Commissaris Marquanteur en de ziekenhuismoordenaars van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal E-Book
Alfred Bekker
Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
door Alfred Bekker Een vreemde sekte eist van haar leden dat ze mensen vermoorden. En dat is precies wat er gebeurt in de ziekenhuizen van Marseille; microgolfzenders stoppen de vitale apparatuur, vooral vrouwen die een abortus willen ondergaan worden getroffen. Commissaris Marquanteur en zijn collega Leroc maken jacht op de zogenaamde ware heilige, die toch niet zo heilig is. Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 118
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Alfred Bekker
Commissaris Marquanteur en de ziekenhuismoordenaars van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal
Inhaltsverzeichnis
Commissaris Marquanteur en de ziekenhuismoordenaars van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
Commissaris Marquanteur en de ziekenhuismoordenaars van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal
door Alfred Bekker
Een vreemde sekte eist van haar leden dat ze mensen vermoorden. En dat is precies wat er gebeurt in de ziekenhuizen van Marseille; microgolfzenders stoppen de vitale apparatuur, vooral vrouwen die een abortus willen ondergaan worden getroffen. Commissaris Marquanteur en zijn collega Leroc maken jacht op de zogenaamde ware heilige, die toch niet zo heilig is.
Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.
Copyright
Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
De grens tussen heilig en hypocriet is soms vaag.
"Fijn dat u weer bij ons bent, Monsieur Commissaire," zei de priester na afloop van de dienst.
Ik was even blijven zitten.
Niemand noemt iemand "Monsieur Commissaire" in Frankrijk.
Niet meer in ieder geval.
Het is lang geleden dat dit gebruikelijk was.
Je zegt de naam en Monsieur of Madame ervoor. Maar geen rang.
Dit heeft alleen standgehouden in het leger en in de zeevaart.
Maar nergens anders.
Er was een reden waarom de priester het toch deed.
Hij had kunnen zeggen: "Monsieur Marquanteur, goed u weer te zien." Maar dat deed hij niet.
En hem kennende wilde hij me met zijn uitdrukking iets duidelijk maken. Bijvoorbeeld dat ik vooral bezig was met de donkere kant van de aardse wereld en dat ik het daarom waarschijnlijk moeilijk vond om in een goede God te geloven. We hebben hier lang over gepraat, de priester en ik. Dat ik toch nog af en toe binnen de koude, dikke muren van de kerk kwam, had te maken met de sfeer die hier heerste. Die beviel me wel. En misschien troostte het me zelfs af en toe.
"Een modern persoon gaat niet naar de kerk," zei de priester, cryptisch glimlachend.
"Wie zei dat?", vroeg ik.
"Mijn vader."
"Oh!"
"Hij was een havenarbeider. En een communist. En vrij vroeg dood."
"Dat spijt me."
"Hij viel van de kraan."
"Oh."
"Nou, zo is het nu eenmaal."
"Dan ben je iets heel anders geworden dan je vader."
"Klopt. Je hoeft de fouten van anderen niet te herhalen."
"Daar ben ik het met je eens."
"Beter om je eigen fouten te maken."
"Dat ben ik ook met je eens."
"In ieder geval was het geen vergissing om hier terug te keren," zei de priester. "Naar de Vader."
"Ik heb geen problemen met mijn vader."
"Ik bedoelde Hemelse Vader."
"Ik zou een appeltje met hem te schillen hebben."
"Kijk!"
*
Dit is een plaats van Satan, fluisterde de stem in het achterhoofd van Fernand Demoines. De man in de blauwe overall droeg een gereedschapskist in zijn rechterhand. Hij stopte kort, keek om zich heen. OP - NO ADMISSION stond er op een grijze deur die automatisch openging. Twee verpleegsters in limoengroene kleding duwden een verpleegbed de gang in. Er lag een jonge vrouw in. Haar ogen waren gesloten, ze lag aan een infuus. Demoines keek haar even aan.
Waarschijnlijk ook een van die vrouwen die er niets mis mee vinden om het ongeboren zieltje in haar baarmoeder te doden, flitste het door hem heen. Rob Demoines was ervan overtuigd dat God hem had uitgekozen om deze zonde te stoppen.
"De Heer heeft geoordeeld over Sodom en Gomorra," mompelde hij in zichzelf, nauwelijks hoorbaar. Het klonk als een bezwering. Zelfs de hoer Marseille, het nieuwe Babylon, zal niet ontsnappen aan de toorn van de heer," ging het door hem heen. En ik ben het zwaard van zijn verdomde rechter!
2
"Geen toegang hier!" zei een van de verpleegsters.
"Ik moet naar kamer 324. Vanwege de airconditioning!"
"Volgende deur rechts," riep ze toen ze voorbij liep. Toen voegde ze er met een glimlach aan toe: "Maar wees voorzichtig! Dat is de kleedkamer van de verpleegsters op deze afdeling."
Maar Rob Demoines glimlachte niet terug. Zijn gezicht bleef een star masker.
Onfatsoenlijke hoeren, flitste het door hem heen. Gebroed van de zonde. Geen wonder dat ze het niet erg vindt om te werken op een plek waar elke dag kinderen worden vermoord.
De jonge vrouw in de limoengroene verpleegstersjurk merkte het niet op. Ze was hem al voorbij gesneld.
Demoines vervolgde zijn weg.
Even later stond hij voor nummer 324.
Hij klopte.
Geen antwoord.
Demoines opende de deur.
De kleedkamer was ruim twintig vierkante meter groot en had geen ramen. Het licht werd automatisch geactiveerd door een bewegingssensor. Een groot deel van de wandruimte was bedekt met afsluitbare kledingkasten. Behalve een nis aan de linkerkant.
Er was een rooster van ongeveer een meter bij een meter, waarachter zich de ingang van een ventilatieschacht bevond. Demoines ging erheen en knielde neer.
Uit de broekzak van zijn overall haalde hij een schroevendraaier. Het metalen rooster was snel los. Demoines legde het opzij en opende toen de gereedschapskist. Er zat een doosvormig apparaat in. Demoines tilde het eruit, duwde het een beetje in de buisvormige schacht.
Je zondige handwerk zal te ruste worden gelegd, zei Fernand Demoines grimmig. De Heer bestrafte Sodom en Gomorra met vuur en zwavel omdat geen enkel rechtschapen volk zich binnen hun muren wilde bevinden. Zo is het hier ook.
Demoines activeerde het apparaat door een hendeltje om te zetten. Een naald kwam tevoorschijn en een lampje flitste.
De sterke elektromagnetische impulsen die door dit apparaat worden uitgezonden, zouden hun werk al hebben voltooid.
In Sodom en Gomorra was het zwavelvuur uit de hemel gevallen, in dit geval bleef het zelfs onzichtbaar.
Even dacht Demoines na over wat er nu zou gebeuren. Over het ontregelen of zelfs uitvallen van elektronisch gestuurde medische apparatuur. Over hart-longmachines die stil kwamen te staan, echografie- en röntgenapparaten die uitvielen, patiëntgegevens die niet meer opvraagbaar waren. Zelfs de piepers van de artsen werkten al snel niet meer betrouwbaar binnen een bepaald bereik.
Misschien zullen onschuldige mensen ook lijden, dacht Demoines. Hij haalde diep adem. Niet achterom kijken, zoals de vrouw van Lot die in een zoutpilaar veranderde, flitste het door hem heen. Wat nu gebeurt is rechtvaardig! Geen genade voor de zonde!
Met een paar bewegingen zette Demoines het metalen rooster terug op zijn plaats, stond op, nam de gereedschapskist en ging de gang op.
Demoines was nog niet bij de lift toen hij gealarmeerde dokters en verpleegsters door de gangen zag snellen.
Niemand schonk aandacht aan de man in de blauwe overall.
3
Twee weken later
"Merde, ik hou niet van cappuccino en ik kan ook niet tegen die verdomde wops!" zei de man met het krullende haar. Hij zat tegenover François en mij aan een van de kleine ronde tafeltjes van Antonio's Bistro.
"Waarom heb je dan uitgerekend dit als ontmoetingsplaats aangewezen?", vroeg ik.
De man met krullend haar leunde naar voren.
Hij grinnikte.
"Omdat iedereen die mij kent dat weet en nooit zou vermoeden dat ik uitgerekend hier een ontmoeting zou hebben met commissaris Pierre Marquanteur en zijn collega, misdaadbaas François Leroc!"
Ik zei: "Je kunt je mening over Italianen hier toch beter voor je houden!", antwoordde ik.
De man met de krullenbol heette Philippe Artois. Hij was mede-eigenaar van een club genaamd BIJOU in Pointe-Rouge en was ook betrokken bij allerlei obscure zaken. Als informant bood hij zich echter voor het eerst aan ons aan.
"Laten we ter zake komen!" eiste mijn vriend en collega commissaris François Leroc. "Er wordt verondersteld dat je iets weet over dreigende terroristische aanslagen in Marseille en omgeving."
Philippe Artois glimlachte zwakjes.
"Je moet me eerst garanderen dat je de man in kwestie onmiddellijk uit de circulatie haalt. Anders is mijn leven geen cent meer waard."
"Om dat te doen, moeten we eerst weten of er enige waarheid schuilt in wat u zegt," antwoordde François.
Philippe Artois zette een pokerface op.
Ik vroeg me af wat voor motief deze man had om bij ons aan tafel te komen zitten. Tot nu toe had hij geen financiële eisen gesteld. Van wat we over Artois wisten, was hij niet afhankelijk van de paar euro die een informant bij ons kon verdienen. Er moest een reden zijn waarom deze corrupte hond plotseling zijn plichten als gezagsgetrouwe burger had ontdekt. Of hij zat zelf in de problemen of hij wilde iemand anders kwaad doen.
"Je weet hoe dat gaat in een club als de BIJOU," legde hij uit. "Er gaan veel mensen in en uit, de champagne, de mademoiselles... Sommigen praten wat meer dan ze onder normale omstandigheden zouden doen."
"Ik begrijp het," knikte ik. In gewone taal betekende dat waarschijnlijk dat Artois iemand had afgeluisterd. Tenminste, dat was een voor de hand liggende veronderstelling.
"Ik wil graag benadrukken dat ik helemaal niets te maken heb met deze zaak en er alleen per toeval achter kwam."
"Ik hoop dat er iets meer komt dan gebakken lucht, anders verspillen we onze tijd hier," zei François.
Tijd was te kostbaar voor bemoeials.
Artois vertrok zijn gezicht.
"Er was een man op mijn club die het had over een deal met zeer krachtige microgolfzenders. Verdomme, ik was nooit zo goed op school en ik weet helemaal niets van natuurkunde en dat soort dingen! Voor het leven is het genoeg om de woorden GENTLEMEN en LADIES te kunnen lezen zodat je het juiste toilet kunt vinden, nietwaar?" Hij gaf een vieze grinnik. "Ik ga natuurlijk wel waar LADIES staat..."
"Heel grappig, Monsieur Artois," antwoordde ik koeltjes.
"Ja, hè?"
"Nou," zei ik.
François Leroc zei: "Humor is wanneer je toch lacht".
Artois leunde naar voren, sprak op gedempte toon en duwde de cappuccino opzij.
"Ik werd pas achterdochtig toen de man begon te bazelen over hoe deze microgolfzenders werken. Hij brabbelde iets in de trant van dat de impulsen die deze dingen uitzenden alles verstoren wat ook maar iets met computers te maken heeft. Als je erin slaagt om zo'n ding op een vliegveld te krijgen, kun je het controlecentrum zodanig verstoren dat er chaos ontstaat. Botsingen en crashes zijn het gevolg." Hij grinnikte weer en vervolgde: "Of stel je voor dat de computers op het hoofdbureau van politie ermee ophielden en je je gezochte dossiers niet meer betrouwbaar kon terugvinden!"
Ik wisselde een snelle blik uit met François.
Het is allemaal gebakken lucht, leek de blik op het gezicht van mijn collega te zeggen.
Ik wist het nog niet zeker.
Er waren mensen die zelfs een moord bekenden die ze niet hadden gepleegd om zichzelf belangrijk te maken. Maar voor mij behoorde Artois niet tot de categorie pompeuze mensen.
"Tot nu toe is het allemaal wat magertjes wat je ons hebt voorgeschoteld," legde ik uit. "Hoe heet die man?"
"Jimmy Tessier.
"Jimmy? Echt waar?"
"Ja."
"Zegt me niets."
"Een opkomende act in Pointe-Rouge. Als ik het goed begrijp, heeft hij ook net de deal gesloten en daarvoor commissie geïnd. Neem hem mee naar beneden en zoek uit wat hij van plan is. Dan weet je meer!"
"Het bezit en de verkoop van dergelijke omroepaggregaten is niet strafbaar," verduidelijkte ik.
"Nee, dat niet. Maar bedenk eens wie zoiets nodig heeft! Ik heb wat onderzoek gedaan. Normaal gesproken proberen mensen de elektromagnetische uitstoot van elektronische apparaten zoals computers of mobiele telefoons zo laag mogelijk te houden, zodat de dingen elkaar niet storen. Maar als iemand een apparaat laat maken dat precies het tegenovergestelde doet, dan is het duidelijk wat ze willen."
"Je zegt niet..."
"Er is trouwens een video-opname met een deel van het gesprek erop."
"Dat dacht ik al, je luistert naar je gasten," zei ik. "Chanteer je ze achteraf met de opnames?"
"De opnames worden alleen gemaakt om veiligheidsredenen."
"Daarom zijn de camera's waarschijnlijk zo geplaatst dat je ze niet kunt zien."
"Nee, het is om esthetische redenen."
"Oh!"
"Luister, Monsieur Marquanteur, u kunt het meeste van wat de twee mannen op de video zeggen niet verstaan, maar u hebt vast specialisten in liplezen, dus u kunt meer te weten komen."
"Waar is de video?"
"Op een veilige plek."
"En u geeft het alleen als we akkoord gaan met uw voorwaarden."
"Jimmy Tessier vermoordt me als hij hier achter komt. En als het niet mogelijk is om hem uit de circulatie te krijgen, dan moet ik gewoon verdwijnen."
"Heb je het over het getuigenbeschermingsprogramma?"
"Ja."
Ik leunde achterover. Terwijl ik dat deed, vroeg ik me af of Artois ons uiteindelijk gewoon probeerde te gebruiken om hem te helpen met zijn problemen met Jimmy Tessier, die duidelijk een rol op de achtergrond speelde.
Een soort rode bliksem flitste door de lucht. De straal van een laserpointer werd gebroken door de grote ruit. Ik draaide me om, instinctief greep ik mijn hand naar het SIG Sauer P 226 dienstwapen. Ik keek naar het raam en had vrij zicht op de straat met talloze voorbijgangers.
Voordat ik iets kon doen, doorboorde een projectiel de ruit. Vanuit een gat ter grootte van een duimnagel vertakten zich scheuren als spinnenwebben door het glas.
De kogel raakte Philippe Artois recht in de borst. Zijn lichaam schokte.
Hij opende zijn mond alsof hij wilde schreeuwen.
Een tweede schot boorde zich precies tussen de ogen.
Hij zakte op de grond.
Bijna tegelijkertijd brak er een Ford Maverick uit de rij geparkeerde voertuigen aan de kant van de weg en raasde met gierende banden weg.
Ik sprong op, trok de SIG en sprong door het raam met mijn rechterschouder eerst. Het glas, beschadigd door de kogelgaten en doorzeefd met lange scheuren, bood me geen weerstand meer. Met mijn arm schermde ik mijn ogen af van de regen van scherven. Ik kwam hard op het asfalt terecht en rolde weg. Voorbijgangers gingen aan de kant en staarden me aan.
Ik raapte mezelf bij elkaar, schudde de gebroken stukken uit mijn haar en sprintte weg. Een falanx van geparkeerde auto's voorkwam dat ik ter plekke met mijn SIG een gat in de achterband van de Ford Maverick brandde.
Met één sprong zat ik op de kofferbak van een Mercedes, met een andere sprong op het dak.
Ik pakte de SIG met beide handen vast en trok hem aan.
Ontslagen.
Het eerste schot schampte de vleugel van de Maverick, het tweede blies de linkerachterband eruit vlak voordat de auto het volgende kruispunt bereikte.
De Maverick week uit naar de zijkant en botste tegen een busje dat aan de zijkant geparkeerd stond. Ik sprong van het dak van de Mercedes en rende gehurkt naar de Maverick toe.
De deur ging open.
Een man met een baseballpet op en een K 16 scherpschuttersgeweer in zijn hand stormde naar buiten.
De straal van de laserpointer danste door de lucht toen hij neerkwam.
Ik dook weg.
