De Königsdochter mit de twölf Bröder E-Book

Klaus-Peter Asmussen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2018

Seitenzahl: 246

Beschreibung

Der vierzehnte Band der Reihe "Märkens up Platt" mit dem Titel "De Königsdochter mit de twölf Bröder" ist unseren westlichen Nachbarn gewidmet, deren Sprache eng mit dem Niederdeutschen verwandt ist. Er enthält 25 Geschichten aus den Niederlanden und 5 aus Flandern. Von den 18 genauer lokalisierbaren niederländischen Erzählungen ist der größte Anteil mit 7 Texten friesischen Ursprungs. Dies sind "De Deern un de Slang", "Dat Eiland un de gollne Appel", "De Königsdochter mit de gollne Sünnschirm", "De Magneetbarg" (obgleich diese Geschichte im Süden spielt), "De Königssoehn, de de Spraak vun de Deerten lehrt hett", "Starke Jan" und "De an dat Ünnerste ut de Kann will, kriggt de Deckel up'e Nüff". Nicht näher lokalisierbar sind "De Königsdochter mit de twölf Bröder", "De singen Seejumfer", "De Kaiser sin Soehn", "Warum de See solt is", "De Glückssteen", "De dankbare Deerten" und "Vun de Hund, de gar keen Hund is". Die belgische Region Flandern lieferte "De Knecht mit de snaaksche Naams", "De Mann ahn Seel", "Vun de Jung, de en Swaartvull kregen hett", "De unverfehrte Bäckergesell" und "Meister Maand". Die restlichen 11 Geschichten verteilen sich auf 7 verschiedene Provinzen. Aus Noord-Brabant kommen "De rode Afkaat" und "De lebennige Himphamp"; Zeeland steuerte "De Jung mit de Adler" und "De Wunnerfleut un de Wunnerhoot" bei; Overijssel lieferte "Dat funnene Geld" und "Ool Minneken"; aus dem Gelderland kommen "De bedragene Düvel" und "De Vagel Fenus". Mit je einem Beitrag sind die Provinzen Drenthe ("Ool Böppe"), Groningen ("Holle Bolle Jan") und Noord-Holland ("De unverfehrte Koeksch") vertreten. Die hier vorgenommenen Neuerzählungen im Plattdeutsch der an Flensburg grenzenden Geest basieren auf originalsprachlichen Vorlagen, sind aber - soweit nötig - an schleswig-holsteinische Gegebenheiten angepasst.

Leseprobe

Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der damaligen Pädagogischen Hochschule Flensburg trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“ ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 9783-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Sprache und Kultur. Sein hier vorgelegtes vierzehntes Märchenbuch enthält Geschichten, die allesamt aus den Niederlanden oder aus Flandern stammen und nach den niederländischen/flämischen Originaltexten übertragen wurden. Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Wat in düt Book in steiht

De Königsdochter mit de twölf Bröder

De Deern un de Slang

De singen Seejumfer

De rode Afkaat

Dat Eiland un de gollne Appel

De Königsdochter mit de gollne Sünnschirm

De Knecht mit de snaaksche Naams

Ool Böppe

De Jung mit de Adler

De Magneetbarg

Dat funnene Geld

Ool Minneke

De Kaiser sin Soehn

De Mann ahn Seel

De Königssoehn, de de Spraak vun de Deerten lehrt hett

Warum de See solt is

Vun de Jung, de en Swaartvull kregen hett

Holle Bolle Jan

De unverfehrte Bäckergesell

De bedragene Düvel

De Glückssteen

De Wunnerfleut un de Wunnerhoot

De unverfehrte Koeksch

Starke Jan

De dankbare Deerten

Meister Maand

De Vagel Fenus

De an dat Ünnerste ut de Kann will, kriggt de Deckel up’e Nüff

De lebennige Himphamp

Vun de Hund, de gar keen Hund is

De Königsdochter mit de twölf Bröder

Dar is mal en König we’n un en Königin, de hebben in en Land wahnt wied weg vun hier un hebben twölf Soehns hatt. Man de Königin hett so gresig geern en Dochter hebben wullt. Mal in’e Winter steiht se an’t Finster, un do süht se, up’e Binnerhoff ward in’e Snee en swatte Kalv slacht’t. Un do denkt se bi sik: „Wo geern wull ik en Deern hebben mit Haar so swatt as dat dare Kalv, mit Backen so root as dat Bloot dar in’e Snee un Huut so witt as de Snee sülven. Dar wull ik geern min twölf Soehns för intuuschen.“ Se hett dat man knapp wünscht, do hört se wat: De Dör is upgahn, un en ole Fruunsminsch kümmt na de Kamer rin. De blifft vör ehr stahn un seggt, se hett dar jüst en gresige Wunsch daan, man de schall wahr warrn. Se schall en Dochter kriegen, man in desülvige Ogenblick, wenn de baren ward, schall se ehr twölf Soehns tosetten un se nie nich wedder to seh’n kriegen. Un darmit is de Oolsch wedder verswunnen. Eerst hett de Königin ja en Schreck kregen, man mit de Tied vergitt se dat, wat de Oolsch ehr vörutseggt hett.

Dar sünd wecke Jahren vergahn, do markt de Königin, se schall nochmal wedder wat Lüttes hebben. As de Tied dicht bi is, dat dat Kind kamen schall, do fallen ehr upmal de Wöör vun dat ole Fruunsminsch wedder in. Do kriggt se dat mit de Angst, un as dat so wied is, gifft se Order, ehr twölf Soehns schoe’n inslaten warrn in en grote Saal vun dat Slott, un Suldaten und Schildwachen schoe’n darvör sorgen, dat dar nix un nümms an se rankamen kann un nix passeert. Denn kümmt se to liggen un kriggt en lütte Dochter. Man in desülve Ogenblick gifft dat in de Saal, ’nem ehr Soehns inslaten sünd, en grote Larm vun Flünken, un de Wächters, de dar butenvör stahn, sehn twölf sneewitte Göös dör dat Finster na buten fleegen, sik afglieden un in’e Feern verswinnen. Eerst truut de Königin sik nich un vertellen dat de König, denn se hett em dar ja uck nix vun vertellt, wat de Oolsch ehr vörherseggt hett, man dat lett sik up’e Duer ja uck nich verbargen. Do ward de König dull up ehr. He schickt Suldaten dör sin heele Riek, dat se sin Soehns söken schoe’n, man de sünd narms to finnen. Do lett he bekanntmaken, in sin Land dörven keen wille Göös schaten warrn, un de dat doch deit, de schall darför mit sin Leven betahlen.

De Jahren vergahn, un de Königsdochter wasst ran to en feine Deern. Se hett pickswatte Haar, en feine Klöör up’e Backen, un ehr Huut is so witt as Snee. Blots een Deel verdrütt ehr – se harr so bannig geern wecke Bröder hatt un spelen mit. Ehr Öllern hebben ehr nie nich vertellt, dat se twölf Jungs hatt hebben, de in Göös verwünscht sünd. Man as de Königsdochter twölf Jahr oold ward, do vertellt ehr Mudder ehr, wat dar domals vörfullen is. De Deern dücht, dat is gresig, dat ehr twölf Bröder darför hebben lieden musst, dat se is baren wurrn, un se nimmt sik vör, se will se söken un erlösen. Ehr Vadder un Mudder woe’n dat ja afsluut nich hebben, un se laten ehr insluten in ehr Kamer. Man de Königsdochter hett sik wat Aaft un wecke Noet nahmen vun de gollne Foet, de dar allerwegens in’t Slott up Dischen rumstahn, un Klock twölf lett de Deern sik ut’t Finster fallen un lannt blangen de Muer up’e Eerde. Dat Aaft un de Noet nimmt se mit in en lütte Korv. Se geiht in’t Holt rin un wannert dar de heele Nacht dör. Do hängt ehr dat Tüüg in Plünnen an’t Liev, se is vull vun Schrammen, un ut ehr Fööt löppt dat Bloot rut vun all de scharpe Steens, ’nem se up pedd’t hett. Se kann meist nich mehr.

Toletzt sett se sik dal an’t Över vun en lütte See in’t Holt un is ganz fix un ferdig. Se brickt in Tranen ut un denkt, nu mutt se wiss dootblieven vör Smacht un Elend. Upmal hört se hooch in’e Luft dat Schrien vun oeverwegfleegen Göös. Se jumpt tohööcht un föhlt miteens keen Möö’igkeit un keen Wehdaag mehr. Se denkt: „Ik mutt doch wieder“, un se löppt so gau, as se kann, achter de verklingen Larm vun de Göös her. Hen to Morrn, as de eerste Sünnenstrahlen up’e Eerde fallen, ward se en sneewitte Slott wies merrn in en düüstere Holt. Rund um dat Slott is en hoge Muer vun swatte Felsbrockens. Se löppt dar um rum, man se kann narms en Ingang finnen.

As se meist um dat heele Slott rumlapen is, finnt se in’e Muer doch noch en lüerlütte Poort, de steiht apen. Vörsichtig witscht se rin, un do süht se vör sik en Flach mit Gras. Merrn up’e Rasen steiht en grote Disch mit twölf gollne Stöhle um rum. Ahn Nadenken löppt se hen, un as se neeger rankümmt, ward se wies, dar stahn twölf gollne Tellern paraat. Un as se noch so steiht un kickt, hört se upmal Flünkenslag, un twölf sneewitte Göös kamen anflagen oever de Böme dicht bi un gahn dal up’e Rasen. So draa as se’s Fööt up’e Eerde kamen, warrn ut’e Göös twölf smucke junge Mannslüüd, de stellen sik mit eernsthaftige Gesichter um ehr rum. De Königsdochter weet foorts, dat sünd ehr Bröder, man ehr Bröder kennen ehr ja nich.

Do fraagt een vun de twölf ehr: „Wat wullt du hier?“ Se seggt blots: „Ik bün verbiestert.“ Do seggt desülve Broder: „Dat is heel leeg för di. Ik bün de Öllste, un ik mutt di dat seggen: Vör vele Jahren hebben wi um en Deern allens verlaren, wat wi harrn, un sünd hierher verwünscht wurrn. Darum hebben wi en Eed swaren, dat de eerste Deern oder de eerste Fruu, de hier herkümmt na unse Besitz, dat de starven mutt. Maak di praat, ik bün de Mann, de di dootmaken mutt.“ Do ward de Königsdochter luud blarrn un röppt dör ehr Tranen: „Man dat koenen I doch nich doon! Ik bün ju’s Süster, un ik heff allens in Stick laten, wat ik harr, för un söken ju, ik will ju helpen! Dat is doch nich min Schuld, dat unse Mudder so’n gresige Wunsch daan hett!“ Do kieken de twölf Bröder sik heel dalslaan an, un de öllste seggt trurig: „Wi hebben dar ümmer so dull na lengt un bemöten mal unse Süster, un nu wi ehr sehn hebben, moeten wi ehr dootmaken. Man wi koenen unse Eed doch nich breken!“

Upmal steiht de Oolsch, de domals uck ehr Mudder dat Bott bröcht hett, de steiht an’t Enne vun’e Disch. „I schoe’n ju doch wat schamen“, seggt se, „dat I so’n gresige Eed daan hebben. Wenn uck blots een vu ju een Finger na düsse Deern utstreckt, maak ik ju to twölf Peiten1, un eendoont wo oold I warrn, denn schoe’n I för de Rest vun ju’s Leven in Matsch un Slick rumkrupen. Se is herkamen för un helpen ju, un wenn se Moot un Gedüür hett, kann se de Töver breken, de up ju liggen deit. Se mutt elkeen Morrn dör de Gaarn lopen un all de Spinnweven tohopensöken. Darvun mutt se mit ehr Hänne Fadens dreih’n. Baven in’t Slott steiht en Wevstohl, un dar mutt se vun de Fadens twölf Stücken Tüüg up weven. Vun elkeen Stück Tüüg mutt se en Mantel maken, een för elk vun ju, un wenn I de dare Mantels umnehmen, denn fallt de Töver af vun ju. Söss Jahr ward dat duern, bet se dar klaar mit is. Un dar is noch een Bedingen bi – in de Tied, wo ju’s Süster dat deit, de Spinnweven tohopensöcht, de Fadens tweernt, de Stücken Tüüg wevt un de Mantels maakt, dörv se nich een Woort snacken, nich lachen un nich blarrn. Deit se dat uck man eenmal, moeten I all twölf bet an ju’s Dood Göös blieven. Nu hebben I de Wahl: Maak ehr doot oder laat ju erlösen.“ De twölf Bröder kieken se’s Süster an, un de öllste seggt: „Dat is unminschlich swaar. Truust du di dat woll to, Süster?“ De Deern seggt nix, se nickt blots mit de Kopp. De Oolsch seggt: „Dat schall passeern, as ik dat seggt heff, un nu is dat afmaakt!“ Un boots! is se weg.

De twölf Bröder koenen dat nu to Huus meist nich mehr utholen; bi Dag un bi Nacht fleegen se rut. Mitünner blieven se en ganze Tied weg, un wenn se na Huus kamen, finnen se dar se’s Süster, de snackt nich, lacht nich un weent nich un deit nix anners as Fadens tweernen un an’e Wevstohl sitten. Sodennig sitt de Königsdochter dar dree Jahr achter’nanner to tweernen un to weven, un elkeen Morrn geiht se ganz fröh rut un söcht Spinnweven. Se günnt sik knapp de Tied för Eten un Drinken, nie nich sitt se en Ogenblick still, un de heele Tied snackt se nich un lacht nich un weent nich.

Mal sünd ehr Bröder buten Huus, un se sitt an’t apene Finster un tweernt, do hört se in’e Feern en Jagdhoorn blasen. Kort darna springt dar en feine pickswatte Perd oever de Slottsmuer, un dar sitt en wunnerbar smucke junge Mann up. Twee Windhünne rönnen blangen em her, un de eene springt dör’t Finster un leggt sin Poten in de Königsdochter ehr Schoot. As se sik na em dalböögt, lickt ’n ehr in’t Gesicht. De junge Mann is fein in Tüüg, een kann seh’n, dat mutt en Prinz we’n. He nimmt de Hoot af, maakt en deepe Bückling un seggt, se schall em dat man nich för oevel nehmen, dat he ahn ehr Verlööv oever de Muer sprungen is. De Königsdochter kickt em blots an mit Ogen vull Kummer un seggt keen Woort. He fraagt ehr, wokeen ehr Öllern sünd, mit wovel Lüüd se in dat Slott wahnen deit, un noch vel mehr, man de Königsdochter kickt em blots denn un wenn an un seggt keen Woort. He versöcht allens Moegliche un kriegen ehr to snacken, man dat helpt allens nix, un do mutt he toletzt ja annehmen, se is stumm. He fraagt, um se wat to drinken hett, un se langt em wat rut dör’t Finster. He sett sik dal up en Steen un singt ehr sachten en Leed vör un vertellt ehr, he is jüst König wurrn in en Riek, dat liggt güntsiet dat düüstere Holt. Se dücht em so smuck, dat he ehr fraagt, um he mal dörv wedderkamen. Do nickt se sachten „Ja“. Nu is dar doch wedder en lütte Funk Freud in ehr Hart, un se kann meist de Tied nich aftöven, bet he wedderkümmt.

As se de neegste Dag dat Jagdhoorn wedder hört, warrn ehr blasse Backen root, un as dat Perd wedder oever de Muer springt, liggen ehr Hänne still in ehr Schoot. He nimmt ehr beide Hänne in sin, fallt up’e Kneen un fraagt ehr, um se em heiraden un Königin vun sin Land warrn will. De Königsdochter schüttkoppt un versöcht un bedüden em, dat dat nich geiht. Se will ja ehr Bröder nich in Stick laten. Man he lett nich na, un wo se em uck geern lieden mag, nickt se upletzt „Ja“. Se nimmt em mit na baven un bedüüd’t em, se mutt en Wevstohl hebben. Se nimmt de Mantels, de se ferdig hett, un en Korv vull Spinnweven mit. De junge König sett ehr vör sik up sin Perd un sett mit ehr oever de Muer. He freut sik bannig, man ünnerwegens ward he doch en beten benaut, denn wat ward woll sin Steefmudder darto seggen? De Naam na is he ja de König, man in Wahrheit stüert se dat Riek, un se is en leege, tücksche Fruunsminsch. Darum ritt he liekto dör na de Bischop, dat de se tohopengeven kann. De Bischop truut sik nich un setten sik up gegen em, wo he ja de König is. Man uck bi de Truu seggt de Königsdochter keen Woort, se nickt blots „Ja“.

As de Steefmudder to hören kriggt, de König is verheiraad’t mit en Deern, de se nich mal kennen deit, ward se splitterndull, un se maakt de junge Königin dat Leven suer un deit allens för un rieten ehr dal in’e Ogen vun de Minschen. Wenn dar annern bi sünd, seggt se, een kann woll seh’n, se kümmt vun ringe Lüüd her un is so dumm, dat se nichmal dat Snacken lehrt hett. Man de König hollt en Barg vun ehr, un wenn em dat uck verdreeten deit, dat he nich mit ehr snacken kann un dat se em nie nich anlacht, he will ehr um all dat Geld vun’e Welt nich wedder missen.

De Königsdochter deit ehr Arbeit geruhig wieder – elkeen Morrn sammelt se in’e Slottgaarns Spinnweven un spinnt dar Fadens vun; middags sitt se an’e Wevstohl un laat an’e Avend sitt se stillkens bi de König sin Fööt. Dat duert nich lang’, un de junge Königin schall wat Lüttes hebben, un do kriggt se en lütte Jung. De hett pickswatte Haar as sin Mudder, man anners süht he sin Vadder liek. De König is dar gewaltig stolt up un lett in’t heele Land Festen fiern. Blots de Steefmudder löppt mit en quesige Fliep dör’t Slott, se kann dat nich verknusen, dat se in’e Achtergrund schaven ward un sik nu allens um de junge Königin un ehr Gör dreiht. Se seggt, se kann nich slapen, un lett vun en Deenstdeern bi en ole Hex – de huust dar in’t Holt – bi de lett se en Slaapdrunk halen. De dare Slaapdrunk mengeleert se in en Teller Supp un geiht dar na de Königin mit. De itt de Supp un fallt meist mit een Slag in Slaap.

Do will de Steefmudder de lütte Bengel afmurksen, man as se em in’e Hänne hett, kickt se ut’t Finster, un do sitt dar en grote Adler up een vun de Böme. Dat is Wintertied, un dar liggt Snee. Do smitt se dat Kind ut’e boeverste Etaasch rut ut’t Finster, man ehrer dat up’e Grund sleit, is de Adler al dalgleden; de grippt de lütte Prinz in sin Klauen un flüggt dar weg mit oever’t Holt roever. Denn stickt de Steefmudder sik in’e Finger mit en Nadel, smeert dat Bloot, wat dar rutkümmt, um de slapen Königin ehr Mund un ward luuthals bölken un sik tieren. As de König do anrennt kümmt, wiest de Steefmudder up’e leddige Weeg un up dat Bloot um de Königin ehr Mund un seggt, dat is en Düvelsche, de hett ehr eegne Kind upfreten. De König will dat ja eerst nich gloven, man se sabbelt so lang’ up em in, bet em toletzt doch Twiefel kamen. Se seggt, dat is woll dat Beste, wenn dar bekanntmaakt ward, dat Kind is sin Mudder vun’e Arm rutscht un ut’t Finster fullen, un en grote Adler hett et wegslept. De König lett dat denn bekanntmaken, man de Steefmudder fluustert elk un een in’t Ohr, dat et heel anners togahn is. De junge Königin kann dat gar nich faten, man se seggt keen Woort, un se vergütt keen Traan, un se marst sik noch duller af mit tweernen, weven un neih’n. Ehr eenzige Troost is, elkeen Nacht fleegen dar twölf witte Göös oever dat Slott un ropen na ehr.

Wieldes vergeiht de Tied, un de junge Königin schall wedder wat Lüttes hebben. As se de twölf Mantels bet up een Mau ferdig hett, bringt se en söte lütte Deern to Welt. De König sett Dag un Nacht Schildwachen vör ehr Kamer, un se dörv keen Minut alleen laten warrn. Man de Steefmudder bestickt de Wächters un gifft de Deenstdeerns un de Königin wat Slickerkraam mit en Slaapmiddel in. Denn witscht se rin in de Slaapkamer un will de lütte Deern afmurksen, man in de Boom sitt wedder desülve Adler, un wedder smitt se de dat Kind hen. Do glitt de dal, grippt et in’e Flucht un flüggt dar weg mit oever’t Holt. De Steefmudder smeert de Königin nu noch mehr Bloot um’e Mund und ward denn gresig bölken un sik tieren as unklook. De König kümmt anrönnt, un nu mutt he ja sachs gloven, dat sin Fruu ehr eegne Kinner upfreten hett. De Königin sitt dar as en Bild ut Steen, un wenn se uck vun Kummer toreten ward, se seggt doch keen Woort un weent keen Traan.

Keeneen weet ja, wodennig dat würklich togahn is, un so ward se verordeelt to’n Dood in’t Füer. Wieldes de Brennhupen klaarmaakt ward, wevt de Königin de letzte Fadens to en Stück Tüüg, ’nem de letzte Mau vun maakt warrn schall. Se arbeid’t as dull de heele Nacht dör, un as se de neegste Morrn afhaalt ward, dat se ehr, wenn de Sünn upgeiht, verbrennen woe’n, do is de Mau klaar. Se nimmt de twölf Mantels mit un neiht wieder. Un uck as se up’e Brennhupen steiht, weent se nich un seggt keen Woort un neiht ümmer vörföötsch weg. Man as se de letzte Stich maakt hett, lett se een Traan fallen. Se sleit ehr Ogen up un süht de König baven an en Finster vun’t Slott stahn. Do röppt se: „Verbrenn mi nich, ik heff di leev, un ik bün unschüllig!“ De König rönnt de Treppen dal, man ehrer he nedden is, hebben se dat Füer al in’e Brennhupen rinsmeten. Do is dar upmal Flünkenslag to hören, un twölf sneewitte Göös kamen dal vun’e Heven un glieden dal rund um’e Brennhupen. Un ehrer de Lüüd begriepen, wat dar passeert, smitt de Königsdochter een Mantel oever elk vun de Göös, un in’t sülve stahn dar twölf Prinzen. De öllste springt dör de Flammen un rett’ sin Süster ut dat Füer.

De König nimmt sin Fruu in’e Arms un gifft ehr düchtig wecke Sötens, un ehr twölf Bröder stahn rundum, do kümmt dar en grote Adler anflagen mit en witte Bünnel in elkeen Klau. So draa as de Vagel up’e Grund kümmt, ward ’n to en Witte Fruu, de hett up elkeen Arm en Kind, en Jung un en Deern. De Witte Fruu seggt: „Nu kümmt an’t Licht, wokeen de wahre Schüllige is, un de nehm ik mit!“ Se maakt sik wedder to en grote Adler, un de Adler grippt mit sin starke Klauen de Steefmudder un flüggt mit ehr oever’t düüstere Holt weg. Se is nie nich wedderkamen. De König un de Königin hebben noch lang’ un glücklich levt, un de twölf Bröder hebben elk dat Seggen oever en Deel vun’t Riek kregen. Man de Order, dat dar keen wille Göös dootmaakt warrn dörven, de is bestahn bleven, so lang’ as de dare König levt hett.

De Deern un de Slang

Up’t Torfland, an’e Kant vun en grote Moor, hett mal en Torfarbeider wahnt mit sin Fruu un een Deern. Elkeen Morrn hett de Deern vun ehr Mudder en Tass warme Melk kregen. Mal löppt se mit de Tass Melk in’e Hand na buten un sett sik dal up en Stubben an’e Kant vun’t Moor. Do kümmt dar ut de Mudd en grote Slang rutkrapen un slängelt sik hen na ehr. Man de Deern is nich bang’; se langt ’n ehr Tass mit Melk hen, un de Slang drinkt ut, wat dar noch na is. Denn krüppt ’n wedder rin in’t Moor, man bi de Deern ehr Fööt liggt en Goldstück, dat nimmt se mit na Huus. Ehr Vadder fraagt: „Wodennig kümmst du dar bi?“ Man se seggt blots, dat hett se funnen. Ümmer wenn se nu warme Melk kriggt, löppt se na buten un hen na de Stubben an’e Kant vun’t Moor. Denn kümmt de Slang wedder, un wenn ’n sin Melk drunken hett, kriggt se en Goldstück.

Toletzt will de Vadder weeten, wonem all dat Gold herkamen deit. He sliekert ehr heemlich achterna un süht, wo de Slang ut dat Moor rutkümmt un sin Dochter in Tuusch för de Melk en Goldstück gifft. As se na Huus kümmt, nimmt he ehr uck dat Goldstück af un seggt: „Dat kann ik beter bruken as du, un vun nu an bliffst du binnen. Ik will dat woll sülven halen.“ De neegste Morrn dörv de Deern nich na buten, un he löppt sülven mit en Tass vull warme Melk na de Kant vun’t Moor, un dar geiht he sitten up’e Boomstubben un luert. Man de Slang kümmt nich. De Vadder is heel dull in’e Kopp vör Raasch up sin Dochter. He seggt: „Du hest di dat ja woll afsnackt mit de Slang, man du kümmst nich mehr na buten!“ Un sülven geiht he elkeen Morrn mit sin Tass warme Melk na’t Moor. Man de Slang kümmt nich wedder.

Wat later ward sin Dochter süük; se kriggt de Uttehr’n2. Un mal seggt se: „Vadder, dat duert nich mehr lang’, denn bliev ik doot. Will Vadder mi noch eenmal en Vergnögen maken un mi na de Stä’ hendrägen, ’nem de Slang ut’t Moor keem?“ De Vadder driggt ehr hen na de Stä’ un sett ehr up’e Stubben. Denn seggt se: „Haal mi doch en Tass warme Melk.“ He haalt ehr en Tass warme Melk un geiht wedder na binnen. De Slang kümmt ut’t Moor, se drinkt de Hälft vun ehr Melk ut un lett wedder en Goldstück dar. Un dat Kind is vun de Ogenblick an wedder risch. Sodennig geiht dat noch en lange Tied, un toletzt hebben se en ganze Barg Goldstücken in’t Huus.

Do brickt dar mal up dat Torfland en grote Brand ut, un de Stä’, ’nem se wahnen, is vun alle Kanten inslaten vun dat Füer. De Vadder seggt: „Wi moeten versöken un kamen weg dör dat Moor.“ Do seggt de Deern: „Man ik will de Slang noch eenmal Melk bringen.“ Se löppt mit en Tass vull warme Melk na de Stubben, un de Slang kümmt wedder rut ut’t Moor. Do seggt se to de Slang: „Düt is dat letzte Mal, denn de Torf steiht in Brand, un wi moeten hier verbrennen.“ Do seggt de Slang: „Dat hebben I nich nödig, ik will ju woll helpen. Ik bring ju na de anner Siet.“ De Deern haalt ehr Vadder un Mudder un seggt: „De Slang will uns na de anner Siet vun’t Moor bringen.“ Do nimmt ehr Vadder de Sack mit de Goldstücken up’e Nack un se lopen na de Kant vun’t Moor. De Slang seggt: „Sett ju man up min Rügg!“

Un se bringt se en Enne dör dat Moor na en dröge Plack in’e Mitt, un dar seggt se: „Ik kann ju woll wieder bringen, man hier is dat so week un so deep, hier kann ik blots een Minsch upmal drägen.“

Eerst seggt se to de Dochter: „Klarr du man up min Rügg!“ De Deern sett sik up ehr Rügg, un se bringt ehr na de anner Siet, up’t dröge Land. Denn kümmt se wedder un haalt de Mudder. Denn kümmt se nochmal wedder för un halen de Vadder. De Mann sett sik up ehr Rügg, man sülven hett he de Sack mit de Goldstücken up’e Nack. Do seggt de Slang: „Dat geiht nich. Di kann ik woll drägen, man dat Gold kannst du nich mitnehmen, dat musst du hierlaten.“ Man de Vadder seggt: „Dat do ik nich. Min Gold mutt mit!“ Do kriegen se so’n Striet, dat de Mann toletzt en dicke Knüppel nimmt un haut de Slang doot. De Mann is nich mehr wedderkamen.

Sörre de Tied kann een woll dör dat Moor kamen, man denn mutt een de Padd langgahn, de de Slang maakt hett, as se de Dochter un ehr Mudder wegbröcht hett. Up beide Sieden wassen Planten mit Blöme, de sehn jüst so ut as Goldstücken. Vun de dare Padd dörf een nich afgahn, denn wenn een blangenbi pedd’t un will so’n Bloom afplöcken, de sackt weg in’t Moor un versüppt.

De singen Seejumfer

Dar is mal en Fischer sin Wittfruu we’n, de hett alleen mit ehr lütte Dochter in en lütte Kaat an’e See wahnt. De Deern hollt vel vun de See. Elkeen Dag spelt se an’e Strand un in’t Water. Mitünner geiht se so wiet rut, dat se Mars hett un kamen wedder t’rügg.

De Wittfru hett vör en paar Jahren ehr Mann verlaren, he is up See bleven, un nu is se bang’, ehr Dochter kunn uck versupen. Darum seggt se ümmer wedder to de Deern, se schall doch vörsichtig we’n. Dat Water ritt ehr nochmal mit, seggt se, un denn kann se nich mehr t’rüggkamen. Se schall doch nich to wied in’t Water gahn. Man sülven hett se keen Tied un passen ümmerto up ehr Dochter up. Se mutt elkeen Dag afste’ un up Arbeit, dat se dat Broot verdeent. Een Middag kümmt se mal en beten later na Huus, un do is de Deern noch nich dar. Unruhig löppt de Mudder na de See un kickt oever dat Water. Man se kann ehr Kind keen Stä’ wies warrn. Do löppt se langs de Strand un röppt na de Deern.

As dat hen to Avend geiht, hett se ehr Dochter noch nich funnen. Deeptrurig geiht de stackels Mudder na Huus. Upmal klingt dar en wunnerbar smucke Stimm ut de See, de singt:

„In min Slott an’e Grund vun’e See

spelen min Kinner heel tofre’.“

Gau löppt de Fischersfruu wedder an’t Water. Do süht se en Seejumfer mit lange, lose Haar up’e Bülgen schaukeln. Um se nich hett ehr Dochter sehn, fraagt de Mudder mit bange Stimm.

Ja, wiss, antert de Seejumfer, ehr Dochter is mitnahmen vun de Bülgen, man dat geiht ehr guut. Se spelt mit anner Kinner in ehr Slott an’e Grund vun’e See. Do ward de Fruu luud blarrn. Se schall ehr doch ehr Kind weddergeven, bedelt se, se is doch allens, wat se hett. De Seejumfer antert nich. Se singt, un ehr Stimm schallt luut oever dat pülschen Water.

De Mudder blifft bi un bedelt, un do deit se de Seejumfer upletzt leed. Wat de See nahmen hett, seggt se, dat gifft ’n nich wedder her. Man se will doch wat för ehr doon. Se will ehr mitnehmen na dat Slott. Denn kann se sülven ehr Dochter sehn. Um se sik truut un kamen mit, fraagt se – O ja, röppt de Fischersfruu, dat truut se sik! Do bringt de Seejumfer ehr na de Grund vun’e See. Dar steiht en prachtvulle Slott, dat glinstert as Kristall. Dar in strahlt en gollne Licht. De Seejumfer bringt de Fruu na en lütte Kamer. Dar is en lüerlütte Finster in, nich vel grötter as en Sloetellock. Dar schall se man mal dörkieken, lacht de Seejumfer. Verwunnert pliert de bedröövte Mudder dör dat lütte Finster. Do süht se en grote Saal mit Kinner, de lachen un spelen. Ehr Dochter is dar uck mang. Se lacht un spelt heel tofreden, jüst so as de annern. Wat freut de Mudder sik, as se süht, ehr Kind levt noch. Um se hen dörv na ehr, fraagt se. Nee, seggt de Seejumfer, dat Kind hört de See. Un wat de See mal nahmen hett, dat gifft ’n nich wedder her. – Och, bedelt de Mudder verdreetlich, um se denn dar blieven dörv un kieken. – So lang’, as se will, seggt de Seejumfer.

Daag un Wuchen blifft de stackels Mudder bi un kieken dör dat lütte Finster. Man een Dag kann se dat nich mehr utholen, un se fraagt de Seejumfer nochmal un seggt, se schall ehr doch ehr Kind weddergeven. De See hett ehr al ehr Mann nahmen un