Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord E-Book

Romain Parmentier

• Herausgeber: 50Minutes.com
• Kategorie: Sachliteratur, Reportagen, Biografien
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Seitenzahl: 45

Beschreibung

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord is een perfect voorbeeld van diplomatieke kunst bij uitstek. Geboren met een voethandicap, was hij meer gericht op een religieuze dan op een politieke carrière. Dit zonder te rekenen op de wil van deze man die zich in 1789 aansloot bij de revolutionairen, zich verbond met de belangrijke personen van zijn tijd en deelnam aan de staatsgreep van 18 Brumaire die Napoleon aan het hoofd van het land plaatste. Geleid door zijn verlangen om Frankrijk de glorie te geven die het verdient, blijft hij onafhankelijk en aarzelt niet om iedereen te verraden die zijn doelen niet deelt. Duik in 50 minuten in het hart van het leven van een man, ontdek zijn sleutelmomenten, zijn rol in de Franse Revolutie, zijn manipulaties en zijn invloed op de politiek van Frankrijk en heel Europa.

Leseprobe

CHARLES-MAURICE DE TALLEYRAND-PÉRIGORD

INLEIDING

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord wordt beschuldigd van alle ondeugden en een duivel genoemd, corrupt, verrader of bekritiseerd om zijn cynisme. Hij overleefde niet minder dan acht verschillende politieke regimes, van de absolute monarchie van het Ancien Régime tot de julimonarchie, en het enige doel van deze briljante diplomaat tijdens zijn leven was de glorie van Frankrijk, waarbij hij niet aarzelde om iedereen te verraden die hem ooit steunde om zijn doel te bereiken.

Maar niets heeft deze getalenteerde man voorbestemd voor zo'n epos. Geboren met een voethandicap, was de jonge Talleyrand meer gericht op een kerkelijke dan op een politieke carrière. Gretig om zijn toestand te veranderen, nam hij toch de eerste gelegenheid te baat om zijn eigen lot te bepalen. In 1789 sloot hij zich aan bij de revolutionairen en klom op de ladder van de macht. Hij greep kansen en verbond zich met de invloedrijke mensen van zijn tijd. Onderweg ontdekte hij de heldendaden van de jonge Napoleon Bonaparte, wiens potentieel hij zag. Zo nam hij deel aan de staatsgreep van 18 Brumaire An VIII (9 november 1799) die Napoleon aan het hoofd van het land plaatste. Samen slaagden de twee mannen erin Frankrijk de grandeur van een rijk te geven.

Maar wie hij ook diende, Talleyrand bleef zijn leven lang onafhankelijk en hield vast aan zijn eigen ideeën: gematigdheid, evenwicht tussen de Europese machten en geduld waren zijn parolen. Hij wist al zijn gesprekspartners vakkundig te manipuleren. Zowel in het licht als in de schaduw handelend, beïnvloedde hij eigenhandig de politiek van Frankrijk en Europa in een tijd waarin allerlei omwentelingen mogelijk waren.

KERNGEGEVENS

•Geboren? 2 februari 1754 in Parijs.

•Gestorven? Op 17 mei 1838 in dezelfde stad.

•Belangrijke bijdragen?

°De Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger (1789).

°De burgerlijke grondwet van de geestelijkheid (1790).

°De eerste Franse grondwet (1791).

°De opkomst en ondergang van Napoleon Bonaparte (1796-1821).

°Het Verdrag van Luneville (1801).

°Het Concordaat (1801).

°De Vrede van Amiens (1802).

°Het Verdrag van Presburg (1805).

°De actieve rol die hij speelde in de Bourbon Restauratie (1814-1815).

°Het Congres van Wenen (1815).

°De conferentie van Londen (1830).

BIOGRAFIE

HET VERWAARLOOSDE KIND

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord werd geboren op 2 februari 1754 in Parijs. Hij was de oudste van drie kinderen. Zijn ouders, Charles-Daniel de Talleyrand-Périgord (1734-1788) en Alexandrine de Damas d'Antigny (1728-1809), waren beiden van adel en woonden aan het Hof in Versailles. Hun financiële situatie was niet minder moeilijk, vooral als gevolg van erfenissen die andere takken van de familie bevoordeelden. Vanwege hun positie aan het Hof werd de jonge Charles-Maurice ver van zijn ouders opgevoed. Deze situatie was helemaal niet ongewoon in die tijd, toen adellijke kinderen gewoonlijk aan verpleegsters werden toevertrouwd. Toch klaagt de diplomaat hierover in zijn memoires en benadrukt hij de onverschilligheid en verwaarlozing van zijn ouders tegenover hem. Deze bitterheid dient echter alleen om een handicap te rechtvaardigen die zijn hele leven zou bepalen, namelijk zijn klompvoet.

Hoewel men nu denkt dat het een geboorteafwijking is, zal de diplomaat het altijd voorstellen als een ongeluk veroorzaakt door zijn verpleegster. Het kindermeisje zou hem op vierjarige leeftijd hebben laten vallen en hem niet de nodige zorg hebben gegeven. Talleyrand zag dit altijd als het resultaat van de verlating van zijn ouders. In 1762 ging hij naar het Harcourt College, waar hij werd bespot door de andere kinderen. Maar de gevolgen van zijn klompvoet waren niet alleen zichtbaar in de beschimpingen van zijn klasgenoten. Inderdaad werd de jonge Talleyrand op 16-jarige leeftijd gedwongen het kerkelijke pad te volgen, hoewel hij geen religieuze overtuiging had.

DE KERK IN PLAATS VAN HET LEGER

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord werd uitgesloten van de militaire carrière waartoe hij als oudste zoon was voorbestemd, omdat zijn ouders zijn handicap te groot vonden voor een dergelijke positie. Verworpen uit zijn geboorterecht voor zijn jongere broer Archambaud de Talleyrand-Périgord (1762-1838), werd Charles-Maurice gedwongen tot een kerkelijke carrière. Zo zei hij vele malen: “Het waren mijn voeten die mij tot priester maakten. (geciteerd door de WARESQUIEL (Emmanuel), Talleyrand : le prince immobile, Parijs, Fayard, 2003, p. 38) Dit lot, dat allemaal door zijn ouders was uitgestippeld, werd ook sterk beïnvloed door zijn oom Alexandre-Angélique de Talleyrand-Périgord (1736-1821), coadjutor-bisschop van Reims en aartsbisschop vanaf 1777. De jonge Talleyrand nam ontslag en ging in 1770 naar het grootseminarie Saint-Sulpice in Parijs. Hij vertrok vier jaar later na het ontvangen van kleine orders en het verdedigen van een bachelorscriptie.

Vanaf deze datum beklom Talleyrand geleidelijk de kerkelijke carrièreladder met de steun van zijn oom. Intussen leidde hij een promiscue leven dat tegen elke katholieke moraal indruiste, en bezocht hij gokholen wanneer hij de kans kreeg. In 1775 ontving hij zijn eerste grote orders als subdiaken. Daarna werd hij kanunnik van de kathedraal van Reims en commendaris-abt van Saint-Denis in Reims. Uiteindelijk mocht hij van zijn oom afgevaardigde worden op de geestelijkenvergadering van 1775. Deze opgang werd voortgezet toen de jonge abt in 1779, na zijn licentie in de theologie aan de Sorbonne te hebben behaald, op 25-jarige leeftijd tot priester werd gewijd. Datzelfde jaar bood zijn oom hem de post van vicaris-generaal van het bisdom Reims aan.