Śmierć nad jeziorem E-Book

Malwina A. Tylewicz

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Krimi
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2022

Beschreibung

Mroczyce to niewielkie miasteczko, położone niedaleko jeziora i gęstych lasów. Czas jakby się w nim zatrzymał. Jest spokojne, ciche, a mieszkańcy żyją tu wypracowanym przez lata rytmem, pielęgnując rutynę. Wydawałoby się, że jest wręcz nudne. Ale czy na pewno?
Mieszkańcami wstrząsa informacja o śmierci starego Zabudy, którego ciało odnaleziono nad jeziorem. Co więcej, po dziesięciu latach do Mroczyc wraca kobieta, która skrywa pewne tajemnice. Prawda czai się tuż za rogiem, jednak odkrycie jej może być bardzo niebezpieczne.
„Śmierć nad jeziorem” to historia o ludzkiej naturze, ale i nadziei oraz walce o lepsze jutro.

Leseprobe

© Copyright by Malwina A. Tylewicz & e-bookowo

Redakcja i korekta: e-bookowo

Skład i łamanie: Ilona Dobijańska

Projekt okładki: e-bookowo

ISBN: 978-83-8166-269-7

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: [email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I, 2022

Konwersja do epub

Prolog

Kamień ciążył mu w dłoniach. Ciepła posoka skapywała z niego powoli, wsiąkając w płaszcz leżącego na wznak mężczyzny. Palce lepiły się od potu i krwi.

Chwilowa pustka w umyśle ustąpiła miejsca wściekłości, która targała serce. Zaskoczyło go, jak łatwo można zakończyć ludzkie życie. Może to wiek albo miłość do butelki ułatwiła sprawę? Wystarczyło jedno uderzenie i pijak osunął się na deski pomostu, a przecież to nie mogło się tak skończyć. Poczuł żal.

Ona tu była. Zabiła go. Tak właśnie było. Gdyby postąpiła, jak należy, nie musiałby teraz po niej sprzątać. Złość przysłoniła mu obraz przed oczami.

Wyrzucił kamień do wody. Usłyszał ciche pluśnięcie i atramentowa tafla połknęła go bezpowrotnie. Krew między palcami zaczynała zasychać. Podszedł do krawędzi pomostu i opłukał dokładnie dłonie w lodowatej wodzie. Dopiero wtedy poczuł się lepiej. Umysł zaczął pracować na wyższych obrotach, jakby obudził się ze snu. Wrócił do ciała.

Cofnął się o krok, oceniając trupa. Wyglądało na to, że starzec najlepsze lata miał już za sobą. Wódka pozbawiła go kilkunastu kilogramów, a szeroki, brudny płaszcz dobrze ukrywał wątłe ramiona. Mógł go przenieść bez trudu, musiał tylko uważać, by krew z rany na głowie nie spływała na deski pomostu.

Zanim przykucnął, rozejrzał się jeszcze wokół półprzytomnym wzrokiem. Nic.

Schylił się więc, aby podnieść ciało. Trzeba było je ukryć, zanim ktoś przyjdzie.

1

Stary, niebieski autobus dalekobieżny zatrzymał się w wyznaczonej zatoczce z ostrym piskiem zużytych tarcz hamulcowych. Kaszlnął dwa razy, po czym przeszedł na jałowy bieg.

Ze środka wysiadło kilka osób, przeważnie obładowanych niebieskimi torbami z żółtym logiem. Rozeszli się po niewielkim rynku, znikając w bocznych uliczkach. Na przystanku została samotna kobieta. W ręce dzierżyła niewielką walizkę.

Weronika zmarszczyła brwi. Chłód powoli kończącego się dnia wdzierał się pod płaszcz. Powiodła spojrzeniem po niewysokim budynku ratusza, w cieniu którego stała, po niskiej i zwartej zabudowie placyku stanowiącego rynek w Moczycach. Jako młoda dziewczyna obiecała sobie, że nigdy tu nie wróci. Jak wiele obietnic w życiu, tę też złamała.

Wyciągnęła komórkę i wyświetliła zegar. Do spotkania nad jeziorem została jej nieco ponad godzina. Czuła, jak w żołądku stopniowo narasta ucisk świadczący o zdenerwowaniu. Odetchnęła głęboko zimnym powietrzem, próbując się uspokoić. Nie mogła dopuścić, by widział ją w tym stanie. Nie chciała dać mu tej satysfakcji.

Ruszyła przed siebie, ciągnąc terkoczącą walizkę. Miała nadzieję, że pamięć jej nie myliła i znajdzie urząd pocztowy bez niepotrzebnego kręcenia się po okolicy. Minęła kilku przechodniów, którzy nie zwrócili na nią najmniejszej uwagi. Próbowała dostrzec ich twarze w zapadającym zmierzchu, zastanawiając się, czy zna któregoś z nich. W Mroczycach nie było jej od dziesięciu lat i pamięć mogła płatać figle. Nie kojarzyła nikogo. Oni też zdawali się jej nie poznawać.

Na pocztę dotarła bez problemu. Żółto-czerwony szyld pysznił się nad niewielkimi, brązowymi drzwiami. Przed wejściem stało kilka osób, rozmawiając z ożywieniem. Oni także nie zwrócili na Weronikę najmniejszej uwagi. Wyminęła ich i weszła do środka. Jasno oświetlone pomieszczenie było nieduże, a stojąca przy ladzie grupka zajmowała większość miejsca.

— Przepraszam, ale kolejka jest odtąd — zaszczebiotała młoda kobieta z garścią pełną pocztówek.

Weronika spojrzała na nią zaskoczona.

— Ja nie kupuję... — Uśmiechnęła się do niej przepraszająco.

— Pani dopiero wybiera? — zapytała tamta, mierząc ją wzrokiem od czubka brązowych włosów po czarne botki i granatową walizkę. Wskazała w stronę stojaka przy oknie, gdzie stała jakaś para dziewczyn odwrócona do nich tyłem. — Tam są ładne pamiątki, ale strasznie drogo wychodzą. Lepiej kupić pocztówkę — poradziła.

Weronika kiwnęła nerwowo głową i ruszyła w głąb sali. Nie zamierzała wyjaśniać kobiecie, po co przyszła na pocztę. Obawiała się, że tylko pogorszyłaby sytuację. Przecisnęła się obok starszego pana z płaszczem przewieszonym przez ramię, rozmawiającego z równie wiekową panią, trzymającą w ręce gipsowy odlew starego grodu, oraz dwóch innych kobiet wybierających pocztówki. Wreszcie udało jej się dotrzeć do lady.

— Hania? — zawołała niepewnie, próbując za wysokim kontuarem dojrzeć ekspedientkę.

— Wera? Cześć! — zawołała dziewczyna zza lady, przerywając wystukiwanie czegoś na klawiaturze komputera. Wskazała drzwi oddzielające kolejkę od wnętrza dla pracowników. — Chodź tu do mnie.

— Cześć, ale masz ruch. — Weronika weszła do środka, starając się nie zwracać uwagi na niechętne spojrzenia czekających na obsłużenie. — Nie myślałam, że tu tyle ludzi przychodzi.

— Sami turyści. — Wskazała na klientów. — Mroczyce zyskały rozgłos dzięki ruinom grodu nad jeziorem. Sporo się zmieniło, odkąd wyjechałaś.

— Czy pani może skasować mnie do końca? — zapytała z pretensją panna stojąca najbliżej.

— Pani się nie gorączkuje — mruknęła spokojnie Hania. — To i tak jedyne miejsce, gdzie może pani kupić pamiątki.

Kobieta prychnęła niezadowolona. Weronika dyskretnie spojrzała na zegarek. Do spotkania została jej niecała godzina. Musiała jednak jeszcze dojść nad jezioro.

— Może wrócę później — zaproponowała nieśmiało. — Zostawię tylko walizkę.

— Daj spokój. Nie martw się tym, co mówią.

Hania mimo swoich słów wydrukowała paragon i wydała kobiecie resztę. Odwróciła się ponownie do Weroniki, spostrzegła bagaż i wsunęła go pod stolik.

— Czy ma pani te przypinki w innych kolorach? — zapytała natychmiast następna klientka.

Hania znudzonym gestem wzięła stojak z przypinkami przedstawiającymi jezioro w Mroczycach i stary gród na różnego koloru tłach i podała go kobiecie. Gdy tamta zajęła się wybieraniem, ponownie odwróciła się do Weroniki.

— To mów, co u ciebie. Nie było cię dziesięć lat.

— Byłam na ślubie Elizy i Piotra — rzuciła w usprawiedliwieniu.

— Tak, ale ślub twojej siostry był ponad sześć lat temu i to nie było w Mroczycach. Nawet się tu na chwilę nie pokazałaś.

— Nie było czasu...

— A czy te niebieskie są w tej samej cenie? — przerwała im klientka.

— Tak, w tej samej — odparła cierpliwie Hania.

— Ja przyjdę później — odezwała się szybko Weronika. Siedziała jak na szpilkach pod miażdżącymi spojrzeniami zniecierpliwionych turystów.

— Czekaj, gdzie się tak spieszysz? — Hania chwyciła ją za rękę i zatrzymała w miejscu.

— Przejdę się, masz pełno ludzi. — Wskazała na salę.

— Teraz, po ciemku?

— Haniu…

— No dobrze. — Dała za wygraną. — Może idź na rynek. Piekarnia chyba jest jeszcze otwarta — zaproponowała. — Paweł ją teraz prowadzi, odkąd pani Wiesia zmarła.

— Co ty...

— No co ja — mruknęła Hania, uśmiechając się znacząco. — Ja tylko mówię.

Weronika poderwała się z miejsca, jakby ją prąd trzepnął.

— Nie będę mu się narzucać zaraz po przyjeździe, on... — zawahała się, szukając dobrego argumentu. — Pewnie ma dziewczynę!

— Nie ma — odparła natychmiast Hania. — Przez chwilę była jakaś, ale teraz jest sam. Idź do niego.

— Daj spokój.

Weronika zmarszczyła brwi i spojrzała na szkolną przyjaciółkę z wyrzutem. Hania zerknęła na zegar wiszący na ścianie.

— Za chwilę będzie zamykał.

Weronika podążyła za jej wzrokiem. Wskazówki przebyły spory szmat drogi, odkąd ostatnio na nie patrzyła. Poczuła przypływ adrenaliny. Spotkanie! Musiała natychmiast iść nad jezioro.

— Do zobaczenia — rzuciła, kierując się szybkim krokiem w stronę drzwi.

— Pozdrów go ode mnie! — zawołała Hania.

Klienci odprowadzili Weronikę ciekawskimi spojrzeniami.

Kobieta stanęła przed pocztą. Wiosna jeszcze na dobre nie zawitała i dni nadal były krótkie. Otoczyła ją ciemność, z rzadka rozświetlana starymi lampami. Rozejrzała się po opustoszałej ulicy, zastanawiając się, jak najszybciej dotrze nad jezioro. Lata nieobecności zatarły w jej pamięci większość ścieżek w Mroczycach. Przygryzła wargę, niepewna. W końcu uznała, że nie ma to znaczenia, którędy pójdzie, i pospiesznie ruszyła ulicą. Ręce schowała do kieszeni płaszcza. W jednej z nich trafiła na znajomy, prostokątny kształt. Ścisnęła mocniej w dłoni taser. Poczuła się odrobinę pewniej.

Po chwili marszu trafiła ponownie na rynek. Spojrzała na zegar nad wejściem do ratusza. Wskazywał prawie pełną godzinę. Serce zabiło jej mocniej. Już za chwilę miało się wszystko rozegrać. Skręciła i puściła się niemal biegiem w dół, w stronę jeziora.

2

Dzwonek odezwał się wesoło. Paweł odetchnął z ulgą. Ostatni klient właśnie zamknął za sobą drzwi. Wokół zrobiło się nagle cicho i spokojnie. Przez chwilę rozglądał się po sali. Słońce schowało się za kamieniczkami po drugiej stronie placu i do pomieszczenia powoli sączyła się szarówka. Uśmiechnął się do własnych myśli. Bez pani Róży trajkoczącej jak katarynka i z powodzeniem zastępującej radio, było tu wręcz martwo.

Przeszedł się po sali i zgarnął ze stolików pod oknem brudne filiżanki. W głowie planował już kolejne zadania. Musiał jeszcze zebrać z wystawowych koszy resztę towaru — w drodze do kuchni rejestrował, ile tego jest. Zapowiadało się na dobry utarg, bo zostało niewiele. Później czekało go sprzątanie, zbilansowanie kasy, przygotowanie kilku zaczynów na ciasto, żeby o świcie miał z czego zrobić pierwsze wypieki. No i potykacz — ciągle o nim zapominał.

Odstawił naczynia do zmywarki i zaczął zbierać koszyki z pieczywem. Dla miłośników zwiedzania wiosna najwyraźniej już przyszła, bo w Mroczycach, pomimo chłodów, pojawiły się pierwsze wycieczki, zmierzające do ruin pobliskiego grodu — największej atrakcji turystycznej okolicy. Paweł Wrona najlepiej widział to w utargu. Choć po drugiej stronie placu otworzono kawiarnię, często gościli u niego turyści złaknieni domowych słodkości. To dlatego postawił pod oknem stoliki — zmieściły się tyko trzy — i zainwestował w porządny ekspres do kawy.

Paweł policzył drożdżówki oraz bułki, które włożył do jednego koszyka i westchnął ciężko.

— Oby Krzysiek szybko skończył te swoje poprawki — wymruczał do siebie. — Inaczej będziemy mieli kłopoty.

Odstawił wszystko do kuchni i zabrał się za kasę. Kilka minut później chwycił miotłę. Sprzątnął między stolikami i wyprostował się, czując ból w plecach. Jego wzrok spoczął na zdjęciu zawieszonym na ścianie. Pani Róża miała rację, powinien je dawno zdjąć, nie pasowało do wystroju. Ścisnął trzonek miotły, próbując zmusić się do ruchu.

Nie, to jednak nie był ten moment. Przed oczami stanęły mu wspomnienia.

*

Było letnie popołudnie, skwar lał się z błękitnego nieba, w powietrzu unosił się zapach wody. Pośród szumu drzew słychać było śmiech dziewczynki biegnącej po pomoście. Jej bose stopy dudniły równo.

— Chodź! — krzyknęła. Dobiegła do końca i z radosnym piskiem skoczyła do wody na bombę.

Pobiegł za nią, ile sił w nogach. Pęd powietrza sprawił, że zrobiło mu się odrobinę chłodniej. Jego stopy uderzały w rozgrzane deski pomostu. Wybił się z krawędzi najwyżej, jak potrafił. O wiele wyżej niż ona. Zwinął się, przyciągając kolana do piersi i oddając się swobodzie lotu. Jego ciało w ułamku sekundy spadło do wody. Uderzenie było silne. Tafla natychmiast zamknęła się nad jego głową. Zimna woda wdzierała się do nosa i uszu. Wstrzymując oddech, rozprostował się i wybił w górę, do światła. Gdy tylko pokonał barierę, usłyszał jej śmiech. Śmiała się do rozpuku.

— Okej, wygrałeś. — Przesunęła dłonią tuż pod powierzchnią, ochlapując go wodą. — Ale mnie nie prześcigniesz.

— Założysz się?

— Jak wygram, będziesz moim sługą!

— Jak ja wygram, to wejdziesz na jabłonkę i wykrzyczysz, że jestem mistrzem!

— Niedoczekanie. Do boi i z powrotem, kto pierwszy! — Wskazała czerwoną kulę na środku jeziora. Była daleko, ale nie zamierzał dać jej satysfakcji. Kiwnął głową i dwoma płynnymi ruchami zrównał się z nią na wyimaginowanej linii startu. Dziewczynka się uśmiechnęła.

— Nie masz szans...

— Wera! — Męski głos gdzieś z oddali sprawił, że oboje zamarli. — Wera, do cholery!

Z twarzy dziewczynki zniknęła radość. Popatrzyła na niego, jakby szukała pomocy. Nawoływanie było coraz bliżej.

— Wracajmy — powiedział w końcu.

Weronika kiwnęła głową i odwróciła się w stronę pomostu. Popłynął za nią. Z każdym ruchem czuł, jak chłód otacza ciało. Zimna woda wywoływała kolejne fale dreszczy, aż w końcu zaczął szczękać zębami.

*

Paweł otrząsnął się ze wspomnień. Spuścił wzrok, aby nie patrzeć na zdjęcie. Energicznymi ruchami zebrał śmieci na szufelkę i wyrzucił. Odstawił sprzęt do schowka, zadowolony, że udało mu się wreszcie skończyć. Już chciał zabrać się za robienie zaczynu, kiedy przypomniał sobie o potykaczu. Odstawił miski na stole w kuchni i ruszył przez salę na zewnątrz. Może i mógł zostawić go na ulicy, raczej nikt by się nie pokusił, ale nie chciał, aby nocna wilgoć i chłód zniszczyły drewnianą konstrukcję oraz starannie kaligrafowany napis. Nie po to męczył się przez kwadrans, aby jutro miał powtarzać tę czynność.

Na zewnątrz zapadł już zmrok. Wcześniej tego nie zauważył, bo w piekarni wszystkie światła były pozapalane. Wyszedł w ciemność, uważając i patrząc pod nogi na niewielkim granitowym stopniu przed sklepem. Chłód wiosennej nocy przeszył ciało osłonięte tylko koszulką. Chwycił stojak. Odwrócił się, chcąc jak najszybciej wrócić do ciepłego wnętrza i wtedy ją zobaczył. Zamarł w połowie ruchu, o mało nie spuszczając sobie ciężaru na nogi.

Stała przed sklepem na chodniku. Zaledwie kilka kroków od niego. Półmrok rozświetlonego tylko kilkoma ulicznymi lampami placu nie zwiódł jego wzroku. Niewysoka, drobna postura, małe dłonie ściskające przed sobą torebkę, ramiona opatulone brązowym szalem współgrającym z orzechowymi włosami, gładko zaczesanymi do tyłu. Mocno zarysowane kości policzkowe, wąskie usta i wielkie ciemne oczy.

W głowie huczało mu od błyskawicznie przebiegających myśli. Widział ją dziś, gdy wysiadała z autobusu, ale po tym, co się stało, w najśmielszych marzeniach nie przypuszczał, że przyjdzie do niego. Miał do niej tyle pytań, ale żadne jakoś nie chciało przecisnąć się przez usta. Bał się, że jeśli je zada, dziewczyna ucieknie, a on nie dowie się niczego. Nie zatrzyma jej, bo przecież nie będzie się z nią szarpał na ulicy. A jeśli jeszcze ktoś by ich zobaczył? Rozejrzał się nerwowo w obawie, że w każdej chwili może nadejść jakiś mieszkaniec i przerwać to niespodziewane spotkanie. W panice szukał w głowie słów. Nic nie wydawało się odpowiednie. Spojrzał na nią jeszcze raz. Stała tam nadal, ale coś się w niej zmieniło. Zacisnęła usta w wąską kreskę i cofnęła się.

— Cześć — zaryzykował.

— Cześć — odparła po chwili. Po jej twarzy przebiegł cień nerwowego uśmiechu.

Paweł rozluźnił się odrobinę. Pierwsza bariera jakby powoli kruszała. Odstawił potykacz i otworzył przed nią drzwi piekarni.

— Wejdziesz?

Zawahała się, ale ruszyła do środka. Otrzepała ubłocone buty na metalowej wycieraczce. Kiedy przechodziła obok, poczuł zapach jej perfum, świeży jak kwiat pomarańczy.

Zamknął za nimi drzwi i przekręcił klucz. Nie zwróciła na to uwagi. Rozwinęła szalik na szyi i weszła głębiej. Rozglądała się dyskretnie, ale z zaciekawieniem. Paweł poczuł, że musi czymś zająć ręce, aby nie próbować jej dotykać, choćby tylko po to, żeby przekonać się, czy jest prawdziwa.

— Chcesz kawy? — uświadomił sobie, która jest godzina i zmienił pytanie. — Herbaty?

— Kawy, chętnie — odparła, spoglądając na niego śmielej.

Wszedł za ladę, ściągnął z półki świeże filiżanki i zaczął przygotowywać napój. Przez chwilę salę wypełniły trzaski i warkoty wydobywające się z ekspresu. Mieli trochę czasu, aby oswoić się z sytuacją. Spoglądał ukradkiem na swojego gościa. Nie widział jej prawie dziesięć lat. Z licealistki stała się kobietą.

Zdjęła płaszcz, przysiadła przy jednym ze stolików. Razem z szalikiem i torebką odstawiła wszystko na sąsiednie krzesło. Rozglądała się po sali z uznaniem. Jedynie gdy spostrzegła zdjęcie, jej oczy zmrużyły się w wąskie szparki. Zastanawiał się, czy ich rozpoznała. Czy pamiętała tamto lato, kiedy spędzali prawie każdy dzień nad jeziorem przy ruinach grodu. Wymyślali tak dziwne i niebezpieczne zabawy, że gdy teraz je wspominał, włos jeżył mu się na głowie.

Filiżanki napełniły się aromatyczną kawą. Paweł odetchnął głęboko.

— Wiele się zmieniło, odkąd byłaś tu ostatni raz. — Uśmiechnął się łagodnie.

— To prawda — przytaknęła, odbierając od niego napój. Miała zimne dłonie. Musiała stać na zewnątrz od jakiegoś czasu, żeby wyziębić się aż tak bardzo. — Ładnie to urządziłeś. Wiedziałam, że ci się uda.

Uśmiechnęła się do niego, a on rozpływał się pod siłą jej uroku. Zakopane głęboko w sercu uczucia wróciły do niego jak starzy przyjaciele, których nie widział od lat.

— Bez przesady — próbował zbagatelizować, czując jak zaczyna się rumienić. Dawno nikt go nie chwalił. — Odmalowałem i postawiłem kilka stolików. To było parę lat temu, teraz przydałby się już porządny remont... Może jesienią?

Bezwiednie rozejrzał się po sali, uświadamiając sobie, że wnętrzu rzeczywiście przydałoby się odświeżenie. Kiedy odziedziczył piekarnię po babci Wiesi, trochę bał się cokolwiek zmienić, aby przyzwyczajeni klienci nie stracili zaufania. Już i tak część patrzyła na młokosa, który postanowił prowadzić piekarnię, jak na najbardziej podejrzaną jednostkę w okolicy. Pomyślałby kto, że chce ich wszystkich otruć. Nie wierzyli, że mu się uda. Jak na złość minęło osiem lat, a on nadal się trzymał.

— Zawsze brakowało ci poczucia własnej wartości — mruknęła półgłosem.

Spojrzał na nią zaskoczony. Popijała spokojnie kawę małymi łyczkami, ale dłonie lekko jej drżały. Zastanawiał się, czy spowodowało to długie oczekiwanie na zewnątrz, czy był to efekt ich spotkania. Kiedy się przyjrzał, spostrzegł, że za spokojną fasadą była wyraźnie spięta. Siedziała na krawędzi krzesła, jakby zamierzała za chwilę wyjść. Ta myśl go poraziła.

Po raz kolejny się przełamał, szukając odpowiedniego tematu do rozmowy.

— Co cię sprowadza na stare śmieci? — spytał, siląc się na beztroski ton.

— Moja mama nie żyje — odparła po chwili — ale to pewnie wiesz...

Kiwnął głową. W Mroczycach nie uchowała się prawie żadna tajemnica. Zgony, narodziny, rodzinne niesnaski i kłótnie. Nawet jeśli człowiek się nie interesował, to samo przychodziło. Najczęściej pod postacią pani Róży dbającej o doinformowanie mieszkańców.

Paweł zastanowił się przez chwilę, rozważając, jak powinien zareagować. Nie chciał wzbudzać bolesnych wspomnień.

— To było jeszcze przed Bożym Narodzeniem — wypalił z lekkim zdziwieniem. Po chwili uświadomił sobie, jak głupio zabrzmiała jego wypowiedź, więc spróbował się wytłumaczyć. — To cztery miesiące, zjawiasz się dopiero teraz?

Weronika przygryzła wargę. Odstawiła filiżankę na spodek i sięgnęła po płaszcz.

— Powinnam już iść, to nie był dobry pomysł — rzuciła szybko, nerwowo próbując w plątaninie rzeczy odnaleźć szalik.

— Czekaj. — Sięgnął przez stół w jej kierunku. Odsunęła się gwałtownie, więc cofnął rękę. — Nie miałem nic złego na myśli, nie musisz się tłumaczyć.

Weronika zamarła w pół gestu. Odłożyła trzymany płaszcz.

— Byłam na pogrzebie — przyznała po chwili. — Myślałam, że już tu nie będę musiała wracać, ale został jeszcze dom.

— Eliza chce go chyba sprzedać, widziałem ogłoszenie.

— Tak, ale to też mój spadek i muszę podpisać papiery, a moja siostra uparła się, że trzeba to zrobić tutaj.

— Jej mąż, Piotr, szukał kupca przez dłuższy czas. Słyszałem, że zatrudnili nawet jakiegoś agenta z okolicy. To stary dom, a na takie niełatwo znaleźć chętnych, tu kupuje głównie deweloperka i raczej na obrzeżach niż w centrum miasteczka, ale wasz dom miał chyba spory ogród?

— Tak. — Weronika przytaknęła, wpatrzona w prawie pustą filiżankę. — To był spory teren.

— Eliza chyba nie chciała go remontować, dlatego go sprzedają — mówił dalej, tylko po to, aby nie zapadła krępująca cisza. — Nie wyglądało, jakby była specjalnie do niego przywiązana. Kiedy wyszła za mąż, natychmiast się wyprowadziła.

Patrzył, jak Weronika wyprostowała się na krześle, wypiła resztę kawy, a jej dłoń znów powędrowała w stronę torebki. Chciała wyjść. Oblał go zimny pot. Szukał w pamięci czegoś, co powinien powiedzieć, jak na egzaminie, do którego się nie przygotował. Coś, co zapobiegnie katastrofie, jaką będzie jej odejście.

— Nie szkoda ci? Wspomnień?

Jak tylko wypowiedział te słowa, miał ochotę palnąć się w łeb. Przecież doskonale wiedział, że nigdy nie czuła się tam dobrze. Uciekała stamtąd przy każdej okazji. Nie znosiła ojca, który w końcu, ku uciesze wszystkich, je zostawił. Podobnie myślała o matce, która się z nim rozwiodła i bardziej interesowała się sobą niż dziećmi i domem.

Spojrzenie kobiety przeszyło go jak stalowe ostrze. Filiżanka stuknęła o spodek zdecydowanie za mocno.

— Nie, tego domu mi nie szkoda — odparła zimno.

— Wybacz, Weroniko.

Powiedział to tak szczerze, że uszło z niej całe powietrze. Znów przygarbiła się lekko. Nagle wydała mu się krucha i delikatna, jak dziecko. Sprawiła, że miał ochotę się nią zaopiekować. Gdyby tylko mógł zatrzymać ją na dłużej, może ich relację udałoby się odbudować.

— Gdzie się zatrzymasz? Nie w domu — stwierdził.

— Nie — przyznała. — Jest zamknięty i wysprzątany, czeka na nowego właściciela.

Paweł się uśmiechnął. Właśnie wpadł na wspaniały, jak mu się wydawało, pomysł.

— To może u mnie? Mieszkam na górze, tam, gdzie kiedyś babcia.

Wskazał palcem na sufit. Weronika przechyliła lekko głowę, zastanawiając się. Kiedy się odezwała, starannie dobierała słowa, jakby nie chciała go urazić. Paweł poczuł ukłucie żalu, ale trwało to zaledwie chwilę.

— Planowałam raczej zatrzymać się u Hani. Byłam u niej wcześniej na moment. Teraz pracuje na poczcie... ale to też wiesz — kontynuowała lekko zażenowana, przypominając sobie, że to ona przyjechała, on żył tu przez cały czas i o mieszkańcach przecież wie wszystko. — Zostawiłam u niej rzeczy, żeby nie nosić ich ze sobą.

— Hania ma męża i dwójkę dzieci, a wszyscy gnieżdżą się w trzech małych pokojach w starym domu. — Pokręcił głową, starając się, aby jego prawdziwe uczucia nie odbiły się na twarzy zbyt wcześnie. — Nie mają miejsca nawet dla siebie. Ja, co prawda, mam dwa pokoje, ale jestem sam, mam dość przestrzeni.

— To nie jest chyba...

— Obiecuję, że nic ci nie zrobię — przerwał jej, nim zdążyła skończyć. Podniósł dłonie w obronnym geście. — Możesz spać w sypialni, ja przenocuję na kanapie w salonie.

Twarz Weroniki zmieniała się powoli. Walczyła ze sobą przez chwilę. Widział, jak pomimo początkowych oporów, pomysł podobał jej się coraz bardziej.

— Ale ja już powiedziałam Hani...

— Nie obrazi się, znasz ją. — Uśmiechnął się, po czym zagrał swoją ostatnią kartą. — Hania dopiero niedawno wróciła do pracy po porodzie. Chcesz nocować pod jednym dachem z niemowlakiem? Nie zmrużysz oka.

— Hania ma takie maleństwo? — Weronika, ku przerażeniu Pawła, rozczuliła się nagle. Jego słowa wywołały zupełnie odwrotne działanie od zamierzonego. Teraz wyglądała, jakby miała natychmiast ruszyć na spotkanie płaczliwego bobasa, o którym sama Hania, ukazując oblicze z oczami przypominającymi pandę, mówiła jak o małym tyranie.

— No... tak. Nie wiedziałaś?

— W sumie... nie pomyślałam — przyznała po chwili refleksji. Pokręciła głową. — Hania wspominała w mailach, że rodziła. Zupełnie nie pomyślałam, że tak mało czasu minęło. Nie utrzymujemy stałego kontaktu — dodała w usprawiedliwieniu.

Weronika spojrzała odruchowo na zegarek i zbladła.

— Przecież ja nie mogę się tam pokazać o takiej porze — wyszeptała przerażona, uświadamiając sobie, jak nierozsądnie postępuje. Hania od dawna musiała na nią czekać, a ona nie dała jej znaku życia. Czas od wyjścia z poczty do teraz, zdawał się zaledwie koszmarnie krótką chwilą. Tyle się wydarzyło. Nie zauważyła, jak późno się zrobiło.

— Dokładnie — podchwycił, zanim zdołał sam pomyśleć, po czym kontynuował już płynnie: — Przenocujesz tu, a jutro odbierzesz walizkę. Chyba że chcesz iść po nią teraz...

Weronika zawahała się.

— Nie — odparła, wreszcie dając za wygraną. — Dziś już jest zbyt późno, nie chcę ich niepokoić. Jeśli nie masz nic przeciwko, przenocuję u ciebie. Mam nadzieję, że masz jakąś szczoteczkę do zębów?

— Jasne!

Paweł poczuł, jak nagle wzbiera w nim radość, o mało nie klasnął w dłonie. Zerwał się z krzesła, aż zadźwięczała zastawa. Weronika przytrzymała odruchowo stolik. Widać było, że rozbawiła ją ta spontaniczna reakcja.

Serce zabiło mu szybciej. Uświadomił sobie, że było późno, dawno powinien już nastawić zaczyn, nie zdąży na rano. Szybko jednak odsunął tę myśl. Teraz co innego było ważne. Przecież nie zostawi Weroniki samej. Odwrócił się i uśmiechnął do niej.

— Chodź. Wszystko ci pokażę. A może jesteś głodna?

Zatrzymał się gwałtownie. Pokiwała głową, ale zdawało mu się, że robi to bez przekonania. Nie był pewien, czy nie chciała robić mu kłopotu, czy rzeczywiście nie była zbyt głodna. On sam poczuł lekkie ssanie. Teraz, gdy miał Weronikę w swoim domu i wiedział, że przynajmniej na razie mu nie ucieknie, stres odrobinę ustąpił.

— Zabiorę coś z kuchni i spotkamy się przy schodach. Trafisz?

— Tak.

Chwilę później zgarnął z kuchni kosz z pozostałymi drożdżówkami i popędził na górę. Może nie była to wykwintna kolacja, ale musiało wystarczyć.

Weronika czekała na niego na szczycie schodów, znów ściskając kurczowo torebkę. Gdy zobaczył jej twarz, przeraził się, że się rozmyśliła i chce uciec.

3

Obudziła się gwałtownie i przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest. Nieznane łóżko, zapach i pokój. Potrzebowała trochę czasu, żeby przypomnieć sobie wydarzenia wcześniejszego wieczoru. Odwróciła się na plecy i wpatrując w sufit, rozmyślała o swojej głupocie. Kiedy przyszła pod piekarnię, wiodła ją ciekawość. Przez jakiś czas obserwowała z perspektywy ulicy, jak Paweł krzątał się po rozświetlonym wnętrzu. Nie była pewna, czy powinna się z nim spotykać, a już z pewnością nie zamierzała nocować. Później wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, niż planowała, wystarczyło, że wyszedł do niej. Nim się obejrzała, spędzili sporo czasu na rozmowie. W zasadzie to on mówił. Opowiadał o ich dawnych przyjaciołach i tym, jak potoczyło się życie w miasteczku, kiedy jej nie było. Kilka razy próbował o nią pytać, ale Weronika nie podjęła tematu, więc taktownie zrezygnował. Przez większość czasu snuł niezobowiązujące opowieści o przeszłości. W końcu koło czwartej przyznał, że musi zejść na dół. Poprosił, żeby na niego nie czekała. Była zmęczona wydarzeniami całego dnia, więc tak zrobiła. Położyła się i natychmiast zapadła w sen.

— Głupia kobieto — wycedziła przez zęby, podnosząc się i siadając na łóżku. Przetarła oczy dłońmi i przeczesała palcami splątane włosy. Rozejrzała się przytomniej. Paweł oddał jej swoją sypialnię. Pokój był czysty i prawie pusty, nie licząc łóżka, niewielkiego stolika obok, pełniącego rolę szafki nocnej, i starej szafy w rogu, pamiętającej młodość jego babci.

Weronika wysunęła się spod kołdry i szybko przebrała się we wczorajsze ubrania. Dopiero wtedy otworzyła drzwi i stanęła w progu salonu. Pokój był przechodni. Po lewej szerokie okna wychodziły na rynek, po prawej miała wyjście na niewielki korytarzyk łączący łazienkę i kuchnię z salonem. Wychodził na wąską klatkę, prowadzącą na tył piekarni. Poczuła stamtąd słodki zapach pieczywa. Uświadomiła sobie, że Paweł musiał być na nogach od dawna. Szybko przeszła do łazienki. Umyła się i wykonała lekki makijaż zapasowymi kosmetykami z torebki. Dopiero gdy wracała do sypialni, spostrzegła w salonie na stole talerz z drożdżówkami, których nie zdołali zjeść wczoraj. Były lekko zeschnięte, ale i tak z przyjemnością wbiła zęby w jedną z nich. Głód sprawił, że nie była wybredna.

Gdy już upewniła się, że wygląda jak człowiek i zaspokoiła głód, odważyła się zejść na dół.

*

— Jak to nie ma bułeczek cynamonowych?

— Przepraszam, dziś mam mocno okrojoną ofertę. — Paweł uśmiechnął się przepraszająco do pani Róży, czym odrobinę załagodził jej złość, ale starsza kobieta nie zamierzała łatwo ustąpić.

— Rogalików z nadzieniem miętowo-czekoladowym też nie widzę — zrzędziła. — Dziś wtorek, a ty nic nie masz. Co się stało?

Zmierzyła Pawła wzrokiem tak przenikliwym, że poczuł się jak uczniak. Wolał się jednak nie odzywać, bo wiedział doskonale, że wystarczyło jedno nieopatrzne zdanie, aby pani Róża domyśliła się wszystkiego. Jakoś na razie nie miał ochoty tłumaczyć jej wczorajszej wizyty Weroniki. Dla niego samego było to jak sen i gdyby nie poszedł na górę tuż przed otwarciem i nie zajrzał do sypialni, pewnie sam by sobie nie wierzył.

— Przepraszam — powtórzył po raz setny tego dnia. — Zaspałem i nie zdążyłem przygotować niektórych rzeczy.

Pani Róża zmrużyła oczy. Mogła z powodzeniem przewiercić go na wylot.

— Marnie wyglądasz, Pawełku — stwierdziła bez oporu. — Nie jesteś chyba chory? Może ty się za słabo odżywiasz? Tacy młodzi jak ty, to o zdrowe jedzenie nie dbają.

— Wszystko w porządku, pani Różo, to chwilowa niedyspozycja.

— Może ty masz temperaturę? — Nie ustępowała.

— Nie, pani Różo.

— Pawełku, ja ci dobrze radzę, zadbaj o siebie, żeby ciebie jakieś choróbsko nie wzięło. Ja mam na takie początki przeziębienia doskonały sposób, to jeszcze od mojej mamy — tłumaczyła, nie zważając na zniecierpliwienie innych klientów i samego Pawła. — Weź trochę czosnku i cebuli i zetrzyj na tarce, wyciśnij sok z cebuli, do tego trochę miodu. Zmieszaj i jedz po łyżce, trzy razy dziennie. Wzmacnia i zapobiega chorobom. Mówię ci, to stary, sprawdzony sposób, mi zawsze pomaga.

– Dziękuję za radę, pani Różo – odparł, starając się, aby nie zabrzmiało to ostentacyjnie.

Do lady podeszły dwie dziewczynki z tornistrami i położyły na blacie swoje zakupy, czym wybawiły Pawła przed dalszymi niewygodnymi pytaniami i potrzebą odpowiadania staruszce. Pani Róża postała jeszcze chwilę, a potem wreszcie znudzona przeniosła się do stolika pod oknem. Odetchnął z ulgą, gdy zajęła się rozmową z sąsiadką.

Zdążył skasować dwie osoby, nim usłyszał dzwonek piekarnika. Ruszył szybko na zaplecze, aby wyciągnąć kolejną partię bułek. Przez wczorajsze wydarzenia dziś był mocno w niedoczasie. Zdążył tylko przygotować część pieczywa z podstawowego zakresu i wciąż nie wypiekł wszystkiego. Przez cały ranek biegał od kasy do pieca i z powrotem, zastanawiając się, jak mógł kiedyś pracować sam, zanim przyjął do pomocy Krzyśka – chłopaka raptem piętnastoletniego, który pomagał mu na co dzień przed i po szkole. Teraz jednak Krzysiek miał jakieś egzaminy i przez najbliższy tydzień nie mógł przychodzić. Paweł miał wątpliwości, czy uda mu się przetrwać do jego powrotu.

Wyciągnął z pieca blachę i odstawił na stół. Bułki, pięknie przyrumienione, lekko parowały. Jednym wprawnym ruchem zsunął wszystkie do wiklinowego koszyka i zabrał się za rozkładanie następnej partii. Z daleka słyszał, jak za ladą tworzy się już kolejka.

— Cześć — usłyszał obok i o mało nie oparzył się gorącą jeszcze blachą.

— Cześć — odparł szybko. Podniósł wzrok. Weronika stała przy schodach.

Poczuł ukłucie niepewności. Miała na sobie płaszcz, a przez ramię przewieszoną torebkę. Wyglądało na to, że zamierzała wymknąć się tylnymi drzwiami. Pomyślał, że nie chciała się z nim spotkać. Może żałowała wczorajszej wizyty i nie miała zamiaru wracać do piekarni.

— Wychodzisz? — rzucił z lekkim wyrzutem. — Chyba nie chciałaś wyjść bez pożegnania?

Dziewczyna odwróciła się w stronę sali sprzedaży, zerkając ukradkiem na zniecierpliwionych klientów.

— Masz chyba dużo pracy — stwierdziła. — To przeze mnie, prawda? — domyśliła się. — Babcia Wiesia zawsze mówiła, że trzeba zaczynać wcześnie, a ja przyszłam wczoraj prawie w nocy.

Nie wiedział co odpowiedzieć. Stał z ciastem powoli przeciekającym mu przez palce. Nie chciał, żeby wychodziła, bo nie miał pewności, czy jeszcze ją zobaczy. Z drugiej strony nie podobało mu się, że tak szybko znikała. Mogła przynajmniej podziękować za gościnę, zamiast wymykać się nad ranem, unikając spotkania. Poczuł się jak facet na jedną noc, odrobinę oszukany.

— Nie. — Pokręcił głową, siląc się na uśmiech. Wciąż czuł narastający w trzewiach strach. — Cieszę się, że przyszłaś, mogliśmy przynajmniej trochę pogadać. Nie chcę cię zatrzymywać, chyba się spieszysz. — Wskazał głową drzwi wyjściowe.

Weronika spojrzała na niego z nieskrywanym wyrzutem. Powoli odstawiła torebkę i zdjęła płaszcz. Podeszła bliżej, zakasując rękawy.

— Pomogę ci. Wypiekę to, a ty idź do klientów. — Wyciągnęła dłonie w oczekiwaniu, że odda zdeformowane kawałki ciasta.

Paweł otworzył usta lekko zaskoczony. Jeszcze przed chwilą sądził, że przed nim uciekała, teraz proponowała pomoc. Miał ochotę ją przytulić, choćby po to, żeby upewnić się, że to nie jest sen i Weronika naprawdę tu jest. Ta sama ciepła, troskliwa dziewczyna, którą kochał od lat. Gdyby nie oblepione ciastem dłonie, pewnie by się nie powstrzymał.

— To za ciężkie, lepiej, żebyś pomogła na kasie — zaprotestował słabo.

— Nie. — Weronika pokiwała głową, jej głos przybrał cierpkie tony. — Jak mnie zobaczą, zaraz zaczną się plotki. A to nie jest takie trudne, muszę tylko wyłożyć ciasto i wsunąć do pieca. Poradzę sobie — zapewniła. — Jak za dawnych czasów.

Paweł przyznał jej w duchu rację i dał za wygraną. Oddał resztki ciasta i ruszył w stronę drzwi. Przynajmniej miał pewność, że dziewczyna na razie nigdzie mu nie zniknie.

Stanął za ladą i z przepraszającym uśmiechem obsłużył zniecierpliwionych klientów. W piekarni zrobiło się luźniej. Po kilku minutach uporał się z pierwszą falą tych, którzy szli na najwcześniejsze godziny do pracy i szkoły. Do pojawienia się pierwszych klientów z autokarów wycieczkowych zostało jeszcze trochę czasu. Na zapleczu usłyszał sygnał z pieca, kilka trzasków i po chwili dotarł do niego zapach świeżego pieczywa. Najwyraźniej Weronika radziła sobie w kuchni, więc rozejrzał się po sali. Przy drożdżówkach zostały dwie maruderki, które zamierzały spóźnić się na pierwszą lekcję albo po prostu jej nie miały. Z dużym ociąganiem wybierały pomiędzy serem a śliwkami, konspiracyjnym szeptem analizując ich dietetyczne właściwości. Pod dużym oknem witryny pani Róża pełniła wachtę na swoim zwyczajowym miejscu, bacząc czujnie na plac rynku i rozmawiając z panią Iwonką, opiekunką lokalnego kółka historycznego.

Paweł przywołał na twarz profesjonalny uśmiech kelnera, zgarnął z blatu drewnianą tacę i ruszył do nich. Gdzieś w połowie drogi poczuł, że źle zrobił. Obie kobiety były wyraźnie czymś zaaferowane. Z doświadczenia wiedział, że to wróżyło jedynie długie dyskusje, w których musiał uczestniczyć, jeśli nie chciał zrazić do siebie którejkolwiek z nich. Żałował, że nie podszedł do nich trochę później, teraz jednak nie było odwrotu. Odetchnął głęboko i stanął przy stoliku.

Gdy tylko się zatrzymał, kobiety urwały rozmowę w połowie. Spojrzały na niego jak na nieproszonego gościa. Dopiero po kilku sekundach odsunęły się od siebie niechętnie. Paweł pochylił się odrobinę nad stołem i zaczął zbierać puste filiżanki.

— Czy podać paniom coś jeszcze? — spytał.

Pani Róża wierciła się na krześle, nie mogąc wytrzymać ani chwili. Paweł nawet nie chciał sobie wyobrażać, co ją tak zaaferowało. Zwykle okazywało się, że była to plotka o zakochaniu którejś dziewczyny. Zwłaszcza jeśli była to lokalna dzieciarnia z liceum, której natychmiast przypinano łatkę puszczalskich. Rzeczy równie nudne dla niego, co zliczanie miesięcznych wydatków. Pani Róża dramatycznym gestem chwyciła papierową serwetkę ze stojaka na stole i odchylając się na krześle, zaczęła się nią wachlować.

— Masz może melisę, na uspokojenie? — spytała, oddychając ciężko.

Paweł uśmiechnął się do niej ponownie, próbując nie okazać, jak bardzo bawi go jej zachowanie.

— Niestety, pani Różo — odparł z żalem, prostując się. Przez chwilę się zastanawiał. Spojrzał na panią Iwonkę i coś go tknęło. Historyczka mimo uwielbienia do plotek, zwykle była cicha i spokojna, o wiele bardziej powściągliwa niż jej współtowarzyszka, ale tym razem siedziała spięta i blada. Wyglądała, jakby potrzebowała melisy bardziej niż pani Róża. — Mam na górze rumianek, mogę zaparzyć, na koszt firmy.

— Dobrze, Pawełku, zrób tak — zgodziła się pani Róża — i dla Iwonki też, obie musimy się uspokoić po tych strasznych nowinach.

— A co strasznego się stało?

Nagle sytuacja przestała go bawić. Pani Róża przechyliła się do przodu, zapominając o teatralnych gestach i swoim rzekomym złym samopoczuciu. Rozejrzała się wokół, jakby sprawdzała, czy nikt nie podsłuchuje, a jej głos przeszedł w konspiracyjny szept.

— To straszne, Pawełku. W jeziorze znaleziono trupa, podobno jakiś wędkarz z sąsiedniej wsi go znalazł przy brzegu, jak szedł na ryby — mówiła z przejęciem — ale nie to jest najgorsze.

Paweł słuchał jej z rosnącym zaciekawieniem. Pani Róża potrafiła dawkować informacje w mistrzowski sposób. Lata wprawy sprawiły, że cokolwiek by nie powiedziała, ludzie słuchali jej z mimowolnym przejęciem. Paweł uległ tej magii nie tylko z powodu jej umiejętności. Trup w pobliskim jeziorze istotnie nie był czymś częstym w okolicy.

— Ty nie wiesz, kto to jest — wtrąciła pani Iwonka, sama nie wytrzymując budowanego przez sąsiadkę dramatyzmu. Pani Róża skarciła ją wzrokiem za psucie jej tak starannie budowanego napięcia.

— Kto? — Paweł dał się wciągnąć w konwersację.

— To Maciej Zabuda — odparła pani Róża, całkowicie usatysfakcjonowana wywołanym przerażeniem, jakie odmalowało się na twarzy chłopaka. — Ojciec Weroniki i Elizy. Teraz te dziewczyny już naprawdę nikogo nie mają.

4

Posterunkowy Tomasz Ząbek siedział w kucki na trawie, udając, że bada znalezione ślady. W rzeczywistości nic nie znalazł. Z całych sił starał się jedynie nie zwrócić dwóch bułek z serem i szynką oraz porannej porcji kawy. Po raz pierwszy w życiu widział trupa, nie licząc oczywiście tych wszystkich seriali, jakie można było ściągnąć z Internetu, gdzie nawet nieżywi wyglądali ładnie i modnie, jakby dopiero co wyszli spod skalpela oraz szczotki. Ten tu zdecydowanie odbiegał od filmowych odpowiedników. Stary ramol już za życia prezentował się nieciekawie. Od lat pił i staczał się po równi pochyłej. W efekcie na co dzień, kiedy Ząbek oglądał go pod monopolowym albo na ławce w parku, przedstawiał sobą obraz nędzy, jakby ścigał się o to miano na jakichś zawodach. Teraz, gdy wyłowili go z jeziora — właściwie sam wypłynął — wyglądał jeszcze gorzej.

Nie po to Tomek poszedł do roboty w policji, żeby oglądać takie sceny. Kiedy dostał przydział w Mroczycach, oddalonych od jego rodzinnego domu zaledwie o pięć kilometrów, uznał to za szczęście. Teraz już nie miał tej pewności.

— Co ty, kurwa, robisz, Ząbek?

Przywitanie sprawiło, że aż podskoczył. Odkąd na komisariacie w Mroczycach pojawił się Rafał Rębak, zwany przez co odważniejszych Rąbanką, atmosfera zrobiła się zdecydowanie bardziej napięta. Podkomisarz przyjechał trzy miesiące temu i natychmiast ugruntował przekonanie współpracowników o szaleństwie, przez które rzekomo został odesłany z miasta. Nawet komendant Bierczyński unikał spotkań z Rębakiem, jeśli tylko mógł, zupełnie jakby bał się byłego, najlepszego detektywa komendy wojewódzkiej. Skutkiem tego Ząbek nie tylko zaczął miewać nerwowe bóle żołądka, ale też reagował popłochem na samą obecność Rąbanki.

— Szukam śladów — odparł, prostując się tak gwałtownie, aż zatrzeszczało mu w stawach.

— I co żeś znalazł?