Boek 2. “Ik Wil Niet De Koningin Zijn!” Hervormingen In Camelot En De ‘Epische’ Strijd E-Book

Elena Kryuchkova

• Herausgeber: Tektime
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 108

Veröffentlichungsjahr: 2023

Beschreibung

Het tweede boek in de serie. Arthuria wil geen koningin van Camelot worden, maar uiteindelijk moet ze de troon bestijgen. Zij, samen met Marilyn en Lancitel, beginnen hervormingen door te voeren die ongebruikelijk zijn voor de Singularity 20-01. Ondertussen weigert Lord Tristan het gezag van Camelot en de nieuwe koningin te erkennen. Wat gaan Arthuria en haar vrienden doen? Het lijkt erop dat er een 'epische' strijd aankomt...

Leseprobe

Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!”Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd

“Camelot. Singulariteit 20-01. Of de avonturen van drie meisjes in een andere wereld” Boekenreeks.

Elena Kryuchkova

Vertaald door Angelique Hofland

“Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!” Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd (‘Camelot. Singularity 20-01. Of de avonturen van drie meisjes in een andere wereld’ boekenreeks)”

Geschreven door Elena Kryuchkova

Copyright © 2023 Elena Kryuchkova

Alle rechten voorbehouden

UitgeverijTektime

www.tektime.it

Vertaald door Angelique Hofland

Omslagontwerp - Omslag gemaakt door AI (Stable Diffusion, NightCafe)

Elena Kryuchkova

Camelot. Singulariteit 20-01. Of de avonturen van drie meisjes in een andere wereld

Inhoudsopgave

Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!” Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd

“Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!” Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd (‘Camelot. Singularity 20-01. Of de avonturen van drie meisjes in een andere wereld’ boekenreeks)”

Elena Kryuchkova

Boek 2

Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!” Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd

Hoofdstuk 2. Koning Uther verpestte het plan van Arthuria

Deel 4. Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd

Hoofdstuk 2. Wat? Smartphones?

Editora Tektime

Boek 2

Het tweede boek in de serie.

Arthuria wil geen koningin van Camelot worden, maar moet uiteindelijk de troon bestijgen.

Zij begint, samen met Marilyn en Lancitel, hervormingen door te voeren dieongebruikelijk zijn voor de Singularity 20-01.Ondertussen weigert Lord Tristan de autoriteit van Camelot en de nieuwe koningin te erkennen.Wat gaan Arthuria en haar vrienden doen? Het lijkt erop dat er een ‘epische’ strijd op komst is…

Dit verhaal is fictie en elke gelijkenis met echte mensen of gebeurtenissen berust op toeval.

De karakters van de mythologie zijn ook veranderd: hun karakters, relaties en familiebanden zijn fictie. Dit verhaal is volledig fictie.

Boek 2. “Ik wil de koningin niet zijn!” Hervormingen in Camelot en de ‘epische’ strijd

Deel 3. “Ik wil de koningin niet zijn!”

Hoofdstuk 1. Voorbereidingen voor de kroning

Aarde, de Singulariteit 20-01, jaar 5546 vanaf de schepping van de wereld volgens de kalender van het Etruskische rijk, Groot-Brittannië, de stad Camelot

“Lady Arthuria, ga alstublieft rechtop staan! We moeten metingen doen zodat de kroningsjurk er perfect uitziet!” Zei één van de naaisters die de maten van het meisje opnam.

“Ik begrijp het gewoon niet: ben je er echt niet tegen om geregeerd te worden door een buitenlander?” Vroeg Arthuria de afgelopen week voor de zoveelste keer.

Ze stond in een eenvoudige grijze jurk midden in de ruime kamers die haar waren toegewezen.

En nog iets: er is een week verstreken sinds ze het zwaard uit de steen trok en koning Uther haar tot erfgenaam verklaarde.

De mensen die op dat moment op het centrale plein van Camelot aanwezig waren, reageerden vreemd genoeg vrij positief. Het bleek een complete paradox: mensen reageerden negatiever op Minerva, ook al was ze de kleindochter van Ambrosius. Maar Arthuria werd positief ontvangen. Misschien was de reden dat de mensen haar muziek leuk vonden, of haar toespraken tijdens gesprekken met Uther. Of misschien waren ze onder de indruk van het ‘magische ritueel’ dat Marilyn uitvoerde. Of misschien omdat sommigen de meisjes voor ‘meisjes van het Schone Volk’ hielden. Maar in ieder geval was de reactie, weliswaar verrast, maar positief.

Arthuria riep toen uit:

“Wacht, Majesteit! Met alle respect, ik kan je erfgename niet zijn! Ik ben een buitenlander! Mijn vrienden en ik wilden gewoon een beschermvrouwe vinden! We hebben niet de vaardigheden om een koninkrijk te regeren! En we zijn nauwelijks bekend met de gewoonten van deze landen!”

“Lady Arthuria, u hebt verstandig gesproken tijdens ons gesprek! En jij hebt Caliburn uit de steen kunnen trekken!” Antwoordde Uther. “Dit is gewoon de voorzienigheid van de godin Danu en de god Dagda! Welk bewijs is er nog meer nodig?”

“Precies!” Ondersteund door één van de mensen.

“Ja, we vinden het niet erg om geregeerd te worden door het wijze meisje van het Schone Volk!” Riep iemand anders.

“Nee, ik kan niet regeren! En ik en mijn vrienden zijn niet van het Fair Folk! Wij zijn gewoon rondreizende zangers!” Arthuria probeerde tevergeefs bezwaar te maken.

Ze wilde geen plaatselijke heerser worden en de lastige verantwoordelijkheid op zich nemen voor de levens van een groot aantal mensen. En hoe zit het met het ruimtetijd continuüm, waarover zoveel wordt gesproken in films en boeken? Zelfs als ze zich in een andere singulariteit bevinden, maar zal dit dan geen invloed hebben op de geschiedenis van de lokale wereld?

“Je bent zo bescheiden en niet begerig naar macht! Je zult een geweldige koningin worden!” Knikte Uther.

“Nee, ik!...” Arthuria probeerde opnieuw bezwaar te maken.

“Dit is het lot!” Marilyn steunde onverwacht de koning.

“Wauw, het is allemaal Mercurius achterwaarts!” Zei Lancitel. Haar gezicht kreeg een veelbetekenende uitdrukking. “Nu begrijp ik de betekenis van de horoscoop- en tarotkaartvoorspellingen volledig!”

“Dus dat bedoelden mijn astrologische berekeningen over zwervers van ver die welvaart naar deze landen zouden brengen,” fleurde Viviane op.

“Precies! Zo zal het zijn!” Ondersteund door iemand van het gilde van kooplieden.

Kooplieden zagen in de kandidaat voor de Koningin een voordeel voor hun bedrijf. Bovendien ondersteunt de beroemde lokale waarzegger Viviane blijkbaar ook de meisjes. De rest van de mensen herhaalde hen:

“Ja precies!”

“Ja, dat vinden wij niet erg.”

“Uwe Majesteit! Met alle respect: wilt u de buitenlander werkelijk als uw erfgenaam accepteren?” De luide stem van de koningin schudde het plein.

Igraine had een bijna superkracht: heel luid praten zonder te schreeuwen.

“Ja Uwe Majesteit! Luister naar Hare Majesteit! Ze heeft gelijk!” Arthuria fleurde even op.

“De koningin zal een beroep op hun geest kunnen doen!” Een gedachte flitste door haar hoofd. Maar haar hoop werd het volgende moment de grond in geboord toen de koning verklaarde:

“Ja, want ik beschouw haar als een waardige kandidaat. Ze slaagde voor de Koninklijke Proef, sprak wijze woorden en kon het zwaard uit de steen trekken. Heb je nog meer bewijs nodig dat ze het waard is koningin te worden?”

Arthuria was totaal geschokt. Ze keek haar vrienden met schuchtere hoop aan. Maar Lancitel praatte tegen zichzelf over Mercurius achterwaarts, en Marilyns gezicht vertoonde een verdachte onschuld van een slechte acteur.

“Dat is ze!” Plotseling drong het tot Arthuria door. “Blijkbaar zit er een truc in de steen! Ze begreep dit en regelde alles zo dat ik het zwaard zou trekken! Natuurlijk zou Marilyn ook geprobeerd hebben het zwaard te trekken, maar in werkelijkheid was het alleen maar acteren!”

De gok van het meisje bleek bijna correct te zijn. De steen waarin Caliburn zat, was inderdaad geen eenvoudige steen. Het was een theatraal mechanisme, enkele eeuwen geleden gecreëerd door een Etruskische meester, bekend onder de bijnaam ‘Grote Meester’.

Het zwaard in de steen was zijn grootste en laatste creatie. Hij creëerde het hier in Camelot, dat vroeger het Etruskische fort was. Het hoofd van het fort was destijds dol op theatervoorstellingen met verschillende effecten. Ze werden hier uitgevoerd op het plein dat nu het centrale plein van Camelot werd genoemd. Inclusief optredens waarbij de acteurs het zwaard uit de steen trokken.

De Grote Meester creëerde een mechanisme met een bedieningspaneel erop. En hij verborg dit mechanisme in een holle (vooraf uitgeholde) enorme steen, die de arbeiders op zijn bevel naar het plein brachten.

Het bedieningspaneel van het mechanisme was gemaakt van donker, steenachtig matglas. De Meester bevestigde het mechanisme in de steen met behulp van verborgen bouten en een ongelooflijk plakkerige oplossing, waarvan hij het recept zelf bedacht, en nam het uiteindelijk mee naar het graf.

Natuurlijk was geen enkel zwaard geschikt voor het mechanisme. Om een ‘zwaard in de steen’ te zijn, moest het lemmet een bepaalde breedte hebben en op bepaalde plaatsen gaten bevatten. Via die gaten werd het mes met behulp van speciale pinnen in het mechanisme bevestigd.

Toen de Etrusken na verloop van tijd het fort verlieten, vergat iedereen de steen. Maar een halve eeuw geleden vond Aurelianus een vergeten Etruskisch archief met gegevens over het stenen mechanisme. Vreemd genoeg, maar tot nu toe was het mogelijk om in het kasteel (voormalig fort) caches te vinden die nog niet ontdekt waren en dingen daarin die in het verleden aan de Etrusken toebehoorden.

Ambrosius was geïnteresseerd in dit idee. Hij onderzocht de ‘steen’ ’s nachts in het geheim (die de afgelopen jaren, door de tijd en het slechte weer, inderdaad op een eenvoudige steen begon te lijken) en besefte dat het mechanisme nog steeds werkte. Het geheime deksel dat het mechanisme zelf bedekte, werkte tenminste.

Door op een bepaalde combinatie van ‘stenen richels’ op het bedieningspaneel te drukken, opende Ambrosius het mechanisme en sloot het vervolgens. Dus realiseerde hij zich dat het mechanisme volledig operationeel is.

Later kreeg Ambrosius het idee om op reis te gaan, op zoek naar iets dat Camelot en zijn inwoners ten goede zou komen.

Hij deelde zijn gedachten met niemand, hoewel hij lang over zijn beslissing nadacht. In die tijd was Ambrosius tenslotte de koning. Hij verwierf grote militaire glorie en velen respecteerden hem. Toen was de kandidatuur van Uther niet bijzonder populair. Misschien omdat iedereen wist dat Uther en Ambrosius slechts broers van vaderskant waren. En de moeder van Uther was niet de wettige echtgenote van de vorige koning, maar was eenvoudigweg een minnares van lage afkomst. Zij was de meid aan het hof en de vorige koning merkte haar schoonheid op.

Dus zelfs als de mensen Uther als een krijger herkenden, zag niemand een potentiële heerser in hem...

Ambrosius begreep dat hij, aangezien hij geen vrouw en erfgenamen had, de troon alleen aan zijn broer kon overlaten. Maar hij werd gekweld door twijfels: wat als iemand Uthers recht op de troon zou betwisten? Er zijn tenslotte zoveel machtsbeluste heren en dames in het koninkrijk, gevolgd door hun talrijke krijgers!

En toen kwam hij op het idee om het eeuwenoude theatrale mechanisme te gebruiken...

Ambrosius herschreef de methode om een zwaard voor steen te maken uit de Etruskische rollen, hertekende alles zorgvuldig en overhandigde de tekeningen aan een bekwame smid. Al snel werd het zwaard gemaakt. Ambrosius probeerde 's nachts in het geheim het zwaard in de ‘steen’ te ‘steken’. Gelukkig paste het mes perfect. Hij ging er gemakkelijk in, zat perfect vast en het was onmogelijk om hem eruit te trekken zonder het mechanisme te kennen.

Op de dag van zijn vertrek hield Ambrosius een emotionele toespraak op het centrale plein. Hij opende ook stilletjes het mechanisme. Van buitenaf leek het alsof hij alleen maar emotioneel in de steen prikte. Een kleine opening voor het mes was van veraf niet merkbaar.

Aan het einde van zijn vurige toespraak zei Ambrosius dat hij afstand deed van de troon ten gunste van Uther. En als het land in de toekomst voor de moeilijkheid komt een heerser te kiezen, dan moet de toekomstige koning of koningin het zwaard uit de steen halen. Daarna ‘dompelde’ hij het mes in de ‘steen’.

Tegen zichzelf redeneerde hij vervolgens: “Als iemand zelfstandig het geheim van het mechanisme kan begrijpen en het zwaard kan bemachtigen, dan zal deze persoon tenminste slim genoeg zijn. Ik nam alle Etruskische rollen met het geheim van de ‘steen’ mee. Inclusief degene die eerder aan de smid werden gegeven, zodat hij het mes kon maken.”

De rest van het verhaal was bij iedereen in Camelot bekend: Ambrosius was weg en Uther werd de nieuwe koning. Velen probeerden zijn recht op de troon uit te dagen en probeerden het zwaard uit de steen te trekken. Maar het is allemaal tevergeefs...

Zoals bekend is Ambrosius nooit teruggekeerd naar Camelot, maar bleef hij in het Etruskische rijk wonen. Voordat hij stierf, vertelde hij zijn geheim aan zijn kleindochter Minerva. Hij vertelde haar ook over het geheim van de steen, maar het meisje zweeg er voorzichtig over toen ze het verhaal van haar grootvader aan koning Uther vertelde.

Natuurlijk rijst de vraag: hoe kon Marilyn dan het mechanisme in de ‘steen’ ontgrendelen? Dergelijke details kon ze tenslotte niet kennen!

Marilyn begreep het als modern en sceptisch persoon onmiddellijk: Ambrosius kon zomaar het zwaard niet in de steen steken. Er zit hier dus een trucje in.

Toen Marilyn de vreemde reactie van Minerva op de steen zag, was ze alleen maar overtuigd van haar veronderstellingen. En toen ze de ‘steen’ goed bekeek, vermoedde ze meteen dat de richels aan de oppervlakte deel uitmaakten van het mechanisme.

Ze voerde het 'ritueel' uit, dat wil zeggen, verstopt achter de mantel, drukte ze op verschillende richels. Als getalenteerde wiskundige kon het meisje snel de gewenste reeks berekenen.

Toen het mechanisme ontgrendelde, hoorde ze een zachte, kenmerkende klik. En toen Marilyn probeerde het zwaard uit de steen te ‘trekken’ (het was een knap acteerspel), kon ze het een beetje optillen, een paar millimeter. Van buitenaf was het niet waarneembaar, maar voor haar was het een signaal dat haar missie een succes was.