Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
Een islamitische zelfmoordterrorist is tijdens een kerkdienst een kerk in Marseille binnengedrongen. Met een Uzi machinepistool en een explosieve riem roept hij "Allah-u-akbar!" en wil zoveel mogelijk christenen doden. Een speciale eenheid schiet hem dood. Het blijkt dat de moordenaar Ibrahim al-Masri heet en uit een Algerijnse familie komt. Maar wie zit erachter? Een terroristische organisatie met de naam "Jihad voor Frankrijk" heeft de verantwoordelijkheid voor de aanslag opgeëist. In een bekentenisvideo dreigt zij: Als de christelijke diensten doorgaan, zullen er meer zelfmoordaanslagen volgen. Het hoofd van deze organisatie is de in Libanon geboren haatprediker Walid Masoud. Waar is hij? Hij en zijn organisatie moeten gestopt worden. Marquanteur en Leroc gaan op onderzoek uit.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 82
Veröffentlichungsjahr: 2024
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Commissaire Marquanteur en de fanatici: Franse misdaadthriller
Inhaltsverzeichnis
Commissaire Marquanteur en de fanatici: Franse misdaadthriller
Copyright
Hoofdstuk Een: Een verbrijzelde vrede
Hoofdstuk Twee: De zoektocht naar de waarheid
Hoofdstuk Drie: In de schaduwen van de stad
Hoofdstuk Vier: Op jacht naar woorden en daden
Hoofdstuk Vijf: De schaduw slaat toe
Hoofdstuk Zes: Gevangen woorden
Hoofdstuk Zeven: In het web van schaduwen
Hoofdstuk Acht: Politieke druk
Hoofdstuk Negen: Een laatste kans
Hoofdstuk 10: In de posities
Hoofdstuk Elf: Na de storm
Hoofdstuk elf en een half: In de verhoorkamer
Hoofdstuk Elf/III: De nacht valt
Hoofdstuk Twaalf: De terugkeer van de duisternis
Hoofdstuk Elf/IV: In de verhoorkamer met Karim
Hoofdstuk Twaalf/I: De nacht boven Marseille
Hoofdstuk Dertien: Een schaduw valt over de stad
Hoofdstuk: In de kathedraal
De beveiligingsoperatie
Hoofdstuk Vijftien: De schaduw van de waarheid
Een mysterieuze aanwijzing
Een verrassend gezicht
Hoofdstuk Veertien: Op de hielen van de duisternis
De verrassende doorbraak
De schaduw van twijfel
Hoofdstuk Zestien: De netwerken ontwarren
Ontsnappen in onzekerheid
Hoofdstuk Zeventien: Een nieuwe morgen
Commissaire Marquanteur en de fanatici: Franse misdaadthriller
door Alfred Bekker
Een islamitische zelfmoordterrorist is tijdens een kerkdienst een kerk in Marseille binnengedrongen. Met een Uzi machinepistool en een explosieve riem roept hij "Allah-u-akbar!" en wil zoveel mogelijk christenen doden. Een speciale eenheid schiet hem dood. Het blijkt dat de moordenaar Ibrahim al-Masri heet en uit een Algerijnse familie komt.
Maar wie zit erachter? Een terroristische organisatie met de naam "Jihad voor Frankrijk" heeft de verantwoordelijkheid voor de aanslag opgeëist. In een bekentenisvideo dreigt zij: Als de christelijke diensten doorgaan, zullen er meer zelfmoordaanslagen volgen.
Het hoofd van deze organisatie is de in Libanon geboren haatprediker Walid Masoud.
Waar is hij? Hij en zijn organisatie moeten gestopt worden.
Marquanteur en Leroc gaan op onderzoek uit.
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg ons op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
Hoofdstuk Een: Een verbrijzelde vrede
Ik kan niet zeggen dat ik een gelovig man ben. In mijn jeugd bezocht ik vaak de kathedraal Notre-Dame de la Garde om van het uitzicht over de stad te genieten en de kalme sfeer te voelen van de gebeden die door de hoge muren weerklonken. Maar ik had nooit kunnen dromen dat de plek die voor zovelen als toevluchtsoord diende, het toneel van een terroristische aanslag zou kunnen worden.
Het was een typische zondagmiddag in Marseille - de straten rond de Vieux Port bruisten, het water kabbelde in de haven en de zon ging langzaam onder achter het Château d'If. Ik zat in mijn kantoor en bereidde me voor op weer een chaotische maandag, toen de telefoon ging. Het geluid van het rinkelen was als een drumslag in de rustige bubbel van mijn werkdag. François en ik weten dat een telefoontje op dit uur van de dag niets goeds betekent.
"Pierre, je moet onmiddellijk komen. Er is een aanval geweest op de Sainte-Marie-Magdalenakerk."
"Wat?" antwoordde ik, terwijl mijn stem het gestage gebrul van Marseille overstemde. Mijn adem stokte en beelden van bebloede gezichten en mensen in paniek flitsten door mijn hoofd. "Hoeveel...?"
"Het is nog onduidelijk, maar we moeten gaan. Een man met een machinegeweer en een explosieve riem riep 'Allah-u-akbar!' en richtte een bloedbad aan. Collega's van een speciale eenheid schoten hem dood. Maar het gaat om de mensen die erachter zitten. Ik ben al op weg naar de kerk."
Het verkeer was een ramp, maar uiteindelijk kwam ik voor de grote kerk die trots in de wijk La Plaine staat. Een wijk die vaak pulseert tussen de geluiden van straatmuzikanten en de geur van bouillabaisse. Vandaag was de feestelijke sfeer echter veranderd in een geschokte stilte. Beveiligingsteams en hulpdiensten hadden hun cordons al opgezet en een felblauw licht weerkaatste verwoed op de sierlijke gevels van de omliggende gebouwen.
Ik stapte uit en ging meteen op zoek naar François. Hij stond naast een katholieke priester die me de aanblik bood van een aangrijpende pijn. De man was bleek, zijn handen trilden terwijl hij me vertelde over het oorlogszuchtige binnendringen van de moordenaar. Hij sprak van een Uzi, van geschreeuw, van angst en van een stem die riep: "Allah-u-akbar!".
François kwam naar me toe, zijn blik ernstig en helder. "Ibrahim al-Masri, een naam waar we allemaal bang voor moeten zijn. De moordenaar kwam uit een Algerijnse familie. We moeten weten wie deze man gestuurd heeft."
"De Jihad voor Frankrijk?"
François knikte. "Ze hebben in een video de verantwoordelijkheid voor de aanslag opgeëist. En ze hebben gedreigd meer aanslagen te plegen als er christelijke diensten blijven plaatsvinden. We kunnen niet toestaan dat ze de controle over onze straten overnemen."
Ik voelde een brok in mijn keel. De zon zakte nu achter de horizon en schilderde de lucht donkerrood. Levendig, zoals het bloed dat vandaag vergoten was. "Ik heb meer informatie nodig, François. Wie zit er achter deze organisatie?"
"Ze hebben een hoofd, een man genaamd Walid Masoud. Er wordt gezegd dat hij uit Libanon komt en hij wordt als extreem gevaarlijk beschouwd."
"Waar is hij nu?"
"Dat is het nou net. Niemand weet het. We moeten onze contacten bellen en naar aanwijzingen zoeken."
Ik draaide me om naar de groep politieagenten die rond de plaats delict werkten, zo dicht bij de toekijkende menigte die zich nieuwsgierig had verzameld bij de gruweldaad die hier had plaatsgevonden. Maar het was niet alleen nieuwsgierigheid - het was ook angst. Angst die we niet konden wegnemen door Massoud te arresteren of al-Masri te neutraliseren.
"We moeten met de overlevenden praten," zei ik terwijl ik over de toeschouwers aan de rand van de menigte heen keek. "Elke kleine aanwijzing kan ons helpen, François."
François knikte. "Ik heb al met een paar onderzoekers gesproken. We zullen er alles aan doen om deze waanzin te stoppen."
Bij elke stap die ik zette, voelde ik het gewicht van onze stad op mijn schouders. Marseille, een stad van multiculturalisme en leven, was in een oogwenk in de schaduw van terreur komen te staan. Het geluid van sirenes weerklonk in mijn oren en ik wist dat dit nog lang niet voorbij was.
"Laten we gaan, François. De tijd dringt."
Hoofdstuk Twee: De zoektocht naar de waarheid
We splitsten ons op en ik begaf me naar een noodonderkomen in de buurt dat door onze collega's was opgezet en waar enkele overlevenden en ooggetuigen van de aanval in een grote tent waren ondergebracht. Het licht was schemerig en de lucht was doordrongen van de geur van angst en onzekerheid. Ik had geen tijd om attent te zijn - we moesten antwoorden vinden en zo snel mogelijk.
Een oudere man zat alleen op een bankje en staarde in het niets. Zijn handen trilden en ik kon de diepe groeven in zijn gezicht zien, getekend door de verschrikkingen van het leven. Ik ging naast hem zitten en probeerde hem op een geruststellende toon te benaderen. "Meneer, ik ben inspecteur Pierre Marquanteur van de recherche. Ik heb uw hulp nodig."
Hij keek me aan, zijn ogen vol bezorgdheid. "Wat voor hulp kan ik je geven? Ik heb alleen maar dood gezien. Het geschreeuw van mensen..."
"Alle informatie die u me kunt geven is belangrijk. Heeft u de aanvaller gezien? Heeft hij iets gezegd?"
Hij slikte en veegde zijn ogen af met een vuile doek. "Hij schreeuwde voordat hij schoot. Hij was zo wild, alsof hij de wereld in brand wilde steken. Maar ik kan je niet helpen, ik ben gewoon bang..."
Ik legde mijn hand op zijn schouder. "Ik begrijp het, en de angst is terecht. Maar om die angst te overwinnen, moeten we weten waarom het gebeurd is. Als u iets kunt delen, kan dat helpen om verdere aanvallen te voorkomen."
De man knikte langzaam en haalde diep adem. "I... Ik zag hem toen hij de kerk in rende. Hij droeg een zwarte sjaal. En toen hij het pistool vasthield - ik zweer dat ik iets op zijn T-shirt zag. Een symbool. Een groen symbool... Misschien een zwaard?"
Een symbool uit de Koran, dacht ik. Het zou een verwijzing kunnen zijn naar de jihad voor Frankrijk. Het was een begin, en ik moest het vasthouden. "Dank u, meneer. Dat is erg behulpzaam. Heeft u hem nog iets anders zien doen?"
Hij schudde zijn hoofd. "Ik kon alleen maar naar het plafond staren en toen kwam de chaos. Het enige waar ik aan kon denken was mijn leven."
Ik liet hem met rust en wendde me tot een groep vrouwen die aan de andere kant van de kamer aan het fluisteren waren. Ze leken bezorgd en vol vragen. Het was belangrijk om hen vragen te stellen, omdat ook zij misschien essentiële informatie hadden.
"Neem me niet kwalijk, mademoiselles," begon ik, terwijl ik een blik wierp op hun bezorgde gezichten. "Ik ben inspecteur Marquanteur. We proberen uit te zoeken wat er vandaag is gebeurd. Als u iets belangrijks hebt opgemerkt, deel het dan alstublieft met mij!"
Eén jonge vrouw, niet veel ouder dan ik, schudde haar hoofd, maar de andere, een iets oudere vrouw, verbrak de stilte. "We waren in de kerk aan het bidden toen plotseling alles ontplofte. Ik zag de man met de Uzi schieten, maar ik herkende hem niet. Het was alsof de tijd stilstond."
Plotseling wilde ik meer weten. "Waren er anderen in de kamer die over hem spraken? Was er iets dat anders was?"
"Sommige mannen waren stilletjes over iets aan het praten. Het klonk alsof ze meer wisten over de aanvallen. Ik dacht dat het gewoon een gerucht was, maar ik weet het niet zeker."
De informatie begon een beeld te schetsen.
"Dank je, dat was nuttig," zei ik en draaide me uiteindelijk naar de deur.
Ik zag dat François op me wachtte. "Heb je iets bij je?" vroeg hij snel, zijn ogen sprankelend van nieuwsgierigheid.
