Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
door Jack Raymond Het formaat van dit boek komt overeen met 207 paperback pagina's. Wanneer de ster van een actiefilm een echte kogel opvangt, gaan Jesse Trevellian en zijn team op onderzoek uit - want het was geen ongeluk, zo blijkt al snel. Een actiester diep betrokken bij de machinaties van de georganiseerde misdaad, waartegen hij in zijn films altijd vocht, en een machtsstrijd binnen de onderwereld - dat is waar Trevellian in deze zaak mee te maken krijgt. En al snel staat hij ook op de hitlijst van de syndicaten...
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 229
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Jack Raymond
Moordenaar zonder genade: Thriller
Inhaltsverzeichnis
Moordenaar zonder genade: Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
Moordenaar zonder genade: Thriller
door Jack Raymond
Het formaat van dit boek komt overeen met 207 paperback pagina's.
Wanneer de ster van een actiefilm een echte kogel opvangt, gaan Jesse Trevellian en zijn team op onderzoek uit - want het was geen ongeluk, zo blijkt al snel.
Een actiester diep betrokken bij de machinaties van de georganiseerde misdaad, waartegen hij in zijn films altijd vocht, en een machtsstrijd binnen de onderwereld - dat is waar Trevellian in deze zaak mee te maken krijgt. En al snel staat hij ook op de hitlijst van de syndicaten...
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
Jack Raymond is een pseudoniem van Alfred Bekker
© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
New York 1997
John Mariano slaakte een grimmige kreet tussen zijn smetteloos witte tanden. Zijn gezicht was een vervormd masker. De rusteloze blik van zijn donkere ogen gleed over de afbrokkelende gevels van de vervallen huizen die weinig meer waren dan ruïnes.
Mariano greep de enorme vlammenwerper met beide handen vast. Het gewicht van dit vreselijke wapen leek Mariano niet te deren. Zijn shirt was nu alleen nog maar in flarden. De mouwen waren uitgescheurd, zodat Mariano's enorme spieren duidelijk zichtbaar waren.
Voorzichtig zette hij de ene voet voor de andere.
Bruingele mist kroop in dikke lagen over het asfalt.
Vanuit zijn ooghoek nam Mariano plotseling een beweging waar. Hij draaide zich om. Een in het zwart geklede aanvaller sprong uit een van de ingangen van het gebouw en trok zijn machinepistool omhoog. De loop was op Mariano gericht.
De aanvaller was gemaskerd. Hij droeg een zwarte bivakmuts die alleen zijn ogen onthulde.
Mariano reageerde ijzig.
Een spier vertrok vlak onder zijn linkeroog. Precies op het moment dat de loopflits van het machinepistool eruit sprong als de hongerige vlamtong van een draak, vuurde Mariano.
De vuurstraal van de vlammenwerper raakte de gemaskerde man met een sissend geluid.
Mariano liet zich opzij vallen toen verschillende kogels vlak langs hem heen schoten. Ze kerfden hun onmiskenbare handtekening in de gevels aan de overkant van de straat.
De gemaskerde man schreeuwde het uit toen het vuur hem raakte. De kracht van het vuur rukte hem achteruit en wierp hem tegen de muur.
Mariano draaide zich ondertussen om.
Hij greep naar de schede die aan de zijkant van zijn riem hing.
Een oversized speciaal pistool met een ultralange loop zat erin. Het kon gebruikt worden om speciale explosieve kogels op pad te sturen. Mariano trok het pistool en vuurde zonder te richten. Het projectiel schoot naar buiten en floot in een van de ramen. Een seconde later was er een oorverdovende knal. Een enorme explosie deed de asfaltvloer trillen. De muur brak over een lengte van enkele meters uit elkaar en een menselijk lichaam werd uit het gebouw geslingerd. De doodskreet ging verloren in het geluid van de explosie. Zwaar als een natte zak raakte het lichaam het asfalt, waar het in een vreemd verwrongen houding bleef liggen.
Stenen vlogen door de lucht. Hele stukken muur braken af en gleden de diepte in.
Een rode vlammenzee flikkerde uit het raam. De hitte was tot aan Mariano voelbaar. Het zweet stond op het voorhoofd van de ongewoon gespierde man. Zijn donkere haar plakte aan zijn hoofd.
Hij ontblootte zijn tanden als een roofdier en begon toen een spurt naar de overkant. Er was een flits van donkerrood vanuit een raamopening. Mariano vuurde zijn pistool af. De explosieve kogel deed zijn werk goed, want hij vloog door de raamopening en ontplofte daar. Een schreeuw vermengde zich met het geluid van de explosie. De schoten stierven weg. Een deel van het plafond leek naar beneden te storten.
Zwarte rook vermengd met grijs stof stroomde uit het gebouw.
Mariano stond daar volledig bevroren.
Het geluid van een enkel schot ging verloren in het geroezemoes.
Mariano zwaaide.
Zijn gezicht was even star als altijd. De ogen kwamen tevoorschijn uit hun kassen. Ze waren niet langer grimmig en vastberaden, maar...
Dood!
Een rode stip zat in het midden van het voorhoofd en groeide snel. Het leek bijna een derde oog dat rode tranen vergoot.
Mariano zakte neer. Een seconde later lag hij languit op zijn rug.
John Mariano, bij miljoenen beter bekend als 'The Beast Killer', was zo dood als een pier als het legioen vijanden waar hij korte metten mee had gemaakt.
2
"Ik heb u dit fragment van de tot dusver voltooide opnamen van de nieuwste John Mariano-flick geenszins getoond met de bedoeling u een voorbeeld te geven van voorbeeldige misdaadbestrijding," verklaarde de heer McKee, hoofd van het FBI-district New York met de rang van Special Agent in Charge.
We zaten in Mr McKee's kantoor en genoten van het speciale aroma van de koffie die zijn secretaresse Mandy had gezet. Een koffie die beroemd was in het hele FBI hoofdkwartier op Federal Plaza om zijn speciale smaak. Het was jammer dat we het uit papieren bekertjes moesten drinken.
Rechts van mij had mijn vriend en collega Milo Tucker plaatsgenomen in een van de lederen stoelen waarmee het kantoor van de heer McKee was ingericht. Speciale agenten "Orry" Medina en Clive Caravaggio waren ook aanwezig en luisterden met belangstelling naar de uitleg van de heer McKee.
Mr McKee trok een ernstig gezicht. "Ik neem aan dat jullie allemaal de kranten hebben gelezen of het nieuws hebben gezien de afgelopen dagen....". Dus u weet dat het schot dat John Mariano in het voorhoofd kreeg geenszins een kunstgreep was - maar de realiteit.
Iemand heeft hem vermoord tijdens het filmen van zijn laatste film."
"Ik heb ervan gehoord," sprak Orry. Hij was van Indiaanse afkomst, had een donkere huidskleur en was waarschijnlijk de best geklede agent in het hele FBI district. Zijn collectie zijden dassen genoot een bijna legendarische reputatie.
Orry nam een slok van zijn koffiemok en vroeg toen schouderophalend. "Ik vraag me al de hele tijd af waarom dit een zaak is voor de FBI."
"Formeel, omdat John Mariano een burger van de staat Californië is die in de staat New York werd vermoord," legde de heer McKee uit. "Maar er zijn enkele andere interessante details die de zaak Mariano tot onze zaak maken." Mr McKee schakelde de projector uit. Hij haalde diep adem en stak zijn hand in zijn zak. "Ziet u, we hebben nu het ballistisch rapport. En het spreekt duidelijke taal. Mariano stierf met een wapen dat ook werd gebruikt bij twee moorden in het maffia milieu. U kunt de details zien in het rapport dat ik voor u heb samengesteld."
"Van Mariano werd altijd gezegd dat hij contacten had met de maffia," zei Caravaggio.
"Hij is Italiaans-Amerikaans," onderbrak Orry. "Dat maakt hem natuurlijk meteen verdacht in dat opzicht."
Caravaggio fronste een beetje geërgerd. De ironie in de opmerking van zijn collega en partner leek hem volledig te zijn ontgaan. "Oh, ja?"
Caravaggio had vlassig haar en zag eruit als een Viking.
Niettemin - zijn voorouders kwamen uit Bella Italia en daarom reageerde hij in dit opzicht enigszins gevoelig.
"Ik maakte een grapje," zei Orry een beetje gedwee en stelde de edele, 585 vergulde dasspeld in de juiste stand. Een gebaar van verlegenheid van zijn kant.
Milo zei: "Hoe dan ook, Mariano zou niet de eerste zijn die opklom in de showbusiness door connecties met de eerbare maatschappij..."
De eerste naam die me te binnen schoot was Frank Sinatra, wiens banden met de Cosa Nostra nooit volledig waren opgehelderd. Eigenlijk dacht ik dat de tijden voorbij waren dat een peetvader een Hollywood tycoon een aanbod deed dat hij niet kon weigeren om een of ander sterretje te pushen. Blijkbaar niet.
De heer McKee draaide zich om en ging naar zijn bureau. Hij kwam terug met een paar zwart-witfoto's van groot formaat, die hij met een behendige handbeweging op de tafel voor ons uitspreidde. "Deze mannen werden gedood met hetzelfde wapen als Mariano," legde de heer McKee over hen uit. "Mensen uit de middenlaag van de georganiseerde misdaad. Algemeen directeuren van goedlopende nachtclubs die als geldwitwasserij worden gebruikt of gezaghebbende mensen in rederijen die betrokken zijn bij drugssmokkel."
"Altijd dezelfde moordenaar?", mompelde ik sceptisch.
"Een professional, volgens onze bevindingen tot nu toe. Er is waarschijnlijk een geluidsdemper gebruikt. De moordenaar heeft zijn slachtoffers waarschijnlijk zorgvuldig verkend voordat hij toesloeg. Hij wist altijd precies wat hij deed. De aanvallen waren tot in de puntjes gepland. Zo goed dat hij zijn slachtoffers altijd alleen aantrof. Er zijn geen beschrijvingen van de dader, geen getuigen die nuttige informatie hadden kunnen geven. Alleen een kogel, bijna altijd recht in het voorhoofd, iets boven de ogen... Wat de moord op Mariano betreft, lijkt de moordenaar geen tijd te hebben gehad voor een zorgvuldige voorbereiding. Er waren ongeveer honderd mensen op de filmset. Alles was afgezet door privé beveiliging om te voorkomen dat fans hun idool zouden storen tijdens de opnames."
"De dader nam een behoorlijk groot risico," zei Milo.
Mr McKee bevestigde: "De moord vond plaats in het bijzijn van tientallen getuigen. De collega's van de stadspolitie hebben verklaringen afgenomen van allen die op het tijdstip van het misdrijf ter plaatse waren. Deze verklaringen zijn uiteraard beschikbaar voor uw onderzoek. Helaas lijkt er weinig te zijn dat een aanwijzing kan geven. De moordenaar schoot vanaf een dak. In het begin merkten de meeste aanwezigen waarschijnlijk niet eens dat het geen truc was. Ze zagen de explosies op het scherm. Met al dat lawaai valt een enkel schot niet op."
"Niemand heeft de moordenaar gezien?" vroeg Orry.
"Nee," Mr McKee schudde zijn hoofd. "Zelfs de beveiligers die het hele gebied doorzochten hebben niemand opgemerkt die er verdacht uitzag. Kennelijk heeft de moordenaar slim gebruik gemaakt van de chaos om te verdwijnen. Hoe hij überhaupt het terrein is binnengekomen is voor iedereen een raadsel. Misschien mengde hij zich tussen de inpakkers die de rekwisieten aan het uitladen waren. Hoe dan ook, het is hem gelukt.
"Dus de vraag is, voor wie werkt deze moordenaar...", verklaarde ik. "Want het is waarschijnlijk niet veilig om aan te nemen dat hij voor eigen rekening werkt."
"Je zei het, Jesse."
"Dus we moeten op zoek naar meer aanwijzingen," zei Milo met een optimistisch gezicht.
"We weten tenminste dat de doden allemaal in de weg lagen van de Antonelli clan."
"En hoe past Mariano dan in dit rijtje?", vroeg ik.
"Helemaal niet," antwoordde Mr McKee. "Er zijn meer dan geruchten dat Big Tony Antonelli Mariano's filmcarrière in de eerste plaats mogelijk maakte, of in ieder geval sterk aanmoedigde."
Ik keek Mr McKee eerlijk aan. "Ze hopen dat we uiteindelijk niet alleen de loonmoordenaar kunnen arresteren die Mariano op zijn geweten heeft, maar ook de Antonelli-clan lam kunnen leggen," verklaarde ik.
"Dat klopt, Jesse."
"Je bent een optimist," merkte ik op. "Tot nu toe heb je nooit iets kunnen bewijzen tegen de Antonellis. Tenminste niets dat in de rechtbank gebruikt kan worden. Iedereen weet dat ze hun vingers hebben in de drugshandel, gokken en enkele andere illegale en dus zeer lucratieve industrieën, maar als er iemand over de schutting moest springen, waren het altijd de lagere partijen..."
"En dat zit me al heel lang dwars, Jesse!" Mr McKee ging nu ook in een van de donkere fauteuils zitten. Hij sloeg zijn benen over elkaar. Zijn gezicht straalde vastberadenheid uit. Hij gebaarde kort naar de foto's op tafel. "Als een maffiagodfather de middelste partijen van de concurrentie doodt, wil hij misschien zijn territorium uitbreiden. Maar als hij een man als Mariano laat vermoorden, moet daar een verdomd goede reden voor zijn, of je moet twijfelen aan Big Tony's intelligentie."
"Mogelijkheid nummer twee is waarschijnlijk absurd," merkte Milo op.
Mr McKee knikte.
"Ik zie het ook zo. In een zaak als die van John Mariano kun je er immers zeker van zijn dat het onderzoek door de media nauwgezet wordt gevolgd. Dit is geen zaak die op een gegeven moment kan worden weggestopt. De politie, de FBI, het openbaar ministerie kunnen dat niet doen zonder onaangename vragen te krijgen. Dus zullen er bijzonder hardnekkige onderzoeken komen. Dat ligt in de aard der dingen - en Big Tony kan het op twee vingers natellen. Hij zit lang genoeg in het vak om deze dingen te weten..."
"Big Tony moet behoorlijk nerveus zijn," knikte ik.
"En misschien maakt hij daardoor fouten," voegde Mr McKee eraan toe. Na een korte pauze voegde hij er somber aan toe: "Er is iets aan de hand waar we nog geen idee van hebben..."
3
Milo en ik brachten wat tijd door in onze gedeelde dienstkamer om een overzicht van de feiten te krijgen. Ons belangrijkste gereedschap was de computer. Via een langeafstandsdatalijn waren we binnen enkele seconden verbonden met alle belangrijke archieven en databanken, waaronder het centrale archief van de FBI in Washington en de databanken van de NYPD.
Natuurlijk waren we bijzonder geïnteresseerd in alle beschikbare informatie die in de loop der jaren over de familie Antonelli was verzameld. Big Tony's wilde Sturm und Drang jaren lagen eigenlijk al lang achter hem. Tenminste, dat dachten we. Er waren al geruchten dat de grote baas zich volledig wilde terugtrekken uit de illegale sector en zijn geld alleen nog maar wilde investeren in schone zaken.
New York was een dorp - en Little Italy nog meer.
Tenminste wat betreft de snelheid waarmee geruchten en halve waarheden zich verspreiden.
Wat de informatie over John Mariano betreft, waren onze gebruikelijke informatiebronnen waarschijnlijk nogal ongeschikt. Hij had nooit een misdaad begaan, had nooit zijn vingerafdrukken achtergelaten op een wapen waarmee iemand was gedood, en was slechts één keer met de politie in aanraking gekomen. Dat was toen hij zijn eerste vrouw in elkaar had geslagen en de buren de politie hadden gebeld. Maar toen was John Mariano nog geen ster, maar een min of meer onsuccesvolle acteur die het hoofd boven water hield met optredens in reclamespots en de paar dollars die hij daarmee verdiende naar sportscholen droeg.
Later las ik in een tijdschrift dat het gebruik van anabole steroïden om spieren op te bouwen zijn persoonlijkheid had veranderd en hem agressief had gemaakt.
Vreemd genoeg kreeg dit verhaal, dat eerst als een groot hoofdverhaal was begonnen, geen vervolg. Het vermoeden was dat iemand er de hand in had. Iemand wiens aanbod niet geweigerd kon worden...
Milo en ik speurden alles af wat online te vinden was aan persinformatie, filmarchieven of de internetpagina's van John Mariano-fanclubs. Op het moment van zijn dood had Mariano misschien nog niet het niveau bereikt van Schwarzenegger, Bruce Willis of Van Damme, maar de experts waren ervan overtuigd dat hij het tot de super league van bad-ass helden zou schoppen.
Voor de latere namiddag hadden we afgesproken met Frank Jackson, de directeur van de laatste Mariano strip op de plaats van de misdaad.
Het was een industriële woestenij in Brooklyn, vlakbij de East River. Bij goed weer was de typische skyline van Manhattan op de achtergrond te zien. De gebouwen zagen eruit als een verzameling ruïnes.
Er waren hier voormalige kantoorcomplexen en pakhuizen.
Een import/export bedrijf was daar gevestigd, maar was inmiddels failliet gegaan. Er was al een koper voor het terrein. Alles wat hier stond zou worden gesloopt. Een ideale voorwaarde om hier vooraf een actiefilm op te nemen, waarbij veel dingen zouden ontploffen. De sloopploeg zou de opruiming op zich nemen.
Toen Milo en ik in mijn sportwagen op het terrein aankwamen, was Frank Jackson er al. Hij droeg een spiegelende bril en een opzichtig gekleurd overhemd met een gigantische kraag in seventies-look. Een uitgemergelde man met een bleke teint, zijn nerveuze vingers pletten een sigaret terwijl hij tegen de vleugel van zijn gele Porsche leunde.
In de auto zat een prachtige blondine met een laag uitgesneden jurk en een verveelde blik. We stapten uit.
Jackson begroette ons met een slordig "Hi!"
Eerst lieten we hem onze identiteitskaarten zien, maar Jackson keek er nauwelijks naar om.
Hij kauwde op iets.
"Ik hoop dat je de man te pakken krijgt die Johnny heeft vermoord," zei Jackson grimmig. "We zijn allemaal verloren. Het hele team..."
"Er komt niets uit de film," verklaarde ik.
Jackson knikte. "Ja, en mijn deel van de kassa-inkomsten ook niet. Mijn God..." Hij ging met zijn hand over zijn gezicht, alsof hij nog steeds niet kon geloven dat Mariano aan de andere kant van Jordan zat. John Mariano, de ster aan wie het hele project was opgehangen.
Ik liet mijn ogen over het gebied dwalen. Ik probeerde de plek te vinden van waaruit de moordenaar Mariano moet hebben aangevallen. Volgens het ballistisch rapport moet de moordenaar zich op het dak van een gebouw hebben bevonden. Ik zou beter kijken, maar veel wees erop dat de man die we zochten nogal atletisch was.
En vrij van duizeligheid.
Er zijn gevallen geweest waarin onze kaarten veel beter waren, ging het bitter door mijn hoofd. De collega's van de Scientific Research Division, de centrale herkenningsdienst van alle New Yorkse politie-eenheden, hadden het hele gebied tot op de millimeter nauwkeurig afgezocht. Ze hadden niets gevonden dat ook maar een vage aanwijzing kon opleveren. Zelfs geen kogelhuls.
Er was alleen de kogel die uit het hoofd van de dode John Mariano was gehaald.
Niets meer.
Ik was ervan overtuigd dat onze vriend ze ook graag had verzameld, als hij dat had gekund.
"Heb je enig idee waarom iemand Mariano zou willen vermoorden?", vroeg ik.
Jackson maakte een afwijzend gebaar met zijn hand. "Hij was zeker geen aardige vent," zei hij. "Noch in zijn films, noch in het echte leven. Hij was 'The Beast Killer', maar soms ook het beest. Vooral als er iets niet naar zijn zin ging op de set. Mijn God, hij was een pestkop. Maar wat zou je niet doen voor een zak geld? Je speelt zelfs de regisseur onder een John Mariano..."
"Klinkt erg cynisch."
"Oh, ja? Vertel me niet dat het een wereld is die voor je instort als ik het beeld van de dode held kras..."
"Nauwelijks."
"Nou, dan..." Hij haalde diep adem en kruiste zijn armen voor zijn borst. "Mariano was de absolute baas. Misschien had hij het begin van een aardig persoon gehad - als zijn eerste film een flop was geweest. Maar 'The Beast Killer' maakte hem wereldberoemd en stinkend rijk. En toen volgden de onuitsprekelijke vervolgen. 'The Return of the Beast Killer' en 'Revenge of the Beast Killer'. Deel IV zou 'De Woede van de Beestendoder' heten. Maar dat gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren... en waarschijnlijk zal het grootste deel van het team er met een financieel tekort uitkomen."
"Waarom is dat?" vroeg Milo.
Jackson keek hem aan met een blik die arrogantie weerspiegelde. Hij nam ons niet helemaal in zich op. We waren geen professionals en dat liet hij weten ook.
"De miljoenen die Mariano verdiende met 'The Beast Killer' investeerde hij in de vervolgen. Mariano was de hoofdproducent. Nou ja, en wie betaalt bepaalt ook welke muziek er gedraaid wordt, als je begrijpt wat ik bedoel..."
We wisten het heel goed.
Dat Mariano niet alleen voor maar ook achter het scherm een dominante figuur was geworden, wist ik al van onze eerdere onderzoeken.
"Succes heeft afgunstigen," zei Jackson. "En ik wed dat een van hen de sterke man heeft uitgeschakeld..."
"We hebben het filmpje gezien."
Jackson knikte. "Een schot zonder snee. Mariano had zoiets niet nodig. Hij wilde zo min mogelijk trucs. Waarschijnlijk wilde hij gewoon aan iedereen op de set bewijzen dat zijn opgeblazen spieren niet van pudding waren. Hoe dan ook, hij kon deze enorme vlammenwerper rondzwaaien alsof het een pop van papier-maché was."
"Je lijkt geen hoge dunk te hebben van wat je doet," merkte ik op.
Jackson haalde zijn schouders op. "In ieder geval zijn de Beastkiller films artistiek niet veeleisend. Maar als je het geluk hebt een van deze films te regisseren, is het alsof je de loterij wint. Deze films zijn allemaal hetzelfde. John Mariano zuivert als 'The Beast Killer' een toekomstig New York van een groot aantal griezels die geen lange levensverwachting hebben zodra Mariano opduikt met zijn vlammenwerper."
"Duurt het nog veel langer?" sprak de blondine, een beetje mopperend. Ze had haar armen gekruist voor haar borsten en pruilde.
"Het is niet aan mij," gromde Jackson. Zijn blik op de klok sprak boekdelen. Hij wilde zo snel mogelijk van ons af.
Ik naderde de gele Porsche met de bovenkant naar achteren geklapt. Ik leunde op de bovenrand van de deur en wierp een blik op de blondine.
"Mijn naam is Trevellian. En wie ben jij?"
"Rita Garland," mompelde ze.
"Was u ook op de set toen de moord plaatsvond?"
"Ja. Maar alles wat er over te zeggen valt heb ik al aan uw collega's van de Stadspolitie verteld. Mijn God, toen Mariano plotseling op de grond viel en we allemaal langzamerhand beseften dat er iets niet klopte, was er bijna zoiets als paniek. De meesten van ons zorgden er eerst voor dat ze bij veiligheid.... kwamen Als iemand een man als John Mariano in het openbaar neerschiet, dan moet het wel een maniak zijn.... Een of andere gek die op deze manier in de media wil komen." Rita haalde diep adem. Ze drukte haar vuist tussen haar borsten, die duidelijk door haar nauwsluitende trui heen staken, en slikte.
"We dachten allemaal dat de gek opnieuw zou schieten en een bloedbad zou aanrichten," voegde Jackson eraan toe.
"Ik begrijp het..."
"Ik hoop dat ik tenminste snel geld krijg voor de dagen dat ik heb geschoten," gromde Jackson.
"Waarom maak je je daar zorgen over?" vroeg Milo.
"Omdat zijn weduwe haar op haar tanden heeft. Ze is Mariano's derde vrouw, en ik vermoed dat er een enorme strijd komt over de erfenis. Er zijn immers kinderen uit de eerste twee verbintenissen." Hij maakte een wegwerpgebaar. "Maar daar hoef jij je geen zorgen over te maken."
"Kom op," zei ik. "Laat ons precies zien hoe het gebeurd is."
4
We liepen tussen de rijen gebouwen door. In werkelijkheid zag het landschap in het filmfragment er heel anders uit. De indruk was gemanipuleerd door de keuze van het kader om de indruk te wekken van een kilometerslang verwoest landschap.
Een witte markering gaf aan waar John Mariano was gestorven.
"Ik stond daar, naast de cameraman," legde Jackson uit. "Rita stond ook bij mij in de buurt. Zij moest ervoor zorgen dat veranderingen meteen in het script werden gezet."
Ik wees naar het vijf verdiepingen hoge gebouw met het platte dak.
"Er werd geschoten vanaf daar.... Heb je daar niets gemerkt?"
"Het schot leek uit het niets te komen. Als je zegt dat het van daarboven kwam, moet ik je geloven. Ik heb daar niets gezien. Maar om eerlijk te zijn, lette ik ook niet op. Het was een chaos. De explosies, de mist van de rookmachine, het deels in paniek geraakte team..." Hij keek me aan. Zijn wenkbrauwen vormden een kronkelende lijn.
"Vertel me, waarom is de FBI eigenlijk geïnteresseerd in deze zaak? Zoals ik het zie, is het een heel gewone moord..."
"Dat valt nog te bezien," zei ik.
"Dat is geen antwoord op mijn vraag. Vertrouwen de hoge heren er niet op dat de politie dit oplost?"
"Jackson is een inwoner van Californië," zei ik ontwijkend. "En aangezien hij in de staat New York is vermoord..."
"Klinkt mij als een rek," zei Jackson. Ik hield niet van de manier waarop hij het vraag en antwoord spel omdraaide. Maar Jackson was gewend de baas te spelen over een filmploeg van honderd man. Het ontbrak hem zeker niet aan zelfvertrouwen.
Ik glimlachte zwakjes.
"Vertel me dan een versie die minder vergezocht klinkt!"
Hij krabde aan zijn kin.
"Nou, er waren altijd wat onbevestigde geruchten over Mariano..."
"Oh, ja?"
Ik wilde hem naar buiten lokken.
"Er wordt gezegd dat hij connecties had met de maffia. Doe je daarom onderzoek?"
"Weet je er iets van?"
"Alleen wat je hoort. Maar ik ken hem echt niet goed genoeg om dat te kunnen beoordelen. Tot nu toe vermoedde ik dat deze geruchten een PR-stunt waren van zijn manager om Mariano wat interessanter te maken. Maar als de FBI geïnteresseerd is in Mariano..."
Opzij nam ik een beweging waar. In een van de raamopeningen, uitgebrand door de detonatie en omgeven door een rand van zwart roet, zag ik heel even een figuur.
"Wat is er mis, Jesse?" vroeg Milo.
"We worden in de gaten gehouden..."
Mijn greep ging reflexmatig naar het Sig Sauer P226 pistool in mijn riemholster. Ik greep het pistool met beide handen vast.
"Blijf daar!", zei ik terwijl ik me tot Frank Jackson en zijn Script Girl wendde.
Natuurlijk kon het toeval zijn dat daar nu iemand rondhing. En misschien was de verklaring heel onschuldig. Maar ergens geloofde ik het niet echt.
5
Toen ik het gebouw bereikte en mijn ogen liet dwalen, zag ik nergens iets verdachts. Geen beweging, geen geluid, niets.
Milo hield een behoorlijke afstand achter me en zorgde ervoor dat ik mijn rugdekking had. Veiligheid is de hoogste prioriteit bij politiewerk.
"Hallo! Is daar iemand?", riep ik. Mijn woorden stierven weg tussen de uitgebrande ruïnes, zichtbaar gehavend door de ontploffingen. Hele stukken muur waren afgebroken en vielen op straat. "Dit is agent Trevellian van de FBI! Kom naar buiten.
Weer geen antwoord.
Iemand had de deur losgemaakt. De ingang was open. Ik voelde voorzichtig mijn weg naar binnen. Milo volgde me. Je kon alleen maar raden waar dit gebouw ooit voor gebruikt was. De kamer die zich voor mijn ogen uitstrekte was groot en kaal.
Tweehonderd vierkante meter zeker. Misschien een open kantoor. In ieder geval gaven de resten van de vloerbedekking aan dat het geen voormalige opslagruimte was.
Er bewoog iets donkers aan de linkerkant.
Ik draaide me om.
Een dikke rat scharrelde over de vloer, stopte even, hief zijn kop op en keek in onze richting. Toen rende hij weg.
Ik wees naar de deuropening die uit deze kamer leidde. Daarachter werd een soort gang zichtbaar.
Voorzichtig staken we de kamer over en voelden onze weg naar de gang. Er was nergens iets te zien of te horen.
En niemand van ons zei een woord.
De gang was lang en eindigde voor de lift. Daarachter was een trap.
Met het geweer in de aanslag, kropen we verder vooruit.
Een deur leidde naar rechts. Hij stond op een kier. Ik opende hem met een trap. Met de P226 in de aanslag stormde ik naar binnen. Milo volgde en dekte me. De kamer was niet zo groot als die waar we eerst waren geweest. Ook hier waren wat meubels achtergelaten.
Goedkope planken van spaanplaat die wat kromgetrokken waren door vocht. Ze waren nauwelijks meer bruikbaar.
Het raam stond open.
Een donkere figuur draaide zich om. Een man met een onverzorgde, ruige volle baard, een baseballpet en een haveloze parka die veel te warm was voor het seizoen.
De man bukte, trok een nogal groot pistool en vuurde.
Er was geen geluid.
Ik zag de flits van de snuit en wierp me opzij. Milo deed hetzelfde. De kogel dreef in de onversierde houtsnippermuur achter ons en versplinterde een stuk uit het pleisterwerk.
Ik rolde over de vloer terwijl ik vaag een geluid waarnam dat klonk als een zware niesbui of de dreun van een krant. Het schot van een pistool met een geluiddemper.
Het projectiel kraste over de grond vlak bij me. Ik kon de luchtstroom voelen waarmee het langs mijn voorhoofd was geschoten.
Ik trok de P226 en vuurde.
Niet om te slaan, maar om te waarschuwen.
Ik vuurde twee schoten snel achter elkaar af en stopte iets opzij. De ruit van het open raam verbrijzelde. De knal echode een half dozijn keer in de lege kamers.
De man was weg.
Ik stond binnen een fractie van een seconde weer op.
Ik liep snel de paar meter naar het raam en staarde naar buiten.
Ik hield het pistool met beide handen vast.
De man rende weg, naar een groep van drie pakhuizen. Dit terrein was één groot doolhof. Het was moeilijk om hier iemand te pakken, tenzij je honderd goed getrainde agenten tot je beschikking had. John Mariano's moordenaar had hier al gebruik van gemaakt toen hij zijn moord uitvoerde...
"Freeze! FBI!", riep ik achter de man aan.
Tijdens zijn vlucht draaide hij zich even om en schoot opnieuw in mijn richting. Het was een ongericht schot dat een van de overgebleven ramen verbrijzelde. Een regen van vlijmscherpe splinters kwam naar beneden.
Ze glinsterden in de zon als klatergoud.
Ik brandde een waarschuwingsschot naast de hielen van de man.
Maar dat leek geen indruk op hem te maken.
Alsof de duivel zelf achter hem aan zat, versnelde hij. Zijn conditie leek niet de beste. Hij greep naar zijn zij ter hoogte van zijn milt.
Zijwaartse steken!
Misschien heeft dat onze kans om hem te krijgen toch verbeterd.
