Casino op Sylt: eilandthriller E-Book

Alfred Bekker

• Herausgeber: Alfredbooks
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 113

Veröffentlichungsjahr: 2022

Beschreibung

Casino op Sylt: eilandthriller door Alfred Bekker Jana Vedder is een jonge advocate in Hamburg. Ze wordt halsoverkop verliefd op een fascinerende man: Micha Drewer, sensationeel verslaggever en charmeur. Drewer doet onderzoek naar een dubieus casino op het eiland Sylt, waar regelmatig mensen onder onverklaarbare omstandigheden verdwijnen. Wanneer Micha Drewer naar Sylt reist om de zaak te onderzoeken, stopt hij plotseling met bellen. Jana vreest het ergste. Ze reist ook naar Sylt om haar geliefde terug te vinden - en om het moorddadige geheim over het casino te onthullen...

Leseprobe

Casino op Sylt: eilandthriller

Alfred Bekker

Published by Alfred Bekker, 2022.

Inhoudsopgave

Title Page

Casino op Sylt: eilandthriller

Copyright

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

Casino op Sylt: eilandthriller

door Alfred Bekker

Jana Vedder is een jonge advocate in Hamburg. Ze wordt halsoverkop verliefd op een fascinerende man: Micha Drewer, sensationeel verslaggever en charmeur. Drewer doet onderzoek naar een dubieus casino op het eiland Sylt, waar regelmatig mensen onder onverklaarbare omstandigheden verdwijnen. Wanneer Micha Drewer naar Sylt reist om de zaak te onderzoeken, stopt hij plotseling met bellen. Jana vreest het ergste. Ze reist ook naar Sylt om haar geliefde terug te vinden - en om het moorddadige geheim over het casino te onthullen...

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[email protected]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

De volle maan van Sylt baadde de massieve muren in een bleek licht. Het enorme, villa-achtige huis was gebouwd in de stijl van de Gründerzeit.

Spookachtige schaduwen dansten op de gladde stenen muren. Het gebrul van de nabijgelegen zee was te horen, vermengd met het monotone ritme van gedempte trommels en een gezang van sonore mannenstemmen.

Luisa Leegmann stapte door de open deur naar buiten en bereikte het terras van het landgoed met uitzicht op de Noordzee. De aangenaam koele wind van de zee blies door haar lange, blauwzwarte haar.

De ogen van de jonge vrouw waren donker als de nacht, haar gezicht was fijngesneden en van exotische schoonheid. Een koude glimlach speelde rond haar lippen.

Het is weer zo'n speciale avond! ging het door haar hoofd. Die nachten waarin de krachten van het bovennatuurlijke bijzonder sterk zijn.

De geestengelovigen, esoterici en nieuwe hippies, wier trommelritmes het geluid van het water herhaaldelijk overstemden, leken het ook zo te zien. Het was geen toeval dat ze deze nacht hadden gekozen voor de archaïsche oproepingsceremonies - niet zomaar een andere.

Luisa Leegmann bracht het slanke champagneglas naar haar mond en nipte aan de sprankelende drank.

"Luisa," zei een mannenstem in haar rug. Ze draaide zich om en keek in het door een zwarte baard omlijste gezicht van een lange man van onbepaalde leeftijd.

Het meest opvallende aan hem waren zijn ogen. Hun blik was van een bijna pijnlijke intensiteit.

Pikant.

Luisa Leegmann gaf de somber uitziende man een zakelijke glimlach.

Hij voegde zich bij haar op het terras. De speelse huisgevel in zijn rug, gemarkeerd door talrijke bogen en ornamenten, was helder verlicht. Het gelige licht dat door de hoge ramen naar buiten kwam, vermengde zich met de bleke gloed van de maan.

"Harald," fluisterde Luisa Leegmann.

"Dus hier ben je," zei de man. "Ik heb je overal gezocht."

"Ik was gewoon een beetje aan het dagdromen, Harald."

"Het is tijd, Luisa."

"Is alles klaar voor de wedstrijd?"

"Ja. De gasten wachten al. Alleen jij wordt nog steeds vermist, Luisa."

Haralds figuur stak als een sombere schaduw af tegen de verlichte gevel van de villa. Ooit woonde er een Deense piraat in dit gebouw, nu herbergt het een casino met de verheffende naam HAUS DES GLÜCKS. Harald Fredecker was de eigenaar. De laatste jaren had hij dit huis omgebouwd tot een van de meest exclusieve goksalons op Sylt, dit unieke mooie, verfijnde Duitse eiland dat vooral populair is bij de rijken. Op deze avond met volle maan was er echter geen gewoon openbaar verkeer in HAUS DES GLÜCKS.

Noch buitenlandse zakenlieden, noch rijke adellijke toeristen, noch leden van de plaatselijke high society bevolkten vandaag de roulettetafels.

Op andere dagen wel.

Maar niet vandaag.

Die avond was gereserveerd voor een heel bijzondere wedstrijd.

"Kom, Luisa," zei Harald Fredecker. Hij bood Luisa zijn arm aan. Ze heeft zich aan hem vastgehaakt. Samen gingen ze door de deur naar een door kroonluchters verlichte hal.

Op één na waren alle roulettetafels verlaten.

Een groep van ongeveer een dozijn mensen stond rond een tafel die ongeveer in het midden van de zaal stond. De dames droegen dure gewaden.

Juwelen schitterden in het licht van de kroonluchters. De heren droegen een smoking.

Een croupier keek naar Harald Fredecker alsof hij op een teken van zijn baas wachtte.

"Ik ben zo opgewonden!" kreunde een lichtblonde vrouw. Ze had zich vastgehaakt onder haar wat stijf uitziende metgezel. De wijsvinger van haar andere hand speelde nerveus met de diamanten halsketting die ze om haar hals droeg.

"Ik voel me hier niet prettig bij, Franka," legde haar metgezel uit.

"Als u uw deelname aan het zielenspel wilt heroverwegen," mengde Harald Fredecker zich nu in het gesprek tussen de twee. Het Duits van de casino-eigenaar was accentrijk, alsof hij lang in het buitenland had gewoond.

"Nee, nee!", schudde Franka haar hoofd. "Ik bedoel: Waarom ben ik hier? Om een beetje sensatie te hebben... Een sensatie die verder gaat dan die welke je grijpt bij een gewone wedstrijd."

"Het is middernacht," zei Harald Fredecker. "We moeten beginnen. Wilt u de eerste zijn, dame?" Hij keek Franka aan met zijn doordringende blik.

Franka slikte. Ze knikte lichtjes. "Ja." Haar stem was op dat moment niet meer dan een adempauze.

"De voorwaarden zijn duidelijk. Onze inzet is honderdduizend euro. Uw inzet, mevrouw..."

"...is mijn ziel," fluisterde Franka.

Harald Fredecker knikte somber. "Dat klopt."

"Laten we ophouden met deze occulte onzin!" vroeg haar metgezel nerveus. "Franka, we hadden hier nooit moeten komen!"

Franka moest geforceerd lachen toen ze het bleke gezicht van haar metgezel zag. "Paul, wees nu geen spelbreker!" vroeg ze. "Ik wed dat het een onvergetelijke ervaring wordt." Ze wendde zich tot Fredecker. "Laten we beginnen!"

"Zoals je wilt," zei Harald. "Het spel der zielen begint... Op welke kleur zet je in?"

"Rood," zei Franka zonder na te denken. "Rood - zoals liefde."

"Dus zwart is de kleur van ons huis," legde Harald uit.

Franka glimlachte geforceerd. "Zwart - de kleur van de duisternis."

Alle ogen waren gericht op de roulettetafel.

"Rien ne va plus!" klonk de ijzingwekkende stem van de croupier toen het rouletteballetje dwarrelend op weg werd gestuurd.

Niemand in de kamer zei een woord. De adem werd letterlijk ingehouden. Het gezang en getrommel van de voodoo-discipelen, die ergens op het strand hun griezelige ceremonies hielden, zwol aan. Het gelige licht van de kroonluchters begon een beetje te flikkeren.

Luisa Leegmann sloot haar ogen. Haar gezicht zag er gespannen uit. Haar lichaam zwaaide lichtjes. Ze gaf de indruk dat ze in een trance was.

"Zwart wint!" zei de monotone stem van de croupier.

"Nee!", kreunde Franka. Haar gezicht was bleek van angst.

Zweetdruppels stonden op haar voorhoofd.

Ondertussen had Luisa Leegmann haar ogen weer geopend. Ze wisselde een korte, tevreden blik uit met Harald Fredecker, om wiens dunne lippen een bijna duivelse glimlach speelde.

Fredecker wendde zich tot Franka.

"Ik ben bang, mevrouw, dat u zojuist uw ziel aan ons heeft verloren."

2

Jana Vedder liep bijna in een roes door de lange, hoge zuilengang van het eerbiedwaardige Hanzehof.

Het is me gelukt. ging door haar hoofd - nog steeds in ongeloof. Ik heb het echt gedaan!

De jonge advocate had net haar eerste zaak gewonnen en kon het nog steeds niet geloven. De jonge vrouw had onlangs haar eerste baan aanvaard bij het gerenommeerde Hamburgse advocatenkantoor Joop, Toderius & Grootmann. Ze dankte deze positie aan haar uitstekende examencijfers. Ze was tenslotte als beste van haar klas afgestudeerd, en eigenlijk zou dat reden genoeg moeten zijn voor wat meer zelfvertrouwen. Maar Jana had altijd de neiging te veel aan zichzelf en haar capaciteiten te twijfelen. Ze geloofde alleen in succes als ze het veilig in de zak had.

En bovendien was een goed examen geen garantie dat een afgestudeerde zich later in de praktijk zou bewijzen en een goed figuur zou slaan in de rechtbank.

Jana haalde diep adem.

Haar lichtblauwe ogen straalden. Met een nonchalante beweging van haar hand veegde ze een lok van haar voorhoofd die uit het mooie kapsel moest zijn gestolen waarin ze haar schouderlange haar had opgestoken. Een serieuze uitstraling was essentieel in haar werk.

Op dat moment had Jana bijna in de lucht kunnen springen.

Hou je voeten op de grond! een innerlijke stem vermaande haar. Dit was geen criminele zaak of iets wereldschokkends! Gewoon een juridisch geschil op het gebied van het persrecht...

Immers - aangezien haar cliënt een relatief bekende bestsellerauteur was geweest, zou men tenminste een paar regels over de zaak in de pers kunnen lezen.

Persrecht was een van haar speciale gebieden. En omdat er bij Joop, Toderius & Grootmann momenteel geen advocaat was die iets van dit vakgebied wist, hadden ze haar de zaak gegeven, ook al was ze nog een beginneling. Maar de cliënt was al lange tijd klant van het kantoor en was ook nogal procesziek, dus ze hadden hem echt willen houden.

"Mevrouw Vedder!" riep een mannenstem van achter haar.

Jana versnelde onwillekeurig haar stappen. Ze was blij dat ze ontsnapt was aan de menigte persfotografen die buiten de rechtszaal stonden te wachten.

"Mevrouw Vedder, stop daarmee!"

De stappen achter haar versnelden.

Het heeft geen zin, dacht Jana met een zucht. Ze stopte en draaide zich om.

Bij het zien van de jongeman die naar haar toe liep, was ze enigszins verbaasd. Het was niemand minder dan Micha Drewer, haar tegenstander in het proces.

Drewer was lang en donkerharig. Zijn ogen schitterden zeegroen. Een winnende glimlach speelde rond zijn lippen.

"U, meneer Drewer?" vroeg ze, enigszins verbaasd.

"Doe me een plezier en noem me Micha," eiste hij. "In mijn werk is men meestal niet zo formeel."

"Bij mij wel."

Jana beantwoordde zijn glimlach, zij het wat voorzichtig.

Micha Drewer was een sensationele verslaggever. Hij werkte als freelancer voor verschillende Hamburgse dagbladen en had in een van zijn artikelen onder meer beweerd dat ten minste twee van de romans van de bestsellerauteur Gregor Aster afkomstig waren van een ghostwriter. Jana had net een gerechtelijk bevel gekregen tegen de verdere verspreiding van deze bewering.

"Ze hebben goed werk geleverd," zei Drewer waarderend.

"Je neemt me dat niet kwalijk?"

"Het zou een vergissing zijn om zulke dingen persoonlijk op te vatten."

"Nou ..."

"Bovendien ben ik sportief genoeg om te erkennen dat ik verloren heb!"

"Ik ben blij dat u het zo ziet, Mr Drewer."

"Micha! Ik smeek je."

Jana zuchtte. "Door mij... Micha!"

"U mag dan de zaak gewonnen hebben, waarbij uw uitstekende houding in de rechtszaal zeker veel heeft bijgedragen, maar ..."

Hij aarzelde en sprak eerst niet verder. Jana's blik ontmoette die van haar tegenhanger.

"Maar wat?" vroeg ze.

"In de zaak zelf vergist u zich!"

"Oh, ja? Die vermeende ghostwriter die je als getuige meebracht was niets anders dan een teleurstelling voor jou! En als zelfs hij uw rekening niet kan bevestigen, dan..."

"De zaak is duidelijk!"

"Dus?"

"De man werd door Aster betaald om de waarheid in de rechtbank te verbergen!"

"Maar dat is toch pure speculatie? Daar heb je geen bewijs van!"

"Helaas," gaf Micha Drewer toe. "Maar dat is nu niet zo belangrijk ... Ik ben hier niet om u achteraf te overtuigen van de versie van het verhaal dat ik onderzocht heb.

Jana trok haar wenkbrauwen op. "Oh, nee?"

"Ik zou graag een koffie met u willen drinken."

"Het spijt me, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik word op kantoor verwacht."

"Nadat je deze zaak hebt gewonnen, mag je ongetwijfeld een kop koffie. En trouwens, wie zal zeggen dat ik niet op zoek ben naar een goede advocaat om me in de toekomst te beschermen tegen het soort roofdieren waar ik vandaag voor gegooid ben!"

"Arme jij," grijnsde Jana.

Drewer trok zijn wenkbrauwen op.

"Dus, wat is er?"

Jana verloor zichzelf even in de zeegroene ogen van haar tegenhanger. Ze wist niet hoe ze zijn blik moest interpreteren. Het was op de een of andere manier mysterieus. Ze had die ogen al opgemerkt tijdens het proces.

Waarom niet? dacht ze. Het is maar een kopje koffie.

"Door mij," zei ze.

3

Ze gingen zitten in een klein café, vlakbij de rechtbank.

Het was van een van de vele Italianen die in Hamburg wonen en van wie velen in de horeca werken.

"Je krijgt hier veruit de beste espresso," zei Micha Drewer. "Zelfs in Rome heb ik geen betere gehad.

"Ben je hier vaak?"

"Helaas alleen af en toe. Altijd als ik rechtbankverslaggeving doe. Maar de laatste tijd zijn er nauwelijks spectaculaire gevallen hier in Hamburg."

"Als je de espresso zo prijst, neem ik er ook een," zei Jana.

"Je argumentatie in de rechtbank was echt goed," zei Drewer toen na een korte pauze. "Ik ben geen advocaat, maar ik heb genoeg rechtszaken gezien om dat tot op zekere hoogte te kunnen beoordelen."

"Dat heb je me in de rechtbank al verteld," merkte Jana op. Hun ogen ontmoetten elkaar voor een kort moment. Een lichte, aangename rilling ging over de rug van de jonge vrouw.