Wiersze E-Book

Krzysztof Kamil Baczyński

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Poesie und Drama
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2015

Beschreibung

Poezja Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, zebrana w tomie „Wierszy”, jest głosem pokolenia tragicznego – ludzi, których wejście w okres dorosłości naznaczone zostało przez świat wojny i okupacji. Doświadczenie to odcisnęło bardzo wyraźny piętno na twórczości poety, na kształcie artystycznym utworów, na tematyce wierszy, także na poglądach i moralnych ukształtowaniu twórcy. Zrodziło to katastrofizm utworów – bijący z nich pokoleniowy katastrofizm, pesymizm, przekonanie o nieuchronnym zbliżaniu się śmierci i końcu przedwojennego porządku. Cała twórczość młodego Baczyńskiego wyraża więc wątek apokalipsy dokonanej, spełnionej.

Leseprobe

Krzysztof Kamil Baczyński

Wiersze

Wybór

Warszawa 2015

Magia

Dym układa się w gryfy, postaci i konie

nad rozlewanym ogniem, a on czesząc grzywy

żółtych płomieni, woła: – Przez gwiazdy zielone

zaklinam cię demonie, Aharbalu, przybądź.

Wtedy przez pustą ramę portretu wychodzi

duch ogromny szeleszcząc od niebieskich iskier

i staje u pułapu jak wstrzymany pocisk

naprężonych obłoków i unosi wszystkie

zebrane dymy w sobie. Wtedy on zbielały,

porywany przez ciszę, trojony przez cienie

– Aharbalu – zaklina – przez ten dym stężały;

– Aharbalu – zaklina – przynieś jej wspomnienie.

Więc w suchym trzasku iskier rośnie łuk różowy

piersi wygiętych twardo, ust rozwartych koncha,

podłużne liście powiek. Wtedy z jego głowy

odrzuconej w odległość wypływają oczy

jakby łzy, w których widać odwrócony obraz

coraz mniejszy; i płacze: – o siostro niedobra –

A już ona jak kamień rozpuszcza się w nocy.

Legenda

Wydęte karawele o żaglach z czerwonych motyli

pachnące cynamonem, pieprzem i imbirem

upływają po morzach mosiężnych, a w tyle

delfiny ciągną jak antyczne liry.

Jacyż na rufach zdobywcy

odlani z płynnego złota,

w pieśniach wysmukłych jak skrzypce,

z puszystym wejrzeniem kota.

A zawsze tak samo daleko

dzwonią na widnokręgu

maleńkie archipelagi,

które dosięgnąć ręką.

Tam w wyspach małych jak uśmiech,

przez dżungle tygrysiej trawy

wędrują złote strusie

i szyldkretowe żyrafy.

W różowym hamaku wybrzeża

koń purpurowy gna,

a z dziupli zagląda w pejzaż

maleńki induski strach.

Kto ten krajobraz zbudował

na wiotkim cieniu zamyśleń,

nad trąbką wiatru wydymał

policzki wezbrane jak wiśnie?

Oto zwrotniki płonące

jak złoto – czerwone piekło.

Maleńkie archipelagi

zawsze tak samo daleko.

Strzelały race gwiazd

w przestrzeń wydętą i ślepą,

spadały księżyce na płask

do dna stopionego w srebro.

Śpiewały ryby skrzydlate

pieśni przejrzyste i szklane,

kiedy w wyblakłe rano

okręt upływał nad światem.

Oto legenda marzeń,

drżących ptaków ze snów.

Nocą to – tylko żeglarze

płyną na dziwny łów:

Patrzeć, patrzeć na niebo smutku,

nad ciemne drzewo historii –

tam białe trupy zdobywców,

herosów zastygłych w Orion.

Tam tylko w hamaku plaży

dziewczynki z miedzi kołyszą

pieśni zgubionych żeglarzy

zarosłych czasem i ciszą.

Ballada o rzece

Rzeka pachnie jak ryba,

ryba jest liściem deszczu

oderwanym od białej gałęzi szelestu,

od zbuntowanych okrętów chmur.

A wyginane rybitwy

złożone do wiotkiej modlitwy

ciągną niebem błyszczący jak brzeszczot,

omotujący ciasno sznur.

Rzeka się w niebie odbija,

Czy niebo rzekę wymija

tocząc kuliste chmury na drugi brzeg?

Brzeg odległy o bulgot.

Stoisz w słońcu wykuta,

wijesz z muszli zielonej

piosnkę na cztery nuty.

Stoisz w łusce i płoniesz

w ciszy martwej jak smutek

tylko bieli się po niej

piosnka na cztery nuty.

Dokąd idę? po płaskim lustrze

czy po niebie głową w dół?

Rozcinają się sny upalne

nożem fali ostro na pół.

Dokąd idę? Czy brzeg się zbliżył,

czy opadłem w obłok wyżej,

czy w ślimaczy po oczach ciągnący się muł?

Stoisz w niebie, na brzegu, czy w lustrze?

Słońce zewsząd zapala się w łusce,

płynę w lejach – szklisty wodnik.

Rzeka pachnie jak ryba,

w porcie prąd się urywa,

płynę wodą, piorunem, czy błyskiem pochodni

trup o oczach jak obłok zastygły.