Prawo wyborcze kobiet we Francji E-Book

Rémi Spinassou

• Herausgeber: 50Minutes.com (PL)
• Kategorie: Geisteswissenschaft
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Beschreibung

21 kwietnia 1944 roku na mocy rozporządzenia Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego przyznano we Francji prawa wyborcze dla kobiet. Ten krok naprzód nastąpił po półtora wieku debaty na temat miejsca, jakie kobiety powinny zajmować w społeczeństwie obywatelskim i ich zdolności do odgrywania pełnej roli jako obywateli. Nie należy zatem traktować go jako odosobnionego zdarzenia. Jest to część ewolucji sięgającej rewolucji francuskiej i stanowi krok w długiej walce o prawdziwą równość mężczyzn i kobiet. Dowiedz się więcej w tej książce na ten temat, który do dziś jest aktualny we wszystkich zakątkach świata.

Leseprobe

PRAWO WYBORCZE KOBIET WE FRANCJI

•Kiedy: Francuskie kobiety uzyskały prawo do głosowania 21 kwietnia 1944 roku.

•Kontekst:

°Wyzwolenie Francji.

°Przygotowanie projektu transformacji ustrojowej i przebudowy społeczeństwa.

•Główne postacie:

°Fernand Grenier, francuski polityk (1901-1992).

°Tymczasowe Zgromadzenie Konsultacyjne.

°Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego.

•Implikacje:

°Włączenie kobiet do powszechnych wyborów i powolne uczenie się tego nowego prawa.

°Uznanie prawa kobiet do bycia wybieranymi na stanowiska polityczne, mimo niskiej reprezentacji w instytucjach w kolejnych latach.

24 marca 1944 roku Fernand Grenier (1901-1992), komunistyczny członek tymczasowego zgromadzenia konsultacyjnego w Algierze, przedstawił poprawkę wprowadzającą prawo wyborcze dla kobiet. Zgromadzenie, złożone ze zwolenników Republiki, przyjęło wniosek 51 głosami do 16. Miesiąc później, 21 kwietnia, rozporządzenie Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, któremu współprzewodniczył Charles de Gaulle (1890-1970), stworzyło podstawy organizacji władzy publicznej po wyzwoleniu. Artykuł 17 tekstu stanowi, że “kobiety są wyborcami i mają prawo do głosowania na tych samych warunkach co mężczyźni”. Kobiety głosowały więc po raz pierwszy w wyborach samorządowych w kwietniu 1945 roku.

Postęp ten następuje po półtora wieku debaty na temat miejsca, jakie należy przyznać kobietom w społeczeństwie obywatelskim i ich zdolności do pełnego pełnienia roli obywateli. Nie należy go zatem traktować jako odosobnionego wydarzenia; jest on częścią ewolucji, której początki sięgają Rewolucji (1789). Podobnie afirmacja politycznej równości mężczyzn i kobiet nie powinna ukrywać bardziej mieszanej rzeczywistości. Rzeczywiście, prawo do głosowania przyznane kobietom jest nie tyle osiągnięciem, co etapem, choć ważnym, w długiej historii debat i walk o ustanowienie prawdziwej równości między obiema płciami w społeczeństwie.

Podczas gdy niektóre kraje przyznały ją bardzo wcześnie, jak w przypadku Australii (1901) czy Anglii (1928), gdzie sufrażystki walczyły zaciekle, inne przyznały ją dopiero późno, jak w przypadku Arabii Saudyjskiej (2015). Temat jest więc wciąż aktualny, a sytuację Francji można porównać z sytuacją innych krajów europejskich.

KONTEKST

DŁUGO DYSKUTOWANY TEMAT

Podczas Rewolucji odbyły się ważne debaty na temat obywatelstwa i powszechnego prawa wyborczego, jednak szybko przyjęto, że prawa te powinny dotyczyć tylko mężczyzn. Kontrowersje wokół prawa wyborczego i obywatelstwa powracały regularnie w następnym stuleciu, w wyniku niestabilności politycznej i kolejnych zmian reżimów, ale uznanie tych zasad dla kobiet pozostało bardzo niewielkim postulatem. To właśnie za czasów monarchii lipcowej (1830-1848) pojawiły się pierwsze protesty. Idea równości kobiet i mężczyzn znalazła się w różnych nurtach socjalizmu utopijnego, głównie wśród Saint-Simonistów i Fourierystów. Flora Tristan (francuska feministka i socjalistka, 1803-1844), dla której obrona praw kobiet szła w parze z obroną spraw robotniczych, najlepiej uosabiała kobiecą bojowość tego okresu.

Rewolucja 1848 roku i wprowadzenie powszechnego prawa wyborczego ponownie otworzyły kwestię prawa kobiet do obywatelstwa. Grupy aktywistek domagały się równych praw politycznych z mężczyznami, ale ich argumenty znalazły niewielkie poparcie u republikanów. Nawet George Sand (1804-1876), uważana wówczas za uosobienie wolnej i niezależnej kobiety, dystansowała się od tych żądań, uznając, że priorytetem powinny być prawa obywatelskie (prawo do pracy, rozwodu, edukacji itp.), a nie polityczne. Wśród socjalistycznych deputowanych jedynie Victor Considerant (1808-1893) proponował wprowadzenie prawa głosu dla kobiet.