Vervloekt (Boek #1 van de Vampieren Legendes) E-Book

Emma Knight

• Herausgeber: Lukeman Literary Management
• Kategorie: Für Kinder und Jugendliche
• Serie: Vampieren Legendes
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 174

Veröffentlichungsjahr: 2015

Beschreibung

"Een geweldige nieuwe vampierenserie! Mis het niet!" --Morgan Rice, #1 Best verkopendeauteurvanDEVAMPIEREN DAGBOEKEN Wanneer haar vader wordt overgeplaatst, wordt Rachel Wood ontworteld uit haar huis in Pennsylvania en geforceerd om naar een andere middelbare school te gaan, in de 2e klas, in een welvarende buitenwijk in Westchester, New York.Ze heeft moeite om zich aan te passen, terwijl ze strijd om nieuwe vrienden te maken, een vriendje te vinden, het ontlopen van groepjes met gemene meiden en leren te overleven in een dergelijke vijandige nieuwe wereld.Ze heeft moeite om zichzelf te sturen in deze nieuwe wereld, waar drank en drugs normaal lijken, en waar sociale druk vanuit elke richting op haar wordt uitgeoefend. Alles lijkt verkeerd te gaan voor Rachel, totdat er verlossing komt in de vorm van Rob, een footballspeler die haar leuk vindt. Maar net wanneer hun liefde begint op te bloeien, raakt ze in de war door haar gedrag. Terwijl ze een dieptepunt bereikt, ontmoet Rachel een mysterieuze jongen op haar school, Benji, een eenzame jongen die zich afstandelijk houdt van andere kinderen, en die haar meeneemt voor een rit op zijn motorfiets. Ze beleven samen een onvergetelijke avond in het pretpark—totdat er iets verschrikkelijk fout gaat, en Benji haar laat schrikken door haar leven te redden. Rachel weet dat Benji anders is dan anderen, en ze weet dat hij de liefde van haar leven is. En terwijl ze verder verliefd op elkaar worden, moet ze een beslissing maken of ze bereid is om alles op te geven om achter zijn geheim te komen... Boek #2 uit de serie (ONTVOERD) en Boek #3 uit serie (GEBETEN) zijn nu ook beschikbaar.

Leseprobe

Vervloekt

(boek #1 van de Vampieren Legendes)

Copyright © 2011 door Emma Knight

Alle rechten voorbehouden. Met uitzondering van toestemming onder de U.S. Copyright Act uit 1976, mag niets uit deze uitgave in enige vorm of op enige manier worden verveelvoudigd, gedistribueerd of overgedragen, of worden opgeslagen in een database of geautomatiseerd gegevensbestand, zonder voorafgaande toestemming van de auteur.

Dit ebook is alleen gelicentieerd voor persoonlijk gebruik. Dit  ebook mag niet worden doorverkocht of aan derden worden gegeven. Als u dit boek met anderen wilt delen, koop dan voor iedere ontvanger een afzonderlijk exemplaar. Als u dit boek aan het lezen bent, of als het boek niet alleen voor uw gebruik werd gekocht, retourneer het boek dan en koop uw eigen exemplaar. Dank u voor het respecteren van het harde werk van deze auteur.

Dit is een fictief boek. Namen, personen, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen, en incidenten zijn een product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Enige overeenkomst met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig.

Boeken van Emma Knight

VERVLOEKT (Boek #1 van de Vampieren Legendes)

ONTVOERD (Boek #2 van de Vampieren Legendes)

GEBETEN (Boek #3 van de Vampieren Legendes)

VERKOZEN (Boek #4 van de Vampieren Legendes)

ONTWAAKT (Boek #5 van de Vampieren Legendes)

OPGESTAAN (Boek #6 van de Vampieren Legendes)

INHOUDSOPGAVE

Hoofdstuk Eén

Hoofdstuk Twee

Hoofdstuk Drie

Hoofdstuk Vier

Hoofdstuk Vijf

Hoofdstuk Zes

Hoofdstuk Zeven

Hoofdstuk Acht

Hoofdstuk Negen

Hoofdstuk Tien

Hoofdstuk Elf

Hoofdstuk Eén

Rachel Wood zat achterin de stationwagon van haar ouders, en haatte haar leven.  Rechts van haar zat haar vervelende jongere broertje, Mark, en links van haar zat haar oudere zus Sarah, die luidkeels mee zat te nurieën met de popmuziek uit haar iPod. Terwijl de vader van Rachel richting aangaf en de snelweg afreed, haalde Rachel diep adem, hield haar adem even in, en zuchtte diep. Ze kon niet geloven dat haar ouders haar juist nu lieten verhuizen. In de tweede klas.

Rachel kon het niet laten om alsmaar negatief te denken. Wat als ze geen nieuwe vrienden zou maken? Wat als men haar zou pesten? Wat als ze er niet bij hoorde, of haar kleren stom waren? Ze maakte zich zorgen dat haar zus haar in de gangen voor schut zou zetten en ze zich voor haar broertje zou schamen, sterker nog: Rachel maakte zich zorgen dat haar heerszuchtige, overijverige ouders haar zouden vernederen.

Haar vader sloeg linksaf een lange weg in.

Is dit het? Vroeg Rachel zichzelf af.

De auto reed verder, dwars door het centrum van de stad. Door het raam zag Rachel een pizzeria, een videotheek, een nagelsalon en een Hallmark-winkel met ballonnen en kaarten in de etalage. Ook zag ze een koffieshop en een kledingwinkel met ‘mama’-kleding in de etalage.

Terwijl de auto langzaam door de stad reed, zag Rachel een aantal mensen: een vrouw met een kinderwagen op de stoep, een man met zijn twee zoons die AYSO blauw met zwarte voetbalshirts en voetbalklossen droegen. Rachel zag ook een aantal kinderen, waarvan één een trui droeg met een tijger erop en de letters “AHS”.

Rachel herkende de letters van de welkomstbrief die ze een aantal weken geleden had ontvangen van de Apache High School. Ze zuchtte en vroeg zich af of dit misschien haar nieuwe vrienden zouden worden.

 Rachel bekeek de kinderen van top tot teen een voelde een knoop in haar maag. Door deze kinderen te zien werd ze nog meer zenuwachtig voor haar eerste schooldag morgen.

Ze schaamde zich omdat haar vader zo langzaam door de stad reed. Rachel dacht: weet hij niet hoe stom het is om zo langzaam door de stad te rijden? Ze deed haar hoofd tussen haar benen totdat de auto vaart maakte.

Ze reden nog eens vijf minuten door een straat in een buitenwijk. Ze keek naar elk huis waar ze langs reden en ze was verrast door wat ze zag. Deze huizen waren heel anders dan de huizen in haar vorige woonplaats; ze waren groot en weelderig, met een lange ronde oprijlaan en sommige zelfs met zuilen langs de oprijlaan.

Waar zij we?

De vader van Rachel remde aan het eind van de straat. Sarah deed haar oordopjes uit en keek op.

Mark wees met zijn vinger en vroeg, “Zijn we er?”

De knoop in haar maag groeide terwijl ze wachtte om haar nieuwe huis voor de eerste keer te zien. Ze vroeg zich af hou het huis eruit zou zien, ze vroeg zich af of ze haar kamer weer met Sarah zou moeten delen, en hoe haar slaapkamer eruit zou zien.

“42 Pine Road!” Zei de vader van Rachel gretig.

De gedachten van Rachel werden abrupt onderbroken terwijl ze hun nieuwe oprijlaan opreden.

Thuis.

Rachel bestudeerde het huis terwijl ze de oprijlaan opreden. Dit huis was anders dan de andere huizen in haar straat: een wit huis met zwarte luiken, het huis was wat meer bescheiden, zonder zuilen en ronde oprijlaan. Het huis had een rode voordeur met een koperen klepel in de vorm van een leeuw.

Terwijl Rachel uit de auto stapte, zuchtte ze nogmaals diep en pakte ze haar koffer. Ze rende naar binnen, samen met Sarah en Mark, om de slaapkamers te bekijken. Sarah gaf Rachel een elleboog terwijl ze door de voordeur vlogen.

“De grote kamer is van mij!” Schreeuwde Sarah.

Sarah rende naar boven, door de gang en sloeg de deur dicht. Mark stootte Rachel aan waardoor  haar koffer uit haar handen viel, vloog een van de slaapkamers binnen en sloeg de deur dicht.

Bovenaan de trap aangekomen zag Rachel een open deur, de enige deur die nog open stond, en ging naar binnen en zette haar koffer neer. Haar kamer was klein, maar het was ten minste haar eigen kamer. Ze was blij dat ze niet weer met Sarah en haar irritante obsessie voor muziek werd opgescheept.

Een aantal seconden later klopte er iemand op de deur.

“Schiet op, het is zwaar,” De stem van de moeder van Rachel klonk dof.

“Rachel!”

Rachel opende de deur en zag haar moeder die een grote kartonnen doos vasthield, met daarop Spullen van Rachel met zwarte stift geschreven. Haar moeder zette de doos in het midden van de kamer neer, keek naar Rachel en zei, “Maak je geen zorgen schat, je gaat het hier vast naar je zin hebben, dat beloof ik je.”

Rachel haalde haar schouders op en mompelde, “Het zal wel”.

Rachel was boos op haar ouders sinds zij een aantal weken geleden de verhuizing aankondigden. Dit kwam op een avond ter sprake tijdens hun zomervakantie in Virginia Beach. Haar ouders gedroegen zich al de hele vakantie vreemd, en Rachel had het gevoel dat er iets aan de hand was. Eerst dacht ze dat haar moeder misschien zwanger was,  maar ze had nooit verwacht dat ze zouden gaan verhuizen.

Rachel had haar hele leven in Pennsylvania gewoon, in dezelfde stad, hetzelfde huis, en in de zelfde slaapkamer sinds ze een baby was. Ze had nooit verwacht dat ze zouden verhuizen, en al helemaal niet tijdens de middelbare school.

“We zullen zien”, zei Rachel tegen haar moeder.

De moeder van Rachel liep de kamer uit en sloot de deur achter zich.

PIEP PIEP PIEP.

Rachel keek uit het raam en zag een grote witte vrachtwagen achterwaarts de oprijlaan inrijden, met “AL’s Verhuizen en Opslag” op de zijkant van de wagen. Het piepen stopte, en twee mannen sprongen uit de wagen en gooiden de achterklep open.

Doos na doos werd uitgeladen. Ze had het gevoel dat haar hele leven in een klap overhoop was gehaald en in dozen was gestopt, alleen maar omdat haar vader werd overgeplaatst.

Rachel zag haar vader en moeder met de verhuizers praten en alle dozen voorzien van kleurrijke, zodat de verhuizers precies wisten in welke kamer de dozen gezet konden worden.

Hoewel Rachel boos was, was ze ook angstig om haar nieuw huis te zien. Ze liep zachtjes haar kamer uit en de trap af. Ze wilde niet dat haar familie zag dat ze nieuwsgierig en opgewonden was om het huis te verkennen.

Beneden aan de trap ging ze rechtsaf de woonkamer in. Ze zag een open haard en twee grote ramen. Rachel begon zich in te beelden hoe het zou zijn om in deze kamer Kerstmis te vieren, en in de hoek de kerstboom op te tuigen. De kamer was nu leeg, met uitzondering van een aantal dozen die waren opgestapeld langs de muur.

Rachel ging verder door de woonkamer, die uitkwam in een andere kamer. Het was een heldere kamer met een erker, die uitkeek op de voortuin. Rachel ging ervan uit dat dit de eetkamer was, maar ze wist het niet zeker. Deze kamer had een lelijke bruine kleur, waar Rachel een hekel aan had.

Terwijl Rachel de lelijke bruine kamer uit liep, kwam ze in de keuken terecht. Ze deed het licht aan en keek rond. Ze werd depressief van de zwarte  formicakastjes en de donkere linoleum vloer. Er hing een muffe geur in de keuken waardoor ze haar oude huis nog meer begon te missen.

Rachel verkende de rest van de kamers en voelde een soort van ontwenning waarvan ze niet wist dat ze die voor een huis kon voelen. Nooit eerdere realiseerde ze zich hoe gehecht ze was aan haar oude huis in Pennsylvania.

Rachel hoorde de verhuizers via de voordeur binnenkomen, terwijl haar ouders hen instructies gaf waar de dozen, meubels, stoelen, fotolijsten, TV en computer naartoe moesten. Rachel vond het genoeg en ging terug naar boven voordat iemand haar opmerkte.

Ze deed de deur van de slaapkamer dicht en ging op de grond zitten naast een doos met haar spullen. Ze zocht wat in haar navyblauwe Kiplingrugtas om haar sleutelhanger te vinden: ze wist dat hier een klein schaartje aan zat. Ze knipte het plakband van de doos open, benieuwd over wat ze hierin zou aantreffen.

Rachel herinnerde zich dat ze woedend was toen ze haar spullen in moest pakken en had alles maar willekeurig in de doos gegooid. Toen ze de doos openmaakte was de rommel dan ook geen verrassing. Het was alsof haar hele leven in een miezerige kartonnen doos paste.

Bovenop lagen een paar stoffige foto’s van haar en haar vrienden in Pennsylvania. Ze miste haar vrienden en kon zich geen leven zonder hen voorstellen. Ze was niet populair op haar school, en dat was ze ook nooit geweest, maar toch hield ze van haar vrienden. Haar vrienden waren simpel, geen poespas, geen drama.

Deze foto was een van haar favorieten: de foto was afgelopen voorjaar genomen op de Dutch Fair, een kermis met attracties en spelletjes, en men droeg koloniale kleding. Het was een behoorlijk vreemde bedoening, maar Rachel keek er ieder jaar weer naar uit.

Rachel pakte een andere foto en kreeg een brok in haar keel. Het was een foto van haar en haar beste vriendin Dana, elkaar omhelzend en lachend. Ze waren jarenlang onafscheidelijk sinds ze elkaar hadden leren kennen in de vijfde klas. Ze zaten op school in hetzelfde volleybal-, tennis- en voetbalteam, en ze hoopten in de herfst samen cheerleaders van de school te worden. Ze hielden van samen winkelen in Pennsylvania. Hun favoriete winkels waren JCPenney’s, Aeropostale, Gap en American Eagle. Ook hielden ze van winkelen bij Wal-Mart, waar ze altijd schattige accessoires vonden.

Een traan viel op de foto. Rachel veegde de traan snel af, maar er bleef een vlek achter in het midden van de foto.

Rachel legde de foto neer en begon te huilen. Ze haatte dit huis, ze miste haar vrienden, ze was boos op haar ouders en ze kon maar niet bevatten dat morgen haar eerste dag op AHS zou zijn.

De gedachten van Rachel werden onderbroken door luide muziek van Britney Spears die door de muren dreunden

Bah, I kan haar niet uitstaan.

Rachel stond op en liep naar de deur in haar kamer waarvan ze dacht dat het haar kast was. Ze opende de deur en zag Sarah die al dansend luidkeels meezong met de muziek. Het hart van Rachel stopte toen ze dit zag: ze hadden een aangrenzende badkamer.

“Shame on me, to need release, un-uncontrollably… I I I wanna go o o all the way ay ay takin’ out my freak tonight.”

Rachel kon het niet geloven; hadden ze echt een gezamenlijke badkamer? Alsof het allemaal niet al erg genoeg was.

Rachel smeet de deur dicht. Sarah was het tegenovergestelde van Rachel; Sarah was echt een meisje, populair en iedereen vond haar leuk. Ze had een knappe oudere vriend op de universiteit, en ze waren plannen aan het maken om te trouwen. Sarah was slank, had blond haar, blauwe ogen en altijd perfect gelakte nagels. Ze hield van popmuziek, dansen en zingen, en ze was vies van contactsporten. Sarah was knap en zelfverzekerd, wat men van Rachel niet kon zeggen.

Nee, Rachel was slim, had bruin haar, en een gemiddeld gewicht (not slank, maar ook niet dik). Ze zag er goed uit, maar vond zichzelf niet bijzonder mooi. Rachel hield van sport en lekker buiten in de natuur zijn. Ze was een goede meid en hield zich altijd aan de regels. Ze had een handvol goede vrienden, maar hoorde er niet echt bij. Ze had nog nooit een vriendje gehad, maar was welk vaak verliefd geweest.

Dus het veilig om te zeggen dat de twee niet echt met elkaar overweg konden. Rachel ging terug naar haar doos met spullen en rommelde er wat doorheen, opzoek naar haar dagboek. Ze schreef sinds groep 7 iedere dag in haar dagboek, en vanavond zou ze precies hetzelfde doen.

Rachel vond haar dagboek onderin de doos en blies het stof eraf. Haar dagboek was haar leven. Paars fluweel, met een doodskop op de voorkant, en het was dik en zwaar met berichtjes van vrienden, en kaartjes en foto’s aan de binnenkant geplakt. Rachel droeg de zilveren sleutel van haar dagboek om haar nek en deed deze nooit af. Ze hield van haar privacy en ging liever dood dan dat iemand haar dagboek zou lezen.

Rachel tilde het dagboek op tot dicht bij haar halsketting en opende het hartvormige slot. Ze was inmiddels zeer behendig met het openen van haar dagboek, zonder de sleutel van haar ketting af te halen.

Ze nam haar favoriete pen uit de deus en leunde naar voren om te schrijven:

Lief Dagboek,

Vandaag is de meest verschrikkelijke dag van mijn leven. Ik zit hier, in mijn nieuwe kamer terwijl ik al mijn foto’s met vrienden bekijk, en ik realiseer me dat ik hier in Westchester helemaal geen vrienden heb. Niet één. Morgen begint school en ik ben bang. Ik weet zeker dat niemand tegen me zal praten. Ik sprak met Dana en zij vertelde dat ze vanavond met zijn een feestje voor de laatste zomeravond vieren, terwijl ik hier zit in deze lege, koude kamer. Kan het nog erger? Ik schrijf morgen meer om je te laten weten hoe het op school ging – tenminste, als ik het overleef.

XOXO,

Rachel

Rachel legde haar dagboek neer en plofde neer op haar zachte bed. Ze legde haar hoofd op haar verenkussen en trok haar rood met wit gestreepte deken over haar hoofd. Rachel was te moe om te huilen, maar te bang om in slaap te vallen. Ze lag wakker terwijl verschillende scenario’s over hoe haar  eerste dag zou verlopen door haar hoofd. Het ene scenario nog meer ontmoedigend dan het andere.

Rond één uur ‘s nachts viel Rachel in slaap.

Hoofdstuk Twee

Rachel schrok wakker door de luide Latin dance muziek uit haar wekkerradio. Ze stormde uit bed en viel over leren, foto’s en papieren waarmee ze de vloer had bezaaid in een poging om haar leven te ordenen. Toen ze de knop eindelijke had bereikt, stopte de muziek op mysterieuze wijze.

Nu ze zo plotseling wakker was, liep ze naar de badkamer deur en pakte ze de deurknop vast: op slot. Rachel klopte op de deur, terwijl ze hoorde hoe de douche werd aangezet en de stem van  Sarah een liedje van Demi Lovato uitschreeuwde. Ze klopte harder, in de hoop dat Sarah het zou horen.

“Wat? Je hoort toch dat ik onder de douche sta?” Zei Sarah.

“Hoe lang duurt het nog? Ik moet me ook klaarmaken, weet je!” Zei Rachel luidkeels met haar gezicht tegen de kier van de deur.

Rachel wachtte, maar Sarah gaf geen antwoord.

Rachel liep terug naar de puinhoop van kleren op de vloer. Niks was geordend: verschillende sokken, truien, hemdjes, korte broeken, spijkerbroeken en haar favoriete Rolling Stones t-shirt, allemaal levenloos aan haar voeten.

Rachel opende haar gordijnen en zette haar raam ongeveer half open om de temperatuur te voelen. Het was 8 september en ze voelde de koele herfstwind nu al. De bladeren ritselden in de grote bomen buiten haar raam en ze haalde diep adem in de frisse lucht. Vanuit haar raam zag ze een lange voortuin met hier en daar langs de rand wat bomen. Aan een stronk van een van de bomen hing een oude band die diende als schommel, wat van de vorige bewoners geweest moest zijn. Het gazon had een saaie groene kleur bezaaid met bruine plekken. Aan de linkerkant was een klein perkje met overgroeide bloemen en onkruid. Rachel staarde een poosje naar buiten en sloeg het raam vervolgens dicht.

Wat moet ik aan? Dacht Rachel.

Ze herinnerde zich ineens een bezoekje aan JCPenney’s ongeveer een maand geleden samen met Dana. Penney’s schattige herfstcollectie kwam altijd uit in de zomer, en Rachel en Dana waren vroeg voor het herfstseizoen gaan winkelen. Rachel herinnerde zich dat ze een leuk gedragen spijkerbroek had gekocht, met patches en kleine scheuren op de knieën. Deze spijkerbroek zou de perfecte match zijn met haar Stones t-shirt.

Rachel tilde tassen en riemen op en zocht in haar grote doos met spullen. De spijkerbroek was nergens te vinden.

Ze opende de deur van haar slaapkamer en riep naar haar moeder; “Mama, waar is mijn nieuwe spijkerbroek?”

Ze stond in de deuropening en wachtte op antwoord van haar moeder.

“Hoe moet ik nou weten waar jouw kleren zijn? Het is niet mijn schuld als je ze niet kunt vinden. Jij hebt vorige week alles zo haastig ingepakt, niet ik, schat”,  riep haar moeder op snauwende toon.

Rachel gromde en smeet de deur dicht.

Ze zag een andere donkerblauwe Levi’s spijkerbroek gekreukeld op de grond liggen. De pijpen waren te lang en gerafeld en Rachel had nooit de tijd genomen deze om te zoomen. de paste de broek en probeerde de kreukels er met haar handen uit te strijken. De broek zat wat strakker dan ze zich kon herinneren dus ze hurkte een paar keer om de broek wat te rekken.

SCHEUR. De naad bij het kruis scheurde open.

Op dat moment klonk de Latin dance muziek weer uit haar wekkerradio, nu nog harder. Rachel waggelde in haar broek, opzoek naar de wekker. Ze tilde haar witte North Face winterjas op en vond haar wekker. Ze sloeg haar hand op de uit-knop en draaide aan de tuner.

Rachel knoopte haar Levi’s los en trok deze uit. Ze was blijkbaar een paar kilo aangekomen sinds het voorjaar.

Rachel zag op de grond een vervaagde zwarte legging, opgerold als een bal. Ze trok de legging aan omdat ze geen andere optie had. (Tenminste, de rest van haar kleren was nog niet uitgepakt.) Het fijne aan een legging, dacht rachel, is dat het niet uitmaakt hoeveel ijs je eet, ze passen altijd.

Rachel pakte haar Stones t-shirt en trok deze aan. Ze had geen spiegel in haar slaapkamer, maar ze hoopte dat de outfit er goed uit zou zien.

Rachel pakte haar zwarte nylon toilettas en klopte opnieuw op de deur. Geen antwoord. Rachel draaide aan de deurknop; de deur ging open en een wolk van naar zeep ruikend stoom sloeg haar in het gezicht.

Rachel maakte een vuist en veegde de stoom van de spiegel zodat ze haar gezicht kon zien. Ze keek in de spiegel en zag een kleine puist die zich vormde midden op haar voorhoofd. Ze greep snel naar haar Proactiv, waste haar gezicht en smeerde de behandeling op haar gezicht. Ze hoopte dat de puist om acht uur zou zijn verdwenen; Ze wilde niet bekend worden als het nieuwe meisje met de grote puist.

Ze dacht aan de tijd en keek op haar paarse Swatch-horloge en realiseerde zich dat ze nog maar twintig minuten voordat ze naar school moest.