Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
door Jack Raymond Het formaat van dit boek komt overeen met 108 paperback pagina's. Een gevaarlijke professionele moordenaar ontsnapt uit hechtenis - en de New Yorkse rechercheur Murray Weiser moet hem op de hielen zitten. Een ijzingwekkende politiethriller Vandermoore had ondertussen zijn handen vrijgemaakt. Zijn rechterhand rukte met ongelooflijke snelheid naar voren. Een verbijsterde uitdrukking bevroor op het gezicht van de nepagent toen Vandermoore hem met een moorddadige vuistslag in de nek raakte. De geüniformeerde man rolde met zijn ogen en wankelde. Vandermoore trok hem naar zich toe en gebruikte hem als dekking, terwijl hij de SIG Sauer P226 uit zijn open holster rukte - het standaardwapen van alle New Yorkse politie-eenheden. Vandermoore viel zijwaarts met de dode man terwijl de MPi wegschoot. Enkele tientallen kogels ratelden vlak boven hem, en doorboorden de zijkant van een half verroeste bestelwagen. Op de grond rollend, trok Vandermoore het pistool omhoog in zijn vuist en vuurde een enkel welgemikt schot af.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 118
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Jack Raymond
Het Beest: Thriller
Inhaltsverzeichnis
Het Beest: Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
Het Beest: Thriller
door Jack Raymond
Het formaat van dit boek komt overeen met 108 paperback pagina's.
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
Jack Raymond is een pseudoniem van Alfred Bekker
© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
Rod Vandermoore ontblootte grimmig zijn tanden. Drie agenten.
En allemaal gewapend tot de tanden.... Dat was een beetje veel, zelfs voor een man genaamd 'Het Beest' die terecht stond voor vijfentwintig moorden te huur.
Vandermoore zat geketend achterin de gevangenenwagen. Zijn handen waren geboeid en hij droeg ook kettingen aan zijn enkels.
Twee geüniformeerde mannen zaten op de bank tegenover hem, één naast hem. Hij zou worden overgebracht naar de staatsgevangenis van Newark.
Vanuit zijn ooghoeken zag Vandermoore een straatnaambord waarop stond WEST NEW YORK/ UNION CITY.
"Het was best leuk op Riker's Island", zei Vandermoore.
"Ik begrijp niet waarom ik daar niet kan wachten op mijn proces!"
Het busje maakte een scherpe bocht naar rechts.
De weg was bezaaid met kuilen. De schokdempers van het busje werden op de proef gesteld. Het busje reed langs industriële ruïnes die zich in dit gebied kilometers ver uitstrekten. Bouwvallige schoorstenen, vervallen fabrieksgebouwen en een wild autokerkhof.
Vandermoore voelde het gerommel en gebonk toen de auto over de kuilen reed.
Dit was niet de weg naar Newark! Waar brachten die kerels hem heen?
Zijn instinct voor gevaar sloeg toe. Hij haalde diep adem.
Het busje bereikte het autokerkhof.
Honderden voertuigen stonden hier weg te roesten. De eigenaars hadden ze gewoon geparkeerd, ze ontdaan van alles wat nog bruikbaar was en de rest aan hun lot overgelaten.
"Rij ergens waar we vanaf de weg niet te zien zijn, Birdy!" zei de man op de passagiersstoel tegen de bestuurder.
Hij lachte schor. "Niemand bij zijn volle verstand rijdt hier trouwens!"
"Niettemin. Ik wil dat dit ding goed wordt afgewerkt..."
Vandermoore, zittend in het gevangenencompartiment van het busje, besefte dat er een bloederige puinhoop aan de gang was.
De man die recht tegenover hem zat had een MPi in zijn handen en verdraaide zijn gezicht in een wrange grijns. Zijn stoelgenoot deed hetzelfde, alleen met een kleine vertraging. Een gouden tand flitste.
"Wat is hier aan de hand?" siste Vandermoore.
Het gezicht van de moordenaar was krijtwit geworden.
De man met de MPi draaide zijn mond in een wrange grijns. Zijn stoelgenoot deed hetzelfde, alleen met een kleine vertraging. Een gouden tand flitste.
"Wacht maar af!" antwoordde de MPi man.
De auto kwam met een schok tot stilstand.
Vandermoore haalde stiekem met duim en wijsvinger van zijn rechterhand een stuk draad ter lengte van een spijker uit zijn polshorloge. Het was niet de eerste keer dat hij zo'n gereedschap gebruikte om een paar handboeien te openen.
"Jullie zijn geen politie, toch?" zei hij. "Wie heeft jullie gestuurd?
Is iemand van hen bang dat ik hun naam noem in het proces?" Vandermoore lachte schor. "Dat dacht ik al."
De man met de gouden tand duwde de achterdeuren van het busje open.
"Raad eens, 'beest'!" grijnsde de man met de MPi.
"Wie heeft je gestuurd?" gromde Vandermoore.
"Denk na! Misschien kom je er zelf wel achter in de laatste paar seconden die je nog hebt..."
De loop van de Heckler & Koch MPi was nu rechtstreeks op Vandermoore's hoofd gericht, terwijl tegelijkertijd de derde
Agent' knoeide met zijn enkelboeien en deed ze af.
"Vooruit, haal hem hier weg, nu!" zei de man met de gouden tand. Vandermoore stond op, draaide zich naar de openstaande achterdeur. Hij kreeg een brute duw in de rug en strompelde de auto uit. Hij viel hard op de grond op zijn buik.
Twee mannen in uniform pakten hem bij de bovenarmen en sleepten hem weer overeind.
"We hebben geen zin om je te dragen, 'Beest'!" grijnsde een van de jongens. "Dat is niet bij de prijs inbegrepen."
De andere geüniformeerde mannen lachten.
"Het beste is om hem in een van die autowrakken te stoppen!" zei een ander. "Niemand zal hem daar over honderd jaar vinden!"
"Laten we dit afhandelen!" zei de man met de MPi, Ze vormden een halve cirkel rond Vandermoore.
"Vat het niet persoonlijk op, 'Beest'. Je weet hoe het is.
Het is gewoon een baan. Dat is alles wat het is. Trouwens, je zou waarschijnlijk toch de naald krijgen, met wat je hebt om te laten zien. Maar voor sommige mensen maakt het wat uit of je je mond open mag doen of niet."
Vandermoore had ondertussen zijn handen vrijgemaakt. Zijn rechterhand rukte met ongelooflijke snelheid naar voren. Een verbijsterde uitdrukking bevroor op het gezicht van de nepagent toen Vandermoore hem met een moorddadige handomdraai in de nek raakte.
De geüniformeerde man rolde met zijn ogen en zwaaide.
Vandermoore trok hem naar zich toe en gebruikte hem als dekking, terwijl hij de SIG Sauer P226 uit zijn open holster rukte.
het standaard wapen van alle New Yorkse politie eenheden.
Vandermoore viel zijwaarts met de dode man terwijl de MPi afging. Enkele tientallen kogels ratelden vlak boven ons, en doorboorden de zijkant van een half verroeste bestelwagen.
Op de grond rollend, trok Vandermoore het pistool omhoog in zijn vuist en vuurde een enkel welgemikt schot af. Hij raakte de man midden op zijn voorhoofd met de MPi. Vandermoore draaide zich om, draaide de loop van de SIG...
een paar graden en vuurde opnieuw. Hij ving de man met de gouden tand in de torso voordat hij zijn eigen wapen volledig kon uittrekken. Een kreunend geluid ontsnapte aan de lippen van de huurmoordenaar toen hij als een roestig zakmes in elkaar zakte. Vandermoore wierp zich opzij toen projectielen links en rechts van hem in de stoffige grond sloegen. Hij dook achter een Ford die ooit blauw geschilderd was.
Er waren nog twee tegenstanders over en hij had nog 14 patronen in het magazijn, één in de loop. In tegenstelling tot de nepagenten had hij geen reservemunitie en kon daarom geen langdurige vuurgevechten aangaan.
Maar als professionele moordenaar van de speciale klasse, was hij gewend precies te werken. Met een minimum aan inspanning.
Hij nam het SIG met beide handen aan en dook voorzichtig achter de sloopauto vandaan. Hij werd begroet door een kogelregen. Vandermoore deinsde weer terug.
Hij had een vluchtige beweging achter een Chevrolet geregistreerd. Een van de nepagenten had zich blijkbaar omgedraaid om Vandermoore van de andere kant te pakken.
De geüniformeerde man vuurde zijn pistool twee keer snel achter elkaar af. Vandermoore wierp zich in dezelfde seconde opzij. De kogels sloegen gaten zo groot als het topje van een duim in het roestige plaatwerk van de auto achter hem.
Vandermoore trok zijn pistool omhoog en vuurde. Het eerste schot raakte de nepagent in de dij, het tweede doorboorde zijn nek.
Het volgende moment hoorde Vandermoore de motor van de gevangenentransporteur starten. De auto reed weg met draaiende banden.
Vandermoore sprong op, probeerde de banden met één schot te vangen en liet toen het geweer zakken.
Lafaard!, dacht hij.
2
Ik stikte bijna in Helen's uitstekende koffie toen ik die ochtend in Mr Leigh's kantoor zat om een haastig belegde vergadering bij te wonen.
Wat Mr. Leigh, het hoofd van het New Yorkse FBI district met de rang van Special Agent in Charge, ons G-men te vertellen had, liet ons allen sprakeloos achter.
Rod Vandermoore - ook bekend als "Het Beest" in de roddelbladen en de onderwereld - was ontsnapt uit de gevangenis van Riker's Island.
Iets meer dan drie maanden geleden was deze man, een van de gevaarlijkste huurmoordenaars in de geschiedenis van de georganiseerde misdaad, in het net van de FBI terechtgekomen. Mijn partner Lew Tucker en ik waren slechts indirect betrokken. Onze collega Special Agent Fred Raska had de leiding over de arrestatie. Een tip uit gangsterkringen had ervoor gezorgd dat Vandermoore in de New Yorkse Riker's Island gevangenis terecht was gekomen.
Een hele afdeling van het Openbaar Ministerie werkte ondertussen aan de aanklacht.
Ik wisselde een snelle blik uit met Lew. Hij was net zo verbaasd als ik. Toen ik hem een half uur geleden op onze vertrouwde hoek oppikte, was er niets op het radionieuws over Vandermoore's ontsnapping. Maar misschien werd de informatie nog steeds achtergehouden om tactische redenen. Maar de ervaring leert dat dit niet langer dan een paar uur zou werken. Er was altijd wel ergens een lek.
Naast Lew en mij waren er nog een half dozijn andere G-mannen in de kamer, waaronder Fred Raska.
"Hoe kon dit gebeuren?" vroeg Fred. "Ik dacht dat ontsnappen van Riker's Island zo goed als onmogelijk was!"
Mr Leigh haalde zijn schouders op.
Zijn gezicht zag er zeer ernstig uit.
"Zoals je ziet, werkt het wel," zei hij.
"Maar niet zonder hulp van buitenaf. Een computerdossier is nog niet beschikbaar, maar de details zien er als volgt uit: Een ploeg van vermeende agenten van de Staatspolitie verschijnt op Riker's Island om Vandermoore over te brengen naar de Newark Staatsgevangenis. Ze tonen de juiste papieren, telefonische bevestiging komt uit Newark en van de lokale justitie..."
"Dat betekent dat ze volledig ongestoord met hem hebben kunnen wegrijden!" kreunde onze Indiase collega Delladonna.
Mr Leigh knikte. "Dat is helaas het geval. Deze coup is perfect geënsceneerd. De daders moeten connecties hebben gehad waarmee ze de valse berichten konden versturen. Ze kunnen steun hebben gehad van hackers om in te loggen in de relevante datasystemen. En de timing was ook slim gekozen."
"Op welke manier?", vroeg Lew Tucker.
"Want er wordt al een paar weken juridisch heen en weer gepraat over een mogelijke verhuizing, wat ook door de media adequaat is gemeld.
Bijna elke New Yorker moet ervan gehoord hebben. Dus niemand op Riker's Island vermoedde iets toen de gevangene werd overgeplaatst.
"Nu zullen sommige gangstergrootheden zeker opgelucht ademhalen," was Cleve Caravaggio overtuigd. De vlassige Italiaans-Amerikaan zette de koffiekop op tafel en leunde wat naar voren. "De eerste die me te binnen schiet is bijvoorbeeld de Batistuta-clan..."
"Zij zijn niet de enigen die blij zijn dat Vandermoore nu waarschijnlijk geen deal sluit met de officier van justitie en schoon schip maakt," legde onze chef uit.
"Er zijn echt genoeg adressen voor jullie allemaal en ik ben bang dat ik jullie de vervelende taak om ze een voor een door te nemen niet kan besparen."
Ik zag Lew met zijn ogen rollen. Dit was precies het soort Sisiphos werk waar we allemaal naar verlangden.
"De kans dat we Vandermoore weer vangen is klein," was Fred Raska overtuigd. "We zullen nauwelijks zoveel geluk hebben als de vorige keer..."
Mr Leigh keek naar Fred. "Die anonieme informant die je drie maanden geleden de cruciale tip gaf..."
"...is helaas nog steeds zo anoniem als een Zwitserse rekening," zei Fred. "Maar mogelijk krijgt de man nu koude voeten. Vandermoore zou immers kunnen weten wie verantwoordelijk is voor zijn arrestatie."
"Dan zal hij zeker wraak willen nemen op de verrader," zei ik.
"Precies."
Op dat moment kondigde Helen, de secretaresse van onze baas, over de intercom aan: "Meneer, het personeel van de officier van justitie wacht hier!"
"Oké, Helen. Wil je binnenkomen!" Mr Leigh draaide zich terug naar ons. "De aanklager zal u zo dadelijk op de hoogte brengen van hun procesvoorbereidingen. Misschien geeft dit ons wat aanwijzingen over waar we Vandermoore het beste kunnen gaan zoeken."
De aanklager verscheen in de vorm van een grijsharige, bleke man met een vierkant gezicht en een jonge vrouw in een keurig kostuum en een respectabel uitziend insteekkapsel. Onder het conservatieve kostuum zaten echter duidelijk prachtige rondingen die de mannelijke helft van elke jury volledig van slag konden brengen.
Haar naam was Gail Lebrocki en ze had naam gemaakt door haar nauwgezette manier van werken. De grijsharige man was de aanklager zelf. Jay Garrison zou zich bij de komende verkiezingen zeker niet opnieuw kandidaat stellen, maar met pensioen gaan. Heel openlijk gaf hij de voorkeur aan Gail Lebrocki als zijn opvolger. De uitbarsting van een crimineel als Vandermoore kon de stemming natuurlijk doen kantelen tegen deze plannen, ook al kon geen van beiden er iets aan doen.
De twee waren dienovereenkomstig nerveus.
"Zes maanden geleden werd Victor Minchew, de baas van de Oekraïense vuilnismaffia, vermoord in Brooklyn," herinnerde Gail Lebrocki ons eraan. "Dankzij het werk van uw Special Case Field Office, Mr.
Leigh, we hadden de beste kans in de zaak om te bewijzen dat Vandermoore de misdaad heeft gepleegd en de doodstraf te krijgen."
"En de vermeende klant was de Batistuta clan uit Little Italy," voegde Fred Raska toe.
Gail Lebrocki knikte naar hem. "De directe concurrentie van de Oekraïners - noem maar op!"
En Jay Garrison zei: "Op initiatief van Miss Lebrocki stelden we een deal voor aan Rod Vandermoore. De dodelijke injectie zou hem bespaard zijn gebleven als hij ons eindelijk iets had gegeven tegen John Batistuta. Hij danst al jaren op onze neus. Op een dag zal hij zijn illegaal verworven fortuin weten om te zetten in legale zaken. Dan zal niemand hem kunnen pakken."
"Wat was Vandermoore's reactie op het aanbod?", vroeg ik.
Garrison haalde zijn schouders op. "Zijn advocaat vroeg tijd om voor hem na te denken."
"Als hij niet onmiddellijk akkoord ging met de deal, lijkt hij niet veel om zijn leven te geven!" wierp 'Orry'...
Delladonna in.
"Om eerlijk te zijn: Ik vroeg het me ook af," knikte Jay Garrison. "Hoe dan ook, Mr Batistuta zal nu beter kunnen slapen, veronderstel ik. En hij is niet de enige voor wie dat geldt. We hebben een lijst met namen voor u samengesteld van mensen die geïnteresseerd moeten zijn in het bevrijden van Vandermoore."
Hij overhandigde ons de lijst.
