Zdrada strażnika planety E-Book

Edward Guziakiewicz

• Herausgeber: e-bookowo.pl
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Polnisch

Veröffentlichungsjahr: 2015

Beschreibung

Akcja powieści toczy się w 475 r. p.n.e. najpierw w Tracji (na terenach dzisiejszej Bułgarii), potem w ukrytym w masywie Olimpu skarbcu, by wreszcie znaleźć ciąg dalszy w Attyce (Grecja). Na Ziemi rozbija się statek kosmiczny z przedstawicielami obcej cywilizacji, a z katastrofy uchodzą z życiem jedynie nieliczni przybysze. Obecność wrytego w grunt goliata odnotowują nie tylko pobliscy prymitywni Trakowie. Na planecie zagościł bowiem ktoś znacznie potężniejszy, kto losy kilku niezwykłych rozbitków pragnie związać z własnymi. To zagadkowy kosmita, tytułowy strażnik planety. Nici intrygi sięgają daleko w kosmos i rozstrzyga się przyszłość Ziemi.Fantastyka jest tu ujęta w ramy powieści historycznej, a narracja i dialogi są podporządkowane jej stylistycznym wymogom. Jednak realia greckiego antyku i odwołania do panteonu greckich bóstw nie gryzą się z technologicznym potencjałem potężnej pankosmicznej rasy. Jej przedstawiciele, na swój sposób nieśmiertelni, potrafią to samo, co mityczny Zeus z Olimpu i inni bogowie. A nawet więcej.Starożytność została dobrze zbadana przez historyków, zaś autor zadbał w powieści o realia epoki. Ateny odbudowują się po wojnach z Persami, powstaje Symmachia Delijska, zaś Kimon oblega Eion. Nie zanudza on jednak czytelników tymi wydarzeniami i nie zmusza ich do repetytorium z historii starożytnej Grecji. Tylko raz w powieści tytułowy bohater, siwobrody Raha, opowiada Urchitce Ni o wojnach Dariusza i Kserksesa. Autor gustuje natomiast w detalach, co widać — na przykład — w opisie bogatej w dzieła sztuki willi Eurypidesa w Atenach. Poza tym jego bohaterowie zmagają się z losem również poza Ziemią — w odległych stronach kosmosu — dzięki możliwości błyskawicznego pokonywania wielkich przestrzeni (sztuczne planetoidy Tauros i Favo).Przenikają się w książce dzieje trzech różnych cywilizacji: ziemskiej, urchickiej i transgalaktyckiej. Subtelnie zaznacza się również obecność czwartej, pochodzącej jakby z innego wymiaru kosmosu. Potwierdzają ją swym istnieniem wiecznotrwali (immortusi). Poza tym dopiero na Ziemi rozbitkowie z Urch odkrywają cała prawdę o ich osobliwej naturze. Reprezentują rasę zdolną do biologicznych przeobrażeń. Metamorfoza pozwala im przyjmować nowe kształty fizyczne i upodabniać się do dowolnych gatunków w przyrodzie.

Leseprobe

Edward Guziakiewicz

Zdrada strażnika planety

powieść science fiction • nagrodzona Złotym Piórem ZLP

Co­py­ri­ght © 2015 Edward Gu­zia­kie­wicz

All ri­ghts re­se­rved

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Roz­po­wszech­nia­nie i ko­pio­wa­nie ca­ło­ści lub czę­ści pu­bli­ka­cji za­bro­nio­ne bez pi­sem­nej zgo­dy au­to­ra.

ISBN 978-83-64865-25-1 (EPUB)

Ob­raz na okład­ce li­cen­cjo­no­wa­ny przezDe­po­sit­pho­tos.com/Dru­kar­nia Chro­ma

Tytułem wprowadzenia

Na­pi­sa­na lek­ko ar­cha­izu­ją­cym ję­zy­kiem po­wieść prze­no­si czy­tel­ni­ka do sta­ro­żyt­no­ści. Jej ak­cja to­czy się w 475 r. p.n.e. naj­pierw w Tra­cji (na te­re­nach dzi­siej­szej Buł­ga­rii), po­tem w ukry­tym w ma­sy­wie Olim­pu skarb­cu, by wresz­cie zna­leźć ciąg dal­szy w At­ty­ce (Gre­cja). Na Zie­mi roz­bi­ja się sta­tek ko­smicz­ny z przed­sta­wi­cie­la­mi ob­cej cy­wi­li­za­cji, a z ka­ta­stro­fy ucho­dzą z ży­ciem je­dy­nie nie­licz­ni przy­by­sze. Obec­ność wry­te­go w grunt go­lia­ta od­no­to­wu­ją nie tyl­ko po­bli­scy pry­mi­tyw­ni Tra­ko­wie. Na pla­ne­cie za­go­ścił bo­wiem ktoś znacz­nie po­tęż­niej­szy, kto losy kil­ku nie­zwy­kłych roz­bit­ków pra­gnie zwią­zać z wła­sny­mi. To za­gad­ko­wy ko­smi­ta, ty­tu­ło­wy straż­nik pla­ne­ty. Nici in­try­gi się­ga­ją da­le­ko w ko­smos i roz­strzy­ga się przy­szłość Zie­mi.

Fan­ta­sty­ka jest tu uję­ta w ramy po­wie­ści hi­sto­rycz­nej, a nar­ra­cja i dia­lo­gi są pod­po­rząd­ko­wa­ne jej sty­li­stycz­nym wy­mo­gom. Jed­nak re­alia grec­kie­go an­ty­ku i od­wo­ła­nia do pan­te­onu grec­kich bóstw nie gry­zą się z tech­no­lo­gicz­nym po­ten­cja­łem po­tęż­nej pan­ko­smicz­nej rasy. Jej przed­sta­wi­cie­le, na swój spo­sób nie­śmier­tel­ni, po­tra­fią to samo, co mi­tycz­ny Zeus z Olim­pu i inni bo­go­wie. A na­wet wię­cej.

Sta­ro­żyt­ność zo­sta­ła do­brze zba­da­na przez hi­sto­ry­ków, zaś au­tor za­dbał w po­wie­ści o re­alia epo­ki. Ate­ny od­bu­do­wu­ją się po woj­nach z Per­sa­mi, po­wsta­je Sym­ma­chia De­lij­ska, zaś Ki­mon ob­le­ga Eion. Nie za­nu­dza on jed­nak czy­tel­ni­ków tymi wy­da­rze­nia­mi i nie zmu­sza ich do re­pe­ty­to­rium z hi­sto­rii sta­ro­żyt­nej Gre­cji. Tyl­ko raz w po­wie­ści ty­tu­ło­wy bo­ha­ter, si­wo­bro­dy Raha, opo­wia­da Urchit­ce Ni o woj­nach Da­riu­sza i Kserk­se­sa. Au­tor gu­stu­je na­to­miast w de­ta­lach, co wi­dać — na przy­kład — w opi­sie bo­ga­tej w dzie­ła sztu­ki wil­li Eu­ry­pi­de­sa w Ate­nach. Poza tym jego bo­ha­te­ro­wie zma­ga­ją się z lo­sem rów­nież poza Zie­mią — w od­le­głych stro­nach ko­smo­su — dzię­ki moż­li­wo­ści bły­ska­wicz­ne­go po­ko­ny­wa­nia wiel­kich prze­strze­ni (sztucz­ne pla­ne­to­idy Tau­ros i Favo).

Prze­ni­ka­ją się w książ­ce dzie­je trzech róż­nych cy­wi­li­za­cji: ziem­skiej, urchic­kiej i trans­ga­lak­tyc­kiej. Sub­tel­nie za­zna­cza się rów­nież obec­ność czwar­tej, po­cho­dzą­cej jak­by z in­ne­go wy­mia­ru ko­smo­su. Po­twier­dza­ją ją swym ist­nie­niem wiecz­no­tr­wa­li (im­mor­tu­si). Poza tym do­pie­ro na Zie­mi roz­bit­ko­wie z Urch od­kry­wa­ją cała praw­dę o ich oso­bli­wej na­tu­rze. Re­pre­zen­tu­ją rasę zdol­ną do bio­lo­gicz­nych prze­obra­żeń. Me­ta­mor­fo­za po­zwa­la im przyj­mo­wać nowe kształ­ty fi­zycz­ne i upo­dab­niać się do do­wol­nych ga­tun­ków w przy­ro­dzie.

Rozdział pierwszy

NA SKAL­NYM usko­ku przy­siadł ptak i nie­po­ko­ją­co za­skrze­czał, zwia­stu­jąc obec­ność in­tru­za. Przy­bysz z ko­smo­su o zwie­rzę­cym wy­glą­dzie wy­trwa­le wspi­nał się po pra­wie pio­no­wej ścia­nie, ze śle­pym upo­rem ła­piąc ko­lej­ne wy­stę­py skal­ne i szu­ka­jąc ogo­nem opar­cia. Igrał ze śmier­cią. Jego cia­ło po­kry­wa­ła z tyłu dłu­ga gę­sta sierść i się­ga­ją­ca po­ło­wy ple­ców lwia grzy­wa, jed­nak z przo­du chro­nił je tyl­ko krót­ki włos, więc źle zno­sił kar­ko­łom­ną wspi­nacz­kę. Co rusz gro­zi­ło mu, że ode­rwie się od po­chy­ło­ści i jak stra­ce­niec po­le­ci w dół, ale nie ustę­po­wał. Nie miał zresz­tą od­wro­tu. Opusz­cza­jąc miej­sce upad­ku kap­su­ły ra­tun­ko­wej i wy­bie­ra­jąc dro­gę w górę, po­sta­wił bo­wiem wszyst­ko na jed­ną kar­tę.

Po­wsta­łe przed wie­ka­mi na tej pla­ne­cie wy­brzu­szo­ne ol­brzy­my wy­da­wa­ły się głu­che i wy­mar­łe. Po­ni­żej plą­ta­ły gra­nie, grzę­dy i usko­ki. Cze­go tu szu­kał nie­zna­ny obcy z gwiazd? Nie mysz­ko­wał za ukry­ty­mi skar­ba­mi, ani nie pró­bo­wał grać roli łow­cy, za­sa­dza­ją­ce­go się na gór­skie oka­zy. Tym bar­dziej że sam bar­dziej przy­po­mi­nał za­szczu­te zwie­rzę niż my­śli­we­go. Z tru­dem so­bie ra­dził, gdyż bra­ko­wa­ło mu za­bez­pie­czeń i ase­ku­ra­cji. Kie­dy się osu­wał, cią­gnął za sobą ka­ska­dy drob­nych ka­mie­ni oraz zdzie­rał mchy i po­ro­sty. Raz utknął w szcze­li­nie skal­nej, a trzy lub czte­ry razy wy­lą­do­wał na przy­pad­ko­wych wy­stę­pach, nie­ocze­ki­wa­nie znaj­du­jąc opar­cie.

Przy­bysz o zwie­rzę­cym wy­glą­dzie nie­ru­cho­miał w ta­kich chwi­lach, był in­te­li­gent­ną isto­tą, a w my­ślach cze­piał się na­tchnio­nych słów pro­ro­ka pu­sty­ni Ab-ida z pla­ne­ty Urch, z któ­rej po­cho­dził. Mę­drzec zwykł był po­krze­piać swo­ich bli­skich chry­pli­wym za­wo­ła­niem: „Idź­cie i pro­wadź­cie sła­bych na szczy­ty!” Jego cher­la­we po­krzy­ki­wa­nia mo­gły bu­dzić zdzi­wie­nie w stre­fie wy­dmo­wych pia­sków rów­ni­ko­wych, gdzie nie było wy­so­kich gór, ale ucznio­wie po­wszech­nie czczo­ne­go star­ca przyj­mo­wa­li je z po­wa­gą. Do­pa­try­wa­li się w nich me­ta­fo­rycz­ne­go zna­cze­nia. Zna­mio­no­wa­ły upór i sil­ną wolę, wy­trwa­łość i nie­ugię­tość, nie­ustę­pli­wość i nie­złom­ność. Czyż nie ta­kie przy­mio­ty win­ny były ce­cho­wać dziel­ne­go wo­jow­ni­ka, go­to­we­go od­dać ży­cie w słusz­nej spra­wie?

— Idź­cie i pro­wadź­cie... — Mu-ur wy­krztu­sił z sie­bie i te­raz, z lę­kiem ze­zu­jąc na po­ko­na­ną stro­mi­znę. Tęt­no miał wy­so­kie, krew zda­wa­ła się mu roz­ry­wać żyły i po­spiesz­nie od­dy­chał. Męt­ny wzrok ze­śli­zgnął się aż na dno ko­tła. Po roz­le­ni­wia­ją­cym spo­ko­ju po­dró­ży mię­dzy­gwiezd­nej tu zmie­rzył się z pra­wie nie­po­ko­na­nym. Szu­kał wspar­cia w so­bie, ale na próż­no. Od­wo­ły­wał się roz­sza­la­ły­mi my­śla­mi do wszyst­kie­go, co znał, lecz po­zo­sta­wa­ły mu tyl­ko pro­ste sło­wa ociem­nia­łe­go pro­ro­ka w opa­da­ją­cej do ko­stek i wy­pło­wia­łej od słoń­ca sza­cie.

— Idź­cie... i pro­wadź­cie... — szep­ta­ły jego spę­ka­ne od go­rącz­ki war­gi. — Wiedź­cie... sła­be... uszy... na szczy­ty...

Kap­su­łę, w któ­rej zdą­żył się schro­nić, wy­rzu­ci­ło w nie­wła­ści­wą stro­nę. Spa­dła na góry za­miast na prze­cię­tą rze­ką po­fał­do­wa­ną rów­ni­nę. Spły­wa­ją­ca ścia­na­mi w głąb ko­tła li­nia gra­ni sko­czy­ła ku nie­bu. Zna­lazł się z dwój­ką ro­da­ków nie na sa­mym dnie, ale na kru­chym wy­stę­pie ru­mo­wi­ska. Za­wio­dły gra­wi­to­chro­ny, więc siła ude­rze­nia była strasz­na. Cu­dem prze­żył. Dru­gie­mu ucie­ki­nie­ro­wi, Mi-iro­wi, też uda­ło się wyjść cało z ka­ta­stro­fy. Zwi­nął się, przy­warł do na­giej ścia­ny i skrył się w szo­ku pod dłu­gą grzy­wą. Trze­ci z kom­pa­nów, Li-ip, naj­go­rzej zniósł upa­dek i był w opła­ka­nym sta­nie.

Po­rzu­cił ich obu, sal­wu­jąc się uciecz­ką. Li-ipa wy­tar­gał z kap­su­ły, ostroż­nie skła­da­jąc le­cą­ce­go mu przez ręce nie­przy­tom­ne­go kam­ra­ta na nie­rów­nej pły­cie pia­skow­ca. Bie­dak miał po­kie­re­szo­wa­ne koń­czy­ny, ale dużo gor­sze były pew­nie ob­ra­że­nia we­wnętrz­ne. Na jego opu­chłych war­gach zna­czy­ła się krwa­wa pia­na. Z Mi-irem wo­jow­nik nie mógł się po­ro­zu­mieć. Za­sty­gły przy ska­le roz­bi­tek dy­go­tał, mam­ro­cząc o barw­nych kwia­tach ze ścian ste­row­ni stat­ku. Usi­ło­wał po­de­rwać go na nogi. Szar­pał go, krzy­cząc: „Chodź, wstań, mu­si­my się stąd wy­do­stać!” Kom­pan jed­nak go nie sły­szał. Wzrok miał nie­wi­dzą­cy i nie od­po­wia­dał, jak­by ni­ko­go przy nim nie było.

Szu­ka­jąc ra­tun­ku w czy­nie, po­ryw­czo zmie­rzył się z pra­wie pio­no­wą skal­ną ścia­ną. Te­raz zaś, gdy zna­lazł się do­sta­tecz­nie wy­so­ko, bre­dze­nie Mi-ira o kwia­tach pod­nio­sło go na­gle na du­chu, przy­no­sząc po­krze­pia­ją­ce sko­ja­rze­nia. „Wszę­dzie ro­śnie kwie­cie — gło­sił Mati-ag — dla tego, kto chce je do­strzec!” Dla Mu-ura kru­chym kwia­tem był ich sta­tek ko­smicz­ny, któ­ry bez­a­pe­la­cyj­nie spadł na gładź, kry­ją­cą się za pa­smem gór. Za wszel­ką cenę chciał go uj­rzeć jesz­cze przed za­cho­dem słoń­ca.

— Wszę­dzie… ro­sną… — ner­wo­wo wy­rzu­cał z sie­bie po­je­dyn­cze sło­wa. — Wszę­dzie!..

Nie­zmor­do­wa­nie się wspi­nał, a w chwi­lach prze­rwy mru­żył oczy i z nie­po­ko­jem zer­kał pod słoń­ce. Zło­ci­sta kula chy­li­ła się cięż­ko ku ho­ry­zon­to­wi i opa­da­ła za po­szar­pa­ne szczy­ty. Zmie­nia­ła bar­wę, a góry stop­nio­wo za­le­wa­ła czer­wień za­cho­du.

W słab­ną­cym świe­tle ga­sną­ce­go dnia do­tarł do wą­skiej prze­łę­czy. Chwiał się, ale na­resz­cie po­czuł pod sobą pew­niej­szy grunt. Po omac­ku wy­cią­gał przed sie­bie dło­nie. Sta­wiał pi­ja­ne kro­ki i z tru­dem ła­pał po­wie­trze, aż padł zzia­ja­ny na po­du­chy mchów i skal­nic. Nie wol­no mu było od­po­czy­wać. Oczy­ma wy­ob­raź­ni uj­rzał ota­cza­ne­go czcią śle­pe­go pro­ro­ka. Zwlókł się więc z chłod­nej zie­lo­nej po­dusz­ki i ru­szył da­lej, ma­jąc przed sobą kom­plek­sy osa­do­wych skał, opa­da­ją­cych w dół po dru­giej stro­nie gra­ni. Mu­siał jesz­cze się wdra­pać na po­bli­ski szczyt.

Omal nie za­łkał, gdy so­bie uzmy­sło­wił roz­mia­ry tra­ge­dii. Cho­dzi­ły mu po gło­wie róż­ne do­my­sły, zwią­za­ne z „Met-ar-usem”, tak opty­mi­stycz­ne jak pe­sy­mi­stycz­ne. Sta­tek mógł prze­trwać gwał­tow­ne zde­rze­nie z po­wierzch­nią i wryć się głę­bo­ko w zie­mię, ale rów­nie do­brze mógł się roz­trza­skać lub z hu­kiem eks­plo­do­wać, za­rzu­ca­jąc ko­tli­nę dy­mią­cy­mi się szcząt­ka­mi.

Wle­kły się mi­nu­ty wy­tę­żo­nej pra­cy mię­śni. Mię­dzy ska­ła­mi po­ja­wia­ły się ułom­ki o bar­wie bru­nat­nej i bru­nat­no-czer­wo­nej, a tu i ów­dzie po­ma­rań­czo­wej. Przy­ro­da na­gro­ma­dzi­ła w tym za­kąt­ku wie­le od­mian cza­row­nych ka­mie­ni. Po­dob­nych po­szu­ki­wa­no na Urch do ce­lów zdob­ni­czych. Nie zwra­cał na nie uwa­gi i nie ob­cho­dzi­ły go ich ko­lo­ry i kształ­ty. Jed­na ze skał gra­na­tu po­to­czy­ła się po pra­wie pio­no­wej ścia­nie urwi­ska — i prze­ra­żo­ny za­marł, są­dząc, że wy­żej ktoś się kry­je. Wkrót­ce osią­gnął to miej­sce. Ni­ko­go tam nie doj­rzał. Pół­ka z ła­mią­cy­mi się kra­wę­dzia­mi wy­stę­pu była wą­ska i zna­czy­ły na niej w opra­wie z mchu drob­ne pną­cza ob­sy­pa­ne kwit­ną­cy­mi pą­ka­mi. Przy­cza­ił się tam, a tę­czo­we mi­ne­ra­ły spra­wi­ły, że całą uwa­gę sku­pił na me­ta­mor­fo­zie. Na­zy­wa­no ją szum­nie szla­chet­nym ka­mie­niem na dro­dze ewo­lu­cji, tej głów­nej mocy na­pę­do­wej wszyst­kie­go we wszech­świe­cie. Jed­nak je­śli na­wet była ona czymś wy­jąt­ko­wym, to na tej pla­ne­cie za­bra­kło jej wła­ści­wej opra­wy.

— Klej­not bu­dzi za­chwyt... kie­dy... osa­dzi się go... w oczku obej­my lub pier­ście­nia... — od­kryw­czo szep­tał do sie­bie. — Nie kie­dy rzu­ci się go mię­dzy omsza­łe ka­mie­nie lub ci­śnie nim w pia­sek...

Ogar­nia­ła go sen­ność i kle­iły mu się po­wie­ki. Zmę­czo­na wy­ob­raź­nia wy­wio­dła go bez uprze­dze­nia w pole i uj­rzał przed sobą za­pie­ra­ją­ce dech ba­śnio­we ogro­dy z Lip­su­ar­ra. Po­ło­żo­ną na po­łu­dnio­wej pół­ku­li fe­erycz­ną wy­spę od­wie­dził w szcze­nię­cych la­tach, a mor­ska po­dróż wpi­sa­ła się mu w pa­mięć. Wła­śnie tam po­jął, że jego pla­ne­ta jest pięk­na. Wie­czy­ste drze­wa ocie­nia­ły roz­ło­ży­sty­mi ko­ro­na­mi pach­ną­ce ziel­ne mo­zai­ki i roz­sz­cze­pia­ły świa­tło słoń­ca na ty­sią­ce barw. W na­stro­jo­wym pół­mro­ku de­li­kat­ne kwia­ty cie­szy­ły oczy bo­gac­twem kształ­tów. Mię­dzy strze­la­ją­cy­mi po­nad gło­wę wspa­nia­ły­mi roz­ro­sta­mi nie czu­ło się upły­wu cza­su. Stał tam, bo­jąc się od­dy­chać. Był za­chwy­co­ny. Cóż, do­ra­stał na za­le­ga­ją­cych aż po ho­ry­zont roz­grza­nych pia­skach, któ­re wiatr po­ry­wał, gry­ząc oczy i prze­no­sił, ukła­da­jąc w po­fał­do­wa­ne wy­dmy. Był dziec­kiem pa­lą­ce­go słoń­ca i su­ro­wych oby­cza­jów.

Zno­wu drob­ny ptak usiadł obok. Czyż­by ten sam, co po­przed­nio? A może to do­bry duch bez uprze­dze­nia przy­brał jego po­stać, chcąc po­cie­szyć stra­ceń­ca i wes­przeć go, nim wyda ostat­nie tchnie­nie? „Ostat­nia wola ska­zań­ca?” Mu-ur usły­szał świer­got i ner­wo­wo się po­de­rwał, na­glo­ny po­trze­bą prze­trwa­nia. Ba­jecz­ne ogro­dy z Lip­su­ar­ra roz­my­ły się przed jego ocza­mi. Były ułu­dą i nie na­le­ża­ło sku­piać na nich uwa­gi. Wal­czył da­lej, bo­wiem szczyt miał tuż przed sobą, nie­mal na wy­cią­gnię­cie ręki.

— Wy­trwasz! — nie­udol­nie się po­krze­piał, war­cząc przez ści­śnię­te gar­dło. — Po­ra­dzisz so­bie!... — świsz­czał przez zęby.

Po­czuł, że zno­wu słab­nie i znie­ru­cho­miał, chcąc od­zy­skać siły. Z tru­dem ła­pał po­wie­trze. My­śla­mi prze­niósł się na wy­spę Ab-dan-gra, na któ­rej z po­dob­ny­mi so­bie śmiał­ka­mi go­to­wał się do od­lo­tu. To były inne cza­sy. Sta­ry po­krzy­wio­ny na­uczy­ciel, z któ­rym po­ta­jem­nie spo­ty­kał się po zmro­ku, dzie­lił się z nim wie­dzą da­le­ką od tego, cze­go na­ucza­no ofi­cjal­nie. Szep­ta­no o nim po ką­tach, że był sza­lo­ny, że sprze­ci­wiał się woli ka­pła­nów — i że dla­te­go ze wstrę­tem wy­gna­no go z bazy, po­zba­wia­jąc na­leż­nych przy­wi­le­jów. Mu-ur uwa­żał, że mistrz prze­grał, gdyż chciał za­cho­wać nie­za­leż­ność. Do koń­ca bro­nił swo­ich po­glą­dów. Nie­pra­wo­myśl­ny na­uczy­ciel twier­dził, że prze­isto­czyć się moż­na w do­wol­nym miej­scu i że nie trze­ba szu­kać w ko­smicz­nych pust­kach in­nej roz­wi­nię­tej rasy. Co nie zna­czy­ło, że nie do­ce­niał wagi ich kru­cja­ty. Nie kwe­stio­no­wał ce­lo­wo­ści wy­praw w ko­smos, ale był zda­nia, że nie na­le­ży ich łą­czyć z pro­gra­mem me­ta­mor­fo­zy. Mu-ur chci­wie słu­chał jego opo­wie­ści o trans­for­ma­cjach, do któ­rych po­dob­no do­cho­dzi­ło, nim Urchi­ci okrze­pli kul­tu­ro­wo. Do­brze się ro­zu­mie­li. Wy­sia­dy­wa­li ra­zem na skry­tych w le­śnych gąsz­czach po­kaź­nych ka­mien­nych pły­tach, wpa­tru­jąc się w dal, kon­tem­plu­jąc za­cho­dy słoń­ca, ce­dząc sło­wa i ga­wę­dząc bez po­śpie­chu.

DO­TARŁ na­resz­cie do szczy­tu i cięż­ko dy­sząc przy­warł do skał. Roz­ta­czał się przed nim wspa­nia­ły kra­jo­braz. Wstę­ga rze­ki od­bi­ja­ła ostat­nie pro­mie­nie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, któ­re zda­wa­ło się cze­kać na dziw­ne­go przy­by­sza z ko­smo­su, żeby mógł na­sy­cić się wi­do­kiem roz­le­głej ko­tli­ny. Kom­plek­sy skał osa­do­wych, w któ­rych woda wy­rzeź­bi­ła ścież­ki, uj­ścia i wą­wo­zy, cią­gnę­ły się w dół i gi­nę­ły na jej skra­ju jak ścię­te. Ko­smicz­ny go­liat wbił się w zie­mię. O dzi­wo, był cały. Żół­te i brą­zo­we pla­my roz­ry­te­go grun­tu zna­czy­ły się wy­raź­nie na tle ga­sną­cej zie­le­ni.

Z pier­si Mu-ura wy­rwał się ochry­pły okrzyk ra­do­ści. Wró­ci­ły mu na­gle siły. Wy­pro­sto­wał się, uno­sząc ręce i za­czął gar­dło­wo śpie­wać. Gruch­nął jak zwy­cięz­ca. Z jego ust po­pły­nę­ły sło­wa trium­fal­nej sury, któ­rą he­ro­icz­ni przod­ko­wie wy­ko­ny­wa­li na polu wal­ki. Po­wta­rza­ły się w niej zwro­ty o wiel­ko­ści ludu pu­sty­ni, o jego sile, o wy­trwa­ło­ści i od­wa­dze, oraz o tym, że tego ludu, mimo nie­do­stat­ku i bie­dy, nic nie po­ko­na i nie zmo­że.

Za­pa­dał zmrok i Mu-ur po­jął, że musi scho­dzić. Uj­rzał to, co chciał uj­rzeć. Z unie­sie­niem pie­ścił w my­ślach ob­raz ko­smicz­nej fre­ga­ty. Roz­pacz­li­wie wy­krzy­czał ra­dość zwy­cię­stwa, a obca pla­ne­ta cier­pli­wie go wy­słu­cha­ła. Wą­wóz nie był zbyt sze­ro­ki, a jego bia­ły bu­du­lec dłu­go utrzy­my­wał świa­tło. Po­tem po­su­wał się w gęst­nie­ją­cych ciem­no­ściach, wi­dząc nad sobą kon­ste­la­cje gwiazd. Nie zna­czył się nad nim Trój­kąt Obiet­nic. Na tym glo­bie nie­bo­skłon był inny i po pew­nym cza­sie za­czę­ły mu zno­wu to­wa­rzy­szyć po­sęp­ne my­śli. Nie przy­pusz­czał, że wi­dok fir­ma­men­tu nie­bie­skie­go może tak bar­dzo wią­zać się z pa­mię­cią trza­ska­ją­ce­go ple­mien­ne­go ogni­ska i rwa­ne­go przez wiatr płó­cien­ne­go da­chu nad gło­wą.

Nie byli rdzen­ny­mi Urchi­ta­mi. Z prze­ka­zy­wa­nych od po­ko­leń po­dań wy­ni­ka­ło, że ich pra­przod­ków ścią­gnię­to na tę pla­ne­tę z nie­zna­nych stron ko­smo­su. Za nie­zwy­kły­mi prze­no­si­na­mi mia­ły się kryć pół­bo­skie siły, nie­wi­dzial­nie rzą­dzą­ce gwiaz­da­mi. Wró­cił my­śla­mi do po­my­lo­ne­go star­ca z Ab-dan-gra. Ów zaś zda­wał się kro­czyć obok nie­go, pod­pie­rać się sę­ka­tym ki­jem i w ciem­no­ściach nocy po­wta­rzać za­po­mnia­ne cre­do. „Pier­wot­nie twoi przod­ko­wie mie­li inne ob­li­cza i po­stu­ry. Nie byli jesz­cze po­dob­ni do grzy­wa­czy, bo nie po­sia­da­li grzyw, a ich ciał nie po­kry­wa­ła ruda szcze­ci­na — pły­nął jego ci­chy i sen­ny głos, prze­cho­dzą­cy chwi­la­mi w pół­szept, a cza­sa­mi za­mie­nia­ją­cy się w chry­pią­cy dy­sz­kant. — Na pla­ne­cie Urch po­ja­wi­li się jako od­ra­ża­ją­ce be­stie. Ich szcząt­ki od­kry­wa­ją nasi ucze­ni na zbo­czach zie­ją­ce­go ogniem wul­ka­nu En-ra!..”

Na pu­sty­niach głę­bo­ko wie­rzo­no w pra­daw­ne po­da­nia i le­gen­dy. Czczo­no przod­ków i przy­wią­zy­wa­no ogrom­ną wagę do tego, co gło­si­li. Jako ma­lec przy­słu­chi­wał się opo­wie­ściom o to­czo­nych bi­twach, o nie­ustra­szo­nych bo­ha­te­rach oraz o ple­mien­nych wa­śniach i spo­rach. W dzie­cię­cych la­tach wbi­ła mu się w pa­mięć ob­rzę­do­wa pieśń o pierw­szych dniach wiel­kie­go prze­bu­dze­nia i umiał­by ją wy­re­cy­to­wać na­wet w środ­ku nocy. Jej ryt­micz­ne stro­fy były jed­nak nie­ja­sne i wy­wo­ły­wa­ły mie­sza­ne uczu­cia — a za­bi­ja­ka z pu­sty­ni, za­sta­na­wia­jąc się nad tym, cze­go uczył ba­ni­ta z Ab-dan-gra, prze­ży­wał roz­ter­ki. Sta­ry na­uczy­ciel bo­wiem sil­nie do niej na­wią­zy­wał. Gdzie jed­nak prze­bie­ga­ła gra­ni­ca mię­dzy praw­dą hi­sto­rycz­ną a mi­tem? Komu na­le­ża­ło wie­rzyć, a komu nie? „Czar­ne aotu­sy — pod­po­wia­dał mu le­d­wo sły­szal­ny głos star­ca — sta­no­wi­ły uoso­bie­nie zła i prze­mo­cy. Były zwy­rod­nia­łe i wy­na­tu­rzo­ne, szyb­ko się mno­ży­ły, pu­sto­sząc oto­cze­nie i za­gra­ża­jąc in­nym ga­tun­kom. Dla­te­go świa­tła cy­wi­li­za­cja, któ­ra się z nimi ze­tknę­ła, wy­ru­go­wa­ła je z ży­cia ro­ku­ją­cej pla­ne­ty, a może na­wet ca­łe­go ukła­du gwiezd­ne­go. Wy­ła­pa­no wszyst­kie be­stie i prze­nie­sio­no je do in­ne­go sys­te­mu so­lar­ne­go!..”

Czy mógł wy­wo­dzić się z rodu za­ja­dłych po­two­rów? Czy coś go łą­czy­ło z za­śli­nio­nym aotu­sem, któ­ry przy­brał kształ­ty da­ją­ce­go się po­skro­mić grzy­wa­cza? Czy odzie­dzi­czył jego ukry­te ce­chy? Je­że­li miał­by się z kimś lub z czymś utoż­sa­miać, to ra­czej z du­cha­mi wa­lecz­nych przod­ków, któ­rzy nie­wi­dzial­nie po­wra­ca­li z za­świa­tów, by wes­przeć mło­dych o go­rą­cych ser­cach w ich pierw­szych pu­styn­nych star­ciach.

Słu­chał mo­no­ton­ne­go gło­su star­ca, za­po­mi­na­jąc o prze­by­tej dro­dze. Był zdu­mio­ny, że sta­ła się tak ła­god­na i że po­su­wa się w dół bez prze­szkód. Wze­szedł księ­życ i w jego sre­brzy­stej po­świa­cie uj­rzał obce oto­cze­nie. Ska­ły się skoń­czy­ły, a pod zdar­ty­mi po­kła­do­wy­mi mo­ka­sy­na­mi po­czuł chłód tra­wy po­kry­tej rosą. Przy­sta­nął, nie wie­dząc, co po­cząć. Ustą­pi­ło na­pię­cie, któ­re mę­czy­ło go pod­czas wspi­nacz­ki. Po chwi­li bo­le­sne­go wa­ha­nia ru­szył przed sie­bie, wy­bie­ra­jąc kie­ru­nek na chy­bił tra­fił. Nie do­tarł jed­nak da­le­ko. W gó­rze mi­gnę­ła spa­da­ją­ca gwiaz­da, ko­ja­rzą­ca mu się z tra­cą­cym or­bi­tę ko­smo­lo­tem i Mu-ur uzmy­sło­wił so­bie, że jest bez sił. Zmę­cze­nie wzię­ło górę i jak na­gły cię­żar zwa­li­ło się na nie­go. Pró­bo­wał się przed nim bro­nić i za wszel­ką cenę utrzy­mać na no­gach, ale na­glą­ca po­trze­ba snu oka­za­ła się sil­niej­sza. Prze­fru­nął ci­cho obok nie­go noc­ny ptak. Od­wo­łał się w my­ślach do słów wy­śpie­wa­nej na szczy­cie sury zwy­cię­stwa i do wiel­ko­ści ludu pu­sty­ni — mimo to po­tknął się i bez­rad­nie upadł. Chciał się pod­nieść, lecz już nie zdo­łał. Nie­zna­na siła wy­da­wa­ła się przy­pie­rać jego twarz do chłod­nej mu­ra­wy. Pieśń he­ro­sów z za­la­nych słoń­cem pu­styń Urch po­pły­nę­ła sama, za­mie­nia­jąc się w wi­bru­ją­cy śpiew o zu­peł­nie in­nym ryt­mie.

Nie­po­dob­ny do dy­sz­kan­tu po­my­lo­ne­go ba­ni­ty z Ab-dan-gra obcy głos me­lo­dyj­nie dzie­lił się z nim zdu­mie­wa­ją­cym orę­dziem. Po­cho­dzą­cy jak­by z in­ne­go wy­mia­ru ko­smo­su nie­wi­dzial­ny po­sła­niec nu­cił o tym, że le­żą­cy bez czu­cia wo­jow­nik wes­prze w wal­ce ta­jem­ni­cze­go straż­ni­ka pla­ne­ty, by tam­ten mógł od­nieść zwy­cię­stwo. Prze­wi­dy­wał przy­szłość pla­ne­ty. Śpie­wał o bli­skim trium­fie za­gad­ko­wych wiecz­no­tr­wa­łych, któ­rzy skry­cie przy­by­li na ten glob, aby go ura­to­wać przed za­gła­dą.

Rozdział drugi

MI-IR nie cier­piał Mu-ura i in­stynk­tow­nie za­ci­skał zęby na jego wi­dok. Czuł do nie­go or­ga­nicz­ną nie­chęć. Nie mógł się jed­nak uwol­nić od jego to­wa­rzy­stwa. Prze­wi­dy­wał, że ma­ni­fe­stu­jąc obo­jęt­ność, bę­dzie mu cią­gle scho­dzić z dro­gi. Zna­lazł się z nim i in­ny­mi śmiał­ka­mi na wy­spie Ab-dan-gra. Wy­nio­śli ka­pła­ni przy­go­to­wy­wa­li ich do od­lo­tu w ko­smos i cze­ka­ła na nich no­wiut­ka fre­ga­ta, praw­dzi­we cudo, w któ­rej mie­li prze­go­nić świa­tło. Mu-ur był to­por­ny, gru­bo­skór­ny, aro­ganc­ki, or­dy­nar­ny i bez­czel­ny. Afi­szo­wał się przy­na-leż­no­ścią do bit­ne­go ludu z bia­łych pia­sków, jak­by z wo­jo­wa­niem, tym wy­na­tu­rzo­nym za­ję­ciem, wią­za­ło się jesz­cze coś do­nio­słe­go. Mi-ir utoż­sa­miał go z po­nu­rą prze­szło­ścią pla­ne­ty i wie­ka­mi bez­li­to­snych wo­jen. Mor­do­wa­no się na­wza­jem, prze­ści­ga­jąc w okru­cień­stwie. Za­bi­ja­ka niósł prze­kleń­stwo bez­myśl­nie roz­le­wa­nej krwi i sym­bo­li­zo­wał ciem­ne stu­le­cia sprzed świa­tłe­go zjed­no­cze­nia szcze­pów. Jego twar­do­gło­we ple­mię, po­dob­nie jak inne z ośle­pia­ją­cych bia­łych pu­styń, kur­czo­wo trzy­ma­ło się sta­rych tra­dy­cji i nad­wą­tlo­ne­go kul­tu przod­ków, nie po­sze­rza­jąc ho­ry­zon­tów my­ślo­wych i za nic ma­jąc po­stę­po­we idee. Było za­póź­nio­ne cy­wi­li­za­cyj­nie. Mimo to do­szło do łask, kie­dy za­ini­cjo­wa­no de­ba­tę nad me­ta­mor­fo­zą. Po­wód był nie­bła­hy. Po wie­kach sta­bi­li­za­cji i względ­ne­go spo­ko­ju ich je­dy­na w swo­im ro­dza­ju rasa zna­la­zła się w kry­tycz­nym po­ło­że­niu. Mó­wio­no, że wy­pa­li­ła się bio­lo­gicz­nie i spo­łecz­nie. Gro­zi­ła jej po­waż­na sta­gna­cja, je­śli nie za­gła­da. Z nie­skry­wa­ną na­dzie­ją spo­glą­da­no więc na tych, któ­rzy w opi­nii ka­pła­nów mie­li w so­bie dość sił, by prze­zwy­cię­żyć in­er­cję, a ga­tun­ko­wi za­pew­nić prze­trwa­nie. Mu-ura za­li­czo­no do gro­na wy­brań­ców, więc zo­stał uro­czy­ście na­masz­czo­ny, cze­go Mi-ir nie był w sta­nie prze­bo­leć. Dys­po­no­wał dru­zgo­cą­cym atu­tem. Ce­cho­wa­ła go — mia­no­wi­cie — nie­zwy­kle wy­so­ka po­dat­ność na prze­obra­że­nie. Jed­nak to nie wy­star­cza­ło, żeby wejść z nim w ko­mi­ty­wę, nie mó­wiąc o szcze­rej sym­pa­tii i po­kła­do­wym bra­ter­stwie. Przy­jaźń, przy­wią­za­nie, wza­jem­ność? Prze­nig­dy! Ta­kie rze­czy w ogó­le nie wcho­dzi­ły w grę. Kie­dy ich ko­smicz­na fre­ga­ta za­wi­sła w próż­ni, za­czę­ły ich mi­mo­wol­nie łą­czyć dy­żu­ry przy pul­su­ją­cych świa­tła­mi pul­pi­tach kon­tro­l­nych. Po­dzie­li­ła ich jed­nak draż­li­wa spra­wa kwiet­nych niby-dy­wa­nów z Ti-tan-gra. W ogar­nia­ją­cej wszyst­kich pi­ra­mi­dal­nej nu­dzie bła­he spra­wy nie­bez­piecz­nie wy­su­wa­ły się na pierw­szy plan, za­trwa­ża­ją­co za­ciem­nia­jąc umy­sły.