Damy i huzary E-Book

Aleksander Fredro

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Poesie und Drama
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2017

Beschreibung

Jedna z najpopularniejszych komedii Aleksandra Fredry. W pełen humoru sposób ukazuje perypetie związków damsko-męskich. Nakreśla przy tym typy ludzkie aktualne także i dziś.

Leseprobe

Aleksander Fredro

Damy i huzary

Komedia w trzech aktach prozą

Warszawa 2017

[Motto]

Pochlebstwo ma w sobie osobliwy przysmak; chociaż go kto rzekomo odrzuca, przecież ono smakuje.

And. Max. Fredro

Osoby

MAJOR pułku huzarów, na urlopie

ROTMISTRZ pułku huzarów, na urlopie

EDMUND – porucznik pułku huzarów, na urlopie

KAPELAN pułku huzarów, na urlopie

Pani ORGONOWA, Pani DYNDALSKA, Panna ANIELA – siostry Majora, jedna starsza i grubsza od drugiej

ZOFIA – córka Pani Orgonowej

JÓZIA, ZUZIA, FRUZIA – służące

GRZEGORZ, REMBO – stare huzary

Scena w domu Majora na wsi.

Akt pierwszy

Scena pierwsza

Duży pokój. Czworo drzwi bocznych; dwoje w głębi. Na środku stół z mapami; stolik po prawej stronie, na którym gra szachów; przy nim w głębi krzesła. W głębi broń różna; dzidy, cel, głowy tureckie, do karuzelu służące, także w głębi.

Major, Rotmistrz Kapelan, Porucznik, Rembo.

Major na środku, ogląda strzelbę; po lewej Porucznik nabija; po prawej Rotmistrz, oparty na strzelbie, patrzy na szachy, przy nim siedzi Kapelan, zatrudniony strzelbą; w głębi Rembo. Wszyscy w szpencerach, ubrani na polowanie, w wojskowych czapeczkach.

MAJOR

Czy tylko pewnie? Bo to czasem...

REMBO

Nie śmiałbym przecie zwodzić pana majora; niech zaraz zginę, jeślim nie widział na własne oczy kozła i dwie sarny. Wszystko troje wyszło razem do bydła, na Ciemną Dolinę, jak ten kąt, ta struga... oto jak ta wielka łoza, gdzie ksiądz Kapelan prześlepił zająca... aż tu obces kundys jeden i drugi: huf, huf!... Ech, panie, jak nie pójdą, sarny moje! strach! aż się ziemia trzęsła!... Przez Garb, Wielką Banią, ponad Bankowy Potok...

MAJOR

Ho, ho, ho!... Sarny dotychczas na drugim końcu świata.

REMBO

Zlękły bo się fur idących gościńcem i hajże łąkami, łąkami na zad w jasieninę.

MAJOR

Nam więc drogą od kopców zastąpić wypada.

REMBO

Ja z dębniaków cicho psy podpuszczę, a każda na strzelbę jak na rożen wpadnie.

MAJOR

Dalej, panowie! I na urlopie nie dam wam próżnować.

KAPELAN

Zaraz, zaraz.

PORUCZNIK

Ja dogonię.

MAJOR

(biorąc lulkę ze środkowego stoła i kiwając głową, do Remba) Zawołaj Grzesia.

Rembo odchodzi.

ROTMISTRZ

(do Kapelana, patrząc na szachy) Wygram, jeśli wieżę cofnę.

KAPELAN

Wątpię.

ROTMISTRZ

Załóż się.

KAPELAN

Dobrze.

ROTMISTRZ

Nikt tu nam nie ruszy; za powrotem przekonam i talarka schowam.

Scena druga

Ciż sami, Grzegorz stary huzar z ogromnymi wąsami.

MAJOR

Tylem razy, mój Grzesiu, już cię o to prosił, abyś kładł wszystko na swoim miejscu. Po co tu na mapach lalkę zostawiasz? Tam w szafce ma swój numer; nienawidzę nieporządku. (oddaje lulkę i zdmuchuje mapy) Otóż, otóż, nie mówiłem? – plama... i ta baszta... À propos, a klucznica?

GRZEGORZ

Kłusem wywieziona.

Odchodzi.

KAPELAN

Bogu dzięki.

ROTMISTRZ

Ostatnia więc białogłowa usunięta z naszego domu; będzie raz przecie cicho i spokojnie.

MAJOR

Okropnie gadała.

PORUCZNIK

Bo stara, bo stara.

MAJOR

O ho, ho, panie poruczniku, wiem, na co pan zakrawasz ale nic z tego. Wolę huk moździerzy niż kobiece świergotanie. Nic z tego, i pokażę, że i żołnierz potrafi domem rządzić bez kobiety.

PORUCZNIK

Piękny rząd!

KAPELAN

Dobry, dobry.

ROTMISTRZ

Wyśmienity.

MAJOR

Wyśmienity.

PORUCZNIK

Czy zawszeście go, panowie, wyśmienitym znajdowali? Czy zawsze przykrym było kobiece świergotanie?

Długie milczenie.

MAJOR

Chodźmy na polowanie.

REMBO

(wbiegając) Goście jadą!

MAJOR

Któryś z kolegów.

REMBO

Gdzie tam! kilka pojazdów – największa parada.

Odchodzi, oficerowie jeden po drugim zbliżają się powoli do okna.

MAJOR

Dlaboga! Landara.

PORUCZNIK

I kocz.

ROTMISTRZ

I bryka.

PORUCZNIK

(z ukontentowaniem) Ach! damy!

MAJOR, ROTMISTRZ

(odskakując na środek pokoju) Damy!

PORUCZNIK

(rachując) Jedna, dwie, trzy...

MAJOR, ROTMISTRZ

(z żałością spoglądają na siebie) Trzy!

PORUCZNIK

Cztery, pięć...

MAJOR

(jak wprzódy) Pięć!

ROTMISTRZ

(podobnie) Pięć!

PORUCZNIK

Jeszcze jedna...

MAJOR, ROTMISTRZ

(razem) Sześć!

PORUCZNIK

Jeszcze jedna.

MAJOR, ROTMISTRZ

(razem) Siedm! siedm!

KAPELAN

(wstając) Siedm!

Zatykając uszy znowu siada i tak, oparty o stół, do końca sceny zostaje.

PORUCZNIK

Co widzę!

Wybiega.

ROTMISTRZ

(zbliżając się nieśmiało do okna) Cóż to za baby! Co za gmachy! Co za graty!

MAJOR

(zbliżając się nieśmiało się do okna) Ach, to siostry moje.

ROTMISTRZ

Przepraszam cię.

MAJOR

Nie masz za co, znam ja je dobrze! (chodzi po pokoju coraz prędzej) Siostry, siostry, damy, przyjąć je wypada... Grzesiu, mundur!... mój mundur, Grzesiu!... czy diabli nadali... Grzesiu, mundur! (Grzegorz z mundurem chodzi za nim) Rad im być muszę... Mój mundur, Grzesiu!... mój mundur!... Cieszyć się trzeba, czy diabli nadali!

GRZEGORZ

Niech pan mundur włoży.