Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
Het was een van die New Yorkse lentedagen waarop de regen in dichte sluiers tussen de straten hing en de stad eruitzag als een slechtgehumeurde bokser – klaar om iedereen die haar in de weg stond een hoekstoot te geven. Ik zat in mijn nieuwe dienstauto – een zwarte, gestroomlijnde sportwagen waarvan de motor zachtjes zoemde in de vrijloop, alsof hij me eraan wilde herinneren dat ik dit voorrecht slechts in bruikleen had. De FBI had me dit prachtige exemplaar geschonken na mijn laatste total loss – een geschenk dat ik met gemengde gevoelens beschouwde. Ik was geen man van statussymbolen, maar ik moest toegeven: dit voertuig reed als de wind. Mijn naam is Jesse Trevellian, speciaal agent bij het FBI-kantoor in New York. Die ochtend was ik op weg om mijn partner Milo Tucker op te halen. Milo stond zoals altijd op de hoek van 81st Street en Columbus Avenue te wachten, de kraag van zijn trenchcoat omhooggeslagen, zijn handen diep in zijn zakken gestoken. De regen had zijn haar in donkere lokken veranderd, die wild over zijn voorhoofd vielen. "Wel, Jesse, heb je je weer verslapen of kon je de auto niet vinden?" Milo glimlachte toen hij op de passagiersstoel plaatsnam en zijn gordel omdeed.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 66
Veröffentlichungsjahr: 2025
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Trevellian en de kunstmaffia van Manhattan: thriller
Inhaltsverzeichnis
Trevellian en de kunstmaffia van Manhattan: thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
landmarks
Titelseite
Cover
Inhaltsverzeichnis
Buchanfang
Trevellian en de kunstmaffia van Manhattan: thriller
van FRANK MADDOX
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presenteert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door auteur
© deze uitgave 2025 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personen hebben geen verband met werkelijk bestaande personen. Naamgelijkenissen zijn toevallig en niet opzettelijk.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg ons op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Bezoek de blog van de uitgeverij.
Blijf op de hoogte van nieuwe uitgaven en achtergrondinformatie.
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
Het was een van die New Yorkse lentedagen waarop de regen in dichte sluiers tussen de straten hing en de stad eruitzag als een slechtgehumeurde bokser – klaar om iedereen die haar in de weg stond een hoekstoot te geven. Ik zat in mijn nieuwe dienstauto – een zwarte, gestroomlijnde sportwagen waarvan de motor zachtjes zoemde in de vrijloop, alsof hij me eraan wilde herinneren dat ik dit voorrecht slechts in bruikleen had. De FBI had me dit prachtige exemplaar geschonken na mijn laatste total loss – een geschenk dat ik met gemengde gevoelens beschouwde. Ik was geen man van statussymbolen, maar ik moest toegeven: dit voertuig reed als de wind.
Mijn naam is Jesse Trevellian, speciaal agent bij het FBI-kantoor in New York. Die ochtend was ik op weg om mijn partner Milo Tucker op te halen. Milo stond zoals altijd op de hoek van 81st Street en Columbus Avenue te wachten, de kraag van zijn trenchcoat omhooggeslagen, zijn handen diep in zijn zakken gestoken. De regen had zijn haar in donkere lokken veranderd, die wild over zijn voorhoofd vielen.
"Wel, Jesse, heb je je weer verslapen of kon je de auto niet vinden?" Milo glimlachte toen hij op de passagiersstoel plaatsnam en zijn gordel omdeed.
"Geen van beide. Ik moest nog snel de koffie uit het handschoenenkastje vegen. De beker viel om toen ik op Broadway een taxi moest ontwijken. Ik zweer het, die rijden hier als zelfmoordterroristen."
Milo lachte zachtjes. "Welkom in New York. En, wat staat er vandaag op het programma?"
Ik haalde mijn schouders op. "Mr. McKee heeft een vergadering gepland. Meer weet ik ook niet. Maar als onze baas zo vroeg in de ochtend belt, is er meestal iets gebeurd."
We reden in stilte door de regen die tegen de voorruit sloeg. De stad was grijs, de lucht nog donkerder. Ik had het gevoel dat er iets in de lucht hing – iets dat als een schaduw door de straten kroop.
Toen we aankwamen, was het al druk in het FBI-gebouw aan Federal Plaza. Binnen was het warm, het licht kunstmatig en fel. De secretaresse van onze baas, Mandy, begroette ons met een kort knikje en gaf ons allemaal een kop koffie die zo sterk was dat hij waarschijnlijk ook als oplosmiddel voor autolak had kunnen dienen.
De heer Jonathan D. McKee, ons hoofd, stond al voor de grote glazen wand van zijn kantoor en keek uit over de natte straten. Naast hem stond een man die ik op het eerste gezicht niet herkende – groot, slank, met een scherp gesneden gezicht en ogen die meer hadden gezien dan goed was voor een mens.
"Gaat u zitten, heren", zei McKee zonder zich om te draaien. "We hebben een nieuwe zaak. En ik vrees dat die ons allemaal bezig zal houden."
We gingen zitten. Milo wierp me een snelle blik toe die alles zei: dit wordt geen routineklus.
"Dit is speciaal agent Dr. Marcus Reddington," stelde McKee de vreemdeling voor. "Hij komt van de afdeling Kunstmisdrijven in Washington. En hij brengt slecht nieuws."
Reddington knikte kort. "Dank u, meneer McKee. Ik zal er geen doekjes om winden. Vannacht is er ingebroken in een van de meest exclusieve galeries van de stad: de galerie van Alan Kellerman in SoHo. De eigenaar is overleden. Vermoord. En het lijkt erop dat dit geen gewone overval was."
Ik voelde de haren in mijn nek rechtop gaan staan. De galerie van Kellerman stond bekend om het feit dat er kunstwerken ter waarde van miljoenen dollars te zien waren – en om het feit dat Kellerman een man was die zich met de verkeerde mensen inliet.
"Hoe is hij vermoord?", vroeg ik.
"Met een antiek pistool uit de 18e eeuw. Het maakte deel uit van een tentoonstelling over Russische kunst en was eigenlijk niet geladen. Iemand heeft de moeite genomen om het te laden met zwart buskruit en een kogel. Kellerman werd van dichtbij neergeschoten. De bewakingscamera's waren uitgeschakeld."
Milo floot zachtjes door zijn tanden. "Dat klinkt als een boodschap."
"Dat denk ik ook," zei Reddington. "En dat is nog niet alles. Er zijn verschillende iconen en een Fabergé-ei gestolen. Allemaal stukken die de afgelopen maanden uit Russische musea zijn verdwenen. De Russische autoriteiten zijn al op de hoogte gebracht. Ze hebben om samenwerking gevraagd."
Ik leunde achterover en liet de informatie tot me doordringen. Een moord, gestolen kunst, internationale verwikkelingen. Dit was geen gewone zaak. Dit was een spel met hoge inzetten – en regels die door iemand anders waren opgesteld.
"Wat weten we over de dader?", vroeg ik.
Reddington schudde zijn hoofd. "Niet veel. De galerie was uitgerust met de modernste beveiligingstechnologie, maar de dader heeft die moeiteloos omzeild. Er zijn geen vingerafdrukken, geen DNA, geen bruikbare sporen. Alleen een bericht dat met Russische inkt op een stuk perkament is geschreven: 'Het verleden haalt ons allemaal in.'"
Mr. McKee sloeg zijn armen over elkaar. "Dat klinkt als iemand die meer dan alleen geld in gedachten heeft."
"Of iemand die een rekening wil vereffenen," voegde Milo toe.
Ik dacht aan de laatste zaken waarin we te maken hadden gehad met de internationale kunsthandel. Steeds weer kwamen dezelfde namen naar voren – Russische oligarchen, dubieuze galeriehouders, verdachte advocaten. En steeds weer verdwenen kunstwerken spoorloos, om maanden later weer op te duiken in Hongkong of Dubai.
"We moeten met de omgeving van meneer Kellermann spreken", zei ik. "Familie, medewerkers, concurrenten. Iemand moet geweten hebben dat deze stukken op dit moment in de galerie waren."
McKee knikte. "Dat is precies wat u gaat doen. En neem Dr. Reddington mee. Hij is bekend met deze wereld. Bovendien heeft het ministerie van Binnenlandse Zaken van de Russische Federatie een rechercheur gestuurd. Majoor Sergej Marenkov. Hij komt vanmiddag aan. Ik wil dat u hem bij het onderzoek betrekt."
Milo trok een gezicht. "Russische politieagenten staan niet bepaald bekend om hun bereidheid tot samenwerking."
Reddington glimlachte flauwtjes. "Marenkov is anders. Hij heeft in Moskou een paar van de hardste kunstmaffiabazen achter de tralies gebracht. Maar hij heeft ook vijanden. Veel vijanden."
Ik noteerde de naam. Marenkov. Ik had hem al eens in een dossier gelezen – een man die in Rusland als compromisloos bekend stond, die niet omkoopbaar was. Maar ik wist ook dat zulke mensen zelden oud werden.
"Hoe zit het met de gestolen stukken? Zijn er aanwijzingen waar ze naartoe zijn gebracht?", vroeg ik.
Reddington schudde zijn hoofd. "Nog niet. Maar ik heb een vermoeden. De afgelopen weken zijn er in New York verschillende ontmoetingen tussen Russische en Amerikaanse kunsthandelaren waargenomen. Een van hen is Vladimir Shukov. Hij runt een galerie in Brooklyn, maar eigenlijk is hij een helinghandelaar. En hij heeft connecties met Kellerman."
Ik kende Shukov. Een gladde kerel die de politie altijd een stap voor was. We hadden hem al eens in het vizier gehad, maar nooit iets concreets gevonden.
"Dan moeten we hem bezoeken", zei ik.
McKee knikte. "Doe dat. En wees voorzichtig. Ik wil geen internationale incidenten."
We verlieten het kantoor. Buiten was de regen minder geworden, maar de stad was nog steeds grijs en somber. Milo stak een sigaret op en blies de rook uit in de vochtige lucht.
"Wat denkt u, Jesse? Is dit weer zo'n zaak waarbij we uiteindelijk meer vragen dan antwoorden hebben?"
Ik haalde mijn schouders op. "Misschien. Maar ik heb het gevoel dat er deze keer meer op het spel staat dan alleen een paar gestolen schilderijen."
We reden naar Brooklyn, naar de galerie van Shukov. Het gebouw lag in een zijstraat, onopvallend, met een eenvoudig messing plaatje op de deur. Binnen was het koel, de geur van lijnolie en oud hout hing in de lucht. Shukov ontving ons in een onberispelijk gestreken pak, de handen gevouwen, het gezicht uitdrukkingsloos.
"Heren, wat kan ik voor u doen?"
