Raj na kredyt E-Book

Krystyna Bezubik

• Herausgeber: Damidos
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2017

Beschreibung

Bilet do raju, który kryje się gdzieś za rogiem. Wystarczy wsiąść do pociągu. Przejechać setkę kilometrów.   Powieść o pragnieniu zmiany i wewnętrznym dojrzewaniu.Ironiczna opowieść o realiach świata naukowego. Historia na granicy jawy i snu. Symboliczna opowieść o przekraczaniu kolejnych stopni wtajemniczenia. Tym wszystkim jest „Raj na kredyt” – opowieść o młodej kobiecie, która pragnie zmiany, jaką mają jej zapewnić studia doktoranckie i praca naukowa.   Jutro coś się wydarzy. Czuje to. Każda komórka jej ciała mówi, że jutro coś się wydarzy. Że coś się zmieni.   Kolejne stopnie wtajemniczenia w świat naukowy przynoszą rozczarowanie; pozwalają bohaterce dojrzeć rzeczywistość, która kryła się za iluzją wyobrażeń i złudzeń, a wszystko to w otoczce symboli ezoteryczno-biblijnych. Autentyzm miesza się z tym, co wyobrażone.   „Raj dla kredyt” to książka dla miłośników opowieści inicjacyjnych i symbolicznych, miłośników historii osobistych.Poszukujących historii, które pozwolą im się zderzyć z własnymi demonami i złudzeniami. Inicjacyjna podróż bohaterki, jej wewnętrzna przemiana może stać się pretekstem do przemyśleń czytelnika.   Według recenzentów:   Raj na kredyt to książka o poszukiwaniu drogi do wnętrza siebie, drogi do spełnienia marzeń i przeistoczenia w innego, lepszego człowieka. (…) To powieść, która pochłonie nie tylko wielbicieli subiektywnej, intymnej literatury, poszukujących fundamentalnych prawd o ludzkiej egzystencji; swój świat odnajdą w niej także czytelnicy zafascynowani jungowską psychologią głębi opisującą fascynujący, tajemniczy świat archetypów – tworów naszej wyobraźni odpowiadających pierwotnym reakcjom na rzeczywistość.   Dominik Sołowiej, krytyk literacki   Proza Krzysi Bezubik? Porusza, gdy stoję. Uspokaja, gdy jestem nadmiernie poruszony.   Adam Siemieńczyk, poeta

Leseprobe

© Copyright by 

Krystyna Bezubik & e-bookowo

Redakcja i korekta: Elżbieta Sokołowska

Korekta techniczna: Jacek Żybura

Projekt graficzny okładki: Gabriela Szymańska

Zdjęcie autorki na okładce: Kasia Znana

ISBN e-book 978-83-7859-884-8

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e–bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie II 2017

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu

niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii

metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie na jakimkolwiek nośniku

powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.

Rodzicom i dziadkowi Wacławowi

Miało być niebo do wynajęcia. Tak na początku sądziła. Może cudze, ale prawie jak własne. Z możliwością ustawienia mebli po swojemu. Bez zobowiązań.

Wyszedł raj na kredyt. Zmiana niby niewielka, leksykalna, a jednak tak ogromna, że odczuwalna w każdej tkance ciała. Widoczna w każdym skręcie linii papilarnych, wyrazie oczu, ust, kolorze włosów.

Raj na kredyt. Budynek. Raczej historyczny. Raczej szary. Bardziej czyjś niż jej. Może nawet nigdy nie był jej…?

Jak o tym pisać? Jak zacząć?

Krąży po jej głowie od tak dawna. Może wystarczy zacząć od dnia, w którym stała przed wielkimi drzwiami. Jednymi z wielu. To, że akurat te były wejściem do budynku, rozpoznała po dzwonku elektrycznym na ścianie. I może jeszcze po koszu na niedopałki stojącym w pobliżu.

Wielkie drzwi do wielkiego budynku. Na chwilę wstrzymała oddech. Poczuła, że traci równowagę. Zamknęła oczy. Oparła rękę o filar, który niepokojąco tracił swoje kontury. Rozpływał się w mgle domysłu, mgle zemdlenia. Lecz dotyk nie kłamał. Była materia. Był kamień. Nie było konturów.

Kłamały oczy, więc je otworzyła. Odetchnęła głębiej. Drzwi były do otwarcia. A wraz z nimi pytania, bez których by nie istniała. Pchnąć czy pociągnąć? Ten dylemat nie zaprzątał jej głowy zbyt długo, a może nawet nie zaprzątał ani przez chwilę. Nie musiała sprzątać głowy, aby ciało działało.

Pchnęła drzwi. A może pociągnęła? Weszła do przedsionka. (Czy w gmachach też są przedsionki? Czy tak nazywa się ten fragment budynku między drzwiami pierwszymi a drugimi? Ileż pytań do dysertacji naukowych budziło tych kilka metrów kwadratowych!). Ale przecież nie o tym miała pisać.

Siadała przed komputerem, aby zdać relację. Aby sobie przypomnieć, jak zaczęło się to wszystko. A więc po kolei.

Weszła do środka. Zostawiła w szatni płaszcz. Spojrzała w lustro. Pomalowała usta. Tak, chyba właśnie tak to się zaczęło. Szatnia. Lustro. Uprzejme „Dzień dobry” rzucone w powietrze. Kilka pytań w głowie. Kilka marzeń, do których głośno się nie przyznawała. I może jeszcze odrobina naiwności. Takiej dwudziestokilkuletniej.

Kiedy to było? Kilka lat temu? A może kilka wieków temu, gdy język jeszcze wyrażał to, co niewyrażalne? Wtedy zaczęła od drzwi i pytań bez odpowiedzi. A dziś? Co dziś pozostało? Ironiczna kpina czy autoterapia? Poczucie zmarnowanego czasu czy zwycięstwo nad czymś niewiadomym? A może tylko półka z książkami? Wspomnienie budynku i symboli, które już na zawsze będą przemawiać tylko do niej. I może jeszcze stopnie, bo przecież wszystko działo się na piętrze. I może jeszcze kredyt. Chociaż kredyt zaciągnęła wcześniej. Znacznie wcześniej.