De Strijders van Artemis E-Book

I.M. Nagtegaal

• Herausgeber: novum pro Verlag
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Seitenzahl: 492

Beschreibung

Na een nare relatie krabbelt Lydia weer langzaam overeind. Het echtpaar voor wie ze komt te werken, vangt haar op en eindelijk voelt ze weer geborgenheid. Dan komt Dario in haar leven. Hij herkent in haar de laatste nakomeling van de godin Artemis en samen met zijn vriend Nick en 'heks' Myrte bereiden ze Lydia voor op haar ultieme opdracht: het winnen van de op handen zijnde oorlog tussen goed en kwaad. Dit gevecht ligt al eeuwenlang in het verschiet en eindelijk lijkt het beslissende moment aangebroken. Maar tegelijkertijd vallen Lydia en Dario als een blok voor elkaar. Staat hun liefde hun opdracht in de weg, of maakt die hen juist sterker? En is er voldoende tijd om Lydia's twijfels weg te nemen en haar optimaal klaar te maken voor haar belangrijke missie? Het voortbestaan van de wereld ligt immers in haar handen.

Leseprobe

Colofon

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

© 2024novum publishing

ISBN drukuitgave:978-3-99146-131-9

ISBN e-book: 978-3-99146-132-6

Lectoraat:Ine van Gerwe

Vormgeving omslag:Milosk50 | Dreamstime.com

Omslagfoto, lay-out & zetting:novum publishing

www.novumpublishing.nl

Proloog

***

Happend naar adem rolde Lydia zich op haar zij, de enorme knal had alle lucht uit haar longen geperst. Haar ogen draaiden weg, en met een laatste gesmoorde kreet zakte ze weg in het duister.

Een paar seconden later voelde ze hoe haar ziel zich losmaakte van haar lichaam. Ze was niet bang voor wat er nu komen ging, maar het deed wel pijn om haar geliefde en vrienden achter te laten. Ze had hen teleurgesteld, dacht ze verslagen. Ze had alles gegeven wat ze in zich had en gevochten tot het laatste moment, maar het had geen verschil gemaakt, ze had gefaald. Terwijl ze langzaam omhoog zweefde, keek ze om naar haar lichaam, dat gebroken tussen het puin lag. Een nietig figuurtje in de eeuwigdurende strijd van de goden. Ze snikte en voelde een steek in haar hart. Hoe had ze ooit kunnen denken dat zíj het verschil zou kunnen maken?

Nee! schreeuwde heel haar wezen uit, zo kon het niet aflopen, dat mocht niet! Niet nadat ze zo hun best hadden gedaan! Dag na dag hadden ze getraind om sneller, sterker en behendiger te worden. Ieder boek en document dat ook maar enigszins van waarde leek te zijn, hadden ze gelezen. Ze hadden gevechtsstrategieën uitgewerkt, hun plannen zorgvuldig voorbereid en geen enkel risico genomen. En toch was ze nu dood.

Ze sloot haar ogen en voelde tranen branden. Tranen voor zichzelf en haar geliefde. Tranen voor haar familie en vrienden. Tranen voor de mensheid. De droom om gelukkig oud te worden was vernietigd, de wereld zou ondergedompeld worden in duisternis, haat en pijn.

Terwijl ze haar handen samenvouwde en de goden smeekte om een laatste kans zag ze vanuit haar ooghoeken een licht op zich afkomen. Een vallende ster, leek het, maar juist toen ze opzij wilde duiken om een botsing met de ster te voorkomen, remde die af en veranderde met een flits in de meest beeldschone vrouw die ze ooit had gezien. Sprakeloos staarde Lydia haar aan. De vrouw had een roomblanke huid, doordringende groene ogen en vlammend rood haar. Ze droeg een korte Griekse tuniek en had een zilveren pijl en boog bij zich en twee grote witte jachthonden die, net als de vrouw zelf, straalden als de maan. Lydia’s adem stokte toen ze zich realiseerde wie er voor haar stond: Artemis! Snel boog ze haar hoofd en zakte respectvol op een knie.

Even keek de godin vertederd op haar neer, toen zei ze met heldere stem: „Sta op, dochter van het licht, er wordt op je gewacht.”

Onzeker keek Lydia naar haar op. „Op mij?”

De godin keek haar doordringend aan en knikte. „Op jou. Je vroeg om een laatste kans en die zul je krijgen.” Ze zweeg om de betekenis van haar woorden te laten doordringen en ging pas verder toen ze een hoopvolle gloed in Lydia’s ogen zag verschijnen. „Gebruik je tijd wijs, Lydia White. Zoek je vrienden en zorg ervoor dat jullie dat monster verslaan. Jullie zijn sterker dan hij, want jullie bezitten iets dat hij nooit zal begrijpen.” Ze pakte Lydia’s handen beet om haar overeind te helpen en beantwoorde de vragende blik in haar ogen met slechts één simpel woord „Liefde.”

Lydia voelde de levenskracht van de godin in zich vloeien, en voor ze goed en wel doorhad wat er gebeurde, werd ze teruggezogen naar het rijk der levenden. Terwijl haar lichaam en ziel zich herenigden en haar hart met een schok op gang kwam, hoorde ze Artemis roepen: „De overwinning is aan jullie!”

1

***

Binnensmonds verwensingen mompelend mepte Lydia op haar toetsenbord. Wat een dag! Iedere keer wanneer ze klaar dacht te zijn, bleek er weer iets niet te kloppen; het was om gek van te worden! Ze voelde zich steeds bozer worden en haalde een paar keer diep adem om te kalmeren. Waarom werkte dat stomme budget nou nooit eens mee, ze was er verdorie al uren mee bezig! Ze wreef over haar gezicht en keek verlangend uit het raam. Het einde van de dag was in zicht en de ondergaande zon wierp een warme, oranjeroze gloed over de wereld. Terwijl sterren één voor één tevoorschijn kwamen en de hemel langzaam kleurde met het paarsblauw van de nacht, dreven grijze regenwolken samen in het zuiden.

Gefrustreerd bedacht ze zich dat het een prachtige nazomerdag was geweest waarvan zij slechts op afstand had kunnen genieten. Ze had zich de hele dag opgesloten in haar kamer om het budget voor volgend jaar gereed te maken, een taak waar ze zich ieder jaar vol goede moed op stortte om een uur later tot de conclusie te komen dat het toch echt niet haar ding was. Met een boze blik keek ze naar haar beeldscherm. Als het nu niet lukte, konden ze de boom in met dat budget! Ze ademde diep in en probeerde zichzelf op te peppen. Kom op nou, concentreer je, zodra je dit af hebt, kun je naar huis!

Met een zucht blies ze de lucht uit haar longen en beet op haar lip. Wat ging er toch steeds mis? Ze had ondertussen al zoveel dingen veranderd dat ze echt niets meer kon verzinnen. Moedeloos staarde ze naar de getallen terwijl ze gedachteloos op de leuning van haar bureaustoel trommelde. Wat als – Met een verrukt kreetje sloeg ze op het bureau. Dat was het! Snel paste ze het overzicht nogmaals aan, deed een schietgebedje en keek hoopvol naar het eindresultaat.

De vreugdekreet die ze slaakte terwijl ze opsprong uit haar stoel, kwam recht uit haar hart en weergalmde door het gebouw. Net als de dreun waarmee haar stoel tegen de dossierkast aan knalde. Het kon haar niets schelen, ze was eindelijk klaar! Uitgelaten begon ze door de kamer te dansen, alle opgekropte energie kwam eruit.

Het was gelukt! dacht ze triomfantelijk. De hele dag was ze bezig geweest met dat verrekte budget. De hele dag! Maar nu was ze klaar! Met wijdgespreide armen en het hoofd in de nek draaide ze net zo lang rond tot ze duizelig was en plofte vervolgens lachend neer op haar stoel. Snel typte ze een mailtje aan haar collega’s en slaakte een opgeluchte kreun toen ze opSendhad geklikt. Het was dat ze Gabor en Kamilla niet had willen teleurstellen, want anders was ze er uren geleden al vandoor gegaan! dacht ze opstandig. De eigenaren van het bedrijf hadden echter zo’n rotsvast vertrouwen in haar dat ze altijd nét iets beter haar best voor hen deed.

Uitgeput van de lange werkdag leunde ze achterover, maakte haar staart los en woelde met gesloten ogen door haar haren. Ze had zo opgefokt zitten werken dat al haar spieren strak stonden en zelfs haar hoofdhuid pijn deed. Zuchtend rolde ze met haar hoofd en schouders in een poging de spanning iets te verlichten en staarde afwezig uit het raam. Hoewel het kantoorgebouw van Napos Transport op een klein industrieterrein lag, kon je dat vanuit haar kamer niet zien. De eigenaren van het bedrijf, Gabor en Kamilla Nagy, waren dol op hun medewerkers en hadden hen een plek willen geven om zich te kunnen ontspannen; daarom hadden ze de ruimte achter het gebouw omgetoverd tot een prachtig parkje. Ze hadden Lydia en een aantal andere collega’s gevraagd te helpen met het aanleggen ervan en waren zo blij geweest met het eindresultaat dat ze ieder van hen een kamer hadden gegeven die uitkeek op het park. Het was het beste cadeau dat ze ooit had gekregen!

Ook vanavond zag het parkje er weer betoverend uit, met een lichte nevel boven de vijver met koikarpers, waaruit een fontein in de vorm van een zeemeermin oprees. Heldergroen gras omringde de vijver en om de zoveel meter stonden natuurstenen bakken met bloemen in alle kleuren van de regenboog. Ook waren her en der zitjes gemaakt: aan de grote, oude eikenboom hing een schommelbank, rondom de vijver stonden stenen bankjes en achterin het parkje stonden onder een overkapping banken van steigerhout met zachte kussens in natuurtinten. En om het geheel af te maken was voor de afrastering van het park een coniferenhaag geplaatst, zodat de plek heel geborgen en knus aanvoelde. Glimlachend keek ze naar de eekhoorntjes die over de schommelbank roetsjten en bedacht zich dat zelfs dieren zich er thuis voelden. Vooral op dagen als vandaag, wanneer de zon een sprookjesachtige gloed over het park wierp en alles leek te sprankelen, was de plek een bron van inspiratie voor de medewerkers van Napos Transport.Mermaid Magic, zeiden Gabor en Kamilla dan altijd. Je kon er niet omheen dat ze precies wisten hoe ze hun medewerkers moesten inspireren.

Met een liefdevol gevoel dacht ze aan de twee mensen die ze als haar ouders was gaan beschouwen. Ze had hen zeven jaar geleden leren kennen toen ze net bij het bedrijf was komen werken, en was gelijk verzot op hen geweest. Haar gedachten dwaalden af naar haar allereerste ontmoeting met Kamilla, de ontmoeting die haar leven voorgoed had veranderd.

De deur van de toiletruimte ging open, maar Lydia ging zo op in haar verdriet dat ze het niet eens hoorde. Wat moest ze nou toch doen? dacht ze terwijl ze haar neus snoot, om vervolgens meteen daarna weer verder te gaan met snotteren. Hoe kon Peter nou zomaar besluiten dat hij naar Australië wilde emigreren? Om zichzelf te vinden, had hij tegen haar gezegd. Waarom wilde hij dat alleen doen? Hij hield toch zeker van haar? Waarom mocht ze dan niet mee?

Kamilla bleef staan en luisterde naar het hartverscheurende gesnik dat uit een van de hokjes kwam. Ze was hierheen gekomen om haar handen te wassen, omdat haar vulpen weer eens niet gedaan had wat ze wilde, maar zo te horen was dat dus met een reden geweest. Alles in het leven gebeurde met een reden, bedacht ze zich glimlachend, en zelfs ouderwetse gewoontes als schrijven met een vulpen dienden een doel. Zachtjes klopte ze op de wc-deur en vroeg „Alles oké daarbinnen?”

Het werd stil terwijl Lydia verschrikt haar adem inhield. O nee, er stond iemand voor de deur! Wat nu!?

„Kan ik misschien ergens mee helpen?” bood Kamilla vriendelijk aan. „Mensen zeggen altijd dat ik goed kan luisteren.”

Lydia haalde haar neus op en werd verscheurd tussen het gevoel zichzelf voor altijd in het hokje te willen opsluiten en het gevoel zich in de armen van de onbekende vrouw aan de andere zijde van de deur te willen storten. Wat natuurlijk helemaal nergens op sloeg, maar goed. Ze begon weer te snotteren en schraapte haar keel.

Geduldig wachtte Kamilla af, een vaag lachje om haar lippen. Die kwam er zo wel uit.

Lydia snoot haar neus nog maar eens en mompelde: „Ik zie er niet uit.”

Kamilla hoorde het en lachte. „Ach meisje toch, je wilt niet weten hoe vaak ik al gehuild heb in mijn leven. De uitgelopen mascara en rode neus horen er nou eenmaal bij. Loop anders even mee naar mijn kamer, dan lappen we je weer een beetje op. Ik heb nog van die overheerlijke Belgische bonbons liggen die al het leed in de wereld verzachten; die hebben volgens mij gewoon op dit moment gewacht.”

Ondanks haar tranen ontsnapte Lydia een bibberig lachje. Wie er ook voor de deur stond, ze was in ieder geval wel aardig. Ze haalde haar neus op en rechtte haar schouders. Ze kon hier sowieso niet blijven zitten, en eigenlijk had ze ook helemaal geen zin om alleen te zijn. Normaal gesproken ging ze na haar werk altijd naar Peter toe, maar nu … De tranen begonnen weer te stromen.

Kamilla waste ondertussen haar handen en wachtte geduldig af tot de deur geopend zou worden. Ze hoorde hoe er werd doorgetrokken en droogde haar handen af aan een papieren handdoekje terwijl Lydia de deur opendeed en schaapachtig om het hoekje keek.

„Nou, kom eerst maar eens even hier voor een knuffel. In moeilijke tijden moeten wij vrouwen elkaar steunen, vind je niet?”

Voordat Lydia goed en wel in de gaten had wat er gebeurde had Kamilla haar al in haar armen getrokken. Even verstijfde ze, maar toen gaf ze zich over en liet haar tranen de vrije loop.

Kamilla zei niets en hield haar alleen maar vast. Ze voelde Lydia’s pijn en wist dat het goed zou komen; het was maar een verloren kalverliefde. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze nog iets anders voelde, iets lichts en bijzonders en … bovennatuurlijks? Enfin, dat zou ze later wel onderzoeken, ze moest dat arme ding eerst maar eens zien te kalmeren. Voorzichtig maakte ze zich los uit de omhelzing en keek Lydia met een opgewekte glimlach aan. „Zo,” zei ze vriendelijk, „nu we dat uit ons systeem hebben zal ik me even voorstellen. Ik ben Kamilla Nagy,” zei ze, terwijl ze haar hand naar Lydia uitstak, „en jij bent …?”

Lydia bloosde toen ze zich realiseerde dat ze zich in de armen van de eigenares van het bedrijf had gestort en keek Kamilla met haar mond vol tanden aan, waarop de andere vrouw hartelijk begon te lachen.

„Meisje toch, je maakt je veel te druk, mijn man en ik zijn normale mensen, hoor! We hebben hoogstens wat meer geluk dan sommige andere mensen, maar dat is dan ook alles.”

Lydia keek haar schaapachtig aan. Ze werkte hier nog niet zo lang, maar had al wel van haar collega’s begrepen dat Kamilla en Gabor hele lieve mensen waren die altijd voor iedereen klaarstonden. Blijkbaar was dat niet gelogen geweest. Ze schraapte haar keel en zei: „Ik heet Lydia, Lydia White. Ik werk hier pas drie weken. Sorry dat u me zo aantrof in het toilet, normaal gesproken ben ik niet zo … zo …” Ze gebaarde hulpeloos met haar handen.

Kamilla lachte warm. „Laat dat u nou maar achterwege, je en jij is prima. Zoals ik al zei, ben ik een normaal mens, net als jij, en ik heb al aardig wat dingen meegemaakt in het leven dus ik weet dat een flinke huilbui er zo nu en dan bij hoort. Ga je nu met me mee om die bonbons soldaat te maken? Ik hoor ze al de hele tijd roepen,” knipoogde ze, waarna ze Lydia meetroonde naar haar kantoor.

Lydia merkte dat ze stond te glimlachen terwijl ze terugdacht aan die eerste middag en avond met de mensen die ze nu als haar familie beschouwde. Kamilla had erop gestaan dat Lydia de avond met hen doorbracht en achteraf bekeken was dat het beste dat haar ooit was overkomen. Het echtpaar en hun zoon waren hartelijk, begripvol en opgewekt geweest en hadden haar precies gegeven wat ze nodig had gehad: de warmte en geborgenheid van een gezin. Aan het eind van de avond had ze geweten dat ze bij hen altijd welkom zou zijn.

Plop.Lydia knipperde met haar ogen en keek naar de nieuwsflits op haar telefoon.Aantal slachtoffers huiselijk geweld neemt toe. Een koude rilling kroop over haar rug terwijl een heel ander beeld uit het verleden zich aan haar opdrong. Roy. Haar maag kneep samen en met een wrang gevoel dacht ze aan hem terug.

Roy was haar laatste vriendje geweest. Een voor de buitenwereld allercharmantst, charismatisch persoon, maar in werkelijkheid een onuitstaanbaar, verwend rijkeluiszoontje. Hij was intelligent, zag er met zijn helderblauwe ogen, golvende blonde haar en getrainde lichaam uit als een droomprins en wist iedereen om zijn vinger te winden. En hoewel hij vrijwel ieder meisje krijgen kon, had hij zijn oog laten vallen op haar. Hoe cliché, dacht ze snuivend, het weesmeisje en de rijke, knappe droomprins. Ze grimaste bitter. Ze had moeten weten dat er iets mis was geweest toen hij achter haar aan was gekomen, maar was in plaats daarvan als een blok voor hem gevallen. Roy had haar volledig ingepalmd tijdens hun afspraakjes, waarbij hij haar had meegenomen naar exclusieve restaurants en hippe clubs waar iedereen hem kende en het hen de hele avond door naar de zin probeerde te maken. Misschien dat andere meisjes dat als normaal beschouwd zouden hebben, maar voor haar was het heel bijzonder geweest en ze had zich gevoeld als een prinses. Helaas was haar droomwereld al snel ingestort toen ze bij Roy was ingetrokken en hij haar beetje bij beetje zijn ware aard had getoond. Want onder dat perfecte uiterlijk bleek hij een wrede narcist te zijn die zich tot doel had gesteld haar volledig kapot te maken.

Terwijl ze haar handen bewust een aantal keren tot vuisten balde en weer ontspande, probeerde ze haar hart, dat bonsde alsof ze een marathon had gelopen, tot bedaren te brengen. Het was voorbij, hield ze zichzelf voor, ze was vrij en hoefde nooit meer bang voor hem te zijn. Diep in- en uitademend dwong ze zichzelf alle gedachten en gevoelens die boven kwamen borrelen toe te laten, te accepteren en weer los te laten.

Wanneer het precies geweest was, wist ze niet meer, maar op een gegeven moment had ze zich gerealiseerd dat Roy ervan genoot haar pijn te doen. Ze was doodsbang geweest en had willen vluchten, maar hij had gedreigd dat hij haar zou vermoorden als ze hem ooit verliet. De hemel zij dank hadden Gabor en Kamilla in de gaten gekregen dat er iets mis was! Ze had zich zo beschaamd en vernederd gevoeld dat ze in eerste instantie niet veel had durven zeggen, maar toen ze haar eenmaal aan het praten hadden gekregen, was het er allemaal uit gekomen, alle angst en pijn en wanhoop. Het echtpaar was furieus geweest en had haar niet meer naar Roy terug laten gaan. Gabor en Alex, de zoon van Gabor en Kamilla, hadden haar spullen opgehaald en Roy goed duidelijk gemaakt dat hij voortaan bij haar uit de buurt moest blijven, en vanaf dat moment had de familie Nagy haar beschermd. Ze hadden haar opgenomen in huis alsof ze bij het gezin hoorde en ervoor gezorgd dat Roy haar met rust liet.

Ze haalde diep adem en keek naar de met sterren bezaaide hemel, die langzaam maar zeker dichttrok met grijze regenwolken. Na die helse relatie was ze in therapie gegaan om zichzelf terug te vinden. Het had even geduurd maar ondertussen genoot ze weer van het leven, en hoewel ze moest toegeven dat ze het nog steeds lastig vond om mannen volledig te vertrouwen was haar omgang met hen in ieder geval stukken beter dan voorheen. Er waren ondertussen twee jaar verstreken en voor haar gevoel had ze het gebeuren met Roy een plekje weten te geven; ze had een leuk huisje, een goede baan en voelde zich over het algemeen erg gelukkig. Dat er geen man in haar leven was vond ze prima, want ze ontving meer dan genoeg liefde van haar familie en vrienden.

Ze stond op en liep naar het raam dat ze opende om de zwoele avondlucht binnen te laten. Het was een van de dingen die ze geleerd had tijdens de therapie: geniet van het hier en nu en wees dankbaar voor de kleine dingen in het leven. Geuren, smaken, gevoelens. Koester wat je hebt, richt je op positiviteit en wees ervan overtuigd dat alles goedkomt. Ze boog zich naar voren en leunde uit het raam om de avondlucht op te snuiven. Pas gemaaid gras, herfstbloemen en de belofte van regen, dat was wat de wereld haar op dat moment bood. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling om de spanning die zich in haar lichaam had opgebouwd kwijt te raken. Vier seconden inademen, vier seconden vasthouden, vier seconden uitademen. Vier seconden inademen, vier seconden vasthouden, vier seconden uitademen …

En zo trof Dario haar aan, met gesloten ogen uit het raam leunend, volledig in gedachten verzonken. Ze hoorde hem niet binnenkomen waardoor hij de kans kreeg haar eens goed te bekijken.

Lydia White. Het eerste wat hij zich bedacht, was dat de foto’s haar geen recht hadden gedaan. Haar schoonheid was overduidelijk geweest, vrouwelijkheid ten top, maar de zuiverheid van haar aura was op de foto’s niet te zien geweest. Stralend, zacht en tegelijkertijd krachtig op een manier die je alleen bij vrouwen aantrof. Oerkracht, dat was het woord. Mannen jaagden en verzamelden en hoefden daarbij alleen aan hun eigen welzijn te denken. Vrouwen bleven thuis om niet alleen voor zichzelf, maar ook voor het kroost en de oudjes te zorgen. Lydia betoverde hem zoals ze daar stond, met haar gezicht naar de hemel geheven. Als een godin die de nacht aanbad. Toen ze nog verder naar voren leunde, waarbij haar rug zich kromde en haar billen zich spanden, voelde hij zijn mannelijkheid reageren. Om haar en zichzelf te beschermen, schraapte hij zijn keel, waarop Lydia een kreetje slaakte en zich vliegensvlug omdraaide om hem met haar grote, blauwgroene ogen onthutst aan te kijken. Een hinde in het nauw, schoot het door zijn hoofd.

Lydia herstelde zich snel en knipperde verwoed met haar ogen om terug te keren naar het hier en nu. Hoe lang had ze zo gestaan en hoe lang had de knappe man die daar in de deuropening stond naar haar staan kijken? vroeg ze zich af. Ze wist het niet. Het kon een minuut zijn geweest of een kwartier. Snel stelde ze zich open om te voelen of hij goed of kwaad in de zin had, een trucje dat Kamilla haar geleerd had, en kwam tot de conclusie dat hij oké was. Opgelucht liet ze haar onbewust ingehouden adem ontsnappen.

Ondertussen bekeek Dario haar net zo geïnteresseerd als zij hem. Afgezien van haar heerlijke lichaam, dat op precies de juiste plaatsen over zachte rondingen beschikte, en haar lieflijke gezichtje dat hem door de wipneus en volle mond deed denken aan een sexy bosnimf, was hij gefascineerd door de sprekendheid van haar gezicht. Angst, kracht en nieuwsgierigheid volgden elkaar in rap tempo op. Het viel hem op dat haar prachtige bruinrode haar nogal wild zat, alsof ze er doorheen had gewoeld, en om de een of andere reden jeukten zijn handen om hetzelfde te doen. Vaag was hij zich bewust van een gevoel van herkenning, een ontwaken van zijn lichaam en ziel. Hij schudde zichzelf wakker, toverde een jongensachtige grijns op zijn gezicht en stapte in zijn rol. „Hi. Sorry dat ik je liet schrikken, dat was niet de bedoeling. Dit is het laatste kantoor dat ik moet schoonmaken en het is al laat; vind je het goed als ik alvast aan de slag ga? Ik beloof je dat ik niets overhoop zal halen.”

Lydia keek hem verbaasd aan, waarbij er een frons tussen haar wenkbrauwen verscheen. De schoonmaker? Hij zag er helemaal niet uit als een schoonmaker, daar was hij veel te knap voor. Ze liet haar ogen over hem heen dwalen en voelde een vreemde kriebel in haar buik. Hij was lang en gespierd en ging gekleed in versleten jeans met zwarte cowboylaarzen en een nauwsluitend grijs T-shirt waarin zijn brede schouders en smalle heupen zo perfect uitkwamen dat je als vrouw zijnde wel blind moest zijn om er niets bij te voelen.

Nou ja zeg! Waar kwam die gedachte nou opeens vandaan!? Bijna sloeg ze haar hand voor haar mond, maar op het laatste moment wist ze zich in te houden. Ze had het alleen maar gedacht, niet gezegd. Hoewel ze voelde dat ze begon te blozen kon ze het niet nalaten nog even naar hem te gluren. Zijn lange, glanzende zwarte haren droeg hij in een paardenstaart en hoewel ze normaal gesproken helemaal niet van mannen met lang haar hield, moest ze toegeven dat het hem echt geweldig stond. Het paste bij zijn gezicht, met die sensuele mond en prachtige bruine ogen die haar op dat moment geamuseerd en enigszins brutaal aankeken, alsof hij precies wist wat ze dacht. Hij deed haar denken aan een wilde hengst: vurig, zelfverzekerd, intelligent en ontembaar.

Omdat haar mond ineens vreemd droog aanvoelde, streek ze met het puntje van haar tong over haar lippen. Wat had hij ook alweer gezegd? Afwezig keek ze langs hem heen de gang in en zag de kar met schoonmaakspullen staan. Oh ja, dat was het, hij wilde haar kantoor schoonmaken. De frons tussen haar wenkbrauwen verdiepte zich terwijl ze naar de klok keek en zich probeerde te concentreren. Het was inderdaad al veel te laat, bijna half tien. Hemel, ze had vanaf acht uur ’s morgens op kantoor gezeten!

„Tuurlijk, sorry, ga je gang,” zei ze uiteindelijk. En toen ze eenmaal begon te praten was ze niet meer te stoppen. „Het was een drukke dag, met budgetten en zo, echt helemaal verschrikkelijk, dus ik ben de tijd een beetje uit het oog verloren. Ik was er vanmorgen al om acht uur en wilde even een frisse neus halen om m’n hersens wakker te maken; de hele dag naar een beeldscherm staren is ook niet alles. Maar goed, dat wakker worden is dankzij jou nu wel gelukt.”

Wat! Dat had ze toch zeker niet echt gezegd!? Ten eerste stond ze als een idioot te ratelen en ten tweede had ze net beweerd dat deze sexy, onbekende man iets met haar deed. Ze kreunde en hoopte maar dat hij haar woorden anders zou interpreteren dan ze eruit waren gekomen.

Dario nam haar geamuseerd op. Tijdens de vloedgolf aan woorden hadden zijn ogen haar expressieve gezicht geen moment losgelaten. Hij hoorde haar zacht kreunen en zag hoe de blosjes op haar wangen zich verdiepten van kleur. Wat was ze schattig, zeg. En verleidelijk. Ze zag er zowel sexy als kwetsbaar uit, onweerstaanbaar gewoon. Zijn instinct werd wakker en hij voelde de drang om haar te bezitten toenemen. Hoewel ze het niet bewust deed, vroég ze er gewoon om verleid te worden. Een stille uitdaging. En iedereen die Dario kende, wist dat hij een uitdaging nooit uit de weg ging. Hij voelde zijn lichaam reageren en zag aan Lydia’s blik dat zij het ook in de gaten had. De lucht tussen hen in leek te zinderen en naast onzekerheid zag hij ook nieuwsgierigheid en verlangen in haar ogen, waardoor de behoefte om haar aan te raken nog sterker werd.

Lydia voelde de verandering. Ze mocht dan niet al te ervaren zijn, de man tegenover haar straalde een en al sensualiteit uit. Hij keek niet langer geamuseerd, maar zag er nu uit als iemand die kreeg waar hij zijn zinnen op had gezet. Een jager. Ze voelde haar lichaam reageren, niet uit angst maar uit verlangen. Haar ademhaling was oppervlakkig en snel en ze had het gevoel dat ze niet helder meer kon denken. Hoe zou het zijn om hem aan te raken? Om zijn lippen op de hare te voelen terwijl zijn handen over haar lijf dwaalden? Zou hij haar zacht en teder liefkozen of juist wild en eisend? Op dat moment leek alles haar heerlijk. Een heet verlangen verspreidde zich door haar lichaam en ze was zich volledig bewust van zijn mannelijkheid en haar vrouwelijkheid en wat ze op dat moment samen konden doen in het verlaten kantoorgebouw.

Ze schudde haar hoofd om de vreemde, opwindende gedachten een halt toe te roepen en liep abrupt naar haar bureau toe. Dit was niets voor haar, zo was ze helemaal niet! Ze zou haar spullen opruimen, naar huis toe gaan en een weldadig bad nemen. Dat was wat ze nodig had, geen man! Het kwam gewoon door die verrekte lange werkdag.

Dario had zich nog steeds niet bewogen en zag dat Lydia vocht tegen haar verlangen. Het wakkerde zijn eigen verlangen alleen nog maar meer aan. Volgens de regels moesten werk en privé gescheiden worden gehouden, maar Dario hield er zo zijn eigen werkwijze op na. Daar was niet iedereen het mee eens, maar omdat zijn resultaten voor zich spraken werd het getolereerd.

Lydia keek op en zag hem onbewogen in de deuropening staan. Hij was er nog. Ze voelde de temperatuur stijgen. Wat was er toch met haar aan de hand dat ze zo heftig reageerde? Ze leek verdorie wel een hitsige tiener! Hij mocht er dan leuk uitzien, of nou ja, woest aantrekkelijk was een beter woord, ze kwam wel vaker knappe mannen tegen en dan reageerde ze echt niet zo raar als nu! Sterker nog, meestal reageerde ze helemaal niet. Het leek wel alsof ze uit een of andere winterslaap ontwaakte. Ze rook en voelde meer dan normaal en had zelfs het idee dat ze wist hoe hij zou smaken. Dat sloeg toch helemaal nergens op! Ondanks de verwarrende gevoelens kon ze het niet nalaten nog een laatste vluchtige blik op hem te werpen en toen haar ogen de zijne vonden, leek haar hart een salto te maken. Ze slikte en liet haar tong nogmaals over haar lippen glijden.

Dario zag het en deed een stap in haar richting, vastbesloten haar in zijn armen te nemen en zijn nieuwsgierigheid te bevredigen.

Met een schok keerde Lydia terug naar de werkelijkheid. Ze moest hier weg! Gehaast gooide ze, zonder te kijken, alles wat op het bureau lag in haar tas en zette haar computer uit op een manier die de IT-man een hartverzakking zou bezorgen. Terwijl ze een verstikt „dag” mompelde, schoot ze langs de knappe schoonmaker heen de kamer uit en haastte zich zo waardig als ze kon naar de uitgang.

2

***

Wow, wat een vrouw! Dario keek Lydia waarderend na, zijn blik gericht op haar aantrekkelijke achterwerk. Hij hoorde het snelle tikken van haar hakken op de vloer en bedacht zich grijnzend dat ze zich op dat moment vast niet realiseerde dat ze dankzij haar pumps sexy heupwiegend liep. Het was maar goed dat ze er vandoor was gegaan, want ze had zijn zelfbeheersing ernstig aan het wankelen gebracht! De drang om haar te kussen was zo sterk geweest dat hij zich niet meer had kunnen inhouden. En van dat kussen was geheid meer gekomen! Hij wíst gewoon dat het spectaculair en intens bevredigend zou zijn om met haar te vrijen. Déjà senti.

Terwijl hij om zich heen keek in Lydia’s kantoor ademde hij haar geur in. Friszoet, als een lenteavond. Hij liep naar het raam en sloot dat met een zucht. Helaas moest hij de kamer toch echt even onder handen nemen voor hij er weer vandoor ging, want voorlopig mocht ze nog niet weten wie hij werkelijk was.

Snel ging hij aan de slag. Hij maakte vluchtig wat dingen schoon terwijl hij de kamer naliep op afluisterapparatuur en toen alles in orde bleek te zijn, liet hij zijn team weten dat het gebouwcleanwas. Hij was opgelucht dat hij nergens iets verdachts had gevonden, want dat kon maar twee dingen betekenen: ofwel waren zij op dat moment de enigen die op de hoogte waren van Lydia’s verblijfplaats, ofwel had de andere partij nog geen kans gezien om bij haar in de buurt te komen. Welk van de twee het ook was, zij waren in het voordeel.

Opgeruimd borg hij de schoonmaakspullen weg, sloot het gebouw af en liep naar zijn Harley terwijl hij het geheel nog eens overdacht. Het kantoorgebouw van Napos Transport was prima beveiligd. Het beschikte over het nieuwste type anti-inbraaksloten en een hightech alarmsysteem dat in verbinding stond met het bedrijf dat het terrein beveiligde. Het gehele industrieterrein was verder goed verlicht, opgeruimd en overzichtelijk, en op het beetje groen aan de rand van het parkeerterrein na waren er vrijwel geen mogelijkheden om je als indringer te verschuilen. Al met al zou het hen niet al te veel moeite moeten kosten om de boel hier in de gaten te houden. Hij knikte tevreden en zette zijn helm op.

Terwijl hij opstapte en langzaam wegreed dwaalden zijn gedachten weer af naar Lydia. Haar naam betekende ‚Vrouw van Perzië, schoonheid’. En een schoonheid was ze zeker! Hij dacht aan de manier waarop ze uit het raam had geleund en voelde zijn lichaam onmiddellijk reageren. De aantrekkingskracht tussen hen was bijna tastbaar geweest. Hij wist zeker dat zij het ook had gevoeld en dat ze daarom was gevlucht. Hij had het vuur in haar ogen gezien. De nieuwsgierigheid.

Soepel manoeuvreerde hij zijn Harley door het verkeer terwijl hij nadacht. In zijn leven was er nooit een tekort aan vrouwen geweest. Dario los Velez werd door het andere geslacht als aantrekkelijk beschouwd en met zijn knappe uiterlijk en hartstochtelijke Spaanse karakter had hij al menig vrouwenhart, en lichaam, veroverd. Alleen, hoewel hij absoluut van die vrouwen genoten had, had hij zich nog nooit gevoeld zoals net bij Lydia. Verdorie wat wilde hij graag weten hoe ze smaakte en zijn handen om die sexy billen leggen! Hij gromde gefrustreerd.

Op dat moment hoorde hij de tonen van Bon Jovi’s Wanted Dead Or Alive via de speaker in zijn helm, het teken dat zijn partner belde.

Hij nam op en hoorde hem vragen: „Waar hang je uit,amice?”

„Op weg naar huis vanaf Napos.”

„Mooi, zie je zo.” Klik. Verbinding verbroken.

Dario snoof geamuseerd. Typisch Nick. Hij hoopte maar dat zijn Roemeense vriend wat te eten had meegenomen, want zijn maag knorde ondertussen als een bezetene. Het avondeten was er door de laatste voorbereidingen bij ingeschoten en de ontmoeting met Lydia had ervoor gezorgd dat hij langer dan gepland van huis was geweest.

Niet veel later reed hij zijn straat in en zag Nick ontspannen op de veranda hangen. Toen hij dichterbij was gekomen, hief die groetend zijn bierblikje en gebaarde in de richting van de tafel, waarop Dario opgelucht kreunde: pizza! Hij draaide de oprit naast het huis op en parkeerde zijn Harley voor de garage.

Het bleef heerlijk om hier thuis te komen, bedacht hij zich, terwijl hij zijn helm afzette, de heldere boslucht opsnoof en voldaan naar het huis keek dat hij op dit moment zijn thuis mocht noemen. Het was een moderne, twee verdiepingen tellende blokhut met een flink aantal ramen, die er samen met de glazen pui aan de achterzijde van het huis voor zorgden dat het binnen heerlijk licht was. Aan de voor- en achterzijde beschikte het huis over een ruime veranda, en de prachtige tuin die rondom het huis liep was duidelijk aangelegd door iemand die van tuinieren hield, met veel geur en kleur en smaak. En ook de ligging van het huis was perfect: midden in het bos aan het eind van een doodlopende straat, waardoor hij volop privacy had en op ieder moment van de dag van de natuur kon genieten.

Terwijl hij naar de veranda liep, bedacht hij zich nogmaals dat hij zich gelukkig mocht prijzen dat dit huis op zijn pad was gekomen. De vorige eigenaren waren naar Italië verhuisd en hadden er snel vanaf gewild, waardoor hij het voor een schijntje had kunnen kopen. Mocht hij het te zijner tijd weer van de hand willen doen, dan zou hij er dus waarschijnlijk flink wat winst op maken. Alleen moest hij zichzelf bekennen dat hij erover nadacht het huis ook na de missie aan te houden; zijn behoefte aan een eigen plek nam toe en hij voelde zich hier thuis, dus waarom niet?

„Zo slome, kon je de weg nog vinden?” vroeg Nick, terwijl hij hem grijnzend een blikje bier toewierp.

Dario ving het behendig op en wierp hem een quasi-arrogante blik toe. „Tja, sommigen van ons hebben nu eenmaal belangrijk werk te doen, hè, schoonmaken en sexy dames beschermen.” Hij opende het blikje, maakte er een proostend gebaar mee en nam genietend een slok. Aah! Er ging toch niets boven een lekker koud biertje op een zwoele avond. Behalve dan een geile vrijpartij in het bos, fluisterde een duivels stemmetje in zijn hoofd. Zijn blik lichtte op bij dat idee, en het beeld van een naakt tussen de bomen dartelende Lydia vulde zijn gedachten.

Nick zag het en trok een wenkbrauw op. „Ga me nou niet vertellen dat je je zinnen nu al op onze beschermelinge hebt gezet. We zijn er net, man, hou je alsjeblieft een beetje in!”

Dario grijnsde baldadig en greep de pizzadozen van tafel. „Kom mee naar binnen, saaie, dan praat ik je bij. Ik verga van de honger!”

Hoofdschuddend stond Nick op en volgde hem naar binnen. Dario liep in een rechte lijn naar de woonkamer, waar hij zich op de grote sofa liet vallen en direct aanviel op de pizza. Omdat Nick zijn vriend ondertussen goed genoeg kende om te weten dat die ergens mee zat, ging hij zwijgend naast hem zitten en volgde zijn voorbeeld. Hij vond dit een fijne plek, realiseerde hij zich, terwijl hij een hap pizza nam en om zich heen keek. Dario’s huis voelde warm en welkom aan. Waar hun missies hen ook brachten; ze wisten er altijd wel iets van te maken, maar soms kwam je terecht op een plek waar je eigenlijk niet meer weg wilde, en dit was zo’n plek. Hijzelf woonde momenteel in een tweekamerappartement boven het winkelcentrum in het dorp en was eigenlijk op zoek geweest naar iets anders, maar zijn mysterieuze buurvrouw had voorgaande dag zo’n verpletterende indruk gemaakt dat hij niet meer zo’n haast had om te vertrekken. Hij had heel sterk het gevoel gekregen dat ook zij een belangrijke rol te vervullen had, dus leek het hem het beste haar goed in de gaten te houden. Dat ze erg sexy was had daar uiteraard niets mee te maken.

Ondertussen had hij twee stukken pizza naar binnen gewerkt en vond hij dat Dario genoeg tijd had gehad om te beginnen over wat er speelde. Hij nam een slok bier en keek zijn vriend strak aan.

Dario voelde de priemende blik en keek onschuldig opzij. „Wat?”

Nick snoof. „Ga je me nog vertellen wat er gebeurd is, of moet ik zelf even kijken?” vroeg hij uitdagend, om er quasi-nonchalant aan toe te voegen „Ook geen probleem hoor.”

Grijnzend nam Dario nog een hap. Hij genoot ervan zijn vriend in spanning te houden, maar wist dat die er inderdaad geen moeite mee zou hebben om in zijn gedachten te wroeten, waar hij op dat moment absoluut geen behoefte aan had, dus spoelde hij de hap pizza door met een slok bier en liet zijn hoofd tegen de rugleuning van de bank rusten terwijl hij begon te praten. „Ik heb haar ontmoet net, Lydia, een echte beauty. Veel knapper dan op de foto’s.” Even staarde hij peinzend voor zich uit, toen ging hij verder. „Ze raakte een beetje in de war door wat er gebeurde toen we elkaar ontmoetten, maar eerlijk gezegd had ik daar zelf ook last van.” Hij zweeg terwijl hij terugdacht aan de ontmoeting.

„Hoe bedoel je, ‚wat er gebeurde’?” vroeg Nick ongeduldig toen hij niet verder ging.

„Nou,” reageerde Dario langzaam, „volgens mij hadden we last van een déjà-senti-lust-momentje. De aantrekkingskracht tussen ons was zo sterk dat het niet veel had gescheeld of ik had haar de kleren van het lijf gescheurd en ter plekke de mijne gemaakt.” Ongelovig schudde hij zijn hoofd. „Het is maar goed dat ze er vandoor ging.”

Nicks hand met de pizza bleef halverwege de beweging naar zijn mond in de lucht hangen terwijl hij Dario met verbaasd opgetrokken wenkbrauwen aankeek. „Jij verliest nooit je zelfbeheersing als het om vrouwen gaat.” Hij nam een hap en dacht na terwijl hij kauwde. Toen zijn mond leeg was ging hij verder. „Kijk uit, man, je weet dat ze verboden terrein is. Ik weet niet hoe de leiding erop reageert als ze erachter komen dat je achter haar aan zit. Ze is té belangrijk.” Hij keek Dario veelbetekenend aan. „Zoek alsjeblieft iemand anders om je mee uit te leven, wil je? Dat moet toch niet zo moeilijk zijn.” Het was een retorische vraag.

Dario bromde iets onverstaanbaars en zei: „Dit is anders. Het gevoel dat ik had toen ik bij Lydia was heb ik nooit eerder gehad. Het was meer dan lust wat daar loskwam.” Heel even was hij stil, om met een dubbel gevoel te vervolgen: „Onze zielen leken elkaar te herkennen.”

Nick zweeg en dacht na over hetgeen Dario zojuist verteld had. Het klonk alsof hij en Lydia elkaar kenden uit een vorig leven. Dat betekende dat ze extra voorzichtig moesten zijn, want zulke relaties konden nogal explosief zijn. Fronsend keek hij naar zijn pizza. Dit maakte de situatie er niet bepaald gemakkelijker op.

„Ze was bang toen ik haar zo onverwacht stoorde,” onderbrak Dario zijn gedachten, „niet gewoon bang, maar echt doodsbang. Heel even. Die zak van een Roy heeft haar goed te grazen genomen.” De woede die oplaaide in zijn binnenste klonk door in zijn stem. „Ze is sterker dan ze was maar ze is nog steeds flink beschadigd, en als die klootzakken hun huiswerk goed doen dan weten zij dat ook.” In zijn ogen lag een kille blik.

Nick knikte. „Ik weet het.” reageerde hij bitter. Over het algemeen was hij degene die zich de persoonlijke aspecten van een missie het minst aantrok, maar dat een man zich zo kon misdragen tegenover een vrouw maakte ook hem razend. „Je vraagt je af wat mannen als Roy drijft; waarom zou je een vrouw in vredesnaam kapot willen maken als je kunt genieten van alles dat ze te bieden heeft?”

Dario zei niets. Ook hij begreep het niet. Hij dacht aan Lydia en aan wat zij te bieden had, en besloot op dat moment dat hij haar de zijne zou maken. Regels of geen regels. Hij zou haar beschermen met zijn leven en daarbij mochten ze best van elkaar genieten, wat de rest van de wereld daar dan ook van mocht vinden.

Nick herkende de vastbesloten trek om zijn partners mond en zuchtte. Wat Dario zich ook in zijn hoofd had gehaald; hij was er nu niet meer vanaf te brengen. „Goed,” zei hij daarom berustend, „ik ga er weer vandoor. Mocht je hulp nodig hebben dan hoor ik het wel,right? Ik ga maar eens kijken wat die mysterieuze schoonheid in de woning naast me allemaal uitspookt op dit uur van de dag.” Terwijl hij door zijn haar streek, mompelde hij afwezig „Gisteren zag ik haar naakt door de kamer dansen.”

Dario ontspande zich enigszins en keek zijn vriend grijnzend aan. „Zo, en dat zegt iets over mij! Dus jij vermaakt je tegenwoordig met voyeurisme? Weet die buurvrouw van je dat ook?” Hij maakte een quasi-afkeurend geluidje. „Misschien kun je beter vragen of je haar planten mag verzorgen. Vrouwen die naakt door het huis dansen houden meestal wel van de natuur, dus ze zal een man met groene vingers vast en zeker weten te waarderen.” Plagend bewoog hij zijn vingers voor Nicks neus heen en weer, wat hem een stomp opleverde.

Eigenlijk was het niet eens zo’n gek idee om haar naar haar planten te vragen, dacht Nick, want hij had een aantal zeldzame exemplaren in haar woonkamer zien staan, maar dat ging hij Dario natuurlijk niet aan zijn neus hangen! Dus stond hij beheerst op. „Ne vedem mâine. Zie je morgen. En hou je alsjeblieft een beetje in, wil je?” Nadat hij zijn vriend nog een laatste strenge blik had toegeworpen liep hij hoofdschuddend weg.

Toen Nick vertrokken was, maakte Dario het zich gemakkelijk op de bank. Het was tijd om eens goed na te denken over hoe hij bij Lydia in de buurt kon komen zonder argwaan te wekken. Gabor en Kamilla wisten uiteraard wie hij was, maar voorlopig moest zijn rol geheim blijven voor Lydia. Voor haar eigen veiligheid. Het had lang geduurd eer ze haar gevonden hadden en ze mochten haar nu niet meer kwijtraken. Alles stond of viel met haar.

Terwijl Dario onderuit zakte op de bank stapte Lydia in een warm en geurig bad. Onderweg naar huis had ze Chinees gehaald, wat ze kijkend naar The Proposal had opgegeten. Ze vond het heerlijk om te zien hoe Sandra Bullock en Ryan Reynolds gedurende de film nader tot elkaar kwamen en was er, ondanks haar eigen slechte ervaringen, van overtuigd dat liefde ook in het echte leven alles overwon.

Ze zakte tot aan haar kin in het water en snoof genietend de geur van vochtige aarde, gras en olijfwilg op die door de kier van het badkamerraam naar binnen zweefde. Het was ondertussen zachtjes gaan regenen en het ritmische getik op het dak zorgde ervoor dat ze zich heerlijk ontspannen voelde. Glimlachend keek ze om zich heen en bedacht zich dat haar badkamer de investering meer dan waard was geweest. De ruimte was precies geworden zoals ze voor ogen had gehad, met witte en zandkleurige tinten, grote tegels en houten meubels. Ze had een heerlijk bad en een ruime inloopdouche en had ter decoratie plantjes, schelpen en flesjes badzout neergezet. Dit was haar heiligdom, een ruimte om volledig tot rust te komen.

Met een voldane zucht sloot ze haar ogen en genoot van het warme water tegen haar huid. Het wakkerde sluimerende gevoelens aan, en terwijl de akoestische versie van Caro Emeralds A Night Like This de badkamer vulde, verdween de lange werkdag naar de achtergrond en zweefde ze langzaam weg op een heerlijke droom.

Ze verzonk in hete flitsen van wat eens geweest was en wat nog zou komen. Sensuele lippen dwaalden plagend over haar kaak en verplaatsten zich tergend langzaam in de richting van haar mond. Vingers gleden vederlicht over haar rug en bezorgden haar overal kippenvel. Het heftige verlangen dat door haar lijf schoot, zorgde ervoor dat ze verwachtingsvol begon te trillen, ze had zichzelf niet langer in de hand. Overal waar haar minnaar haar aanraakte, begon haar huid te tintelen, en zenuwen waarvan ze het bestaan niet had geweten kwamen tot leven onder zijn vaardige handen en tong. Vol verlangen drukte ze zich tegen hem aan terwijl de ene na de andere golf van genot haar overspoelde. Ze voelde zich steeds verder afdrijven en kon niets anders doen dan zich aan hem vastklampen terwijl de vaste grond onder haar voeten verdween.

Hun lippen vonden elkaar in een zinderende kus, en ergens ver weg realiseerde Lydia zich dat ze nog nooit zo’n intens samenzijn als dit had meegemaakt. Iedere streling, iedere kus, iedere zucht, ieder gefluisterd woordje raakte haar tot in het diepst van haar wezen. Ze was alle remmen kwijt en wilde alleen nog maar opgaan in het hier en nu. Opgaan in hem. Ze liet haar handen over zijn gespierde armen glijden en voelde de kracht die erin school, het soort kracht dat een vijand kon verpletteren terwijl het geliefden troost en bescherming bood. Zijn spieren schokten onder haar aanraking en de wetenschap dat zij die reactie veroorzaakte, gaf haar een machtig gevoel.

Onverwachts snel pakte hij haar polsen beet en bracht haar handen boven haar hoofd. Met zijn ene hand hield hij ze daar vast terwijl zijn andere hand haar lichaam verkende. Hij kneedde haar borsten en liet zijn mond zakken om zijn lippen om haar tepel te sluiten. Eerst plaagde hij de ene en toen de andere tepel, net zo lang tot beide tepels fier vooruitstaken en Lydia jammerend van genot onder hem lag. Toen hij zich ophief om haar aan te kijken, was het net alsof hij regelrecht haar ziel in keek, en ze verloor zichzelf in het vloeibare goudbruin van zijn ogen. Ze kwam omhoog om haar neus tegen zijn warme huid te drukken, maar hij vlocht zijn vingers in haar haren en trok haar hoofd naar achteren zodat zijn tong bezit kon nemen van haar mond.

Plots doorkliefden felle bliksemflitsen de hemel, en bij de donderslagen die erop volgden loste haar minnaar op in het niets. Ze bleef alleen achter en werd zo hard getroffen door het holle gevoel in haar borst dat ze naar adem happend dubbelklapte. Misselijk van angst trok ze haar benen op en probeerde haar naaktheid te bedekken met haar handen. Wat gebeurde er in vredesnaam!?

Terwijl de rillingen over haar rug liepen, keek ze schichtig om zich heen. Het duister belemmerde haar zicht, maar ze voélde gewoon dat er iets naar haar loerde. Iets door- en doorslechts dat zich voedde met haar angst en pijn en wanhoop. Haar nekhaar kwam overeind als om het te bevestigen en de druk op haar borst nam toe. Met iedere moeizame ademhaling voelde ze haar eigen kracht afnemen en de kracht en haat van hetgeen zich in het duister verschool toenemen. De geur van vuur en dood zweefde haar tegemoet, en ze zag hoe woeste vlammen steeds feller om zich heen grepen. Daar waar bomen en struiken eerder nog groen en vol leven waren geweest, was nu alleen nog maar rook en vuur. Terwijl het geknetter van het vlammende bos samenvloeide met het doodsbange gegil van mensen en dieren in nood staarde ze als verdoofd in het vuur. Was dit het dan? Was dit hoe ze aan haar einde zou komen, brandend in het vuur? Ineens hoorde ze een hoop gekraak, en met een ruk keerde ze terug naar de werkelijkheid. Ze keek om en kon nog net op tijd opzij rollen om een boom te ontwijken die bezweek onder de hitte van het vuur. Hijgend lag ze op de grond terwijl een kille hand zich om haar hart sloot. Hoe kon ze hier in vredesnaam wegkomen? Ze probeerde om hulp te roepen, maar het enige geluid dat uit haar keel kwam, was een hees gepiep.

Juist toen ze wilde opgeven zag ze in haar ooghoek iets bewegen. Haar hart maakte een hoopvol sprongetje, maar toen ze haar hoofd draaide om te kijken wie of wat het was bevroor het bloed in haar aderen. Dit kon niet waar zijn! Maar zelfs toen ze verwoed met haar ogen had geknipperd stond hij er nog: Roy. Hij zag er zoals altijd onberispelijk uit, in een op maat gemaakt taupekleurig pak dat zijn filmsterachtige uiterlijk perfect benadrukte. En hoewel alles om hen heen onder de roet en viezigheid zat, was er op hem geen vuiltje te bekennen.

Paniekerig kroop ze achteruit terwijl hij langzaam op haar af kwam lopen. Het enige waaraan ze kon denken was dat ze moest vluchten. Ze was zo bang dat ze zelfs het vuur dat haar huid verschroeide niet voelde. Trillend duwde ze zichzelf overeind en probeerde zo hard als ze kon weg te rennen, maar wat ze ook deed, ze werd steeds weer teruggezogen naar Roy.

Toen ze uiteindelijk uitgeput neerviel op de grond zakte hij naast haar neer en zei op fluweelzachte toon: „Ach, mijn lieve Lydia, daar ben je dan eindelijk! Twee jaar lang heb ik op je gewacht. Twee jaar! Je weet dat het verkeerd was om bij me weg te gaan, jij en ik horen bij elkaar.” Hij bekeek haar van top tot teen en ging toen schor verder: „Tuttut, kijk nu toch eens hoe je eruitziet, zo kun je toch niet voor de dag komen? Maar goed, maak je daar maar niet druk om, van nu af aan zal ik voor je zorgen.”

Terwijl hij praatte, had Lydia hem aangekeken en gezien hoe er een onaardse, grijszwarte gloed in zijn ogen was verschenen. Doodsbang probeerde ze bij hem weg te kruipen, maar Roy greep haar bij haar haren en trok haar ruw naar zich toe. „Kom maar, schatje.” fluisterde hij in haar oor, „alles komt goed.”

Lydia begon te gillen en werd met een schok wakker toen ze een slok zeepsop binnenkreeg. Ze hoestte en proestte tot ze weer vrij kon ademen en keek met grote ogen om zich heen. Ze was nog steeds in de badkamer van haar veilige huisje. Alleen. Met dichtgeknepen keel dacht ze aan de droom terwijl ze voelde hoe al haar haren overeind gingen staan. Ondanks het warme water had ze het ijskoud. Nadat ze de stop uit het bad had getrokken, stond ze op en wikkelde zich trillend in een dik badlaken, waarna ze diep in- en uitademend uit bad stapte. Roy was hier niet en er was ook geen brand, zei ze een aantal keren ferm tegen zichzelf. Het was gewoon weer een vervelende nachtmerrie geweest, niets meer en niets minder. Niets aan de hand.

Rillend droogde ze zichzelf af en trok een dikke pyjama aan. In het begin, toen ze net bij Roy weg was geweest, had ze iedere nacht van dit soort nachtmerries gehad. Al moest ze toegeven dat die nooit zo’n erotisch begin hadden gehad als deze droom. Ze zuchtte en wreef over haar gezicht. Die stomme droom was vast en zeker veroorzaakt door het nieuwsbericht dat ze eerder die avond had gelezen, in combinatie met haar reactie op de knappe schoonmaker. Hij had haar niet alleen laten schrikken maar ook in de war gebracht met zijn aanwezigheid, en nu voelde ze zich kwetsbaar. Dat was alles.

Mopperend nam ze zich voor om voortaan alerter te zijn en zich beter te wapenen tegen zijn charme. Hij zou verdorie geen kans meer krijgen haar nogmaals zo van de wijs te brengen! Voortaan … Om de een of andere reden had ze het gevoel dat ze hem van nu af aan regelmatig tegen het knappe lijf zou gaan lopen.

3

***

Badend in het zweet schrok Dario wakker. Hij kwam overeind en haalde een hand door zijn haren terwijl hij gedesoriënteerd om zich heen keek. Blijkbaar was hij in slaap gevallen op de bank. En Lydia was nergens te bekennen. Teleurgesteld en gefrustreerd stond hij op. Wat was dat in vredesnaam voor een droom? Het ene moment lag hij heerlijk met haar te vrijen en het volgende moment was ze ineens spoorloos verdwenen en werd hij wakker van haar gegil. Rusteloos begon hij door de kamer te ijsberen. Er zou toch niets met haar aan de hand zijn?

Doe normaal! sprak hij zichzelf vermanend toe. Je fantasie slaat op hol omdat je niet aan je trekken bent gekomen. Hij snoof bij het idee. Zijn libido mocht dan een sterke eigen wil hebben, dat had zijn beoordelingsvermogen nog nooit aangetast. Hij realiseerde zich best dat hij geen reden had om zich zo’n zorgen te maken, maar om de een of andere reden lukte het hem toch niet om het onrustige gevoel van zich af te zetten. Het liefst zou hij nu regelrecht naar Lydia’s huis rijden zodat hij met eigen ogen kon zien dat alles in orde was, maar goed, dat zou op dit late tijdstip en gezien hun ontmoeting van eerder die avond waarschijnlijk nogal vreemd overkomen.

Met een ongemakkelijk gevoel liep hij naar de keuken om een glas water in te schenken dat hij in een teug leegdronk. Daarna pakte hij zijn mobiel, en voordat hij goed en wel in de gaten had wat hij deed had hij het nummer van zijn vriend Jack, die op dat moment de wacht hield bij Lydia’s huis, al ingetoetst. De telefoon was net één keer overgegaan toen er werd opgenomen. „Hey Casanova,” hoorde hij Jack zeggen, „hoe is het?” Uit het holle geluid maakte hij op dat hij op de speaker stond.

„Hm, prima,” reageerde hij, afwezig over zijn kaak strijkend. „Hoe is het daar?”

Even bleef het stil, toen hoorde hij Rose zeggen „Alles rustig hier, kanjer. Hoezo? Is er iets gebeurd?” Toen hij niet meteen reageerde, voegde ze er veelbetekenend aan toe: „Nick vertelde ons dat je Lydia ontmoet hebt…”

Hij hief zijn ogen ten hemel. Natúúrlijk had Nick de anderen over zijn ontmoeting met Lydia verteld. Nou ja, hij moest bekennen dat hij dat in zijn plaats ook gedaan zou hebben, dus eigenlijk kon hij zijn vriend niets kwalijk nemen. „Hmm,” humde hij daarom, bewust de onuitgesproken vraag negerend. Een paar seconden lang was hij stil, toen voegde hij er zuchtend aan toe „Ik heb nogal vreemd gedroomd net, erg levendig.”

„Geen details, alsjeblieft!” hoorde hij Jack kreunend zeggen.

Uit het geluid dat op die opmerking volgde, maakte hij op dat Rose hem een por tussen zijn ribben had gegeven, waarna hij haar op onschuldige toon hoorde vragen „Vertel?”

„Nou,” begon hij onrustig, „om het kort samen te vatten: wat begon als een zeer aangename droom veranderde helaas nogal abrupt in iets onaangenaams. Ik kon niet zien wát er gebeurde, maar ik voelde gewoon dat Lydia doodsangsten uitstond. Het zit me helemaal niet lekker, vandaar dat ik bel. Ik weet niet wat Nick jullie precies verteld heeft, maar Lydia en ik lijken een band met elkaar te hebben die verder gaat dan het hier en nu. Ik weet niet of zij zich daar ook van bewust is, maar het zou kunnen verklaren waarom deze droom zo levendig was. Misschien hebben we op onbewust niveau contact met elkaar gemaakt tijdens onze slaap.”

Even bleef het stil, toen hoorde hij Rose zeggen: „Oké, ik ga even polshoogte nemen, je hoort me zo.” Hij hoorde het autoportier open- en dichtgaan en begreep dat ze was uitgestapt. Met een onbestemd gevoel staarde hij voor zich uit.

„Zo,” verbrak Jack de stilte, „dus na al die jaren rondzwerven, heb je eindelijk iemand ontmoet die je interesse écht heeft gewekt? Het zou verdorie eens tijd worden, man!” plaagde hij. „Is ze de ware?”

Dario dacht na over die vraag en schudde vervolgens zuchtend zijn hoofd. Omdat Jack dat uiteraard niet kon zien zei hij: „Geen idee. Ze is in ieder geval verdomde aantrekkelijk, dus wat mij betreft, gaan we daar nog wel achterkomen.”

Hij hoorde zijn vriend hartelijk grinniken. „Dan wens ik je veel succes maat, ga ervoor. Het is je gegund.”

Het autoportier ging nogmaals open en dicht, waarna hij Rose hoorde zeggen „Alles oké hier. De lichten zijn uit en het is rustig in huis, dus het ziet ernaar uit dat Lydia gewoon heerlijk in dromenland is.”

Fronsend keek Dario voor zich uit. Om de een of andere reden had hij heel sterk het gevoel dat Lydia overstuur was, maar als Rose zei dat alles rustig was dan moest hij daarop vertrouwen. „Oké, bedankt voor het checken,” mompelde hij daarom, „dan zal mijn verbeelding me wel parten spelen.” Hij zuchtte onhoorbaar en zei op iets luchtigere toon: „Nou, aangezien ik morgen weer aan de slag moet als meest sexy schoonmaker van het jaar ga ik mijn bed maar weer eens opzoeken. Werk ze nog, jongens.”

„Slaap lekker, tijger,” hoorde hij Rose zeggen, „we zullen goed op je meisje passen.”

„Oh ennuh, mocht je nog eens een eh ‚levendige’ droom hebben, dan hoef je ons niet te bellen hoor,” kon Jack niet nalaten om te zeggen.

Hij hoorde Rose lachen, gevolgd door een klik. En weg waren ze. Hij wist dat ze van nu af aan extra alert zouden zijn, ondanks het geplaag. Ze waren goed in wat ze deden en hij wist dat ze zijn droom wel degelijk serieus namen.