessa zat pas op het eerste leerjaar en de juf wist er geen blijf mee.
Ze werd naar de zorgleerkracht gestuurd. Maar ook zij kon er moeilijk vat op krijgen.
Een gesprek met de ouders bracht ook niet veel soelaas. Het kind bleek thuis vrij rustig te zijn en voor weinig problemen te zorgen.
Op die manier kwam het kind bij Naomi terecht. Na de nodige gesprekken, testen en observaties viel het niet onverwachte verdict: ADHD was de boosdoener.
In eerste instantie herhaalden de ouders wat ze op school hadden verteld: thuis was er niets aan de hand. Maar Naomi had haar twijfels bij die uitleg. Ze maakte de ouders duidelijk dat ze volledig open kaart moesten spelen. Het was de enige manier om een goed behandelingsplan op te stellen en zo dochterlief een betere toekomst te bieden.
Schoorvoetend werd toegegeven dat Tessa thuis een vergelijkbaar gedrag vertoonde als op school. Uit schaamte hadden ze tijdens het gesprek met de leerkrachten gelogen in een poging om op die manier de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven.
Niet zonder schroom bekenden ze dat er te vaak tegen het kind geschreeuwd werd. De focus lag steeds op haar negatieve gedrag. De keren dat ze goed gedrag vertoonde, werd er meestal achteloos aan voorbijgegaan, zonder beloning.
De verandering van aanpak bleek een pittig huiswerk voor de ouders. Na enkele weken was er thuis verbetering merkbaar. Naomi kon de papa en de mama overtuigen om terug een oudercontact aan te vragen en bekentenissen te doen. Tot haar lichte verbazing stemden ze daarmee in. Zonder morren. Een goeie week later kwam de feedback. De leerkrachten hadden begrip getoond. Tessa’s houding was aan de beterhand. Kortom het zaakje belandde in een opwaartse spiraal. Naomi putte hier grote voldoening uit. Maar de ouders hadden haar ongewild een spiegel voorgehouden: het werkt bevrijdend om dingen te kunnen zeggen zoals ze zijn.
Ze besloot om de vriendinnen in de toekomst simpelweg de waarheid te vertellen omtrent de ontstentenis van de zwangerschap. ’s Avonds deelde ze haar conclusie met Daniël.
”Schat, ik heb er eens over nagedacht. Zouden we de zwangerschap niet loslaten? We gaan er allebei op den duur aan kapot.”
”Dat heb ik je vorig jaar ook al gezegd. Maar toen wou je er niet van weten.”
”Ik weet het, maar ik was er gewoon nog niet klaar voor. Dat moet je toch begrijpen.”
”Jaa …, tuurlijk snap ik het.”
Daniël mompelde enigszins verveeld. Met een ondertoontje van: eindelijk heeft ze het begrepen.
”Weet je wat, Naomi? Ondanks alles heb ik het gevoel dat het gaat goedkomen. Vroeg of laat gaat het ons lukken. En zeker jou!”
”Hoe bedoel je?”
”Jij bent nu eenmaal beter in zwanger worden dan ik!”
”Flauwe!”
Sommige mannen zouden het raar vinden, maar hij vond het niet erg dat de seksfrequentie een dalende curve maakte. Minder geforceerd gedoe. Eros kwam wat minder op bezoek, maar was daardoor meer welkom. Eindelijk zakte de prestatiedruk. Het besef dat avonden ook leuk konden zijn zonder opgepookte genitale opwinding.
Het leven ging z’n niet onverstoorbare gangetje. Ze konden het toch niet laten om bij wijlen elkaar af te katten binnen een proces van emotionele ontlading. Soms op het randje. Gelukkig telkens weer de wiedergutmachung.
De routine in de relatie hoefde niet per se nadelig te zijn. Decompressie na een stressvolle periode van: we moeten zwanger worden, moeten de schijn ophouden, moeten druk bezig zijn, moeten ontspannen, blijven moeten.
”Niet kijken, ogen dicht!”
Daniël zag nog net hoe Naomi met de handen op de rug het salon binnenkwam. Hij had nog maar pas met volle overgave bezit genomen van de zetel. Op zoek naar de ontspanningsmodus. Het krantje lezen op het tablet. Even uitstellen dus. Vooruit dan maar. Met een geforceerde glimlach gingen de oogleden naar beneden. Nochtans wist ze dat hij niet zo dol was op verrassingen. Zij kickte er des te meer op.
”Ogen open!”
Op tien centimeter van zijn neus zweefde een predictor tussen duim en wijsvinger. Op het schermpje stond ondubbelzinnig het woord: zwanger.
”Je meent het!”
Meer kwam er niet uit.
”Daniël, we krijgen een kind!”
Hij keek recht in twee blije ogen, bedekt met een vochtige sluier van geluk. Een lichte zweetgeur waaierde hem tegemoet. Het gevolg van haar opwinding.
Er was dat onmiddellijke besef dat zijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Hoe dan wel, was niet helemaal duidelijk. Een vaag verantwoordelijkheidsgevoel schuifelde zijn brein binnen.
In het hoofd van Naomi was er een pingpongspel aan de gang: flarden twijfel versus golven geluk. Onverwacht maar zeer gewenst nieuw leven op komst in 7C Black Walnut Street.
Wat een opluchting! Eindelijk gedaan met dat gehengel van vrienden naar heuglijk nieuws. Ein-de-lijk! Naomi kon nu zelf met een verblijdende mededeling komen. In gedachten hoorde ze al de verrukte stemmetjes van opgewonden vriendinnen.
”Het is verdorie toch gelukt door die dwanggedachte vrij te laten”, mompelde Daniël. Hij schudde zijn hoofd. Nauwelijks te bevatten.
”Je zult lief voor me moeten zijn en mijn nukken aanvaarden!”
”Zolang je maar niet overdrijft. Verwacht niet dat ik ’s avonds voor het slapengaan nog hetgeen ga koken waar je trek in hebt.”
Naomi pruilde verontwaardigd.
”Toen Cindy zwanger was, rende Tony in het holst van de nacht naar de nachtwinkel om voor haar een bokaal augurken te kopen! Dat noem ik echte liefde!”
”Oké, jij wint. Weet je wat, ik ga volgende week alvast vijf bokalen augurken inslaan.”
”Maar je weet toch dat ik dat niet lust!”
”Naar het schijnt krijgen zwangere vrouwen trek in de vreemdste dingen. En daarbij, ik kan ze zelf ook nog opeten. Grapje.”
”En we hebben nog zoveel te doen: afspraak met de gynaecoloog, de kinderkamer inrichten, babyspulletjes kopen!”
”Rustig blijven, schat! Je moet nu ook denken aan je eigen gezondheid en die van de baby. Je weet toch dat het niet oké is dat je je gaat opjagen. Laat ons beginnen bij het begin: neem eerst contact op met een gynaecoloog.”
”Ja, ik weet het, je hebt gelijk. Ik denk dat ik dezelfde van Cindy ga nemen: dokter Reynolds. Daar was ze heel tevreden over. Die is kordaat, maar wel bekwaam. Ik hou wel van iemand die de koe bij de horens vat. En als vrouw heeft ze ook oog voor onze gevoeligheden.”
”Een bijna perfecte dame dus. Net zoals jij …”
”Je mag geen zwangere vrouwen pesten!”
’s Avonds in de zetel waren de eerste heftige emoties een beetje gaan liggen. Daniël wilde graag een gevoelig onderwerp aansnijden. Ze hadden nu eenmaal afgesproken om de moeilijke thema’s niet uit de weg te gaan.
”Schat, ik weet niet of het gepast is, maar eh …, hoe moet het nu verder met de seks?”
”Oh, dat moeten we zeker niet helemaal laten vallen. Als je voorzichtig bent, kunnen we in het begin nog doen zoals gewoonlijk.”
Dit antwoord had de papa in spe niet verwacht. En ergens had hij zich ook al neergelegd bij het feit dat het vanaf nu een klein jaartje een stuk minder zou zijn.
”Je bent een man en ik snap je behoeftes wel. Maar ik denk dat ik zelf daar ook nog af en toe nood aan ga hebben. Ik wil dat je terug meer aandacht aan mijn G-spot gaat besteden.”
”Vergeet niet dat jij degene bent die de laatste jaren seks vooral in het teken heeft gezet van zwanger raken. Je weet maar al te goed dat ik dat plekje ben blijven bespelen, maar je drang naar een kind leek de zaak te blokkeren.”
”Ik weet het, je hebt gelijk. Maar nu ben ik zwanger! Ik wil terug genieten! Cindy heeft tot kort voor de bevalling betrekkingen gehad en ze beweerde dat het voor beiden zeer aangenaam was. Het was vooral een beetje uitkijken en voorzichtig zijn.”
Daniël wist niet wat hij hoorde. In zijn hoofd kweelde een engelenkoor hallelujah.
”Oef, gelukkig, ik vreesde dat je G-spot het komende jaar een no-go zone zou worden.”
”Nee, nee, ik heb er ook wat dingen over gelezen. Een orgasme is veilig voor de baby. Op die manier oefent de baarmoeder al met samentrekkingen in voorbereiding op de weeën. Het hormoon daarvoor kan het orgasme zelfs intenser maken. Als we nu eens wat vroeger naar bed gingen. Dan kunnen we misschien euh … iets proberen?”
Het ventje liet het niet koud worden en aanvaardde het voorstel met de glimlach. Op een dag tijd zag het leven er een stuk pittiger uit.
”Ik wil ook dat je er niet aan dénkt om op een ander te gaan!”
”Dacht je nu echt dat ik …?”
”Ja, nee, maar je hoort dat toch al meer dat sommige mannen tijdens de zwangerschap van hun vrouw vreemd gaan.”
”Ik zou dat toch niet doen!”
”Ja, ik vertrouw je wel. Maar wanneer je aan je trekken komt bij mij, is het oké toch?”
”Luister, indien nodig, bestaat er ook nog zoiets als masturberen. Daar heb ik in het verleden al heel wat euh … bevrediging uit gehaald.”
Ze moesten er beiden om lachen. Naomi was blijkbaar goed geluimd.
”Luister Daniël, wanneer je me goed verzorgt de komende maanden, zal ik je ook in de watten leggen.”
Naomi wreef sensueel met haar wijsvinger over zijn mond. Praten ging over in gefluister.
”Begin jij alvast maar met me op te warmen.”
Daniël sabbelde langzaam aan haar linker oorlelletje. De start was veelbelovend. Onbewust snoof ze zijn feromonen op. Die dan haar hypofyse bestookten met geile prikkels. Vervolgens deden ze hun ding met enige behoedzaamheid. Tenslotte zoetjesaan toewerken naar de finale. Daniël kwam juichend over de streep.
Bij Naomi wist hij het niet altijd zeker. Haar kreuntjes leken vaak op een ondersteuning van zijn finale gezangen. Maar meisjes zitten anders in mekaar dan jongens én elke vrouw is verschillend. Sommigen krijsen de buren wakker en anderen ervaren een wat langer uitgesponnen zoete vorm van voldoening. De volgende dagen bleven ze in de lichte euforie hangen. Ze besloten van nog even te wachten om familie en vrienden op de hoogte te brengen. Tenslotte kon er nog van alles mis gaan.
Ze mochten er niet aan dénken.
Enkele dagen later kreeg Daniël op een zaterdagvoormiddag een onverwacht telefoontje van zijn vader. Slecht nieuws. Zijn moeder had kort ervoor een herseninfarct gehad. Kofi belde vanuit het ziekenhuis. Het goede nieuws was dat de prognose vrij gunstig was. Ze had er geen zware fysieke handicap aan overgehouden. De rechterarm baarde wel wat zorgen. En het was nog afwachten welke de mentale gevolgen zouden zijn.
Hoe wreed kon het lot zijn? Zijn ouders waren nog maar net een halfjaar met pensioen. Kofi en Lisa waren samen afgestudeerd als advocaat en hadden besloten om samen voluit van hun pensioen te genieten. Hij beloofde zijn vader om diezelfde voormiddag naar het ziekenhuis in hun woonplaats Woolwich te komen.
Vanuit Bankside was het maar een goede twintig minuten rijden met de wagen. Hij lichtte Naomi voorzichtig in. Ze reageerde aangeslagen op dit nare bericht. Of deed tenminste moeite.
”Ga nu maar en wees voorzichtig!”
Daniël gaf haar een verstrooide kus en vertrok.
Naomi had een eerder stroeve relatie met haar schoonmoeder. Laat ons zeggen dat ze mekaar konden gedogen. Maar altijd hing er toch een soort van onaangenaam spanningsveld. Daniël was als enig kind haar oogappel en dat gegeven werd nog versterkt door het snelle overlijden van zijn zus bij de geboorte. Bestond er eigenlijk wel een vrouw die goed genoeg zou zijn voor zoonlief? En ze kon het niet laten om af en toe tussen neus en lippen een stekelige opmerking te geven. Naomi herinnerde zich nog maar al te goed een bezoekje tijdens de zomer.
Ze heeft een sexy kort rokje aan. Ze doet het vooral voor Daniël. Dan beginnen er ondeugende lichtjes te knipperen in z’n ogen. Wanneer ze even met Lisa alleen is, zegt deze out of the blue: ”Je moet toch maar opletten met je zo te kleden. Je trekt op die manier ook de aandacht van verkeerde mannen.” Zonder een spier te vertrekken. Geen half zinnetje dat ze er leuk uitziet. Daar kan ze het mee doen. Wanneer ze er met Daniël over spreekt, begrijpt hij haar wel.
”Ik zal mams er eens over aanspreken.”
”Nee schat, niet doen! Beloof me dat. Ze zal nog meer een hekel aan me krijgen.”
”Oké. Maar weet dat ik steeds bereid ben, wanneer het je te veel wordt. Ik apprecieer het ook wel dat je niet te snel de confrontatie opzoekt.”
”Ik doe mijn best. Maar ik kan je niet verzekeren dat het zo zal blijven.”
Met Kofi, haar schoonvader had ze wel een hartelijke relatie. Wat was dat toch met die schoonmoeders? Daniël daarentegen kon met haar ouders Aadi en Maureen goed opschieten. De mannen gingen in de zomer al eens een balletje kloppen op het tennisveld. In Lewisham kwamen ze dus wel vaker een keertje langs.
Maar dit nieuws was wel een domper op de vreugde. Zeker voor Daniël. Verdorie, dit behoorde een gelukkige periode te zijn.
In de late namiddag kwam Daniël terug thuis. Met de aanschijn van somberte. Toch was het niet alleen kommer en droefenis.
”Ik heb met de dokter gesproken. De vooruitzichten zijn - alles in acht genomen - relatief gunstig. Ze zal waarschijnlijk voor een groot deel herstellen. Maar wel geestelijk en lichamelijk sneller vermoeid raken. En zoals gezegd, baart de rechterarm nog wat zorgen. Die krijgt ze nauwelijks nog omhoog. Maar gerichte therapie zou verbetering moeten brengen. Ze kan gevoeliger worden voor licht- en geluidsprikkels. Mogelijk kan haar gedrag zelfs veranderen.”
”Dan hoop ik dat ze zich anders gaat gedragen tegenover mij. Wat zegt je papa ervan?”
”Hij beseft maar al te goed dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Hij zal ook vaker in het huishouden moeten bijspringen. Maar dat zag hij wel zitten. Hoe anders had het met wat meer pech kunnen uitzien? Ik mag er niet aan denken. Een geluk bij een ongeluk dat ze beiden met pensioen zijn. Hij heeft nu meer tijd om huishoudelijke taken te doen. Hij heeft al gezegd dat hij voor de eerste keer in zijn leven zal moeten strijken. Ik zei hem dat wanneer hij het wilde, jij hem dat wel zou willen leren.”
”Voor hem zou ik dat met alle plezier doen.”
”Hij bedankte voor het aanbod en zei dat ik toch moest weten wat voor een fiere vrouw mama was. Dat ze dat niet aan iemand anders ging willen overlaten. Ze zou ongetwijfeld naast hem willen komen staan en instructies geven bij elke handeling.”
”En ze zou het zeker niet tolereren dat ik dat zou doen. Ik, haar geliefde schoondochter.”
”Ja, ik weet het.”
”Hoe lang moet ze nog in het ziekenhuis blijven?”
”Wanneer er niets tussenkomt nog drie dagen, zei de dokter.”
”Drie dagen, dat lijkt me eigenlijk niet zo lang voor een hersenbloeding.”
”Nee, het is een herseninfarct. Bij een hersenbloeding komt er bloed in de hersenen terecht en dat kan tot meer problemen leiden. Soms moet er een operatie volgen om het bloed te verwijderen.”
”Maar een herseninfarct; hoe krijg je zoiets? Moet ik ook schrik beginnen krijgen?”
”Volgens de dokter ligt het aan de hoge bloeddruk. Mama heeft daar al zo lang ik weet last van. Door hoge bloeddruk kunnen in de halsslagader vernauwingen ontstaan. Dat wordt slagaderverkalking genoemd. Dan kunnen daar stolsels ontstaan die doorschieten naar de hersenen en daar een bloedvat verstoppen.”
”Wat een mens al niet kan overkomen!”
”Morgen moeten we maar eens samen op bezoek gaan.”
”Misschien best zo, want anders krijg ik weer commentaar. Eén ding moet je me beloven!”
”En dat is?”
”Dat je nog niets zegt over de zwangerschap. We moeten eerst zeker zijn.”
”Ja, doe ik.”
”De meeste miskramen komen tussen de twee en drie maanden voor. Dus ik stel voor dat we ongeveer twee-en-een-halve maand wachten.”
”Ga je dat wel kunnen, zo lang je mond houden?”
”Oh zwijg, ik hoop dat ik me niet ga verspreken.”
’s Anderendaags in de vooravond gingen ze de kamer van Lisa binnen. Kofi zat er natuurlijk al. Daniël ging onmiddellijk op zijn moeder af en kuste haar. Naomi stond even in dubio. Wat moest ze doen? In een split second besloot ze om toch maar een vluchtige kus te geven. Met frisse tegenzin, maar zo kon ze iedereen nog eens haar goede wil laten zien.
”Hallo Naomi.”
Lisa sprak langzaam en klonk vermoeid. Daniël en Naomi zaten nog maar net of haar schoonpapa ratelde aan een stuk door. Hij moest dringend zijn verhaal kwijt.
”Ja, zaterdagmorgen zat ze in de zetel de krant te lezen. Ik was in de keuken koffie aan het zetten. Toen ik in de living kwam, zat ze onderuit gezakt met het hoofd op haar borst. Buiten bewustzijn. Ik heb onmiddellijk de ambulance gebeld. Binnen de tien minuten waren ze thuis. Maar ik kan je vertellen dat het wel een uur leek.”
”Dat geloof ik.”
Meer kon Daniël niet zeggen want zijn vader ging onmiddellijk verder.
”De dokter zei dat we er gelukkig snel bij waren. Anders had het veel erger kunnen zijn. Ze heeft al wat fysio gehad. Thuis zal ze die moeten verderzetten. En ze zal haar leven lang bloedverdunners moeten blijven nemen. Anders bestaat de kans dat er zich opnieuw een propje in haar hersenen gaat vormen. En gezond eten, hé schat!”
”Ja”, klonk het steunend.
Meer kwam er niet uit. En een moeizame glimlach. Voor Kofi was het een poging om zijn vrouw bij het gesprek te betrekken.
Lang bleven Daniël en Naomi niet. Lisa moest vooral rusten en niet te veel prikkels krijgen.
Tijdens de terugrit werd er weinig gezegd. De wagen vulde zich met een onaangename stilte. Elk was verzonken in het eigen wereldje. Het verwerken van gemengde gevoelens.
Naomi was nu ruim acht weken zwanger. Volgens de gynaecoloog verliep alles volgens het boekje. Ze had ook geen ongemakken. Wat een zegen! Kon dat zo maar blijven. Daniël begon luidop te denken aan een volgende stap.
”Moeten we niet eens gaan denken om iedereen gaan in te lichten?”
”Is dat niet een paar weken te vroeg? We hadden toch afgesproken om na drie maanden iets te zeggen?”
”Ja, maar nu begin je het toch stilaan te zien hoor.”
”Ik weet het, maar wanneer ik een losser kleedje draag, gaat het nog net.”
”Je wil toch niet dat iemand een opmerking maakt en je voor is? En dokter Reynolds zei dat ze er veel vertrouwen in heeft!”
”Oké, dan moet het dit weekend maar eens een keer gebeuren. Eerst onze ouders en volgende woensdag komen Cindy en Tony naar hier.”
”Vrijdag ga ik minivoetballen en zeg ik het tegen mijn maats.”
De ouders van Naomi reageerden verrukt. Zoals verwacht. Bij hen hoefde ze niet op haar hoede te zijn. Telkens weer een thuismatch. Eigenlijk hadden ze zich al neergelegd bij een verder leven zonder kleinkinderen. Naomi had hen al verteld over de moeizame pogingen om zwanger te worden. En of Maureen dat gevoel kende. Voor haar was moeder natuur ook niet de vlotste medestandster geweest. Maar met de hulp van de wetenschap kwam Naomi toch in hun leven. Wat een zegen bleek.
De reacties van Kofi en Lisa waren enigszins verschillend. Hij omhelsde hen beiden hartelijk en herhaalde hoe hij hen dat grote geluk gunde. Zij kuste hen ook, maar het leek wel of ze reageerde met de handrem op. Op een of andere manier kon je merken dat ze een innerlijke strijd voerde tussen gelukkig zijn met dit nieuws en haar eigen onmiskenbare ongemakken.
Uren, dagen, maanden. Zonder veel moeite gleden ze in mekaar over. Naomi was nu acht maanden ver. Ze had zich van in het begin allerlei vervelende scenario’s voorgesteld. Maar tot nog toe was alles vrijwel vlekkeloos verlopen. Eén ding vond ze wel jammer: dat ze Daniël ’s avonds nooit heeft moeten opsturen naar de nachtwinkel voor een grote zak paprikachips en een bus slagroom. Niks raars om aan de vriendinnen te vertellen. Abnormaal normaal.
”Daniël, ik denk dat het zo ver is! Twintig minuten geleden kreeg ik mijn eerste wee en nu heb ik de volgende.”
”Kom, we vertrekken naar het ziekenhuis. Doe je jas aan! Ik steek ondertussen je koffer in de auto.”
”Nee, dokter Reynolds zei dat ik eerst haar moest bellen wanneer m’n weeën beginnen op te komen.”
”Oké, dan moet je dat doen.”
Daniël kon uit het gesprek opmaken dat ze best nog een tijdje zou wachten tot de weeën ongeveer om de vijf minuten zouden opkomen.
Daar zaten ze dan met z’n tweeën op de bank. De klok angstvallig in de gaten houdend. De spanning sloeg Daniël op de darmen.
”Ik moet eerst zelf bevallen.”
Beiden lachten schaapachtig.
De grote boodschap werd afgehandeld na een aangemoedigde persing. Daniël wilde zijn vriendin geen minuut te lang alleen laten. Toen de weeën ongeveer een uur lang om de vijf minuten kwamen, werd het tijd om te vertrekken.
Haar water was nog niet gebroken en kort na de aankomst in de verloskamer doorboorde de vroedvrouw het vlies. Naomi hoopte nu snel van die pijnlijke krampen verlost te raken, maar het duurde nog ontiegelijk lang vooraleer ze voldoende ontsluiting had.
Uren van ongebreidelde kwelling. Daniël stond haar manmoedig terzijde. Kneep zachtjes in haar handen en sprak bemoedigende woorden. Hij voelde nu wat de mannen doormaakten die hij op tv al eerder in een gelijkaardige situatie had gezien.
”En hebben jullie ook al een naam voor de baby?”
De vroedvrouw probeerde tijdens een rustig moment even de gedachten te verzetten.
Naomi zei dat het Sasha zou worden. Of het nu een jongen of meisje werd, maakte niet uit. Het was de enige naam die ze alle twee mooi vonden voor een jongen.
Wat de meisjesnamen betrof, raakten ze er niet uit. Na wat opzoekwerk hadden ze uitgevogeld dat de naam voor de beide geslachten werd gebruikt. Dus dat zou het worden.
Na de langste tien uur van haar leven, moest het persen nog beginnen. Het zweet parelde op haar voorhoofd. En Daniël, die had niet eens in de gaten dat het peil van zijn okselvijvers stelselmatig steeg. Het leek even alsof ze erin zou blijven. De vroedvrouw stelde zelfs voor om een epidurale prik te geven. Dit wilde Naomi niet. Ze wilde de bevalling volledig naturel beleven. Hoe pijnlijk het ook zou worden.
Het mocht nu echt niet lang meer duren. Naomi was de uitputting nabij.
”Vooruit, nog een keer harder persen! Je wil toch moeder worden?”
Daniël vond het een wat vreemde uitspraak. Tegelijk snapte hij dat het een manier was om te pushen. Hij ging ervan uit dat die vrouw wist wat ze zei en deed.
Na een ultieme krachtsinspanning en een onbedaarlijke kreun van Naomi kwam Sasha op de wereld. Zoals afgesproken, mocht Daniël de navelstreng doorknippen.
”Het is een jongen!”
Vol trots riep hij het naar Naomi. De verpleegster nam het kind over en legde het voorzichtig in de armen van Naomi. Tranen van geluk.
Even later pakte ze het kind terug op.
We gaan het nu wassen en een eerste onderzoek doen. Jullie zullen het een tijdje zonder Sasha moeten doen. Maar geen nood, we brengen de baby zo snel mogelijk terug.
”Ik moet je iets bekennen, Daniël. De volgend keer wil ik toch een epidurale prik. Deze pijn wil ik niet meer opnieuw meemaken.”
”Ik hoop het, want dit wil ik ook liever niet meer beleven. Ik kon zelf een kalmeringsspuitje gebruiken.”
Na een kwartier kwam de verpleegster met een collega terug de verloskamer in. Naomi keek bezorgd.
”Jullie hebben Sasha niet meegebracht!”
”Nee, maar maak u geen zorgen, mevrouw. Het onderzoek duurt gewoon iets langer dan gepland. We brengen u alvast naar uw kamer.”
Een tijdje later kwam een andere verpleegkundige vergezeld door een dokter hun kamer binnen.
”Sasha wordt binnen tien minuten naar hier gebracht. De eerste onderzoeken zijn bijna afgerond.”
De dokter sprak op een rustige en zelfverzekerde toon.
”Uw kind is gezond. Dus wat dat betreft moet u zich geen zorgen maken. Toch hebben we een bijzonderheid kunnen vaststellen.”
Voor Naomi en Daniël voelde dit ongemakkelijk aan.
”Uw kind is een intersekse kind. Dat betekent dat het zowel mannelijke als vrouwelijke lichamelijke kenmerken vertoont. We hebben op de scan gezien dat het een baarmoeder, eierstokken en een vagina heeft.
David wist niet wat hij hoorde.
”Maar er was toch een kleine penis te zien bij de geboorte!”
”Dat klopt meneer, maar wat u zag is de clitoris die zich tot een soort penis heeft ontwikkeld. We hebben ook bloed getrokken om de verhouding tussen de mannelijke en vrouwelijke hormonen en chromosomen te onderzoeken.”
”En hebt u de uitslag al?”
Naomi vroeg het op enigszins geschrokken toon.
”Nee, die komt pas over enkele dagen binnen. Wij sturen de uitslag naar gynaecoloog Reynolds. Zij zal u dan contacteren om de uitslag te bespreken. Zij zal u alle verdere uitleg geven.”
”Moeten we ons nu zorgen maken dokter?”
Daniël klonk verontrust.
”Weet u, we komen dit of een variante wel meermaals per jaar tegen. Meestal komt het wel goed wanneer de ouders en het kind goed begeleid worden door een psycholoog. En het kind moet natuurlijk wat geluk hebben met de mensen die het zal ontmoeten. Zo, ik ga nu weer verder. Ik zal Sasha dadelijk naar hier laten brengen. Maak u voorlopig niet te veel zorgen en geniet van uw kind zou ik zeggen.”
Nadat de dokter vertrokken was, keken Naomi en Daniël elkaar secondenlang aan zonder een woord te zeggen.
Toen de spruit eindelijk met de ouders werd verenigd, daalde een vorm van gelukzaligheid over het stel heen. Even geen kopzorgen. Dit moment van zwijmelen moest gekoesterd worden. Het heden kon niemand hen afnemen.
De toekomst was onzeker.
2
Hoe gingen ze dit aan familie en vrienden melden? En wanneer? Heel veel tijd hadden de twee niet nodig om een besluit te nemen. Ze zouden het aan elke bezoeker eerlijk vertellen. Geen geheimdoenerij. De behoefte om dit verhaal onnodig ingewikkeld te maken, ontbrak totaal.
En het moest gezegd: alles openhartig meedelen deed deugd. De reacties waren vrijwel unaniem positief. Alleen hun beider ouders konden hun bezorgdheid niet verbergen. Dat hadden ze ook wel verwacht. Hun vader en moeder waren niet zo vertrouwd met het begrip intersekse. Voor hen was het eerder een soort van modeverschijnsel. Een uiting van jongeren die geen blijf wisten met zichzelf.
Naomi en Daniël hadden ondertussen ook bezoek gehad van dokter Reynolds. Die kon al het een en ander vertellen over intersekse kinderen. En dat het bij de meeste gevallen goed was gekomen. Ze probeerden die boodschap zo goed en zo kwaad mogelijk over te brengen op hun ouders. Wat enigszins lukte.
Aadi en Maureen waren al redelijk gerustgesteld. Kofi en vooral Lisa verlieten de kamer niet zonder kommer op het gezicht.
Terug thuiskomen was tegelijk het startschot voor een nieuw begin. Niets zou nog ooit hetzelfde zijn. Daniël had zich alvast voorgenomen om zijn deel van het werk te doen. Wat onder andere betekende dat hij ’s nachts regelmatig het bed uit zou moeten. Nu, hij had het geluk dat hij telkens snel terug de slaap kon vatten. Voor Naomi lag dat wat moeilijker. En een vervelend neveneffect was dat ze de volgende dag niet te pruimen was. En omviel van de slaap.
Wat Daniël inspireerde tot een nieuw voorstel van compromis. Hij zou een groot deel van haar nachten overnemen in ruil voor vrijstellingen overdag. Wat minder gepamper bijvoorbeeld. En na het werk eerst een lekker dutje. Ja, dat moest wel lukken.
Tijdens hun bezoek aan dokter Reynolds kregen ze ook, zoals in het ziekenhuis was aangekondigd, de uitslag van het bloedonderzoek te horen. Niet onverwacht, was het aandeel testosteron in de hormonenspiegel hoger dan bij een gewoon meisje.
Gelukkig bleek Sasha een niet al te moeilijke baby die na een maand of twee de nacht grotendeels doorsliep.
De tijd ging snel. Het eerste levensjaar verliep zonder noemenswaardige problemen. Net zoals de meeste gezonde dreumesen zette Sasha de eerste wankele pasjes na een goede veertien maanden.
Met psychologe Ann hadden ze ondertussen besproken om het kind als een meisje te beschouwen. De verwachting was dat Sasha er jongensachtig zou blijven uitzien op zijn minst tot aan de eerste menstruatie rond 12 jaar. In de veronderstelling dat de hormonenspiegel het op dat moment zou toelaten.
Tegen dan was er mogelijk wat meer duidelijkheid rond de gevoelens van de jonge tiener. Dus tot dan zou Sasha als een meisje worden behandeld en aangesproken. Het kind had nu eenmaal een vagina en zou dus op de meisjestoiletten naar de wc gaan. De clitoris die er als een kleine penis uitzag zou bij strakke kleding of bij het dragen van een zwempak kunnen afgeplakt worden met speciale tape.
Het was een soort van pro-actieve handeling om pesten te voorkomen. Kinderen bleven nu eenmaal kinderen en konden ongemeen hard zijn tegenover elkaar. Indien ze toch op een of andere manier problemen zou ondervinden met haar klasgenoten, was er een plan om dan na de basisschool een middelbare school te kiezen ver uit de buurt. Daar kon Sasha dan met een nieuwe lei starten. Nieuwe omgeving, nieuwe vrienden en vriendinnen.
Ann vertelde dat een van de vier non-binaire personen die ze momenteel begeleidde, nog problemen kende. Moderne jongeren werden immers op allerlei manieren geconfronteerd met begrippen als intersekse en transgender.
Alleen het gebruik van genderneutrale voornaamwoorden liep niet steeds van een leien dakje. Een beetje verwarrend, maar belangrijk voor vele intersekse personen.
Daniël maakte zich toch wat zorgen.
”De vriendinnetjes gaan vroeg of laat die penisachtige clitoris toch opmerken? Is het niet handiger om die tijdig te verwijderen?”
Naomi ging daarin mee.
Het antwoord van Ann was beslist.
”Zou ik niet doen. Intersekse jongeren vinden het super belangrijk dat ze zelf kunnen beslissen wat er met hun lichaam gebeurt. Ik heb een collega die een intersekse persoon zoals Sasha in behandeling heeft. Die persoon kampt nog steeds met zelfmoordneigingen, omdat de ouders ooit beslisten om de genitaliën aan te passen aan de sekse die het meest voor de hand lag. Enkele operaties werden uitgevoerd om er zogezegd een volwaardig meisje van te maken. Er werd dus een ’zij’ van gemaakt terwijl die persoon zich jongen én meisje voelde.”
Voor Naomi en Daniël was het soms een verademing om Sasha even bij de grootouders te droppen. Bij Lisa en Kofi kon dat in principe elke dag van de week vanwege hun pensionering. Net als bij Aadi en Maureen, maar met dien verstande dat hij werkte als leraar geschiedenis op een middelbare school en nog een jaar of drie voor de boeg had.
Maureen was altijd huismoeder geweest. Ze had na haar middelbare studies niet verder gestudeerd. Ze ging voltijds werken in het café waar ze al enkele jaren tijdens het weekend achter de toog stond. Dat beviel haar wel. Ze was niet onaantrekkelijk en kreeg vaak fooien van jonge mannen die bij haar in een goed blaadje wilden staan. Ook iets oudere mannen lieten zich niet onbetuigd. Die zetten hun charmes meer kracht bij door met extra bankbiljetten te wapperen.
En toen kwam Aadi. Hij zag er goed uit. Er waren al knappere mannen de revue gepasseerd, maar dit keer was het … anders. Hij was al enkele malen fietsersgewijs het café aan de boskant gepasseerd. Het lag aan de rand van het prachtige Squirrel Forest even buiten het centrum van Londen, met de even toepasselijke als originele naam ’Forest Side’. Tot hij besloot om de binnenkant te verkennen. Voor hij op een kruk neerplofte, was het reeds gebeurd: instant verliefd!
Hoe ze daar stond met haar rechterelleboog in de zij; sigaret tussen de slanke wijs- en middelvinger gekneld. Als een soort bevestiging van haar vrijgevochten status. In de tijd dat de gezondheidsrisico’s van tabak – zeg maar – minder doorslaggevend waren.
Ze had hem wel zien lonken, maar liet het niet merken. Zette haar gezicht in de je-kan-me-mooi-niet-krijgen-modus. Maar dat hield ze slechts ’a pint of bitter’ vol. Ze raakten aan de babbel en een week later waren ze een koppel.
Na een jaar begon Aadi zich meer en meer ongemakkelijk te voelen in de wetenschap dat zijn vriendin – weliswaar beroepshalve – met andere mannen zat te praten en te gniffelen. Je zou het een vorm van jaloezie kunnen noemen. Het gevoel was er nu eenmaal en het ging niet meer weg.
Ze begreep hem wel. Ze voelde dat hij graag wilde dat ze ermee kapte. Maar zonder dat hij het expliciet vroeg. Buiten die ene keer dat hij het toch insinueerde toen hij – redelijk aangeschoten – haar eens vroeg hoe lang ze dit leven dacht vol te houden.
Dus begon ze er zelf over. Terwijl ze sprak, zag ze zijn stemming veranderen. Het ging van lichte verbazing, over opluchting naar verlossing.
”Maar”, zei ze toen, ”Ik heb dit wel altijd graag gedaan. Om eerlijk te zijn: ander werk interesseert me niet echt. Toch wil ik wel stoppen omdat ik allang gemerkt hebt, dat je ermee worstelt. Daarom wil ik ermee ophouden.”
Toen ze uiteindelijk trouwden, nestelde ze zich in de rol van huisvrouw. Ze was enig kind van rijke juweliers. Die waren opgelucht dat hun dochter eindelijk van de straat was geraakt. Voor Aadi was het uiteraard ook mooi meegenomen dat haar ouders grotendeels hun huis financierden. Op die manier kwamen ze in feite toe met zijn wedde. Het wrong soms wel een beetje dat zijn oudelui het niet zo breed hadden. Maar het was niet anders.
Om nog wat extra ademruimte te hebben, kluste hij bij als buschauffeur bij een autocarbedrijf. Soms dagtrips in het weekend en meerdaagse uitstappen tijdens de schoolvakanties. Af en toe ging Maureen mee. Daar konden ze beiden wel van genieten.
De enige domper op hun relatie was dus het feit dat ze maar niet zwanger konden worden.
Iets wat uiteindelijk, na veel moeite, dan toch lukte.
Een klein jaar later. Naarmate de tijd vorderde, merkten Naomi en Daniël dat het Lisa steeds meer moeite kostte om te functioneren. Kofi had hen ook al verteld dat ze op de dagen dat Sasha logeerde, sneller vermoeid en geïrriteerd raakte.
Het was een moeilijk verhaal aan het worden. Daniël had het er met zijn vader al eens over gehad. Met pijn in het hart stemde hij in met het voorstel om Sasha tijdens het weekend een half dagje of minder te laten logeren en op termijn waarschijnlijk om de twee weken. Blijven slapen zat er niet meer in. Wanneer Lisa’s nachtrust ook maar even werd onderbroken, was ze ’s anderendaags niet meer te pruimen. Wat gebeuren moest, moest gebeuren. Het was geen makkelijke oefening voor het jonge koppel. Ze bekeken het van week tot week.
Ondertussen was Sasha uitgegroeid tot een flinke peuter van vijftien maanden. De eerste wankele pasjes waren gezet. Bij de fiere grootouders kwam er elke week nog een metertje bij.
Naomi werd niet bepaald vrolijk van het gedrag van haar schoonmoeder. In een onbewaakt moment had Kofi zich tegen Daniël laten ontvallen dat ze een keer was uitgevlogen tegen Sasha toen die een versgemaakt soepje niet wilde opeten.
De ergernis kwam om de hoek loeren. Ze zat te trekken en te sleuren om Daniël te doen zeggen dat het kind best nog minder naar zijn ouders zou gaan.
Het liefst van al zou ze het niet meer bij hen laten logeren. Echter, de genegenheid voor haar schoonvader was te groot om dit idee door te drukken. Daarom besloot ze om niet verder aan te dringen. Meer spanningen in haar relatie kon ze missen als kiespijn.
Een doorsnee zaterdagvoormiddag.
Naomi was met de wagen inkopen doen. Daniël zat achter zijn bureau de gegevens in te studeren voor de zaak die hij de volgende week moest gaan pleiten.
Af en toe ging hij eens een kijkje nemen in de woonkamer waar Sasha de nieuwste puzzel in mekaar probeerde te steken: een houten stapelpiramide beschilderd met exotische dieren. Wat aardig lukte.
Ding-dong
Daniël vroeg zich af wie dat kon zijn. Op zaterdagvoormiddag kregen ze zelden bezoek. Toen hij de deur opende, keek hij recht in de ogen van een politieagente. Haar collega stond naast haar met bedrukte blik.
”Bent u meneer Daniël Asamoah?”
”Ja.”
”En u bent de partner van mevrouw Naomi Khan?”
”Ja.”
”Mogen we even naar binnen komen?”
Het hart van Daniël kromp in mekaar. Hij wist van horen zeggen wat dit te betekenen had.
Zijn vermoeden werd snel bevestigd.
”We moeten u meedelen dat Naomi een zwaar ongeval heeft gehad.”
Daniël was blij dat hij zat. Er trok een ondefinieerbaar wee gevoel door zijn lijf en hij kon geen woord meer uitbrengen.
”Ze is helaas aan haar verwondingen overleden. Wij bieden u onze innige deelneming aan.”
In de enkele seconden dat hij schuin naar beneden keek, flitste het door zijn hoofd dat hij sterk moest zijn voor Sasha. Hij probeerde zijn emoties weg te duwen. Dat lukte nauwelijks.
”Oh nee, hoe kan dat nu?” was het enige dat hij kon uitbrengen.
Het leek alsof zijn eigen woorden hemzelf deden duizelen.
”Gaat het meneer?” vroeg de andere agente bezorgd.
”Nee, het gaat wel.”
Hij rechtte zijn rug.
”Waar is ze nu? ”
”Ze is overgebracht naar Guy’s Hospital.”
”Hoe is het ongeval gebeurd?”
”Onze collega’s zijn nog ter plaatse aan het onderzoeken. Het heeft er alle schijn van dat er een frontale botsing is geweest met een voertuig waarvan de chauffeur een hartaanval gekregen heeft. De hulpdiensten zeiden dat ze waarschijnlijk door de impact zware inwendige bloedingen heeft gehad en vrijwel onmiddellijk is overleden. Het kan voor u misschien een troost zijn dat ze waarschijnlijk niet heeft geleden.”
”Kan u me zeggen wat ik nu moet doen?”
”U kan misschien best eerst naar het ziekenhuis rijden. Ze zullen u daar opvangen en met u bespreken of u Naomi nog kan groeten en hoe het verder moet.”
De agente keek naar Sasha.
”Ik zie dat u een kindje hebt. Hoe heet het?”
”Sasha.”
”Hebt u familie of een vertrouwenspersoon die u kan bellen om zolang hier op Sasha te passen? Ik denk dat het handiger is dat u dit soort zaken zonder het kind afhandelt.”
”Ja, ik kan mijn schoonouders bellen. Ik vind in ieder geval wel iemand.”
De agente overhandigde hem een kaartje met het telefoonnummer van de dienst slachtofferhulp van de politie.
”Daarna kan u onze dienst slachtofferhulp contacteren die u zal helpen met alle verdere stappen die u moet ondernemen. Informatie zoals de garage waar het autowrak naartoe gesleept is, enzovoorts. Maar dat zijn allemaal dingen voor achteraf. First things first. Zo, meneer, hebt u nog vragen?”
”Nee, ik denk dat ik genoeg weet.”
”Dan gaan we nu verder. We wensen u nog veel sterkte.”
”Draag goed zorg voor Sasha en uzelf”, vulde de ander aan.
”Ik zal mijn best doen. Dank u wel.”
Toen hij de deur sloot, voelde hij zich onwezenlijk. Was dit nu echt gebeurd? Hij plofte in de zetel en staarde naar Sasha. Het kind duwde net met plezier een stapel blokken om en begon weer van voor af aan. Onvermoeibaar. Zich van geen kwaad bewust. Onwillekeurig had hij compassie met de kleine uk.
Daniël vroeg zich af hoe hij in godsnaam dit binnenkort moest gaan overbrengen aan Sasha. Hij werd mismoedig bij de gedachte. Hij dronk een glas water en bedacht dat hij nu actie moest ondernemen. Hij besloot om eerst zijn schoonouders te bellen, zodat die op Sasha konden komen passen. Terwijl die onderweg waren, kon hij zijn ouders contacteren. Gezien de situatie van zijn moeder, zouden ze het hopelijk begrijpen waarom hij Aadi en Maureen had gevraagd om op te passen.
Hij raapte de restjes van zijn moed bij mekaar en nam zijn smartphone.
In het ziekenhuis werd hij goed opgevangen. Na de uitleg vroeg Daniël of hij Naomi mocht zien. Onderweg naar de kamer gaf de verpleegster uitleg. Op een zalvende manier. Waarschijnlijk had ze dit wel meer gedaan.
”Het bovenste deel van haar hoofd is omwille van een wonde omzwachteld. Haar gelaat en de rest van haar lichaam zijn vrijwel ongeschonden. Dit komt omdat de verwondingen zich vooral ín het lichaam bevinden. Bij een frontale botsing komt het lichaam in een fractie van een seconde tot stilstand. Daardoor kunnen vitale organen en slagaders los scheuren. En dat is wat met haar gebeurd is.”
In de gangen hing de odeur van poetsproducten. Die kwam hem vaag bekend voor. Bij de kamer aangekomen, voelde hij zich licht onwel worden, maar hij beet op de tanden. De verpleegster opende de deur en leidde hem naar binnen.
Daar lag ze dan. Er straalde een mysterieuze rust uit van haar gelaat. Totaal zen. Daniël vroeg of hij een paar minuten met haar alleen mocht zijn. De verpleegster leek even te twijfelen, maar stemde dan toch in.
Hij raakte haar koude hand aan en zakte naast het bed op zijn knieën. Met het hoofd op het laken begon hij onbedaarlijk te snikken. Alle opgekropte emoties moesten eruit. En daar zat ook een portie zelfmedelijden tussen. Menselijk.
”Ik mis je. En ik zal er alles aan doen om onze Sasha zo goed mogelijk op te voeden. Dat beloof ik je!”
Na een tijdje werd er stil op de deur geklopt en de verpleegster kwam gelijk binnen.
”Gaat het meneer?”
”Ja, het lukt wel.”
”Als u met mij wil meekomen? Ik wil graag nog enkele dingen bespreken.”
Ze nam hem nog even apart op een bureau.
”Wanneer u terug thuiskomt, kan u best een begrafenisondernemer contacteren. Bespreek het eventueel met uw familie. Zodra u er eentje hebt, zal die ons contacteren. De ondernemer zal u ook een lijstje overhandigen met allerlei dingen die u moet regelen. Dat is wel handig en geeft u wat meer rust in uw hoofd, tenminste wat het praktische betreft.”
”Oké, bedankt voor de uitleg. Dan ga ik maar eens verder.”
”Dag meneer. Ik wens u nog veel sterkte.”
”Dank u.”
Toen hij terug thuiskwam, waren Aadi en Maureen al wat meer tot rust gekomen. Bij zijn vertrek naar het ziekenhuis waren ze – begrijpelijk – nogal overstuur. Ontspoorde emoties.
Ze regelden samen een begrafenisondernemer. Een vertegenwoordiger kwam een halfuur later al langs om alles op een rijtje te zetten. Daarna vertrokken zijn schoonouders. Ze spraken af elkaar dagelijks op de hoogte te houden.
Zijn eigen ouders zouden ’s anderendaags langskomen.
Daar zat hij dan in de zetel, met zijn kind op de schoot. Allerlei gedachten suisden door zijn hoofd. Was het een voor- of nadeel dat Sasha Naomi nog niet echt goed had gekend? Zou hij nog ooit iemand anders leren kennen? Die laatste gedachte probeerde hij snel te verdringen. Hoe slaagde hij erin zoiets te denken op de dag dat zijn vrouw stierf? Hij schaamde zich, maar kon het ook niet helpen. Hij had er niet om gevraagd dat het idee zo vrijpostig z’n kop binnendrong.
Hij had nu dringend nood aan een biertje om even bij zinnen te komen. Maar eerst zorgen voor de kleine: eten geven, wassen en slapen.
Daniël had goesting om zich te bezatten, zich lazarus te drinken, om weg van de wereld te zijn. Maar dat mocht niet gebeuren. Hij wist waarom. De reden lag boven in het bedje en genoot van de slaap der onwetenden. Echter, hij had wel nood aan een hoeveelheidje troostbier.
Lichtjes verdoofd en tipsy zocht hij zijn bed op. Voor een woelige nacht.
’s Anderendaags rond een uur of tien in de voormiddag ging de bel. Een rilling tok door zijn lijf. Gisteren rond dezelfde tijd stonden er na datzelfde geluid twee politieagentes aan de deur. Weeral keek hij in twee bedrukte gezichten, maar dit keer waren het die van zijn ouders. Kofi stond er met roodomrande ogen. Lisa stond er wat verloren bij.
Woorden waren even overbodig.
”Kom binnen.” Daniël liep voorop naar het salon. Zijn moeder pakte Sasha op haar schoot. Dan hoefde ze even niets tegen haar zoon te zeggen. Uiteraard was ze niet van kwade wil, maar ze had het nu erg moeilijk om de juiste woorden te vinden. Een bijna slapeloze nacht hielp haar natuurlijk niet verder. Maar ze wilde haar best doen. Daniël had nu genoeg aan zijn hoofd. Die kon vast het gezeur van een hoogsensitieve moeder missen. Ze luisterde vooral hoe Kofi en hun zoon de praktische zaken rond de begrafenis bespraken. En Lisa zou regelen dat Sasha op de dag van de begrafenis bij haar zus zou kunnen logeren.
Die dag beleefde Daniël in een soort van roes. Het voelde aan alsof hij zichzelf moest spelen in een film waarvoor hij niet had gesolliciteerd. Al die condoleances in ontvangst nemen, ervaarde hij als een soort van, zeg maar, lopendebandwerk. De mensen bedoelden het goed, maar het proefde als het lichtjes dwangmatig uitvoeren van voorgekauwde rituelen. Enfin ja, wat moesten ze anders?
Aadi en Maureen hadden beiden nogal conservatieve opvattingen over opvoeden. Tijdens de tienertijd van Naomi hadden ze best moeite met hun vrijgevochten kind. Er zat echter niets anders op dan het te aanvaarden. Ze wilden de zo moeizaam verkregen dochter niet figuurlijk verliezen door eindeloos gebekvecht.
En dan raakten ze haar nu letterlijk kwijt door zo’n stom ongeval.
Ze was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Wanneer die man een aantal seconden later zijn hartaanval had gekregen, dan leefde ze waarschijnlijk nog. Maar dan was er mogelijk een ander slachtoffer gevallen. Als goede christenen worstelden ze met dit soort gedachten.
Die avond gingen Kofi en Lisa Sasha nog oppikken bij de onthaalgroottante. Zo kon ze weer terug bij haar papa zijn. Dat had hij wel nodig.
Naomi was nu een maand overleden en Daniël deed zijn uiterste best om zijn nieuwe leven vorm te geven. Overdag zat Sasha in de crèche. Dat ging redelijk goed. Toch vergde het een hele reorganisatie. Hij moest nu vele zaken in zijn uppie regelen zonder feedback van een partner.
Hij had wel geluk dat zijn ouders en schoonouders onder mekaar hadden afgesproken wie wat zou doen. En wanneer. Ze hadden dan ook allemaal een huissleutel. Wanneer hij ’s avonds Sasha ging oppikken en terug thuiskwam, waren er al onzichtbare handen in de weer geweest. In de frigo vond hij dan een bord lekkers verscholen onder folie. Enkel nog de magnetron in.
Op de een of andere manier sloop er ook in dit leven een vorm van gewenning. Iets in hem zei dat er vroeg of laat iets zou veranderen. Hij wist alleen niet wat of wanneer.
Een eerste aanwijzing kwam er sneller dan verwacht. Op een zondagnamiddag kwam Aadi met een opmerkelijk voorstel. Een beetje out of the blue.
”Maureen en ik hebben de voorbije week zitten na te denken en te praten over jouw situatie en die van Sasha. Wat zou je er van denken om een tijd bij ons te komen inwonen?”
Daniël keek verbaasd. Maar voor hij iets kon zeggen, ging schoonpapa verder.
”Je weet dat we het net als jij moeilijk hebben met het verlies van Naomi. Daarom zou het fijn zijn wanneer Sasha in plaats van naar de opvang te moeten gewoon bij ons thuis zou kunnen verblijven.”
Daniël keek naar Maureen, maar die staarde gewoon voor zich uit en zei niets. Een beetje vreemd eigenlijk.
Hij dacht even na en merkte dan terecht op: ”Maar hoe moet het dan met ons huis? Dat is nog niet afbetaald!”
Blijkbaar had Aadi die opmerking verwacht.
”Er is veel vraag voor het soort huizen in de buurt waar jij woont. Ik denk dat je makkelijk een goede huurder kan vinden. In principe betaalt die je lening verder af. Bij ons mag je gratis inwonen. Je hoeft je voor en na je werk van niets aan te trekken en je hebt dus alle tijd om je met Sasha bezig te houden.”
Daniël zei dat hij het voorstel zou overwegen. Een paar nachtjes erover slapen en dan zou hij de knoop doorhakken. In eerste instantie stond hij er wat weigerachtig tegenover. Met alle hulp die hij kreeg, kon hij het allemaal nog redelijk goed aan. Maar hoe zou hij zich over enkele maanden voelen?
Na een gesprek met zijn eigen ouders hakte hij de knoop door: hij zou het proberen. Er was echter wel één voorwaarde: hij diende geschikte huurders vinden. Hij moest er een goed gevoel bij hebben. De indruk krijgen dat ze de woning met respect zouden behandelen. Erop kunnen rekenen dat hij later zonder kosten of spijt terug kon keren in zijn huis.
Hij had een plan in zijn hoofd. Over een goed anderhalf jaar zou Sasha drie zijn en naar de kleuterschool gaan. Het moment om terug te keren naar de eigen woning. Dat zou toch een keer moeten gebeuren. Hoe langer hij zou blijven inwonen, hoe moeilijker het zou worden om te vertrekken. Dus hij ging op zoek naar huurders die slechts die periode wilden huren.
Aadi had gelijk: er waren voldoende kandidaten. Er was een koppel bij dat binnenkort een woning ging kopen. Het was geen duur huis, maar er was nog enorm veel te verbouwen. Om kosten te sparen, zouden ze heel veel zelf gaan doen. De werken zouden ongeveer anderhalf jaar gaan duren. Dat kwam goed uit. De mensen straalden positieve vibes uit en de deal was snel beklonken.
Het was voor allen een beetje zoeken in het begin, maar de goede wil was aanwezig om er iets van te maken. Tussen neus en lippen had Daniël zich al eens laten ontvallen dat hij waarschijnlijk slechts voor een goed anderhalf jaar zou blijven.
Hij kreeg er niet veel reactie op. Zijn woorden leken niet tot Maureen door te dringen. Selectief slechthorend. Hij voelde aan dat het voor haar niet lang genoeg kon duren. Ze had zich helemaal gehecht aan de kleine. Onstilbare verbindingsdrift in de maak.
Zorgen voor later. Dat was wat hij toen dacht.
3
