Przełom lata E-Book

Andrzej Janczewski

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2014

Beschreibung

Morze, plaża i miłość wiejskiego chłopaka do młodziutkiej, ślicznej naturystki – ze środowiska, które paradoksalnie przeżywało swój rozkwit w trudnym okresie stanu wojennego.Czy taka miłość może być źródłem szczęścia czy przeciwnie – zmieni się koszmar. Andrzej JanczewskiUrodziłem się pod sam koniec wojny. Potem normalne dzieciństwo w niezbyt normalnych czasach i barwna młodość w szarej rzeczywistości. Dalej studia i lata zawodowo związane z elektroniką: pierwsze telewizory kolorowe, pierwszy internet szerokopasmowy. Niedawno przekazałem pałeczkę młodszym. A poza tym proste, zwyczajne życie: żona, dzieci, dom i domownicy mniejsi.Co lubię? Cztery pory roku, lasy, rzeki, zwierzęta.

Leseprobe

Andrzej Janczewski

Przełom lata

© Copyright by

© Copyright by

Andrzej Janczewski & e-bookowo

Projekt okładki:

e-bookowo

Zdjęcie na okładce:

Andrzej Janczewski

ISBN 978-83-7859-405-5

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie II 2014

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

I

W powietrzu czuło się zapach wiosny. Na gałęziach drzew pękały już pierwsze pączki. Lecz miasto przedstawiało dość ponury widok. Wszechobecna szarzyzna przypominała o panującym wciąż stanie wojennym. Ale chociaż obowiązywały jeszcze przeróżne restrykcje, życie codzienne powoli wracało do normy. Najważniejsze, że działały już telefony. Co prawda z tym śmiesznym „rozmowa kontrolowana, rozmowa kontrolowana”, ale zawsze. Ożywiły się więc też kontakty towarzyskie.

Zbliżał się wieczór, kiedy Agnieszka i Jan wchodzili do sali kina Wars na Nowym Mieście. Dziś mają tu być wszyscy znajomi z szerokiego grona naturystów, stałych bywalców nadwiślańskiej plaży. Niektórzy z nich spotykali się tam nawet w zimie. Brr... Jan poczuł dreszcz na samą myśl, a wiedział przecież, że nie występowali tam w strojach organizacyjnych. Chociaż, kiedy dwa tygodnie temu urządzili topienie Marzanny w Wiśle, znalazło się podobno kilku odważnych.

Dzisiejsze spotkanie miało charakter wspominkowy. Seweryn, prezes Polskiego Towarzystwa Naturystycznego, zorganizował wystawę fotograficzną „Lato 1981”. A ponieważ w tym środowisku wszyscy chętnie obfotografowywali się nawzajem, więc materiału było aż nadto.

Zostawili płaszcze w szatni i rozejrzeli się po sali.

– O, patrz, jest Katarzyna i Bogdan – zauważyła Agnieszka. – Są tam, przy samej scenie. I Bożena z Maćkiem! No to co – chodźmy do nich.

– Cześć kochani, jak miło was widzieć! – już z daleka na ich widok zawołała Kaśka. Dawajcie pyszczydła. Mmuuach. No to są już prawie wszyscy.

– Gdzie? Nie widzę. Pod ziemię się zapadli, czy co?

– Jakoś poginęli w tym tłumie. Ale są – Joanna z Przemkiem, jest Henryk i...

– Nawet Jacek dzwonił, że przyjdzie z Małgorzatą – przerwała Agnieszka.

– To super. Ma być jeszcze Kuba, ale sam, bo Agata w szpitalu. Kamienie, czy coś takiego... Podobno niedługo wychodzi. No i zobacz, cała kupa znajomych spoza naszej gromadki.

– Dawno tu jesteście?

– Nie, najwyżej pół godziny.

– Mówcie, jak wam się żyło na tej wojnie polsko-polskiej? – zagadnął Bogdan.

Jan zrobił ponurą minę.

– Prawie dwa miesiące leżałem bykiem na kanapie. Telefony nie działały, więc wiesz – przy mojej robocie kicha. Zero zleceń. Jeszcze trochę, a przeszlibyśmy na korzonki. Dopiero teraz coś zaczyna się ruszać.

– A tak ogólnie – co myślisz o tym wszystkim? Bo ja jestem wściekły.

– Słuchaj... jak mówiłem – było nam ciężko – ale to się musiało tak skończyć. Strajki, strajki i nie wiadomo co dalej. I to pytanie: wejdą nie wejdą...

– Ale żeby wypowiedzieć wojnę narodowi!

– Bogdan, wiesz... ja już przeżyłem swoje lata i otarłem się o prawdziwą wojnę. Więc się nie dziw, że mam do tego dość chłodny stosunek. Niestety, w gronie przywódców Solidarności przestała obowiązywać solidarność i jastrzębie za głośno kłapały dziobami – ot co. Ale zmieńmy temat – w końcu nie jesteśmy tu po to, żeby gadać o polityce. Chodźmy, obejrzymy te zdjęcia. Moje też tam są.

Dwie ogromne ściany wytapetowane zostały zdjęciami. Same duże formaty, wszystkie czarno-białe, bo wiadomo – kolorowe slajdy, choć robione najczęściej, nie nadawały się na wystawę. Część fotografii wyszła bardzo profesjonalnie, ale większość – czysta amatorszczyzna. Niektóre z nich gromadziły tłumek komentujących je widzów. I wszystkie poddawane były ocenie – jako, że wystawa miała charakter otwartego konkursu.

Przechodząc, można było usłyszeć najrozmaitsze opinie:

– Niezłe są zwłaszcza zdjęcia Henryka, tam w rogu sali. Wystawił chyba najlepsze fotografie Oli.

– Zeszłoroczna Miss Natury była do kitu. Zwłaszcza nogi miała za krótkie. Chociaż… przyznaję, na tych zdjęciach akurat wygląda nieźle.

– Jak widać, najwięcej zapasów na zimę porobił sobie nasz Miś Puchatek. Ale ogólnie biorąc – poziom dość średni niestety.

– Super są te miejscowe kobity. O, zobacz jaki wyraz twarzy ma ta w chustce, z przodu. Niby patrzy przed siebie jak bozia przykazała, ale prawym okiem wyraźnie łypie na tego przystojniaka z piłką. Niezła artystka. I gust też ma niezły, bo facet nie ma się czego wstydzić.

Maciek i Bożena podeszli do Jacka, który zawzięcie dyskutował o czymś z Małgosią, swoją wieloletnią przyjaciółką.

– A tu jesteście! No nie, czy mnie oczy nie mylą – wy się kłócicie? Wy? – spytała Bożena ze zdziwieniem.

– My, dlaczego? – Małgosia zrobiła zdumioną minę.

– No, bo już myślałam... Taka idealna para. Niemal zawsze za rączkę...

– Oj, przestałabyś naprawdę.

– E, dziewczyny, chodźcie szybko! Zobaczcie, jak fantastycznie wyszła tu Jolka! – zawołał Maciek pokazując wiszącą obok fotografię.

Wzniósł oczy do nieba i zrobił natchnioną minę, zupełnie jak Jolka na zdjęciu. Kilka stojących w pobliżu osób omal nie posikało się ze śmiechu.

– A jak majestatycznie błyszczy w słońcu jej brzuszek! ­– ciągnął rozradowany – Niejedna foka…

– Zamilcz głupolu – zgromiła go Bożena rozglądając się, czy przypadkiem w pobliżu nie ma gdzieś Joli. – Małgosiu – pośpiesznie zmieniła temat – dlaczego nie przychodzicie do sauny na Okocimską?

– A wy chodzicie?

– No oczywiście! W każdy poniedziałek jest tam mnóstwo znajomych. To nasz dzień. Koniecznie musicie przyjść! Sama sauna jest dość duża, wchodzi dziesięć osób i jeszcze jest luz. Bierzesz natrysk, potem kilkanaście minut w środku, temperatura powyżej stu stopni, a na koniec chlup w basenik i do baru z zimnym piwem. I tak ze trzy, cztery razy – ile sobie chcesz. Mówię wam, przyjdźcie. Atmosfera jest super.

– A co trzeba wziąć ze sobą?

– Nic!

– Jak to?

– Parę groszy na wstęp i piwo.

– Wiesz, chętnie spróbujemy. Zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu.

Zamilkła, bo na scenie pojawił się Seweryn. Chrząknął głośno i z namaszczeniem rozwinął kartkę z decyzją jury konkursu.

– Kochani, uwaga! Uwaga! Przyszła pora na werdykt. Szanowne jury konkursu fotografii naturystycznej „Lato 81” w składzie jak widać – tu wskazał na siebie i stojących obok niego dwóch aktywistów PTN – biorąc pod uwagę opinie ogółu zebranych tu członków naszego towarzystwa, wyróżniło trzech autorów. Nagrodą są gratulacje prezesa, czyli – rzecz jasna – mnie. A więc uwaga, uwaga! Trzecie miejsce zajął cykl zdjęć Konrada. Konrad, gdzie jesteś? O, jest! Jury wzięło pod uwagę różnorodność i jakość warsztatową przedstawionych fotografii.

Rozległy się brawa i kilka gwizdów – nie wiadomo, krytyki czy uznania.

– Miejsce drugie jury przyznało Janowi za walory reportażowe prezentowanych zdjęć. Brawo Janek!

Jan milczał z dość niepewną miną, nie bardzo wiedząc, co ze sobą począć. Ale na szczęście Seweryn ogłaszał już zwycięzcę konkursu.

– Pierwsze miejsce – tu zrobił długą, teatralną przerwę – zajęły fotografie Henryka. Gratuluję stary. Jestem pewien, bo słyszałem mnóstwo komentarzy na ten temat, że wszyscy nadzwyczaj wysoko oceniali akty twojej pięknej żony Oli.

Podszedł do niego i zrobili przyjacielskiego niedźwiedzia. Rozległy się gromkie brawa, już bez żadnych gwizdów. Seweryn wrócił na swoje miejsce i przekrzykując salę powiedział:

– Wystawione fotografie będą do odbioru, wraz z cennym, pamiątkowym stemplem konkursu.

Zamilkł na chwilę, sygnalizując gestem, że ma jeszcze ważną informację.

– Uwaga, uwaga! Jeszcze komunikat! W tym roku, pomimo stanu wojennego, kolejny zjazd naturystów odbędzie się jak zwykle, na przełomie lipca i sierpnia. Tym razem w Morwach. Większość z was zna już tą miejscowość. Odbędą się też wybory Miss Natura 82, w ostatnią sobotę lipca. Serdecznie wszystkich zapraszam. Koniecznie musicie tam być. Więc do zobaczenia nad morzem, choć oczywiście – mam nadzieję – wcześniej spotkamy się nad Wisłą.

Znów rozległy się brawa, bo Morwy słyną z szerokiej, dzikiej plaży usytuowanej na skraju miejscowości i dużego, położonego opodal kempingu.

– Małgosiu, wybieracie się w tym roku na zjazd? – spytał Maciek.

– Jeszcze nie wiemy jak będzie z urlopem. Ale jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, to chyba tak.

– To chodźmy, poszukamy resztę i naradzimy się. Fajnie by było pojechać razem, całą naszą paczką.

Trochę trwało, zanim w kącie sali zebrało się ścisłe grono znajomych.

Jan podszedł do Henryka i uścisnął mu rękę.

– No stary, przyjmij wyrazy uznania. Powinieneś pokazać te akty na jakiejś poważniejszej wystawie.

– Dzięki. Może kiedyś to zrobię. No, a ja z kolei gratuluję ci drugiego miejsca. Chyba najlepsze były zdjęcia z pochodu naturystów. Świetne, naprawdę. A te zgorszone gęby tekstylnych...

– Słuchajcie kochani – donośnym głosem przerwał Maciek – jest propozycja, żebyśmy wszyscy, jak tu jesteśmy, oraz ci, których dziś fizycznie nie było, ale zawsze są z nami duchem, więc żebyśmy znowu całą grupą pojechali latem na kemping do Morw. Zajmiemy jakiś wspólny placyk, rozbijemy namioty i zobaczycie – będzie super. Co wy na to?

Rozejrzał się. Wyglądało na to, że zdecydowana większość jest za.

– To co – ciągnął dalej – umawiamy się? No mówcie! Jak dwa lata temu, wszyscy razem wystartowalibyśmy z parkingu przy Torwarze. Najlepiej siedemnastego lipca, z samego rana.

– Siedemnastego? A jaki to dzień? – spytała Kaśka.

– Sobota.

– No, ale czy będzie wolna akurat?

– Chyba tak, przecież tydzień temu zapowiadali we wszystkich gazetach, że od pierwszego maja będą już trzy wolne soboty w miesiącu.

– Zresztą będziemy w kontakcie. Na szczęście telefony znowu działają.

– Ale trzeba zawiadomić tych, co ich dzisiaj nie było – dodała Agnieszka.

– Bożena do nich zadzwoni – powiedział Maciek. Zaplanujcie sobie urlopy, a szczegóły zdążymy jeszcze omówić.

– Jasne, pewnie wcześniej spotkamy się nad Wisłą.

– Oczywiście – potwierdziła Bożena. – No kochani, ale my musimy już lecieć. Jesteśmy w trakcie remontu mieszkania. A robota w lesie!

– To do zobaczenia wkrótce. Bo za miesiąc powinno być już ciepło.

W Warsie robiło się coraz luźniej. Towarzystwo rozchodziło się pośpiesznie, żeby bez przeszkód powrócić do domu przed godziną milicyjną.

II

Sobota zapowiadała się upalnie. Od samego rana ostre słońce i kilka nieśmiałych chmurek na niebie. Niezbyt dobra pogoda na dłuższą podróż, ale cóż – w końcu to sam środek lata.