Gah fang mi een Draaken E-Book

Swen Moritzen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Deutsch

Seitenzahl: 146

Veröffentlichungsjahr: 2023

Beschreibung

Ein Märchenroman auf Platt. De Königsdochter Merete steekt böös in'e Kniep. Ehr Vadder, de König, is starvenskrank. He kann blots mit'n Krall vun een Draken ut Bargistan gesund warrn. De Töverer Magnus kann helpen, he will avers as Lohn Merete to'n Bruut hebben. Merete maakt sik mit een wat töffeligen Töverlehrling op'e Reis in dat wied afliggen Bargistan.

Leseprobe

För Rebecca

Swen Moritzen is in Slesvig-Holtsteen groot worrn.

Vun lütt an harr he bannig geern Määrken vörleest kreegen (Afsünners de Määrkens ut Skandinavien un de plattdüütschen Wisser-Määrkens hett he nienich noog vun kregen kunnt.)

Hüütigendaag vertellt he sülm geern Määrkens un Geschichten.

He leevt mit sien Fruu, veer Kinners in Ostholtsteen.

Wiedere Bööker:

Bahnstieg Blaa ISBN 9783734790560

Een Bus vull Hexen ISBN 9783741239939

De Mann ut'n Schattenriek ISBN 9783755756705

Inhaltsverzeichnis

Kapittel 1: Uk Prinzessinen hebbt een bruukten Dag

Kapittel 2: Wo een Prinzessin för de Krall vun een Draaken verspraken warrt

Kapittel 3: Wo een Prinzessin een jungen Töverer söökt

Kapittel 4: Wo een Töverlehrling baden geiht un anner Unglücke

Kapittel 5: Wo dat üm een wille Överfohrt un üm een Fruu mit gröönen Hoor geiht

Kapittel 6: Wo dat üm Wüülf un een Riesen geiht

Kapittel 7: Wodennig Pelle een Röverbann opspöört

Kapittel 8: De Ashdacha

Kapittel 9: Wo een Prinzessin verköfft warrt un een Grindenjung kennenlehrt

Kapittel 10: Nevel un wedder Nevel

Kapittel 11: Bet dat de Doot ju scheeden warrt

Kapittel 1

Uk Prinzessinen hebbt een bruukten Dag

„Opstahn, Könilie Hoheit! En ni'e mooje Dag steiht för de Döör." see en drange junge Fruu in'n Singsang un trock de sieden Finstervörhäng to Sied.

De gralle Sünnen lüch dör de hogen Finster bet to een prächtigen Himmelbedd, dat güntöver an'e Wand stünn.

„Wat schall an een ni'en Dag so mooj sien?" brumm Merete un trock sik de Beddeek över't Gesicht, sodat man blots ehre langen, kruusen Hoor sehn kunn.

„Na allns! De Sünn lacht blied un de Vagels sünd an't singen." see de Kamerdeern kandidel un keem mit'n Morgenmantel an't Bedd trippelt.

„Snack du man, Pernille! De Vagel, de an'n fröhen Morrn süngt, haalt to'n Abend de Katt!" Merete smeet de Beedeek vun sik un plier se smollsnutig an.

„Könilie Hoheit, wat de Dag een bringen deit, hangt to'n gooden Deel uk daarvun af, wat man ut em maakt."

geev Pernille to bedenken un heel Merete den Morgenmantel hen.

„To wat schall all de drööge un unödige Kraam mit den ik mi jedeen Daag afquälen mutt, good wesen?"

„As tokum Königin vun Norrdahland mööt ji laater een Land regeern."

„Pah! Nix anners, as'n aardige trechtmaakt Popp wüllt se hebben.

Mit mi un dat worraftige Leben hett dat nix to doon!"

Mit 'n Satt swüng sik Merete ut dat Bedd, riet de Kamerdeern den Mantel ut'e Hand un trams na'n Toilettendisch, de blangen dat groote Finster stünn.

Pernille wüss gaar to good dat ehre Herrin ganz wat anners op'n Harten harr. Eegens weer de Prinzessin een Willdfang, de uk reinweg gaarnix de Luun verdarven kunn. Mit jedeen Minsch op'n Hoff güng se fründlich üm, eendoont wat dat een Staatsminister oder de Stallknecht weer. To Pernille weer se as'n Frünnin. Nu bröch Merete uk de lüürlüttste Kraam op tachentachentig un se schull un hack op jedeen in'n Slott rüm. Un dat allns harr mit ehrn Vadder, den König to doon. He weer krank un siet eenigen Wekken ümmer swacker worrn. Toletz kunn he nich mehr dat Bedd verlaaten un dat leet so, as wat em keen Dokter helpen kunn.

As de Kamerdeern to'n Toilettendisch güng, worr se gewohr, wodennig de Prinzessin sik wat verstahlen een Traan ut den Ogen wisch.

„Pernille, wo geiht dat hüüt mien Vadder?" fröög se mit unvermood liesen Stimm.

„De König liggt ümmernoch to Bedd. De Hoffdokter hett nu alle Töverers un Hexem hier her ropen laaten.

Wiss warrt se em helpen könen."

Merete süüch swoor op un wisch sik op't ni'e över de Ogen.

Denn seeg se de hitte Schokolaad de ehr Pernille op'n Disch stellt harr.

„Oh, dank di Pernille." see se un dwing sik een Smüüstern af.

„Daar nich för, Könilie Hoheit. Ik warr in'e Twischen juu de Hoor maaken."

För de neegste Viddelstünn seet Merete för'n Speegel, nipp an ehrn Köppen un leet sik vun Pernilles Klönsnack opmüntern.

Eers as dat an't ankleeden güng, dee sik ehre Mien as'n Regenwulk wedder verdüüstern.

„Segg ins Pernille, wat för Ünnerichtsstünn heff ik eegens vundag?"

Pernille de graad bigahn weer un de Prinzessin dat Mieder tosnüür, heel för'n Ogenblick op un leeg de Bless in kruuse Folen: „Mmh! Toeers köniliget Benimm un Hoffetikette. Denn Lännerhistorie un as letzt Dansstünn."

„Sühst du! Bi so'n dröögen Kraam mutt je een de Luff bi weg blieben." quüch Merete.

„Dat is blots dat Mieder!" gludder Merete.

Nu kunn uk Merete nich anners un lach.

Vun den Morrn mit Pernille afsehn verleep de Vörmiddag nipp un nau so as Merete dat vörutseggt harr.

Do weer dat Frukkost mit de Königin. Mit roodweenten Ogen seet ehr Mudder still daar un stier to'n Finster rut.

Mit'n dicken Klüten in'n Hals knubber Merete op ehr Broot rüm un waag nich, ehre Mudder liek antosehn. Se weer Bang, dat se liekers de Traan nich trüchhollen kunn. Keen Wunner, dat Merete opaten dee, as dat Frukkost endlich to Enn weer un se na'n Ünnericht gahn kunn. De Hoffherold weer een oolde un knakendrööge Mann. Langsaam un mit'n eentönig Stimm preester he ehr de Uhrn vull mit all dat, wat'n Prinzessin dörv un wat nich, bet Merete indrussel. As se mit'n Kopp op dat Pult dunner un mit'n böös Schrienen op'e Bless opwaak, stier se in dat steenern Gesicht vun den Hoffherold.

De Ünnerricht in Lännerhistorie verleep uk nich anners.

Keen Wunner nich, dat se na disse Stünn mit hoogroden Gesicht un rafften Kleedern na ehre Slaapstuuv leep.

„Is de Ünnericht al vörbi?" reep Pernille verwunnert, wekke graad an't reinmaaken weer.

„Nee!" reep Merete ehr basch to, smiet sik dat Kleed vun'n Lief un rönn na'n Kleederschapp hen.

„Ik mutt avers an'e frische Luff, sünst gifft dat noch vundag een Dooden!" bruus se op un trock sik en Riedtkleed un de passen Stevel to an.

„Pernille, wees so good un segg den Sünnendrang vun'n Danslehrer dat ik mi den Foot stuckt heff un leeder nich kamen kann." Ehr de Kamerdeern antern kunn, weer se uk al ut'e Dör un leep över Ümweg na'n Stall wo se ehr Peerd "Söbensteern" saddel un ut dat Slott ried.

In'n vullen Kluppeer güng dat toeers dör de Allee un denn över Wischen un Koppeln.

Endlich harr se den Woold to faaten.

„Hüh, Söbensteern!" Merete pedd ehrn Brunen in'e Flanken, böög sik wat vörnöver un dat Peerd sprüng över een in'e Mööt liggen Boomstamm flink överweg.

För Merete geev dat nix Schööners as twee Dinge op'e Welt: Dat een weer de Böökeri vun ehrn Vadder wo se stünnenlang de Nees in Bööker steeken kunn. Dat anner weer, op Söbensteern in'n vullen Kluppeer över Wischen un dör Hölter to rieden. Hier kunn se de Königsdochter mit all den doren Plichten un dösigen Etiketten achter sik laaten.

Merete spöör den frischen Wind un de Holt rüük na Kienappeln un Vörjohr. Een Ogenblick keem in Merete de Wunsch op, eenfach slankweg dör dat Land to reisen.

De smaale Holtstieg güng piel bargan un daarachter leeg een Wooldsee. Op't ni'e dreev Merete ehr Peerd an un jöög den Barg hoog. As se baben ankeem un üm een scharve Krümm presch, stünn daar middenmank op'n Weg so'n slaksige junge Keerl mit'n Büdel op'n Rüüg un stier se mit grooten Ogen an.

Linkerhand weer een hooge Bargwand. Rechterhand leeg de Wooldsee. Wenn se em nich ümrönnen wull, bleev Merete blots de See över. Gau stüür se dat Peerd na't Över. Mit'n luuten Schrie platsch se in dat ieskoolde Water un rutsch vun Söbenstern af.

To'n Glück weer disse Steed nich so deep. Sodennig waat se un ehr Peerd klatternatt vun Hack to Nack an'n Land. In'e Twischen harr de slaksige Jung sien Büdel fallen laaten un keem op se to lopen.

„Muttst du Dröhnbartel graad an disse Steed stahn?"

pruusch Merete, wisch sik de langen Hoor ut'n Gesicht un stier em mit'n Blick an, de Rotten bang maaken kunn.

Eegens harr de Frömde graad de Hand utstreeken, üm se ut'n Water to trecken. As he avers ehrn Blick gewahr worr, trock he se gau torüch un keek blots wat schüllern.

„Un muttst du as so'n wille Imm dör't Holt jaagen? Un övrigens bün ik hier tohuus." güng he gegenan.

„Eersmaal geiht di dat nix an, un to'n tweeten dörf ik hier doon wat ik will!" blubber se basch torüch.

Denn wenn se sik vun em af:

„Ik will för di hopen, dat Söbensteern nix afkregen hett." brumm se un strackel ehrn Peerd sachen den Hals.

„Dien Peerd heet Söbensteern?" fröög de slaksige Jung verdattert. Merete gnarr kortaf „Ja!" un rallöög. Disse Frömde bröch se mit jede Minuut ümmer mehr op tachentachentig.

De avers keek ganz sinnig:

„Mi düch, em geiht dat ganz good, uk wenn dat gaarkeen söben Steern hett. Avers du bruukst hoognödig een poor drööge Kleeder."

„Ach nee! Un wodennig schall ik hier wat frischet kregen?" Nu eers mark Meret dat se för Küll mit de Tähn klapper un wrüng sik dat Kleed ut. De Jung seeg se mit een fründlich Smüüstern graadut herut an.

„Ik kann di afhelpen. Ik bün neemlich een Töverer."

„Dat kannst du dien Grootmudder vertellen!" brumm se un bever an'n heelen Lief.

De avers kreeg ut een lütten Büdel, den he an sien Liefreem harr, een lütte Doos hervör.

„Dat is Windpulver. Daarmit sünd dien Kleeder in Nullkommanix dröög weiht."

Bevör Merete ja oder nee seggen kunn harr he sik wat vun dat Pulver op sien Hand streiht un se daarmit anpuust.

Ut'n Nix keem een Windbö mit Macht op Merete tobruust. To'n Glück stünn achter ehr Söbensteern, süss harr se de Wind rügglinks ümsmieten.

Een Ogenslaag laater weer de Storm verswunnen.

Mit wackeligen Been keek se an sik raff. De Töver harr worraftig anslaan. Allns an ehr weer knaakendröög un dochen spöör se an'n Achtersten een koolden Loftog.

As se mit de Hänn nah taasten dee un sik ümdreih, wüss se fuurts woso. Dat Kleed stünn as so'n Trichter piel na Achtern! Gau faat se sik an'n Kopp un müss faststellen, dat ehre Hoor liekers afstünnen.

„Oh!" nöel de Jung benaut un tuckschuller, „Dat de Töver so stark ansleit, harr ik nienich dacht."

Mit farrige Hänn versöök Merete dat Kleed wedder över de Ünnerwäsch daaltodrücken. As weer de Stoff mit Stärke plätt worrn, sprüng he wedder torüch.

Merete stier den Jung an un möök den Mund op, denn klapp se em wedder to un stick sik rood an. Den glöhnigen Blick op em richt, schreed se trüchoors üm ehr Peerd rüm. Hier eers, wo he se nich seegen kunn, steeg se op. Ahn sik ümtosehn riedt se in'n vullen Kluppeer wedder den Bargstieg hendaal.

Den halven Nahuusweg över bedach se den Jung mit Schimpwöör, de ehr to een Ketelflicker as to'n Prinzessin passen wörrn. Eers as dat Slott in Sicht keem, leet se Söbensteern anhollen. Bilütten weer ehr dat neemlich opgahn, wo böös se eegen in'e Kniep steeken dee.

„Verdammig, wo kaam ik in mien Stuuv ahn, dat mi een in dissen Tostann to sehn kriegt? Oh nee!Disse Schann överleef ik nich!" huul se op.

„Wenn mi disse Blindflansch noch eenmaal ünner de Ogen kümmt, bring ik em üm!"

To'n Glück seeg Merete Pernille in'e Slottallee.

„Köni'lie Hoheit! Wat för'n Glück, dat ik se finn. De König will se fuurts spreeken." reep se al ut'e Feern.

Bi dissen Wöör weer Meretes Wut fuurts verflagen un een groote Angs steeg nu in ehr op.

„Vadder will mi spreeken?" Mit bangen Ogen keek se Pernille an, wekke ievrig nicköpp.

„Toeers schasst du mi den wiedesten Ümhang den du in mien Schapp finnen deist fuurts hierher bringen." reep se.

De Kamerdeern stier ehre Herrin verdattert an. „Wat is mit juun Hoor passert?" stammer se. Man wieder keem se nich denn Merete smiet ehr so een böösen Blick to, dat se glieks op'e Hack ümdreih un wedder na't Slott trüchtrippel.

Kapittel 2

Wo een Prinzessin för de Krall vun een Draaken verspraken warrt.

As Merete mit Pernille ehr Help wedder fien för den Hoff ankleedt un sogaar de Hoor halvig in'e Reeg kregen harr, leep se na'n Königstrackt röver.

Eers as se in den Gang afböög, de na de Slaapstuuv vun ehrn Vadder henföhr, bleev se kort bestahn, dee deep Luff haalen un schreed nu, wenn uk mit bodderweeken Kneen wieder. To beiden Sieden weer allns pickepuckevull mit Hofflüüd. As in so'n Immenrump stünnen se in lütten Hümpeln tosamen un weern ivrieg an't snacken.

As se de Prinzessin gewahr worrn, verstumm allns slaagaarig un dee för se den Weg free maaken. Wenn Merete bi de Lüüd vörbigüng, deen de Hoffdaams een Knicks un de Herrn een Deener maaken.

Vun Lütt an weer Merete disse Masse Minschen un all de Pühei een Greesen west. Uk ditmaal kunn se graadto all de neelichen Ogen spöörn, de op ehrn Rüch richt weern. -Sodraa ik ut dissen Gang rut bün, geiht de dore Tratscherie un dat Muulrieten op't ni'e loos-, süüch se in'n Stillen.

Endlich stünn se vör de mit Guld ümrohmten Döör, de vun twee Lakaien in gulden Livree opmaakt worr.

As de Döör achter ehr mit'n liesen Klick in't Slutt füll, stünn se in een groote mit roode Sied an'e Wänn ümspannten Stuuv. Uk hier weer de allns vull Minschen.

Rechterhand, vör den gnaastern Kamin, stünn de heele Hoffraat. Linkerhand, bi de twee hoogen Finstern, weer een snaaksch kleedte Koppel Lüüd, de Merete noch nienich sehn harr. -Wiss sünd dat de Töverers- scheet ehr dat dör'n Kopp.

Güntöver vun de Döör stünn dat Himmelbedd vun ehrn Vadder, un blangen dat Bedd ehre Mudder un de oolde Hoffdokter mit sien fienen witten Spitzboort un mit en swarten Kapp op sien langen Hoor.

As so'n Hanschoh smiet Merete dat dösige königli'e Gewees vun sik af un störm op dat Bedd to.

„Wo geiht dat Vadder?" fröög se hastig ehre Mudder.

„Bannig slecht." see de liesen.

Merete harr binah opschriegen, as se ehrn Vadder bi dichten seeg. Kriedwitt un mit infallen Gesicht leeg he daar. Sien Ogen weern to.

„Vadder." see se un faat na sien koolden Hänn.

„Meretje?", see he swack un dreih den Kopp na ehr.

Merete kunn blots kort 'n Schadden vun een Lächeln op sien Gesicht utmaken. Denn leeg he wedder still daar.

„Kann man för Vadder denn gaarnix doon?", wenn se sik an ehr Mudder un wisch sik'n Traan vun'e Wange.

„Dat gifft een Heilmiddel un uk wedder nich." süüch de Königin un speel wat verluurn mit ehre Hänn. Merete wüss, dat ehr Mudder dat ümmers so maaken dee, wenn se nich so richtig mit de Spraak herut wull.

„Och, Mama! Kaam to Putt un segg wat du meenst!"

bohr Merete na un seeg se graadut herut an.

„Kind, de Saak is de..." se brook in'n Satt af un dreih sik na'n Hoffdokter üm: „Mien beste Herr Simonsson, wesen se so good un helpen mi." De Dokter möök för de Königin een deepen Deener.

„Prinzessin, de Saak is de, dat de eentige Drank, de unsen König gesund maaken kann, mit dat Pulver vun een Draakenkrall maakt warrn mutt."

„Na un? Denn hoolen se dat! Jedeen Töverer, de wat op sik höllt, hett Draakenkrallen." bruus Merete op.

„Dat is wul wohr. Aver bi dissen Drank bruuk ik de vun een lebennigen Ashdacha, un dissen gifft dat blots in'n wied afliggen Bargistan."

„Herrje, denn schickt wi een Poor Lüüd na dat Bargistan ut!" see Merete mit överslaan Stimm un tramms mit'n Foot op. De oolde Mann keek se wat schüllern an.

„Leeder kann ik den König blots noch een Maand an't Leben hollen un een Reis na Bargistan duurt veele Maande."

„Wi hebbt doch Töverers! In unsen Königriek gifft dat doch een ganze Masse vun."

„Ut dissen Grund heff ik se all ropen laaten." mit disse Wöör wies de Hoffdokter na de Finstersied, wo ümbi teihn Stück tohoop stünnen.

Mit ehrn snaakschen Boorten, den gediegenen Mützen un Kappen un den langen Ümhäng deen se mank den annern Hofflüüd dull rutfallen.

As harr de Dokter een Stickwoort geben, keem een liekers witte un öllerige Mann mit'n langen knebelten Zegenboort ehrsaam op Merete toschreeden. Bevör he bigüng to spreeken, möök he een deepen Deener, bi den he mit sien Boort den Footborrn beröhr.

„Könilie Hoheit, op de Bidd vun de Königin un den Hoffdokter heff ik mi as Öllermann vun uns Maatschopp mi mit allen Töverers beratschlaagt. Do de Tiet för so'n Reis böös knapp is, gifft dat leeder blots een eentigen, de för disse Opgaav in Fraag kümmt.

Neemlich uns Magikus Magnus. He is op sien Studienreis bet in dat afliggen Bargistan kaamen un kennt uk een Steed, wo een Ashdacha leeft." Mit'n ni'en deepen Deener, wink he een annern Töverer to sik ran.

De Mann, de nu op Merete to keem, weer dat naue Gegendeel vun den oolden Töverer. He weer een groote un good buugte Mann mit'n pleegten swarten Boort. Mit de mit Pelz smückten Mütz op'n Kopp un den prächtigen Ümhang seeg de anner blangen em reinweg schabbig ut. Sien Ogen harrn avers wat achtertückschet an sik. Man kunn em dat ansehn, dat he dat Befehlen wennt weer.

„Ik kann de Krall in acht Daag för den König bringen."

see he mit ölige Stimm.

„Mien Vadder un Mudder warrt se rieklich beschenken."

see Merete gau.

„Ik bün een bescheeden Mann. Na Guld gelüst mi dat nich." see he un keek se daarbi an, dat ehr unverwohrns een iskoolde Schudder den Rügg lanksleep. De oolde Töverer blangen em leeg de Bless in kruuse Folen un rüüsper sik:

„Magikus Magnus müch mit ganz wat anners belohnt