Schnack vernünfti mit mi... E-Book

Matthias Stührwoldt

• Herausgeber: Quickborn
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2013

Seitenzahl: 98

Beschreibung

Wer glaubt auf dem Lande oder auf einem Bauerhof ginge es langweilig zu, der wird von Matthias Stührwoldt eines Besseren belehrt. Denn das Leben dort liefert viele Geschichten über große und kleine Glücksmomente und Missgeschicke, die Stührwoldt auf eine ihm ganz eigene Art mit Witz und Ironie zu erzählen weiß.

Leseprobe

Matthias Stührwoldt ist Bauer und Schriftsteller zugleich. Er wurde 1968 geboren, lebt mit seiner Frau und seinen fünf Kindern im schleswig-holsteinischen Stolpe und bewirtschaftet dort einen 107 ha großen Biohof. In seinen Büchern präsentiert er fantasievolle Anekdoten und Kurzgeschichten über das Leben auf dem Land. »Ich glaube, ich wäre ein schlechterer Bauer, wenn ich nur Bauer wäre und ein schlechterer Autor, wenn ich nur Autor wäre.« Stührwoldt beschreibt sein Leben und seinen Alltag mit unerschütterlichem Humor. Neben Kühe melken und Gülle fahren, nimmt er sich auch immer Zeit zum Schreiben. Seine Bücher und Hörbücher heißen »Verliebt Trecker fahren«, »Schubkarrenrennen« oder aber »Nütz ja nix« und »Ein Bauer erzählt« (alle erschienen im ABL Verlag GmbH, www.bauernstimme.de). Das hier vorliegende Buch ist ein erster Band mit plattdeutschen Geschichten.

Matthias Stührwoldt

Schnack vernünfti mit mi …

Alle Rechte, insbesondere der Vervielfältigung, der Übersetzung, der Dramatisierung, der Rundfunkübertragung, der Tonträgeraufnahme, der Verfilmung, des Femsehens und des Vortrages, auch auszugsweise, vorbehalten.

Die plattdeutsche Schreibweise des Autors ist unverändert übernommen worden.

ISBN 978-3-87651-411-6

© Copyright 2010 by Quickborn-Verlag, Hamburg

Umschlagfoto: Katrin Schmitt

Datenkonvertierung: CPI – Clausen & Bosse, Leck

Schnack vernünfti mit mi!

Eegentlich bün ik gor keen Plattdütschen. Mien Öllern hebbt zwar jümmer Plattdütsch schnackt, aver nie mit uns Kinners. Mit uns hebbt se Hochdütsch schnackt, mit alle annern – mit Omas und Opas, mitn Tierarzt, mitn Melkkutscher, mitn Postbüdel, mitn Besamer, mitn Afdecker, mitn Veehhändler – mit alle worr Plattdütsch palavert. Blots mit uns nich. Dat hett jümmer heten: Wenn de Göörn to School koomt, dann schüllt se orntlich schnacken könen. Un orntlich schnacken, darmit meenen se: Hochdütsch.

Dat weer komisch: Den ganzen Dag hebbt wi blots Plattdütsch höört, un wi kunnen dat ok goot verstahn, aver wenn se uns direkt anschnackt hebbt, denn schnacken se Hochdütsch mit uns, langsam un oberdütlich. As ob wi utländische Uttuschschölers weern. Un wenn wi sölben mol anfungen, Plattdütsch to schnacken, denn keken se uns so böös an, as wenn wi luut rülpst harrn, an Disch. Luut rülpsen, dat dörpten blots Oma un Opa. Denn heet dat: »Na, Oma, hett di dat goot schmeckt?« Wenn wi dat dään, denn kregen wi glieks Mecker oder een op de Füüß. Dat heff ik nie nich verstahn.

Plattdütsch schnacken, mit Erlaubnis, dat dörpte ik erst bi Opa. Plattdütsch is nämlich nich mien Mudderspraak; dat is mien Opaspraak. Bi em heff ik dat lehrt. Un ik glööv, dat weer noch lang, bevör he tütelig in Kopp worrn is. Denn ik weer noch een recht lütten Jung. Un ik weer mit Opa alleen in Omas un Opas Olendeel, in ehre lütte Kaat. Oma weer bestimmt mol eben dröben bi’n Naver oder bi de Naversch, un ik harr groten Janker na Schokolaad. De stünn bi Oma un Opa jümmer boben op Schapp in de Stuuv, in een Porzellanschöttel mit Deckel, glieks neben de Klock, unerreichbar för mi. Dar stünn se un tööv op mi, un ik dach an all dat Leckere, wat darbin weer. Irgendwann harr ik noog vunt Jankern un bün na Opa hingahn.

»Opa, lieber Opa, gibst du mir ein bisschen Schokolade?« He keek mi an: »Wat wist du? Ik kann di nich verstahn. Schnack vernünfti mit mi!« Ik sä mien Satz nochmol: »Opa, lieber Opa, gibst du mir ein bisschen Schokolade?« He keek mi wedder an, jüst so, un he sä jüst so: »Wat wist du? Ik kann di nich verstahn. Schnack vernünfti mit mi!«

Ik weer ratlos. Ob Opa wohl verrückt worrn weer? Oder mit een Mol ganz un gor nich mehr hören kunn?

Ik versöch dat nochmol wedder, un ik heff bölkt, so luut, as ik kunn: »Opa, lieber Opa, gibst du mir ein bisschen Schokolade?« Un Opa bölkt torüch: »Ik heff di hört, aver ik heff di nich verstahn! Schnack vernünfti mit mi!«

Langsam begreep ik, wat los weer. He wull, dat ik Plattdütsch schnacken schull. Un ik versöch dat: »Opa, lieber Opa, giffst du mi een bisschen Schokolade?« He keek mi an, vertreck de Schnuut un sä: »Dat weer al een beten beter. Aver verstahn heff ik di noch immer nich. Versöök dat nochmol wedder.«

»Opa, leeve Opa, giffst du mi een beten Schokolade?« – »Ik heff meist allens verstahn«, sä Opa dar, »Aver ik weet immer noch nich genau, wat du vun mi wist. Aver dat dat mol klor is: Ik segg di nich, wat Schokolaad op Vernünfti heet! Versöök dat liekers noch eenmol, mien Jung.«

Ik müss lachen, den Witz heff sogor ik verstahn. Un ik nehm all mien Konzentration tosamen un ik segg: »Opa, leeve Opa, giffst du mi een beten Schokolaad?«

He höögte sik een un denn stunn he op, güng na dat Schapp hin, böör de Porzellanschöttel rünner un sä: »Komm her, mien Jung, un lang orntlich to. Wenn du so vernünfti mit mi schnackst, denn schallst du ok Schokolaad vun mi kriegen!« Un ik leep hin un hool mi orntlich Schokolaad ut de Schöttel rut. Jungedi, dat weer een hardet Stück Arbeit! Aver lohnt hett sik dat. För Schokolaad lohnt sik meist allens.

Buten melken mit Mudder

As ik een lütten Jung weer, dar hebbt mien Öllern in Sommer noch buten molken. De Gutshof in de Naverschap hett 1972 siene Melkköh afschafft. Mien Öllern hebbt vun dat Depenauer Grönland een grotet Stück pacht, un den fasten Weidemelkstand noch darto. Vun 1972 bit 1976 weern uns Melkköh in Sommer in Depenau. Morgens bleven mien Broder un ik int Huus, bit mien Öllern wedder dar weern; avends bleev mien Broder alleen op den Hof; denn he weer olt noog, un ik keem mit nat Melken.

Dat weer schön. Mien Öllern harrn to doon, un ik harr to spelen. Ik stromer dörch dat Moor, dörch den Birkenwald, machmol barfoot dörch de Kohschiet. Blots vör den Bullen schull ik mi vörsehn, un ik schull jümmer so dicht bi den Melkstand blieven, dat ik dat Ropen vun mien Mudder oder dat Fleuten vun mien Vadder oder dat Tuten vun den Trecker hören kunn, wenn mien Öllern fardig weern un na Huus wullen. Dat weer mien Tohuus dar int Moor. Machmol regen dat, un wi weern ganz un gor natt, machmol weer dat koolt un wi freren un int Huus hebbt wi uns üm den Oben rümsett un Tee mit Zucker drunken, bit wi wedder warm weern. Noch hüüt is dat so: wenn ik Moor seh un Birken, denn föhl ik mi wohl. Dar bün ik upwussen; dar bün ik tohuus; dar warrt mi warm ümt Hart.

Nat Melken föhrn wi jümmer mit den olen Fendt un den lütten, geelen Eenachs-Anhänger, de »Giek«. Op de Giek dörpte ik jümmer mitfohrn, tosamen mit de beiden 200-Liter-Melkkannen. De Melkmaschien worr vun Trecker in Gang sett, un na dat Melken müssen wi gau mit de Melkkannen na Huus, darmit de Melk köhlt warrn kunn. Op den Hänger mitfohrn, dat weer Abenteuer, dat weer Spoß. Besünners eene Stell weer jümmer spektakulär. Kort vör Tohuus, bi den Naver vörbi, dar güng dat steil bargop. Ik seet jümmer op de vörste Kant vun de Giek, un wenn dat denn bargop güng, keemen de groten Kannen int Rutschen un knallen gegen de achterste Klapp vun de Giek. Un ik lach. Dat weer lusti.

Mien Vadder weer darmols al in Gemeinderat un darmit veel ünnerwegens, un af un to harr he op den Acker to doon. Denn müss mien Mudder alleen melken. Eenmol weern Mudder un ik alleen int Moor west, un Mudder harr de achterste Klapp vun de Giek nich richti to mookt. Ik seet as jümmer op de vörste Klapp, un as dat bargop güng, dar rutschen de Kannen gegen de achterste Klapp, de geev na, un de beiden Kannen kippen vun de Giek rünner un lepen ut. Ik müss lachen, dat seeg so lusti ut, de witte Melk op den griesen Weg, un wo sik de Melk den Weg na ünnen söch, toeerst ut de beiden Kannen rut, un denn in een breden Strom.

Mudder heel an, se harr dat Getöse achter ehr hört. Nu steeg se af un se hool de Kannen un stell se wedder op de Giek. Se schimp mit sik sölben, all de Arbeit umsünst, nix verdeent, un den Arger noch darto. Un nich mol een, den se anbölken kunn, denn se weer ja sölben schuld. Un denn worr se ganz still un fung an to weenen. Dat leep ehr blots so över de Backen. Dat weer dat eerste Mol, dat ik Mudder weenen sehn heff.