Kiek mol övern Tuun E-Book

Elke Deffert

• Herausgeber: Elektronik-Praktiker
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2016

Seitenzahl: 86

Beschreibung

Nach dem Erfolg des ersten Bandes 'Wat twischen Heeven un Erd so passeert' finden sich in der vorliegenden Anthologie weitere Gedichte und Geschichten von Elke Deffert. Das Holsteiner Platt, dessen sie sich bedient, ist dabei für ihre Erzählweise wie geschaffen und verleiht ihren Werken einen außergewöhnlichen Facettenreichtum. So sind neben heiteren Anekdoten mit sympathischen Charakteren und augenzwinkernden Pointen auch solche enthalten, die nachdenklich stimmen.

Leseprobe

Elke Deffert

Kiek mol övern Tuun

Inhaltsverzeichnis

Innentitel

Impressum

De Minsch — de Natur

Fröhjohr

De Fröhjohrsstorm

De Johrestieden

De Osterspazeergang

Öllern

De Adrenaleenspeegel

Wo is de Tiet bleven

De Opklärung

Uns schöne Gorrn

Allen’s dreiht sich üm de Levde

Sommer

De Rosenkavalier

Romantische Levde

De Utfohrt

Dat truurige End

Oscar un sien Treckfidel

De Puttenkieker

Mit oppen Oogen

Dat Geburtsdagsgeschenk

So sünd de Fruns

Slut di nich ut

Wenn dat gor nich mehr geiht

De Klookschieter

Dat Angebot

De Planung

Den Larm achter sik lotten

De ach so lütte Horizont

De Wissbegierige

Dat Weddersehn

Wenn ik man kunn

De Harvst

De Disch is deckt

De Överraschung

Dat Problem Moder

Beeten to fröh

So geiht dat ok

Kümmt op de Grött an

Is dat de groote Levde?

De unbeeten Gäst

Winter

Wenn de Snee vun Heven kümmt

Spuren in Snee

Du musst an di selbst glöven

De groote Afscheed

De Natur gifft af

Dat schönste Geschenk

Besünners is dat schon

Wat Anna nich versteiht

Oma vertellt

Wiehnachen, Wiehnachen

De groote Froog

Dat Christkind

Advent in uns Tiet

In een annere Huut

Afscheed vun Winter

Ebenfalls lieferbar

Bibliografische Information der Deutschen Nationalbibliothek

Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet diese Publikation in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über http://dnb.d-nb.de abrufbar.

Impressum

Kiek mol övern Tuun

ISBN 978-3-943403-73-2

ePub Edition

Version 1.0 - 10-2016

© 2016 by Elke Deffert

Umschlagmotiv und enthaltene Abbildungen: Elke Deffert

Lektorat: Sascha Exner

EPV Elektronik-Praktiker-Verlagsgesellschaft mbH

Postfach 1163, D-37104 Duderstadt

Email: [email protected]

Web: www.edition-nordlicht.de

De Minsch — de Natur

He is wie de Morgen .......... so strohlend

Wie de Meddag ................... so glöhnig

Wie de Ovend ...................... so tofreeden

Wie de Nacht ...................... so düster.

De Minsch kann sien

Wie de Wind ...................... so leichtföötig

Wie de Storm ..................... so opbruusend

Wie de Orkan ...................... so unbereekenbor.

Un ok

Wie de Sünn ................... so warmhartig

Wie de Sterns ....................... so kloor

Wie de Wulken .................... so bedeckt

Wie de Mond ........................ so unnohbor.

He gifft sik oft

Wie dat Fröhjohr ................ so quickig

Wie de Sommer .................. so fröhlig

Wie de Harfst ........................ so truurig

Wie de Winter ....................... so koolt.

Wi sünd en Stück Natur,

un künnt nich ut ehre – unsere Huut.

Fröhjohr

De Storm puust düchtig üm de Ecken.

Versteeken ünner Büsch un Hecken,

lüücht Märzenbeeker un Sneeglocken.

De Vageln trekkt nu ok no Norden.

De Natur wöökt op.

De Sünn steiht höger, un dörr ehr Warms,

leggt sik een grönen Schemer övert Land.

Planten un wassen nemmt de Dage in.

Is so wiet, sik to sööken un to finnen.

De schönste Tiet int Johr, is nu wedder dor.

De Fröhjohrsstorm

De Bööm weegt sik hen un her. In de Höchte vun de Kastangeln hett een Heisterpoor ehr Nest buut. Dat sitt so fast twischen de Twiege, dat nich mol de Storm dat schafft, dat rünnertorieten. Ik stoh ant Finster un seh, wie de Heister bi all den Storm sien Nest find, wo doch de Wiecheln üm em herüm slogt. Mien Fru Sabine steiht achter mi. Se meen: »Ward hüüt wohl nix mit een Spazeergang bi den Storm?«

»Mutt doch ok nich, wi hebbt de Natur jo vör uns Nees,« antert ehr Mann un seggt wieder: »Jüss hev ik so dacht, wieveel wi doch mit de Heisters gemeensom hebbt.«

»Wat Du all süchst, Hans. Dat Nest is doch all poor Johr dor, jüss solang as uns Huus, un de Twee sorgt för ehre Bruut jüss so as wi.«

»Dat kanns ja wohl nich verglieken, Sabine. De Görn vun de Heisters sünd doch veel gauer groot.« Hans denkt, se begripp nich, dat he den Vergliek jo nich so genau meent hett, over, lott ehr. »Jo«, sett he wedder an. »De Storm kann de Heisters nix anhebben, jüss so as uns, nich Sabine.«

»Na, dat is wohl nich ganz so,wenn ik all dat, wat Du an Wind möökst, optell, ik weet nich!«

»Wat meenst Du dor denn mit?«

»Na jo«, antert se, »geiht een Heister to Kroog un besüppt sik. kiekt he de Wieber noh, hett he so’n Hobby, wo Du Dien Freetiet mit verbringst, ne, he is bi sien Fru!«

»Süchst, dor kümmt he jüss, un se flügt weg, ik heff ut Köökenfinster sehn, dat se sik ümmer aflöst.«

Mensch, denkt Hans, harst blos nix seggt, se hett nix, over ok gor nix begrippen.

Sabine over antert: »Hest mi mit Dien Verglieck op eene Gerechtigkeitsidee bröcht, af nu geiht bi uns ok alln’s afwesselnd!«

Wer hier wohl de Dumme weer?

De Johrestieden

De Sommer, de keen Sommer weer, is gohn.

De Harvst mit veel Sünn is överstohn.

De Winter, de nu kümmt,

ward de uns Fründ?

Fründ sien, för jeden een is swor.

De Een will’t kolt un sünnig,

de Anner Frost un Snee.

Sall ok wölkn geven,

De wüllt lever Regen.

Jedeneen dat recht to mooken is nich liggt,

weil dat doch de Empfindsamkeit gifft.

Over eens is klor, wat ok ümmer is,

wi mütt dat so nemmen,

weil wi an den körteren Hebel sitt.

De Osterspazeergang

Mien Erleven liggt Johre torüch, doch is nie vergeeten.

So weert: De Oogen op un ruut ut de Puch, un luschern, wat Moder in de Köök möökt. Un richtig, is doch klor, dat gifft een Osterei wie jedes Johr. De Höhner harn düchtig leggt, dat gev för jeden een, rot, bloog or grön.

Noh dat Fröhstück meen Moder: »De Sünn schient vun Heven, de Dag is so schön, dor wüllt wi mol no buuten sehn. De Osterhos weer all innegang, ji künnt nu to sööken anfangen.«

Un wi hüppt vun een Eck in de annere. Achter de Stalldör? Liggt ok wat in de Kamer? Ne, over achter Busch un Heck, un ünner de Blomen is för de söten Eier een Versteek. He, de Osterhos, hett keen vun uns Gören vergeeten, so setten wi uns int Gras un geneeten. Moder möökt den Osterbroden, un uns lod Vader in den Treckwogen. De dree grooten Geschwisterkinner hüppt üm den Wogen herüm, un wi twee Lütten seeten dor binnen. Wi kummt an den grooten Sebarger See an. Op de Wiesch plückt wi Schlüttelblomen, ne ganze Hann vull.

»Sieh mol«, seggt Vader to mi. »Wenn Du in de Sünn kiekst, muss lang nog kieken, denn süchst Du in de Sünn dat Osterlamm.«

Un wohrafdig, ik seh dat, mien Fantasie speel mi dat vör. Keen vun mien Geschwister kunn dat sehn, weer wohl nur för mi alleen. Op ’n Trüchweg keemen wi an de Kirch vörbi. Vader möök de Dör los, wi stöhn dor un lüüstern, dorbi hett he uns verkloort, worüm wi Ostern fiert.

Is so veel dreiht worn in uns Tiet, eenes over bliff bestohn, Kinner un Eiersööken un een oppen Kirchendör, dat ward nich vergohn.

Öllern

Wat möökt eegentli uns Leven ut?

Jedeneen hett een anneres. De Dag, an den du born warst, is jo wat ganz Besünneres. Op du wullt büst, is doch de Frog. De Herrgott hett dat so för di vörsehn. Du, noch ohn Gripps, kanns di nich weer`n, muss dat annemmen as dat even is.

Jeden Dag, op Minut, op Stünn, ward born. Op in Sünnenschien, in Regen, bi Snee, in Dürre, in Flot, op de Erd bewt, op grötzte Not. De erste Schrie, ik bün dor!

Nu is de Frog, wat för mi utsöcht wörr? Een ganz normole Familie tövt op mi, or een Fru, alleen lotten, een annere will mit mi alleen leven. Op elegant, op eenfach, op rieck, op arm, as Babys sünd wi alle glieck. Wat de Minsch, de Moder, denn mit ehr Neebornes möökt, dor fangt dat lütte Biespeel an:

Nich över uns Minschen, ne, över een Vogelpoor.

Dat grönt un blöht rund üm uns Huus, un weil in Sommer bi de Dröchnis de Planten Water bruukt, ward rundüm alln’s begotten. Un sieh an ut de Blomemkrüff an de Wand, kiekt mi swarte Oogen an. De Drossel brööt dor, un wat nu? Se flügt op, un dor mutt ik mi över de Vogeln wunnern, hett he doch neven de Terrasse buut, een Kunstwark för wohr!

Över den Insatz vun de Plantschol liegt starke Twiege, un dorop thront dat Nest. So kann de Blom wieder leven, un sien Bruut ward nich natt. Jüss hier to buun, wo doch beeten wieder rünner de Knick is, is schon eegenurti.

Fief Eier liegt int Nest. Schöne Dag mit veel Sünnenschien, lött de Öllern ümmer afwesselnd bröden

Denn hör ik dat erste Mol een Piepen. Ik stieg op den Stohl vun de Terrass, üm över de Plank to kieken. De Moder is jüss opflogen, veer Lüttje riet den Snobel wiet op, as Vader Drossel anflogen kümmt. Sien Snobel is vull Krabbeltiere. Mi fallt op, dat een Ei fehlt, de Schol liggt op de Erd, dat is wohl nich perrt weest. Mit een Mööch vun morgens bet an laten Ovend, fleegt de Öllern hen un her.

De nächste Dag fangt all mit veel Regen an, un so bliff dat ok bi. Ik mook mi Gedanken üm de Vogeln. Wi hebbt een överdachte Terrass, un so kann ik ohn natt to warn, kieken wat in dat Nest los is. Dor sitt Moder Drossel in den strömenden Regen op dat Nest. Dat Water löpt an de Siet vun de Krüfft af. Ik har an levsten een Dack över ehr Nest troggen, over dat will de Natur gor nich. Worüm? Se harr wiss dat Nest verlotten, un de Lütten weern afsoppen un storben. De Öllern wesselt sik so gau af, dat de Lütten nich kolt un natt ward.

An den nächsten Morgen strohlt wedder de Sünn vun eenen bloogen Heven. Ik hör dat Piepen all vun wieden, ik bün froh, all veer levt. Dat Water löpt ümmer noch an de Krüff rünner.

Öllern, de ehr Kinner schützt, de ehr eegen Leven torüch stellt, de nich den Verstand wie wi mitkreegen hebbt, sünd vun de Natur so instellt. Een Wunnerwark is schon uns Natur, jeden Dag op Niege!

De Adrenaleenspeegel

»Dat ward ok Tiet, dat de Luft höger kümmt«, meent Jürgen.

»Dat ward noch nich ganz wat«, anter Fred. »De Schiet mutt erst vun Heven dool, vörher ward dat nich warm.«

»Dat weest du, ik frog mi blos, wokeen di dat vertellt hett?«