Hof van Isis E-Book

Ingrid van Boxtel

• Herausgeber: novum pro Verlag
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 138

Veröffentlichungsjahr: 2022

Beschreibung

Wat als je het gevoel hebt vast te zitten in een kluwen van emoties? Wat als deze emoties je leven gaan beheersen en je dromen in de weg zitten? Ieder hoofdpersonage in de verhalenbundel Hof van Isis heeft een krachtige persoonlijkheid, maar twijfelt over het eigen bestaan. Thema's als schuld, schaamte, verlatingsangst en onveiligheid dragen voor eenieder een unieke boodschap in zich. In de verhalen die veel symboliek herbergen, weten de hoofdfiguren hun emoties en pijn om te zetten naar unieke boodschappen over het leven zelf. Hof van Isis laat zien dat visualisatie de sleutel tot bewustwording is en dat emoties boodschappen voor je authentieke missie, je hartenwens in zich dragen.

Leseprobe

Inhoudsopgave

2 Colofon

3 Ode aan de Godin

4 Voorwoord

6 Innerlijk meisje

9 Innerlijk jongetje

15 Innerlijk huwelijk

26 Manipulatie

34 Schuld

40 Schaamte

48 Jaloezie

53 Verlatingsangst

59 Bedrog

65 Afgescheiden zijn

72 Onveiligheid

79 Trots

86 Jouw innerlijke reis

Colofon

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

© 2022 novum publishing

ISBN drukuitgave:978-3-99131-127-0

ISBN e-book: 978-3-99131-128-7

Lectoraat:Ine van Gerwe

Vormgeving omslag:Joyce Kruijzen Fotografie

Omslagfoto, lay-out & zetting:novum publishing

www.novumpublishing.nl

Ode aan de Godin

Ik leef vanuit liefde en licht

Ik eer mijn vrouw zijn en ben tempelbouwster

Ik neem leiding en ik ontvang het leven

Ik geloof in de kracht van jij en ik samen

Ik geloof in de helende, creërende, voedende en

beschermende krachten van Moeder Aarde

en Vader Universum

Het spijt me, vergeef me, ik hou van je, dankjewel

Ik vergeef mezelf, ik vraag de ander om vergeving,

ik vergeef de ander

Ik kijk de wereld in met ogen vol liefde en dankbaarheid

Ik ben het waard geliefd te zijn en drink uit de

kelk van overvloed

Dankjewel Dankjewel Dankjewel

Voorwoord

Wat betekent verlichting voor mij? En wat maakt dat het lijden mijn aandacht heeft? Ik geloof in licht en liefde. En vanuit het verlangen te mogen leven vanuit liefde en licht, ben ik dwars door het lijden gegaan om de betekenis van lijden te ervaren. Een reis te gaan maken langs aardse concepten van lijden die in mijn binnenste een geheel eigen verhaal vertellen. Dienend zijn aan mijn groei om universele liefde te begrijpen. Mijn ogen iedere keer weer anders laten kijken naar wat er is. Een tegenlicht bieden om mijn waarheid te blijven herzien.

Mijn denken heb ik offers laten maken om mijn gevoel de ruimte te geven voorop te gaan. Steeds weer het annuleren van gedachten, verwachtingen, overtuigingen en oordelen. Ik heb het denken gekregen om mijn gevoel te begrijpen. Vanuit die filosofie ben ik gaan verkennen wat er diep in mezelf aanwezig is aan gevoel, kennis en kracht. Vrouwenkracht.

Verlichting is voor iedereen binnen handbereik, mijns inziens. Het is de weg naar zelfliefde, van waaruit de liefde groeit naar buiten toe. Iedere kleine stap van heling is een stap naar verlichting, naar zelfliefde, naar compassie, naar vreugde.

Iedere keer sluit ik mijn ogen en maak ik contact met wat mijn lichaam me laat voelen. Ik reis er met mijn innerlijk oog naartoe. En neem licht en liefde vanuit mijn hart mee om de boodschap van mijn pijn te begrijpen. Ik ben aanwezig, ik stel in rust mijn vragen en laat mijn fantasie de vrije loop om deze pijn te transformeren naar een gevoel van verlichting. Het licht wordt op deze manier steeds sterker in mijn binnenste. Verlichting is getroost te mogen worden, is kunnen ontvangen, is er met zachtheid naar mezelf kunnen zijn. Het kanaal tussen hemel en aarde wordt bij iedere intentie van heling gezuiverd, waardoor licht en liefde vrijelijk kunnen stromen. Een essentieel kanaal om in contact te zijn met de aardse moeder en hemelse vader die in overvloed van liefde en licht voorzien. Vanuit het eigen hart is het dan mogelijk licht en liefde naar buiten te laten stromen en te delen met de ander. Het verlangen in de ander te raken om ook het pad van verlichting te gaan.

Deze reis heeft me in contact gebracht met de elementen aarde, water, vuur, lucht en ether. Mijn innerlijke familie als zijnde de innerlijke vrouw (aarde), het innerlijk meisje (water), de innerlijke jongen (vuur) en de innerlijke man (lucht). De staat van bewustzijn, ether, zorgt dat ik met hen in contact kan zijn en zij mij hun verhaal vertellen en kracht laten zien.

Isis is de leidende godin in mezelf. Boodschapper om liefde en licht in de wereld te brengen door mijn verhaal te vertellen. Voorgaan in de reis. Mogen mijn verhalen je hart raken en het verlangen doen sterken je eigen innerlijke reis in verlichting te gaan maken. Je eigen hof van Isis te verkennen. Zij zal je in je reis in licht en liefde begeleiden en je herinneren aan jouw levensopdracht hier op aarde. Maak de reis om uiteindelijk thuis te komen bij jezelf. Oh, en vergeet niet te dansen, te spelen, te beminnen, te lachen, te zingen vanuit je volle fantasie en expressie. Bevrijd je eigen unieke vrouwenkracht!

Bon voyage!

Dankwoord

Ik wil graag diepe dankbaarheid uitspreken aan mijn naasten, mijn begeleiders en gidsen. Zij hebben mij gesteund in deze reis. Daar waar ik zelf vooropging, deed ik dat vanuit een vertrouwen dat ik werd geleid vanuit liefde.

Innerlijk meisje

Element water

Een ontstemd wolkendek pakt samen, waarbij licht en donker elkaar afwisselen. De aarde wacht op wat komen gaat. De hemel kijkt steeds dreigender. Het vraagt om verlossing. Verlossing van de zwaarte die het in zich draagt. Het zonlicht krijgt steeds minder ruimte; wordt verduisterd door het dikke wolkendeken. Eerst is er een zacht rijzen van druppels die de aarde bereiken. Daarna is er geen houden meer aan, het water stroomt naar beneden. Dat wat zo lang is vastgehouden, laat zich in de diepte vallen. In de hoop de aardse dorsten en pijnen te stillen, haar in verkoeling en troost te voorzien. Het is de dochter die huilt om het weerzien met haar moeder.

Begin van een innerlijke reis

Tranen wellen op in mijn ogen. Ik kan nog niet goed bevatten wat de pijn in mijn buik me wil vertellen. Ik word er zelfs een beetje misselijk van. Misselijk van verdriet dat dit er al zo lang is en aandacht vraagt, maar iedere keer weer in het hoekje gaat zitten met de armen over haar knieën geslagen. Ik zie een meisje. Ze draagt een wit jurkje en mooie linten in haar haren. Ze is het meisje dat ik zelf eens was. Ze zit op de grond, haar hoofd ligt op haar knieën. Ze zit er moederziel alleen. Ze heeft ook geen idee meer hoe ze de aandacht mag vragen. Elk initiatief lijkt geen manier te zijn om eens gehoord te worden. Het liefst zou ze helemaal weg zijn. Wat is de reden van bestaan als toch niemand oog voor je heeft? Uren, weken, jaren zit ze daar al. Ze lijkt op een versteende pop, zo af en toe is er nog een kleine beweging, maar iedere beweging kost haar een teveel aan energie. Energie die ze niet meer kan opbrengen. De seizoenen trekken aan haar voorbij. Ze heeft er geen oog voor. Zonder het te merken, groeit ze op, wordt ouder en neemt in een slaapstand deel aan haar leven. Ze leert koken, de was doen, helpt haar moeder waar ze kan en loopt af en toe de tuin in om naar de vogeltjes en andere diertjes te kijken. De bomen, de bloemen, de tuin in haar pracht, de schoonheid ziet ze met haar ogen, maar het diepere leven lijkt haar niet te beroeren. Ze plukt wat bloemen, zet ze in een vaas voor haar moeder en gaat weer verder met haar karweitjes. In de avond zit ze in de oude fauteuil van haar vader een boek te lezen, waarin ze wordt meegezogen in de levens van de karakters uit het boek. Wanneer ze het boek weglegt, wenst ze haar moeder welterusten en na haar vaste avondritueel stapt ze in bed en valt snel in slaap. Haar droomwereld brengt haar iedere keer weer naar de tijd dat ze nog een jong meisje was. In die droom ziet ze oude schoolvriendinnetjes, haar ouders, haar zusjes. Ze vertegenwoordigen allemaal een thema in het leven van het jonge meisje. Haar meest dierbare schoolvriendinnetje laat haar in haar droom zien dat ze verdergaat. Het kleine meisje blijft alleen achter. Daar waar het leven in bewusteloosheid is verdergegaan, is het kleine meisje achtergebleven. Ze ziet de anderen om haar heen vertrekken en haar achterlaten. Haar innerlijke vlam lijkt steeds meer te doven. Ze weet niet meer wie ze is en wat haar plekje in het totale leven is. Haar dromen laten haar zien dat ze haar eigenheid is verloren en daarmee de kracht om zichzelf te laten zien. Deze wereld die haar wezen bepaalt, lijkt haar te overrompelen en laat iedere beweging tot stiltand komen. Als bevroren, vol angst, zonder richting geeft ze zich over aan de machteloosheid en ploetert voort in haar eigen donkere nacht.

Langzaamaan voltrekt er zich een nieuw proces waarbij de innerlijke vrouw ontwaakt, na hevige pijnen in haar buik en hart. Ze voelt een nieuw leven in zich voltrekken, maar ze weet niet goed wat haar in haar binnenste zo raakt. Ze maakt contact met haar buik en voelt de aanwezigheid van een dierbaar leven in zich. Het leven dat op haar wacht. Op dit moment heerst de pijn, het verdriet en de woede in haar binnenste omdat ze geen gehoor gaf aan het verhaal wat verteld wilde worden. De verhalen die als het ware vastgeketend zijn en de afwijzing niet meer kunnen verdragen. Haar hart blijft fluisteren dat het tijd wordt om deze verhalen nu eens te gaan beluisteren. De lijdensweg heeft zichzelf lang genoeg in stand gehouden en vraagt om liefdevol licht waarbij de innerlijke vrouw zich voorbereidt op een hereniging met haar gevoel en innerlijke creatiekracht. De weg te gaan voorbij het lijden.

De verhalenbundel is geschreven vanuit gevoel. Als ware de stem van een plekje binnenin mijzelf waar mijn emoties, dromen en mijn fantasie al lange tijd opgeborgen zijn om verlost te worden. Deze weg leert mij te luisteren naar mijn innerlijke stem, mijn gevoel te begrijpen en hiermee het proces van innerlijke heling tot stand te brengen. De kracht van oude woede, pijn en verdriet te transformeren naar verlichting, vreugde en creatie.

Aantekeningen:

Innerlijk jongetje

Element Vuur

De lucht kijkt immens blauw, als een oneindige bedding van zuiver water. Het contrast is groot met de gloeiende bol van vuur aan de hemel. Hij die zijn stralen gericht heeft op zijn moeder, de aarde. De zon is verzot op zijn koperen stralen van aanschijn, wil gezien worden. Elk wezen richt zich naar hem, wil zich warmen aan zijn licht. Schuilplaatsen zetten hun deuren open om het warme licht in hun binnenste te ontvangen. De zon maakt geen onderscheid aan wie hij zijn kracht verleent. Alles wat blootgesteld is, wordt in zijn licht gevangen, of het nu leven vanuit liefde of angst betreft. Eerst is er die lokroep van warmte, maar let op: het licht speelt een dubbelrol. Het brandt zich een weg naar binnen, en nuttigt wat het op zijn weg tegenkomt om zijn doel te bereiken. Het vuur speelt het passiespel met zijn moeder. Hij sart en neemt haar mee in zijn lijden van eenzaamheid. Iedere keer wanneer zijn moeder hem afwijst. Zijn wil is wet. De gedachtewereld is zijn troef, een stormende en vernietigende kracht om zijn moeder te sarren, haar energie te verbruiken. Haar lichtfrequentie en de liefde voor haar kind leren hem zijn grenzen kennen; samen te werken in de familie van elementen. Om een liefdevolle voedingsbodem te zijn voor zijn creatiekracht.

Ilmare

Een zoemende vlieg maakt dat de stilte opbreekt en ze met haar gedachten weer bij haar werk terugkomt. Ze heeft een aantal honingraten verzameld voor het maken van haar zalven en kaarsen. Ze legt de raten onder een glazen stolp in de zon om ze te laten smelten. Haar handen zijn ruw geworden van het harde werken. Daarom wrijft ze wat gesmolten bijenwas zachtjes over de binnenzijde van haar vingers en handpalmen. De zon staat aan een helderblauwe lucht wat maakt dat het werk nog meer energie van haar vraagt. Toch is ze nog niet klaar en ze staat op om naar haar werkplaatsje te gaan. Ondertussen veegt ze het warme zweet van haar hoofd en dept met een doekje de parels die haar huid tussen haar borsten heeft gelegd.

In haar werkplaats gaat ze even zitten om haar ogen te laten wennen aan de donkere ruimte. Ook in de werkplaats wordt haar aandacht getrokken door een vlieg die zijn uitweg bij het raam wil vinden. De harde tikken tegen het raam geven het sein dat het glas hem geen uitweg gunt. De verzengende hitte, het werk dat ze die dag al verzet heeft en haar afwezige gemoed, lijken Ilmare op haar plek te willen vasthouden. Alles lijkt te knellen; zelfs de ceintuur in de jurk die ze draagt, lijkt haar te zeggen dat haar lichaam teveel in ruimte uitdijt. Het maakt dat ze uit frustratie haar ceintuur uit die riempjes rukt en deze in de hoek op de grond smijt. Ineens is daar een furieus gevoel in haar binnenste die een krachtige wervelwind vanuit haar buik doet opstuwen en de lucht via haar neus doet uitstoten. Haar ogen vullen zich met vuur en haar kaken zetten zich uiteen om aan te vallen. Over haar ruggengraat loopt een energie die haar bovenlichaam laat kronkelen. Daar is die innerlijke draak ineens weer die ze maar al te goed kent. Die zich laat zien als al haar grenzen zijn overschreden en ze uiteindelijk geen energie meer heeft om hem gekooid te houden.

De pijn komt vanuit haar baarmoeder. Haar baarmoeder lijkt een onuitputtelijke bron van lijden te zijn, waar ze haar dochter opgesloten in het donker houdt. Haar pijnen voelen als ondraaglijk en komen met grote hevigheid opzetten. Ineengedoken, huilend van verdriet en angst, wacht het meisje tot het duistere monster dat haar omvat, weer tot bedaren is gekomen. Het meisje wil in harmonie zijn, zich veilig voelen en gekoesterd worden door haar moeder. Daarvoor offert ze zichzelf iedere keer maar weer op, totdat het bewustzijn van de innerlijke vrouw zover is om de gecodeerde boodschap te ontcijferen.

Ilmare is zich meer bewust van haar pijn, voelt het dit keer beter. De pijn in haar baarmoeder wil haar iets anders zeggen. Wat is haar boodschap? Dan is er ineens een stem die spreekt vanuit haar binnenste.

‘Wat zijn je dromen? Je bent verzonken in een verhaal van onwetendheid, wat maakt dat je orde bent gaan scheppen in dat wat van je verwacht wordt. Je kent je eigen dromen wellicht geeneens meer. Als kind was je nog volop in fantasie, maar daar heb je niets meer van bewaard. Als ik je vraag: wat zijn je dromen? Je bent een kanaal van puur geluk als je begrijpt hoe je werkelijk in elkaar zit. De tranen die je laat, de woede die zich in je manifesteert, ze laten je alleen maar zien dat je jezelf verloochent. Jezelf weggeeft. Je eigen geluk is afhankelijk geworden van de goede wil van een ander. Je bent helemaal onder de voet gelopen door je eigen manipulatieve denkkracht die je wil laten geloven dat de tijd ooit nog eens anders zal zijn en je eigen geluk tot die tijd moet wachten. Eerst de ander dan jezelf is je heilige graal, die zorgt voor tekorten, afhankelijkheid en het in stand houden van lijden. Daarnaast laat je de opdracht van je eigen levensgeluk liggen.’

Haar lichaam lijkt te knellen. Een onzichtbare energie probeert zich los te wrikken binnenin haar lichaam. Het kan geen kant uit. Het voelt zich enorm tegengehouden en raakt verstrikt. Het blijft zoeken naar een uitweg, maar vindt er geen. Helemaal vermoeid valt het radeloos op de grond en barst in snikken uit. Hoelang duurt het nog voordat ik word vrijgelaten. Ze bevoelt haar buik, deze lijkt dikker te zijn geworden. Ze veracht haar dikker wordende buik. Ze krijgt er een misselijk gevoel van. Ze wil niet zien dat haar lichaam langzaam uitdijt. Het aanraken van haar buik zorgt voor een onbeschrijfelijke, energetische pijn. Ze moet kokhalzen, alsof het wezen in haar niet van haar is. Ze voelt zich overgenomen door iets wat in haar huist en niet wil vertrekken. Haar kleding komt steeds strakker te zitten waardoor ze zichzelf niet meer herkent. Zichzelf niet meer durf te tonen. Ze schaamt zich ervoor. Ze kan dat wat er in haar buik huist, niet accepteren als deel van haarzelf. Het moet eruit. Ze richt zich tot haar baarmoeder die ervoor gezorgd heeft dat dit wezen in haar is ontstaan. Ze vraagt haar waarom ze akkoord is gegaan.