Jean-Marie Pfaff: Mijn leven E-Book

Jean-Marie Pfaff

• Herausgeber: Verlag Sicher Wissen
• Kategorie: Lebensstil
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 272

Veröffentlichungsjahr: 2023

Beschreibung

Jean-Marie Pfaff - ook vandaag nog bekend om eerlijkheid in sport, liefdadigheid en mediawerkJean-Marie Pfaff heeft veel grote successen behaald in zijn voetbalcarrière - om er maar een paar te noemen: 64-voudig doelman van de Belgische nationale ploeg, een tweede plaats met België op de Europese Kampioenschappen van 1980 in Italië en een sensationele vierde plaats op de Wereldbeker van 1986 in Mexico, grotendeels dankzij de geweldige reddingen van Jean-Marie Pfaff. Dan natuurlijk met Bayern München DFB Cup winnaar in 1984 en 1986, Duits kampioen in 1985, 1986 en 1987 en DFB Super Cup winnaar in 1987. Zijn carrière werd bekroond met de prijs als wereldkeeper in 1987, die werd gevolgd door engagementen bij Lierse SK en Trabzonspor (Turkije) tot 1990. Tot op de dag van vandaag is Jean-Marie Pfaff succesvol als sportcommentator en docent en heeft hij nog steeds een zeer grote schare fans.De memoires van Jean-Marie Pfaff zijn echter niet gericht op sportieve successen - hij is vooral geïnteresseerd in oprechte, oprechte ontmoetingen met mensen, familie, atleten en officials, fans en jonge sporters: "Wanneer iemand die heel dicht bij je staat je verzekert dat hij of zij in jou en de realisatie van je dromen gelooft, leidt dat tot een grote gedrevenheid en komen er krachtige krachten en energieën in je vrij."Ervaren sportgeschiedenis - geschiedenis om te belevenDe lezers vergezellen hem op deze reis - ze beleven de voetbalgeschiedenis in vele verhalen en foto's! Het boek bevat meer dan 50 spannende foto's uit het leven van een topvoetballer en wereldkeeper die bij zijn fans bekend en geliefd is als "El Sympático". Met een voorwoord van Sepp Maier!

Leseprobe

IMPRESSUM

Bibliografische informatie van de Duitse Nationale Bibliotheek: https://dnb.de

Pfaff, Jean-Marie:Jean-Marie Pfaff – Mijn leven. Van straatvoetballer tot wereldkeeper

ISBN Softcover: 978-3-96283-015-1ISBN E-Book (EPUB): 978-3-96283-014-4ISBNE-Book (EPDF): 978-3-96283-016-8

© Verlag Sicher Wissen, 1e druk 2023Verlag Sicher Wissen, b2b contact GmbH,Bürgerreuther Straße 27, 95444 Bayreuthwww.sicher-wissen.de, Tel: [phone], [email protected]

Ontwerp, layout, zetwerk, productie (alle taalversies):text-ur text- & relations agentur Dr. Gierke, www.text-ur.com Tekstondersteuning (Duits):Dr. Michael Madel, redactie en Bureau voor communicatieBeeldonderzoek, beeldrechten: Martin HeidtVertaling (Duits – Nederlands):J. Müller, www.mueller-uebersetzungen.com

Lijst van gebruikte foto‘s (beeldrechten, origineel/boek), alfabet. Aanduiding: Belga News Agency: 22, 80, 114, 123, 290 Fred Joch: 9, 14, 151, 159, 173, 180, 238 Hans Rauchensteiner (Agentur Pressefoto Rauchensteiner en rechtsopvolgers): 2/3, 24/25, 52/53, 57, 92, 96, 128/129, 137, 143, 146/147, 154, 178/179, 186, 188, 201, 214, 236, 244, 246/247, 260/261, 282/283, 286, 294/295Horstmüller Pressebilderdienst GmbH: 5, 148, 194, 228Imago stock&people GmbH: omslag, 19, 84/85, 133, 181, 226Martin Heidt: 243, 265Media Reporters Productions srl: 253, 256Fotonieuws: 7, 250, 263, 269, 273, 275Persfoto Markus Ulmer: 266Privéfoto‘s Jean-Marie Pfaff: 29 (aan de hand van een horoscooptekening van Lode Willems), 30, 33, 36, 42, 45, 64, 73, 83, 87, 90, 106, 130, 165, 264, 277

Alle rechten voorbehouden, in het bijzonder het recht van reproductie en verspreiding alsmede het recht van overdracht. Niets uit dit werk mag zonder schriftelijke toestemming van de uitgever in enige vorm (door fotokopie, microfilm of enig ander procédé) worden gereproduceerd, opgeslagen, bewerkt, verveelvoudigd of verspreid door middel van elektronische systemen. De inhoud van dit boek is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid samengesteld. De uitgever en de auteur kunnen niet aansprakelijk worden gesteld voor eventuele schade die voortvloeit uit het gebruik ervan. Zij staan niet in voor de volledigheid en juistheid van de onderzochte en gepubliceerde informatie. Ondanks zorgvuldige inhoudelijke controle wordt geen aansprakelijkheid aanvaard voor de inhoud van derden/geciteerde links. Voor de inhoud van de geciteerde pagina‘s zijn uitsluitend de exploitanten ervan verantwoordelijk. Als voorzorgsmaatregel wordt erop gewezen dat gebruikte benamingen, titels en logo‘s die onderworpen zijn aan merk- of auteursrechtelijke bescherming hier slechts ter informatie worden vermeld. Indien in het boek vrouwelijke of mannelijke voornaamwoorden worden gebruikt, geldt: Alle mensen (m/v/d) worden altijd bedoeld.

INHOUD

VOORWOORD VAN SEPP MAIER

Een woord van doelman tot doelman

INLEIDING

Onze familie is wat ons definieert

HOOFDSTUK 1

Hoe ik werd wie ik nu ben

HOOFDSTUK 2

Mijn dromen en hoop als jongere

HOOFDSTUK 3

Carmen, drie dochters en de gouden schoen

Inclusief een interview met Jean-Marie‘s dochter Lyndsey: “Mama en papa zijn grote rolmodellen voor ons!”

HOOFDSTUK 4

Een schorsing gevolgen ervan

Met vragenlijst: “Mijn persoonlijke antwoorden op persoonlijke vragen”.

HOOFDSTUK 5

Pas na de penalty van Kaltz ben ik echt aangekomen in München

HOOFDSTUK 6

De kampioensjaren met Bayern en in het nationale team

Inclusief een interview met Jean-Marie‘s dochter Debby: “We houden van onze vader om wie hij is!”

HOOFDSTUK 7

Carrière finale: “Leven als God in Turkije”.

HOOFDSTUK 8

Mijn carrière na de carrière

Inclusief een interview met Jean-Marie‘s dochter Voor papa, voor mijn eerste grote liefde.

HOOFDSTUK 9

Terug naar het begin – en naar de toekomst

HEEL ERG BEDANKT!

EPILOOG DOOR CARMEN PFAFF

Lijst van bronnen: Interviews, verslagen en video

VOORWOORD VAN SEPP MAIER

EEN WOORD VAN DOELMAN TOT DOELMAN

Jean-Marie gaf in de jaren tachtig vorm aan de keepersstijl van een nieuwe generatie keepers met een combinatie van bliksemsnelle reflexen, grote sprongkracht en verfijnde techniek samen met een hoog concentratieniveau. Hij en ik hebben veel gemeen, maar één ding in het bijzonder: mensen en fans houden nog steeds van ons, niet alleen vanwege onze voetbalprestaties. Nee, ze respecteren ons van mens tot mens, ze vieren ons omdat we als voetbalsterren mensen zijn blijven aanraken in een sport die ook toen al werd gekenmerkt door materiele zaken. Jean-Marie en ik waren nooit “arrogante voetballers” en hebben altijd, tot op de dag van vandaag, een zeer nauwe band gehad met de fans. Dit heeft ons universeel populair gemaakt, niet alleen bij de fans van onze respectieve clubs en teams, maar ver daarbuiten.

Zweterig: Sepp Maier en Jean-Marie “houden” van trainen met de medicijnbal

Ik kan veel begrijpen van wat Jean-Marie zegt in zijn autobiografie over zijn leven als keeper. We zijn natuurlijk allebei keepers en tikken daarom op dezelfde manier. Terwijl Jean-Marie zich vanaf het begin aangetrokken voelde tot het keepen, droomde ik ervan om in mijn jeugd succesvol te zijn als centrumspits. Uiteindelijk was het een voordeel voor Bayern München en onze nationale teams van België en Duitsland dat we allebei in het doel belandden.

Keepers zijn vaak de exotische spelers in een team. We staan daar achterin om het strafschopgebied schoon te houden. Maar tegelijkertijd hebben we een grote invloed op het spel, we hebben de beste overzicht. Ook Jean-Marie beheerst deze kunst uitstekend. Natuurlijk kan ik me als keeper in zijn schoenen verplaatsen en beoordelen wat het betekent om soms heel alleen en eenzaam tussen de palen te staan. Jean-Marie vervulde deze positie op briljante wijze omdat hij die ontembare drang had om steeds beter te worden en zijn rol als keeper perfect in te vullen. Hij slaagt niet in elke wedstrijd, maar Jean-Marie gaf nooit op en stond altijd weer op, zelfs na zware tegenslagen.

Ik heb deze mentaliteit aan den lijve ondervonden toen hij zich met behulp van speciale trainingsmethoden en oefeningen bij mij in Anzing voorbereidde op zijn wedstrijden in het doel van FC Bayern München. Dat waren geweldige dagen en intensieve trainingen waarbij we ondanks alle inspanningen veel lachten en plezier hadden.

Jean-Marie schrijft dat het voor hem een grote eer was om mijn opvolger bij Bayern München te worden. Ik wil dat compliment graag teruggeven: Jean-Marie – ik ben blij en trots dat jij je destijds als mijn opvolger kon doorzetten!

Sepp Maier

INLEIDING

ONZE FAMILIE IS WAT ONS DRIJFT

Dit is geen normale autobiografie van een voetballer waarin een prominente sporter vertelt over zijn successen en de struikelblokken die hij moest overwinnen of de tegenslagen die hij overwon om een beroemde voetballer en keeper te worden. Als u hoopt op roddels of wilt lezen over de keepers die ik moest verslaan om het tot bijvoorbeeld Bayern München te schoppen, moet ik u helaas teleurstellen. Dit is geen boek met onthullingen waarin de vuile was wordt gewassen. Want, om het kort te houden, voor mij Jean-Marie Pfaff, geboren op 4 december 1953 in Lebbeke in de regio Vlaanderen in de provincie Oost-Vlaanderen in België, zijn er enkele dingen die veel belangrijker zijn dan de voetbalwedstrijd en het ronde leer.

Wat voor dingen denk je dat ik bedoel?

DE PERSOON ACHTER DE VOETBALSTER

Als ik op een voetbalveld stapte, wilde ik natuurlijk winnen. Dat begon al in de jaren zestig in Lebbeke, toen wij jongens bij elkaar kwamen om op het hobbelige veld een rondje te jagen dat maar een beetje op een voetbal leek. Wij noemden dit slagveld “De Kongoke” – dat is een slagveld – een hobbelig zandveld in de Kerkstraat. Daar werden duels uitgevochten tussen teams die de verschillende straten van onze buurt vertegenwoordigden.

Na school gingen we bijna altijd voetballen. We hadden geen grasveld, maar op het veld werden snel twee zakdoeken of stukken kleding op de grond gelegd – dan moesten twee van ons jongens zonder trui spelen! – deze moesten dienen als doelpalen. In het begin wisten de grotere jongens niet goed wat ze met mij aan moesten, de jongen met een beetje overgewicht die ze “vetzak” noemden. Daarom zetten ze mij in het doel.

Ik wilde ook winnen toen ik later met mijn broers voetbalde. En nog meer toen ik KSK Beveren in 1978 aan de Belgische beker hielp, hun eerste titel. En natuurlijk wilde ik ook winnen toen België in 1986 de halve finales bereikte van het WK in Mexico en tegen Diego Maradona voor een plaats in de finale vocht. Mijn ambitie zorgde ervoor dat ik altijd de betere en de beste wilde zijn.

Nu zou je kunnen denken dat voetballen het belangrijkste in mijn leven moet zijn geweest. Maar nee: het belangrijkste in mijn leven was mijn familie. En dat zal altijd zo blijven. Eerst mijn ouders en mijn broers en zussen, van wie ik er elf had, vijf broers en zes zussen, en later mijn vrouw Carmen en mijn kinderen Debby, Kelly en Lyndsey met hun gezinnen. Inmiddels heb ik zes kleinkinderen.

Daarom gaat mijn autobiografie er ook om dat jullie mij als persoon leren kennen en begrijpen hoe ik ben geworden wie ik nu ben en hoe ik me heb ontwikkeld van straatvoetballer tot wereldkeeper. Het is belangrijk dat iedereen weet waar hij vandaan komt en welke ervaringen hem hebben gemaakt tot wie hij is.

Als je dit boek na lezing neerlegt en zegt dat je Jean-Marie Pfaff nu beter kent en begrijpt als persoon, dan heb ik een van de doelen bereikt die ik met deze autobiografie nastreef.

Ik was niet altijd de beroemde en bekende voetballer die in 1986 vierde werd in Mexico, wat nooit verwacht werd, en die in 1987 met Bayern München in de finale van de European cup tegen FC Porto speelde in het Weense Praterstadion, dat later het Ernst Happelstadion werd. Wie wil weten hoe ik als jongere in een caravan in het Vlaamse Lebbeke woonde en opgroeide en hoe het kwam dat ik nu in een prachtige villa in Brasschaat bij Antwerpen woon, moet mijn autobiografie lezen.

Jean-Marie en Johan Cruyff bij de Johan Cruyff Foundation Cup 2010 in Amsterdam

WAT ECHT TELT IN HET LEVEN

De Nederlandse voetbalwereldster Johan Cruyff zei ooit over mij dat hij zelden een voetballer had ontmoet die zijn tegenstanders zo waardeerde als ik deed en nog steeds doe. Hij beschreef mij als een sociaal mens die naast al zijn activiteiten (waaronder sport) altijd de tijd nam om te zorgen voor andere mensen die iets voor hem betekenden en speciaal voor hem waren. Dat ikeen uniek persoon was, leek Johan Cruyff een understatement. Bedankt voor deze ontroerende woorden, Johan.

Ik zou het fijn vinden als jullie, beste lezers, na het lezen van deze autobiografie ook zou zeggen dat ik niet alleen een goede keeper was, maar ook een goed mens. Want daar gaat het om: Eerst moet je een goed mens zijn, dan pas een goede keeper!

Misschien kunnen u of uw kinderen die dromen van een carrière als voetballer iets leren van een voetballer die opgroeide in een tijd dat het nog niet gebruikelijk was om in de kindertijd en adolescentie een minutieus geplande carrière in een voetbalprestatiecentrum te doorlopen. De verwezenlijking van je levensdroom hoeft niet per se iets met sport of voetbal te maken te hebben. Wat je ook wenst en hoopt: je kunt je wensen en hoop waarmaken, zelfs als je startvoorwaarden en levensomstandigheden niet de meest gunstige zijn. Mijn levensverhaal zou je daartoe moeten aanmoedigen.

Veel van de ervaringen die mij gevormd hebben, hebben weinig of niets met voetbal te maken. Ik denk bijvoorbeeld aan de tragische dood van mijn neef Mario en vooral aan mijn vader, die ik verloor toen ik pas twaalf jaar oud was in 1965 en die mij met zijn diepe geloof in mij en mijn prestaties, ook als voetballer en keeper, heeft geholpen mijn doelen in het leven te bereiken. Ik heb hem ooit op zijn sterfbed beloofd dat ik alles zou doen om een goede en grote keeper te worden. Ik denk dat ik die belofte heb kunnen waarmaken. En dat maakt me nu heel gelukkig op het moment dat ik ruim een halve eeuw terugkijk en diep in het verleden duik en herinneringen ophaal.

VAN HET HOOFD RECHT IN HET HART

Er is niets belangrijker in het leven dan mensen die in je geloven en je vertrouwen. Als je zulke familieleden, vrienden en kennissen hebt, zul je je doelen bereiken en succesvol zijn.

Het gaat niet om rede en redelijkheid en rationele redenen die het hoofd aanspreken en andere mensen in je doen geloven. Nee, het gaat om iets heel anders. Naar mijn mening zijn redenen die rechtstreeks het hart bereiken veel doorslaggevender. Wanneer een persoon die heel dicht bij je staat je verzekert dat hij in jou en de verwezenlijking van je dromen gelooft, leidt dit tot een grote gedrevenheid en komen er krachtige krachten en energieën in je vrij. Mijn vader Honoré en mijn moeder Gerdina waren zulke mensen. Wat zij mij op mijn levensweg hebben verteld en meegegeven, heeft wortel geschoten in mijn lichaam, zich ingeplant in mijn genen en heeft mij – daar ben ik zeker van – ook geholpen op het voetbalveld en als keeper.

Terwijl ik aan dit boek werkte, herinnerde ik me dingen van lang geleden die vaak niet meer aanwezig waren. Soms had ik het gevoel dat ik bij een rivier kies ik andere beelden en herinneringen, zodat ze in dit boek kunnen verschijnen en je hart even direct kunnen raken als het mijne. Niet leeftijd, rijkdom, afkomst of uiterlijk tellen, maar wat een mens in zijn hart draagt. Wij mensen zien alleen met ons hart wat echt belangrijk is in het leven.

Het belangrijkste in het leven:Vooral na zijn carrière zet Jean-Marie zich in voor goede doeleinden, zoals wielerwedstrijden voor het goede doel.

Mijn belangrijkste stations in het leven en successen

Mijn familie: Mijn vrouw Carmen en mijn drie Dochters Debby, Kelly en Lyndsey met hun respectieve families, in het bijzonder kleinkinderen Keano en Liam, Shania en Kenji, Bruce en Fay.64-voudig doelman van het Belgisch elftalTweede plaats op het Europees Kampioenschap met België 1980 in ItaliëVierde plaats met België op het WK 1986 in MexicoBelgische bekerwinnaar 1978 met KSK Beveren (Tegenstander: Sporting Charleroi)Belgisch Kampioen 1979 met KSK BeverenDFB Cup winnaar met Bayern München in 1984 en 1986Duits kampioen met Bayern München in 1985, 1986 en 1987Winnaar DFB Supercup 1987 met Bayern MünchenFinalist in de Europacup met Bayern München. Landskampioen 1987 (tegenstander: FC Porto)Wereldkeeper 1987Keeper bij Lierse SK 1988–1989Keeper bij Trabzonspor (Trabzon Sports Club) 1989–1990

HOOFDSTUK 1

HOE IK WERD WIE IK NU BEN

Als we niet precies weten hoe en waar we begonnen zijn, kunnen we niet beoordelen waar we naartoe gaan. Ik wil weten hoe ik de persoon ben geworden die me ’s morgens in de spiegel aankijkt.

OVERSTROMINGSRAMPEN, BANANENFLANKEN EN HET GETAL 10 IN HET PFAFFHUIS

Het jaar is 1953 – de zware jaren van de Tweede Wereldoorlog zijn voorbij, de armoedige naoorlogse jaren worden overleefd. Maar er is weer veel gaande in de wereld:

Sovjetheerser Josef Stalin overleeft in Moskou en op 17 juni is er een volksopstand in de toenmalige DDR. Dit zijn opmerkelijke politieke gebeurtenissen. Ook de sport heeft veel te bieden: Ann Davison steekt als eerste vrouw in haar eentje de Atlantische Oceaan over, Edmund Hillary en Tenzing Norgay beklimmen in mei de 8.848 meter hoge Mount Everest, de eerste beklimming van de hoogste berg ter wereld.

In februari vond in Nederland de verschrikkelijke watersnoodramp plaats, die de geschiedenisboeken is ingegaan als de “Hollandse Stormvloed”. Ook Groot-Brittannië en België worden getroffen en lijden. Vooral aan de Vlaamse kust lijden kustplaatsen grote schade, met als gevolg daklozen, gewonden en doden. In België komen 14 mensen om het leven. In Beveren breekt de zeewering en staat het centrum van Oostende volledig onder water.

Wat valt er op voetbalgebied te melden uit het jaar 1953? 1. FC Kaiserslautern werd Duits voetbalkampioen (het doet me verdriet te horen dat deze geweldige club nu in het seizoen 2020/2021 vecht tegen degradatie in de Duitse derde divisie), in België domineerden FC Luik en RSC Anderlecht het voetbalbeeld in de jaren vijftig. In dit jaar werden verschillende latere voetbalsterren geboren, bijvoorbeeld de kopballenspecialist Dieter Hoeneß, de sterspits Hans Krankl, de “effectbal”-god Manfred Kaltz (die een belangrijke rol speelde in mijn carrière, waarover later meer), de Braziliaanse voetbalkunstenaar Zico, Felix Magath en Ewald Lienen, de coaches Christoph Daum en Huub Stevens. En ook ik ben geboren in 1953, op 4 december. Ik ben het tiende kind van mijn ouders, die in de loop van hun leven zes jongens en zes meisjes mogen verwachten, hoewel mijn oudste zusje heel jong is overleden.

Later, als keeper, ben ik altijd nummer 1, in onze uitgebreide familie was ik nummer 10. Maar je weet welke belangrijke rol die de nummer 1 en de nummer 10 spelen in bijna elk team. De keeper met de nummer 1 en de spelverdeler met de nummer 10 op zijn rug – niets werkt zonder deze twee spelers!

EEN ATLETISCHE BOOGSCHUTTER DIE IN HET DOEL BELANDT: MIJN HOROSCOOP

Ik ben geboren op 4 december onder het teken Boogschutter, om 19.30 uur. Er bestaat een “Jean-Marie Pfaff horoscoop”, die is geanalyseerd door de astroloog Lode Willems. Volgens deze horoscoop ben ik een sportief en creatief persoon met een grote behoefte aan openheid en vrijheid, die nieuwsgierig is en de wereld wil leren kennen. Ik ben een natuurliefhebber en hou van dieren, ik heb een filosofische inslag en denk graag na over het leven. Daarnaast ben ik een zeer gezinsgericht persoon die goed overweg kan met (zijn) kinderen, maar ook luistert naar de adviezen van oudere mensen. Ik doe niet graag afstand van oude dingen en ben een verzamelaar – wie een kijkje neemt in mijn prijzenkamer, waar ik alle memorabilia bewaar die in dit boek aan bod zullen komen, zal dat meteen geloven.

Wat zegt mijn horoscoop nog meer over mij? Wel, ik ben een flamboyante, zelfs originele persoonlijkheid gezegend met kwaliteiten die mij onderscheiden van andere mensen. Ik heb een drang tot zelfexpressie en wil tegelijkertijd met zoveel mogelijk mensen in contact komen en bevriend raken. De horoscoop voorspelt dat ik een “ster” zal worden en een groot publiek zal aantrekken.

Jean-Marie‘s horoscoop, 1953 gemaakt door de astroloog Lode Willems

Ik ben ook een strijdlustig maar empathisch persoon met een intense neiging tot individualisme – ik weet wat ik wil, ga mijn eigen weg en steun graag mensen die in nood verkeren. Ik heb ook een zeker verteltalent – laten we eens kijken of deze autobiografie dat zal bewijzen! – evenals een levendige, humoristische taal.

Cohesie – de gebroeders Pfaff, van links naar rechts; boven: Jean-Baptist, Louis, François; hieronder: Antoon, Jean-Marie, Danny

Of dit allemaal waar is, moeten anderen maar beoordelen. In ieder geval denk ik, dat veel van wat mijn horoscoop voorspelt, klopt.

Het meeste van wat ik je nu te vertellen heb komt overeen met de evaluatie van mijn horoscoop. Is de loop van iemands leven voorbestemd vanaf zijn geboorte? Ik weet het niet. Maar het is verbazingwekkend hoeveel mijn levenspad wordt weerspiegeld in de horoscoop.

“JEAN-MARIE WORDT EEN GROTE!”

Een geboorte toen was niet per se een reden om naar het ziekenhuis te gaan, zeker niet voor mijn ouders: Mijn moeder had vóór mij immers al negen kinderen gebaard, dus ze wist precies wat ze kon verwachten en wat ze moest doen. Mijn oudste zus was heel vroeg gestorven, maar nu hadden Marie-Louis, Lieske (Katarina), Jean-Baptist, Louis, François, Elisabeth en Antoinette (de tweeling) en Antoon, die we Toon noemden, nog een broertje om naar uit te kijken: Jean-Marie. Dus, met de hulp van een vroedvrouw en mijn ervaren moeder, zag ik het levenslicht. Later kwamen Anneke en Danny erbij. Mijn naam Jean-Marie is een combinatie van de voornamen van mijn peetoom Jean de Lathouwer, een caféhouder, en Marie Raeymakers, een tante van mijn moeders kant.

Mijn ouders Honoré en Gerdina Pfaff waren en zijn de grootste rolmodellen voor mij. Mijn zelfvertrouwen en geloof in mezelf heb ik van mijn vader. “Jean-Marie zal ooit een grote worden! – Dat hoorde ik hem vaak zeggen. Dit geloof in mezelf maakte van mij een door de spitsen gerespecteerde en gevreesde keeper.

Mijn moeder was een nogal op zekerheid gericht persoon. Altijd vrolijk en blij, begaan met consistentie en zekerheid, zorgde zij er bijvoorbeeld voor dat ik in mijn jeugd iets fatsoenlijks leerde en ging werken om geld te verdienen voor mijn levensonderhoud. Maar mijn moeder steunde me ook onvoorwaardelijk in mijn beslissing om voetballer te worden. “Zorg goed voor je spullen en maak ze niet kapot” en “Wees altijd beleefd en respectvol, let op netheid en discipline” waren haar adviezen aan ons kinderen. Omdat we in vrij arme omstandigheden opgroeiden, was het al belangrijk om voor het enige pak te zorgen en wat je aan je lichaam draagt schoon en in orde te houden.

Mijn moeder waste en kookte de hele dag voor haar kinderen, en als wij kinderen vriendjes mee naar huis namen, zaten er soms wel twaalf, 13, 14 of 15 mensen aan tafel, eenvoudig maar voldoende gevoed. “Ik heb liever dat de kinderen hier thuis aan tafel zitten en thuis spelen – dat is beter dan dat ze ergens verblijven waar ik niet op ze kan letten en voor ze kan zorgen,” zei mijn moeder.

Helaas was het niet altijd andersom. Wij Pfaff-kinderen werden zelden uitgenodigd en mochten vaak genoeg andere huizen en flats niet in omdat we bijvoorbeeld vuile schoenen droegen. We moesten voor de deur wachten. Dat deed mijn moeder veel pijn en schokte haar, maar ze klaagde nooit. Als je in arme omstandigheden opgroeit, zijn er helaas vaak domme mensen die geen respect voor je hebben en denken dat ze beter zijn dan jij.

Ik herinner me een keer dat er een jeugdselectie werd gemaakt. Hoewel iedereen vond dat ik als keeper in het eerste elftal thuishoorde, kreeg een andere jongen de voorkeur boven mij; ik bleef over als invaller. Misschien was het omdat deze jongen de zoon van een sponsor was ...

Mijn ouders konden niet lezen noch schrijven, maar in mijn ogen waren zij intelligenter en wijzer over de echt belangrijke dingen in het leven dan de meeste mensen. Een van hun motto‘s was: “Ontvang andere mensen zoals je zelf ontvangen wilt worden” – niet alle mensen hielden zich destijds aan dit motto van de Pfaffs. Het is vandaag de dag niet anders dan vroeger.

Eenvoudig en eerlijk leven in caravans en campers: Jean-Marie omringd door zijn familie

WONEN IN EEN CARAVAN

In mijn kindertijd en jeugd was er nooit genoeg geld. We waren nogal slecht uitgerust met materiële zaken. We woonden een tijdje in verschillende caravans en kampeerwagens, en de omstandigheden waren erg krap. Mijn ouders woonden in een caravan met de jongere kinderen, Mn ik was er ook bij. De oudere broers en zussen woonden in twee andere caravans.

Ik ben dus opgegroeid in beperkte omstandigheden, zeker vanuit het oogpunt van kinderen en jongeren die in deze tijd opgroeien. Mijn ouders verdienden een bescheiden inkomen door tapijten te verkopen. Ze trokken van dorp naar dorp, van stad naar stad, en mijn vader ging van huis naar huis om zijn tapijten te verkopen. Zo leidden mijn ouders, mijn broers en zussen en ik een hard maar trots en vrij leven. Aan luxe werd niet gedacht, maar we hadden altijd twee maaltijden per dag op tafel en konden ons fatsoenlijk kleden. Vreugde is wat je van je leven maakt, en we waren blij met wat we hadden. Er was een enorme solidariteit binnen onze uitgebreide familie. Natuurlijk waren er ruzies en werd er af en toe aan de haren getrokken, maar dat is heel normaal met zoveel kinderen. Als het erom ging te gaan werken en bij te dragen aan het gezinsinkomen, was iedereen bereid dat binnen zijn mogelijkheden te doen. De oudere kinderen zorgden voor de jongere broertjes en zusjes, mijn zussen hielpen mijn moeder met de was en het huishouden.

TAPIJTVERKOOP AAN DE DEUR

Iets direct aan de deur verkopen was in die tijd een gebruikelijke manier om de kost te verdienen. Mensen haastten zich niet naar de supermarkt om hun levensbehoeften te krijgen, maar kochten veel van de dingen die ze nodig hadden voor het dagelijks leven direct aan de deur. Scharenslijpers, tapijtverkopers, schoenmakers, kleermakers, groenteboeren, melkboeren enzovoort – al deze handelaren gingen van deur tot deur en boden hun waren rechtstreeks aan de klanten aan. Natuurlijk was het belangrijk om een goede reputatie te hebben. Wie een reputatie had als charlatan of oplichter had geen kans meer om met succes goederen en diensten aan te bieden en te verkopen aan mensen aan de deur. Mijn vader besteedde altijd veel aandacht aan de uitstekende kwaliteit van de stoffen. Als zijn zaken goed gingen, kreeg hij als dank een paar meter stof van de groothandelaar bij wie hij zijn tapijten en stoffen kocht, waarmee hij voor ons, zijn kinderen, kostuums en kleren maakte. Er was geen groter plezier voor hem.

Dit werkte totdat de concurrentie van een supermarkt deze inkomsten verminderde. Vanaf dat moment kochten de mensen hun tapijten steeds minder bij mijn vader. De verkoop aan de deur ging van kwaad tot erger.

Ik moest dus al heel vroeg mijn eigen geld verdienen en bijdragen aan het gezinsinkomen door bijvoorbeeld fruit zoals bananen en appels te verkopen. Van dat inkomen kon ik ook mijn eigen voetbalschoenen en keepershandschoenen kopen. Soms moest ik met de schoenen en handschoenen van mijn broers spelen. Dat was niet moeilijk voor mij, want in onze uitgebreide familie was het gebruikelijk dat wij kinderen elkaars spullen droegen. Maar dat alles is niets vergeleken met wat er op 8 december 1965 met mijn familie en mij gebeurde.

Jean-Marie’s overleden Papa Honoré: “Jean-Marie zal ooit een heel grote worden!”

DE DOOD EN DE IDYLLE

Het was dagen na mijn twaalfde verjaardag. In het leven liggen de leuke en mooie dingen en de verschrikkelijke gebeurtenissen vaak dicht bij elkaar. Op 8 december 1965 overleed mijn vader. Natuurlijk mist een twaalfjarige jongen zijn vader heel erg. Deze gebeurtenis had een blijvend effect op mijn denken en mijn persoonlijkheid. Mijn vader werd slechts 51 jaar oud, hij werd geboren op 14 juli 1914.

Zijn relaas begon toen hij met zijn auto moest uitwijken voor een fietser en tegen een boom reed. Helaas kwam hij in botsing met de fietser, die als gevolg van het ongeluk overleed. Mijn vader had ernstige verwondingen aan zijn borst en ribben, en later ook pijnlijke infecties. De dood van de fietser heeft hem echter bijzonder hard getroffen. De politie stelde vast dat mijn vader geen schuld had, maar dat bracht de vrouw niet meer tot leven.

Enige tijd na dat ongeluk verhuisden we, een verhuizing die tot grote veranderingen leidde omdat we deze keer niet in onze caravans en campers bleven maar van een echt huis ons nieuwe thuis maakten. Dit was ook de tijd dat mijn vader zich een beetje terugtrok uit de tapijthandel en de huis-aan-huisverkoop en voor een zacht prijsje een klein café kocht. Café Venus werd populair en wij kinderen hielpen zoveel mogelijk mee om een nieuw bestaan op te bouwen.

De ouders van mijn moeder woonden aan de overkant van de straat, dus de toch al vertrouwensband met mijn grootouders verdiepte zich. Mijn hele leven lang heb ik altijd vertrouwd op het advies van oudere mensen, te beginnen met hen. De relatie met hen werd gekenmerkt door een diep gevoeld respect, een respect dat jongere mensen tegenwoordig zelden tonen tegenover oudere mensen. Vooral mijn grootmoeder vroeg mij vol vriendelijkheid en belangstelling naar mijn dagelijkse belevenissen en gaf mij ook menig goed advies. Mijn grootvader bezat een klein paard waaraan wij een karretje trokken om bijvoorbeeld in de buurt en in het dorp ijzerafval te verzamelen en te verkopen. Er was altijd een praatje onder het genot van een glas koele limonade.

Het was bijna idyllisch toen mijn grootvader het gras maaide met zijn grote zeis. Ik herinner het me alsof het vandaag gebeurde: mijn grootvader met de sissende zeis, het gekraak van het gras. Hij leerde ons respect voor elk levend wezen, dat waren prachtige en zorgeloze tijden...

Tot de dood op brute wijze in deze idylle inbrak.

DE STERFBEDBELOFTE

Mijn vader was blij dat het café het zo goed deed, maar ik denk dat hij liever nog verder was gegaan met zijn tapijthandel. Het nomadenleven in de caravans en campers en het bijbehorende idee van vrijheid zaten hem in het bloed. Uiteindelijk verhuisden we naar de Bijlstraat 168, de straat waar ik een groot deel van mijn kindertijd en jeugd heb doorgebracht. Maar toen kwam die 8 december 1965: ik herinner het me alsof het vandaag gebeurde, en neem mezelf mee terug naar die tijd:

De wond die mijn vader ooit opliep bij het ongeluk met een vrouwelijke fietser is nooit helemaal genezen en is nu, vele jaren na het ongeluk, opnieuw ontstoken geraakt. Het begint heel onschuldig, maar juist op deze etterende plek heeft zich een maagkanker ontwikkeld. Terwijl de maag bloedt, de koorts stijgt en niet meer weggaat, en mijn vader steeds meer gewicht verliest, moeten we beseffen hoe slecht het met hem gaat. Het is verschrikkelijk om te zien, vooral voor een elfjarige zoon, hoe zijn eigen vader wegkwijnt en lijdt aan hevige pijn en hoe een boom van een man die met 90 kilo een statige en respectwekkende verschijning is, krimpt tot een vlieggewicht van 47 kilo.

We proberen al het mogelijke en onmogelijke om mijn vader te helpen, ook door de kunst van de artsen. Daarbij krijgen we te maken met twee groepen: aan de ene kant de groep artsen die ons alleen maar kan vertellen dat mijn vader gaat sterven en dat we ons op zijn dood moeten voorbereiden. En anderzijds de ongelukkige groep kwakzalvers die mijn familie veel geld kosten en ons het blauw van de hemel beloven. Wij, de familie, klampen ons vanaf dat moment vast aan elke strohalm van hoop en laten de gekste behandelingen doen om hem te helpen. Pillen, poeders, zelfs het bloed van een konijn dat de charlatans hem laten drinken. Het is niet te geloven, en natuurlijk helpt het allemaal niet.

Wat het meeste pijn doet, is dat dit de laatste keer is dat mijn vader naar een wedstrijd van mij kijkt. Hij staat daar op de balustrade, in zijn warme jas gewikkeld omdat hij het altijd koud heeft, en naast hem staat zijn vrouw, mijn moeder. Zoals altijd probeer ik mijn best te doen, ik speel en houd voor hem vast, alsof ik voel dat dit de laatste keer is. Mijn diepgevoelde herinnering gaat verder: Op 11 november 1965 brengen we hem naar het ziekenhuis, ik bezoek hem zo vaak mogelijk, ik ga de ziekenhuisgang binnen, het is de derde kamer als ik van links kom, de vierde kamer als ik van rechts kom. Ik kom de ziekenhuiskamer binnen met de stille bewondering die een kind voor zijn vader heeft, ik masseer hem, ik wrijf zijn rug, het doet hem zoveel goed, hij is zo dankbaar, ik ken elke vierkante centimeter van zijn rug. Na twee weken mag hij naar huis, ik ben blij, maar als ik mijn moeder vraag waarom zij ook niet blij is, zwijgt ze en ik vermoed het antwoord ...

Tijdens het laatste gesprek dat ik met mijn vader heb op zijn sterfbed, doet hij me een belofte: Ik beloof hem dat ik mijn best moet en zal doen om een grote en goede keeper te worden. Met tranen in mijn ogen zweer ik het hem.

Ik word twaalf op 4 december, vier dagen later is mijn vader dood. Hij sterft in zijn bed op 8 december 1965. De begrafenisdienst vindt plaats in de Bijlstraat 168. Daarna leggen ze mijn vader in een zinken kist en begraven hem in het familiegraf in Aalst. Mijn moeder wou een nieuw familiegraf in Beveren, maar mijn vader wil echt bij zijn ouders zijn. Het is zijn laatste wens en die wordt gerespecteerd, ook al moet het mijn moeder erg gekwetst hebben dat er geen nieuw familiegraf komt. Het blijft een pijnlijke herinnering tot op vandaag.

PRATEN MET MIJN VADER