Spisek autorów E-Book

Anna Parker

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2017

Beschreibung

A gdyby tak władzę w kraju przejęli pisarze? Jak zmieniłaby się sytuacja autorów? Kto by zyskał, a kto stracił?Zuzanna od zawsze chciała pisać książki, poświęciła im większość życia. Marek jest wydawcą. Czy wspólna pasja ich połączy? Czy odnajdą swoje miejsce w nowej rzeczywistości?Anna Parker w przewrotny sposób ukazuje kulisy pracy wydawniczej lęki sfrustrowanych autorów i nadzieje na sukces.

Leseprobe

© Copyright by Anna Parker & e-bookowo 2017

Projekt okładki: e-bookowo

ISBN e-book 978-83-7859-821-3

ISBN druk 978-83-7859-822-0

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: [email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2017

„Możesz śnić i nic o tym nie wiedzieć. Na jawie możesz mieć wątpliwości, czy to nie sen, i nie wierzyć. W przypadku książki, obojętne, czy czytasz ją, czy piszesz, musisz być przebudzona. Nie ulega to żadnej wątpliwości. Właśnie dlatego pisanie książki tak bardzo podobało się Sophie. W książce znała swoje miejsce. Ponieważ – jakkolwiek byłaby zwodliwa i wieloznaczna – zawsze pozostawała książką.”

Susan Taubes Rozwiązek

Mężowi i córkom

PROLOG

– Mamo, będę pisać książki. – Spojrzała na matkę z buntem w oczach. Odkąd skończyła piętnaście lat coraz mniej czytała, za to zamykała się w swoim pokoju, włączała głośno muzykę i nie pozwalała sobie przeszkadzać. Jak mogła nie zauważyć, że próbowała pisać!

– Jak ty to sobie wyobrażasz? – Próbowała być spokojna, choć głos jej drżał. Miała ochotę jednocześnie ją uściskać z radości i sprać tyłek, by wybić jej to z głowy. Jeśli miałoby to cokolwiek pomóc... Czuła złość, ale i matczyną dumę. Ona pisze! Naprawdę pisze. Choć wie, że może jej to złamać życie. Być może ma więcej odwagi ode mnie, pomyślała z radością, ale i poczuciem żalu, że sama nie była w stanie sprostać wyzwaniu. Poddała się zbyt szybko. Nie spełniła swoich marzeń, teraz jej córka ma na to szansę. Jest taka młoda...

– Normalnie, mogę debiutować jako szesnastolatka, przecież wiesz. Mam już kilka pierwszych rozdziałów. Znajdę wydawcę. Wyprowadzę się… – ostatnie słowa wypowiedziała już mniej pewnym głosem.

– Ale… wiesz przecież jakie to niebezpieczne. Dla nas, dla naszej rodziny... to wielka odpowiedzialność. Przemyślałaś wszystko?

– Podjęłam już decyzję.

Wyszła z kuchni, zostawiając matkę siedzącą nieruchomo na krześle. Co teraz będzie? Z jednej strony cieszyła się, że przyszła najpierw do niej, ale czeka ją jeszcze rozmowa z ojcem. A ten już nie zachowa spokoju. Będzie musiała, wbrew sobie, stanąć po jego stronie, ale w końcu to jej córka, a może jeszcze uda się ją przekonać, że to nie najlepszy pomysł? W głębi serca była jednak z niej dumna. Gdyby jednak czasy były inne, bardziej sprzyjające… Ale czy kiedykolwiek były lepsze?

CZĘŚĆ I

Marek Kozacki siedział od rana przy laptopie, odbierając maile z propozycjami wydawniczymi, próbując skupić się na korekcie. Co jakiś czas dzwonił telefon. Dzień jak co dzień. Od rana do wieczora. Wszyscy chcieli wydawać książki, a tylko nieliczni je kupować. Redaktor Kozacki miał więc zapewnione zajęcie na lata, tym bardziej, że był dobry w tym, co robił. Potrafił zrobić książkę praktycznie z każdego tekstu. Ceniono zatem jego umiejętności. Autorzy byli zachwyceni tak tempem, jak i jakością jego usług. Tak też się często czuł – jak sługa. Ludzie przysyłali niedopracowane, źle napisane teksty, które on potem obrabiał, czyniąc z nich literaturę. Wszystko przez to, że tak naprawdę miał miękkie serce. Znał realia rynku, w końcu siedział już w tym wątpliwym biznesie od przeszło dziesięciu lat. Od osiemnastu, jeśli liczyć okres studiów i praktyk w innych wydawnictwach. Gdy dojrzał do założenia własnego wydawnictwa, czuł, że oto otwiera się przed nim świetlana przyszłość. Nagrody literackie, bankiety, ekranizacje, wreszcie pieniądze płynące rwącymi strumieniami. Z tego wszystkiego w praktyce pozostały tylko rwące strumyczki. Pieniądze wpływały, a raczej kapały małymi kroplami. Z tego musiał utrzymać siebie, biuro, płacić podatki, no i oczywiście wypłacać honoraria. Taka była kolej rzeczy przecież. Wszyscy mieli zarabiać na pisaniu.