Poezja polskiego baroku E-Book

Group publication

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Poesie und Drama
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2016

Beschreibung

Sebastian Grabowiecki, Wespazjan Kochowski, Jan Andrzej Morsztyn czy Daniel Naborowski, mistrzowie barokowego konceptu, poruszają najgłębiej ukryte emocje. W przewrotny sposób piszą o ulotności i marności ludzkiego życia, o poczuciu pustki i przeplatającej wszystko miłości, raz gorzkiej, raz bolesnej, raz smutnej. Zachwycają przy tym bogactwem skojarzeń i barwnością języka.

Leseprobe

Poezja polskiego baroku

Wybór

Warszawa 2016

SEBASTIAN GRABOWIECKI

Setnik rymów duchownych

VII

Mój wiek czasem krótkim jak sznurem zmierzony,

A jako granicą pewną obtoczony,

Więc jak jest nietrwały. Ty wiesz, a pijana

Wodna słusznie się zda z nim być porównana.

Wyrwi z grzechów, proszę, a w nich upadłego

Nie dawaj na wzgardę człowieka lekkiego.

Ulży ręki swojej, bo mnie zwojowała,

A sna na pośmiech wzdąć już się zgotowała.

Nieszczęsny jest żywot człowieka grzesznego,

Pajęczynie równe wszystkie sprawy jego;

A jako mol szatę, tak one żal kazi,

Które więc zła wola od Pana odrazi.

Wysłuchaj me prośby, a na łkanie moje

Niechaj otworzone będą uszy Twoje,

Abym k’sobie przyszedł, chciej sfolgować mało,

Niż ci duszę wrócę, a ziemi dam ciało.

VIII

Nasycony-m smutku, nie znając dobrego

I by rozmierzyć chciał Pan kres wieku mego,

Widząc dni, co przeszły, a czas, co przede mną,

Sną by rychlej łaskę uczynił nade mną.

Dni swoje w żałości, nocy tracę łzami,

A gdyby się frymark ten stał między nami,

Że od tego czasu miałbym żyć w radości,

Sną by jej mniej było, niż przeszło ciężkości.

Zmiłuj się, coś wszystko i mnie przy tym stworzył,

Oddal już kłopoty, którymiś mnie zborzył,

Osusz oczy moje, ulży ręki mało,

Daj, by urąganie, które znam, ustało.

Racz, Panie, żałości, które znoszę, skrócić,

Co się z tego cieszą, tam racz łzy obrócić.

Niech to wszyscy znają, że swe masz na pieczy,

A zły się niech lęka, widząc takie rzeczy.

Proszę, Ojcze, użycz oka łaskawego,

A jeśli uczynić nie raczysz i tego,

Daj cierpliwość w serce albo mnie weź z świata,

Bo mi żywot hydzą me nieszczęsne lata.

IX

Pomni, że jako wiatr dni żywota mego;

Oko się nie wróci widzieć co dobrego,

Jak obłok upływa, potym z oka ginie,

Tak się z człekiem dzieje, acz w swym wieku słynie.

Nazad się nie wraca, co w ciemny grób wpadnie,

Mieście, na którym żył, nie pozna go snadnie,

Przeto widząc wiek swój krótko zamierzony,

Rad bym Twoje łaskę poznał z której strony.

Panie, co jest człowiek? Co za godność jego?

Abyś go nawiedzał, zaż dostojen tego?

Byś go doznawając przy nim był czas każdy,

Różnie go próbując, z nim mieszkać miał zawżdy?

Ciężka mi Twa ręka, którą masz nade mną,

Odpuść grzechy, proszę, a czyń łaskę ze mną,

Póki nie obrócisz w proch ciała mojego,

A z świata nie zrzucisz, nasyciwszy złego.

XI

Pan – światło me, którego będę naśladował;

Bóg – mój żywot, tego ja będę czcił, miłował;

Pan – moja moc, ten czyni sam mocne me siły,

Przeto me zmysły będą imię Jego czciły.

Ty, Panie, bądź mym stróżem, a pofolguj mało;

Wysłuchaj głos, bo moje gardło już ustało,

Nie kryj oka przede mną, by cierpliwość moja

Nie wpadła na tę drogę, skąd niełaska Twoja.

Bądź, Panie, przy mnie, proszę, nie opuszczaj wiecznie,

Daj, bym za Twą pomocą chwalił Cię bezpiecznie,

Bo mnie ociec i matka mają za obcego.

Gdzież mam iść, jeśli i Ty wzgardzisz wygnanego?

Uznaj pokorę moje, który wszytko sądzisz,

A serca uniżone swoją łaską rządzisz;

Naucz mnie woli Twojej, a pomóż w niej chodzić,

Bo bez tego wolałbym w świat się był nie rodzić.

XVIII

Gdy z Psem albo Lwem, znaki niebieskiemi,

Słońce się zetrze, w gniew się poruszają,

Płomień tak srogi potem rozpuszczają,

Że wszytko niszczą, co tu jest na ziemi.

Rzeki strwożone z brzegami swoimi

Dzieląc się w źrzódła nazad się wracają:

Ziemia tła, a gdzie mieśca oddychają,

Zda się, że Etna dmie ogniami swymi.

Szukają ludzie, zewsząd ogarnieni,

Zioła, owoce, posilenia, chłodu,

By w letnich ogniach byli ratowani;

Ja drżę – gorącem inszy zmordowani –

A z strachów równań mogę być do lodu

Przed ogniem, w którym trwają potępieni.

XXXVI

Z pamięci schodzą czasy żywota naszego,

Nie inaczej jak słowa rzeczenia ustnego.

Siedmkroć dziesięć własny kres ludzkiego żywota,

Oprócz w kim przyrodzenie czyrstwe i ochota.

Do tego nad dwoje pięć, jeśli co przybędzie,

To boleść a sidła śmierć stawiająca wszędzie;

To już w skok gaśniem, Panie, chodząc umieramy.

Właśnie jak ptak, co patrząc, z oczu go zbywamy.

A jeśli z zamierzenia Twego nam to roście,

Jacyż, Panie, przyśpiesza za Twym gniewem goście?

Gdyż według spraw każdego odpłata od Ciebie;

Nic się oku nie skryje władnącemu w niebie.

Przeto mi liczbę moich dni daj wiedzieć, Panie,

By się człek umiał sprawić, niż przed Twój sąd stanie.

Skłoń ku mnie łaskawą twarz, porzuć gniew, a swoje

Miłosierdzie wzruszyć racz na wołanie moje.

Nasze serca mądrością oświeć, dobrotliwy,

By swój wiek mógł wesoło wieść człowiek wstydliwy.

Napełni nas radością, któreś ufrasowal,

A różnymi kłopoty ich wieki sprawował.

Daj wiedzieć sprawy swoje, daj, niech wszyscy znamy,

Jako Ciebie, możnego, skłonnym k’sobie mamy;

Ukaż nad nami lutość, a swoje zbawienie

Niech widzi w miłosierdziu ludzkie pokolenie.

Co nasze zmysły zaczną, kończ, Ojcze łaskawy,

Niech początek i koniec z Ciebie biorą sprawy,

Niechaj myśl nic takiego w serce nam nie wwodzi,

Prócz tego, co zbawienne i Twą łaskę rodzi.

LXIII

Także z poranku począwszy, mój Panie,

Konać mnie będziesz, aż ciemna noc przyjdzie?

Także Cię z płaczem rzewne narzekanie,

Także wołanie me przed Cię nie wnidzie?

Piszczę jak ptaszę od matki zgubione,

Hukam jak gołąb po dzieciach straconych,

Ustają oczy w niebo wyniesione,

Gwałt cierpię; Panie, ratuj sił strapionych.

Świtanie ziołom wdzięczną rosę niesie,

Mnie na powiekach gwiazdy łez odchodzą.

Fortunne ziółka, szczęsna trawo w lesie,

Wy czerstwiejecie, a mnie mdłości szkodzą.

Zwierz, ptastwo w nocy swe posiłki mają,

Mnie trapić księżyc na niebo wstępuje.

U inszych oczy z słońca rozkosz znają,

Lecz w moim sercu dzień trwogi szykuje.

Panie, jeśli to żywot, a takimi

Łaskami być ma ta dusza bawiona,

Niech Ci nie będę przykry słowy mymi,

W pokoju gorzkość daj była skończona.

LXVII

Nieszczęście, mych łez chciwe,

Długoż jeszcze, złośliwe,

Będziesz po sercu jad swój rozlewało,

Byś się mym łkaniem kiedy nacieszyło?

Czyli-ć ból i płacz mało?

Sną chcesz, byś tak dni moje wyniszczyło?

Inszy, kiedy truchleją,

Wspierają się nadzieją

I wdzięczną myślą serce zabawiają;

Mnie duszę bierze i ciało zabija,

Że smutki dolegają,

A otucha przyszłych pociech omija.

Ratunku z żadnej strony

Nie ma mój wiek strapiony;

Łzą się zmieniły me źrzenice obie;

Przyszłych się lękam, przeszłych dni żałuję;

Życzyłbym śmierci sobie,

Lecz i w grobie odpoczynku nie czuję.

Co wszytkim władniesz, Panie,

Przyjmi ciężkie wżdy chanie;

Wzgardzisz li Ty mnie, gdzież obrócę oczy,

Gdzie serce skłonię, gdzie podniosę ręce?

Gdy żal z oka łzę toczy,

Daj pokorę, daj cierpliwość w męce!