Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: CassiopeiaPress
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
De stad kookte als een heksenketel. Het was zaterdag en de cowboys van de omliggende ranches waren naar Lincoln gekomen om de duivel uit te hangen. De hardbenige kerels dronken, hoereerden, gokten, vochten en knokten, kortom: ze gaven zich over aan ongebreidelde ondeugd en zonde. De saloons en andere etablissementen in de stad zaten stampvol. In de 'Lonesome Rider Saloon' stonden de jongens in rijen van drie aan de bar en trapten op elkaars tenen. De tafels zaten vol. Tabaksrook krulde rond de kroonluchters en lampen en gulpte onder het plafond. Een rumoer van stemmen vulde de grote zaal. Gesprekken werden alleen schreeuwend gevoerd om zich verstaanbaar te maken. Fel opgemaakte meisjes beloofden de jongens een korte periode van gelukzaligheid en een lege portemonnee. Ze versierden de jongens ongeremd, lachten, twerkten, overtroffen elkaar met hun charmes en prezen elkaar zoals een marktvrouw haar waren aanprijst. Tex Carson was een cowboy op de Circle-M Ranch. Hij was al behoorlijk dronken toen een van de meisjes, een mooie brunette met vuur in haar ogen en opgespannen borsten, zich op hem stortte.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 146
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Pete Hackett
Een kogel voor de Marshal: Western
Inhaltsverzeichnis
Copyright
Een kogel voor de Marshal: Western
Copyright
Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
Een kogel voor de Marshal: Western
Western door Pete Hackett
*
De stad kookte als een heksenketel. Het was zaterdag en de cowboys van de omliggende ranches waren naar Lincoln gekomen om de duivel uit te hangen. De hardbenige kerels dronken, hoereerden, gokten, vochten en knokten, kortom: ze gaven zich over aan ongebreidelde ondeugd en zonde.
De saloons en andere etablissementen in de stad zaten stampvol. In de 'Lonesome Rider Saloon' stonden de jongens in rijen van drie aan de bar en trapten op elkaars tenen. De tafels zaten vol. Tabaksrook krulde rond de kroonluchters en lampen en gulpte onder het plafond. Een rumoer van stemmen vulde de grote zaal. Gesprekken werden alleen schreeuwend gevoerd om zich verstaanbaar te maken.
Fel opgemaakte meisjes beloofden de jongens een korte periode van gelukzaligheid en een lege portemonnee. Ze versierden de jongens ongeremd, lachten, twerkten, overtroffen elkaar met hun charmes en prezen elkaar zoals een marktvrouw haar waren aanprijst.
Tex Carson was een cowboy op de Circle-M Ranch. Hij was al behoorlijk dronken toen een van de meisjes, een mooie brunette met vuur in haar ogen en opgespannen borsten, zich op hem stortte.
"Hé, Sonny," zong het meisje, "je bent een echte man. Ik heb gewacht op iemand zoals jij." Ze wreef met haar knie tegen zijn dij en keek hem aan met die bruine wijvenogen. "Je bent zeker een tijger in bed. O ja, dat zie ik. Voor een drankje en vijf dollar maak ik je de hemel op aarde. Wat zeg je ervan?"
Een eeltige hand nestelde zich op haar schouder en trok haar naar achteren. Een mopperende stem klonk: "Kijk eens goed naar hem, liefje, hij is een loser. Hij kan hem waarschijnlijk niet eens overeind krijgen. Ik ben een man. Ik kan je inmaken als een warmbloedig wild paard. En tegen de tijd dat ik met je klaar ben, ben je alles vergeten wat je ooit hebt geweten. Zulke flessen," hij wees naar Tex Carson, "rook ik in de pijp."
Onmiddellijk liet het meisje Tex los en draaide zich naar de spreker. Hij was een lange, zwaargebouwde man met het gezicht van een bokser. Zijn shirt spande over zijn krachtige, bolle buik. Hij sloeg zijn arm om haar heen en wilde haar met zich meetrekken, maar nu zakten verstand en opstandigheid in Tex Carson's door alcohol benevelde geest en hij verdrong ze allebei snel.
"Ze hebben vast koeienstront in uw hersenen geblazen, meneer!" mompelde hij, terwijl hij zijn best deed om niet te haperen. "Blijf met je handen van de dame af. Ze is van mij."
"Ze hoort bij hen allemaal," antwoordde de ander droogjes, terwijl hij Tex nonchalant opzij duwde met een zwaai van zijn hand. "Aan de kant, Pinscher!"
De cowboy struikelde, maar ving zichzelf op en met de koppigheid van een dronkaard richtte hij zich weer op voor de zwaargewicht en het meisje van de horizontale handel. "Oké, meneer," kwijlde Tex. "Ik denk dat ik je hoofd wat zachter moet maken om je te laten inzien dat ik bepaalde privileges bij haar heb."
De dikke man lachte minachtend. Toen trok Tex zich op en zonder verdere waarschuwing sloeg hij hem met zijn vuist op zijn neus. De hitsige man schreeuwde het uit van schrik, wankelde een halve stap achteruit en liet de slet los. Ze verdween onmiddellijk in de menigte gasten.
Onmiddellijk vormde zich een ring van lichamen rond de twee kibbelaars. "Geef het aan de dikke hoerenloper, Tex!" riep iemand lachend en vol wilde verwachting.
"Ja, sla die klootzak nog een keer op zijn neus, Tex!" juichte een ander.
"Je beledigt mijn moeder, hombre!" snauwde de dikke man. "Daarvoor zal ik je, als ik deze halve portie naar de maan heb geblazen, zonder punt de aarde in rammen."
"Je praat te veel!" Tex duwde zich af en vloog letterlijk op de logge man af. Deze was verrast door de plotselinge aanval, want hij was nog steeds op zoek naar de spreker die hem een klootzak had genoemd. Tex' armen zwaaiden als dorsvlegels door de lucht. Hij raakte de dikke man in zijn hoofd en buik, maar kon hem nauwelijks van zijn stuk brengen. Er ontsnapte hem slechts een afschuwelijke grom, waarna hij zich eenvoudigweg in Tex' vliegende vuisten wierp, nog een klap incasseerde en de twee lichamen tegen elkaar botsten.
Tex voelde zich alsof hij tegen een muur van graniet was gebotst. Zijn dronkenschap werd weggevaagd. Twee krachtige armen sloten zich om zijn bovenlichaam en drukten met onweerstaanbare kracht de lucht uit zijn longen. Hij hijgde als een verstikte. Tex kronkelde als een aal in de meedogenloze greep en probeerde zijn tegenstander met zijn knie te raken. Zijn gezicht verduisterde, hij begon te hijgen, zijn ogen werden groot in hun kassen, zijn mond viel open.
Toen naderde een ruiter de dikke man van achteren, reikte tussen zijn benen en kneep uit alle macht in zijn testikels. De dikke man gaf een gekwelde brul die klonk als de bronstkreet van een machtig damhert. Hij liet Tex vliegen en uit de draai schoot hij zijn rechterhand eraf. Maar de man achter hem bukte en de klap suisde over hem heen. En de oneerlijke moordenaar was al luid lachend verdwenen in de wirwar van lichamen.
Vanaf de zijkant sloeg Tex zijn vuist in de ribben van de zwaargewicht, hij gleed naar achteren, reikte onder zijn vest en toen zijn hand weer tevoorschijn kwam, omklemde deze het handvat van een Bowie-mes. Het scherpe staal fonkelde in het licht.
"Oké, klootzak, ik ga je ballen er nu afsnijden en ze dan aan je voeren!"
"Stop!" riep iemand in de ronde lachend. "Het hoort eerlijk te zijn! - Vangen, vetzak!"
De jongens rondom hadden plezier. Ze hielden van dat soort afwisseling.
Een dolk vloog door de lucht in de richting van de zwaargebouwde man, hij greep hem met tegenwoordigheid van geest, maar miste en het mes belandde op de vloerplanken. De logge man bukte zich ervoor. Toen sprong Tex naar voren, zijn vuist geheven voor een stoot.
Zijn sprong werd abrupt gestopt. Iemand greep hem bij zijn kraag en rukte hem naar achteren. Hij verloor zijn evenwicht en viel op zijn rug. De dolk vloog met een hoge boog weg.
Waco Jordan had zich meedogenloos een weg door de menigte gebaand en zich in het gevecht gemengd. "Geen ballen afsnijden hier, cowpuncher," zei hij luid en duidelijk.
De dikke man had het mes in zijn vuist en stond gehurkt. Zijn gezicht was getekend door Tex' klappen. Hij ademde zwaar.
"Leg het mes neer!" klonk het orgel van Waco. Hij trok zijn revolver en schoot ermee naar de man.
De man liet de dolk vallen. "Ik ben niet begonnen," mompelde hij en veegde zijn ogen af.
"Dan is het goed," antwoordde Waco en terwijl hij zich naar Tex draaide, die nog steeds op de grond lag en wanhopig lucht in zijn longen zoog, zei hij: "Eigenlijk zou ik jullie dwazen moeten opsluiten. Maar een paar dagen in de gevangenis brengen gehersenspoelde kerels als jullie niet tot bezinning. - Wie is er nog meer van de Cirkel-M?" vroeg hij aan de groep.
"Bijna de hele bemanning is hier," verschoof iemand.
"Goed. Zorg goed voor hem en zorg dat hij rustig blijft. Anders eindigt hij in de gevangenis. - U, meneer, weet ik niet. Maar ik raad u aan een andere saloon te zoeken."
"Ik ben op doorreis," legde de dikke man uit.
"Reis dan snel verder. Mannen als Tex Carson zijn wraakzuchtig. En ik wil je niet hier in Lincoln begraven."
*
De nacht duurde lang voor Waco Jordan. Hij had zijn handen vol. Er waren gevechten te beslechten, dronkaards op te pakken en naar de stalhouderij te brengen waar ze hun roes konden uitslapen in het hooi. Hij joeg een kaarthandelaar de stad uit en moest een van de liefdesbedienden redden van een opdringerige vrijer. Na middernacht had Waco de oude Jacob naar huis gestuurd, want Cindy hoorde niet alleen te zijn op een wilde nacht als deze in het kleine huis dat zij, Waco en de oude Jacob samen bewoonden en dat Cindy van haar vader had geërfd.
De stad kwam pas tot rust toen de dag al was aangebroken. Waco was hondsmoe. Hij vroeg zich af of hij naar huis moest gaan, naar zijn bed, of dat hij naar de Shining Star Ranch moest rijden om Joana Sloane het uur van zonsopgang te laten verzachten. Maar uiteindelijk besloot hij in de stad te blijven en op een van de veldbedjes in de gevangenis te slapen.
Toen Waco wakker werd, had hij geen idee hoe lang hij had geslapen. Buiten was het stralend weer. Hij waste zich en kleedde zich aan. Waco voelde zich alsof hij knock-out was geslagen. Het harde houten bed in de gevangeniscel leek in niets op Joana's zachte bed.
Joana! De gedachte ging als een bliksemschicht door hem heen en Waco voelde een aangename tinteling onder zijn huid. Seconden lang steeg haar beeld op in zijn geestesoog - de lange, slanke benen, de platte buik, de weelderige ronding van haar heupen, de stevige borsten ...
Waco rolde met zijn ogen en merkte hoe er iets in zijn broek begon te bewegen bij de gedachte aan haar.
Hij paste zijn revolverriem aan, viste zijn Stetson van de haak naast de deur en drukte hem op zijn hoofd. Zijn hakken dreunden op de dikke planken van de veranda. De schittering van de zon verblindde hem en hij trok zijn hoed dieper in zijn voorhoofd. Zijn ogen waren nu in de schaduw. Van zijn smalle, gebruinde gezicht waren alleen zijn neus, mond en hoekige kin over.
Hete winden uit het zuiden dreven het fijne stof langs Main Street. Ergens blafte een hond. Bij de reling van de veranda stopte Waco. Ja, zijn hele lichaam deed pijn van de primitieve, onbekende camping en Waco had er nu spijt van dat hij niet in zijn bed of bij Joana had geslapen.
Waco rechtte zijn brede schouders, zuchtte, zwaaide zijn blik op en neer door de straat, liet hem over de valse gevels van de huizen aan de overkant van de straat dwalen - en zag Strykers wapenknecht Corby verderop op de veranda van de 'Lonesome Rider Saloon'. De lange schutter leunde nonchalant tegen een van de versierde portiekposten met zijn armen gekruist voor zijn borst. Laag op zijn rechterdij hing de holster met de zware Colt revolver.
Waco voelde een zure smaak in zijn mond bij het zien van de snelle schutter. De inkepingen aan weerszijden van zijn mondhoeken werden dieper.
Over een afstand van ongeveer 150 meter staarden de twee mannen elkaar secondenlang aan. Waco meende een sardonische grijns rond Corby's mond met dunne lippen te zien. Corby spuugde minachtend. Zijn gestalte maakte zich schokkerig los van de portiekpaal, zijn armen zakten naar beneden, hij draaide zich om en liep de saloon in. De vleugels van de klapdeur zwaaiden achter hem uit.
Waco draaide zich naar rechts. Vanuit de kerk aan het eind van de stad hoorde hij gezang; een meerstemmig koor aangevoerd door de oude dominee en de eerbare, rechtschapen en uiterst deugdzame Miss Virginia Mosley, die zich geroepen voelde om de vlag van de moraal vast te houden in de storm van verdorvenheid en doodzonde in deze stad.
De weg was leeg. Beetje bij beetje verdwenen de krampen en spanningen in Waco. Hij ging naar de stalhouderij, zadelde zijn paard, leidde het naar buiten en besteeg het. Toen hij de helft van de afstand naar de Shining Star Ranch had afgelegd, voelde hij zich weer zo soepel als een poema.
Twee paarden stonden vastgebonden op de ring voor de Shining Star Ranch. De dieren hingen vermoeid met hun hoofd. Ze waren stoffig en bezweet en sloegen met hun staart naar de bloedzuigende paardenvliegen op hun flanken. Waco sprong uit het zadel, leidde zijn paard naar de trekstang, lijnde het aan en liep om de twee dieren heen. Hij herkende het merk dat ze droegen niet. Het waren dus vreemden die de paarden bezaten. Waco registreerde dat in de schedes hun geweren zaten. Hij klopte een van de dieren in de nek. De vos snoof en keek hem aan met grote, doffe ogen.
Waco had weinig sympathie voor mannen die hun paard na een zware rit aan zijn lot overlieten en het niet goed verzorgden.
Hij keek snel om zich heen. De mensen op de voormalige ranch sliepen nog. De meisjes hadden zeker tot in de vroege ochtend gewerkt.
Waco ging het grote huis binnen en stond in de hal. Het licht viel door de grote ramen. Hij liep naar de deur van de bar. Die stond open. Hij naderde de deur vanaf de zijkant en gluurde de bar in. Het rook er naar koude tabaksrook en gemorste cognac. De twee vreemdelingen stonden aan de bar. Abel O'Connor stond achter de toonbank. Zijn uitdrukking was gesloten en leek wel van hout.
Precies op dat moment zei een van de vreemdelingen met een schorre stem: "Voor de laatste keer, oude man: mijn partner en ik zijn hier gestopt omdat we het stof van vele mijlen van onze nek willen wassen en dan fatsoenlijk willen neuken. Dus haal twee van je hoeren hierheen. Mijn partner en ik staan te popelen om te pijpen. Dus schiet op, mijn vriend, zwaai met die hoeven. Of moeten we je een poot uitdraaien?"
Nu merkte de grijsharige bewaarder Waco op. Geen spier vertrok in zijn aristocratisch ogende gelaatstrekken. Maar Waco meende iets van opluchting in zijn ogen te bespeuren. Abel antwoordde: "Ik zei het al, heren, de meisjes hebben tot zonsopgang gewerkt en slapen nu. Spoel het stof van jullie nekken en kom later terug naar de ranch. U zult dan waar voor uw geld krijgen. Dat kan ik u verzekeren."
Een van de twee mannen onderbrak Abel met een ongeduldig handgebaar. "Ranch!" siste hij met wilde spot. "Dat noem je toch een hoerenhuis?" Zijn handen staken in een flits over de toonbank en grepen Abel bij zijn jasje. Met een ruk trok hij de hoeder dicht tegen zich aan, zijn hete adem streek langs Abels gezicht terwijl hij hijgde: "Ik denk, amigo, dat ik een hardere toon moet aanslaan. We gaan nu aan je poten trekken en dan krijgen we wat we willen. Het lijkt me dat je dommer bent dan je eruit ziet. Je hebt dit aan jezelf te danken."
"Rustig aan, hombre - heel langzaam!"
Waco's woorden klonken als een zweep in de dreigende atmosfeer. Voor een hartslag verstijfden de twee jongens bij de toonbank en draaiden zich toen om. Klaar om toe te slaan, stonden ze daar en gluurden naar Waco, hun handen naast de colts in de aanslag.
Het waren jongens van het ergste soort, down-and-out, sluw, gewetenloos en dodelijk. Waco begreep dat meteen. En voor een fractie van een seconde dacht hij aan Stan Stryker, voor wie een aantal jongens van dezelfde soort werkten.
Ze keken elkaar secondenlang aandachtig aan, beoordeelden elkaar en plotseling strekte een van de twee vreemdelingen zich uit: "Aaah, de stertrekker."
Waco kwam in beweging. Langzaam naderde hij de jongens. Het tapijt slokte het geluid van zijn stappen op. Twee stappen voor de twee stopte Waco. "De ster is nu betekenisloos, hombre. Deze plek is van mij. En omdat dat zo is, moeten jullie nu meteen afscheid nemen." Waco gaf zijn stem een scherpe ondertoon. "Jongens die hun paarden dorst laten lijden en misbruik maken van oude mannen hebben alle gastvrijheidrechten op de Shining Star Ranch verspeeld. Maak dat je wegkomt!"
De andere van de twee vreemdelingen, een jongen met een zwarte baard en een gezicht waarin jaren van loterijleven onmiskenbare sporen hadden achtergelaten, kreunde met wild cynisme: "StadsMarshal en bordeelhouder! Hoe krijg je dat voor elkaar? Nou, als dat geen grap is."
Waco reageerde niet. "Ik tel tot drie," gaf hij aan. "En als je dan nog niet de deur uit bent, rook dan."
De man met de zwarte baard likte zijn lippen af en zijn rechterhand kwam nog dichter bij de kolf van het pistool. Een verraderlijke glinstering verscheen in zijn donkere ogen. "Uw ster dwingt niet het minste respect af, meneer. En dat jij de baas bent in dit hoerenhuis is passend. U zult nu de oude gier achter de bartafel opdracht geven om twee bijzonder hete vrouwtjes ..."
Er klonk een metalen krak waar Abel stond. En het volgende moment sprak de oldtimer, wiens wieg ooit in Schotland heeft gestaan: "Met de twee ladingen in dit geweer schiet ik jullie overhoop, als jullie dat willen. Begin maar te tellen, Waco. Ik tel tot drie en dan schiet ik."
De twee zadelzwervers stonden stokstijf als mummies.
Waco deed twee stappen opzij om uit het schootsveld van het geweer te komen. "Eén!"
De kompaan van de man met de zwarte baard bedaarde zichzelf. Hij vernauwde zijn ogen met een hatelijke glinstering erin. "Oké. Deze ronde gaat naar jou. Maar denk niet dat dit het einde is. We zullen zeker nog een tijdje in Lincoln zijn. En je zult heel alert moeten zijn. Mijn naam is Clayburne - Joe Clayburne. Onthoud die naam, Marshal." Hij rekte het laatste woord heel bijzonder uit, alsof hij het een speciale uitdrukking wilde geven, greep zijn handlanger bij de bovenarm en liet zijn stem weer klinken. "Laten we gaan, Lee. Jij hebt op dit moment de leiding."
"Ik hou jullie in de gaten," beloofde Waco, "Als jullie problemen veroorzaken, jaag ik jullie de stad uit."
Clayburne lachte spottend en trok zijn makker mee naar de uitgang. "Er is meer voor nodig dan een bordeelbaas om een ster rond te dragen," riep hij hatelijk over zijn schouder.
Waco volgde hen. Ze maakten hun paarden los, zwaaiden in het zadel, trokken de dieren rond en reden zonder een woord te zeggen weg.
Waco wachtte tot ze uit zijn gezichtsveld verdwenen waren, draaide zich om en ging terug de hal in. "We moeten met deze twee rekening houden," begroette Abel hem, terwijl hij het geweer met beide handen kruislings voor zijn borst hield.
*
Waco ging het bijgebouw binnen waar Joana woonde. Het was het voormalige bunkhouse van de ranch, waar de meisjes van de Shining Star Ranch hun privékamers hadden. Hij had haar de vorige nacht gemist en het vuur van een ongebreidelde passie brandde in hem.
Waco was scherp als een spijker, om het kort te zeggen.
Hij klopte op haar deur. Eenmaal, tweemaal...
"Ben jij dat, Waco?" klonk het slaperig.
"Ja. Doe open. Ik ben zo scherp als een scheermes."
Kort daarna rammelde de klink en zwaaide de deur open. Daar stond ze, precies zoals God haar geschapen had. Ze keek hem aan uit glinsterende groene ogen. Ze had haar blonde haar los en het viel in zachte krullen over haar schouders en haar stevige, mollige borsten. Waco's bloed begon te koken - nee, het begon te koken.
