Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
- Sprache: Niederländisch
door Brian Carisi De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's. Een ruimtevloot nadert het zonnestelsel - het doelwit is de aarde! De baan van een Space Viper ging richting Terra vanuit de baan om Mars. Twee mannen waren aan boord, op een missie naar de Aarde namens de NET-OF-REBELLION organisatie. Een missie van vitaal belang. Het kleine ruimteschip, geschikt voor sneller-dan-licht reizen, had de vorm van een cilinder, was ongeveer drie meter lang, anderhalve meter in diameter en had zes dunne uithouders. De massa kwam overeen met 4,7 ton. Het bood plaats aan twee personen. Roy Hensley en Pemmo Ramirez waren aan boord. Ramirez fungeerde als piloot. Birian Carisi (Alfred Bekker) werd vooral bekend als auteur van fantasyromans en jeugdboeken. Hij was ook co-auteur van suspense series als Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair , Kommissar X en Ren Dhark .
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 91
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Brian Carisi
Doel Aarde: Science Fiction
Inhaltsverzeichnis
Copyright
Doel Aarde: Science Fiction
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
Brian Carisi is een pseuidoniem van Alfred Bekker
© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
Doel Aarde: Science Fiction
door Brian Carisi
De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.
Een ruimtevloot nadert het zonnestelsel - het doelwit is de aarde!
Birian Carisi (Alfred Bekker) werd vooral bekend als auteur van fantasyromans en jeugdboeken. Hij was ook co-auteur van suspense series als Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair , Kommissar X en Ren Dhark .
1
De baan van een Space Viper ging richting Terra vanuit de baan om Mars. Twee mannen waren aan boord, op een missie naar de Aarde namens de NET-OF-REBELLION organisatie. Een missie van vitaal belang. Het kleine ruimteschip, geschikt voor sneller-dan-licht reizen, had de vorm van een cilinder, was ongeveer drie meter lang, anderhalve meter in diameter en had zes dunne uithouders. De massa kwam overeen met 4,7 ton. Het bood plaats aan twee personen.
Roy Hensley en Pemmo Ramirez waren aan boord. Ramirez fungeerde als piloot.
Hensley genoot ervan even zijn ogen te kunnen sluiten terwijl zijn metgezel ervoor zorgde dat het kleine ruimteschip op koers bleef.
Het Space Viper-ruimteschip kon handmatig of door middel van mind control worden bestuurd, waarbij Pemmo Ramirez de voorkeur gaf aan de tweede optie omdat hij dan de Space Viper kon besturen zonder langdurige training.
"Het is twintig minuten geleden dat we uit de hyperruimte terugkwamen in het normale universum," zei Pemmo Ramirez. "En de ruimtecontrole van het AST-station lijkt zich nog steeds niets van ons aan te trekken."
Roy Hensley glimlachte flauwtjes.
"De camouflagetechniek lijkt betrouwbaar," zei hij.
"We zullen zien hoe goed deze technologie is zodra we op aarde landen."
De twee Terranen behoorden tot de volgelingen van de buitenaardse Namlan, die streefde naar een herstel van het oude, Karsan'altoriaanse rijk en inmiddels bezit had genomen van de productiewereld Magol.
De taak van de twee was om contact te leggen met de NET-OF-REBELLION organisatie in Nairobi. Van deze organisatie op Terra was niet veel meer over sinds ze het slachtoffer was geworden van een massale klopjacht door de Galactische Veiligheidsorganisatie GALACTISCHE BEVEILIGING.
De Space Viper dook nu in de bovenste lagen van de aardse atmosfeer. Er was nog steeds geen teken dat het kleine ruimteschip was opgemerkt. En dat terwijl het netwerk van volgstations op weg naar de aarde steeds dichter werd.
"Het lijkt allemaal soepel te verlopen," zei Roy Hensley.
"Zeker weten," antwoordde Ramirez. Een ambitieus doel dat we ons gesteld hebben, ging het door Pemmo Ramirez' hoofd. Het uitschakelen van het Qrroqg-schild, dat in geval van nood Terra moet beschermen tegen buitenaardse ruimteschepen en de galactische magnetorcans.
Natuurlijk was het geenszins Namlan's doel om de Aarde weerloos achter te laten tegen de magnetische stormen. De uitschakeling zou slechts enkele dagen duren, zodat Namlan met zijn grote ruimtevloot Terra kon bezetten. Daarom was een nauwkeurig geplande aanval nodig om het beschermende station van waaruit het scherm werd geprojecteerd voor een precies beperkte periode uit te schakelen.
Het blauw van de Indische Oceaan werd zichtbaar door de kijkvensters van de Space Viper. Op een driedimensionale projectie werd de huidige positie schematisch weergegeven.
"We zullen er zijn," zei Pemmo Ramirez.
"Mits ze ons toch niet uit de lucht halen," antwoordde Roy Hensley.
Pemmo Ramirez lachte even.
Een lach die zijn nervositeit moest maskeren.
"Maak je geen zorgen. Ik hoop alleen dat er nog genoeg over is van NET-OF-REBELLION om onze missie uit te voeren."
Hensley glimlachte wanhopig.
"Dat zullen we nog wel eens zien."
2
De landingsplaats van de Space Viper was net buiten Nairobi.
Hensley activeerde een zender waarmee hij inlogde op het planetaire datanetwerk.
Hij stuurde een steganografisch gecodeerd bericht naar de NET-OF-REBELLION liaison in Nairobi met de huidige positie.
Even later volgde een antwoord.
"Dan moet alles soepel verlopen," zei Ramirez.
De twee mannen klommen uit de Space Viper en activeerden het Karsan'altor cloaking device met de afstandsbediening, zodat het ruimteschip niet alleen onzichtbaar bleef, maar ook niet gelokaliseerd kon worden.
Beide mannen hadden slechts lichte handbagage bij zich, waarin zij hun wapens en enige technische uitrusting hadden verborgen.
Ramirez keek op zijn chronometer. "Nu moeten we afwachten," zei hij.
Ongeveer een kwartier later naderde een zweeftaxi vanuit het noorden. De zweeftaxi landde. Even later ging het buitenschot open. Er stapte een man uit. Zijn grijze haar stak scherp af tegen de zwarte kleur van zijn huid.
"Ik moet hier iemand oppikken," zei de taxichauffeur. "Zou jij dat kunnen zijn?"
"Heeft Bill Coltrane je gestuurd?" vroeg Ramirez.
De zwarte man haalde zijn schouders op. "Ik ken geen Bill Coltrane. Ga je door of niet?" Hij lachte. "Ik weet niet of er zo snel nog een zweeftaxi naar deze streek komt."
Ramirez en Hensley wisselden een snelle blik. Hensley knikte lichtjes. De twee volgelingen van Namlan klommen in de hover. De hoverer steeg weer op, legde een boogvormige baan af over het kale, steppeachtige terrein en bewoog zich toen in de richting van Nairobi.
De rand van de megapolis was zichtbaar aan de horizon.
Hensley en Ramirez namen plaats op kuipstoelen bestemd voor passagiers. De taxichauffeur overhandigde Hensley een verzegelde plastic enveloppe.
"Hier, ik moet dit aan jou geven."
"Wat zit daarin?"
"Ik weet het niet. Ga zelf maar kijken."
Hensley opende de enveloppe. De inhoud bestond uit een set valse identiteitskaarten en de bijbehorende codenummers. Hensley stak één van de kaarten in zijn zak en gaf de andere aan Ramirez.
Ramirez glimlachte.
"Onze mensen hier op aarde lijken veel beter georganiseerd dan ik dacht," zei hij.
Ramirez was er eigenlijk van uitgegaan dat de vervolging door GALACTISCHE VEILIGHEID de NET-OF-REBELLION organisatie veel meer pijn zou hebben gedaan. Een groot deel van de organisatie was daarom naar de koloniën uitgeweken. Dankzij het gebruik van Karsan'altoriaanse camouflagetechnologie functioneerde de pendeldienst van Namlans volgelingen naar Terra echter probleemloos, zoals ook Hensley en Ramirez hadden ontdekt.
"Waar brengt u ons heen?" vroeg Ramirez aan de taxichauffeur.
"Het hotel heet 'Hope's End'," zei de chauffeur.
"Niet bepaald een optimistische naam," antwoordde Ramirez.
De chauffeur vervolgde: "Dit was vroeger een goed adres in Nairobi, maar het is nu behoorlijk vervallen."
Tien minuten later bereikten ze 'Hope's End'. Het was een gebouw van zes verdiepingen in koloniale stijl dat ergens in de eenentwintigste eeuw was voorzien van een landingsplatform op het dak voor hovercrafts.
De hovertaxi is geland.
"Zijn we u iets schuldig?" vroeg Ramirez, terwijl hij zich tot de taxichauffeur richtte.
"Alles betaald. Ga naar kamer 137 C. Die is voor u gereserveerd. Je hoeft je niet eens te melden bij de receptie. Het is allemaal voor u geregeld." De chauffeur haalde zijn schouders op. "Hoe dan ook, dat is wat ik u moet vertellen."
"Of het waar is, zullen we zien."
Hensley en Ramirez stapten uit en namen vluchtig afscheid van de chauffeur.
De drijver steeg weer op van het landingsplatform.
Hensley en Ramirez liepen naar de kubusvormige structuur op het dak van het hotel. Van daaruit konden ze naar binnen.
Daar stond een tinnen man-achtige robot. Een afgedankte TERRA-BUND gevechtsrobot, veronderstelde Ramirez.
"Gelieve u te identificeren," eiste de machine, die een arm uitstak aan het uiteinde waarvan oorspronkelijk waarschijnlijk een raketwerper of een blaster had gezeten. Nu was daar een gleuf waarin men zijn identiteitskaart kon steken.
"Identificeer uzelf, anders wordt u niet toegelaten tot het hotel," herhaalde de robot zichzelf.
"Nou, laten we eens kijken of de ID-kaarten die we hebben goed zijn," zei Ramirez, terwijl hij de zijne in de daarvoor bestemde gleuf stak.
"Identificatie geaccepteerd," zoemde de robot. Het draaide nu zijn visuele orgaan naar Hensley. "Nu jij!"
Hensley gehoorzaamde.
"Identificatie geaccepteerd. U bewoont kamer 137 C. Houd u aan de huisregels, anders kunt u aansprakelijk worden gesteld voor eventuele gevolgschade. Dank u."
De deur ging open, gleed langzaam opzij met een schrapend geluid. Geen antigraveschacht leidde naar beneden. Zoveel luxe was er hier niet. Een eenvoudige, ouderwetse lift zat achter de deur. Een plattegrond liet zien welke kamers zich op welke verdieping bevonden.
De kamer die was gehuurd voor Hensley en Ramirez was op de derde verdieping.
De deur ging dicht en de liftcabine daalde af in de diepte. Toen de juiste verdieping was bereikt, verlieten Hensley en Ramirez de lift en liepen door een gang tot ze eindelijk de kamer bereikten die ze zochten.
De ID-kaart fungeerde ook als kamersleutel. Ramirez stak de zijne in de daarvoor bestemde gleuf. De deur ging open.
Hensley greep naar de miniblaster die hij onder zijn jas had verstopt. Je weet immers maar nooit. Het was zelfs mogelijk dat de hele regeling die de twee volgelingen van Namlan hier hadden gevonden niets anders was dan een valstrik van GALACTIC SECURITY, die de NET-OF-REBELLION-organisatie in het verleden al met succes had weten te bestrijden.
Ramirez en Hensley kwamen de schaars ingerichte kamer binnen.
"Goedemiddag. Ik verwachtte u al," zei een man die in een kuipstoel had plaatsgenomen en nu zijn benen over elkaar sloeg. Hij bekeek Hensley en Ramirez met een minachtende, kalme blik. Een harde glimlach speelde om zijn lippen.
"Wie ben jij?" vroeg Hensley.
"De man die u zoekt. Bill Coltrane."
Hensley liet de miniblaster weer verdwijnen. Ondertussen sloot de deur van de kamer zich automatisch.
Bill Coltrane stond op, liep een paar stappen op en neer. Ramirez zette zijn tas op een van de bedden.
"Ik hoop dat u een aangename en vooral probleemloze reis naar Terra heeft gehad," zei Bill Coltrane.
"Inderdaad, dat hadden we," bevestigde Ramirez.
"Ik weet zeker dat u mijn voorzorgsmaatregelen zult begrijpen. Tenslotte moet men altijd een soort van intimidatie verwachten van GALACTIC SECURITY," zei Bill Coltrane.
"Natuurlijk."
"Je bent hier met nieuwe instructies?"
"Ja, dat klopt."
"Deel ze dan alsjeblieft met mij."
"We hebben een gecodeerde gegevensdrager voor je, Coltrane," antwoordde Ramirez. Hij reikte in een zak van zijn combinatie en overhandigde de gegevensdrager aan Coltrane.
"Ze zijn niet op de hoogte van wat ons te wachten staat," vroeg Coltrane zich af.
"Ja, dat doe ik."
"Dan heb ik liever dat u mij een korte mondelinge samenvatting geeft."
"Het gaat om het heiligdom."
"Die de Qrroqg paraplu in stand houdt in geval van nood?"
"Precies."
"Wat moeten we doen?"
"Het station moet voor een bepaalde tijd worden uitgeschakeld."
"Hoe lang is deze periode?"
"Slechts een paar uur. Een periode die voldoende is om de Aarde te bezetten, want dat is precies wat Namlan van plan is. Hij wil het Sol-systeem binnenvallen met een grote ruimtevloot."
"Goed," mompelde Coltrane. "Dat moet mogelijk zijn, maar er zijn een paar moeilijkheden."
"Je hebt het vast over camouflage. We hebben Karsan'altorian cloaking units in de Space Viper waarmee we hierheen vlogen. Daarmee kun je voldoende glijders uitrusten die het heiligdom kunnen benaderen zonder argwaan te wekken."
Bill Coltrane trok een bedachtzaam gezicht. Hij ging naar de voorkant van het raam, keek naar de levendige drukte op straat. Het gekabbel van stemmen vermengde zich met het lawaai van het verkeer. In een stad als Nairobi bestonden de vervoerssystemen van de afgelopen honderdvijftig jaar naast elkaar als in een verzameling anachronismen.
