Przygody Dirka Pitta 3: Lodowa pułapka E-Book

Clive Cussler

• Herausgeber: SAGA Egmont
• Kategorie: Krimi
• Serie: Przygody Dirka Pitta
• Sprache: Polnisch

Seitenzahl: 331

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

Obiekt skryty w lodowej bryle nie jest tym, czym się wydaje. Przez północny Atlantyk dryfuje wielka lodowa góra. Zbliżający się obiekt odsłania swoją niezwykłą zawartość. Wewnątrz mroźnej skamieliny majaczy zarys supernowoczesnego okrętu szpiegowskiego, który zaginął jakiś czas temu. Do zbadania sprawy zostaje wysłany niezawodny Dirk Pitt. Widok, jaki agent organizacji NUMA zastanie na pokładzie, na zawsze wyryje się w jego pamięci. A to dopiero pierwszy trop w skomplikowanej sprawie związanej z tajnym projektem energetycznym. Trzecia powieść z serii o Dirku Pittcie to pozycja obowiązkowa dla miłośników Indiany Jonesa i Jamesa Bonda.

Leseprobe

Clive Cussler

Przygody Dirka Pitta 3: Lodowa pułapka

Tłumaczenie Wojciech Soporek

Saga

Przygody Dirka Pitta 3: Lodowa pułapka

Tłumaczenie Wojciech Soporek

Tytuł oryginału Iceberg

Język oryginału angielski

Copyright © 1975 by Clive Cussler Enterprises, Inc. All rights reserved.

W porozumieniu z 

Peter Lampack Agency, Inc.

350 Fifth Avenue, Suite 5300 

New York, NY 10118 USA

Zdjęcie na okładce: Midjourney by Sara Winding

Copyright © 1996 by Clive Cussler

W porozumieniu z Peter Lampack Agency, Inc. 350 Fifth Avenue, Suite 5300 New York, NY 10118 USA

Copyright ©1996, 2025 Clive Cussler i Saga Egmont

Wszystkie prawa zastrzeżone

ISBN: 9788727203065 

1. Wydanie w formie e-booka

Format: EPUB 3.0

Żadna część niniejszej publikacji nie może być powielana, przechowywana w systemie wyszukiwania danych lub przekazywana w jakiejkolwiek formie lub w jakikolwiek sposób bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy, ani rozpowszechniana w jakiejkolwiek formie oprawy lub z okładką inną niż ta, z którą została opublikowana i bez nałożenia podobnego warunku na kolejnego nabywcę. Zabrania się eksploracji tekstu i danych (TDM) niniejszej publikacji, w tym eksploracji w celu szkolenia technologii AI, bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy.

www.sagaegmont.com

Saga jest częścią Grupy Egmont. Egmont to największa duńska grupa medialna, należąca do Fundacji Egmont, która każdego roku wspiera dzieci z trudnych środowisk kwotą prawie 55 milionów złotych.

Vognmagergade 11, 2, 1120 København K, Dania

Barbarze, której wytrwała cierpliwość nieustannie mi pomaga

Prolog

Sen wywołany narkotykiem przeniósł ją w nicość; dziewczyna podjęła śmiertelne zmaganie o powrót do świadomości. Gdy z wolna otwierane oczy przywitało przyćmione światło, jakby za mgłą, w nozdrza wdarł się obrzydliwy zgniły zapach. Była naga; gołe plecy ściśle przywierały do wilgotnej, pokrytej żółtym szlamem ściany. Przed przebudzeniem próbowała sobie wmówić, że to niemożliwe, nierealne. To musiał być senny koszmar. Zanim jednak miała szansę pokonania wzbierającej w niej paniki, nagle z podłoża zaczął podnosić się żółty szlam, oblepiając jej bezbronne uda. Przerażona do granic wytrzymałości zaczęła wołać krzykiem szaleństwa, gdy paskudztwo pełzło po jej nagim spoconym ciele coraz wyżej i wyżej. Desperacko walczyła o życie, aż oczy wyszły jej z orbit. Wszystko na nic; kostki i nadgarstki były ciasno przykute łańcuchami do ściany. Powoli ohydna maź wślimaczyła się na jej piersi. Gdy usta dziewczyny wykrzywił grymas niesamowitego przerażenia, nagle w mrocznym pomieszczeniu niewidzialny głos zabrzmiał jak wibrujący ryk”.

– Panie poruczniku, przepraszam, że przeszkadzam w studiach, ale obowiązki wzywają.

Porucznik Sam Neth zamknął z trzaskiem książkę.

– Szlag by cię trafił, Rapp – zwrócił się do mężczyzny o zgorzkniałej twarzy, siedzącego obok niego w kabinie warkoczącego samolotu – ilekroć dojdę do ciekawego momentu, zawsze musisz mi przerwać.

Chorąży James Rapp skinął w kierunku książki. Na jej okładce dziewczyna zapadająca się w żółtą breję, która wypełniała basen, mimo wszystko zdołała utrzymać się na powierzchni, co wydedukował po olbrzymich nietonących piersiach.

– Jak pan może czytać taki chłam? – zapytał.

– Chłam? – Neth boleśnie wykrzywił twarz. – Nie dość, że zakłóca mi pan spokój, to na dodatek bawi się pan w mego osobistego krytyka literackiego! – Uniósł wielkie dłonie w geście udawanej rozpaczy. – Dlaczego zawsze przydzielają mi drugiego pilota, którego umysł nie jest w stanie pojąć osiągnięć współczesnej sztuki? – Neth wyciągnął się i odłożył książkę na byle jak zrobioną półkę, wiszącą z boku szafki na ubrania. Spoczywało tam kilka pism o zagiętych rogach, pokazujących nagie kobiece ciała w różnych uwodzicielskich pozach. Było jasne, że literackie upodobania porucznika niekoniecznie dotyczyły klasyki.

Neth westchnął, przeciągnął się w fotelu, po czym z uwagą spojrzał przez szybę w dół na morze.

Samolot patrolowy Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych już od czterech godzin i dwudziestu minut przeprowadzał nużącą, ośmiogodzinną kontrolę gór lodowych i odbywał służbę kartograficzną. Bezchmurne niebo zapewniało kryształową widoczność, a wiatr ledwo poruszał wodną kipiel; na północnym Atlantyku w połowie marca taka pogoda była nadzwyczajnym zjawiskiem. Neth wraz z czterema ludźmi siedział w kabinie; pilotował i nawigował olbrzymiego czterosilnikowego boeinga, podczas gdy sześciu pozostałych członków załogi wypełniało obowiązki w przedziale transportowym, bacznie wpatrując się w ekrany radarów i innych urządzeń kontrolnych. Neth spojrzał na zegarek, a następnie wychylając samolot na skrzydło, naprowadził jego dziób na prosty kurs ku wybrzeżu Nowej Fundlandii.

– No, to obowiązki z głowy. – Neth odprężył się i sięgnął po horror. – Rapp, wykaż trochę własnej inicjatywy. I nie waż się mi przeszkadzać, aż będziemy w St. John’s.

– Postaram się – odparł Rapp lodowato. – Jeśli ta książka jest tak zajmująca, to może by pan mi ją pożyczył?

Neth ziewnął.

– Nic z tego. Mam zasadę nie pożyczać książek z mojej prywatnej biblioteki.

Nagle słuchawka zatrzeszczała mu przy uchu, Neth podniósł mikrofon.

– Dobra, Headley, mów, co tam masz?

Z tyłu, w skąpo oświetlonym brzuchu samolotu, starszy marynarz Buzz Headley intensywnie wpatrywał się w radar, na jego twarzy odbijała się zielona, nieziemska poświata ekranu.

– Panie poruczniku, mam dziwne wskazanie. Osiemnaście mil stąd, namiar trzy–cztery–siedem.

Neth pstryknął włącznikiem mikrofonu.

– Mów dalej, Headley. Co to znaczy: dziwne? Oglądasz górę lodową, czy przestroiłeś radar na stary film z Drakulą?

– Może podłączył się pod pana seksowny horror? – mruknął Rapp.

– Sądząc po konfiguracji i rozmiarach – znów mówił Headley – to jest góra, ale mam zbyt silny sygnał jak na zwykły lód.

– Bardzo dobrze. – Neth westchnął. – Będziemy musieli to sobie obejrzeć. – Dał znak Rappowi. – Bądź grzecznym chłopcem i daj nas na kurs trzy–cztery–siedem.

Rapp kiwnął głową i skręcił stery, zmieniając kierunek. Przy akompaniamencie jednostajnego ryku czterech tłokowych silników typu Pratt-Whitney i towarzyszącej mu nieustannej wibracji samolot w łagodnym przechyle skierował się ku nowemu horyzontowi.

Neth wziął lornetkę i zwrócił ją ku bezmiarowi niebieskiej wody. Wyregulował ostrość i zmagając się z drżeniem maszyny, trzymał szkła najbardziej nieruchomo, jak mógł. Wkrótce ją dostrzegł: biała nieporuszająca się plamka, która jaśniała na lśniącym szafirowym morzu. W miarę zbliżania się, lodowa góra powoli rosła w dwóch okrągłościennych tunelach lornetki. Neth podniósł mikrofon.

– Co to będzie, Sloan?

Główny specjalista od lodu na pokładzie boeinga, porucznik Jonis Sloan, już od jakiegoś czasu przypatrywał się górze przez wpółotwarte drzwi towarowe usytuowane z tyłu kabiny pilotów.

– Normalka, bułka z masłem – głosem robota zabrzmiał Sloan w słuchawkach Netha. – Warstwowa góra z płaskim wierzchołkiem. Około sześćdziesięciu metrów wysokości i jakiś milion ton.

– Normalka? – Neth niemal się zdziwił. – Bułka z masłem? Raczej niechętnie wybrałbym się tam z wizytą. – Zwrócił się do Rappa: – Jaki mamy pułap?

Rapp wpatrywał się przed siebie.

– Trzysta metrów. Cały dzień mamy ten sam pułap… tak jak wczoraj i przedwczoraj…

– Dziękuję, sprawdzam tylko – przerwał Neth tonem zwierzchnika. – Nawet nie wiesz, Rapp, że dzięki twym dużym zdolnościom panowania nad sterami na starość czuję się coraz bezpieczniej.

Założył mocno sfatygowane lotnicze gogle, zapiął się na myśl o wiejącym zimnie i otworzył boczne okno, aby lepiej widzieć.

– Jest. – Skinął na Rappa. – Zrób parę nalotów i zobaczymy, co tam słychać.

Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by twarz Netha okrzepła; lodowate powietrze szorowało mu skórę, aż szczęśliwie zdrętwiała. Zacisnął zęby z wzrokiem utkwionym w lodzie.

Wdzięcznie płynąca w dole ogromna lodowa masa wyglądała jak kliper widmo pod pełnymi żaglami. Rapp przymknął przepustnice i delikatnie skręcił stery, wprowadzając samolot patrolowy w przechył umożliwiający zakręt po szerokim łuku w lewo. Ignorując wychylenie i wskazania przyrządów, ocenił kąt nalotu, obserwując uważnie ponad ramieniem Netha migoczącą bryłę lodu. Trzykrotnie ją okrążał, czekając na znak, by wyrównać lot. Wreszcie Neth kiwnął głową i sięgnął po mikrofon.

– Headley! Ta góra jest golutka jak pupa niemowlaka.

– Tam na dole coś jest – włączył się Headley. – Mam śliczną kropkę na…

– Szefie, widzę ciemny obiekt – przerwał mu Sloan. – Nisko, przy linii wodnej, na zachodniej ścianie.

Neth zwrócił się do Rappa:

– Zejdź na sześćdziesiąt metrów.

Zaledwie kilka minut zajęło Rappowi wykonanie polecenia. Minęły następne minuty, a on wciąż krążył wokół góry, prowadząc samolot z prędkością tylko o trzydzieści kilometrów na godzinę większą od krytycznej.

– Niżej – mruknął pochłonięty obserwacją Neth – jeszcze o trzydzieści metrów.

– Dlaczego po prostu nie wylądujemy na tym świństwie? – Rapp zachęcał do rozmowy. Nie widać było po nim nadmiernej koncentracji. Jego twarz przybrała wyraz senności. Jedynie kropelki potu na brwiach zdradzały wielkie emocje wywołane ryzykownym pilotażem. Niebieskie fale wydawały się tak blisko, że aby je dotknąć, wystarczyło wyciągnąć rękę nad ramieniem Netha. A napięcie stale rosło; ściany góry lodowej strzelały teraz tak wysoko, że jej szczyt pozostawał niewidoczny z okien kabiny. Jeden zbędny ruch, pomyślał, jedno zdradliwe zawirowanie powietrza i czubek lewego skrzydła zawadzi o grzbiet fali, nieodwołalnie zmieniając ogromny samolot w samoniszczący się młynek.

Nagle Neth uświadomił sobie istnienie czegoś bardzo niezrozumiałego, czegoś, co przekraczało niewidzialne granice wyobraźni i rzeczywistości. To coś pomału przeistaczało się w konkret, kształt stworzony przez człowieka. Po oczekiwaniu, które dla Rappa trwało wieczność, Neth wreszcie wciągnął głowę do kabiny, zamknął okno i nacisnął przełącznik mikrofonu.

– Sloan? Widziałeś to? – Słowa były niewyraźne i ciche, jakby Neth mówił przez poduszkę. Rapp początkowo myślał, że dzieje się tak z powodu zlodowaciałych ust Netha. Ale później, gdy przelotnie spojrzał na niego, zdumiał się, widząc twarz zdrętwiałą nie z zimna, lecz wskutek nieopisanego strachu.

– Widziałem – dochodzący z interkomu głos Sloana brzmiał jak mechaniczne echo. – Jednak nie sądzę, żeby to było możliwe.

– Ja też – powiedział Neth – ale to jest tam w dole. Statek, cholerny statek widmo uwięziony w lodzie. – Odwrócił się do Rappa, kręcąc głową, tak jakby nie wierzył własnym słowom. – Nie byłem w stanie dojrzeć żadnych szczegółów. Jedynie niewyraźny zarys dzioba, może rufy, ale nie mogę powiedzieć niczego na pewno.

Zsunął gogle i podniesionym kciukiem prawej ręki wskazał kierunek. Rapp odetchnął z ulgą i wyrównał samolot, utrzymując bezpieczny zapas odległości między podwoziem a zimnym Atlantykiem.

– Przepraszam, panie poruczniku – zabrzmiał w słuchawkach głos Headleya. Pochylony nad radarem marynarz wnikliwie obserwował białą plamkę usytuowaną niemal na środku ekranu. – Niech pan wierzy albo nie, ale całkowita długość tej rzeczy w lodzie wynosi w przybliżeniu czterdzieści metrów.

– Prawdopodobnie zaginiony trawler rybacki. – Neth energicznie rozcierał policzki, krzywiąc się z bólu, gdy powróciło normalne krążenie.

– Czy mam się skontaktować z dowództwem okręgowym w Nowym Jorku i poprosić o ekipę ratunkową? – Rapp przeszedł do konkretów.

Neth przecząco pokiwał głową.

– Nie ma potrzeby na gwałt wzywać statku ratowniczego. To oczywiste, że tam nikt nie ocalał. Po wylądowaniu w Nowej Fundlandii złożymy dokładny raport.

Nastąpiło ogólne milczenie. Przerwał je głos Sloana:

– Niech pan przeleci nad górą, szefie. Zrzucę farbę, żeby było można ją szybko odnaleźć.

– Racja, Sloan. Rzuć, gdy dam ci znak. – Następnie Neth zwrócił się do Rappa: – Na stu metrach daj nas nad najwyższą część góry.

Boeing, którego cztery silniki wciąż pracowały ze zredukowaną mocą, dostojnie przeleciał nad majestatyczną górą niczym monstrualny mezozoiczny ptak, szukający swego pierwotnego gniazda. Z tyłu przy drzwiach bagażowych czekał Sloan z wyciągniętą ręką. Potem, na wydaną przez Netha komendę, rzucił w powietrze pięciolitrowy szklany pojemnik pełen czerwonej farby. Słój stawał się coraz mniejszy i mniejszy, zmieniając się w malutką kropkę, zanim w końcu trafił w strzelistą, gładką ścianę celu. Przyglądając się temu uważnie, Sloan widział, jak smuga jaskrawego cynobru powoli posuwa się w dół ważącej milion ton góry lodowej.

– Strzał w dziesiątkę – niemal radośnie powiedział Neth. – Ekipa poszukiwawcza nie będzie miała żadnych kłopotów z odnalezieniem jej. – Potem nagle jego twarz spochmurniała; spoglądał na miejsce, gdzie spoczywał pogrzebany w lodzie nieznany statek. – Biedacy! Zastanawiam się, czy kiedykolwiek dowiemy się, co się z nimi stało.

Rapp miał zamyślony wzrok.

– Większego grobowca nie mogli sobie wymarzyć.

– To tylko stan przejściowy. W dwa tygodnie po tym, jak góra wejdzie w Golfsztrom, nie zostanie z niej nawet tyle lodu, aby ochłodzić kilka puszek piwa.

W kabinie zapadła cisza, której głębię podkreślał monotonny warkot silników samolotu. Zatopieni w swoich myślach mężczyźni przez chwilę trwali w milczeniu. Byli w stanie jedynie wpatrywać się w złowieszczy biały szczyt i rozmyślać nad zamkniętą w grubym lodzie tajemnicą.

Wreszcie Neth, niemal poziomo wyciągając się w fotelu, powrócił do stanu niewzruszonego spokoju.

– Panie chorąży, jeśli nie ma pan nieodpartej ochoty wykąpania w zimnej wodzie tego wlokącego się grata, niech pan zabiera nas do domu, zanim zdechną wskaźniki paliwa. I żadnego zawracania głowy, proszę – dodał z groźną miną.

Rapp spojrzał na Netha z politowaniem, wzruszył ramionami i ponownie skierował samolot patrolowy na kurs do Nowej Fundlandii.

Samolot patrolu Straży Wybrzeża zniknął i w zimnym powietrzu umilkły ostatnie pomruki silników. Niebotyczna góra lodowa znów skrywała swą tajemnicę w śmiertelnej ciszy, towarzyszącej jej od momentu oderwania się od lodowca na zachodnim wybrzeżu Grenlandii przed prawie rokiem.

Potem nagle, na lodzie powyżej linii wodnej góry, zrobił się niewielki, lecz zauważalny ruch. Dwie niewyraźne zjawy pomału przybrały kształt dwóch wstających ludzi, którzy spoglądali w kierunku oddalającego się boeinga. Z odległości dwudziestu kroków nie sposób ich było dostrzec gołym okiem; obaj nosili białe kombinezony śniegowe, które doskonale zlewały się z jednobarwnym tłem.

Stali długo i nasłuchując cierpliwie, czekali. Kiedy z zadowoleniem stwierdzili, że samolot patrolowy nie wróci, jeden z mężczyzn ukląkł i grzebiąc w śniegu, odsłonił mały nadajnik radiowy. Wyciągnął antenę teleskopową długości trzech metrów, nastawił częstotliwość i zaczął poruszać małą dźwignią. Nie musiał tego robić ani mocno, ani długo. Ktoś gdzieś prowadził uważny nasłuch na tej samej częstotliwości i odpowiedź nadeszła prawie natychmiast.

Rozdział 1 

Drżąc z przeraźliwego zimna, komandor porucznik Lee Koski przygryzł ustnik fajki, a zaciśnięte pięści głębiej wepchnął do podbitego futrem kombinezonu. Przed dwoma miesiącami skończył czterdzieści jeden lat, z których osiemnaście zabrała mu służba w Straży Wybrzeża. Koski był niski, bardzo niski i ciężki, zaś wielowarstwowe ubranie sprawiało, że jego wzrost i szerokość były prawie równe. Poniżej kręconych włosów koloru pszenicy błyszczały oczy z niezmienną intensywnością, niezależną od nastroju, w jakim się znajdował. Był świadomym własnych możliwości perfekcjonistą, a tym samym posiadał cechę nader pomocną w tej sferze życia, którą wypełniało mu dowodzenie najnowszą jednostką Straży Wybrzeża, superkutrem „Catawaba”. Z rozstawionymi nogami stał na mostku niczym kogut gotowy do walki; kiedy odezwał się do stojącego za nim, wielkiego jak góra mężczyzny, nie zadał sobie trudu, by się odwrócić.

– Nawet z radarem w taką pogodę będą mieli cholerną zabawę ze znalezieniem nas. – Jego głos był szorstki i przenikliwy jak zimne powietrze Atlantyku. – Widoczność nie jest większa niż na milę.

Porucznik Amos Dover, pierwszy oficer na „Catawabie”, precyzyjnie pstryknął niedopałek papierosa na wysokość trzech metrów. Obserwował z zainteresowaniem analityka, jak wiatr porwał dymiący pręcik i ponad mostkiem statku poniósł daleko w spienione morze.

– To, czy będą mieli, jest bez znaczenia – wymamrotał ustami zsiniałymi od zimnego wiatru. – Kołysze nas tak, że pilot tego śmigłowca musiałby być wyjątkowym durniem albo pijany w trupa, albo jedno i drugie, żeby nawet pomyśleć o lądowaniu tam. – Kiwnął głową do tyłu, w kierunku mokrej od mżawki platformy dla helikopterów.

– Niektórym ludziom kompletnie nie zależy na tym, w jaki sposób umrą – powiedział z powagą Koski.

– Niech tylko nie mówią, że nie zostali ostrzeżeni. – Nie dość, że Dover wyglądał jak wielki niedźwiedź, to jeszcze mówił głosem, który wydawał się dochodzić z głębi żołądka. – Zaraz po starcie z St. John’s powiadomiłem pilota śmigłowca o silnie wzburzonym morzu i gorąco odradzałem lot do nas. W odpowiedzi usłyszałem jedynie grzeczne dziękuję.

Zaczęło padać; wiejąca z prędkością dwudziestu pięciu węzłów wichura smagała kuter strumieniami deszczu, który wypędził po sztormiaki wszystkich mężczyzn pełniących służbę na pokładzie. Na szczęście dla „Catawaby” i jej załogi trzy stopnie, utrzymujące się powyżej zera, chwilowo oddalały obawę przed temperaturą zamarzania – nader nieprzyjemnym stanem, w którym cały statek pokrywał się lodową powłoką.

Koski i Dover zdążyli założyć sztormiaki, gdy na mostku zatrzeszczał głośnik.

– Panie kapitanie, mamy ptaszka na radarze i nie spuszczamy go z oka.

Koski podniósł radiotelefon i potwierdził wiadomość. Potem zwrócił się do Dovera.

– Obawiam się – powiedział obojętnym tonem – że niedługo zacznie się zabawa.

– Pewnie zastanawia się pan, skąd ten pośpiech z przysłaniem nam pasażerów? – zapytał Dover.

– A pan nie?

– Ja oczywiście też. Zastanawiam się również, dlaczego rozkaz oczekiwania na przyjęcie cywilnego śmigłowca nadszedł bezpośrednio z głównego dowództwa w Waszyngtonie zamiast z dowództwa naszego okręgu.

– To jest cholerna nierozwaga ze strony komendanta – burknął Koski – że nie powiedział nam, czego chcą ci ludzie. Jedno jest pewne; nie mają zamiaru popłynąć w wycieczkowy rejs na Tahiti…

Nagle Koski znieruchomiał, wsłuchując się w bezbłędną pracę grzmiącego wirnika helikoptera. Przez pół minuty maszyna była zasłonięta chmurami. A potem obaj dostrzegli ją w tym samym momencie. Leciała z zachodu w małym deszczu, kierując się prosto na statek. Koski natychmiast rozpoznał jej typ; cywilna wersja ulyssesa Q–55 z dwoma miejscami siedzącymi, śmigłowiec, który był zdolny rozwijać prędkość prawie czterystu kilometrów na godzinę.

– Tylko wariat próbowałby teraz lądować – z przekąsem powiedział Dover.

Koski wstrzymał się z komentarzem. Chwycił radiotelefon i ryknął do mikrofonu:

– Połącz się z pilotem helikoptera i powiedz mu, żeby nie podchodził do lądowania, gdy pokonujemy trzymetrowe fale! Powiedz mu, że nie będę odpowiadał za żadne szaleństwa z jego strony!

Koski odczekał kilka sekund ze wzrokiem przykutym do śmigłowca.

– I co?

– Pilot mówi – zaskrzeczał w odpowiedzi głośnik – że jest bardzo wdzięczny za okazaną mu przez pana troskę oraz uprzejmie prosi, żeby pana ludzie byli pod ręką i zabezpieczyli maszynę, gdy tylko dotknie platformy.

– Grzeczny skurwiel – zamruczał Dover – to trzeba mu przyznać. Wysunąwszy dolną szczękę o następny centymetr, Koski wyżłobił jeszcze jeden rowek na ustniku fajki.

– Przyjemniaczek, cholera! Ten idiota może rozwalić kawał mojego statku. – Z rezygnacją wzruszył ramionami, sięgnął po tubę okrętową i krzyknął w ustnik: – Chiefie Thorp! Niech pana ludzie będą gotowi do zabezpieczenia ptaszka natychmiast po wylądowaniu. Ale, na litość boską, niech pan ich nie puszcza, zanim mocno nie siądzie na platformie… i ekipa ratunkowa niech będzie w pogotowiu.

– W tej sytuacji – rzekł cicho Dover – nie chciałbym być na miejscu tych facetów, nawet gdyby proponowano mi za to wszystkie seksbomby Hollywood.

Koski wyliczył, że nie może skierować „Catawaby” pod wiatr, który wzmagając turbulencję poszycia, spowoduje zagładę śmigłowca. Natomiast ustawienie równoległe do fali powodowało duży przechył statku, uniemożliwiający stabilne lądowanie. Zdobywana przez lata praktyka i umiejętność właściwej oceny sytuacji wraz z doskonałą znajomością możliwości „Catawaby” sprawiły, że decyzję podjął niemal rutynowo.

– Weźmiemy ich pod wiatr i falę od dziobu. Zredukować szybkość i zmienić kurs.

Dover skinął głową i zniknął w sterówce. Po chwili wrócił.

– Według rozkazu, dziób pod wiatr i najwolniej, jak pozwala morze.

Koski i Dover chłodnym okiem obserwowali, jak jasnożółty helikopter zakręcił w chmurach pod wiatr i pod kątem trzydziestu stopni podchodził do rufy „Catawaby”, zostawiającej na wodzie szeroki ślad. Mimo ostrego naporu wiatru pilot potrafił jakoś utrzymywać maszynę w spokojnym locie. Około stu metrów od celu śmigłowiec zaczął tracić prędkość, aż w końcu niczym koliber zawisł w powietrzu nad wznoszącym się i opadającym lądowiskiem. Przez krótki czas, który Koskiemu wydawał się wiecznością, helikopter wisiał na niezmiennej wysokości, jego pilot zaś określał szczytowy punkt podnoszonej na grzbietach fal rufy kutra. Gdy platforma osiągnęła apogeum, pilot śmigłowca przymknął przepustnice i ulysses zgrabnie opadł na „Catawabę”, której rufa w chwilę później runęła między fale.

Ledwie płozy dotknęły platformy, pięciu ludzi z załogi kutra rzuciło się na rozkołysane lądowisko w strugę silnego nadmuchu, aby przymocować helikopter i uchronić go przed zdmuchnięciem do wody. Wkrótce silnik zamarł, płaty wirnika znieruchomiały, a z boku kabiny otworzyły się drzwi. Na platformę wskoczyli dwaj mężczyźni, pochylając głowy przed silną mżawką.

– Co za skurwiel – mruknął z zachwytem Dover. – Takie lądowanie to dla niego bułka z masłem.

Koski napiął mięśnie twarzy.

– Lepiej, żeby mieli pierwszorzędne rekomendacje i uprawnienia, które rzeczywiście pochodzą z Głównego Dowództwa Straży Wybrzeża w Waszyngtonie.

Dover się uśmiechnął.

– Może to są kongresmani na inspekcji.

– Mało prawdopodobne – odparł zwięźle Koski.

– Czy mam ich zaprowadzić do pana kabiny? Koski pokiwał głową.

– Nie. Niech pan przekaże im ode mnie wyrazy szacunku i zaprowadzi do mesy oficerskiej. W tej chwili – uśmiechnął się chytrze – interesuje mnie jedynie filiżanka gorącej kawy.

Dokładnie dwie minuty później kapitan Koski siedział przy stole w mesie oficerskiej, z przyjemnością obejmując zziębniętymi dłońmi kubek z parującą czarną kawą. Kubek był opróżniony prawie do połowy, gdy otworzyły się drzwi i do kabiny wszedł Dover, prowadząc za sobą pucołowatego osobnika w dużych okularach bez oprawek, zainstalowanych na łysej głowie okolonej siwymi, sztywnymi włosami. Mimo że na pierwszy rzut oka przypominał Koskiemu stereotyp szalonego naukowca, mężczyzna miał okrągłą, dobroduszną twarz i wesołe brązowe oczy. Widząc spojrzenie dowódcy statku, nieznajomy z wyciągniętą ręką pomaszerował do stołu.

– Kapitan Koski, jak sądzę. Hunnewell, doktor Bill Hunnewell. Przepraszam za kłopoty, które panu sprawiamy.

Koski wstał i uścisnął dłoń Hunnewella.

– Witam na pokładzie, doktorze. Proszę, niech pan siada i napije się kawy.

– Kawy? Nie znoszę tego świństwa – powiedział z żalem Hunnewell. – Ale za łyk kakao oddałbym duszę.

– Mamy kakao – odrzekł uprzejmie Koski. Przechylił się do tyłu na krześle i zawołał:

– Brady!

Z kambuza nieśpiesznie wyszedł ubrany w białe wdzianko steward. Był wysoki, szczupły i szedł kołyszącym się krokiem, który bez wątpienia zdradzał jego teksańskie pochodzenie.

– Tak jest, panie kapitanie. Co to ma być?

– Filiżanka kakao dla naszego gościa i jeszcze dwie kawy dla porucznika Dovera oraz… – Koski zawiesił głos i pytająco spojrzał na oficera. – Wydaje mi się, że brakuje nam pilota doktora Hunnewella.

– Za chwilę tu będzie. – Dover miał nieszczęśliwy wyraz twarzy. Sprawiał wrażenie, jak gdyby starał się ostrzec Koskiego. – Chciał się upewnić, że helikopter jest dobrze przymocowany.

Koski z namysłem przyglądał się Doverowi, lecz po chwili odwrócił od niego wzrok.

– Już wiesz, co ma być, Brady. I przynieś dzbanek na dolewki. Brady potwierdził polecenie jedynie skinieniem głowy i wrócił do kambuza.

– To prawdziwy luksus – powiedział Hunnewell – mieć dookoła siebie cztery solidne ściany. Można osiwieć od siedzenia w tym trzęsącym się latadle, w którym za całą osłonę przed żywiołami służy plastikowa bańka. – Pogładził ze śmiechem białe kosmyki otaczające jego okrągłą łepetynę.

Koski odstawił kubek, lecz się nie uśmiechał.

– Myślę, że nawet nie zdaje pan sobie sprawy z tego, jak mało brakowało, aby stracił pan resztkę włosów wraz z życiem. Lot przy takiej pogodzie to czyste szaleństwo.

– Zapewniam pana, że ta wyprawa była absolutnie konieczna – oświadczył Hunnewell cierpliwym tonem nauczyciela przemawiającego do małego ucznia. – Pan, załoga i statek macie do wypełnienia ogromnej wagi zadanie, w którym czas odgrywa główną rolę. Nie możemy sobie pozwolić na stratę choćby minuty. – Z kieszeni na piersiach wyciągnął małą kartkę i podał ją nad stołem Koskiemu. – Zanim wyjaśnię naszą obecność, muszę pana prosić o zmianę kursu na podaną tutaj pozycję.

Koski wziął papier, nie czytając go.

– Proszę mi wybaczyć, doktorze Hunnewell, ale nie jestem upoważniony do spełnienia pana prośby. Jedyny rozkaz, jaki otrzymałem z głównego dowództwa, dotyczył wzięcia na pokład dwóch pasażerów. Nie było żadnej wzmianki o tym, że macie carte blanche na kierowanie moim statkiem.

– Nic pan nie rozumie.

Znad kubka z kawą Koski świdrował wzrokiem Hunnewella.

– Jakie są pana kompetencje? Dlaczego znalazł się pan tutaj?

– Niech się pan nie denerwuje, kapitanie. Nie jestem wrogim agentem, pragnącym dokonać sabotażu na pana drogocennym statku. Mam doktorat z oceanografii, a obecnie jestem zatrudniony przez Narodową Agencję Badań Morskich i Podwodnych NUMA.

– Bez urazy – powiedział Koski pojednawczo. – Ale moje pytania wciąż pozostają bez odpowiedzi.

– Może ja pomogę oczyścić atmosferę – spokojnie, lecz autorytatywnie zabrzmiał nowy głos.

Koski zesztywniał na krześle i powoli odwrócił się w kierunku postaci niedbale opartej o drzwi, postaci wysokiej i dobrze zbudowanej. Opalona na brązowo twarz o ostrych, niemal drapieżnych rysach oraz przenikliwe zielone oczy wskazywały, że to nie jest mężczyzna, który pozwoli sobie nadepnąć na odcisk. Był ubrany w granatową lotniczą kurtkę wojskową i mundur. Czujny, choć z pozoru obojętny, obdarzył Koskiego łaskawym uśmiechem.

– Ach, jest pan wreszcie – głośno rzekł Hunnewell. – Kapitanie Koski, pozwoli pan, że przedstawię majora Dirka Pitta, dyrektora do zadań specjalnych w NUMA.

– Pitta? – powtórzył jak echo Koski. Spojrzał na Dovera i podniósł brew. Dover tylko wzruszył ramionami, wciąż czując się niepewnie. – Czy to przypadkiem nie ten sam Pitt, który przed rokiem zlikwidował podwodny przemyt w Grecji?

– Lwia część uznania należy się co najmniej dziesięciu innym ludziom – odrzekł Pitt.

– Oficer lotnictwa, który pracuje nad badaniami oceanograficznymi – stwierdził Dover. – To nieco odległa dziedzina od pana pierwotnego żywiołu, prawda, majorze?

W kącikach oczu Pitta pojawiły się wywołane uśmiechem zmarszczki.

– Ale nie dalsza niż Księżyc, na którym lądowali lotnicy z marynarki wojennej.

– Słuszna uwaga – przyznał Koski.

Pojawił się Brady i podał kawę oraz kakao. Następnie wyszedł i znów wrócił. Zostawił tacę z kanapkami i zniknął, tym razem na dobre.

Koski zaczął czuć się niepewnie. Naukowiec z poważnej agencji rządowej – to nie wróżyło nic dobrego, ale oficer z innej formacji, mający ciągoty do niebezpiecznych eskapad, to już o wiele za dużo. A kombinacja ich obu – siedzących przy stole i mówiących, co ma robić – to była absolutna katastrofa.

– Jak mówiłem, kapitanie – podjął Hunnewell niecierpliwie – możliwie jak najszybciej musimy się dostać na pozycję, którą panu podałem.

– Nie – bez ogródek powiedział Koski. – Przykro mi, że moja postawa może wydawać się nieprzychylna, lecz musicie przyznać, iż mam pełne prawo odmówić waszym żądaniom. Jako kapitan tego statku jestem zobowiązany wykonywać rozkazy pochodzące jedynie z Okręgowego Dowództwa Straży Wybrzeża w Nowym Jorku lub głównego dowództwa w Waszyngtonie. – Przerwał, by nalać sobie jeszcze jeden kubek kawy. – Rozkaz, który otrzymałem, mówił o wzięciu dwóch pasażerów, o niczym więcej. Wykonałem go i teraz wracam na poprzedni kurs patrolowy.

Pitt spojrzał na nieugiętą twarz Koskiego wzrokiem metalurga, badającego wytrzymałość próbki stali wysokiej jakości. Nagle wstał, podszedł ostrożnie do drzwi kambuza i zajrzał do środka. Brady był zajęty przesypywaniem ziemniaków z worka do olbrzymiego parującego gara. Następnie Pitt z niezmienną ostrożnością zawrócił i uważnie obejrzał mały korytarz na zewnątrz mesy. Zauważył, że niewinna gra przyniosła efekt: Koski i Dover, śledząc jego ruchy, wymieniali porozumiewawcze spojrzenia. Pitt zaś, najwyraźniej zadowolony, że nikt nie podsłuchuje, zawrócił i usiadł przy stole.

– W porządku, panowie – wyszeptał, nachylając się do obu oficerów. – Teraz powiem, o co chodzi. Pozycja, którą podał wam doktor Hunnewell, dokładnie odpowiada położeniu pewnej wyjątkowo ważnej góry lodowej.

Koski zaczerwienił się, lecz jego twarz pozostała nieruchoma.

– Nie chciałbym, żeby to głupio zabrzmiało, majorze, ale jeśli wolno wiedzieć, jaką to górę lodową uważa pan za wyjątkowo ważną?

Pitt milczał chwilę dla wywołania większego efektu.

– Taką, pod której powłoką znajduje się wrak statku. Gwoli dokładności, rosyjskiego trawlera nafaszerowanego najnowszą i najbardziej zaawansowaną elektroniką, jaką do celów szpiegowskich wymyśliła sowiecka nauka. Nie mówiąc o szyfrach i kompletnych danych dotyczących ich systemu inwigilacji całej półkuli zachodniej.

Koski nawet nie mrugnął. Nie odrywając oczu od Pitta, wydobył z wnętrza kurtki kapciuch i zaczął spokojnie nabijać fajkę.

– Sześć miesięcy temu – kontynuował Pitt – rosyjski trawler o nazwie „Nowgorod” pływał zaledwie kilka mil od wybrzeża Grenlandii, prowadząc obserwację rakietowej bazy Powietrznych Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych na wyspie Disko. Zdjęcia lotnicze wykazały, że na „Nowgorodzie” znajdują się wszelkie znane nam elektroniczne anteny odbiorcze oraz jeszcze parę innych. Rosjanie rozgrywali to na zimno; trawler wraz z załogą złożoną z trzydziestu pięciu doskonale wykwalifikowanych mężczyzn, a także kobiet, nigdy nie błąkał się po wodach terytorialnych Grenlandii. Stanowił nawet miły widok dla naszych pilotów, którzy podczas złej pogody wykorzystywali go jako punkt nawigacyjny. Po trzydziestu dniach większość rosyjskich statków szpiegowskich została zwolniona ze służby, ale ten trwał na posterunku bite trzy miesiące. Departament Wywiadu Marynarki Wojennej zaczął się zastanawiać nad tak długą zwłoką. A potem pewnego sztormowego poranka „Nowgorod” zniknął. Stało się to na trzy tygodnie przed przybyciem statku zmiennika. To opóźnienie pozostaje tajemnicą; do tej pory Rosjanie nigdy nie naruszyli zwyczaju odsyłania statku szpiegowskiego, jeżeli na posterunku nie pojawił się inny. – Pitt przerwał, by zgasić papierosa. – Są tylko dwie drogi, którymi „Nowgorod” mógłby się dostać do domu, do mateczki Rosji. Jedna przez Bałtyk prowadzi do Leningradu, a druga przez Morze Barentsa do Murmańska. Brytyjczycy i Norwegowie zapewniają nas, że „Nowgorod” nie wybrał żadnej z nich. Krótko mówiąc, „Nowgorod” z całą załogą przepadł gdzieś pomiędzy Grenlandią a brzegami Europy.

Koski postawił na stole kubek, wpatrując się z zamyśleniem w brudne dno.

– Wydaje mi się trochę dziwne, że Straż Wybrzeża nigdy nie została o tym powiadomiona. Wiem na pewno, że nie otrzymaliśmy żadnego meldunku o zaginięciu rosyjskiego trawlera.

– Waszyngtonowi również wydało się to dziwne. Dlaczego Rosjanie mieliby utrzymywać w tajemnicy utratę jednostki? Jedyną logiczną odpowiedzią jest stwierdzenie, że starali się nie dopuścić do tego, żeby którykolwiek kraj na Zachodzie wpadł na ślad ich najnowocześniejszego statku szpiegowskiego.

Usta Koskiego wykrzywił złośliwy uśmiech.

– Chce pan, żebym kupił wiadomość o zakutym w lodzie sowieckim statku szpiegowskim? Niech pan da spokój, majorze. Przestałem wierzyć w bajki, gdy przekonałem się, że na świecie nie ma krasnoludków ani królewny Śnieżki.

Pitt zignorował złośliwość Koskiego.

– Tak czy inaczej, to właśnie jeden z waszych samolotów patrolowych zauważył zarys trawlera w górze lodowej na pozycji 47 o  36’N–43 o  17’W.

– To prawda – rzekł zimno Koski – że „Catawaba” jest najbliższą tej pozycji jednostką ratowniczą, ale dlaczego rozkaz zbadania góry nie wyszedł z dowództwa okręgowego w Nowym Jorku?

– Przez konieczność zachowania tajemnicy – odpowiedział Pitt. – Ostatnia rzecz, na którą zgodziliby się chłopcy w Waszyngtonie, to publiczny komunikat przez radio. Na szczęście pilot, który zauważył górę lodową, poczekał, aż wyląduje, a dopiero później złożył dokładny meldunek o jej lokalizacji. Naturalnie, nasza koncepcja polega na znalezieniu trawlera, zanim dopadną go Rosjanie. Sądzę, że zdaje pan sobie sprawę, kapitanie, jak bezcenne są dla naszego rządu tajne informacje, dotyczące sowieckiej floty szpiegowskiej.

– Chyba lepiej byłoby umieścić na górze lodowej ludzi od spraw elektroniki i interpretacji tajnych informacji wywiadu. – Niewielka zmiana, jaka zaszła w głosie Koskiego, w żadnym razie nie wskazywała na to, że kapitan zmiękł. Była jednak wyraźnie odczuwalna. – Proszę mi wybaczyć to, co powiem, ale zestaw pilot i oceanograf jest bez sensu.

Pitt badawczo spojrzał na Koskiego, potem na Dovera i znów na Koskiego.

– Fałszywe twierdzenie – powiedział cicho – choć oparte na właściwym założeniu. Gdy w grę wchodzą operacje szpiegowskie, Rosjanie nie są tak całkiem prymitywni. Wojskowy śmigłowiec tułający się nad otwartym morzem, gdzie rzadko kiedy przepływają statki, albo wcale nie przepływają, musiałby wzbudzić ich podejrzenia. Natomiast jednostki Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych są powszechnie znane z prowadzenia badań naukowych nawet na najbardziej odległych akwenach.

– A wasze kwalifikacje?

– Mam duże doświadczenie w lataniu śmigłowcem w warunkach arktycznych – odpowiedział Pitt. – Doktor Hunnewell jest bez wątpienia światowym autorytetem w dziedzinie badań formacji lodowych.

– Rozumiem – rzekł powoli Koski. – Doktor Hunnewell przyjrzy się górze, zanim nabałaganią chłopcy z wywiadu.

– Zgadł pan – potwierdził Hunnewell. – Jeśli pod lodem rzeczywiście jest „Nowgorod”, do mnie należy określenie najwygodniejszego sposobu dotarcia na statek. Jestem pewien, kapitanie, że doskonale pan wie, iż z górami lodowymi nie ma żartów, są zbyt zdradliwe. To tak jak z cięciem diamentu; mały błąd jubilera i po sprawie. Zbyt dużo ciepła w niewłaściwym miejscu i lód pęknie albo się przełamie. Ponadto gwałtowne topnienie może doprowadzić do zmiany środka ciężkości góry i spowodować, że jej wierzchołek nagle znajdzie się pod wodą. Widzi więc pan, że zbadanie masy lodowej, zanim w miarę bezpiecznie będzie można wejść na „Nowgorod”, jest absolutną koniecznością.

Wyraźnie odprężony, Koski wyciągnął się na krześle. Przez chwilę popatrzył w oczy Pitta, po czym uśmiechnął się.

– Poruczniku Dover!

– Tak jest.

– Proszę uprzejmie spełnić życzenie panów, położyć statek na kurs 47o36’N–43o17’W i dać całą naprzód. Niech pan powiadomi dowództwo okręgowe w Nowym Jorku o naszym zamiarze zmiany pozycji.

Spojrzał na twarz Pitta, oczekując zmiany jej wyrazu. Żadna zmiana jednak nie nastąpiła.

– Proszę się nie gniewać – powiedział grzecznie Pitt – ale sugeruję, żeby pan zrezygnował z meldunku do dowództwa okręgowego.

– Jestem daleki od jakichkolwiek podejrzeń – odrzekł Koski przepraszającym tonem. – Tak jednak jest, że nie mam zwyczaju krążenia po północnym Atlantyku bez informowania Straży Wybrzeża, gdzie znajduje się jej własność.

– W porządku, ale byłbym zobowiązany, gdyby nie wspominał pan, dokąd płyniemy. – Pitt zaciągnął się papierosem. – Proszę też, żeby powiadomił pan biuro NUMA w Waszyngtonie o naszym szczęśliwym przybyciu na pokład „Catawaby” i poinformował, że pogoda się poprawi, kiedy będziemy kontynuować lot do Reykjaviku.

Koski uniósł brwi.

– Do Reykjaviku na Islandii?

– To jest nasz punkt docelowy – wyjaśnił Pitt.

Koski już zaczął coś mówić, ale zastanowiwszy się, wzruszył tylko ramionami.

– Lepiej pokażę panom wasze kwatery. Doktor Hunnewell – zwrócił się do Dovera – może spać w kajucie głównego mechanika. Natomiast major Pitt będzie mieszkał u pana, poruczniku.

Pitt z uśmiechem spojrzał na Dovera, a potem na Koskiego.

– Lepiej jest mieć mnie na oku?

– Pan to powiedział, nie ja – odrzekł Koski, zaskoczony zbolałym wyrazem, jaki nagle pojawił się na obliczu Pitta.

Cztery godziny później Pitt drzemał na koi wciśniętej do żelaznej klatki, którą Dover nazywał swoją kajutą. Był zmęczony niemal do bólu, lecz zbyt wiele myśli kłębiło się w jego głowie, by mógł wkroczyć do raju głębokiego snu. Tydzień temu o tej porze siedział ze zwariowanym na punkcie seksu rudzielcem na tarasie hotelu Newporter Inn, podziwiając malownicze brzegi plaży w Newport. Z przyjemnością przypominał sobie, jak obejmując dziewczynę jedną ręką i trzymając szklaneczkę szkockiej z lodem w drugiej ręce, przyglądał się luksusowym jachtom przemykającym niczym zjawy po skąpanej w świetle księżyca zatoce. Teraz był sam i ubolewał nad tym, że pośrodku lodowatego Atlantyku musi cierpieć katusze w składanej, twardej jak deska koi na pokładzie rozkołysanego kutra Straży Wybrzeża. Muszę być urodzonym masochistą, pomyślał, żeby zgłaszać się na ochotnika do każdego szalonego przedsięwzięcia wymyślonego przez admirała Sandeckera. Admirał James Sandecker, naczelny dyrektor Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych, spaliłby się ze wstydu, słysząc określenie: szalone przedsięwzięcie. Cholernie wredne matactwo – to było bardziej w jego stylu.

– Cholernie żałuję, że cię ściągam ze słonecznej Kalifornii, ale podrzucili nam to wredne matactwo. – Sandecker machał dwudziestocentymetrowym cygarem jak batutą. Był mały, ognistorudy i miał twarz sępa. – Od nas wymaga się prowadzenia naukowych badań podwodnych. Dlaczego my? Dlaczego nie marynarka? Dlaczego Straż Wybrzeża nigdy sama nie może poradzić sobie ze swoimi problemami? – Paląc cygaro, z irytacją kręcił głową. – Tak czy owak, zwalili to na nas.

Pitt skończył czytać i odłożył na biurko admirała żółtą teczkę oznaczoną napisem „Tajne”.

– Myślę, że to niemożliwe, aby statek uwiązł we wnętrzu góry lodowej.

– Jest to nadzwyczaj mało prawdopodobne, ale doktor Hunnewell zapewnia mnie, że może się zdarzyć.

– Odnalezienie właściwej góry może się okazać trudne; upłynęły cztery dni od spostrzeżenia jej przez Straż Wybrzeża. Do tej pory ta wybujała kostka lodu mogła przedryfować pół drogi do Azorów.

– Doktor Hunnewell sporządził wykres prądu i prędkości dryfu, ograniczając obszar do pięćdziesięciu mil kwadratowych. Jeśli masz dobry wzrok, nie będziesz miał żadnych problemów ze spostrzeżeniem góry, zwłaszcza że Straż Wybrzeża oznaczyła ją czerwoną farbą.

– Wypatrzenie jej to jest jedna sprawa – w zamyśleniu powiedział Pitt – druga to wylądowanie na niej helikopterem. Czy nie byłoby wygodniej i bardziej bezpiecznie dostać się tam…

– Nie! – przerwał mu Sandecker. – Żadnych statków. Jeśli ta rzecz pod lodem jest tak ważna, jak myślę, to poza tobą i Hunnewellem nie chcę tam nikogo, kto byłby bliżej góry niż na pięćdziesiąt mil.

– Może to pana zaskoczy, admirale, ale ja nigdy dotąd nie lądowałem śmigłowcem na górze lodowej.

– Bardzo możliwe, że nikt inny też. Dlatego właśnie poprosiłem, abyś został moim dyrektorem do zadań specjalnych. – Sandecker uśmiechnął się figlarnie. – Masz nieznośną skłonność do, no powiedzmy, dostarczania towaru na miejsce.

– Czy tym razem – nieśmiało zapytał Pitt – będę miał szansę ewentualnej odmowy przyjęcia zadania?

– W grę wchodzi wyłącznie zgłoszenie ochotnicze. Pitt bezradnie wzruszył ramionami.

– Nie wiem, dlaczego zawsze tak łatwo panu ulegam. Zaczynam podejrzewać, że wyćwiczył mnie pan jak rasowego gołębia, który zawsze wraca do gniazda.

Na twarzy Sandeckera zakwitł szeroki uśmiech.

– Ty to powiedziałeś, nie ja.

Szczęknęła klamka i drzwi kabiny się otworzyły. Pitt leniwie otworzył jedno oko i zobaczył wchodzącego Hunnewella. Gruby doktor jak linoskoczek usiłował balansować między koją Pitta a szafką na ubrania Dovera, by w końcu dostać się do fotelika przy biurku. Słychać było wyraźnie dwugłos, w jaki zlały się westchnienie Hunnewella i skrzypiący protest fotela, gdy doktor umieszczał swój ciężar między poręczami.

– Jak, na miły Bóg, taki gigant jak Dover w tym się mieści? – z niedowierzaniem zapytał nie bardzo wiadomo kogo.

– Spóźnił się pan – ziewnął Pitt. – Spodziewałem się pana kilka godzin temu.

– Nie mogłem się kręcić po kątach ani prześlizgiwać przez szyby wentylacyjne niczym szpieg. Musiałem poczekać na jakiś pretekst, żeby móc z panem porozmawiać.

– Pretekst?

– Tak. Wyrazy szacunku od kapitana Koskiego. Podano kolację.

– Po co to całe kręcenie? – ponuro zapytał Pitt. – Nie mamy nic do ukrycia.

– Nic do ukrycia! Nic do ukrycia! Kłamał pan tam jak z nut i jeszcze mi pan spokojnie mówi, że nie mamy nic do ukrycia? – Hunnewell z rozpaczą pokiwał głową. – Obaj staniemy przed plutonem egzekucyjnym, gdy w Straży Wybrzeża dowiedzą się, jak ich wykiwaliśmy, wyłączając ze służby jeden z najnowszych kutrów.

– Helikoptery mają obrzydliwy zwyczaj nielatania z pustymi zbiornikami – złośliwie rzekł Pitt. – Musieliśmy mieć bazę operacyjną i źródło paliwa. „Catawaba” była jedynym statkiem w okolicy dysponującym odpowiednim zapleczem. Poza tym to pan wysłał lipny rozkaz z Głównego Dowództwa Straży Wybrzeża i to na pana mają haka w tej sprawie.

– A ta niedorzeczna historyjka o zaginionym rosyjskim trawlerze? Nie może pan zaprzeczyć, że to pana wymysł od początku do końca.

Pitt podłożył ręce pod głowę i zapatrzył się w sufit.

– Sądziłem, że wszystkim się spodobała.

– Nie podpisuję się pod nią. To było najbardziej perfidne nadużycie zaufania, jakie w życiu widziałem.

– Wiem. Są takie chwile, w których siebie nienawidzę.

– Czy zdaje pan sobie sprawę, co się stanie, gdy kapitan Koski przejrzy nasz przebiegły planik?

Pitt wstał i się przeciągnął.

– Po prostu zrobimy to, co zrobiliby dwaj inni godni zaufania Amerykanie.

– To znaczy? – szepnął Hunnewell z powątpiewaniem.

Pitt się uśmiechnął.

– Gdy przyjdzie czas, zaczniemy się o to martwić.

Rozdział 2 

Spośród wszystkich oceanów tylko Atlantyk jest całkowicie nieobliczalny. Pacyfik, Indyjski, a nawet Morze Arktyczne mają odmienne zwyczaje i kaprysy, lecz łączy je wspólna cecha – rzadko kiedy nie dają znaku zmieniającego się im humoru. Ale nie Atlantyk, zwłaszcza na północ od piętnastego równoleżnika. W ciągu kilku godzin gładki jak lustro ocean może zmienić się we wrzący kocioł, w którym miesza huragan o sile dwunastu stopni w skali Beauforta. Bywa jednak, że zmienna natura Atlantyku działa w drugą stronę. Po nocy, podczas której silne wiatry i wzburzone morze grożą sztormem, wstaje świt z rozpostartą jak okiem sięgnąć lazurową taflą pod bezchmurnym niebem. Taki poranek przywitał ludzi z „Catawaby”, a wschodzące słońce towarzyszyło im w rejsie po spokojnych wodach.

Pitt budził się pomału; jego wzrok skupił się na tylnej części białych spodenek ogromnych rozmiarów, ściśle opinających Dovera nachylonego przy myciu zębów.

– Nigdy pan nie wyglądał bardziej uroczo – odezwał się Pitt. Dover odwrócił się powoli. Lewe dolne zęby trzonowe miał ubrudzone pastą.

– Hm?

– Powiedziałem dzień dobry!

Dover tylko pokiwał głową, zamruczał coś niewyraźnie i znów odwrócił się do umywalki.

Pitt usiadł i słuchał. Poza szmerem maszyn jedynym mechanicznym dźwiękiem był szum ciepłego powietrza tłoczonego przez wentylator. Ruch statku był tak łagodny, że prawie niewyczuwalny.

– Nie chciałbym okazać się niegościnnym gospodarzem, majorze – powiedział z uśmiechem Dover – ale radzę opuścić pielesze. Za półtorej godziny powinniśmy się znaleźć na obszarze pana poszukiwań.

Pitt zrzucił koce i wstał.

– A więc po kolei. Jaką kategorię ma pana firma, jeśli chodzi o śniadania?

– Dwie gwiazdki w skali Michelina – wesoło odparł Dover. – Ja stawiam.

Pitt szybko się umył, zrezygnował z golenia i błyskawicznie wskoczył w lotnicze ubranie. Podążył za Doverem, dziwiąc się, jak taki wielki mężczyzna mógł chodzić po statku i nie walić głową przynajmniej dziesięć razy dziennie w niskie przegrody.

Właśnie skończyli śniadanie, które według Pitta w każdym z lepszych hoteli kosztowałoby parę dobrych dolarów, gdy pojawił się marynarz i oznajmił, że kapitan Koski chce ich widzieć na mostku. Dover podążył za podwładnym, wyprzedzając o kilka kroków Pitta niosącego filiżankę z kawą. Gdy weszli do pomieszczenia kontrolnego, kapitan z Hunnewellem pochylali się nad stołem z mapami.

Koski podniósł wzrok. Wreszcie jego żuchwa nie była wysunięta niczym dziób lodołamacza, a przenikliwe niebieskie oczy wydawały się spokojne.

– Dzień dobry, majorze. Jest pan zadowolony z pobytu u nas?

– Kwatera nieco przyciasna, ale jedzenie jest doskonałe.

Na twarzy kapitana pojawił się niewielki, lecz szczery uśmiech.

– Co pan myśli o naszej elektronicznej krainie czarów?

Obracając się o trzysta sześćdziesiąt stopni, Pitt zrobił inspekcję pomieszczenia. Wyglądało ono jak z filmu science fiction. Od podłogi do sufitu stalowe obudowy wypełniała ogromna liczba komputerów, monitorów i innych skomplikowanych urządzeń. Krzyżowały się na nich nieskończenie długie rzędy różnych pokręteł i przełączników, a kolorowych światełek wskaźników wystarczyłoby do oświetlenia frontonu kasyna w Las Vegas.

– Robi wrażenie – odrzekł Pitt, popijając kawę. – Radar obserwacji powietrza, radar obserwacji powierzchni morza, najnowszy sprzęt nawigacyjny typu Loran pracujący na wysokich i bardzo wysokich częstotliwościach, że nie wspomnę komputerowego systemu sporządzania wykresów nawigacyjnych – Pitt mówił nonszalanckim tonem rzecznika prasowego zatrudnionego w stoczni, która zwodowała „Catawabę”. – Producent wyposażył „Catawabę” w najnowocześniejszy sprzęt oceanograficzny, meteorologiczny, nawigacyjny i łączności o wiele gruntowniej, niż wyekwipowany jest którykolwiek podobny statek na świecie. Pana jednostka, kapitanie, jako stacja meteorologiczna może przebywać na pełnym morzu w każdych warunkach atmosferycznych, a jej głównym przeznaczeniem jest prowadzenie akcji ratunkowych oraz oceanograficznych prac badawczych. Dodam, że jest obsługiwana przez siedemnastu oficerów oraz stu sześćdziesięciu ludzi pozostałej załogi i że za sumę około trzynastu milionów dolarów zbudowała ją stocznia Northgate w Wilmington w stanie Delaware.

Z wyjątkiem zajętego mapą Hunnewella, Koski, Dover oraz pozostali mężczyźni obecni w pomieszczeniu zamarli. Gdyby Pitt był pierwszym przybyłym na Ziemię Marsjaninem, nie stałby się obiektem większego, przechodzącego w podziw niedowierzania.

– Proszę się nie dziwić, panowie – rzucił, zadowolony z siebie. – Mam zwyczaj zawsze odrabiać pracę domową.

– Rozumiem – ponuro rzekł Koski, choć widać było, że niczego nie rozumie. – Może zechciałby pan nam zdradzić powody, dla których tak dokładnie odrobił pan lekcje.

– Powiedziałem już – Pitt wzruszył ramionami – mam taki nawyk.

– Bardzo irytujący w tych okolicznościach. – Koski spojrzał na Dovera z odrobiną niepewności w oczach. – Ciekawi mnie, czy rzeczywiście jest pan tym, za kogo się podaje.

– Doktor Hunnewell i ja jesteśmy bona fide – zapewnił Pitt.

– Przekonamy się o tym za dwie minuty, majorze. – Nagle ton Koskiego stał się cyniczny. – Ja też lubię odrabiać lekcje.

– Pan mi nie ufa – rzekł oschle Pitt. – Szkoda. Pański wysiłek umysłowy na nic się nie zda. Doktor Hunnewell i ja nie mamy zamiaru ani możliwości, żeby zagrozić bezpieczeństwu statku oraz załogi.

– Nie mam powodu, by panu ufać. – Wzrok i głos Koskiego były lodowato zimne. – Nie ma pan pisemnych rozkazów, nie otrzymałem przez radio żadnej informacji, dotyczącej zakresu pana kompetencji, nie mam nic… nic poza niejasną wiadomością z głównego dowództwa, oznajmiającą wasze przybycie. Twierdzę, że mógłby ją nadać każdy, kto zna nasz system łączności.

– Wszystko jest możliwe – powiedział Pitt. Nie mógł się oprzeć podziwowi dla spostrzegawczości Koskiego. Kapitan trafił dokładnie w dziesiątkę.

– Jeżeli gra pan w jakąś brudną grę, majorze, to ja nie chcę brać w niej udziału…

Koski przerwał, aby odebrać wiadomość od marynarza, po czym zajął się studiowaniem meldunku. Na jego twarzy pojawił się wyraz zastanowienia. Ze zmarszczonymi brwiami podał kartkę Pittowi.

– Wydaje się pan niewyczerpanym źródłem niespodzianek.

Jeżeli Pitt nie wyglądał niewyraźnie, to bez wątpienia tak właśnie się poczuł. Zdemaskowanie nie nastąpiło od razu, miał więc dużo czasu, żeby się do tego przygotować. Niestety, jego opowieść nie okazała się wystarczająco wiarygodna. Zdecydował, że nie pozostaje mu nic innego, jak odebrać z dobrą miną meldunek z rąk kapitana. Wiadomość brzmiała:

„Dotyczy zapytania o doktora Williama Hunnewella i majora Dirka Pitta. Referencje doktora Hunnewella pochodzą z najpewniejszych źródeł. Jest dyrektorem Kalifornijskiego Instytutu Oceanografii. Major Pitt jest rzeczywiście dyrektorem do zadań specjalnych NUMA. Jest także synem senatora George’a Pitta. Obaj są zaangażowani w badania oceanograficzne najwyższej wagi dla interesów państwa. Należy im udzielić wszelkiej możliwej pomocy, powtarzam, wszelkiej możliwej pomocy. Ponadto proszę poinformować majora Pitta, że admirał Sandecker prosi, aby major wystrzegał się oziębłych kobiet”.

Pod meldunkiem widniał podpis Komendanta Straży Wybrzeża.

– Alarm od-wo-ła-ny. – Pitt delektował się każdą przeciąganą sylabą. Stary lis Sandecker użył swych wpływów, aby wciągnąć do gry wyprowadzonego w pole Komendanta Straży Wybrzeża. Odetchnął głęboko i oddał Koskiemu depeszę.

– Przyjemnie jest mieć przyjaciół na wysokich stanowiskach – powiedział Koski, nie ukrywając złości.

– Czasami to się przydaje.

– Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko pogodzić się z tym – rzekł bezradnie Koski. – Nie chciałbym nadużywać niczyjego zaufania, ale naturalnie ostatnia część wiadomości była zaszyfrowana?

– To żadna tajemnica – odparł Pitt. – W ten chytry sposób admirał Sandecker nakazał doktorowi Hunnewellowi i mnie lot do Islandii po zbadaniu góry lodowej.

Koski postał chwilę w milczeniu, kręcąc ze zdumienia głową. Kręcił nią jeszcze wtedy, gdy Hunnewell uderzył ręką w stół z mapami.

– Panowie, mam. Dokładne położenie naszego statku widma, wierzcie lub nie, z dokładnością do dwóch mil kwadratowych. – Hunnewell był wspaniały. Jeśli zdawał sobie sprawę z panującego przed chwilą napięcia, to zupełnie tego nie okazywał. Złożył mapę i wpakował ją do kieszeni ocieplacza. – Majorze Pitt, lepiej startujmy najprędzej jak można.

– Jak pan sobie życzy, doktorze – odrzekł zgodnie Pitt. – Za dziesięć minut śmigłowiec będzie rozgrzany i gotowy do drogi.

– Dobrze. – Hunnewell skinął głową. – Jesteśmy teraz na obszarze, na którym samolot patrolowy wypatrzył górę. Zgodnie z moimi obliczeniami przy obecnej prędkości dryfu góra lodowa powinna dotrzeć na skraj Golfsztromu w ciągu jutrzejszego dnia. Jeżeli patrol prawidłowo ocenił jej wielkość, góra już zaczęła się topić z szybkością tysiąca ton na godzinę. Gdy dostanie się w ciepłe wody Golfsztromu, nie przetrwa nawet dziesięciu dni. Pozostaje jedynie pytanie: kiedy wrak zostanie uwolniony spod lodu? Łatwo sobie wyobrazić, że już go mogliśmy stracić, ale miejmy nadzieję, że jest i będzie jeszcze przez parę dni.

– Jaki przewiduje pan zasięg? – spytał Pitt.

– Mniej więcej dziewięćdziesiąt mil. Znajdziemy się wówczas w bezpośrednim sąsiedztwie góry – odparł Hunnewell.

Koski spojrzał na Pitta.

– Zaraz po waszym starcie zredukuję prędkość do jednej trzeciej i utrzymam kurs jeden–zero–sześć stopni. Ile czasu wam to zajmie?

– Trzy i pół godziny powinno wystarczyć – odpowiedział Pitt. Koski wyglądał na zafrasowanego.

– Cztery godziny. Po czterech godzinach idę po was do góry lodowej.

– Dziękuję, kapitanie – rzekł Pitt. – I proszę wierzyć w to, że jestem autentycznie wdzięczny za pańską troskę.

Koski mu wierzył.

– Czy jest pan pewien, że nie mogę podpłynąć „Catawabą” w pobliże obszaru poszukiwań? Gdybyście mieli wypadek na lodzie albo wpadli do morza, bardzo wątpię, czy dotarłbym do was na czas. W wodzie o temperaturze czterech stopni całkowicie ubrany człowiek może przeżyć zaledwie dwadzieścia pięć minut.

– Będziemy musieli zaryzykować. – Pitt pociągnął ostatni łyk kawy i popatrzył beznamiętnie na pustą filiżankę. – Rosjanie od razu poczuliby pismo nosem, gdyby jeden z ich trawlerów zobaczył, że statek Straży Wybrzeża w niedzielę znajduje się poza zwykłym obszarem patrolowym. Dlatego ostatni skok zrobimy helikopterem. Możemy lecieć na tyle nisko, żeby nie namierzył nas żaden radar, a przy okazji będziemy trudno widzialni. Ważny także jest czas. Dotarcie na pozycję „Nowgoroda” i z powrotem zajmie śmigłowcowi jedną dziesiątą czasu, w jakim zrobiłaby to „Catawaba”.

– Dobra – westchnął Koski. – To w końcu pana działka. Chcę was widzieć z powrotem na platformie, powiedzmy… – spojrzał na zegarek i zawahał się – nie później niż o dziesiątej trzydzieści. – Następnie uśmiechnął się. – Jeśli okaże się pan grzecznym chłopcem i wróci o czasie, będzie na pana czekała ćwiarteczka szkockiej.

– To się nazywa zachęta – roześmiał się Pitt.

– To mi się nie podoba! – wrzasnął Hunnewell, przekrzykując ryk silnika. – Do tej pory powinniśmy już coś zobaczyć.

Pitt spojrzał na zegarek.

– Na razie mieścimy się w czasie. Zostały nam jeszcze ponad dwie godziny.

– Nie może pan wejść wyżej? Jeżeli podwoimy pole widzenia, dwukrotnie zwiększą się szanse na znalezienie góry.

Pitt przecząco pokręcił głową.

– Nie mogę. Podwoilibyśmy również szansę na odkrycie nas. Bezpieczniej będzie, jeśli zostaniemy na czterdziestu pięciu metrach.

– Dzisiaj musimy ją znaleźć – rzekł Hunnewell. Jego twarz cherubina przybrała zacięty wyraz. – Jutro może być za późno na drugą próbę. – Przez chwilę studiował rozłożoną na kolanach mapę, a następnie wziął lornetkę i wycelował ją na zachód w grupę kilku gór lodowych.

– Czy widział pan po drodze jakieś góry przypominające wyglądem tę, której szukamy? – zapytał Pitt.

– Prawie godzinę temu minęliśmy jedną o podobnych wymiarach i ukształtowaniu, ale na jej ścianach nie było czerwonej farby. – Hunnewell omiótł lornetką gładką powierzchnię oceanu, z którego sterczały setki potężnych gór lodowych; jedne – wyszczerbione i spękane, inne – zaokrąglone i gładkie, wszystkie jednak wyglądały niczym białe kartonowe figury geometryczne nieregularnie rozrzucone na niebieskiej wodzie.

– Moje ego doznało wstrząsu – wyznał z bólem Hunnewell. – Podobny błąd w obliczeniach nie zdarzył mi się od czasów lekcji trygonometrii w średniej szkole.

– Może wiatr zmienił kierunek i zepchnął górę na inny kurs?

– Mało prawdopodobne – mruknął Hunnewell. – Podwodna masa góry jest siedem razy większa od tego, co widać nad powierzchnią. Poza prądem morskim nic nie jest w stanie wpłynąć na jej ruch. Niesiona prądem góra z łatwością pokonuje wiejący z przeciwka wiatr o sile dwudziestu węzłów.

– Połączone siły niezwyciężonej natury.