Córka Wokulskiego E-Book

Roman Praszyński

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Erotik
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2014

Beschreibung

Dalszy ciąg Lalki Bolesława Prusa. Warszawa 1884 rok. Młoda Żydówka chce zabić cara. Ale pragnie miłości. Wybierze rewolucję czy szczęście? Powieść sensacyjna z mocnymi scenami seksu. Kontrowersyjna, pełna humoru. Znakomite dialogi, żywe, pełne emocji postacie. Czy tym razem Stach Wokulski uratuje świat? A przynajmniej siebie?... "Brawurowa i zabawna powieść zachwyca czytelników i wprawia w konfuzję poważnych badaczy literatury" - Leszek Bugajski, Newsweek. Roman Praszyński Najprawdopodobniej najlepszy śpiewający autor. I najlepiej piszący piosenkarz! Debiutował powieścią Na klęczkach wydaną pod pseudonimem Red Vonnegut – nieślubny syn sławnego ojca! W książce Miasto sennych kobiet spreparował zamach na czarnoskórego papieża we Wrocławiu. W Jajojadzie za to uśmiercił Hitlera w 1932 roku w Breslau. Córki Lota to jego wersja Biblii. A najnowsza literacka prowokacja - Córka Woulskiego - to brawurowa kontynuacja Lalki Bolesława Prusa. Prowadzi blog: www.romanpraszynski.blogspot.com Jest liderem zespołu R.P.A.: www.zespolrpa.pl

Leseprobe

Ro­man Pra­szyński

Córka Wo­kul­skie­go

© Ro­man Pra­szyński Pro­jekt okładki Piotr Krzew­ski

ISBN 978-83-940659-0-4

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone. Roz­po­wszech­nia­nie i ko­pio­wa­nie całości lub części pu­bli­ka­cji za­bro­nio­ne bez pi­sem­nej zgo­dy au­to­ra.

Wy­da­no nakładem au­to­ra www.ro­man­pra­szyn­ski.blog­spot.com

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Cza­sa­mi zda­je mi się, że coś zro­bię dla świa­ta…

Sta­nisław Wo­kul­ski

CZĘŚĆ PIERW­SZA

I

Anioły ist­nieją. Na­ta­lia Pol prze­ko­nała się o tym w pe­ters­bur­skim cyr­ku wiosną 1884 roku. Tego wie­czo­ra wi­dow­nia przy pla­cu Ad­mi­ra­li­cji była pełna. Na drew­nia­nych ław­kach wier­ciły się pier­sia­ste pan­ny służące, po­hu­ki­wa­li bro­da­ci rze­mieślni­cy, do­stoj­ne ma­tro­ny kar­ciły dzie­ci. Oj­co­wie ro­dzin w wy­tar­tych sur­du­tach po­gry­za­li gorące kiełba­ski roz­no­szo­ne przez dziew­czy­ny z gru­by­mi war­ko­cza­mi. Ale gdy Na­ta­lia zaczęła swój po­pi­so­wy nu­mer, hałas ustał, wi­dzo­wie wokół are­ny wstrzy­ma­li od­dech. Wspięła się szyb­ko po masz­cie pod­trzy­mującym dach i po­sta­wiła stopę na roz­ciągniętej między słupa­mi li­nie. Bez za­bez­pie­czeń, wy­so­ko nad zie­mią była tyl­ko ona. Wy­so­ka, szczupła dziew­czy­na o twa­rzy Ma­rii Mag­da­le­ny. Zwiew­na, jak tiul, moc­na, jak ty­gry­si pa­zur. Wol­na jak od­dech my­szołowa. Spoj­rzała w dół. Głowa przy głowie, jak ziar­na słonecz­ni­ka. Oczy wpa­trzo­ne z chciwą uwagą. Zasłonięte dłońmi ko­bie­ce usta. Łuk napiętej ci­szy. W dusz­nym po­wie­trzu czuła ciężką woń ga­zo­wych lamp, za­pach ta­nich per­fum, fe­tor zwierzęcej szczy­ny.

– Ar­cha­nie­le Mi­cha­le – po­ru­szyła war­ga­mi. – Daj mi miłość głęboką, jak ta prze­paść…

Wer­bel strze­lił nie­po­kojącym cre­scen­do. Ace­ty­le­no­wy re­flek­tor opa­trzo­ny wielką so­czewką wy­kroił z mro­ku jej białą, bu­fiastą su­kienkę i odsłonięte, na­gie ra­mio­na. Podświe­tlo­ne włosy na­brały od­cie­nia bur­gun­da. Rozłożyła ręce, jak czar­no­księżnik Chry­stus. Bosą stopą wy­czuła chro­po­watą rzeźbę sznu­ra. Miłośnie przy­lgnęła do nie­go po­de­szwą. Po­wo­li prze­niosła tam ciężar ciała. Dołączyła drugą nogę i za­wisła nad plac­kiem are­ny.

Dzie­więcio­let­ni Pie­trek, którego mat­ka za­brała do cyr­ku z oka­zji uro­dzin, wyciągnął rękę w ma­ry­nar­skim ubra­niu i roz­darł się na całą wi­dow­nię:

– Mama pa­trzy! Ona lata!…

Krótki śmiech skwi­to­wał jego za­chwy­ty. Na­ta­lia nie pa­trzyła już w dół. Sku­piła się na li­nie. Pod nią nie było żad­nych za­bez­pie­czeń. Właśnie za to płaci­li wi­dzo­wie. Do każdego bi­le­tu dołączo­ny był nie­wi­dzial­ny aneks – szan­sa na wi­dok jej krwa­wej śmier­ci. Ciała roz­trza­ska­ne­go na tro­ci­nach. Ale szła równo, krok za kro­kiem. Zdo­by­wała ko­lej­ne me­try i ser­ce pu­bli­ki. Wer­bel sza­lał. Lu­dzie też. Kla­ska­li, śmia­li się, wsta­wa­li z miejsc.

– Ci­szej, rie­bia­ta!… – co stra­chliw­si uspo­ka­ja­li sąsiadów. – Jesz­cze zle­ci, daj­cie spokój…

Czuła radość w pier­siach, uśmiech rozświe­tlał jej twarz. Była spo­koj­na i pew­na swe­go. Jak­by nig­dy nie była po­mio­tem ras, pół Żydówką, pół Polką wy­cho­wa­na na Ro­sjankę; jak­by obca jej były co­dzien­na, sąsiedz­ka po­gar­da, ple­mien­na wro­gość; jak­by po łące sunęła, na spo­tka­nie z uko­cha­nym, a nie po krawędzi brzy­twy. Wi­dow­nia czuła jej od­da­nie i tym dziel­niej biła w pra­wi­ce.

– Kra­so­ta!… – na try­bu­nach ro­dzi­li się jed­no­noc­ni wiel­bi­cie­le.

Po­zwo­liła so­bie na szyb­kie spoj­rze­nie spod po­wiek. Może doj­rzy tego je­dy­ne­go, który całe życie szedł w jej stronę? Ich oczy spo­tkają się – i nic nig­dy już nie będzie ta­kie samo?…

Próżny trud. Masa pod sto­pa­mi zle­wała się w jedną plamę. Nie doj­rzysz tam absz­ty­fi­kan­ta, o nie. Na­wet gdy­by pa­trzyła uważnie, na­wet, gdy­by pa­trzyła sto lat, nie do­strzegłaby wiot­kiej dłoni anioła, która chwy­ciła dzie­więcio­let­nie­go Pietr­ka za kołnierz i ko­rzy­stając z nie­uwa­gi za­afe­ro­wa­nej mat­ki, pociągnęła w ku­li­sy.

Nudy z tym łażeniem po li­nie – myślał chłopiec prze­my­kając wąskim ko­ry­ta­rzem. – Le­piej po­szu­kam lwa w klat­ce.

Na­ta­lia szła jak w tran­sie. Sta­wiała sto­py pew­nie, jak na spa­ce­rze do Er­mi­trażu. W tym sta­nie du­cha do­tarła na śro­dek prze­paści. Wokół niej wiel­kie nic. Go­rejąca pust­ka. Jeżeli anioły ist­nieją, miesz­kają tu właśnie. Do wer­bla dołączył klar­net. I skrzyp­ki. Z gąszczu nut wyłonił się syp­ki, jak pia­sek Lot trzmie­la Nikołaja Rim­skie­go-Kor­sa­ko­wa. Po­wie­trze było gęste od napięcia.

Sko­czyła sal­to. Jej ciało mignęło w po­wie­trzu, jak pstrąg w górskim po­to­ku. Przez arenę prze­szedł jęk. Z gar­deł lu­dzi wy­du­szo­ny strach.

I wte­dy… – za­wsze jest ja­kieś wte­dy, które pro­wo­ku­je anioły – pomyślała o mat­ce. O liście, który do­stała rano. Była dziec­kiem, gdy jej mat­ka umarła. Wy­cho­wała ją bab­cia. A te­raz – dwa­dzieścia lat później – ko­bie­ta, która wydała ją na świat, ożyła. I wzy­wa do War­sza­wy. W ser­cu Na­ta­lii gniew mie­sza się z tęsknotą. Doświad­cza uczuć, o które sie­bie nie po­dej­rze­wała.

Na szczęście anioły czu­wają. Więc, gdy jej noga leci z liny, wciąż ma szansę.

– Chry­ste! – woła prze­stra­szo­ny głos z dołu. To mat­ka Pietr­ka, który posądził Na­ta­lię o umiejętność la­ta­nia. Ko­bie­ta boi się o cyrkówkę. Lecz omia­ta też wzro­kiem sąsied­nie rzędy. Szu­ka syna.

Gdzie ten czort po­lazł? Za­wsze z nim kłopo­ty!

A biała, pod­nieb­na ba­let­ni­ca wal­czy z siłą ciążenia. Ugi­na nogę, która jesz­cze cze­pia się sznu­ra i wyciągając drugą, próbuje od­zy­skać równo­wagę. Przez chwilę jej się to uda­je i z pier­si tłumu na dole wy­ry­wa się jed­no wes­tchnie­nie ulgi. Ale wygięcie ciała jest za moc­ne, po­wo­li prze­no­si ją poza punkt, zza którego już nie ma po­wro­tu. Wi­dow­nia zry­wa się z miejsc. Lu­dzie wołają, ma­chają ra­mio­na­mi, płaczą. Są prze­rażeni. Są szczęśliwi. Na­resz­cie czują, że żyją. Na­ta­lia nie pod­daję się, od­rzu­ca kor­pus w prze­ciwną stronę, próbuje po­zo­stać na li­nie, ra­mio­na wygięte w tył, jak u pływa­ka. Wal­czy o równo­wagę. Te­raz to je­dy­ny plan jej ist­nie­nia. Je­dy­ny cel. Ja­sny jak gwiaz­da za­ran­na.

– Go­spa­di pomiłuj!… – pod dach cyr­ku ude­rza mo­dli­tew­ny sko­wyt.

Jed­nak wy­mach był za moc­ny. Dziew­czy­na na sznu­rze wpa­da w rosnącą huśtawkę. Lina pod jej no­ga­mi ska­cze na boki, jak żywa. A ona da­rem­nie próbuje po­zo­stać w równo­wa­dze.

Na­ta­lia od­ry­wa się od białej kre­ski roz­piętej pod powałą i po­wo­li, jak to zda­rza się w snach, nie­re­al­nie pomału leci w bok, ma­chając wszyst­ki­mi kończy­na­mi. A nogi ma piękne, długie, ra­mio­na to­czo­ne, jak z ala­ba­stru, łuk szyi perłowy; a wszyst­ko na­gie, odsłonięte ku za­chwy­to­wi i zgro­zie pleb­su. Jesz­cze przez chwilę lu­dziom na dole żołądki skaczą do gardła, bo zda­je im się, że dziew­czy­na zdoła schwy­tać się dłońmi liny. Oca­le­je. Lecz nie. Siła upad­ku jest za duża. Na­ta­lia mija życio­nośny sznur o włos. Z otwar­ty­mi usta­mi, z których prze­ni­kli­wym krzy­kiem wy­do­sta­je się cała roz­pacz jej sa­mot­ne­go życia, opa­da w dół. Później świad­ko­wi tra­ge­dii da­li­by so­bie ręce uciąć, że ta chwi­la trwała wiecz­ność.

Wiecz­ność to do­bry czas dla aniołów. One swój plan miały przy­go­to­wa­ny od daw­na. Być może od chwi­li, kie­dy Duch unoszący się nad wo­da­mi po­wie­dział: Je­stem…

Wiec za­nim jesz­cze Na­ta­lia po­sta­wiła stopę na li­nie, clown Al­bert, który pełnił w pe­ters­bur­skim cyr­ku również rolę cie­cia, za­po­mniał za­mknąć klatkę z niedźwie­dziem. Sta­ry Mi­sza, bru­nat­ny mi­siek z obe­rwa­nym uchem, który tego wie­czo­ra swo­je już ode­grał, spał zwi­nięty w rogu, obok mi­ski z wodą. Dzie­więcio­let­ni Pie­trek, pod­pro­wa­dzo­ny tam de­li­kat­nie przez wiotką dłoń, aż pod­sko­czył z radości. Wyjął ka­pi­szon, co go miał scho­wa­ny w kie­sze­ni ma­ry­nar­skie­go ubran­ka i od­pa­lił nad uchem miśka. Obu­dzo­ny wy­strzałem zwierz wy­prysnął z klat­ki z siłą po­ci­sku. Prze­rażony Pie­trek po­si­kał się w nowe spodnie, ale niedźwiedź ani myślał wyżywać się na gównia­rzu. Rycząc po­gnał przed sie­bie. A kie­ru­nek wy­padł mu aku­rat na arenę. Więc gdy Na­ta­lia opa­dała w krzy­ku, na dy­wa­nie z tro­cin po­ja­wił się pędzący niedźwiedź. I te dwa ru­cho­me po­ci­ski sunąc pro­sto­pa­dle, spo­tkały się w jed­nym punk­cie. A były nim ple­cy miśka.

Na­ta­lia walnęła w żywy bu­for i za­stygła nie­ru­cho­ma. Zwi­sała z włocha­te­go grzbie­tu, jak szma­cia­na lal­ka. Wyszła z ciała. Cza­sa­mi jej się to zda­rzało. Wi­działa samą sie­bie z góry. Zo­ba­czyła stamtąd upa­dek i miękkie lądo­wa­nie. Do­strzegła, że ogłuszo­ny zwierz rozpłasz­czył się na are­nie. Że spo­między sta­rych zębów wypełzł język. I kro­pla po­so­ki. Lu­dzie na wi­dow­ni za­stygli. A po­tem wy­bu­chli.

– Żyje? – wołali z na­dzieją.

– Dok­to­ra spro­wa­dzić, dok­to­ra!…

– Ra­czej popa…

Mat­ki zasłaniały oczy swo­im po­cie­chom. Pa­nien­ka o włosach upiętych w kok ze­mdlała. Gru­by urzędnik wzno­sił modły. Żan­darm szlo­chał. Kil­ko­ro naj­od­ważniej­szych widzów prze­sa­dziło ba­rierę i pod­biegło do dwójki nie­przy­tom­nych. Ktoś po­chy­lił się nad usta­mi ko­bie­ty, słuchając od­de­chu. Ktoś szar­pał miśka za kudły. Ktoś wołał wnie­bogłosy. Lecz już od ku­lis biegł Ru­blow. Dy­rek­tor w fio­le­to­wym fra­ku i zie­lo­nej ka­mi­zel­ce. Cy­ga­ro w zębach.

– Wra­cać, ko­cha­ni, wra­cać – wy­py­chał widzów.

I sam z po­mocą clow­na Al­ber­ta, który po­rzu­cił pi­cie piwa na za­ple­czu, dźwignął nie­przy­tomną dziew­czynę.

Za­nieśli ją do wozu Ru­blo­wa. Le­ciała przez ręce.

A na arenę wpa­dli żon­gle­rzy i tan­cer­ki. Or­kie­stra za­grała skocz­ne wal­czy­ki. Wi­do­wi­sko musi się to­czyć.

Dy­rek­tor nie miał pojęcia o ra­to­wa­niu lu­dzi, więc wlał w usta Na­ta­lii, co miał pod ręką. A była to sto­licz­na­ja. Dziew­czy­na za­krztu­siła się i otwarła oczy.

– Bogu dzięki… – wes­tchnął dy­rek­tor cyr­ku i przeżegnał się. Clown tyl­ko splunął pod nogi. In­a­czej nie umiał oka­zy­wać uczuć.

– Co się stało? – jęknęła Na­ta­lia.

– Dziec­ko… – dy­rek­tor po­wstrzy­my­wał łzy. – Żyjesz…

Na­ta­lia pa­trzyła nie­widzącym wzro­kiem. Spróbowała się pod­nieść, ale ból szyi po­wa­lił ją na leżankę. Obróciła się tyl­ko na bok i zwy­mio­to­wała na dy­wan mie­sza­niną krwi i żółci.

– Do szpi­ta­la… – mruknął clown.

Dziew­czy­na prze­stra­szyła się.

– Nie!

Nie­na­wi­dziła ko­no­wałów. Bała się strzy­ka­wek i skal­pe­li. Do mdłości do­pro­wa­dzał ją za­pach li­zo­lu.

Dy­rek­tor nie na­le­gał. Sta­ry ku­twa li­czył każdy grosz. Oprócz tych, które zo­sta­wiał w lu­pa­na­rach.

Po­pra­wił tyl­ko dziew­czy­nie po­duszkę pod głową i przy­krył ją ko­cem.

– Jak się czu­jesz?

Na­ta­lia kiwnęła słabo głową.

– Do­brze… chy­ba…

Jesz­cze wciąż była tam, na li­nie, pod powała cyr­ku. W świe­tle re­flek­to­ra szła równo jak po szo­sie. Jej życie za­stygło w tym mo­men­cie. Czy kie­dy­kol­wiek zej­dzie na zie­mię?

Za­raz wpadł do budy dy­rek­to­ra Sa­sza, siłacz rwący łańcu­chy. Potężny gru­bas w ko­szul­ce w czar­no-białe pasy. Liznął kie­dyś we­te­ry­na­rii, więc w tru­pie Ru­blo­wa pełnił rolę le­ka­rza.

– Byłaś wspa­niała, die­wusz­ka!… – za­ga­dy­wał Na­ta­lię, ob­ma­cując ją po całym cie­le. I choć kil­ka razy krzyknęła, oględzi­ny wy­padły pomyślnie.

– Kości całe – krzyknął radośnie. – Jeżeli wewnętrzne or­ga­ny nie­usz­ko­dzo­ne, nie­ba­wem będziesz ska­kać po li­nie, jak małpa.

Na­ta­lia uśmiechnęła się z wdzięcznością.

Za to Ru­blow spoj­rzał by­kiem.

Prze­go­nił całą trupę, która ze­brała się pod drzwia­mi, pełna tro­ski o dziew­czynę.

– Ju­tro – wołał. – Ju­tro ją zo­ba­czy­cie. Te­raz daj­cie pokój!

– Śpij do­brze, Na­ta­lia – krzyknęły tan­cer­ki.

– To był cud. Bóg cię ko­cha! – do­rzu­cił połykacz ognia.

Clown Al­bert gęsto pluł pod nogi.

Anioły za­do­wo­lo­ne z ro­bo­ty, wzięły so­bie wol­ne. Dla­te­go następne­go dnia rano dy­rek­tor ją za­sko­czył. Na­ta­lia prze­spała noc na jego leżance, wiercąc się i gorączkując. A gdy obo­lała wstała rano, żeby wy­si­kać się do wia­dra, wpadł do przy­cze­py. Prze­ki­mał noc w wo­zie akro­ba­ty. Te­raz za­rzu­cił na ra­mio­na Na­ta­lii płaszcz i wcisnął jej do ręki dzie­sięć ru­bli.

Cyrkówka zdzi­wiła się.

– Za co?

Ru­blow przełknął ślinę. Nie było mu łatwo. Ale wie­dział, że robi do­brze.

– Po­patrz – po­ka­zał jej swą lewą dłoń.

Nie mu­siał tego robić. Wszy­scy w cyr­ku wie­dzie­li, że ma pro­tezę. Praw­dziwą rękę od­gryzł mu nu­bij­ski lew.

– Kie­dyś byłem świet­nym tre­se­rem dzi­kich zwierząt… – zaczął. – Ulu­bieńcem dam. Te bo­gat­sze rzu­cały na arenę swo­je pierście­nie i kol­czy­ki. Te zgrab­niej­sze cze­kały na mnie w swo­ich ka­re­tach. Chciały, żebym tre­so­wał je w ich al­ko­wach… Ale gdy lew od­gryzł mi dłoń, wszyst­ko się skończyło. Już nig­dy nie miałem od­wa­gi stanąć oko w oko ze śmier­cią. Uciekłem z are­ny. Ty, dziew­czy­no, też je­steś skończo­na. Już za­wsze na li­nie będziesz myślała tyl­ko o jed­nym. Kie­dy spadnę? Kie­dy roz­trza­skam swo­je młode ciało o zie­mię po­sy­paną tro­ci­na­mi? I roz­trza­skasz, bez wątpie­nia!

Na­ta­lia wciąż była za­spa­na.

– Pa­nie Ru­blow, bred­nie.

– Nic nie mów!

Wy­pchnął ją z wozu. Po­pro­wa­dził przez błotni­sty plac. Nie miała siły sta­wiać opo­ru. Ko­nie stały przy pu­stych żłobach. Eg­zo­tycz­ne zwierzęta w klat­kach pa­trzyły smut­no. Okna w ko­lo­ro­wych wo­zach były po­zasłania­ne. Cyr­ko­wa brać od­sy­piała noc­ne sza­leństwa. Na­ta­lię bolało całe ciało. A w jej ser­cu bu­dził się żal prze­czu­wa­ne­go nieszczęścia.

Cze­kała na nią dorożka. Ru­blow we­pchnął do niej Na­ta­lię – szyb­ko, szyb­ko, żeby nikt nie zo­ba­czył, nie za­trzy­mał. I wy­rzu­cił z sie­bie:

– Zwal­niam cię.

Na­ta­lia spoj­rzała na nie­go z roz­paczą. Jak pies wy­ko­pa­ny za drzwi.

– Dy­rek­to­rze… to moje życie…

Ru­blow odwrócił twarz. Czuł, że jest świnią. Wie­dział, że in­a­czej nie może. To dla jej do­bra. Na­ta­lia miała w Pe­ters­bur­gu ku­zy­na. Nie znaj­dzie się na bru­ku.

– Nie wra­caj tu nig­dy…

Oszołomio­na, obo­lała, ze łzami w oczach sku­liła się na ławce dorożki. Dorożkarz zaciął ko­nie.

II

Nad War­szawą pękło nie­bo. Szpo­ny pio­ru­na jak łapa czar­ta z hu­kiem roz­orały noc­ny fir­ma­ment. W si­nym świe­tle błyska­wi­cy wy­nu­rzyło się z ciem­ności po­nu­re ciel­sko Cy­ta­de­li Alek­san­drow­skiej. Wy­sie­dlo­no tysiące lu­dzi, aby wnieść tę mon­stru­alną tiurmę. Bu­do­wa­na przez trzy­dzieści lat, po­wstała dzięki nie­wol­ni­czej pra­cy chłopów, war­ta była górę złota. Górowała nad mia­stem ni­czym pajęczy­ca nad bez­bronną muchą. Śle­dziła każdy ruch set­ka­mi ar­mat­nich oczu wy­ce­lo­wa­nych w Starówkę. Ce­gla­ne flan­ki, za którymi sta­cjo­no­wały tysiące żołnie­rzy ro­syj­skie­go za­bor­cy na mo­ment mignęły w czar­nej toni Wisły. Za­raz po­tem chlusnął deszcz. Bu­rza zalała świat jak Ru­scy Polskę.

Ko­lej­ny błysk pio­ru­nu oświe­tlił bramę wa­row­ni, przez którą wyszła dziw­na pro­ce­sja. Dwóch więźniów ze sku­ty­mi sto­pa­mi biegło truch­tem, dźwi­gając nie­fo­rem­ny pa­ku­nek. Wo­rek, do którego upchnięto zwłoki ska­zańca. Mini kon­dukt po­grze­bo­wy strzegło dwóch war­tow­ników. Na ple­cach ka­ra­bi­ny, w rękach łopa­ty.

– Kogo cho­wa­my? – za­py­tał młod­szy z więźniów, cho­ro­wi­ty ro­bot­nik aresz­to­wa­ny pod­czas za­mie­szek u L.M. Lil­po­pa.

Żaden ze strażników nie ra­czył od­po­wie­dzieć.

Nieszczęśnika ta­kie­go jak my – pomyślał gorz­ko dru­gi więzień, były sędzia cy­wil­ny, urzędujący przy Mio­do­wej, osa­dzo­ny za kon­szach­ty z Na­rod­noj Wo­lej. – Niech śmierć pochłonie mo­ich bra­ci Ro­sjan, sługusów ty­ra­na…

Za­trzy­ma­li się na sto­ku upstrzo­nym kępami wyschłej tra­wy. W po­bliżu krzyża, gdzie przed laty roz­strze­la­no Trau­gut­ta. Ska­zańcy położyli wo­rek na zie­mi i za­bra­li się do ko­pa­nia. Strażnicy o prze­krwio­nych oczach stanęli o dwa kro­ki od nich i wspar­li się na ka­ra­bi­nach. Deszcz lał.

Były sędzia odłożył łopatę i otarł twarz. Spa­dająca z nie­ba woda ośle­piała. Strażni­ko­wi nie spodo­bała się sa­mo­wol­na prze­rwa w pra­cy. Szturchnął więźnia kolbą ka­ra­bi­nu. Ude­rzo­ny upadł w mokrą glinę.

– Szyb­ciej, psy – warknął opraw­ca w języku Pusz­ki­na. – Nie je­steśmy na balu.

Więźnio­wie wal­czy­li roz­pacz­li­wie z lepką zie­mią, co nie było łatwe ze sku­ty­mi kaj­da­na­mi sto­pa­mi. Umęcze­ni pracą nie zwrócili uwa­gi na powóz, który wspi­nał się pod górę do wschod­niej bra­my. Obi­te żela­zem koła tur­ko­tały na mo­krych ka­mie­niach.

Była to złowiesz­cza pre­lot­ka Włas­sow­skie­go, zastępcy obe­rpo­lic­maj­stra War­sza­wy. Gdy­byśmy włożyli głowę do jej obi­te­go czarną skóra wnętrza, zo­ba­czy­li­byśmy po­staw­ne­go mężczyznę o brwiach gęstych, jak sy­be­ryj­ska tun­dra i moc­nej szczęce. Przez po­li­czek biegła mu czer­wo­na szra­ma. Bli­zna po ofen­sy­wie na Ad­ria­no­pol. Za pa­sem mun­du­ru opi­nającego sze­roką klatkę pier­siową tkwił kindżał, no­szo­ny wzo­rem krwiożer­czych Czer­kiesów.

– Za­raz będzie­my, pro­fe­so­rze – zwrócił się do siedzącego obok mężczy­zny z mo­no­klem w oku.

– Nie mogę się do­cze­kać – od­parł tam­ten, po­pra­wiając muchę pod kołnie­rzy­kiem ko­szu­li.

Kon­stan­tin Ciołkow­ski. Pro­fe­sor In­sty­tu­tu Tech­no­lo­gicz­ne­go w Pe­ters­bur­gu, znaw­ca ma­te­riałów wy­bu­cho­wych, en­tu­zja­sta ma­szyn la­tających. Przy­był tu na we­zwa­nie obe­rpo­lic­maj­stra War­sza­wy.

– Wasz przełożony ściągnął mnie obiet­nicą tak cu­downą jak cho­dze­nie po wo­dzie zbaw­cy na­sze­go, Je­zu­sa Chry­stu­sa – uśmiechnął się pe­ters­bur­ski uczo­ny. – Jeżeli wszyst­ko to okaże się prawdą… – za­wie­sił głos. – Świat nig­dy już nie będzie taki sam.

Włas­sow­ski kiwnął głową.

– Ki­bal­czyc mówi to samo.

Przy­wołał na­zwi­sko Władi­mi­ra Ki­bal­czy­ca, więźnia X Pa­wi­lo­nu, oskarżone­go o spi­sek na życie Jego Wy­so­kości cara Wszech­ro­sji Alek­san­dra III. I ska­za­ne­go na śmierć. Jed­nak ter­ro­ry­sta za­miast dyn­dać na szu­bie­ni­cy, pra­co­wał w wil­got­nej celi nad ta­jem­ni­czym wy­na­laz­kiem.

„Da­ruj­cie mi cho­ciaż kil­ka mie­sięcy życia – błagał sąd woj­sko­wy ten osza­lały od ni­hi­li­zmu syn pra­wosław­ne­go popa. – Niech dokończę swój po­mysł. Wcześniej nie miałem na to cza­su, mu­siałem kon­stru­ować bom­by dla mo­ich to­wa­rzy­szy za­ma­chowców”.

Sędzio­wie posłali go wszyst­kich diabłów. Ale Bu­tur­lin wy­bro­nił przed ka­tem. O, Bu­tur­lin to szczwa­ny lis. Wi­dzi da­lej niż te za­ku­te łby z woj­sko­we­go sądu.

Pre­lot­ka za­trzy­mała się u bram cy­ta­de­li. Żan­darm wy­chy­lił w noc swą wilczą gębę i wrzasnął na strażnika:

– Wpusz­czaj, łachu­dro. Na­czel­nik cze­ka.

Żołnierz za­sa­lu­to­wał i gor­li­wie za­stu­kał w odrzwia. Wiel­kie, wzmoc­nio­ne żela­zny­mi szta­ba­mi wro­ta uchy­liły się po­wo­li, uka­zując czar­ny wlot tu­ne­lu. W mi­go­tli­wym świe­tle kołyszącej się na wie­trze lam­py naf­to­wej powóz wje­chał na wewnętrzny dzie­dzi­niec X Pa­wi­lo­nu. Pro­fe­sor Ciołkow­ski wzdrygnął się mi­mo­wol­nie.

Przy­pa­dek de­cy­du­je, kto z nas opuści te mury – pomyślał stra­chli­wie. Jak każdy pod­da­ny Jego Ce­sar­sko-Królew­skiej Wy­so­kości Alek­san­dra Alek­san­dro­wi­cza, pana Wszech­ro­sji nie był pe­wien dnia, ani go­dzi­ny.

Osłania­ni przez woźnicę dużym pa­ra­so­lem przedar­li się przez błotni­sty plac i schro­ni­li w biu­rze na­czel­ni­ka więzie­nia. Sta­ry Ro­sja­nin, we­te­ran, który wal­czył pod Se­wa­sto­po­lem, przyjął ich zgięty wpół.

– Wi­tam, wi­tam – wy­krzy­wiał twarz w gry­ma­sie, który brał za uśmiech. Fel­czer wziąłby to za ból zębów. – Każę za­raz roz­pa­lić sa­mo­war.

I sze­ro­kim ru­chem ręki zachęcał gości, aby spoczęli na ka­na­pie. Me­bel pamiętający założycie­la for­te­cy, Mikołaja I, świe­cił wy­tar­tym suk­nem.

– Nie czas na po­gawędki – zga­sił go Włas­sow­ski. – Pro­wadźcie do więźnia.

Na­czel­nik zdjął czapkę z czer­wo­nym oto­kiem i po­dra­pał się po reszt­kach włosów.

– A którego z tych łachudrów Wa­sza Miłość ma na myśli?

Włas­sow­ski sarknął w myślach: Du­rak… Dla­cze­go za­wsze za­trud­niają naj­większych idiotów?

– Ki­bal­czy­ca – warknął. – Po­trzeb­ny nam Żyd wy­na­laz­ca. Pro­fe­sor musi się z nim rozmówić.

Na­czel­nik rozłożył ręce ge­stem kata od­ma­wiającego ska­zańcowi kub­ka wody.

– To nie­możliwe.

Włas­sow­ski od­ru­cho­wo złapał za kindżał. Za mniejszą bez­czel­ność ska­zy­wał na chłostę.

– Czy do­brze usłyszałem? Od­ma­wia­cie wy­ko­na­nia roz­ka­zu obe­rpo­lic­maj­stra Nikołaja Bu­tur­li­na? Bra­ta na­sze­go miłości­wie pa­nującego cara Alek­san­dra Alek­san­dro­wi­cza?

Na­czel­nik zbladł. Gdy­by mógł, rozpłasz­czyłby się na podłodze jak jego sta­ry, wy­dep­ta­ny dy­wan.

– Gdzieżbym śmiał… – zaśmiał się ner­wo­wo. – Nie­ste­ty, na­wet nasz miłości­wie pa­nujący car­sko-królew­ski władca im­pe­rium musi się ugiąć przed wy­ro­ka­mi opatrz­ności. Ki­bal­czyc wy­mknął się.

Włas­sow­ski spur­pu­ro­wiał. Wy­szarpnął kindżał i rycząc, pod­sko­czył do na­czel­ni­ka.

– Daliście mu zwiać?!

Twarz star­ca przy­po­mi­nała pysk kop­niętego psa.

– A gdzieżby. Umarł.

Włas­sow­ski za­marł. Scho­wał broń i odstąpił dwa kro­ki.

– Nie żyje?

Nie mógł tego zro­zu­mieć.

– Zamęczy­liście go? – za­py­tał groźnie. – Prze­cież roz­ka­zy były wyraźne. To więzień o wyjątko­wym sta­tu­sie. Nie­ty­kal­ny…

Na­czel­nik oblał się po­tem. Poluźnił cia­sny kołnierz.

– Kie­dy on sam… na su­cho­ty… dziś rano. Właśnie go za­ko­pują pod mu­ra­mi.

Włas­sow­ski zbladł. Ręka znów powędro­wała do ostrza.

– Był cho­ry? Dla­cze­go nie mel­do­wa­liście?

– Nie było roz­ka­zu.

Włas­sow­ski za­marł.

„Nie było roz­ka­zu”, święte słowa. Ab­so­lut­na ochro­na. Wszak sa­mo­dziel­ność w państwie cara była grze­chem.

– Pan wy­ba­czy, pro­fe­so­rze…

Zastępca obe­rpo­lic­maj­stra pod­szedł do okna. Odsłonił grubą ko­tarę.

O szybę mo­no­ton­nie walił deszcz. Włas­sow­ski myślał in­ten­syw­nie.

Po mi­nu­cie odwrócił się od okna. Uspo­ko­jo­ny.

– No do­brze – wy­ce­dził. – Jed­ne­go pej­sa­te­go mniej. Pro­wadźcie do jego celi.

Na­czel­nik wypuścił po­wie­trze ze świ­stem. Ura­to­wa­ny. Ocho­czo pod­sko­czył do drzwi, aby wska­zać gościom drogę. Oczy mu się śmiały. Miał ochotę śpie­wać. Hu­mor nie opusz­czał go aż do drew­nia­nych drzwi, za którymi więzio­no zmarłego ge­niu­sza.

Skinął na war­tow­ni­ka, by ten przekręcił klucz w zam­ku.

– Nic nie ru­sza­liśmy – po­ka­zał na pryczę i stół. Na drew­nia­nym gołym bla­cie leżały pa­pie­ry. Pod za­kra­to­wa­nym oknem na półce stało kil­ka książek.

Włas­sow­ski sko­czył do przo­du. Za­trzy­mał się przy sto­le zbi­tym z nie­he­blo­wa­nych de­sek i zaczął grze­bać wśród za­pisków. Z okrzy­kiem trium­fu wyciągnął zie­lo­ny ze­szyt. Po­ma­chał nim do pro­fe­so­ra.

– Przez ostat­nie mie­siące Ki­bal­czyc tu­taj za­pi­sy­wał swo­je ob­li­cze­nia. Je­steśmy ura­to­wa­ni!

Wręczył uczo­ne­mu z Pe­ters­bur­ga nie­po­zor­ny no­tat­nik. Ten wziął go z mie­sza­niną eks­cy­ta­cji i nie­do­wie­rza­nia.

– Światła – za­grzmiał Włas­sow­ski. – Więcej światła!

Strażnik przy­niósł do­dat­kową lampę i po­sta­wił na sto­le. Ciołkow­ski pod­winął poły fra­ka i usiadł na pro­stym ta­bo­re­cie. Zaj­rzał do ta­jem­ni­cze­go ze­szy­tu. W miarę jak przeglądał ob­li­cze­nia, zgłębiał ma­te­ma­tycz­ne wzo­ry, ana­li­zo­wał za­pi­ski kreślone drżącą dłonią cho­re­go człowie­ka, jego twarz wydłużała się, a oczy powiększały. Włas­sow­ski ob­ser­wo­wał go z nie­po­ko­jem. Cały plan jego sze­fa Nikołaja Bu­tur­li­na, cała ich przyszłość zależały tego człowie­ka. Od jego oce­ny. Czy mają w rękach skarb, czy bez­war­tościo­we za­pi­ski sza­leńca? Gdy Ciołkow­ski skończył i odłożył ze­szyt, w celi słychać było tyl­ko chro­bot kor­ników w stołowej no­dze.

Włas­sow­ski pod­niósł py­tająco brwi.

Pe­ters­bur­ska sława na­uko­we­go świa­ta klepnęła dłonią w de­ski stołu. Ude­rze­nie za­brzmiało jak wy­strzał.

– Ge­niusz! – pro­fe­sor z Pe­ters­bur­ga zaśmiał się wy­so­kim głosem. Po­dziw mie­szał się z za­zdrością. Za­chciało mu się płakać. Wzru­sze­nia wytrącały go z równo­wa­gi. Szyb­ko za­pa­no­wał nad wy­bu­chem emo­cji. Po­pra­wił muszkę. Uśmiechnął się.

– To oczy­wiście zbrod­niarz. Za­ma­cho­wiec… Ale jaki umysł. Szko­da, że nie mogę z nim po­roz­ma­wiać. Jak uczo­ny z uczo­nym…

Włas­sow­ski zbliżył się do Ciołkow­skie­go.

– Za­tem to wszyst­ko praw­da, co mówił? Mamy nową, straszną broń?

Pro­fe­sor po­sku­bał się po swo­jej an­giel­skiej bródce. W Pe­ters­bur­gu ta­kie były mod­ne w pew­nych kręgach. Na jego war­gach wciąż igrał szel­mow­ski uśmiech.

– Myślę, że o wie­le, wie­le więcej…

III

Dorożka je­chała New­skim Pro­spek­tem. Na­ta­lia pa­trzyła na Pe­ters­burg, jak­by wylądowała na ob­cej pla­ne­cie.

Gdzie ja je­stem? – Myślała obo­lała. – Kto wzniósł to cho­re, prze­rażające mia­sto?

Domy wiel­kie jak kościoły sza­ta­na. Mar­mu­ro­we zam­ki bo­ga­czy, którzy zbi­li for­tu­ny na rządo­wych zamówie­niach. Nie­kończące się uli­ce, pod którymi skry­to cmen­ta­rze. Chod­ni­ki za­pcha­ne mun­du­ro­wy­mi. Woj­sko, żan­dar­me­ria, stu­den­ci, urzędni­cy. Naj­mar­niej­szy kan­ce­la­ryj­ny gry­zi­piórek obo­wiązko­wo w woj­sko­wym uni­for­mie. Sko­sza­ro­wa­ne społeczeństwo. Ar­mia pod­da­nych cara.

Wszy­scy za­mknięci w więzie­niu wiel­kim jak kraj – myślała.

Dusiła się.

Chciała płakać. Załkała na­wet. Ale su­cho. Bez łez. Czuła, że płacz ro­dzi się pier­siach, pod­cho­dzi do gardła, wspi­na się wyżej i uty­ka gdzieś między no­sem a ocza­mi. Nie po­tra­fiła się rozpłakać. Pragnęła, ma­rzyła, żeby się roz­be­czeć, roz­ma­zać, za­smar­kać. Rozpłynąć w słonej po­wo­dzi. Ale nic z tego. Nie umiała. Od śmier­ci bab­ci łzy za­mie­niły się w ka­mie­nie.

Zaklęła więc moc­no. Po dorożkar­sku. To przy­niosło ulgę.

Woźnica odwrócił się przez ramię.

– To dokąd je­dzie­my? – za­py­tał, wy­mi­jając pi­wo­wa­ra, który wto­czył na jezd­nię beczkę z pi­wem

– Dokąd?…. – Szczęki miała zaciśnięte, jak­by gryzła żela­zo. – Do domu.

– A gdzie sza­now­na pa­nien­ka ra­czy miesz­kać?

– Róg Jam­skiej i zaułka Ku­zniecz­ne­go.

Fur­man cmoknął i popędził ko­nie.

A jeżeli on ma rację? – pomyślała o Ru­blo­wie. – I nig­dy już nie przejdę po li­nie?

Ni­cze­go gor­sze­go nie po­tra­fiła so­bie wy­obra­zić.

Cyrk to było całe jej życie. Mat­ki nie znała. Bab­cia Teo­do­zja zginęła w po­gro­mie, gdy Na­ta­lia miała trzy­naście lat. Później­szy czas spędzo­ny w Pe­ters­bur­skim In­sty­tu­cie dla Dzie­wic był kosz­ma­rem. I do­pie­ro tru­pa Ru­blo­wa stał się jej ro­dziną. Praw­dzi­wym do­mem.

To nie była stra­ta pra­cy. Pie­niądze można za­ro­bić wszędzie. To była zdra­da. Cios w ser­ce.

Jak żyć? – myślała. – Ja­kie mam pra­wo żyć? Czy świat choć przez se­kundę za­in­te­re­su­je się lo­sem ta­kiej jak ja sie­ro­ty? Wy­rzut­ka, kun­dla, mie­szańca?

Próbowała się mo­dlić, lecz na próżno. Zmie­niała słowa mo­dlitwy, zmie­niała bogów, do których wzno­siła modły. Czy ma błagać Jah­we, czy jego chrześcijańskie­go bra­ta bliźnia­ka? A może płakać przed ob­ra­zem Najświętszej Pa­nien­ki, bo ja­kie to nie­bo bez ko­bie­ty? Jaki to wszechświat, w którym bra­ku­je Stwo­rzy­ciel­ki? Więc mo­dliła się Oj­cze Nasz i Mat­ko Na­sza… – i już sama nie wie­działa, kim jest. Czy ma pra­wo ko­go­kol­wiek pro­sić o po­moc, sko­ro nie należy do żad­ne­go ple­mie­nia?

– Dwa­dzieścia ko­pie­jek – z po­nu­rych roz­myślań wy­rwał ją dorożkarz.

Weszła po ciem­nych, brud­nych, cuchnących mo­czem scho­dach. Trzy­mała się ścia­ny z od­pa­dającą farbą. Nie­pew­na, obo­lała od upad­ku. W ustach go­rycz żółci. Za­dzwo­niła, dzwo­nek brzęczał głucho, jak­by był z żeli­wa, nie z mie­dzi.

Drzwi otwo­rzył An­driej. Wy­so­ki, siwy, w ak­sa­mit­nym szla­fro­ku. By­stre, lecz pod­puch­nięte z nie­do­spa­nia oczy.

Uśmiechnął się ser­decz­nie.

– Sio­strzycz­ko. Skąd ty tu?

Po­czuła ciepło w ser­cu. Wil­goć pod po­wie­ka­mi. Oto je­dy­ny człowiek, dla którego coś zna­czy. Bli­ski jak ro­dzo­ny brat. Wszak wy­cho­wa­li się ra­zem. Objęła go z czułością. Oddał uścisk. Ach, jak do­brze po­czuć pew­ne męskie ra­mio­na. Za­pach cy­gar. Nagłą falą wrócił smu­tek.

– Och, An­driej, co za nieszczęście!

Spoj­rzał uważnie. Po­czuła, jak­by zaj­rzał na dno jej du­szy. Nie po­wie­dział nic, wciągnął do miesz­ka­nia. Za­mknął drzwi i po­pro­wa­dził do po­ko­ju, gdzie stała ka­na­pa z wy­so­kim drew­nia­nym opar­ciem. Po­sa­dził, przy­niósł szklankę her­ba­ty.

Siadł obok, oto­czył ra­mie­niem.

– Mów.

Opo­wie­działa mu ostat­nie wy­da­rze­nia. Oczy miała su­che. Ale ser­ce sko­wy­czało żałością.

An­driej wysłuchał uważnie. Po­tem złapał de­li­kat­nie za ra­mio­na.

– Je­steś cała?

Po­ki­wała głową, że tak. Jest cała. Zdro­wa. Choć po­ra­nio­na na du­szy.

An­driej uśmiechnął się znów. Uśmiech miał aniel­ski.

– Wszyst­ko będzie do­brze – po­cie­szył. – Do­brze, że żyjesz. Do­brze, że ten du­si­grosz Ru­blow cię wy­rzu­cił. Będziesz mi te­raz bar­dzo po­trzeb­na.

IV

Włas­sow­ski odwiózł Ciołkow­skie­go do Ho­te­lu Eu­ro­pej­skie­go. Zo­sta­wił w po­ko­ju 212 i za­raz sko­czył pre­lotką na plac Te­atral­ny pod ra­tu­szem. Gdy uchy­lał drzwi do ga­bi­ne­tu swo­je­go sze­fa, obe­rpo­lic­maj­stra Nikołaja Alek­san­dro­wi­cza Bu­tur­li­na, ten po­su­wał gry­zetkę. Stał przy biur­ku z opusz­czo­ny­mi spodnia­mi. Przed nim, z sze­ro­ko rozłożony­mi no­ga­mi, fa­lo­wała pier­sia­sta czar­nul­ka, po­pi­skując omdle­wająco. Wiel­ki nagi zad obe­rpo­lic­maj­stra na­pie­rał z roz­koszą, mięśnie pośladków kur­czyły się ryt­micz­nie, ple­cy wygiął ni­czym mar­cujący kot. Włas­sow­ski stał w pro­gu i chłonął ten wi­dok. Nad głową Bu­tur­li­na, na beżowej ścia­nie ga­bi­ne­tu wi­siał por­tret Jego Wy­so­kości Im­pe­ra­to­ra Alek­san­dra III, cara

Wszech­ro­sji. Pod­ma­lo­wa­ny na olej­no łysiejący wąsacz wy­trzesz­czał gały.

Wygląda, jak­by Bu­tur­lin dymał cara – pomyślał zastępca, sta­ry lu­bieżnik.

Chrząknął, aby zwrócić uwagę sze­fa.

Obe­rpo­lic­maj­ster obej­rzał się i zo­ba­czyw­szy przy drzwiach Włas­sow­skie­go, mrugnął roz­ra­do­wa­ny.

– Ma… ma­cie?

Za­py­ta­ny tyl­ko trzasnął ob­ca­sa­mi i skinął ener­gicz­nie głową. Z dumą wyciągnął przed sie­bie skórzaną teczkę. Minę miał roz­ra­do­waną.

– Po… po… po­cze­kaj­cie… – usłyszał. I przez parę chwil po­dzi­wiał, jak jego przełożony, strażnik i kat War­sza­wy, szczy­tu­je we włocha­tych odmętach ko­ko­ty.

Bu­tur­lin za­sko­wy­czał, zatrząsł się i opadł na ja­sny brzuch płat­nej ko­chan­ki. Już po chwi­li po­de­rwał się, sko­czył do okna, wy­tarł kuśkę w ciężką zasłonę i wciągnął spodnie.

– Chce­cie? – po­ka­zał na nagą ko­bietę. – Inez jest słodka.

Włas­sow­ski nie omiesz­kał sko­rzy­stać. Obrócił ko­bietę na brzuch i szyb­ko wsunął swo­je­go ko­zac­kie­go za­ga­nia­cza w jej roz­kle­paną dziuplę. Jęknęła. Ru­ski dy­szał, gniotąc jej ra­mio­na w potężnych łap­skach. Na łopat­kach miała wy­dzier­ga­ne dwa pie­rza­ste skrzydła. Kiwały się w rytm ude­rzeń jego bio­der.

Za­sa­pa­ny po miłosnych ćwi­cze­nia obe­rpo­lic­maj­ster wyjął z czar­nej skórza­nej tecz­ki z mie­dzia­ny­mi oku­cia­mi zie­lo­ny ze­szyt. Prze­rzu­cał chci­wie jego stro­ny, wpa­trując się z roz­koszą w nie­zro­zu­miałe wzo­ry ma­te­ma­tycz­ne, wy­kre­sy i tech­nicz­ne ry­sun­ki kreślone nie­po­radną kreską.

Skarb, praw­dzi­wy skarb – cie­szył się w myślach bez za­ci­na­nia.

Słysząc, że podwładny do­cho­dzi, za­dzwo­nił na służbę. Wszedł Wa­nia ubra­ny w ko­zac­kie pan­ta­lo­ny i lnianą ko­szulę ze stójką. Włosy miał gęste jak sno­pek słomy. Udał, że nie wi­dzi na­gie­go zadu Ko­za­ka.

– Ko­niak – roz­ka­zał Bu­tur­lin. – Naj­lep­szy.

Służący przy­niósł gru­zińską bran­dy za czter­dzieści pięć ru­bli bu­tel­ka. Nalał od ser­ca do dwóch gru­bo rżniętych kie­lichów.

Włas­sow­ski skończył, sko­wycząc.

– Zapłaćcie i wy… wy­rzućcie ją – roz­ka­zał obe­rpo­lic­maj­ster, a sam roz­wa­lił się na ka­na­pie obok ka­lo­ry­fe­ra. Ra­tusz, po­dob­nie jak po­bli­ski Te­atr Wiel­ki od nie­daw­na cie­szył się tym za­chod­nim wy­na­laz­kiem

Włas­sow­ski bez słowa wyjął pięć ru­bli. Złapał ci­cho­dajkę za kręcone włosy i wcisnął jej pa­pier między nogi. Ko­bie­ta próbowała pro­te­sto­wać, ale ból przy­wołał ją do porządku.

– Sucz…- warknął żan­darm.

Wy­pchnął pro­sty­tutkę za drzwi, a za nią rzu­cił ciu­chy.

Chwy­cił bu­telkę gru­zińskiej bran­dy, swój kie­lich i dołączył do sze­fa.

Przy­pi­li.

– Za cara! – rzekł Włas­sow­ski.

– Oby żył wie… wiecz­nie! – mrugnął Bu­tur­lin.

W jego ustach to­ast na­bie­rał dwu­znacz­ności. Był przy­rod­nim bra­tem władcy Ro­sji. Car­skim bękar­tem. Brat nie był mu życz­li­wy. Szcze­rze mówiąc, ka­rie­ra obe­rpo­lic­maj­stra wi­siała na włosku. Odkąd od bom­by pol­skie­go ter­ro­ry­sty zginął oj­ciec oby­dwu, Alek­san­der II, Bu­tur­lin drżał o stołek.

Te­raz przygładził bo­ko­bro­dy zmierz­wio­ne w miłosnym sza­le i położył na ko­la­nach czarną teczkę z zie­lo­nym ze­szy­tem. Do­tknął ją de­li­kat­niej niż pier­si ko­chan­ki. Ko­bie­ty zwy­kle miętosił.

– Po­trze­buję zło… zło… złote­go strzału – ode­zwał się do Włas­sow­skie­go, przed którym nie miał ta­jem­nic. Je­cha­li wszak na tym sa­mym wózku.

Zastępca nalał powtórnie bursz­ty­no­we­go gru­zi­na.

– Ki­bal­czyc to ge­nial­ny wy­na­laz­ca – za­pew­nił. – Ciołkow­ski nie ma wątpli­wości.

Bu­tur­lin łyknął bran­dy.

– Ki­bal­czyc jest łaj­da­kiem i psem – sapnął. – Po­pie­przo­nym re… re… re­wo­lu­cjo­nistą.

Włas­sow­ski roz­lał po­now­nie.

– Był…

Bu­tur­lin spoj­rzał py­tająco.

– Gruźlica. Dziś go za­ko­pa­li.

Obe­rpo­lic­maj­ster ze­rwał się na równe nogi.

– U… u… umarł? Zdechł?

W jego głosie dźwięczała hi­ste­ria. Stanął przed zastępcą. Wziął się pod boki.

– Chce­cie po­wie­dzieć, że nie po­je­dzie ze mną do Mi… Mi… Mi­ni­ster­stwa Woj­ny?! – za­piał z wściekłością. – Że nie pokażę im na­szej cu­dow­nej kury znoszącej złote jaj­ka?! Prze­cież to… ka… ka… ka…

Próbował wy­pluć słowo. Nie dał rady

– Ka­ta­stro­fa? – pod­rzu­cił Włas­sow­ski.

Bu­tur­lin padł obok nie­go na sofę.

– Pies to jebał! – wy­krztu­sił bezbłędnie.

Włas­sow­ski od­cze­kał chwilę. Bu­tur­lin tem­pe­ra­ment miał jak tuszę. Wiel­ki.

– Sze­fie… – zaczął łagod­nie, jak do dziec­ka. – Mamy ze­szyt i Ciołkow­skie­go. Nic więcej nam nie trze­ba.

Bu­tur­lin chwilę przeżuwał jego słowa. Włas­sow­ski kon­ty­nu­ował:

– Ciołkow­ski skon­stru­uje według planów Ki­bal­czy­ca ra­kietę. Damy ca­ro­wi do ręki broń, ja­kiej nie miał jesz­cze żaden władca. Gdy ze­chce, zmie­cie z po­wierzch­ni zie­mi całe mia­sta. Całe na­ro­dy. Kto mu się oprze?

Bu­tur­lin kiwał głową w rytm słów swo­je­go zastępcy. Jego tłuste ob­li­cze zda­wało się mówić: Tak. Właśnie tak. Tak, nie in­a­czej…

Z radością klepnął się po gru­bych udach. Za­re­cho­tał. Znów był sobą. Bir­ban­tem, utra­cju­szem, pi­ja­nicą. Pa­nem sto­li­cy Pri­wi­slie­nia.

– Ża… żadna Tur­cja, Au­stria czy Ja­po­nia nie pod­skoczą te­raz na­sze­mu uko­cha­ne­mu Oswo­bo­dzi­cie­lo­wi – śmiał się. – A kto mu wręczy ogni­sty miecz? Kto na tacy przy­nie­sie mu włada­nie nad świa… świa… świa­tem?

Włas­sow­ski wyciągnął długie nogi, jedną rękę położył na opar­ciu ka­na­py. Drugą uniósł bu­telkę jak pu­char zwy­cięstwa.

– Jego wspa­niały brat… Wa­sza Eks­ce­len­cja Nikołaj Alek­san­dro­wicz Bu­tur­lin!…

Obe­rpo­lic­maj­ster beknął z wy­czu­ciem dra­ma­ty­zmu.

– Otóż to. I na­sze kło… kłopo­ty wresz­cie się skończą.

Znów przy­pi­li.

Przez chwilę pa­no­wała błoga ci­sza. Obaj roztrząsali cu­dow­ne ko­rzyści, które spłyną na nich wraz z łaską cara. Wresz­cie Bu­tur­lin się otrząsnął, wsa­dził ko­szulę do spodni, prze­cze­sał dłonią si­wiejące włosy. Pod­niósł czarną teczkę i klepnął w nią.

– Naj­ważniej­sze, że mamy pla­ny – stęknął. – Sam Ki­bal­czyc po­trzeb­ny nam… jak chu… chu­jo­wi cyc­ki!

Włas­sow­ski przy­klasnął.

– Ten ze­szyt jest wart więcej niż Ala­ska, którą wasz świętej pamięci oj­ciec sprze­dał Ame­ry­kańcom – za­pew­nił żar­li­wie. – A Ki­bal­czyc niech gry­zie zie­mię pod Cy­ta­delą!

Wy­buchnęli śmie­chem. Do­bry żart lep­szy niż go­rzałka.

Bu­tur­lin wyciągnął z biur­ka dwu­dzie­sto­let­nią J&B, whi­sky, którą pijała na­wet królowa Wik­to­ria. Jak każdy al­ko­ho­lik wie­dział, że po tym nie trza­ska łeb. Nalał do kie­lichów po bran­dy. Wy­pi­li i zgod­nie roztrza­skali szkło o zie­mię.

– Pi… pi… pi­ja­nym szczęście sprzy… sprzy­ja! – zawołał Bu­tur­lin.

Za­dzwo­nił dzwon­kiem stojącym na ko­mo­dzie.

– Każ zaprzęgać, Wa… Wa­niecz­ka – miękko roz­ka­zał obe­rpo­lic­maj­ster. – Czas mi do Pe­ters­bur­ga ru­szyć. Spo­tka­nie ma… mam z ca­rem umówio­ne.

Gdy wsia­dał do stojącej pod ra­tu­szem brycz­ki, aby udać się na dwo­rzec ko­lei War­szaw­sko-Pe­ters­bur­skiej, le­d­wo trzy­mał się na no­gach. Gdy­by wie­dział, co anioły szy­kują mu w podróży, wy­trzeźwiałby w se­kundę.

V

–Nie patrz!

Na­ta­lia rzu­ciła wAn­drie­ja ściągniętym białym stro­jem cyrkówki. Mężczy­zna sie­dział na łóżku. Złapał spódniczkę iodwrócił się do dziew­czy­ny ple­ca­mi. Siwe włosy opadły mu na kołnierz ma­ry­nar­ki. Miał nie­całe trzy­dzieści lat ibiałą głowę. Kru­czo­czar­ne włosy wy­blakły jed­ne­go dnia. Przed plu­to­nem eg­ze­ku­cyj­nym.

Na­ta­lia stanęła przed lu­strem naga. Spoj­rzała na swo­je śnia­de ciało zczułością han­dla­rza nie­wol­ników. Długie nogi, tar­cza brzu­cha wob­ra­mo­wa­niu wąskich bio­der, pier­si, które mieściły się wmi­secz­kach dłoni. Czar­ne kręcone włosy. Je­ro­zo­lim­skie oczy. Spoj­rze­nia mężczyzn goniły ją na uli­cach. Wołały opożąda­niu itęskno­cie. Ale ona wlu­strze wi­działa po­krakę. Za chudą, za wy­soką. Iten nos. Na całej ta­fli lu­stra roz­py­chał się wiel­ki jak sy­na­go­ga no­chal. Nie­na­wi­dziła go.

An­driej za­kla­skał. Pa­trzył na Na­ta­lię za­chwy­co­nym wzro­kiem. Znał jej ciało, bo nie­raz kąpali się nago wrze­ce wmajątku bab­ki Teo­do­zji. Ale wte­dy byli dziećmi. Dziś miał przed sobą ko­bietę. Dziew­czynę smukłą jak świerk na pia­skach.

–Piękna.

Pod­szedł bliżej. Na­ta­lia, jak ko­bie­ty na ob­ra­zach sta­rych mistrzów, zasłoniła skrom­nie łono ipier­si.

–Je­stem okrop­na… nie znasz się…

Wie­działa, że wolał chłopców.

An­driej pokręcił głową.

–Bu­tur­lin będzie za­szczy­co­ny, że okrad­nie go tak wspa­niała ko­bie­ta…

Do­tknął jej bio­dra. Lek­ko prze­ciągnął pal­cem po ak­sa­mit­nej skórze. Na­ta­lia po­czuła miłe mro­wie­nie roz­le­wające się po całym cie­le.

Przy­tu­lił ją. Zakręciło się jej wgłowie.

Pocałuj mnie, bra­cie – pro­siła wdu­chu. Nada­rem­no. An­drie­ja pod­nie­cała tyl­ko jed­na ko­chan­ka. Re­wo­lu­cja.

–Włóż – podał jej swoją ko­szulę.

Na­ta­lia prze­brała się za mężczyznę.

Wi­działa wlu­strze, jak jej kształty giną wluźnych czar­nych spodniach ima­ry­nar­ce. Jak znie­zgrab­nej dziew­czy­ny za­mie­nia się wmłode­go mężczyznę, ro­bot­ni­ka, pro­le­ta­riu­sza.

Ja­kie to pro­ste – myślała. – Ukryć się przed lo­sem.