Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: CassiopeiaPress
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
door Luke Sinclair (299) "Alleen Larry doorzag zijn bloedige spel" Het paard slaakte een kreet en knikte met zijn achterhand toen de ruiter hem naar achteren rukte. Flynn had net genoeg tijd om zijn benen op te trekken zodat hij niet onder het tuimelende paard viel. Hij trok het dier met harde hand op zijn zij en rukte het geweer uit de schede. Hij wachtte tot het stof opzij waaide en zijn zicht vrijmaakte. Hij wist dat het paard niet meer zou opstaan. Want hij had de doffe klap van de kogel gehoord toen die het lichaam van het paard raakte.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 151
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Luke Sinclair
De duivel met de ster: Western
Inhaltsverzeichnis
Copyright
De duivel met de ster: Western
Copyright
Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
De duivel met de ster: Western
door Luke Sinclair
"Alleen Larry doorzag zijn bloedige spel"
Het paard slaakte een kreet en knikte met zijn achterhand toen de ruiter hem naar achteren rukte. Flynn had net genoeg tijd om zijn benen op te trekken zodat hij niet onder het tuimelende paard viel. Hij trok het dier met harde hand op zijn zij en rukte het geweer uit de schede. Hij wachtte tot het stof opzij waaide en zijn zicht vrijmaakte. Hij wist dat het paard niet meer zou opstaan. Want hij had de doffe klap van de kogel gehoord toen die het lichaam van het paard raakte.
Het blaffen van de schoten was nu opgehouden, maar er werd nog steeds geschreeuwd. Ze kwamen om een blanke man te doden en zijn scalp en wapens mee te nemen, zoals ze al zo vaak hadden gedaan. Flynn voelde al uren dat ze er waren; zijn instinct had het hem verteld.
Maar wat had het voor zin om terug te gaan? Als hij genoeg munitie en een goede dekking had, zou hij het misschien een tijdje kunnen volhouden. Larry Flynn's enige dekking was zijn stervende paard.
Nu kon hij ze ook zien: Een wilde horde met een fanatieke wil om te doden, met beschilderde gezichten en wapperende haren en kleurige veren op lansen en geweren.
Een onstuimig stel op stoere, stoffige paarden. Ze moeten gedacht hebben dat hij al verslagen was, want ze reden recht in zijn vuur.
Flynn veegde de voorste ruiter met één kogel van zijn paard. Zonder nauwkeurig te kunnen richten, joeg hij de kogels uit de loop zo snel als hij de bolt-action boog heen en weer kon rukken.
*
Een van de paarden rolde om in een stofwolk. Een ander struikelde erover en sloeg zijn berijder tegen de grond. Larry Flynn vuurde non-stop in de wirwar van stof, paarden en menselijke lichamen. Een van de Apaches schoot een pijl af die zich met een doffe plof in het lichaam van het paard boorde. Het dodelijk gewonde dier steigerde en wierp Flynn naar achteren. Het geweer gleed bijna uit zijn bezwete handen. Een Apache rende te voet op hem af. Flynn hief het geweer en kromde zijn vinger, maar het geweer was leeg. Flynn liet het vloekend vallen en rukte de revolver tevoorschijn. De kogel raakte de Apache recht in de borst en wierp hem in het stof.
Er waren nog maar vijf kogels over voor Flynn - en zijn mes.
Maar de Apaches braken op dat moment plotseling hun storm af. Ze rukten hun pinto's rond, spatten uit elkaar en probeerden de dennenbomen aan weerszijden van het stoffige pad te bereiken. Ze hadden een hekel aan gericht vuur en waren altijd dol geweest op hinderlagen en verrassingsaanvallen.
Een onderbreking voor Flynn, maar hij wist dat ze terug zouden komen.
Hij stopte de revolver in zijn zak en pakte het Henry geweer. Hij brandde zijn vingers aan de gloeiend hete loop, maar schonk er geen aandacht aan. Haastig schoof hij nieuwe patronen in het buisvormige magazijn. Terwijl hij dat deed, bleef hij naar de dennen kijken. Hij kon hier niet blijven, want ze zouden hem omsingelen.
Hij viste naar de waterfles en keek naar de lage rotsbarrière die het zicht naar de horizon blokkeerde. Daar kon hij misschien een uur langer blijven.
Hij rende terwijl er nog hoop was om de rotsen te bereiken. Maar hij had het mis. Hij hoorde aan hun geschreeuw dat ze weer achter hem aan zaten. En nu had hij niet eens het dode paard als dekking. Hij stopte en draaide zich om. Breedbenig, geweer in de hand, stond hij op het stoffige pad op hen te wachten, klaar om te doden en te sterven.
Hij schoot er een neer. De volgende kon hij alleen met een klap van het paard krijgen. Hij ontweek een lans, raakte het paardenlichaam en werd opzij geslingerd. Hij greep een van de ruiterloze paarden en probeerde zich op zijn rug te slingeren. Het dier deinsde achteruit. Hij struikelde en zijn voeten sleepten over de grond. Eén hand hield nog steeds het geweer vast. Het geschreeuw was overal om hem heen. De Indianen speelden kat en muis met hem.
Uiteindelijk lukte het hem echter om op de rug van het paard te komen en recht te staan. Hij stootte de stalen loop van zijn Henry-geweer in een van de beschilderde gezichten en stak meedogenloos de sporen in de flanken van het paard. Het paard loeide en ging er vandoor. Iemand probeerde hem tegen te houden. Hij bukte. De klap wierp hem op de nek van de Apache pony en raakte het andere paard recht in de zij. Het viel hinnikend in het stof. Flynn sprong eroverheen en dreef het paniekerige dier het open veld op.
Ze kwamen achter hem aan en moedigden elkaar aan met luid geschreeuw. Nu begon het een spel te worden waar ze van genoten. Een klopjacht waarin ze hun vaardigheid en uithoudingsvermogen konden bewijzen. Een spel dat al populair was bij adolescente krijgers. Alleen voor Leslie Flynn was het een jacht op leven en dood.
Apachen wisten hoe ze het allerlaatste uit een paard moesten halen en hoe ze de kracht van een dier nauwkeurig konden inschatten tot het punt van volledige instorting. Flynn had geen andere keuze dan zijn dier net zo meedogenloos op te jagen. Maar hoe hard hij ook worstelde, zijn achtervolgers kwamen dichterbij. Twee haalden hem in op de rechterflank en duwden hem weg in de richting van een ondiepe bergkam. Flynn was ervan overtuigd dat daar meer Apaches waren, maar hij kon niets anders doen dan toegeven aan hun druk.
Het dier onder hem hijgde en zijn longen pompten als blaasbalgen. De heuvelrug schoof links langs hem heen en, zoals hij verwachtte, verschenen daar plotseling drie ruiters, schreeuwend en zwaaiend met hun wapens, in een poging hem terug te drijven naar de andere flankruiters. Op deze manier wilden ze hem opjagen tot zijn paard bezweek.
Flynn zette de sporen hard in en ging op weg naar een pijnboombos ongeveer anderhalve kilometer verderop.
Er klonken schoten op hem af, maar natuurlijk misten ze uit de volle loop van hun zeurpieten. Het paard onder Flynn vertraagde al, zijn adem scherp en hees, en het was nog minstens een halve mijl naar dat bosje.
De twee flankruiters drongen dicht tegen hem aan. Ze hadden de snelste en duurzaamste paarden, en Flynn had duidelijk niet een van de beste. Maar hij liet zich niet door hen naar de andere kant terugdringen. Hij vuurde een schot op ze af en ze probeerden niet dichterbij te komen. Ze leken te weten dat zijn paard vroeg of laat toch het onderspit moest delven. Flynn kon niets meer uit de Indiaanse pony krijgen en hij was ook niet gewend aan het primitieve houten Apache-zadel.
Het was nog ongeveer tweehonderd meter naar dat dennenbosje toen het paard in een of ander gat stapte en viel. Flynn vloog door de lucht en raakte de grond. Ergens raakte zijn waterfles een rots. Het paard kantelde en Flynn rolde door het stof, buiten het bereik van de slaande hoeven. Hij lag een paar tellen versuft en richtte toen zijn hoofd op.
Ze waren nu behoorlijk dichtbij. Hij greep zijn geweer en sprong overeind. Een lans boorde zich in de harde grond naast hem en bleef erin steken. Hij vuurde een haastig schot af, maar miste. De ruiter zwaaide af en beschreef een boog. Rennend raapte Flynn zijn waterfles van de grond en zocht dekking achter een steen.
De Apaches dreven hun pinto's wild heen en weer. Hun geschreeuw klonk als het gegil van een opgewonden roedel honden die een gewonde beer heeft. Flynn vuurde snel achter elkaar om hen te laten zien dat hij hen geen enkele kans wilde geven. Maar hij kon de snel bewegende doelen niet raken. Zijn adem kwam met horten en stoten en zijn handen trilden van de inspanning van de zware rit. De kruitdamp van zijn eigen wapen blies bijtend in zijn gezicht. Het was slechts een kwestie van momenten voordat ze hem hadden.
Hij stopte met vuren om de paar patronen die hij nog had niet nutteloos te verspillen. Met een ratelende adem wachtte hij tot ze zijn dekking zouden omzeilen en in zijn rug terecht zouden komen.
Een jonge krijger hield met zijn rechterhand zijn geweer boven zijn hoofd en rukte het steeds weer omhoog. Terwijl hij dat deed, schreeuwde hij luid en blafte en draaide zijn briesende paard rondjes totdat het opstuivende stof hem bijna omhulde. Toen rende hij er plotseling vandoor, zijn paard hard bewegend met zijn hielen. Zijn geschreeuw was schril en zenuwslopend, vooral als je alleen was en al snel zonder munitie kwam te zitten.
Nu werd het serieus voor Flynn. Deze jonge krijger was in een gevaarlijke vechthysterie terechtgekomen en hij sleurde de anderen met zich mee. Aan de overwinnaar behoorde de glorie, de scalp en de buit. Voor de overwonnenen bleef alleen de dood over, naamloos ergens in de uitgestrektheid van de woestijn.
Het fijne zand knarste toen Leslie Flynn zijn tanden op elkaar klemde en zijn geweer hief. Maar hij kon de Apache niet raken terwijl hij laag op zijn paard bukte. Flynn moest op het paard schieten. De Apache sprong als een hagedis weg van het duikende paard en rende op Flynn af. De kogel miste hem op een haar na. De kogel miste hem op een haar na. Flynn rukte de hanger van zijn Henry naar voren en liet hem terugklikken. De lege huls sprong rokend uit het slot en hij haalde de trekker al over. Maar het schot kwam niet. Er klonk alleen een klik.
Flynns lippen persten zich op elkaar. De Apache sprong voor hem op en een schot rukte hem tegen de grond, waardoor zijn trillende lichaam in het hete zand werd geslingerd. Wie had dat verlossende schot afgevuurd?
Stomverbaasd draaide Flynn zich om en zag twee ruiters uit het bos op hem afkomen. Eerst dacht hij dat hij voor de gek werd gehouden door een zintuiglijke illusie, maar daar was de dode Apache voor hem en de anderen zwaaiden af en verdwenen tussen de rotsen.
Als deze twee ruiters alleen waren, moesten ze wel gek zijn om zich met zoiets in te laten. Nog steeds verbijsterd staarde Flynn naar hen. Beiden reden op machtige dieren en kwamen snel dichterbij.
"Hé," riep er een, "waar wacht je op, man?" Hij haalde een voet uit de stijgbeugel en stak zijn hand uit naar Flynn. "Kom op, dan kunnen we hier weg!" Hij keek naar waar de Apaches waren verdwenen. "Ze houden niet van zulke verrassingen, maar ze komen terug zodra ze zich hebben georiënteerd."
Flynn pakte zijn watercontainer, rende naar de ruiter en trok zichzelf achter hem aan op het paard. Een grote vos met krachtige spieren. De grote man die voor Flynn in het zadel zat, was een forse kerel die al dik was. Hij gaf de tweede man met het geweer een zwaai om vooruit te rijden en trok toen de baai om.
"Jeaah!" Ze galoppeerden in de richting van het dennenbos.
Ondertussen waren de Apaches bijgekomen van hun verbazing over de vreemde ruiters en achtervolgden ze hen.
"Ze komen eraan," mompelde de man voor hen, na een blik over zijn schouder.
"We geven ze zo een run voor hun geld," zei de ander, die samen met Flynn op het paard zat. "We hebben verderop dekking tussen de bomen."
Ze sprongen van hun paarden toen ze de rand van het bosje bereikten. Flynn hield zijn geweer omhoog. "Heb je nog kogels over voor dat ding?"
"In mijn zadeltassen," zei de grote man en laadde zijn pistool. Het viel Flynn nu pas op dat hij een ster op zijn bezwete grijze shirt droeg.
Zijn twee redders openden het vuur terwijl Flynn twee handenvol patronen van het kaliber 44-40 in zijn zak stopte. Pas daarna laadde hij zijn Henry met snelle vingers.
Het snelle vuur van de repeteergeweren dreef de Apaches terug. Het was niet het soort gevecht waar ze van hielden en ze deden geen verdere poging om het dennenbos aan te vallen. Ze hadden tijd om hun uur af te wachten.
Flynn veegde het zweet van zijn voorhoofd.
"Dank je," zei hij, "je bent op het juiste moment gekomen."
"Je hoeft me niet te bedanken," antwoordde de man met de ster zonder Flynn aan te kijken. Hij had alleen zijn metgezel in gedachten. "We hebben dit niet gedaan omdat we medelijden met je hadden, maar omdat we in hetzelfde schuitje zitten. Ik dacht dat drie geweren meer kans zouden maken tegen de Roden dan twee. En ze zouden ons toch wel hebben opgemerkt. Het is beter als we voorlopig bij elkaar blijven."
Flynn keek uit over het droge, hete land en knikte.
"We hebben ze voorlopig teruggeslagen," ging de man met de ster verder. "Ik denk dat ze ons voorlopig met rust zullen laten." Hij richtte zijn geweer op zijn metgezel, die hij standvastig in de gaten had gehouden. "Jij geeft me voorlopig de schietstok terug."
De andere man gooide het geweer op de grond en zei: "Voor wie denk je dat je banger bent, Keenan, de Apaches of voor mij?"
"Raap op!" was alles wat de man met de ster zei.
"Ik denk er niet over na. En wat ga je nu doen?"
Zonder zijn ogen van de man af te houden, viste Keenan een korte ijzeren ketting onder zijn dekenrol vandaan, met handboeien aan de uiteinden. Hij gooide het naar de andere man en zei: "Kom op, één kant eerst!"
De man keek eerst naar Flynn en toen naar Keenan, terwijl hij de ketting besluiteloos in zijn hand liet bungelen. Hij leek na te denken over hoe Flynn zich in deze kwestie zou gedragen.
"Als het niet anders kan, breng ik jou ook dood terug," zei Keenan bijna terloops.
De man liet de ene ijzeren manchet om zijn linkerpols vastklikken en Keenan pakte de rest met een paar snelle grepen. Toen wendde hij zich tot Flynn.
"Ik ben Sheriff Keenan," zei hij rustig, "en ik ben met mijn gevangene op weg naar Little Creek."
"Chuck Bennet," knikte de ander en vroeg wrang: "Ken je Little Creek? Het is een charmant stadje."
Keenan draaide zich naar hem toe. Met één snelle beweging greep hij de ketting en rukte hem met een harde ruk naar zich toe. Chuck Bennet strompelde naar voren en de tweede ruk deed hem op zijn knieën vallen.
"Zo, nu geef je me dat geweer!"
Chuck Bennet hurkte in het stof voor Keenan en staarde naar zijn bebloede polsen. Zijn mond was nu nog maar een dunne, bleke streep. Maar hij slikte, hij had geen keus. Hij pakte het geweer op en overhandigde het aan de sheriff.
"Dat had je jezelf kunnen besparen," zei Keenan.
Chuck Bennet stond op. Hij keek Flynn aan en zei: "Nu heb je hem een beetje leren kennen. Jim Keenan, sheriff van Cole. Travis' Grace."
"Hou je mond!" snauwde Keenan hem toe en zei tegen Flynn: "Hij is een goede prater en hij zal je een hoop leugens vertellen voordat we weer uit elkaar gaan, in de hoop dat je met hem meegaat. Maar onthoud twee dingen, vreemdeling, wat er ook gebeurt, hij is een moordenaar en ik breng hem naar Little Creek."
Flynn knikte. "Ik bemoei me niet graag met andermans zaken. Maar voorlopig zijn we nog ver weg van Little Creek en moeten we afrekenen met de Apaches."
"Eerst en vooral hebben we water nodig," zei Keenan. "Hoeveel heb je nog over?"
Larry Flynn schudde met zijn tinnen fles. "Een derde vol, misschien iets meer."
Keenan trok een ontevreden gezicht.
"Hij dacht dat je meer had," zei Chuck Bennet.
"Sorry," haalde Flynn zijn schouders op. "Het is nog tien mijl naar Outlaw Hole. Als we daar water vinden, kunnen we naar Brickers boerderij."
"Weet jij de weg?" vroeg Keenan.
Flynn knikte alleen maar. "Maar zolang het licht is, kunnen we hier niet weg. Daarbuiten hebben we geen schijn van kans tegen de Apaches."
"Laten we het maar niet over kansen hebben," gromde Keenan. "Het is waarschijnlijk beter dat we zo lang rusten en om de beurt de wacht houden."
Hij maakte een kant van Chuck Bennets ketting los, draaide hem om een boomstam en maakte hem weer vast om Bennets pols.
"Dat kun je besparen, sheriff," zei Flynn. "De Apaches zijn zijn bewakers. Hij kan niet langs hen."
"Ik doe niet graag mijn ogen dicht als er een moordenaar in mijn buurt rondloopt."
Chuck Bennet pufte minachtend en maakte het zich zo comfortabel mogelijk als zijn positie toeliet.
Flynn hield de eerste wacht terwijl Keenan in de schaduw ging liggen. De lucht was stil en heet, waardoor het land onwerkelijk in beweging kwam. Hij voelde de vermoeidheid in zich opkomen, maar hij wist dat hij wakker moest blijven. Hij liep tussen de bomen door naar de andere kant van het kleine bosje. Maar ook hier was alles stil, bijna te stil.
Toen hij naar de anderen was teruggekeerd, merkte hij ver weg drie ruiters op een bult op. Ze zaten roerloos op hun paarden en keken naar het groepje bomen. Maar ze deden niets. Of ze wilden zien hoe alert de blanken waren, of ze wilden hen verleiden hun kogels te verspillen.
"Ga je ze geen lesje leren?" vroeg Chuck Bennet achter hem. Hij had ze dus ook gezien.
"Ik wacht liever tot ze nog dichterbij komen," zei Flynn. Hij draaide zich om. Jim Keenan sliep, hij moest behoorlijk uitgeput zijn.
"Denk je dat ze je een plezier zullen doen?"
"Misschien. Als Apaches zo duidelijk te zien zijn, dan willen ze gezien worden en zijn ze ook ergens op uit."
Chuck Bennet knipperde tegen de zon in naar hem op. Zijn ketting rammelde zachtjes als hij bewoog, maar Keenan werd er niet wakker van.
"Luister, Flynn, wat die sheriff je ook vertelt, ik ben geen moordenaar. Ik schoot een man neer uit zelfverdediging en ze gaan me ervoor ophangen."
"Waarom vertel je mij dit en niet de rechter?" vroeg Flynn, niet onder de indruk. Chuck Bennet spuugde op de vloer.
"Rechter," gromde hij minachtend, "er is geen rechter in deze verdomde stad. En als dat wel zo was, zou hij op de loonlijst van Cole Travis staan."
Flynn richtte het geweer op de slapende Keenan. "Dat is een echte sheriff daar en jij bent zijn gevangene. Al het andere zijn mijn zaken niet. Het zijn verdomme mijn zaken niet."
"Hij is een klootzak, maar daar kom je nog wel achter. Hij heeft je er alleen uitgehaald omdat hij je nodig heeft en omdat hij dacht dat je meer water had."
"Ik zei toch dat het me niets aangaat," zei Flynn kil.
"Ik wil niet dat je iets voor me doet. Ik wil alleen dat je me gelooft. Dat ieder mens mij gelooft."
Of de man was echt onschuldig, of hij was de meest cocaïnevrije man die Flynn ooit had ontmoet.
