Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
Misdaadroman door Henry Rohmer De omvang van dit boek komt overeen met 140 paperback pagina's. Het formaat van dit boek komt overeen met 104 paperback pagina's. Misdaadroman uit de NEW YORK DETECTIVES serie over rechercheur Bount Reiniger. Een jongeman raakt in de ban van Ierse terroristen - privé-detective Bount Reiniger moet hem bij zinnen brengen en steekt een wespennest aan. Al snel staat de New Yorkse onderzoeker zelf op de dodenlijst van de terroristen... Een Bount Reiniger thriller. Henry Rohmer (Alfred Bekker) is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 114
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Henry Rohmer
Samenzwering van de moordenaars: Thriller
Inhaltsverzeichnis
Samenzwering van de moordenaars: Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
Samenzwering van de moordenaars: Thriller
Misdaadroman door Henry Rohmer
De omvang van dit boek komt overeen met 140 paperback pagina's.
Het formaat van dit boek komt overeen met 104 paperback pagina's.
Misdaadroman uit de NEW YORK DETECTIVES serie over rechercheur Bount Reiniger.
Een jongeman raakt in de ban van Ierse terroristen - privé-detective Bount Reiniger moet hem bij zinnen brengen en steekt een wespennest aan.
Al snel staat de New Yorkse onderzoeker zelf op de dodenlijst van de terroristen...
Een Bount Reiniger thriller.
Henry Rohmer (Alfred Bekker) is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
Henry Rohmer is een pseudoniem van Alfred Bekker
© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
"Deze man moet sterven!"
De zwart-witfoto lag op de rustieke houten tafel, en een paar seconden lang zei geen van de aanwezigen een woord. Vijf mannen stonden rond de tafel. Degene die het laatst had gesproken was een lange, uitgemergelde man wiens haar waarschijnlijk ooit vuurrood was geweest.
Nu waren ze helemaal grijs op een paar strengen na. Zijn intelligente ogen flitsten terwijl hij de een na de ander onderzocht. Geen enkel detail leek hem te ontgaan.
"Ik heb die man eerder gezien," verbrak een van de mannen de stilte. "In de krant..." De grijsharige man knikte.
"Dat zou best kunnen. Hij is een rechter. Zijn naam is William Doherty."
"Ik heb die naam eerder gehoord. Schijnt een stoere hond te zijn."
"Zelfs stoere honden worden begraven!"
"Heb je al een plan, Seamus?"
De grijsharige man knikte. "U kunt beginnen met uw voorbereidingen." De zweem van een glimlach flitste over zijn gezicht. "Je weet hoe groot de oren zijn die de andere kant heeft! Dus let goed op. Voordat we echt beginnen, moeten we wachten op instructies van bovenaf..." Na een korte pauze vroeg iemand: "Hoe zit het met de nieuwe jongen?"
Seamus trok zijn wenkbrauwen op.
"Deze McDowell?"
"Ja. Ik heb geregeld dat hij er vandaag niet is. Net zoals je zei."
"Wat is er met hem, Patrick?"
"Gaat hij deelnemen aan de operatie?" Seamus vernauwde zijn ogen een beetje en wreef toen over zijn vooruitstekende neus. Hij leek na te denken, niet helemaal zeker wat het juiste was om te doen. Toen keek hij op en verklaarde: "Luister, Patrick! Je kunt McDowell vertellen dat er een operatie op komst is en dat hij - misschien - mee mag doen. Maar niet meer!" Patrick knikte.
"Oké... Maar ik zeg je, de man is in orde. Nog steeds een beetje groen achter de oren en met veel pluisjes in zijn hoofd, maar verder in orde! En hij is ook niet dom."
Seamus haalde zijn schouders op.
"Je hebt misschien gelijk. Maar toch! - Ik wil geen onnodig risico nemen! Dus doe wat ik zeg."
"Oké."
"Ik wil niet dat hij details weet. Noch over wie het gaat, noch over iets anders." Seamus wendde zich van Patrick af en keek van de ene man naar de andere, alsof hij door hun gezichten heen in hun hersenen probeerde te kijken.
Niemand van hen zou ooit aan Seamus' gezag hebben durven twijfelen. Ze wisten dat zijn woord telde. "Over een week ben ik terug," legde hij uit. "En dan zullen jullie meer weten."
Dat was het einde van de vergadering.
Patrick nam de zwart-wit foto van de tafel en bekeek hem nog eens voordat hij hem teruggaf aan Seamus.
"De hond verdiende echt een kogel in zijn kop, nietwaar?"
Er was nu een harde ruk aan Seamus' mondhoek. Een gezichtsspier vertrok lichtjes.
"Hij verdiende meer dan dat, Patrick!" antwoordde de grijsharige man streng. "Geloof me!" Patrick had nooit getwijfeld aan iets dat uit Seamus' mond was gekomen. Nooit. Niet al die jaren.
2
Bount Reiniger, de bekende New Yorkse privédetective, stond voor het raam en keek uit naar de helderblauwe lucht boven Central Park. Zijn handen zaten in zijn broekzakken. Hij hief zijn brede, gespierde schouders op en haalde diep adem voordat hij zich weer omdraaide naar de man die in zijn kantoor was gaan zitten.
De man had duidelijk overgewicht en zijn driedelige pak was zeker een duur maatpak. Zijn haar was blond, maar had een sterke rode zweem. En als je naar zijn naam keek, was het duidelijk dat hij Ierse voorouders moest hebben.
Zijn naam was Rory Keogh en hij had meer geld verdiend in de vastgoedsector dan hij ooit in zijn leven zou kunnen uitgeven. Veel problemen konden worden opgelost met geld, maar de zaak die Rory Keogh op dit moment bezighield hoorde daar niet bij. Geld alleen zou geen verschil maken.
"Het zou goed zijn als u me langzaam en duidelijk vertelt wat u wilt dat ik voor u doe, meneer Keogh," zei Bount Reiniger terwijl hij een sigaret nam en die in zijn mond stak. Hij bood Keogh er ook een aan, maar die wilde hem niet. Bount nam het eerste trekje, blies de rook uit en voegde eraan toe: "Je stelt me vraag na vraag, maar je komt niet met je ding naar buiten! Ik vraag me af waar dit over gaat!"
Keogh maakte een hulpeloos gebaar. Een gespannen glimlach kruiste zijn gezwollen gezicht.
"Neem me niet kwalijk, meneer Reiniger. Het was helemaal niet mijn bedoeling om uw tijd te verspillen. Maar laat het een troost voor u zijn: Tijd is geld voor ons beiden, maar mijn tijd is minstens twee keer zo duur als de uwe! Zelfs als uw bureau het zo goed doet als ik hoor!" Bount grijnsde.
"Men hoort juist. Niettemin! Het beste is om me gewoon te vertellen wat je zorg is en ik zal je vertellen of ik iets voor je kan doen!"
Hij haalde zijn schouders op. "Oké," mompelde hij. "Waarom niet, eigenlijk? Misschien kun je het ergste voorkomen!" Hij keek Bount eerlijk aan. "Ik ben de zoon van een arme Ierse immigrant, meneer Reiniger."
"Haar naam suggereert zoiets."
"Toen mijn vader hier kwam, was hij zo arm als een kerkmuis. Twee jaar later was hij dood. Hij werkte in de bouw. Een stalen balk doodde hem. Ik was toen 15. Het was een moeilijke tijd voor mijn moeder, de jongere broers en zussen - en voor mij. Ik wil dat je dit weet, zodat je beter begrijpt wat er gebeurd is. Ik zie eruit als een Amerikaan en dat staat ook in mijn paspoort. Ik heb zelfs geen accent meer dat me zou kunnen verraden - hooguit mijn naam. Maar in mijn hart ben ik altijd Iers gebleven. De banden zijn nooit verbroken."
Bount fronste zijn wenkbrauwen.
"Ik begrijp het," mompelde hij, maar eigenlijk begreep hij nog steeds niet wat Keogh bedoelde.
"Weet je wat de IRA is?" vroeg hij.
"Het 'Ierse Republikeinse Leger'? Een ondergrondse organisatie die met haar terroristische aanslagen wil dat de Britten zich terugtrekken uit Noord-Ierland en de zes graafschappen in het zuiden bij de Republiek Ierland voegen."
"Dat zegt u heel onvriendelijk, meneer de schoonmaker. Maar laat maar zitten! Het gaat over mijn zoon Jack. Hij is ondergedoken en ik vermoed dat hij naar Ulster is om zich bij de IRA aan te sluiten." Rory Keogh slikte en kreeg een lichte blos op zijn gezicht. "Je kunt wel raden wat dat betekent."
Bount trok zijn wenkbrauwen op.
"Waar ben je bang voor?"
"Hij zou vele jaren achter de tralies kunnen belanden. Hij kan misschien zelfs een moordenaar worden en zijn leven verpesten! Bovendien is hij nog helemaal groen achter de oren."
"Hoe oud is hij?"
"Negentien. Hij is gestopt met school." Hij ademde hoorbaar uit. "Hij stopte met alles, eigenlijk. Een echte mislukking, hoewel alles hem werd voorgekauwd. Hij groeide niet op zoals ik! Hij wilde niets! Alleen het beste was goed genoeg voor hem, hij hoefde het alleen maar te pakken. Ik wil dat hij op een dag overneemt wat ik heb opgebouwd, maar als ik denk aan wat er zal gebeuren als ik op een dag mijn ogen sluit, zie ik zwart."
"En waarom denk je dat hij naar Noord-Ierland is gegaan?"
Keogh richtte zijn blik op Bount, alsof hij even overwoog of hij het de privé-detective moest vertellen of niet.
"We hebben erover gesproken," zei hij toen nogal gedwee. "We spraken vaak over wat er nu in Belfast of Derry gebeurt. Over het onrecht, over de burgeroorlog. En nu..." Hij sprak niet verder en dus eindigde Bount voor hem.
"Nu is de jongen naar Belfast gevlogen om te bewijzen dat hij ook een hele vent is!" Keogh knikte.
"Ja, zoiets. Tenminste, dat neem ik aan."
"Ik heb geen grote sympathie voor de IRA," verklaarde Bount Reiniger openlijk. "Het opblazen van onschuldige mensen met autobommen is in mijn ogen allesbehalve een heldendaad!"
"Het gaat over vrijheid van de Britten!"
"Kan me niet schelen waar het over gaat, meneer Keogh. Het blijft hoe dan ook afschuwelijk."
"Het enige waar ik nu om geef is Jack! Voor zijn leven, meneer Reiniger! Voor het leven van mijn zoon!"
Bount knikte en schoof wat dichter naar Keogh toe. De privédetective ging half op het bureau zitten.
"Het is algemeen bekend dat de IRA een aanzienlijk deel van zijn kapitaal krijgt van Amerikaanse burgers van Ierse afkomst. Uit bepaalde romantische gevoelens die jij ook met mij schijnt te delen!"
"Daar ga ik niets over zeggen, meneer Reiniger."
"Kan het zijn dat een of twee bommen die aan de andere kant van de grote vijver afgaan misschien betaald zijn met jouw geld?" Bount verwachtte niet dat zijn tegenhanger zou antwoorden, maar vervolgde: "Maar nu het over je eigen zoon gaat, krijg je plotseling koude voeten!"
"Als je in mijn positie was, zou je je niet anders voelen!"
"Heel misschien."
"Reiniger, je bent mijn laatste hoop! Haal Jack terug! Ik geef je een blanco cheque als je dit voor me doet!"
"En wat als hij helemaal niet terug wil? Wat wil je dan dat ik doe? Hem ontvoeren?"
Keogh haalde zijn schouders op. "Doe wat je kunt, schoonmaker. En als hij nog steeds niet van zijn ideeën af te brengen is, dan heb ik tenminste alles geprobeerd. Je zou Jacks leven hiermee kunnen redden!" Ja, dacht Bount. En misschien niet alleen het leven van deze door een minderwaardigheidscomplex gedreven verwende miljonairszoon!
"Wat als hij helemaal niet naar Belfast vliegt?" vroeg Bount.
"Waarom zou hij anders onderduiken? Nee, ik denk dat hij in Belfast is of probeert daar te komen. Hij heeft geld opgenomen van de rekening die ik voor hem heb geopend. En hij heeft ook een keer heel specifiek gesproken over iets doen. Begrijp je dat, Reiniger?
"Ik weet het niet..."
"Vechten met geweer in de hand om Ulster te bevrijden!"
"Ik hoop dat je het mis hebt en dat we hem hier ergens oppikken."
"Ik hoop het ook." Hij haalde diep adem. Toen zei hij: "Oh, ja, er is nog iets anders, meneer Reiniger. Ik vond het tussen zijn spullen." Hij reikte in de binnenzak van zijn colbert en legde een dikke, nogal gehavende brochure op tafel. "Dit is een gids van alle particuliere pensions in Noord-Ierland." Bount nam het boekje aan en bladerde het door. Het was nog steeds geen bewijs dat Jack werkelijk de reis over de plas had gemaakt. Het pleitte er zelfs tegen, want waarom zou hij in dat geval dit boekje achterlaten?
Toen werd Bount boos.
"Sommige pagina's zijn uitgescheurd," merkte hij op.
"Misschien stonden de adressen waar hij heen wilde erop!" zei Keogh en Bount knikte.
"Ja, dat zou kunnen..." Hij zou een compleet origineel krijgen bij het volgende reisbureau. Misschien was het een aanwijzing.
Bount gaf Keogh een ernstige blik en vroeg toen, na een moment van aarzeling, "Jack heeft geen bericht achtergelaten?"
"Nee."
"Misschien niet voor u, Mr. Keogh. Immers, de relatie tussen u en uw zoon was niet de beste, zoals u me vertelde."
"Wie nog meer?"
"Heeft hij geen kennissen? Vrienden? Een meisje, misschien? Heeft uw zoon een vriendin?"
Keogh trok een bedachtzaam gezicht en knikte uiteindelijk. "Jack had nooit veel vrienden. Maar er was een meisje. Ik zag haar een paar keer. Ik denk dat ze Suzanne heette. Hij heeft zelfs een tijdje bij haar gewoond."
"Is dat zo? Wanneer is het afgelopen?"
"Hij trok twee maanden geleden weer bij me in." Keogh haalde zijn schouders op. "Hij deed erg geheimzinnig. We spraken er verder niet over. Misschien verloor hij zijn verstand omdat die Suzanne het uitmaakte."
"Wanneer is hij verdwenen?"
"Voor vier, vijf weken."
Bount fronste. "Waarom richt je je nu pas tot mij?"
"Ik dacht dat hij zich had verzoend met Suzanne en weer bij haar introk. Toen ontdekte ik eergisteren dat ze hem niet meer heeft gezien sinds hun ruzie."
"Heb je aangifte gedaan van vermissing?"
"Natuurlijk, maar je weet zelf wat zoiets oplevert!"
"Waar kan ik die Suzanne vinden?"
Rory Keogh reikte in de binnenzak van zijn jas en haalde er een adres- en telefoonregister en een kleurenfoto van zijn zoon uit. "Het zou in Jack's adresboek moeten staan," zei hij. "De foto is misschien niet de meest recente, maar u zult hem er zonder moeite mee kunnen identificeren. Heeft u nog iets anders nodig?"
"Ja, ik wil zijn kamer bekijken. Zijn persoonlijke dingen, begrijp je?"
"Als je daar enige hoop op hebt, meneer Reiniger. Als u het mij vraagt, kunt u nu meteen een ticket naar Belfast boeken!"
Bount knikte.
"Dat kan nog komen. Maar eerst wil ik rondkijken voor aanwijzingen. Voordat ik ga rondneuzen in zo'n explosief wespennest als Belfast, wil ik eerst wat meer weten. Dat moet je begrijpen."
Bount kon aan Keogh zien dat hij dit tijdverlies vond. Maar Bount liet zich er niet van weerhouden de zaak op zijn manier aan te pakken.
