Rekonkwista E-Book

Romain Parmentier

• Herausgeber: 50Minutes.com (PL)
• Kategorie: Geisteswissenschaft
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Seitenzahl: 30

Beschreibung

Rekonkwista, wielowiekowa walka religijna o wyzwolenie Półwyspu Iberyjskiego spod dominacji muzułmańskiej, zakończyła się 6 stycznia 1492 roku zwycięskim wkroczeniem Izabeli I i Ferdynanda III do miasta Granady, ostatniej muzułmańskiej twierdzy Hiszpanii. Kraj był teraz zjednoczony, zarówno religijnie jak i politycznie, i miał stać się kolosalną potęgą morską. Do tego czasu Al-Andalus był ośrodkiem wielokulturowym, w którym współistnieli muzułmanie, żydzi i chrześcijanie. Ale muzułmańska Hiszpania była podzielona politycznie i chrześcijańskie królestwa wykorzystały to, aby stopniowo odzyskać utracone terytorium. Zanurz się w sercu odzyskania półwyspu, które trwało kilka stuleci i stanowiło początek ekspansji na Nowy Świat.

Leseprobe

REKONKWISTA

•Kiedy to było: Od 722 do 1492 roku.

•Na Półwyspie Iberyjskim (Hiszpania i Portugalia).

•Kontekst:

°Obecność muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim.

°Wojna o rekonkwistę terytorium przez władców chrześcijańskich.

•Bohaterowie:

°Alfons VI, król Leónu, Kastylii i Galicji (1040-1109).

°Ferdynand III, król Kastylii i Leónu (ok. 1201-1252).

°Izabela I, królowa Kastylii (1451-1504).

•Implikacje:

°Koniec kohabitacji religijnej w Hiszpanii.

°Otwarcie półwyspu na eksplorację morską i wielkie odkrycia.

6 stycznia 1492 roku Izabela I Kastylijska i jej mąż Ferdynand II (król Aragonii, Kastylii i Neapolu, 1452-1516) zwycięsko wkroczyli do miasta Granada, ostatniej muzułmańskiej twierdzy w Hiszpanii. Właśnie zakończyli Rekonkwistę, wielowiekową walkę religijną o wyzwolenie Półwyspu Iberyjskiego spod panowania muzułmanów. Efektem tych dążeń była zjednoczona religijnie i politycznie Hiszpania w Europie, mająca stać się kolosalną potęgą morską.

Nie mniej trudne zadanie miały chrześcijańskie królestwa półwyspu w następstwie piorunującego najazdu muzułmanów (711). Zdezorganizowani i okopani w odległych miejscach, stanęli naprzeciw potężnego al-Andalus (nazwa nadana przez Arabów terytoriom Półwyspu Iberyjskiego pod panowaniem muzułmańskim). Okres, który się rozpoczął, charakteryzował się pewną koegzystencją religijną między islamem, chrześcijaństwem i judaizmem, z całą wymianą kulturową, jaką takie spotkanie mogło wywołać. Jednak podział polityczny muzułmańskiej Hiszpanii na przełomie XI WIEKU szybko dał chrześcijańskim królestwom możliwość odwrócenia sytuacji poprzez stopniowe odzyskiwanie utraconego terytorium.

Przez następne cztery wieki chrześcijanie i muzułmanie nieustannie walczyli o kontrolę nad miastami półwyspu. Królestwa chrześcijańskie stawały się coraz potężniejsze i udawało im się pokonywać opór muzułmanów. Stopniowo zasięg al-Andalus był ograniczany do Granady i jej okolic w połowie XIII WIEKU, by w 1492 roku zniknąć na dobre. Był to rok urzeczywistnienia się chrześcijańskiej Hiszpanii i punkt wyjścia do jej niesamowitej ekspansji w Nowym Świecie.

KONTEKST

KONIEC KRÓLESTWA WIZYGOTÓW

Będąc częścią Imperium Rzymskiego, Półwysep Iberyjski, podobnie jak inne regiony imperium, doznał wstrząsu w wyniku najazdów barbarzyńców pod koniec IV wieku i w V WIEKU. Wandale, Alanowie i Swebowie jako pierwsi spustoszyli te tereny, zanim zostali wyparci przez Wizygotów, sprzymierzonych z cesarzem zachodniorzymskim Honoriuszem (384-423). Wizygoci stopniowo od V wieku ustanowili swoją dominację nad całym półwyspem. Początkowo ukonstytuowane jako fœdus (“sfederowane królestwo”) lojalne wobec Rzymu, królestwo Wizygotów stało się niezależne wraz z upadkiem Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku.

Na początku VII wieku Wizygoci zjednoczyli cały Półwysep Iberyjski i ustanowili katolicyzm. Stosując i wykorzystując dziedzictwo prawne i administracyjne pozostawione przez Rzymian, wizygockie królestwo Hiszpanii było w tym czasie najświetniejszą monarchią w Europie. Wyborcza zasada królobójstwa była jednak jego słabością. Korona nie była dziedziczna i była powoływana przez biskupów i szlachtę kraju. Każda zmiana panowania sprzyjała więc niezgodzie między poszczególnymi klanami arystokracji. W połączeniu z kiepskimi zbiorami i kilkoma epidemiami, system ten doprowadził do ruiny królestwa na początku VIII wieku.

PODBÓJ MUZUŁMAŃSKI

W 710 roku wstąpienie na tron wizygocki króla Rodrigueza (zm. w 711 roku) wywołało silny sprzeciw klanu spadkobierców poprzedniego króla Wittiza (zm. w 709 lub 710 roku). Ten ostatni, zdeterminowany do odzyskania władzy, wezwał muzułmanów z Afryki Północnej do osiągnięcia swoich celów. Owi muzułmanie, w pełnej ekspansji terytorialnej od czasu objawień proroka Mahometa (570-632) w 612 r., zakończyli właśnie podbój Maghrebu. Pod dowództwem Tarika ibn Ziyada (berberyjskiego wodza, który zmarł około 720 r.), kontyngent liczący 7000 ludzi przekroczył Cieśninę Gibraltarską w kwietniu 711 r. Poinformowany o tej inwazji król Rodrigue natychmiast pospieszył na spotkanie armii. Nowy król został jednak zdradzony przez swoich żołnierzy i zginął pod szturmem muzułmanów podczas bitwy pod Guadalete (lipiec 711 r.). Korzystając z okazji do rozszerzenia imperium islamskiego, Tariq ibn Ziyad kontynuował podbój Hiszpanii.