De slag om Algiers E-Book

Xavier De Weirt

• Herausgeber: 50Minutes.com (NL)
• Kategorie: Geisteswissenschaft
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Beschreibung

De slag om Algiers duurde negen maanden in 1957 en was een bijzonder pijnlijke en wrede periode in de Algerijnse oorlog, waarin de burgers van deze Franse kolonie vochten voor hun onafhankelijkheid. De Franse autoriteiten reageerden op een guerrillacampagne van het Nationaal Bevrijdingsfront (FLN) met gedwongen verdwijningen, martelingen en standrechtelijke executies, die later hun reputatie schaadden. In slechts 50 minuten leert u de gebeurtenissen kennen die leidden tot De slag om Algiers en krijgt u inzicht in deze belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de 20e eeuw. Dit eenvoudige en informatieve boek geeft een grondige bespreking van de methoden en strategieën van zowel de Franse als de Algerijnse strijdkrachten en een evaluatie van hun effecten. Het bevat ook biografieën van belangrijke commandanten en leiders, waaronder Jacques Massu en Mohamed Larbi Ben M'hidi, een waardevolle inleiding tot het fenomeen dekolonisatie en een evaluatie van de uitkomst van de slag, waardoor u alle essentiële informatie krijgt over deze brute periode van onderdrukking.

Leseprobe

DE SLAG OM ALGIERS

INLEIDING

De Slag om Algiers, ook bekend als de “Grote Repressie”, was een bijzonder pijnlijke episode in de Algerijnse oorlog, die zijn oorsprong vond in de context van de dekolonisatie. Negen lang werd er gevochten tussen de 10e parachutistendivisie van generaal Jacques Massu en de Algerijnse nationalisten van het Nationaal Bevrijdingsfront (FLN). In tegenstelling tot een klassieke oorlog tussen twee legers was dit een echte commando-operatie van Frankrijk, waarvan de methoden later door de internationale publieke opinie aan de kaak werden gesteld.

In de zomer van 1956 werd het centrum van Algiers opgeschrikt door een reeks terroristische aanslagen van het FLN, dat het centrum van de Franse macht in Algerije wilde destabiliseren en de wereld de legitimiteit van zijn onafhankelijkheidsstrijd wilde aantonen. Direct bedreigd besloot Frankrijk tot vergelding en op 7 januari 1957 trokken de troepen van generaal Jacques Massu de kashba van Algiers binnen, de moslimwijk waar bijna 75.000 mensen in grote promiscuïteit leefden. Daar verdedigden de Franse soldaten zich door een counter-insurgency oorlog te voeren, waarvan de technieken waren ontwikkeld door het bestuderen van de Vietminh (Vietnamese politieke en paramilitaire organisatie) tijdens de Indochina-oorlog (1946-1954).

Terwijl de dodelijke aanvallen van het FLN toenamen en de Franse bevolking in Algerije verder radicaliseerde, gingen Franse parachutisten tellen, fouilleren, ondervragen, opsluiten, martelen en doden om het terroristische verzetsnetwerk te ontmantelen. De strijd eindigde in oktober 1957 met de arrestatie van de meest invloedrijke leden, die de ontmanteling van het FLN inluidde en een tijdelijk einde maakte aan het geweld. Hoewel de Slag bij Algiers slechts een korte episode was in het conflict, diende hij om de misstanden aan de kaak te stellen die Frankrijk had begaan in zijn strijd om Frans te behouden. Onder het gezag van generaal Charles de Gaulle (1890-1970) werd de regering immers in het nauw gedreven door de critici en besloot zij de strijd op te geven. Op 18 maart 1962 werd met de ondertekening van de akkoorden van Evian de onafhankelijkheid van Algerije vastgelegd na acht jaar bitter verzet.

KERNGEGEVENS

•Wanneer is het gebeurd? Van 7 januari tot 8 oktober 1957

•Waar? In Algiers

•Context? De Algerijnse oorlog (1954-1962)

•Strijders? Frankrijk tegen het Algerijnse Nationale Bevrijdingsfront (FLN)

•Hoofdrolspelers ?

°Jacques Massu, Frans generaal (1908-2002)

°Roger Trinquier, Franse hoge parachutist (1908-1986)

°Mohamed Larbi Ben M'hidi, leider van de gewapende actie in Algiers (1923-1957)

°Yacef Saâdi, leider van de autonome zone van Algiers (geboren in 1928)

•Resultaat? Franse overwinning

•Slachtoffers?

°Algerijns kamp: tussen 1.000 en 3.000 doden

°Kamp: ongeveer 374 doden en 917 gewonden

POLITIEKE EN SOCIALE CONTEXT

HET FENOMEEN DEKOLONISATIE

In de 19E EEUW WAS de kolonisatie het werk van een handvol Europese landen, waaronder Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland, België, Duitsland en Italië, die aan het eind van de eeuw heel Afrika en een groot deel van Azië in handen hadden en over honderden miljoenen mensen heersten. De twee wereldoorlogen (1914-1918 en 1939-1945) betekenden echter het einde van de Europese kolonisatie. Het prestige van Frankrijk en Groot-Brittannië werd ernstig geschaad door de talrijke militaire nederlagen en de grote menselijke en materiële verliezen tijdens de gevechten.

Bovendien werd de Europese bevolking zich geleidelijk bewust van de rampzalige levensomstandigheden van de gekoloniseerde volkeren, terwijl vanaf het interbellum in de koloniën onafhankelijkheidsbewegingen ontstonden, geleid door een kleine intellectuele elite, die er met wisselend succes in slaagde de volksmassa's, waarvan de meesten analfabeet bleven, te mobiliseren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, als gevolg van de verzwakking van de koloniale controle en de gedwongen inlijving van duizenden gekoloniseerde strijders, werden deze bewegingen radicaler en stelden zij eisen met het oog op hun emancipatie. In het Midden-Oosten profiteerden sommige kolonies dus van de verschuiving in het machtsevenwicht om hun onafhankelijkheid op te eisen. Dit was het geval voor Syrië en Libanon, die respectievelijk in september 1941 en november 1943 onafhankelijk werden van Frankrijk.

Hoewel Frankrijk en Groot-Brittannië in 1945 nog steeds het grootste deel van het gekoloniseerde gebied bezetten, hadden zij een aanzienlijk deel van hun economische macht en prestige verloren. Daarom was Frankrijk, in 1940 verslagen door het Duitse leger, vastbesloten zijn rijk te behouden, terwijl Groot-Brittannië, onverslagen en pragmatischer, de situatie meer in termen van economisch belang bekeek.

Het in 1945 ondertekende VN-Handvest markeert de geboorte van de VN en verkondigt ook het recht van alle volkeren op zelfbeschikking, wat voor de gekoloniseerde landen zal doorklinken als een oproep om hun eisen te intensiveren.

Terwijl sommige kolonies hun onafhankelijkheid in relatieve vrede en vaak in ruil voor territoriale of politiek-economische voordelen verkregen, waren andere gedwongen hun toevlucht te nemen tot wapens om dit ideaal te bereiken. Na de verzwakking van de Europese naties tijdens de Tweede Wereldoorlog vergemakkelijkte de door de Koude Oorlog (1947-1989) ontstane spanning echter het dekolonisatieproces.

GOED OM TE WETEN.

De Koude Oorlog was een ideologisch conflict tussen een door de Verenigde Staten gedomineerd Westers blok en een door de Sovjet-Unie geleid Oostblok tussen 1947 en 1989. De term “koud” is afgeleid van het feit dat er in deze periode nooit directe gewapende conflicten waren tussen de twee belangrijkste oorlogvoerende mogendheden.

Hoewel de Amerikanen en Russen de grote overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog waren, waren zij fel gekant tegen de kolonisatieaspiraties van de Europese mogendheden. De eerste, die in 1776 onafhankelijk werden van Groot-Brittannië, hebben sindsdien de vrijheid van volkeren verdedigd om hun eigen regeringsvorm te kiezen. De Sovjets daarentegen volgden de voorschriften van grondlegger Vladimir Iljitsj Lenin (1870-1924), die pleitte voor de emancipatie van de volkeren op weg naar de revolutie. De ideologische kloof tussen de twee machten had echter gevolgen voor de eisen tot onafhankelijkheid van de gekoloniseerde volkeren. Dit is zeer zichtbaar in Azië, waar een communistische Russisch-Chinese invloed zich verzet tegen een door Amerika beïnvloed Zuid-Azië dat zich openstelt voor de zeeën. Sindsdien staan verschillende leiders van onafhankelijkheidsbewegingen die openlijk verkondigen marxistisch te zijn (een stroming die de klassenstrijd voorstaat) aan het hoofd van invloedrijke partijen. Tegelijkertijd handhaafden de Verenigde Staten het koloniale gezag in landen die ver van het marxisme af stonden om de cohesie van het blok te waarborgen.