Bez śladu E-Book

Linwood Barclay

• Herausgeber: Jentas Ehf
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2022

Seitenzahl: 550

Beschreibung

Pewnego ranka, którego nigdy nie zapomni, Cynthia Archer budzi się z okropnym kacem i poczuciem, że czeka ją przeprawa z rodzicami. Tymczasem dom jest pusty. Rodzice i starszy brat zniknęli Bez śladu. Poszukiwania zakończyły się całkowitym niepowodzeniem. Dziewczyna nie znalazła odpowiedzi na dręczące ją pytania: Czy rodziców i brata zamordowano? Jeśli tak, to czemu jej darowano życie? A jeśli żyją, dlaczego porzucili ją w tak okrutny sposób? Dwadzieścia pięć lat później Cynthia zgadza się wziąć udział w telewizyjnym programie dokumentalnym, w nadziei, że ktoś sobie coś przypomni o tamtej sprawie sprzed lat. Pewnego dnia dostaje list. Jego treść nie ma sensu, a mimo to Cynthię przechodzi dreszcz …

Leseprobe

Bez śladu

Bez śladu

© Linwood Barclay 2007

© Copyright to the Polish Edition: Jentas A/S 2021

Tytuł oryginału: No Time for Goodbye

ISBN: 978-9979-64-332-6

–––

Mojej żonie Neecie

Maj 1983

Kiedy Cynthia się ocknęła, w domu było tak cicho, że przyszło jej na myśl, że to musi być sobota.

Albo coś w tym rodzaju.

Jeśli tylko istniało coś w rodzaju soboty albo innego dnia wolnego od szkoły, niebędącego sobotą.

Jej żołądek wciąż od czasu do czasu próbował zrobić salto, a w głowie miała coś na podobieństwo wielkiej bryły cementu, toteż musiała się zdobyć na spory wysiłek, żeby pozostać w pozycji leżącej, dźwigając się na łokciu.

Jezu, cóż to takiego ciemniało w koszu na papiery, stojącym przy jej łóżku? Nie mogła sobie przypomnieć, żeby wymiotowała w nocy, ale dowody występku przemawiały same za siebie.

Musiała jak najszybciej zrobić z tym porządek, zanim wejdą tu rodzice. Spuściła nogi z łóżka, wstała, przez chwilę łapała równowagę, po czym chwyciła jedną ręką mały plastikowy kosz, a drugą ostrożnie uchyliła drzwi. W korytarzu nikogo nie było. Prześliznęła się więc przed otwartymi szeroko drzwiami sypialni, najpierw brata, potem rodziców, weszła na palcach do łazienki i po cichu zamknęła za sobą drzwi na zasuwkę.

Opróżniła kosz do klozetu, opłukała go pod prysznicem i dopiero potem spojrzała w lustro, na swoje podkrążone i zaczerwienione oczy. Wiedziała wreszcie, jak wygląda czternastolatka na kacu gigancie. Nie był to przyjemny widok. Ledwie mogła sobie przypomnieć, co poprzedniego wieczoru Vince dawał jej na spróbowanie, a co wcześniej wykradł z barku rodziców. Najpierzopróżnili kilka puszek piwa, potem pili wódkę i gin, wreszcie dokończyli otwartą już butelkę czerwonego wina. Ona z kolei obiecała przynieść trochę rumu z zapasów ojca, ale pod koniec imprezy stchórzyła.

Coś ją nagle uderzyło. Coś mającego związek z otwartymi sypialniami.

Spryskała sobie twarz zimną wodą i wytarła ręcznikiem. Wzięła kilka głębszych oddechów, zbierając w sobie całą odwagę na wypadek, gdyby tuż za drzwiami już czekała na nią matka.

Ale nie czekała.

Cynthia ruszyła z powrotem do swojego pokoju o ścianach poobklejanych plakatami grupy Kiss i innych śmiertelnie nudnych zespołów, akceptowanych przez jej rodziców. Gruby sznurkowy dywan zakłuł ją w bose stopy. Po drodze zajrzała do sypialni rodziców i Todda. Łóżka były posłane. Matka najczęściej przystępowała do ich słania dopiero przed południem. Todd nigdy nie zaprzątał sobie głowy swoim, ona robiła wszystko za niego, nie zwracając mu nawet uwagi. W dodatku teraz były nie tylko posłane, ale sprawiały takie wrażenie, jakby nikt w nich nie spał tej nocy.

Poczuła narastającą falę paniki. Czyżby już była spóźniona do szkoły? Która to godzina?

Ze środka swego pokoju dojrzała budzik stojący na nocnym stoliku w sypialni Todda. Była za dziesięć ósma. Miała jeszcze prawie pół godziny do chwili, kiedy zazwyczaj wychodziła do szkoły.

W domu panowała grobowa cisza.

O tej porze zawsze z kuchni dolatywały już odgłosy krzątaniny rodziców. Nawet jeśli ze sobą nie rozmawiali, co zresztą było nagminne, to rozlegały się trzaski otwieranej i zamykanej lodówki, szorowanie łopatką po patelni, podzwanianie naczyń wstawianych do zlewu. Ktoś, zazwyczaj ojciec, przerzucał poranną gazetę, kwitując pomrukami co bardziej irytujące wiadomości.

Dziwne.

Zamknęła drzwi i weszła głębiej do pokoju. Musisz się wziąć w garść, nakazała sobie w duchu. Powinna zejść na śniadanie, jakby nic wielkiego się nie wydarzyło; udawać, że nie doszło do żadnej awantury; zachowywać się tak, jakby ojciec wcale nie musiał jej wyciągać za kark z samochodu starszego o kilka lat chłopaka i wlec przez trawnik do domu.

Jej wzrok padł na leżący na biurku otwarty podręcznik i formularz testu kwalifikacyjnego z dziewiątej klasy. Poprzedniego wieczoru przed wyjściem z domu zdążyła odpowiedzieć tylko na połowę pytań, łudząc się nadzieją, że wstanie dzisiaj wcześniej i dokończy test.

Tak, powinna go teraz dokończyć.

Todd zwykle o tej porze już hałasował, biegał do łazienki i z powrotem, puszczał głośno nagrania swojej ulubionej grupy Led Zeppelin, krzyczał ze szczytu schodów do matki, pytając, gdzie położyła jego spodnie, głośno bekał czy też dobijał się do drzwi pokoju Cynthii, ściągając ją z łóżka.

Nie mogła sobie przypomnieć, żeby wczoraj wspominał coś o chęci wcześniejszego wyjścia do szkoły, ale dlaczego miałby ją uprzedzać o czymkolwiek? Zresztą często chodzili oddzielnie. Traktował ją z pogardą należną „zasmarkanej dziewiątoklasistce”, chociaż bardzo się starała dotrzymywać mu kroku we wszystkim, co niedozwolone. Toteż nie mogła się wręcz doczekać, kiedy będzie miała okazję mu opowiedzieć, jak to po raz pierwszy spiła się do nieprzytomności. Nie, chwileczkę, przecież zaraz by o wszystkim wypaplał, bo sam był obecnie w niełasce i musiał za wszelką cenę punktować, pewnie dlatego...

No, dobra, załóżmy, że Todd faktycznie wyszedł wcześniej do szkoły. Ale gdzie się podziali rodzice?

Ojciec mógł zaraz po wschodzie słońca wyjechać w kolejną podróż służbową. Ostatecznie często brał delegacje i nie byłoby w tym nic niezwykłego. Mogła tylko żałować, że był w domu wczorajszego wieczoru.

A matka? Powiedzmy, że z jakiejś przyczyny postanowiła zawieźć Todda do szkoły.

Cynthia ubrała się, wciągnęła dżinsy i sweter, po czym zrobiła sobie makijaż. Starała się nie przesadzić, tylko zamaskować podkrążone oczy, żeby matka znów nie zaczęła pomstować, że „robi się na ladacznicę”.

Zeszła na dół i w drzwiach kuchni stanęła jak wryta.

Na stole nie było pudełek z płatkami śniadaniowymi ani kartonów z sokiem, nie było też kawy w zaparzaczce. Nie stały rozstawione talerze, nie czekały na nią tosty w opiekaczu, nie ujrzała ani jednego kubka. W zlewie nie było nawet śladu po resztkach mleka i rozmoczonych płatkach. Wszystko tu wyglądało dokładnie tak, jak poprzedniego wieczoru, gdy matka uporała się ze sprzątaniem po obiedzie.

Rozejrzała się, szukając wiadomości. Matka uwielbiała zostawiać karteczki z wiadomościami przed wyjściem z domu. Robiła to nawet wtedy, gdy była na nią zła. Najwyżej ograniczała się do lakonicznej informacji: „Dzisiaj jesteś zdana na siebie” albo „Usmaż sobie jajecznicę, pojechałam z Toddem” czy choćby: „Wrócę później”. Jej nastrój też łatwo było odgadnąć, gdy zamiast zwykłego „Buziaki, mama” pisała tylko „B, mama”.

Ale tym razem nie było żadnej wiadomości.

Cynthia zdobyła się na odwagę i zawołała:

— Mamo!

Jej głos dla niej samej zabrzmiał obco. Czyżby dlatego, że wyczuwało się w nim coś, do czego wolała się nie przyznawać?

Kiedy jej okrzyk nie przyniósł żadnej reakcji, zawołała:

— Tato!

I tym razem nie było odpowiedzi.

Doszła do wniosku, że właśnie w ten sposób została ukarana. Rozwścieczyła rodziców, sprawiła im zawód, dlatego postanowili się zachowywać, jakby nie istniała. Znaczące milczenie i atmosfera jak w silosie atomowym.

W porządku, była w stanie to znieść. I tak lepsze to od wrzasków i pretensji z samego rana.

Miała pewność, że jakiekolwiek śniadanie jej tylko zaszkodzi, toteż zgarnęła książki oraz zeszyty i ruszyła do wyjścia.

Przed drzwiami, niczym kłoda na jej drodze, leżał zrolowany i ściśnięty gumką egzemplarz „The Journal Courier”.

Czubkiem buta zepchnęła gazetę na bok, nie zaprzątając sobie nią głowy, i zbiegła na pusty podjazd, na którym nie było ani dodge’a ojca, ani forda escorta, którym jeździła matka. Energicznym krokiem poszła w kierunku szkoły średniej Milford South. Rozmyślała, że gdy złapie brata w szkole, może od niego się dowie, o co chodzi i w jak poważnych tarapatach się znalazła.

A podejrzewała, że są naprawdę poważne.

Poprzedniego wieczoru nie wróciła do domu o wyznaczonej porze, to znaczy na ósmą. Nie dość, że był to dzień powszedni, to jeszcze wcześniej zadzwoniła pani Asphodel z informacją, że nie zaliczy jej semestru, jeśli nie dostanie zaległego wypracowania z angielskiego. Cynthia nakłamała więc, że idzie do Pam, żeby razem z nią pisać zaległą pracę, bo obiecała koleżance pomóc w gramatyce, chociaż jej zdaniem to głupota i zwykła strata czasu. No i rodzice wyrazili zgodę, zastrzegając jednak, że ma wrócić przed ósmą. Próbowała się jeszcze spierać, tłumacząc, że w tak krótkim czasie nie da rady skończyć wypracowania, więc może naprawdę nie zaliczyć semestru, skoro im właśnie na tym zależy. Ale ojciec był nieugięty, kazał jej wrócić do ósmej i ani minuty później.

Mam to gdzieś, pomyślała wtedy, wychodząc. Wrócę do domu o godzinie, o której wrócę.

Kiedy nie pojawiła się kwadrans po ósmej, matka zadzwoniła do domu Pam, a usłyszawszy głos jej matki, zagadnęła:

— Dobry wieczór, mówi Patricia Bigge, mama Cynthii. Czy mogłabym z nią rozmawiać?

Na co matka Pam zdołała tylko wydusić:

— Słucham?

No i wyszło na jaw, że Cynthii wcale tam nie było, bo nawet Pam wyszła sama wieczorem.

Wówczas jej ojciec złapał fedorę, bez której nie ruszał się z domu, wskoczył do dodge’a i zaczął jeździć po okolicy, wypatrując jej wszędzie. Podejrzewał, że umówiła się z Vince’em Flemingiem, siedemnastolatkiem z jedenastej klasy, który miał już prawo jazdy i codziennie krążył po mieście rozklekotanym czerwonym mustangiem z roku 1970. Clayton i Patricia Bigge nie byli o nim najlepszego zdania. Uważali go za krnąbrnego chłopaka z kiepskiej rodziny, mającego tendencję ulegania złym wpływom. Pewnego wieczoru Cynthia podsłuchała, jak rozmawiali o ojcu Vince’a, przekonując się nawzajem, że to łobuz i nicpoń, uznała jednak, że powtarzają tylko zasłyszane plotki.

Przez czysty przypadek ojciec zauważył ich samochód na odległym skraju parkingu za budynkiem poczty, w bok od Post Road, niedaleko kina samochodowego. Mustang stał przy samym krawężniku, a ojciec zatrzymał wóz tuż przed jego maską, blokując mu drogę. Cynthia domyśliła się, że to ojciec, jak tylko zobaczyła wysiadającego kierowcę w fedorze.

— Cholera! — syknęła.

I tak mogła mówić o szczęściu, że nie pojawił się dwie minuty wcześniej, kiedy się namiętnie całowali, czy zaraz potem, gdy Vince chwalił się przed nią swoim nowym nożem sprężynowym, w którym wystarczyło tylko nacisnąć guzik i... Jezu! Nie wiadomo skąd pojawiało się błyskawicznie piętnastocentymetrowe ostrze! W dodatku Vince trzymał nóż przed sobą, uśmiechając się chytrze, jakby coś już kombinował. Pozwolił nawet, żeby i ona ze śmiechem zamachnęła się nim kilka razy w powietrzu.

— Ostrożnie — mruknął ostrzegawczo, odbierając jej nóż. — Można tym narobić wiele szkody.

Wtedy właśnie Clayton Bigge podszedł do prawych drzwi auta i otworzył je gwałtownie, aż głośno zaskrzypiały.

— Hej, tylko spokojnie, koleś! — zawołał Vince, błyskawicznie schowawszy nóż, ale w drugim ręku trzymał butelkę piwa, co było tak samo naganne.

— Nie jestem twoim kolesiem! — warknął ojciec, łapiąc Cynthię pod rękę i wyciągając z samochodu. — Boże, ale ty cuchniesz! — rzucił, ciągnąc ją do swojego dodge’a.

Miała wtedy ochotę paść trupem na miejscu.

Nie odezwała się ani jednym słowem i nawet nie spojrzała na niego, gdy rozpoczął tyradę na temat tego, że przysparza coraz większych kłopotów i jeśli w porę nie weźmie się w garść, dokumentnie spieprzy sobie całe życie, a on przecież nie ma bladego pojęcia, co sknocił z jej wychowaniem, skoro tylko chciał jej zapewnić szczęście oraz dostatek, i tak dalej, i tak dalej, przy czym mimo zdenerwowania prowadził tak, jakby zdawał egzamin na prawo jazdy, to znaczy kurczowo trzymał się dozwolonej prędkości i dużo przed czasem włączał kierunkowskaz, aż trudno było w to uwierzyć.

Gdy tylko skręcił na podjazd przed domem, wyskoczyła z auta, nie czekając nawet, aż zatrzyma je na dobre. Energicznym krokiem ruszyła do drzwi, usiłując nie zwracać uwagi na matkę, która stanęła na ganku, chyba bardziej zmartwiona niż wściekła, i zaczęła:

— Cynthia! Gdzieś ty...

Minęła ją bez słowa i pobiegła na piętro do swojej sypialni. Z dołu ojciec zawołał jeszcze:

— Wracaj tu natychmiast! Musimy porozmawiać!

— Po moim trupie! — wrzasnęła, z trzaskiem zamykając drzwi.

Przypomniała sobie to wszystko w drodze do szkoły. Natomiast pozostała część wieczoru majaczyła w jej pamięci jak gdyby za mgłą.

Pamiętała, że przez pewien czas siedziała na brzegu łóżka, próbując opanować zawroty głowy. Była zanadto zmęczona, by odczuwać zakłopotanie. Postanowiła kłamać w żywe oczy, byle tylko przeczekać do rana, od którego dzieliło ich dobre dziesięć godzin.

Mnóstwo mogło się jeszcze w tym czasie wydarzyć.

W pewnym momencie, wybudzona ze snu, odniosła wrażenie, że ktoś stoi przed drzwiami jej pokoju, jakby nie mógł się zdecydować, czy wejść do środka.

Później, po pewnym czasie, odniosła to wrażenie po raz drugi.

Nie mogła sobie jednak przypomnieć, czy wstała z łóżka, żeby zobaczyć, kto jest przed drzwiami. Nie pamiętała nawet, czy w ogóle próbowała się zwlec z łóżka. Nic nie pamiętała.

A teraz była już prawie pod szkołą.

Problem polegał na tym, że miała wyrzuty sumienia. Poprzedniego wieczoru złamała niemal każdą domową regułę, poczynając od kłamstwa dotyczącego wyjścia do Pam. Była to jej najlepsza przyjaciółka, regularnie widywana w domu, spędzająca z nią niemal co drugą sobotnią noc. Matka naprawdę ją lubiła, darzyła nawet zaufaniem. Wciągając Pam w tę intrygę, Cynthia miała nadzieję zyskać choć trochę na czasie, nie przypuszczała bowiem, że Patricia Bigge tak szybko zatelefonuje do domu jej przyjaciółki. Ale ta część planu spaliła na panewce.

Niestety, nie był to koniec jej zbrodni. Przede wszystkim złamała zakaz wyjścia z domu. I została nakryta na parkingu w samochodzie chłopaka. Siedemnastoletniego! W dodatku chłopaka, który podobno rok wcześniej powybijał okna w budynku szkoły i miał na sumieniu kradzież samochodu sąsiada.

Jej rodzice nie byli aż tacy źli. Przynajmniej zazwyczaj. Szczególnie matka. Zresztą ojca też nie mogła nazwać złym, jeśli, naturalnie, był w domu.

Może faktycznie Todd poprosił o podwiezienie do szkoły. Jeżeli rzeczywiście namówił matkę do porannego wyjazdu z domu, to ona spod szkoły zapewne ruszyła na zakupy. Albo siedziała przy kawie w cukierni Howarda Johnsona. Zaglądała tam od czasu do czasu.

Pierwsza lekcja, historia, okazała się dla Cynthii katorgą. A druga, matematyka, była jeszcze gorsza. Na niczym nie mogła się skupić, walcząc z dokuczliwym bólem głowy.

— Jak byś odpowiedziała na to pytanie, Cynthio? — zwrócił się do niej w pewnej chwili nauczyciel.

Nawet nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy.

W czasie przerwy na lunch natknęła się na Pam, która rzuciła gniewnie:

— Jezu, mogłabyś mnie przynajmniej uprzedzić, że mam cię kryć. Nawet na poczekaniu wymyśliłabym dla matki jakąś bajeczkę.

— Przepraszam — odparła Cynthia. — Miałaś awanturę?

— Jak tylko wróciłam.

Wymknęła się ze stołówki i z budki na ulicy zadzwoniła do domu, mając nadzieję, że zdoła jakoś udobruchać matkę, tłumacząc, jak bardzo jest jej przykro. Potem chciała poprosić o zgodę na powrót do domu, zasłaniając się niedyspozycją. Wiedziała, że zatroskana matka się zgodzi. Nie potrafiła długo się na nią wściekać, wiedząc, że córka nie czuje się najlepiej. Zazwyczaj szykowała dla niej smakowitą zupę.

Odwiesiła słuchawkę po piętnastym sygnale, podejrzewając, że nakręciła zły numer. Spróbowała jeszcze raz, ale też bez skutku. Nie znała na pamięć numeru do pracy ojca, zresztą i tak najczęściej był poza miastem i musiałaby czekać, aż się zgłosi ktoś z dyspozytorni, żeby zdobyć numer motelu, w którym wynajął pokój.

Po zajęciach stała jeszcze przed szkołą z grupką przyjaciół, gdy podjechał Vince Fleming swoim mustangiem.

— Przykro mi z powodu tej wpadki wczoraj wieczorem — rzekł. — Jezu, twój stary to niezły numer.

— Zgadza się, niezły — odparła.

— Co było, jak wróciliście do domu? — powiedział to takim tonem, jakby już znał prawdę.

Cynthia wzruszyła ramionami i pokręciła głową, nie mając ochoty rozmawiać na ten temat.

— Co się stało twojemu bratu? — zapytał Vince.

— A co się miało stać?

— Rozchorował się i został w domu?

Okazało się, że Todda nie było tego dnia w szkole. Fleming przyznał otwarcie, że chciał go po cichu wypytać, jak poważne konsekwencje grożą jej po wczorajszej eskapadzie i na jak długo zostanie uziemiona, bo miał nadzieję, że wybiorą się gdzieś razem w piątek albo jeszcze lepiej w sobotę, kiedy to jego przyjaciel Kyle obiecał zorganizować całą skrzynkę piwa, przy której dobrze byłoby posiedzieć na wzgórzu, nawet w samochodzie, i popatrzeć na gwiazdy, co nie?

Cynthia pobiegła do domu. Nie poprosiła nawet Vince’a, żeby ją podwiózł, chociaż przyjechał samochodem. I nie zawiadomiła wychowawczyni, że nie będzie jej na pozostałych lekcjach. Pognała, jakby ją ktoś ścigał, przez całą drogę powtarzając w myślach: Żeby tylko jej samochód stał przed domem, żeby tylko jej samochód tam był.

Ledwie wypadła zza rogu Pumpkin Delight Road i skręciła w Hickory Street, spojrzała na podjazd przed jej rodzinnym dwupiętrowym domem, ale nie było na nim żółtego forda matki. A gdy tylko otworzyła drzwi i złapała oddech, zaczęła nawoływać po imieniu najpierw matkę, potem brata.

Chwilę później zaczęła dygotać ze strachu, nie mogąc nad tym zapanować.

To wszystko nie miało żadnego sensu. Bez względu na to, jak bardzo rozzłościła rodziców wczorajszą eskapadą, nie powinni byli jej tego robić, pod żadnym pozorem. Jak mogli tak po prostu zniknąć? Wyjechać gdzieś, nie zostawiając jakiejkolwiek wiadomości? I jeszcze zabrać ze sobą Todda?

Poczuła się głupio, lecz mimo to zadzwoniła do drzwi mieszkających po sąsiedzku Jamisonów. Wciąż miała nadzieję, że cała ta sprawa da się w prosty sposób wyjaśnić, że o czymś zapomniała, na przykład o wizycie u dentysty albo czymś w tym rodzaju, i lada chwila jej matka skręci z ulicy na podjazd przed domem. Czuła się jak ostatnia idiotka, ale mogła za to winić wyłącznie siebie.

Zaczęła trajkotać jak nakręcona, ledwie pani Jamison otworzyła drzwi. Powiedziała, że gdy się obudziła, nikogo nie było w domu, a w szkole się przekonała, że Todd tego dnia w ogóle nie pojawił się na zajęciach, tymczasem jej matki...

Sąsiadka przerwała jej taktownie i oznajmiła, że matka prawdopodobnie wybrała się na zakupy. Odprowadziła ją do domu, lecz obrzuciła podejrzliwym spojrzeniem leżącą obok drzwi gazetę, wciąż zapakowaną. Razem rozejrzały się po całym piętrze, potem zeszły do garażu i sprawdziły tylne podwórze.

— To rzeczywiście dziwne — oznajmiła w końcu pani Jamison.

Najwyraźniej sama nie wiedziała, co o tym myśleć, gdyż z wyraźnym ociąganiem zadzwoniła na komendę policji w Milford.

Funkcjonariusz, który odpowiedział na wezwanie, też z początku próbował wszystko lekceważyć. Wkrótce jednak pojawili się inni policjanci, a do wieczora wokół jej domu aż zrobiło się od radiowozów. Cynthia słuchała jednym uchem, jak gliniarze dyktują przez radio opisy obu samochodów należących do jej rodziny i kontaktują się z izbą przyjęć szpitala w Milford. Spoglądała na policjantów chodzących od jednego domu do drugiego i rozpytujących sąsiadów.

— Na pewno nie wspominali, że wybierają się gdzieś za miasto? — zapytał po raz kolejny facet, który przedstawił się jako detektyw Findley albo Finlay i który w przeciwieństwie do pozostałych nie nosił policyjnego munduru.

Naprawdę podejrzewał, że mogłaby o czymś takim zapomnieć? Nie wytrzymała i wybuchnęła:

— Ach, tak, już sobie przypominam! Mieli odwiedzić siostrę mojej matki, ciotkę Tess!

— No widzisz? — bąknął detektyw. — Wcale nie wygląda na to, że rodzice w pośpiechu się spakowali, zabrali twojego brata i odjechali w nieznanym kierunku. Przecież zostawili wszystkie swoje ubrania, a torby podróżne leżą na półce w piwnicy.

Zasypywano ją pytaniami. Kiedy po raz ostatni widziała rodziców? O której położyła się spać? Jak się nazywa chłopak, z którym spędziła wieczór? Próbowała odpowiadać spokojnie i po kolei, przyznała nawet, że pokłóciła się wieczorem z rodzicami, choć nie tłumaczyła, że powodem kłótni było jej doświadczenie z nadmiarem alkoholu, przez który rzuciła matce i ojcu w twarz, że nie chce ich więcej widzieć na oczy.

Detektyw wydał jej się dość sympatyczny, gdyż powstrzymał się od pytań, których najbardziej się obawiała. Z jakiego powodu jej rodzice razem ze starszym bratem mieliby zniknąć bez pożegnania? Dokąd mieliby wyjechać? I dlaczego bez niej?

Nagle, w przypływie frustracji, zalewając się łzami, zaczęła przewalać do góry nogami kuchnię, przekładać talerze, zaglądać pod wszystkie sprzęty, a nawet w szpary między szafkami.

— O co chodzi, skarbie? — zapytał miękko detektyw. — Co ty wyrabiasz?

— Gdzie jest ta kartka z wiadomością? — zwróciła się do niego błagalnym tonem. — Gdzieś musi być. Moja mama nie rusza się z domu, nie zostawiwszy wiadomości.

1

Cynthia przystanęła i popatrzyła na dwupiętrowy dom jednorodzinny na rogu Hickory Street. Nie po raz pierwszy od dwudziestu pięciu lat patrzyła na swój rodzinny dom. Nadal mieszkała w Milford. Przyjeżdżała tu w najbardziej niezwykłych chwilach swego życia. Pokazała mi ten dom raz, tuż przed naszym ślubem, i to przez okno samochodu.

— To tutaj — powiedziała, nawet nie zwolniwszy. Rzadko się przed nim zatrzymywała. A jeśli nawet, to nigdy dotąd nie wysiadała z auta. Nigdy nie stawała na chodniku u końca podjazdu i nie obrzucała tego domu takim wzrokiem.

Nie wątpiłem, że minęło mnóstwo czasu od chwili, kiedy po raz ostatni stanęła na jego progu.

Teraz jednak sprawiała wrażenie, jakby ją wmurowało, jak gdyby nie mogła zrobić nawet jednego kroku. Aż zapragnąłem wziąć ją pod rękę i towarzyszyć jej do drzwi. Podjazd miał najwyżej dziesięć metrów długości, ale prowadził ćwierć wieku w przeszłość. Podejrzewałem, że dla Cynthii było to jak patrzenie przez okulary z odwróconymi soczewkami, w których można by chodzić cały dzień i nie dotrzeć do bliskiego celu.

Zostałem jednak na swoim miejscu, to znaczy po drugiej stronie ulicy, wpatrując się w jej przygarbione plecy i krótko przystrzyżone rude włosy. Dostałem wyraźne polecenie.

Tymczasem Cynthia stała, jakby czekała na czyjąś zgodę, by móc podejść bliżej. I doczekała się.

— Wszystko w porządku, pani Archer? Proszę iść dalej. Tylko nie za szybko. Jak gdyby z ociąganiem... No, wie pani, jakbyznalazła się tu pani po raz pierwszy od ukończenia czternastego roku życia.

Cynthia zerknęła przez ramię na kobietę w dżinsach i sandałach, z końskim ogonem przeciągniętym przez otwór w czapeczce baseballowej, która należała do trójki współproducentów.

— Bo to jest pierwszy raz — bąknęła nieśmiało.

— Tak, jasne, tylko proszę nie patrzeć na mnie — odparła tamta ze złością. — Nich pani patrzy na dom i idzie powoli podjazdem, jakby wspominała pani tamten dzień sprzed dwudziestu pięciu lat, kiedy to się wydarzyło. Dobra?

Cynthia zerknęła na mnie i skrzywiła się, na co odpowiedziałem jej przez całą szerokość ulicy skąpym uśmieszkiem mającym oznaczać pytanie: „I co ty na to?”.

Zgodnie z poleceniem ruszyła podjazdem, bardzo wolno. Zaciekawiło mnie, czy gdyby kamera nie była włączona, też by szła tak wolno, z takim samym wahaniem czy wręcz lękiem. Niewykluczone. Teraz jednak jej zachowanie wydało mi się sztuczne, wymuszone.

Ale kiedy weszła na ganek i wyciągnęła rękę do klamki, dostrzegłem wyraźne drżenie palców. I to było autentyczne. Co oznaczało zapewne, że kamera tego nie wychwyci.

Zacisnęła rękę na gałce, obróciła ją i już miała otworzyć drzwi, kiedy dziewczyna z końskim ogonem zawołała:

— W porządku! Doskonale! Proszę zaczekać! — Po czym zwróciła się do kamerzysty: — Dobra, wnoście graty do środka. Nakręcimy stamtąd, jak wchodzi.

— To ma być jakiś pieprzony żart?! — zagadnąłem na tyle głośno, żeby słyszała to cała kilkunastoosobowa ekipa, w tym także Paula Malloy, ta z zębami o lustrzanym połysku, ubrana w garsonkę od Donny Karan, występująca przed kamerą jako prowadząca i narratorka zza planu.

I to ona podeszła do mnie.

— Panie Archer — zaczęła miękko, oburącz chwytając mnie delikatnie za ramiona, a właściwie trochę niżej, co znałem już jako jej znak firmowy. — Wszystko w porządku?

— Jak możecie traktować ją w ten sposób? — zapytałem. — Moja żona z trudem znalazła w sobie odwagę, żeby zbliżyć się do tego domu po raz pierwszy od zniknięcia bez śladu całej jej rodziny, a wy tak po prostu robicie sobie cięcie?

— Terry... — syknęła, jakby ten przejaw zażyłości był dla niej obrazą. — Bo mogę ci mówić po imieniu, prawda?

Nie odpowiedziałem.

— A więc, Terry, jest mi przykro, że musimy umieścić kamerę w innym miejscu, żeby uchwycić wyraz twarzy Cynthii, kiedy wejdzie do środka po tak długiej przerwie, ale chcemy, by wypadło to naturalnie. Nie chodzi nam o udawaną reakcję. Wydawało mi się, że obojgu nam tak samo na tym zależy.

To mi się spodobało. To, że reporterka telewizyjnych wiadomości i gwiazda programu rozrywkowego Deadline, która w przerwach między przypominaniem niezwykłych i niewyjaśnionych zagadek sprzed lat uganiała się za modelkami i gwiazdkami lokalnych scen muzycznych zatrzymanymi podczas prowadzenia po pijanemu albo ukaranymi mandatem za jazdę z małym dzieckiem niezapiętym w specjalnym foteliku, teraz odwoływała się do mojego poczucia autentyczności.

— Pewnie — mruknąłem zniechęcony, przypomniawszy sobie o przyświecającym mi nadrzędnym celu, a mianowicie nadziei, że po tylu latach wystąpienie w reportażu telewizyjnym może się przyczynić do wyjaśnienia nękającej Cynthię tajemnicy. — Oczywiście.

Paula oślepiła mnie błyskiem idealnie równiutkich zębów i energicznym krokiem wróciła na tamtą stronę ulicy, głośno stukając obcasami o płyty chodnikowe.

Usiłowałem za wszelką cenę trzymać się na uboczu od chwili, kiedy przyjechaliśmy tu z Cynthią. W szkole załatwiłem sobie dzień wolny. Dyrektor i długoletni przyjaciel Rolly Carruthers doskonale wiedział, jak ważny jest dla Cynthii udział w tym programie, dlatego znalazł zastępstwo na prowadzone przeze mnie zajęcia z angielskiego i twórczego pisarstwa. Moja żona też dostała dzień wolny od Pameli, właścicielki sklepu z odzieżą, w którym pracowała. Po drodze podrzuciliśmy do szkoły Grace, naszą ośmioletnią córkę. Ona również była zaintrygowana przygotowaniami ekipy filmowej do kręcenia reportażu, lecz jej zaproszenie na plan zdjęciowy w żadnej mierze nie mieściło się w zakresie osobistej tragedii matki.

Ludzie mieszkający obecnie w tym domu — małżeństwo emerytów, którzy mniej więcej przed dziesięcioma laty przenieśli się tu z Hartford, aby być bliżej przystani w Milford, skąd wyruszali na ulubione wyprawy jachtem — dostali od producentów reportażu gażę za zgodę na wykorzystanie ich domu. Następnie technicy przystąpili do usuwania ich rzeczy osobistych, głównie zdejmowania ze ścian oprawionych fotografii, żeby choć trochę upodobnić wnętrza do stanu, w jakim były, gdy mieszkała tu Cynthia.

Zanim obecni właściciele popłynęli w kolejny rejs, na trawniku przed frontonem powiedzieli kilka słów do kamery.

On:

— Trudno sobie wyobrazić, co mogło się stać przed laty w tym domu. Aż nachodzą mnie obawy, że cała rodzina leży poćwiartowana gdzieś w ziemi, pod podłogą piwnicy, czy coś w tym rodzaju.

Ona:

— Czasami słyszy się różne odgłosy, tak jak gdyby duchy wciąż się przechadzały po tym domu. Na przykład siedzę przy kuchennym stole, a tu nagle czuję dreszcz na plecach, jakby gospodyni... czy też jej mąż albo syn... jakby któreś z nich przeszło obok mnie.

On:

— O niczym nie wiedzieliśmy, kupując ten dom, nie mieliśmy pojęcia, co się tu stało. Ktoś go nabył od dziewczyny, potem odsprzedał, aż w końcu my go kupiliśmy od obcych ludzi. Ale jak tylko się dowiedziałem, co tu zaszło, przeczytałem wszystko o tej sprawie w miejskiej bibliotece w Milford. Dlatego nie mogę się uwolnić od pytania, jakim cudem ona przeżyła. No, jakim? Dla mnie to bardzo dziwne, nie sądzicie?

Cynthia, która przysłuchiwała się temu zza rogu jednego z wozów ekipy telewizyjnej, nie wytrzymała i krzyknęła:

— Wypraszam sobie! Co to niby ma znaczyć?!

Jeden z techników odwrócił się na pięcie i próbował ją uciszyć, ale Cynthia potraktowała go jak należy.

— Nie będę cicho, do cholery! — krzyknęła jeszcze głośniej, po czym zwróciła się do emeryta: — Co pan sugeruje?!

Facet wybałuszył oczy ze zdumienia. Najwyraźniej nie miał pojęcia, że osoba, o której mówi, jest w pobliżu. Producentka z końskim ogonem złapała Cynthię pod ramię i próbowała ją delikatnie, lecz stanowczo odciągnąć z powrotem za samochód.

— Co to za parszywe bzdury?! — ciągnęła Cynthia. — Co on próbuje zasugerować?! Że miałam coś wspólnego ze zniknięciem całej mojej rodziny? Przez tyle lat walczyłam z podobnymi...

— Proszę się nim nie przejmować — przerwała jej producentka.

— Przecież tłumaczyła pani, że ten reportaż ma mi pomóc, ma służyć ustaleniu, co się stało z moją rodziną. Tylko dlatego zgodziłam się wystąpić w nagraniu. A tymczasem co wy robicie? Czemu nagrywacie te bzdury? Co ludzie pomyślą, gdy usłyszą w telewizji takie kretyńskie gadki?

— Proszę się tym nie przejmować — zapewniła ją tamta. — Wytniemy tego rodzaju wypowiedzi.

Cynthia i tak żyła w strachu przed tą konfrontacją, jeszcze zanim powstała choćby minuta nagrania, toteż potrzeba było licznych zapewnień i namów, a przede wszystkim obietnic, że gdy reportaż ukaże się w telewizji, na pewno odezwie się ktoś, kto coś widział. Podobno działo się tak za każdym razem. Podobno dzięki takim reportażom udało się wielokrotnie wyręczyć policję w rozwikłaniu starych spraw.

Kiedy wreszcie dala się przekonać, że intencje ekipy telewizyjnej są godne najwyższego szacunku i że obecnych gospodarzy nie będzie w domu podczas nagrania, wyraziła zgodę na udział w reportażu.

Poszedłem za dwoma kamerzystami do domu. Starałem się schodzić im z drogi, gdy ustawiali aparaturę tak, żeby z różnych stron uchwycić wyraz twarzy mojej żony w chwili powrotu do przeszłości. I tak byłem przekonany, że gdy reportaż pojawi się na antenie, ten fragment będzie mocno przetworzony, na przykład ukaże się jako ziarnisty obraz czarno-biały, żeby za pomocą całej gamy współczesnych sztuczek wydobyć coś, co producenci filmowi sprzed lat uznaliby za wystarczająco dramatyczne w swojej wymowie.

Później zaciągnęli Cynthię na piętro, do jej dawnej sypialni. Rozejrzała się po niej z obojętną miną. Bardzo im zależało, by uchwycić jej wejście do pokoju, toteż trzeba było powtórzyć ujęcie, bo operator czekający za zamkniętymi drzwiami spóźnił się z uruchomieniem kamery. Za drugim razem towarzyszyła jej jeszcze druga kamera, przenośna, rejestrująca wejście do pokoju sponad jej ramienia. Wtedy pomyślałem, że te ujęcia przerobią pewnie tak, żeby dodać scenie tajemniczości i takiej atmosfery, jakby lada moment zza drzwi miał wyskoczyć Jason w drucianej masce hokejowego bramkarza.

Paula Malloy, która zaczynała karierę od zapowiadania pogody, pojawiła się na górze z odświeżonym makijażem i utapirowanymi na nowo blond włosami. Ona i Cynthia zostały wyposażone w mikroporty z nadajnikami przyczepianymi do garderoby gdzieś na plecach, z kabelkami ukrytymi pod bluzkami, wychodzącymi spod kołnierza na karku pod włosami. Wreszcie Paula lekko trąciła Cynthię ramieniem, niczym stara dobra kumpelka, która ma ochotę powspominać stare wpadki z dawnych dobrych czasów.

Kiedy zeszły do kuchni, przed kamerami Paula zapytała:

— Co wtedy myślałaś? W całym domu panowała grobowa cisza, jeśli dobrze pamiętam. Twojego brata nie było w sypialni, dlatego zeszłaś na dół, do kuchni, ale tu nie znalazłaś najmniejszych śladów życia.

— Nie miałam jeszcze pojęcia, że coś się stało — wyznała półgłosem Cynthia. — Myślałam, że wszyscy musieli wcześniej wyjść z domu, że mój tata znowu wyjechał w delegację, a mama przy okazji odwiozła brata do szkoły, bo miała coś załatwić na mieście. Sądziłam, że wszyscy są na mnie źli za niewłaściwe zachowanie poprzedniego wieczoru.

— Czy jako nastolatka sprawiałaś dużo problemów rodzicom? — zaciekawiła się Paula.

— No cóż, miewałam... gorsze i lepsze chwile. Poprzedniego wieczoru byłam poza domem z chłopakiem, którego moi rodzice nie akceptowali, no i razem trochę wypiliśmy. Ale poza tym nie byłam taka, jak inne dzieciaki, to znaczy... bardzo kochałam rodziców i uważam... — głos zaczynał jej się łamać — ...że oni także mnie kochali.

— Zapoznaliśmy się z policyjnymi raportami z tamtego okresu, jak również z twoimi zeznaniami, i wynika z nich, że miałaś sprzeczkę z rodzicami.

— Owszem — przyznała Cynthia. — Poszło o to, że nie wróciłam do domu na czas i ich okłamałam. Rzeczywiście powiedziałam im wtedy parę przykrych rzeczy.

— Na przykład?

— Och... — zawiesiła na chwilę głos — ...no, wiecie... Dzieci dość często robią rodzicom bardzo przykre uwagi, które nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością.

— Jak ci się zdaje, gdzie oni teraz są, dwadzieścia pięć lat po tamtych zdarzeniach?

Cynthia ze smutkiem pokręciła głową.

— Ciągle zadaję sobie to pytanie. Nie ma dnia, żebym nie łamała sobie nad tym głowy.

— Gdybyś mogła im coś powiedzieć, właśnie w tej chwili, za pośrednictwem programu Deadline, oczywiście przy założeniu, że wciąż żyją, co by to było?

Cynthia, całkiem skonsternowana, odwróciła głowę i w desperacji wyjrzała przez kuchenne okno.

— Patrz w obiektyw kamery — upomniała ją Paula Malloy, kładąc rękę na jej ramieniu. Stałem zdecydowanie za daleko na to, żeby właśnie w takiej chwili wkroczyć na plan i pokazać widzom, jak wygląda Paula bez swojej sztucznej twarzy, którą zawdzięczała wyłącznie charakteryzacji. — Spróbuj zapytać ich o to, o co przez te wszystkie minione lata chciałaś zapytać.

Cynthia obróciła błyszczące oczy do kamery i zrobiła to, o co ją proszono, choć na początku jej pytanie zabrzmiało aż nazbyt lakonicznie:

— Dlaczego?

Paula odliczyła w pamięci sekundy dramatycznej pauzy, po czym rzuciła:

— Co dlaczego, Cynthio?

— Dlaczego... — powtórzyła moja żona głównie po to, by wziąć się w garść — ...musieliście ode mnie uciec? Jeśli tylko jest to możliwe... jeśli nadal żyjecie, dlaczego nie skontaktujecie się ze mną? Dlaczego nie zostawiliście... chociażby krótkiej wiadomości? Dlaczego nie stać was było na to, żeby się przynajmniej pożegnać?

Wyczuwałem napięcie łączące całą ekipę, od operatorów po producentów reportażu. Nikt z nich nie odważył się nawet westchnąć. Dobrze jednak wiedziałem, co sobie myślą. Po prostu musiał im z tego wyjść szokujący reportaż. Nienawidziłem ich za zgłębianie tragicznej tajemnicy Cynthii, za ustawiczne odwoływanie się do wymogów programowych, ale w końcu to była ich profesja. Ostatecznie chodziło jedynie o przyciągnięcie uwagi widza, o rozrywkę. Nie odzywałem się, przekonany, że Cynthia doskonale to rozumie, zdaje sobie sprawę, że bezczelnie wykorzystują swoją przewagę, bo ona dla nich jest tylko bohaterką jeszcze jednej półgodzinnej audycji, sposobem na zapełnienie grafiku pracy na antenie. Ale była gotowa poświęcić się temu reportażowi bez reszty, jeśli rzeczywiście któryś z widzów pomógłby jej w rozwikłaniu tajemnicy sprzed lat.

Na potrzeby reportażu ściągnęła ze strychu dwa pudełka po butach, wypełnione pamiątkami z dzieciństwa. Były tam wycinki z gazet, wyblakłe zdjęcia z polaroida, fotografie klasowe, świadectwa szkolne, krótko mówiąc, wszystkie drobiazgi, jakie zdołała zabrać ze sobą z rodzinnego domu, nim została oddana pod opiekę ciotki, siostry matki, niejakiej Tess Berman, i zamieszkała u niej.

Kazali Cynthii usiąść przy kuchennym stole i wyciągać z tych pudełek kolejne rzeczy, rozkładać je na blacie jak elementy łamigłówki, szukać wśród nich tych, które ułatwiłyby rozeznanie się w całości obrazu, by od nich posuwać się ze wszystkich stron ku jego środkowi.

Tyle że w pudełkach Cynthii nie było ani jednego takiego kawałka. Nie było od czego zacząć pracy nad układanką. Wyglądało to tak, jakby zamiast tysiąca elementów jednego puzzla udało jej się zgromadzić po jednym kawałku z tysiąca puzzli.

— To my — odezwała się, spoglądając na fotkę z polaroida — na kempingu w Vermoncie.

Zbliżenie kamery musiało wychwycić rozczochranego Todda oraz Cynthię stojących po obu bokach matki na tle rozstawionego namiotu. Moja żona wyglądała na pięciolatkę, Todd mógł zatem mieć siedem lat, przy czym oboje byli umorusani ziemią, a ich matka w kraciastej, czerwono-białej chustce na głowie patrzyła w obiektyw z dumnie zadartą brodą.

— Nie mam żadnych zdjęć ojca — dodała ze smutkiem w głosie. — To on zawsze nas fotografował, dlatego muszę polegać tylko na swoich wspomnieniach, chcąc go opisać. Niemniej wciąż mam go przed oczyma, wysokiego i postawnego, zawsze w kapeluszu na głowie, w swojej ulubionej fedorze, z drobnym wąsikiem na górnej wardze. Był naprawdę przystojny. Todd odziedziczył po nim urodę.

Sięgnęła po pożółkłą kartkę z gazety.

— A tu mam wycinek — ciągnęła, ostrożnie rozkładając kruchy papier. — Znalazłam go wśród kilku szpargałów w prawie całkiem pustej szufladzie biurka ojca.

Operator nakierował obiektyw kamery na niewyraźne, ziarniste czarno-białe zdjęcie szkolnej drużyny baseballowej. Było na niej kilkunastu chłopców, niektórzy się uśmiechali, inni robili głupie miny.

— Widocznie tata je zostawił, bo jest na nim Todd, jeszcze mały i niewyrośnięty, ale jego imię i nazwisko znalazło się w podpisie. Był z tego strasznie dumny. Oczywiście mówię o ojcu. Co rusz nam o tym opowiadał. Przy okazji lubił żartować, że jesteśmy najlepszą rodziną, jaką do tej pory miał.

Do reportażu zaplanowano też włączyć wywiad z dyrektorem mojej szkoły Rollym Carruthersem.

— To wielka zagadka — powiedział. — Znałem Claytona Bigge’a. Kilka razy wybraliśmy się wspólnie na ryby. To był zacny człowiek. Nie potrafię sobie wyobrazić, co się z nim stało. Może mamy do czynienia z wypadkiem podobnym do rodziny Mansona? No, wiecie, z zabójcami podróżującymi po kraju, którym na drodze stanęła rodzina Cynthii tylko dlatego, że znalazła się w niewłaściwej chwili i niewłaściwym miejscu.

Nagrano także rozmowę z ciotką Tess.

— Straciłam siostrę, szwagra i siostrzeńca — wyznała. — Ale Cynthia straciła znacznie, znacznie więcej. Na szczęście zdołała się z tego otrząsnąć i wyrosła ze wspaniałej dziewczyny na wspaniałą żonę i matkę.

Jeśli producentka reportażu zamierzała dotrzymać słowa i wyciąć złośliwy komentarz emeryta mieszkającego obecnie w domu Cynthii, rzucającego na nią cień podejrzenia, że miała coś wspólnego ze zniknięciem całej swojej rodziny, mogła w to miejsce wstawić parę życzliwych uwag tychże rozmówców.

Kiedy parę tygodni później reportaż ukazał się na antenie, Cynthia przyjęła go w osłupieniu, gdyż na początku pokazano detektywa, który przesłuchiwał ją w rodzinnym domu zaraz po tym, jak sąsiadka, pani Jamison, wezwała policję. Był już na emeryturze i mieszkał w Arizonie, a napis na dole ekranu: „emerytowany śledczy Bartholomew Finlay”, nie pozostawiał żadnych wątpliwości. To on prowadził dochodzenie, dopóki nie zamknął go po roku, nie mając nawet cienia poszlak. Producenci reportażu wysłali pod wskazany adres ekipę z zaprzyjaźnionej stacji telewizyjnej z Phoenix, która zarejestrowała wypowiedź byłego policjanta na tle błyszczącej w słońcu aluminiowej przyczepy mieszkalnej.

— Od początku tego dochodzenia dręczyło mnie pytanie, dlaczego ocalała właśnie ta dziewczyna. Bo zakładałem, rzecz jasna, że reszta rodziny zginęła. Jakoś nigdy nie mogłem się pogodzić z teorią, że wszyscy nagle potajemnie wyjechali, zostawiając ją samą w domu. Przyjąłbym w ciemno, że rodzina wyrzuca z domu sprawiającą problemy nastolatkę, bo takie rzeczy zdarzają się nagminnie. Ale żeby wszyscy zniknęli bez śladu, by nie mieć więcej do czynienia z kłopotliwym dzieckiem? Dla mnie nie miało to żadnego sensu. A to oznaczało, że w grę wchodzi jakaś brudna rozgrywka. Stąd ciągle wracałem do pierwotnego pytania: dlaczego tylko ona ocalała? Przy takim założeniu nie ma zbyt wielu możliwości.

— Co pan chce przez to powiedzieć? — zapytała Paula Malloy zza kamery, z której pola widzenia Finlay nie zniknął nawet na chwilę. Dopiero po pewnym czasie zrozumiałem, że pytanie reporterki musiało zostać dodane z taśmy, gdyż jej nie wysłano do Arizony na rozmowę z detektywem.

— Proszę się domyślić — odparł gliniarz.

— Na jakiej podstawie mielibyśmy się czegoś domyślać? — zapytała Malloy.

— Nie mam nic więcej do powiedzenia.

Cynthia, gdy tylko to usłyszała, omal nie wpadła w szał.

— Jezu! Znowu to samo?! — krzyknęła w stronę telewizora. — Ten sukinsyn sugeruje, że miałam coś wspólnego z tą sprawą! Od lat już nie słyszałam tego rodzaju opinii! Przecież ta cholerna Paula Malloy obiecywała, że wytną tego rodzaju wypowiedzi!

Szybko udało mi się ją uspokoić, bo następny segment reportażu był dla niej pozytywny. Później ona sama pojawiła się na ekranie, kiedy chodząc po domu, opowiadała Pauli ze szczegółami, co ją spotkało tamtego dnia. Wypadła absolutnie naturalnie i przekonująco.

— Jeśli ogląda to ktoś, kto coś wie w tej sprawie — zapewniłem ją — nie powinien zwracać uwagi na idiotyczne podejrzenia jakiegoś emerytowanego gliniarza. Prawdę mówiąc, jego insynuacje może tym bardziej zachęcą do ujawnienia się kogoś, kto ma coś do powiedzenia.

Reportaż wyjątkowo szybko dobiegi końca i ustąpił miejsca nadawanej na żywo transmisji z jakiegoś debilnego reality show, w którym garstka niezbyt znanych gwiazd estrady rywalizowała w tyciu, to znaczy zgromadzona w jednym miejscu i pod jednym dachem ścigała się w tym, kto szybciej i bardziej utyje, żeby zdobyć kontrakt ufundowany przez wytwórnię płytową. Cynthia z niecierpliwością czekała na telefon do zakończenia tego programu, mając nadzieję, że jeśli ktokolwiek coś wie w jej sprawie, natychmiast zadzwoni do studia pod podany numer. Producenci obiecywali, że nim słońce wzejdzie następnego dnia, zagadka zniknięcia jej rodziny zostanie wyjaśniona, a ona w końcu dowie się prawdy.

Nikt jednak nie zadzwonił, nie licząc jakiejś kobiety utrzymującej, że jej najbliżsi także zostali porwani przez kosmitów, oraz faceta, który obszernie tłumaczył, że rodzice Cynthii musieli zniknąć w jakiejś dziurze czasoprzestrzeni, więc zapewne albo musieli uciekać przed krwiożerczymi dinozaurami, albo skończyli z wypranymi mózgami w świecie podobnym do przedstawionego w Matriksie.

Nikt nie zadzwonił z informacją dającą choćby najmniejszy punkt zaczepienia.

Najwyraźniej wśród widzów reportażu nie było nikogo, kto by cokolwiek wiedział o tej sprawie. A jeśli nawet ktoś taki był, to nie zamierzał mówić.

Przez pierwszy tydzień Cynthia dzwoniła do redakcji Deadline codziennie. Odpowiadano jej uprzejmie, że nie ma żadnego odzewu telewidzów, ale powinna pozostać w kontakcie. Przez drugi tydzień dzwoniła już co drugi dzień, ale producenci reportażu zbywali ją ogólnikami, tłumacząc, że nie ma po co do nich dzwonić, bo jeśli ktoś się odezwie, oni natychmiast się z nią skontaktują.

Ale nikt się nie odezwał i tajemnicza historia Cynthii szybko poszła w zapomnienie.

2

Grace popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem, ale wycedziła z pełną powagą:

— Tato! Mam... już... osiem... lat!

Nie miałem pojęcia, gdzie się nauczyła owej techniki rozkładu zdań na poszczególne akcentowane wyrazy w celu nasilenia efektu dramatycznego. Ale chyba nawet nie musiałem o to pytać. W naszym domu wisiało w powietrzu wystarczająco wiele podobnych elementów, by stworzyć dowolny dramat.

— Zgadza się — odparłem własnej córce. — Jestem tego aż nazbyt świadomy.

Zwróciłem uwagę, że jej nietknięte czekoladowe płatki śniadaniowe rozmiękły w obrzydliwą brunatną papkę kontrastującą z również nietkniętym sokiem pomarańczowym w kubeczku.

— Dzieciaki się ze mnie śmieją — dodała.

W zamyśleniu pociągnąłem łyk kawy. Ledwie nalałem jej z zaparzaczki, a już była niemal zimna. Nic dziwnego, skoro zaparzaczka stała na lodówce. Szybko postanowiłem zastąpić ją kubeczkiem wrzątku z baru „Dunkin Donuts” w drodze do szkoły.

— Kto się z ciebie śmieje? — zapytałem.

— Wszyscy — wyjaśniła Grace.

— Aha, wszyscy — powtórzyłem. — A jak to robią, konkretnie? Organizują specjalne szkolne akademie? Piszą petycje do dyrektora, żeby w przemówieniu kazał uczniom się z ciebie natrząsać?

— Teraz to ty się ze mnie wyśmiewasz!

Pod tym względem miała rację.

— Przepraszam. Próbuję tylko ustalić, jak szeroki zasięg ma zgłoszony przez ciebie problem. Podejrzewam bowiem, że naprawdę nie chodzi o wszystkich, że tylko ty to odbierasz, jakby wszyscy się z ciebie nabijali, a tak naprawdę chodzi jedynie o garstkę, chociaż domyślam się, że ich zachowanie może być bardzo denerwujące.

— Jest denerwujące!

— To twoi przyjaciele?

— Tak. Mówią, że mama traktuje mnie jak dzidziusia.

— Twoja mama jest tylko nadzwyczaj troskliwa — odparłem. — Ponieważ bardzo cię kocha.

— Tak, wiem, ale ja mam już osiem lat!

— Twoja mama dba tylko o to, żebyś bezpiecznie docierała do szkoły, nic poza tym.

Grace westchnęła głośno i spuściła głowę w wyrazie rezygnacji, aż pasemka ciemnoblond włosów zasłoniły przed moim wzrokiem jej piwne oczy. W zamyśleniu pogrzebała łyżką wśród rozmiękłych płatków pływających w mleku.

— Ale przecież nie musi mnie odprowadzać. Tylko do przedszkola mamy odprowadzają dzieci, trzymając je za rękę.

Przerabialiśmy to już wcześniej i próbowałem przekonać Cynthię, wytłumaczyć jej tak delikatnie, jak to tylko możliwe, że Grace, która rozpoczęła naukę w czwartej klasie, naprawdę powinna już sama chodzić do szkoły. Ostatecznie i tak nigdy nie byłaby sama, skoro mnóstwo jej rówieśników chodziłoby razem z nią.

— Może ty byś zaczął mnie odprowadzać? — zasugerowała Grace z szelmowskim błyskiem w oku.

Przy tych rzadkich okazjach, kiedy zdarzało mi się ją odprowadzać, zostawałem dobre kilkadziesiąt metrów z tyłu, by ewentualni znajomi byli przekonani, że jestem na zwykłym spacerze i wcale nie troszczę się o córkę, nie dbam o to, żeby dotarła bezpiecznie do szkoły. I ani razu żadne z nas nie napomknęło o tym Cynthii. Moja żona przyjmowała za pewnik, że odprowadzałem Grace, trzymając ją za rękę, aż pod same drzwi szkoły Fairmont Public, a potem jeszcze czekałem na chodniku, dopóki nie zniknie mi z oczu w drzwiach do szatni.

— Nie mogę — odparłem. — Muszę być w swojej szkole o ósmej. Gdybym cię odprowadzał tak, żeby zdążyć na czas, musiałabyś czekać w szatni na rozpoczęcie zajęć co najmniej godzinę. Mama zaczyna pracę dopiero o dziesiątej, dlatego jej łatwiej odprowadzić cię o właściwej porze. Nadal będę mógł cię odprowadzać tylko od czasu do czasu, gdy ominą mnie zajęcia z pierwszą klasą i nie będę musiał pełnić żadnego dyżuru.

Szczerze mówiąc, Cynthia tak ustawiała sobie godziny pracy w sklepie Pameli, żeby zawsze być na pierwszej zmianie, a więc móc dopilnować, by Grace bezpiecznie wracała ze szkoły do domu. Co prawda praca w sklepie odzieżowym, do tego należącym do jej najlepszej przyjaciółki z liceum, nigdy nie była szczytem marzeń mojej żony, ale pozwalała jej dowolnie manipulować częścią wykonywanego etatu, dzięki czemu zawsze mogła być w domu, gdy mała wracała ze szkoły. Z powodu stanowczych sprzeciwów Grace Cynthia nigdy nie czekała na nią przed drzwiami szkoły, tylko na ulicy, tuż za bramą. Znalazła sobie takie miejsce, skąd mogła błyskawicznie dostrzec w tłumie wychodzących uczesaną w kucyki córkę, i próbowała nawet przekonać Grace, że jeśli wybiegnie przed bramę z pierwszą falą, będzie mogła ją niepostrzeżenie wpuścić do samochodu, mimo to mała wciąż się skarżyła na zbytnią troskliwość matki.

Prawdziwy problem powstałby dopiero wtedy, gdy któryś z nauczycieli poprosiłby klasę o pozostanie w ławkach po dzwonku. Nieważne, czy chodziłoby o zbiorową karę, czy jakieś niezbędne wyjaśnienia co do pracy domowej, ale Grace bez wątpienia wpadłaby w panikę, i to wcale nie z powodu tego, że matka będzie się o nią martwiła, lecz z obawy, że Cynthia przerażona jej opóźniającym się wyjściem wpadnie jak burza do szkoły i przystąpi do energicznych poszukiwań.

— Do tego mój teleskop się zepsuł — oznajmiła Grace.

— Co się stało?

— Połamały się te patyki, które trzymały rurę teleskopu na podstawce. Jakoś je naprawiłam, ale pewnie znów popękają.

— Przyjrzę się im.

— Muszę stale śledzić zabójcze asteroidy — dodała. — A nie będę mogła tego robić przez zepsuty teleskop.

— Rozumiem. Obiecałem, że się nim zainteresuję.

— Czy wiesz, że gdyby jakaś asteroida spadła na Ziemię, efekt byłby taki, jakby wybuchło milion bomb atomowych?

— Nie sądzę, żeby było ich aż tyle w arsenałach — odparłem. — Domyślam się jednak, że chciałaś mi unaocznić, jak straszliwy byłby to kataklizm.

— Kiedy w sennych koszmarach mam wizje upadku asteroidy na Ziemię, mogę się od niej łatwo uwolnić, jeśli przed pójściem do łóżka sprawdzę przez teleskop, że żadna z nich nie nadlatuje.

Pokiwałem głową. Problem polegał na tym, że nie kupiliśmy jej teleskopu z prawdziwego zdarzenia, wręcz przeciwnie, jeden z tańszych, bardziej zabawkę niż porządny przyrząd. Nie chodziło nawet o to, że nie warto wydawać dużych pieniędzy na coś, co dziecku może się bardzo szybko znudzić. Po prostu nie mieliśmy aż tyle pieniędzy, by je wydawać na tego typu rzeczy.

— A co z mamą? — zapytała Grace.

— Nie rozumiem.

— Normalnie pójdzie ze mną do szkoły?

— Porozmawiam z nią.

— Czyli z kim? — zaciekawiła się Cynthia, wchodząc do kuchni.

Tego ranka wyglądała wspaniale. Wręcz oszałamiająco. Była naprawdę piękną kobietą i nigdy nie miałem dość patrzenia w jej zielone oczy, przyglądania się gładkiej cerze czy płomiennorudym włosom. Była dla mnie tak samo pociągająca jak wtedy, gdy się poznaliśmy, tyle że bez młodzieńczego dramatyzmu. Mnóstwo osób uważało, że musi szczególnie dbać o sylwetkę, ale według mnie to ciągła obawa chroniła ją przed tyciem. Spalała nadmiar kalorii przez nieustanne zaniepokojenie. Nie uprawiała joggingu, nie ćwiczyła w siłowni. Szczerze mówiąc, nawet nie byłoby nas stać na wszystkie opłaty związane ze stałym członkostwem w klubie prowadzącym siłownię.

Jak już wspomniałem, uczę angielskiego w szkole średniej, a Cynthia pracuje w sklepie odzieżowym, chociaż skończyła studia socjologiczne i przez jakiś czas pracowała w pomocy społecznej. Tak czy inaczej, nie opływamy w dostatki. Mamy własny dom, wystarczająco duży dla naszej trójki, położony w osiedlu domków rodzinnych niedaleko okolicy, w której wychowywała się Cynthia. Z pozoru można by sądzić, że powinna trzymać się z dala od rodzinnego domu, ale, moim zdaniem, zależało jej na tym, żeby osiedlić się w sąsiedztwie, na wypadek, gdyby ktoś jednak wrócił i chciał odnowić zerwany kontakt.

Oba nasze samochody mają po dziesięć lat, wczasy wykupujemy w najtańszych firmach. Co roku wyjeżdżamy na tydzień do domku letniskowego mojego wuja niedaleko Montpelier, a trzy lata temu, gdy Grace skończyła pięć lat, wybraliśmy się do Walt Disney World i nocowaliśmy w tanim motelu w Orlando, gdzie o drugiej w nocy świetnie było słychać przez ścianę, jak facet w sąsiednim pokoju prosi dziewczynę, żeby uważała, bo ma ostre zęby.

Jednakże, jak sądzę, powodzi nam się nieźle i mniej więcej jesteśmy szczęśliwą rodziną. Przynajmniej przez większość dni.

Za to nocami, przynajmniej niekiedy, bywa ciężko.

— Z nauczycielką Grace — odparłem.

— O czym chcesz rozmawiać z jej nauczycielką? — zapytała Cynthia.

— Mówiłem tylko, że podczas następnego dnia otwartego pójdę do szkoły i porozmawiam z panią Enders — powiedziałem z naciskiem. — Ostatnio ty byłaś na wywiadówce, bo równocześnie był dzień otwarty w mojej szkole. Ciągle coś nam staje na przeszkodzie.

— Przecież ona jest bardzo miła — wyjaśniła moja żona. — Moim zdaniem, o wiele sympatyczniejsza od tej nauczycielki sprzed roku. Jak ona się nazywała?... Aha, pani Phelps. Uważam, że była zbyt surowa.

— Nie znosiłam jej — wtrąciła Grace. — Kazała nam stać przez całą lekcję na jednej nodze, jak ktoś się źle zachowywał.

— Muszę iść — mruknąłem, dopijając ostatni łyk wystygłej

kawy. — Cyn, podejrzewam, że musimy sobie sprawić nową zaparzaczkę.

— Rozejrzę się — obiecała Cynthia.

Nie zdążyłem jeszcze wstać od stołu, gdy Grace obrzuciła mnie desperackim spojrzeniem. Dobrze wiedziałem, co oznacza ten wzrok: „Porozmawiaj z nią. Błagam, spróbuj ją przekonać”.

— Terry, nie pamiętasz, gdzie jest zapasowy klucz? — zapytała żona.

— Hmm — mruknąłem.

Ruchem głowy wskazała pusty haczyk na ścianie za drzwiami kuchennymi wychodzącymi na maleńkie tylne podwórko.

— Nie ma go? — zdziwiłem się, gdyż był to klucz, po który sięgaliśmy, wychodząc na krótkie spacery, by nie zabierać całego pęku łącznie z kluczami do pracy i pilotami od samochodów. — Nie mam pojęcia, gdzie jest. Grace, nie brałaś go? — Grace nie nosiła jeszcze własnego klucza, zresztą nie potrzebowała, skoro Cynthia zawsze ją odprowadzała i odbierała ze szkoły.

Mała pokręciła głową, wciąż patrząc na mnie błagalnym wzrokiem.

Wzruszyłem ramionami.

— Może sam go wziąłem. Niewykluczone, że zostawiłem na stoliku w sypialni. — Przystanąłem tuż obok Cynthii, żeby na odchodne wciągnąć w nozdrza zapach jej włosów. — Odprowadzisz mnie? — zapytałem.

Wyszła za mną przed drzwi.

— Coś się dzieje? — zaczęła. — Z Grace wszystko w porządku? Była dziś rano dziwnie małomówna.

Skrzywiłem się i pokręciłem głową.

— To samo, co zwykle. Ma już osiem lat, Cyn.

Odsunęła się na krok, lekko najeżona.

— Skarżyła ci się na mnie?

— Potrzeba jej odrobinę więcej niezależności.

— A więc o to chodzi. Chciała, żebyś porozmawiał ze mną, a nie z nauczycielką.

Uśmiechnąłem się niepewnie.

— Mówi, że inne dzieci się z niej śmieją.

— Jakoś to przeżyje.

Chciałem jeszcze coś dodać, ale zreflektowałem się, bo już tyle razy wszczynaliśmy dyskusję na ten temat, że wyczerpałem wszelkie argumenty.

Za to Cynthia ochoczo przerwała milczenie:

— Dobrze wiesz, ile złych ludzi kręci się po okolicy. Można ich spotkać na każdym kroku.

— Tak, wiem, Cyn, dobrze wiem. — Bezskutecznie próbowałem wyeliminować wpływ frustracji i zniechęcenia na brzmienie mego głosu. — Tylko jak długo chcesz ją prowadzać za rączkę do szkoły? Aż skończy dwanaście lat? A może piętnaście? Czy tak samo zamierzasz ją odprowadzać do szkoły średniej?

— Jakoś to załatwię, gdy nadejdzie odpowiednia pora — odparła i na chwilę zawiesiła głos. — Już widziałam ten samochód.

No tak, samochód. Bezustannie widywała podejrzane samochody.

Zapewne wyczytała z mojej miny, że nie wierzę, by cokolwiek się za tym kryło.

— Myślisz, że zwariowałam?

— Nie, wcale tak nie myślę.

— Naprawdę widziałam go już dwa razy. Ten sam, brązowy.

— Jakiej marki?

— Nie wiem. Zwykły samochód. Z przyciemnionymi szybami.

— I jak często go tu widujesz?

— Widziałam go co najmniej dwa razy. Przejeżdżał obok nas, gdy szłyśmy z Grace. I nawet wyraźnie zwalniał.

— Jak wyglądał kierowca?

— Przecież mówiłam, że szyby były przyciemnione. W ogóle nie widziałam, kto siedzi za kierownicą.

— Zatrzymał się? A może kierowca próbował cię zaczepić?

— Nie.

— Zapamiętałaś numer rejestracyjny?

— Nie. Za pierwszym razem w ogóle nie zwróciłam na niego uwagi. A za drugim byłam zbyt zdenerwowana, żeby się przyglądać tablicy.

— Cyn, to prawdopodobnie samochód kogoś mieszkającego w tej okolicy. Ludzie często tu zwalniają. Przed szkołą jest ograniczenie prędkości. Pamiętasz, jak kiedyś policja ustawiła się tam z radarem? Skutecznie wybiła ludziom z głowy pośpiech na tym odcinku, zwłaszcza w ciągu dnia.

Cynthia odwróciła głowę i skrzyżowała ręce na piersi.

— Ty nie chodzisz tędy tak często jak ja, więc nie wiesz, jak jest naprawdę.

— Ale wiem za to — odparłem z naciskiem — że tylko zrobisz Grace na złość, jeśli nie dasz jej trochę więcej samodzielności.

— Aha, sugerujesz zatem, że jeśli ten facet będzie próbował ją wciągnąć do samochodu, ona sama zdoła się przed nim obronić? Ośmioletnia dziewczynka?

— Jakim cudem przeskoczyliśmy od przejeżdżającego tędy brązowego samochodu do złoczyńcy wciągającego małe dzieci do swego auta?

— Nigdy nie traktujesz tych spraw równie poważnie, jak ja. — Zrobiła teatralną pauzę. — Podejrzewam, że dla ciebie to całkiem naturalne.

Wydąłem policzki i głośno syknąłem przez zęby.

— Dobra, chyba i tak nie rozsądzimy tego w tej chwili, a ja muszę jechać.

— Jasne — mruknęła, wciąż nie patrząc na mnie. — Więc pewnie będę musiała znów do nich zadzwonić.

Zawahałem się.

— To znaczy do kogo?

— Do redakcji programu Deadline.

— Cyn, daj spokój. Ile to minęło? Trzy tygodnie od emisji reportażu? Gdyby ktoś zdecydował się zadzwonić w tej sprawie, już by to zrobił. A gdyby tak się stało, redakcja z pewnością natychmiast by cię o tym zawiadomiła. Zawsze z przyjemnością kręcą ciąg dalszy każdej sprawy.

— I tak do nich zadzwonię. Nie dzwoniłam przez parę dni, więc może nie potraktują mnie z takim lekceważeniem jak ostatnio. Możliwe, że dostali jakąś wiadomość, którą uznali za mało istotną, na przykład telefon od jakiegoś fanatyka, a dla mnie może mieć ona znaczenie. Mieliśmy wystarczająco dużo szczęścia, że jakiś gryzipiórek przekopujący się przez stare śledztwa zechciał zapoznać się z moim przypadkiem i uznał, że warto na tej podstawie zrobić reportaż.

Delikatnie obróciłem jej głowę do siebie i uniosłem brodę, żeby spojrzała mi prosto w oczy.

— W porządku, zrobisz, co uważasz za stosowne — odparłem. — Pamiętaj tylko, że cię kocham.

— Ja też cię kocham — odparła. — I... dobrze wiem, że niełatwo ci żyć z takim bagażem. Wiem też, jak trudno znosi to Grace. Zdaję sobie sprawę z własnych obsesyjnych lęków, które uprzykrzają jej codzienne życie. Ale ostatnimi czasy, po emisji tego reportażu, cała historia znów stała się dla mnie aż za bardzo realna.

— Rozumiem. Chciałbym tylko, żebyś mogła też żyć teraźniejszością, a nie fiksowała na punkcie przeszłości.

Przygarbiła się lekko.

— Fiksowała? Więc tak oceniasz moje postępowanie?

Znów źle dobrałem określenie. Jako nauczyciel angielskiego powinienem mieć znacznie większą swobodę w doborze słów.

— Tylko nie traktuj mnie protekcjonalnie — dodała Cynthia, nie doczekawszy się odpowiedzi. — Wydaje ci się, że wszystko wiesz. Ale o niczym nie masz pojęcia.

Na pewno nie miałem pojęcia, jak na to zareagować, gdyż jej stwierdzenie było zgodne z prawdą. Pochyliłem się więc tylko, pocałowałem ją i ruszyłem do pracy.

3

Pragnęła, aby to, co musi powiedzieć, zabrzmiało pocieszająco, ale jednocześnie musiała być stanowcza.

— Naprawdę mogę zrozumieć, że sam ten pomysł wprawia cię w zakłopotanie. Świetnie pojmuję, że twoja wrażliwość każę ci się buntować, ale ja już przez to przechodziłam i możesz mi wierzyć, że wszystko sobie dobrze przemyślałam, a to skłoniło mnie do wniosku, że nie ma innego wyjścia. Tak to już bywa w rodzinie. Ktoś musi zrobić to, co zrobić trzeba, choćby to było bardzo trudne czy nawet bolesne. Nie mam złudzeń, że to, co musimy teraz zrobić, będzie bardzo trudne, ale powinieneś spojrzeć na sprawę z szerszej perspektywy. Trochę mi to przypomina stare powiedzenie... może jesteś za młody, żeby je pamiętać... że czasem trzeba zniszczyć wioskę, żeby ją uratować. Jesteśmy w podobnej sytuacji. Pomyśl o swojej rodzinie jak o takiej wiosce. Musimy zrobić wszystko, co konieczne, żeby ją ratować.

Bardzo lubiła posługiwać się liczbą mnogą, bo czuła się przez to jak rzeczywisty członek zespołu.

4

Kiedy po raz pierwszy wyłowiła mnie z tłumu studentów Uniwersytetu Connecticut, mój przyjaciel Roger szepnął:

— Tylko dobrze się zastanów, Archer. Ta dziewczyna ma zdrowo poprzestawiane pod sufitem. Wiem, że jest łakomym kąskiem, choćby przez te jej płomienne włosy, ale jest raczej nieźle porąbana.

Cynthia Bigge siedziała w drugim rzędzie auli wykładowej i pilnie robiła notatki na temat Holokaustu, natomiast ja i Roger siedzieliśmy jak zwykle na samej górze, blisko wyjścia, żeby wyśliznąć się na korytarz, jak tylko wykładowca zacznie swoim zwyczajem przynudzać.

— Co masz na myśli, mówiąc, że jest porąbana? — zapytałem również szeptem.

— Nie pamiętasz tej głośnej sprawy sprzed kilku lat, kiedy to uratowała się tylko dziewczyna, a cała reszta jej rodziny zniknęła bez śladu?

— Nie — odparłem, gdyż w tamtym okresie w ogóle nie czytałem gazet i nie oglądałem wiadomości telewizyjnych. Jak większość rówieśników byłem zajęty głównie sobą, widziałem się jako drugiego Philipa Rotha, Robertsona Daviesa czy Johna Irvinga. Koncentrowałem się na procesie skracania tej listy, obojętny na wszystko, może poza okazyjnymi zgromadzeniami na terenie kampusu, kiedy to takie czy inne radykalne ugrupowanie mobilizowało studentów do takiego czy innego masowego protestu. Ale udzielałem się w tych protestach tylko dlatego, że widziałem w nich wyjątkową okazję, aby poznać nową dziewczynę.

— Zatem jej rodzice, siostra i chyba także brat, już dobrze nie pamiętam, nagle zniknęli bez śladu.

Pochyliłem się bardziej ku niemu i zapytałem:

— Chcesz powiedzieć, że to ona ich wymordowała?

Roger wzruszył ramionami.

— Kto to wie, do cholery?! I to właśnie nadaje pieprzyku tej sprawie. — Skinął głową w kierunku Cynthii. — Możliwe, że tylko ona zna prawdę. Niewykluczone, że sama pozbyła się najbliższych. A ty nigdy nie miałeś ochoty wykończyć całej swojej rodzinki?

Teraz to ja wzruszyłem ramionami. Wydawało mi się, że każdy w naszym wieku miewał tego typu pragnienia.

— Wiesz, co myślę? Że ona zwyczajnie zadziera nosa — mruknął Roger. — Nie da ci najmniejszych szans. Wciąż zajęta jest tylko własnymi sprawami, godzinami przesiaduje w bibliotece, jakby stale miała coś pilnego do zrobienia. Z nikim się nie spotyka, nie pojawia się na prywatkach. Choć przyznaję, że to niezła sztuka.

Mnie wydawała się po prostu piękna.

To były jedyne zajęcia, na które chodziliśmy razem. Ja byłem na kierunku pedagogicznym i szykowałem się do zawodu nauczyciela, na wypadek, gdyby wielki sukces literacki przyszedł z opóźnieniem. Oboje moi rodzice, będący już na emeryturze i mieszkający w Boca Raton, też byli nauczycielami i całkiem sobie chwalili tę profesję. Była przynajmniej odporna na wszelkie recesje i kryzysy gospodarcze. Kiedy zacząłem rozpytywać, dowiedziałem się, że Cynthia jest z socjologii, z kampusu Storrsa, i specjalizuje się w naukach o rodzinie. Do jej podstawowych przedmiotów należała seksuologia, nauka o małżeństwie, opieka nad starszymi, ekonomia gospodarstwa domowego i temu podobne zajęcia.

Pewnego dnia, ubrany w zwykłą bawełnianą koszulkę, siedziałem przed księgarnią uniwersytecką i przeglądałem swoje notatki dotyczące lektur, kiedy wyczułem, że ktoś stanął przede mną.

— Dlaczego o mnie rozpytujesz? — zapytała Cynthia.

Był to pierwszy raz, kiedy się do mnie odezwała, wcześniej nie znałem jej łagodnego, ale brzmiącego dość.

— Słucham? — bąknąłem zaskoczony.

— Dowiedziałam się, że o mnie rozpytujesz — powtórzyła. — To ty jesteś Terrence Archer, prawda?

Skinąłem głową.

— Terry.

— Więc może mi wyjaśnisz, czemu o mnie wypytujesz?

Wzruszyłem ramionami.

— Nie wiem...

— Czego nie wiesz? Jest coś, co chciałbyś o mnie wiedzieć? Jeśli tak, to czemu nie przyjdziesz i nie zapytasz wprost? Strasznie nie lubię, jak ludzie gadają o mnie za moimi plecami. Potrafię to wyczuć na odległość.

— Posłuchaj... Przepraszam, chciałem tylko...

— Myślisz, że nie wiem, kiedy ludzie mnie obgadują?

— Boże, o co ci chodzi? Jesteś paranoiczką? Wcale cię nie obgadywałem. Ciekawiło mnie tylko...

— Czy jestem właśnie tą, której cała rodzina zniknęła bez śladu? No więc jestem. A teraz bądź łaskaw zająć się swoimi sprawami i...

— Moja mama też ma rude włosy — przerwałem jej. — Nie tak rude, jak twoje, bardziej wpadające w blond. Ale twoje mi się bardzo podobają. — Zamrugała szybko ze zdziwienia. — Więc tak, to prawda, że pytałem parę osób o ciebie, bo ciekawiło mnie, czy masz kogoś. Dowiedziałem się jednak, że nie, a teraz już rozumiem z jakiego powodu.

Spoglądała na mnie z niedowierzaniem.

— A zatem... — przystąpiłem do prawdziwego przedstawienia z chowaniem notatek i książek do plecaka oraz układaniem go na ramieniu — ...wybacz, ale muszę iść.

Wstałem i ruszyłem ulicą.

— To prawda — rzuciła za mną Cynthia.

Przystanąłem.

— Co jest prawdą?

— Że z nikim się nie spotykam.

Głośno przełknęła ślinę. A ja poczułem, że się czerwienię.

— Nie chciałem, żebyś mnie wzięła za zwykłego dupka — dodałem. — Ale wydaje mi się, że jesteś trochę... no, wiesz, przewrażliwiona.

Szybko ustaliliśmy, że ona faktycznie jest przewrażliwiona, a ja, niestety, jestem zwykłym dupkiem, ale jakimś sposobem skończyliśmy przy kawie w naszym uniwersyteckim barku i dowiedziałem się od Cynthii, że mieszka teraz z ciotką, siostrą matki.

— Tess jest w porządku — przyznała. — Nigdy nie wyszła za mąż, nie ma dzieci, więc gdy się do niej sprowadziłam, kiedy moja rodzina zniknęła, cały jej świat mniej więcej wywrócił się do góry nogami. Ale dzielnie to zniosła. Zresztą co miała zrobić? W końcu i ona przeżyła tragedię, w jednej chwili straciła siostrę, szwagra i siostrzeńca.

— A co się stało z twoim domem? Nie mogłaś dłużej mieszkać tam, gdzie przedtem?

Całkiem nieźle, jak na życiowego pragmatyka, prawda? Ona straciła całą rodzinę, a ja się dopytuję o stan prawny nieruchomości.

— Nie mogłam tam mieszkać sama — odparła Cynthia. — Nie było komu opłacać czynszu i innych rzeczy, nie mówiąc już o ratach kredytu hipotecznego. Kiedy nikt z mojej rodziny się nie pojawiał, bank po prostu przejął nasz dom. Włączyli się do sprawy adwokaci i zażądali zwrotu tych pieniędzy, które moi rodzice zdążyli wpłacić, ale po odliczeniu kosztów okazało się, że są to marne grosze. Niemniej zostały przelane na mój fundusz powierniczy. Teraz, gdy minęło już tyle lat, moi rodzice zostali uznani za zmarłych. Przynajmniej pod względem prawnym. — Uniosła wzrok do nieba i skrzywiła się boleśnie.

Co miałem powiedzieć?

— Tak więc tylko dzięki ciotce Tess mogłam zacząć studia. Oszczędzam i pracuję w wakacje, lecz niewiele z tego mam. Nie wiem doprawdy, jak ona wiąże koniec z końcem. Nie dość, że mnie wychowała, to jeszcze opłaca czesne na uczelni. Musi siedzieć w długach po uszy. Mimo to ani razu nie słyszałam od niej jednego słowa skargi.