2,99 €
Mehr erfahren.
- Herausgeber: Stefano Calicchio
- Kategorie: Geisteswissenschaft
- Sprache: Polnisch
Kim był Donald Winnicott i jak jego badania radykalnie zmieniły świat psychologii głębi? Jaki był wpływ jego badań na dziedzinę psychologii?
Ta książka to podróż w głąb teoretycznej i praktycznej spuścizny Donalda Winnicotta. Bada główne koncepcje stojące za jego podejściem teoretycznym oraz praktyczne implikacje dla współczesnej psychologii. Podróż rozpoczyna się od życia znanego psychoanalityka i zasad pracy jego rewolucyjnych idei. Będzie można odkryć wpływ i znaczenie Winnicotta poprzez kluczowe koncepcje, takie jak relacja między matką a dzieckiem, wystarczająco dobra matka, pośrednie powietrze, znaczenie zabawy i rozwój osobowości. Zbadane zostaną również inne kluczowe koncepcje związane z zarządzaniem traumą, dorastaniem i najnowszymi badaniami neuronaukowymi, takimi jak rola epigenetyki.
Das E-Book können Sie in Legimi-Apps oder einer beliebigen App lesen, die das folgende Format unterstützen:
Veröffentlichungsjahr: 2023
Ähnliche
Stefano Calicchio
Donald Winnicott w nowym tysiącleciu
Strategie, zasady i modele operacyjne leżące u podstaw myśli Donalda Winnicotta i jego teorii rozwoju człowieka
Wstęp
Celem tej książki jest zagłębienie się w postać i teorie Donalda Winnicotta, jednego z najbardziej wpływowych psychoanalityków XX wieku. Poprzez szczegółową analizę kluczowych punktów teorii Winnicotta, książka stara się zapewnić kompleksowy przegląd jego idei dotyczących psychologii dziecka, teorii jaźni, relacji matka-dziecko, kreatywności, zabawy i wielu innych tematów centralnych dla jego filozofii.
Poprzez praktyczne przykłady i teoretyczne spostrzeżenia tekst ma na celu ukazanie aktualności i znaczenia teorii Winnicotta we współczesnej psychologii, a także dostarczenie użytecznych narzędzi do pogłębienia i zrozumienia złożoności ludzkiego życia psychicznego.
W szczególności zbadane zostaną badania Winnicotta dotyczące znaczenia zabawy w kształtowaniu się jaźni, relacji matka-dziecko oraz jego teoria obiektu przejściowego. Analizie poddany zostanie również jego wkład w rozumienie traumy i jej reprocesowania, a także jego wizja psychologii nastolatków.
Czytelnicy będą więc mogli zagłębić się w teorię Winnicotta, ważnej postaci psychologii XX wieku, i zrozumieć, jak jego idee można zastosować w codziennym życiu. Będzie mógł również stać się bardziej świadomy własnego kształtowania się ja i relacji z opiekunami, a także kreatywności i zdolności do zabawy jako narzędzia dojrzewania psychologicznego.
Ostatnia część książki poświęcona jest związkom teorii Winnicotta z najnowszymi odkryciami w dziedzinie neuronauki i epigenetyki. Na koniec zbadamy, jak te ramy teoretyczne można zastosować do różnych faz i wydarzeń życia, takich jak dojrzewanie i trauma.
Książka skierowana jest do wszystkich zainteresowanych psychologią, badaniem umysłu i rozumieniem życia psychicznego człowieka.
Dzieciństwo i edukacja
Donald Winnicott urodził się w Plymouth w Anglii w 1896 roku. Był najmłodszym z czworga dzieci w rodzinie z klasy średniej. Jego matka, Elizabeth, zmarła, gdy miał zaledwie osiem lat, pozostawiając na nim głębokie wrażenie i wpływając na jego pracę z dziećmi przez całe życie zawodowe.
Śmierć matki stanowiła punkt zwrotny w życiu Winnicotta. To wydarzenie sprawiło, że zainteresował się psychologią dziecka i teorią psychoanalityczną jako sposobem zrozumienia żałoby i straty.
Po uczęszczaniu do szkoły publicznej Winnicott zapisał się na Uniwersytet Cambridge, aby studiować medycynę. Podczas studiów jednak coraz bardziej interesował się psychologią i psychoanalizą i zaczął uczęszczać na psychoanalityczną grupę studyjną Ernesta Jonesa. Była to jedna z wiodących grup związanych z psychologią głębi w tamtym czasie.
Po ukończeniu studiów Winnicott pracował jako pediatra w Royal Free Hospital w Londynie, gdzie zaczął eksperymentować i rozwijać swoje teorie na temat zdrowia psychicznego dzieci. W 1935 roku przeszedł szkolenie jako psychoanalityk i rozpoczął pracę z pacjentami dorosłymi i dziećmi.
Podczas II wojny światowej kierował wówczas szpitalem dla ewakuowanych dzieci w Londynie. W tym kontekście rozwinął własną teorię obiektów przejściowych (którą zgłębimy później), obserwując, jak dzieci przywiązują się do różnych przedmiotów (np. koców czy miękkich zabawek), aby znaleźć komfort i bezpieczeństwo w okresie rozłąki z rodzicami.
Winnicott odegrała znaczącą rolę w zapewnieniu emocjonalnego wsparcia dzieciom ewakuowanym z miasta podczas bombardowania, ich rodzicom oraz rodzinom zastępczym, które je przygarnęły.
W tym okresie swojego życia podkreślał znaczenie zapewnienia bezpiecznego i przyjaznego środowiska dla ewakuowanych dzieci, zwłaszcza tych, które straciły rodziców lub zostały oddzielone od swoich rodzin pochodzenia. Uważał, że sprawą najwyższej wagi jest przygotowanie dla ewakuowanych dzieci znajomego i komfortowego otoczenia, które ułatwi im przyszły rozwój. Miejsce, w którym mogłyby czuć się bezpieczne i chronione, odzyskując w ten sposób solidność swojego naturalnego środowiska rodzinnego.
W szczególności psychiatra podkreślał znaczenie ciągłości emocjonalnej dla dzieci. Uważał, że dzieci powinny utrzymywać więź ze swoimi rodzinami biologicznymi, pomimo fizycznej separacji. Pracował więc nad tym, aby ewakuowane dzieci utrzymywały ten kontakt poprzez pomoc rodzinom zastępczym.
Podczas bombardowań Londynu spędzał całe noce u boku ewakuowanych dzieci, pomagając im pokonać strach i samotność. Często opowiadała dzieciom historie i legendy. Przy pewnej okazji użył koca jako obiektu przejściowego, aby pomóc dziecku przezwyciężyć jego lęk przed bombardowaniami. Dziecko tak bardzo przywiązało się do koca, że Winnicott musiał przekonać matkę, aby zabrała go ze sobą po powrocie do domu.
Innym razem pracował z małą dziewczynką, która została oddzielona od matki i umieszczona w rodzinie zastępczej. Dziecko początkowo nie chciało się z nim spotkać, ale w końcu otworzyło się przed nim i poprosiło o pomoc w napisaniu listu do swojej biologicznej matki. Następnie zorganizował spotkanie dziecka z matką. Spotkanie to pomogło dziecku utrzymać emocjonalną ciągłość z matką, pomimo fizycznej separacji.
W innej anegdocie Winnicott pracował z dzieckiem, które straciło matkę podczas bombardowania, aby pomóc mu przetworzyć ból po stracie, używając zabawy jako narzędzia terapeutycznego. Zachęcał dziecko do rysowania matki i dostarczył mu obiekt przejściowy, małą rzeźbę. W procesie terapii elementy te okazały się kluczowe dla umożliwienia dziecku przezwyciężenia bólu po stracie i przeżycia żałoby w zdrowy sposób.
