Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
door Leslie Garber Een jonge vrouw wordt verliefd op de telg van een oude adellijke familie. Maar het kasteel van de familie lijkt vervuld van een duistere vloek... De zandkleurige muren van kasteel Eichenbach torenden hoog op. De melkachtige gloed van de avondzon baadde het imposante statige gebouw met zijn erkers en torens, gelegen op een heuvel, in een zacht licht. Als je vanuit de vallei naar boven kijkt, kun je niet anders dan een zeker ontzag voelen. Van hieruit werd eeuwenlang over het omliggende platteland geregeerd. Tot op de dag van vandaag heeft het kasteel niets van zijn sublieme uitstraling verloren. Dus dit wordt jullie thuis, dacht de jonge barones Susanne von Radvanyi, niet zonder een lichte huivering. Ze zat op de achterbank van een grote Mercedes limousine waarin de chauffeur van prins von Eichenbach haar had opgehaald om haar naar het kasteel van haar toekomstige verloofde Wilfried von Eichenbach te brengen. Hij wilde haar voorstellen aan zijn ouders. Susanne's hart ging sneller kloppen toen de limousine nu de smalle weg opdraaide die in kronkelende bochten naar het kasteel leidde. Aan weerszijden waren terrasvormige parken. Wilfrieds gezicht, omlijst door donker haar, verscheen in haar geestesoog. Ze had hem ontmoet op het bruiloftsfeest van een ver familielid. Het was liefde op het eerste gezicht geweest. Zijn donkergrijze ogen, de gelijkmatige gelaatstrekken en de ingehouden, sympathieke glimlach - dit alles had haar vanaf het begin betoverd. Een magie die zelfs bij verdere ontmoetingen niet minder was geworden. En nu was ze hierheen gekomen op uitnodiging van Wilfried, naar de voorouderlijke zetel van zijn voorouders. Ze keek er al naar uit. Zij en Wilfried hadden al plannen voor een engagement....
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 100
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Leslie Garber
Het spookachtige kasteel: Romantic Thriller
Inhaltsverzeichnis
Het spookachtige kasteel: Romantic Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
Het spookachtige kasteel: Romantic Thriller
door Leslie Garber
Een jonge vrouw wordt verliefd op de telg van een oude adellijke familie. Maar het kasteel van de familie lijkt vervuld van een duistere vloek...
Copyright
Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur /
Leslie Garber is een pseudoniem van Alfred Bekker.
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
De zandkleurige muren van kasteel Eichenbach torenden hoog op.
De melkachtige gloed van de avondzon baadde het imposante statige gebouw met zijn erkers en torens, gelegen op een heuvel, in een zacht licht.
Als je vanuit de vallei naar boven kijkt, kun je niet anders dan een zeker ontzag voelen.
Van hieruit werd eeuwenlang over het omliggende platteland geregeerd. Tot op de dag van vandaag heeft het kasteel niets van zijn sublieme uitstraling verloren.
Dus dit wordt jullie thuis, dacht de jonge barones Susanne von Radvanyi, niet zonder een lichte huivering.
Ze zat op de achterbank van een grote Mercedes limousine waarin de chauffeur van prins von Eichenbach haar had opgehaald om haar naar het kasteel van haar toekomstige verloofde Wilfried von Eichenbach te brengen. Hij wilde haar voorstellen aan zijn ouders. Susanne's hart ging sneller kloppen toen de limousine nu de smalle weg opdraaide die in kronkelende bochten naar het kasteel leidde. Aan weerszijden waren terrasvormige parken.
Wilfrieds gezicht, omlijst door donker haar, verscheen in haar geestesoog. Ze had hem ontmoet op het bruiloftsfeest van een ver familielid. Het was liefde op het eerste gezicht geweest. Zijn donkergrijze ogen, de gelijkmatige gelaatstrekken en de ingehouden, sympathieke glimlach - dit alles had haar vanaf het begin betoverd.
Een magie die zelfs bij verdere ontmoetingen niet minder was geworden.
En nu was ze hierheen gekomen op uitnodiging van Wilfried, naar de voorouderlijke zetel van zijn voorouders.
Ze keek er al naar uit. Zij en Wilfried hadden al plannen voor een engagement....
Een gevoel van geluk overviel Susanne bij de gedachte aan Wilfried en de toekomst die voor hen lag. Ze kon zich goed voorstellen dat ze op een dag aan zijn zijde het vorstenhuis zou leiden en de moeder zou worden van een toekomstige generatie Eichenbachs.
De limousine bereikte de prachtige poort met ronde bogen, waarin een deskundige steenhouwer eeuwen geleden met opmerkelijke vaardigheid het familiewapen van de familie von Eichenbach had uitgehouwen. De koets reed de ruime binnenplaats van het kasteel op. Er was een parkeerplaats en parkachtige groene zones. Overal waren prachtige bloemperken en zorgvuldig geplante struiken. De bloemperken hadden de vorm van driehoeken, met verharde paden ertussen.
De bloemen bloeiden in rood, wit en geel - de kleuren van het wapen van het Huis Eichenbach. Fonteinen klaterden.
Ze waren uitgevoerd in dezelfde, enigszins gelige zandsteen als het metselwerk van de borstwering die het hele landgoed omringde. Het kasteel bestond uit een imposant hoofdgebouw met meerdere verdiepingen en verschillende kleinere gebouwen met de woningen van de bedienden.
Er waren ook stallen voor rijpaarden en een aparte kapel.
"Daar zijn we dan, barones Susanne," zei Ferdinand, de chauffeur die grijs was geworden in dienst van het vorstenhuis van Eichenbach. Hij had de auto met vaste hand bestuurd, zodat je je bijna gedragen voelde door een draagstoel.
Susanne glimlachte.
"Dank je, Ferdinand."
Wilfrieds vader, prins Friedrich von Eichenbach, had erop gestaan dat Susanne in zijn limousine zou worden opgehaald en niet met zijn eigen auto zou arriveren. En Wilfried had haar aangeraden dit teken van vriendschappelijke genegenheid niet te weigeren. Op deze manier liet de prins niets anders zien dan dat de jonge barones van harte welkom was bij hem.
Ferdinand stapte uit en opende de deur voor Susanne.
"Onze bediende Johann zal voor uw bagage zorgen," legde hij uit.
Een slimme tweezits sportwagen brulde op dat moment door de hoge kasteelpoort en stopte naast de donkere limousine van de prins. Het dak was naar achteren geklapt op deze glorieuze zonnige dag. Susanne herkende de man achter het stuur meteen.
"Wilfried!" riep ze enthousiast.
Wilfried stapte uit en kwam naar haar toe. Hij zag er goed uit, dacht Susanne. Wat kon je je toch een charmante prins voorstellen! De double-breasted blazer met het onopvallend aangebrachte prinselijke wapen en de elegant gedragen pochet pasten als een handschoen.
Het familiewapen kwam ook terug in de versiering van de kostbare dasspeld.
Wilfried nam Susanne's hand, drukte er een volle kus op en zei toen met een charmante glimlach om zijn lippen: "Barones Susanne, ik heet u van harte welkom in Schloss Eichenbach..."
En toen knipoogde hij geamuseerd naar haar.
Ze besloot mee te doen met het spel. Maar alleen voor even...
"Zo formeel?" vroeg Susanne met een glimlach.
Wilfried hield haar hand langer vast dan nodig was geweest.
Hun ogen ontmoetten elkaar en versmolten even. Susanne zuchtte gelukkig. Een aangename rilling liep over haar rug en haar hart maakte een sprongetje.
"Ik ben heel blij dat je er bent, Susanne," zei Wilfried toen. "En het is me ook gelukt om net op tijd terug te zijn in het kasteel om je te begroeten..."
"Waar ben je geweest?"
"Je weet dat ik veel te maken heb met de administratie van de familiebedrijven.... en uitgerekend vandaag kwam een belastingcontroleur op korte termijn de boeken van onze wijnmakerij controleren."
"Ik hoop dat er geen problemen waren..."
"Nee, onze boeken zijn prima. Maar dat is allemaal secundair nu.... Nu je hier bent!"
Ondertussen kwam de bediende de trap van het enorme portaal af. Ferdinand opende de kofferbak en droeg Susanne's bagage - een koffer en een tas - een eindje naar hem toe.
"Jullie kamers zijn al klaargemaakt, Susanne," zei Wilfried. "Ik hoop dat alles naar wens is..."
"Zeker, Wilfried..." Susanne glimlachte peinzend en haakte zich aan haar geliefde vast. "En eigenlijk is er niet veel voor nodig. Geen prachtige kamers en dergelijke. Als ik bij je in de buurt ben, voel ik me goed, Wilfried..."
Hij keek haar aan.
Zijn gezicht had nu een serieuze blik.
"Andersom denk ik er net zo over," antwoordde hij toen.
Heel even had Susanne de indruk dat er een schaduw over het gezicht van Wilfried von Eichenbach lag.
Susanne had tijdens hun eerdere ontmoetingen al gemerkt dat de toekomstige prins af en toe licht melancholisch leek. Alsof er af en toe iets uit het verleden op zijn ziel drukte. Susanne wist niet wat dat kon zijn. En toen ze er een keer rechtstreeks naar had gevraagd, was het antwoord van Wilfried min of meer ontwijkend geweest.
Op een dag zal hij me genoeg vertrouwen om zijn diepste zelf ook aan mij te openbaren, dacht Susanne. Daar had ze alle vertrouwen in. Want ze was helemaal zeker van zowel haar eigen liefde als die van haar toekomstige verloofde.
"Laten we naar binnen gaan," zei Wilfried, "ik wil je zo snel mogelijk aan mijn ouders voorstellen. Ik heb ze al veel over je verteld, maar..."
Susanne keek naar zichzelf.
"Ik weet het niet - moet ik niet eerst iets aantrekken dat meer bij mijn stand past?" vroeg ze.
Susanne droeg een eenvoudige limoengroene zomerjurk. Haar brunette haar was opgestoken en werd aan de achterkant bij elkaar gehouden met een baret. Om haar nek hing een discrete parelketting.
"Je ziet er prachtig uit, Susanne," vond Wilfried. En de blik die hij haar gaf, sprak van oprechte bewondering.
Susanne haalde haar smalle schouders op.
"Als jij het zegt..."
"Zeker weten!"
Samen liepen ze de treden van het imposante stenen portaal op. Marmeren leeuwenkoppen zaten aan het einde van de leuningen.
Door de dubbele vleugeldeur kwamen ze in een hoge hal die was ingericht met barokke meubels en kostbare wandtapijten.
Kroonluchters hingen aan het gewelfde plafond. Het kristallen glas glinsterde in de gloed van de zonnestralen die door de hoge ramen naar binnen vielen. Hoe prachtig moeten deze kroonluchters er 's avonds uitgezien hebben als ze in hun statige pracht schitterden.
"Waar zijn de prins en prinses?", vroeg Wilfried aan een kamermeisje dat net de trap afkwam die naar de bovenverdiepingen leidde.
"Hunne Doorluchtige Hoogheden zijn op dit moment in de salon..."
"Dank je."
Susanne liet zich door Wilfried leiden door een lange, hoge gang.
Wat ziet dit enorme kasteel er subliem en bijna intimiderend uit, dacht Susanne, terwijl ze bijna een beetje huiverde, toen ze de grootformaat schilderijen aan de muren zag waarop de voorouders van de prinselijke familie waren afgebeeld.
Grote meesters uit verschillende tijdperken hadden de respectievelijke prinsen van Eichenbach op doek vastgelegd. En nu omzoomden ze deze hoge gang als een soort galerie. De lijsten waren bedekt met goud.
Susanne, de dochter van baron von Radvanyi, was gewend aan royale omstandigheden en was opgegroeid op een uitgestrekt landgoed. Maar het statige kasteel van de familie von Eichenbach zette wat ze gewend was in de schaduw. Het gewicht van de eeuwen leek op deze oude muren te rusten. Iets wat Susanne beklemmend vond - hoe fijn ze het ook vond om bij Wilfried in de buurt te zijn.
Ze bereikten de salon. Ook die was prachtig ingericht. De sierlijke stoelen en de divan waren bedekt met kostbare geborduurde kussens. De uitgebreide borduursels toonden romantische jachttaferelen. En de edele kroonluchters die aan het plafond hingen glinsterden als diamanten kettingen.
Prins Friedrich von Eichenbach was een imposante verschijning. Hij droeg een zelfde double-breasted pak als zijn zoon. Zijn haar was grijzend, maar nog steeds vol.
En Susanne zag dat Wilfried sprekend op zijn vader leek.
Prinses Margarethe had een vriendelijke, vriendelijke glimlach op haar gezicht. Alleen aan haar blauwgrijze ogen was te zien dat ze zeker gewend was gezag uit te oefenen. Ze droeg een grijze jurk van eenvoudige elegantie, met een halsketting bezet met rode robijnen en een bijpassende broche en armband. De prinses was een paar jaar jonger dan haar man, maar haar anders zo donkere haar vertoonde ook de eerste zilverachtige sporen.
Maar Susanne vond dat dit niets afdeed aan haar schoonheid. Het benadrukte zelfs de waardigheid en majesteit die ze uitstraalde.
Wilfried begroette zijn ouders heel hartelijk. Toen zei hij verontschuldigend: "Vergeef me dat ik Johann ons bezoek niet heb laten aankondigen, maar onze bediende is op dit moment druk bezig met de bagage van deze charmante jongedame..." Hij schonk Susanne een glimlach die haar hart verwarmde. "Mag ik u voorstellen. Barones Susanne von Radvanyi... Susanne, dit zijn mijn ouders, de prins en prinses van Eichenbach!"
Susanne's hart bonkte toen ze het prinsenpaar met een traditionele hofgroet begroette.
Maar vanaf het eerste moment had ze de indruk dat ze haar welgezind waren.
"Mijn zoon heeft ons al veel over u verteld," zei de prinses. "En we zijn ontzettend blij om u eindelijk ook persoonlijk te ontmoeten."
"Ik denk er net zo over, Uwe Hoogheid," antwoordde Susanne.
Prinses Margarethe glimlachte mild.
"Ik hoop van harte dat u zult genieten van uw verblijf in Schloss Eichenbach. En als u iets op uw lever hebt, aarzel dan niet om ook contact met mij op te nemen."
Nu sprak prins Frederik.
"Ik heb er lang over nagedacht of we elkaar niet ooit hebben ontmoet, barones Susanne..... Ik ken uw vader immers vrij goed, ook al moet ik toegeven dat we elkaar de laatste jaren wat uit het oog zijn verloren..."
"Niet dat ik me kan herinneren," zei Susanne spijtig.
De prins keek nadenkend.
"Het is misschien meer dan twintig jaar geleden dat we werden uitgenodigd voor de bruiloft van de prinses van Sarnheim. Het was een prachtig feest waar nog jaren over gesproken werd. Op dat moment zag ik de Baron van Radvanyi een klein kind aan de hand leiden, dat net zijn eerste stapjes zette met wankele beentjes..."
Susanne glimlachte.
"Het is mogelijk dat ik dat was," gaf ze toe. "Maar je mag me vergeven als ik me dat moment niet herinner..."
Prins Frederik beantwoordde de glimlach.
"Nou, als ik op dat moment had geraden dat ik mogelijk tegenover mijn toekomstige schoondochter zou komen te staan, had ik natuurlijk meer aandacht aan je besteed."
Susanne hoorde voetstappen in haar rug.
Ze draaide zich om.
Iedereen keek naar de dubbele vleugeldeur van de salon, waarvan het donkere houten frame versierd was met kostbaar houtsnijwerk. Een jonge vrouw van Susanne's leeftijd was de kamer binnengekomen. Haar jurk ritselde lichtjes. Ze droeg haar donkere, bijna pikzwarte haar in een strakke knot. Haar gezicht zag er gespannen uit.
