Jumfer Lene vun Süderwatt E-Book

Klaus-Peter Asmussen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2018

Seitenzahl: 187

Beschreibung

Viele Märchen handeln von Prinzen und Prinzessinnen. Im fünfzehnten Band der Reihe "Märkens up Platt" mit dem Titel "Jumfer Lene vun Süderwatt" ist das anders. Die Hauptpersonen der 25 Geschichten aus den verschiedensten deutschen und europäischen Gegenden entstammen durchweg dem bäuerlichen Milieu. Aber manche von ihnen enden durchaus als Mitglieder einer königlichen oder zumindest adligen Familie. Schließlich handelt es sich um Märchenfiguren, und für die gibt es nun einmal nichts Wünschenswerteres, als König oder Königin zu werden. Aus heutiger Sicht mag man das ein wenig anders sehen ... Das "Einzugsgebiet" dieses Bandes erstreckt sich von Island im Norden bis Sizilien im Süden, von Weißrussland im Osten bis Portugal im Westen. Sieben Märchen sind deutschen Ursprungs, fünf stammen aus Österreich, und zwar aus Tirol und dem Zillertal. Italien ist mit drei Märchen vertreten, davon eins aus Südtirol. Dänemark und Island haben je zwei Geschichten beigesteuert, ebenso wie Lothringen (Frankreich). Die hier vorgenommenen Neuerzählungen im Plattdeutsch der an Flensburg grenzenden Geest halten sich weitgehend an die jeweiligen, überwiegend deutschsprachigen Vorlagen, sind aber - soweit nötig - an schleswig-holsteinische Gegebenheiten angepasst.

Leseprobe

Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der damaligen Pädagogischen Hochschule Flensburg trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“, ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 978-3-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Sprache und Kultur. Sein hier vorgelegtes fünfzehntes Märchenbuch enthält Geschichten aus verschiedenen europäischen Regionen. Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Wat in düt Book insteiht

Jumfer Lene vun Süderwatt (Dänemark)

De Katenjung un sin Katt (Island)

Dat Perdeei (Norddeutschland)

De plietsche Buer (Sizilien)

Doeskopp Krischan (Mecklenburg)

De Buerdeern (Deutschland)

De Heufork (Südtirol)

Buer Pihwitt (Niedersachsen)

De kloke Buerdeern (Sizilien)

Hans un Peter (Lothringen)

Suerkruut un Dodenbeens (Zillertal)

Wittfoot (Lothringen)

De Buer un sin Fruu (Tirol)

De bunte Buer (Harz)

De Katenmann sin Soehn (Island)

Wokeen schall de Hoff hebben? (Tirol)

Fidiwau (Dänemark)

Eddelmann un Buer (Weißrussland)

Peter un sin falsche Bröder (Siebenbürgen)

De kloke Buer (Niedersachsen)

De starke Hans (Zillertal)

De arme Lüttbuer (Zillertal)

De Buerndochter (Portugal)

De doesige Michel (Brandenburg)

De Wunnerfleut (Estland)

Jumfer Lene vun Süderwatt

Dar is mal en Buer we’n, de hett dree Soehns hatt. De öllste hett Peter heeten, de tweete Paul, un de drütte Krischan. Peter un Paul sünd en paar frische, plietsche Bengels we’n. Se hebben hör’n kunnt un seh’n, lachen un weenen, plögen un sei’n, eggen un meih’n, un se’s Vadder hett vel guut hatt vun se. Man de jüngste is en stakkelige Tüffel un to nix to bruken we’n. Seggt hett he nie nich wat, he is rumgahn as in Slaap, oder he hett bi de Füerstä’ legen un in’e Asch raakt. Darum hebben se em Krischan Aschpoesel nöömt.

Dat is en gude Hoff we’n mit rieke Feller un gröne Wischen; man merrn in hett dar en Stück Heideland legen, dar hebben se nix mit anfangen kunnt. Vull vun grote Steens is dat we’n un ganz mit Heidekruut bewussen. Krischan hett geern dar buten legen, rupgluupt na de Wulken un dröömt. Man Peter un Paul hebben nich up dat dare Stück kieken mucht, wat dar blots so rumlegen hett, un darum fragen se se’s Vadder, um se dörven dat torechtmaken. Dat kunn sik lohnen, seggen se, denn dat is ja eegens gude Land. Se’s Vadder gifft se uck richtig Verlööv. Dar geiht ja woll so’n ole Snack, dat dat dare Stück Land de Ünnereerdschen tohört, man dat is ja man so’n ole Höhnergloven, dar schall een nix up geven.

Do gahn Peter un Paul denn bi. Se kriegen de Steens rutwöhlt, un se kriegen dat plöögt un inseit. Weeten sei’n se up’e nüe Acker. De kümmt uck fein up un steiht guut de Winter oever, un dat neegste Fröhjahr wasst ’n, dat is gar nich to seggen. De steiht so fein, dar kann keen anner vun se’s Feller an ticken – bet Jehanni. Man denn is dat miteens vörbi mit de Herrlichkeit, denn jüst in’e Mittsommernacht geiht de heele Kraam to’n Deuvel, un dat up en ganz gediegene Aart. Dat heele Feld is daltrampt, elkeen Halm is knickt, dat dat Koorn nich wedder hoochkamen kann. Keeneen kann verstahn, wodennig dat togahn is. Man dar blifft nix na as plögen dat Feld um, un denn ward dat in Gras leggt.

Dat neegste Fröjahr steiht dar högere un feinere Gras up dat Feld as jichens annerwegens up se’s Wischen. Man dat geiht wedder as vörher: In’e Mittsommernacht ward all dat Gras dalpedd’t, jüst as dat meiht warrn schall. Sodennig kriegen se dat Jahr wedder nix vun dat dare Feld. Do ward dat umplöögt un liggt de Winter oever braak, man dat neegste Fröhjahr ward dat inseit mit Flass. Dat kümmt fein up, un vör Jehanni steiht dat Flass in Blööt. Dat süht fein ut, un Peter un Paul freu’n sik. Man se koenen dat ja noch denken, wodennig dat de anner beide Jahren gahn hett, un do warrn se sik eenig, een vun se schall Mittsommernacht dar buten Wach holen, dat se sehn, um dar wedder een dat Feld toschannen maakt. Dat will Peter as de öllste sik geern oevernehmen. He is en starke, rische Bengel, un he nimmt sik en degte Knüppel mit un sett sik dar buten dal bi de grote Bunk Steens, de he sülven mit tohopenslept hett, as se dat Feld uprüümt hebben.

Dat is en feine, klare un stille Sommeravend. Peter will sik ja waak holen, man denn slöppt he doch in. He ward eerst waak, do is dat even vör Middernacht, un do gifft dat en gresige Larm un Brusen in’e Luft, un de Grund bevert ünner em. As he rupkickt na de Heven, do is de koehlswatt wurrn, un merrn ut dat Swatte kümmt dar wat, dat is lüchten root un süht ut as en glöhnige Draak. Do ward Peter so bang’, he nimmt de Beens ünner de Arm un löppt all, wat he kann, na Huus na de Hoff.

Aver Gewitter gifft dat de Nacht doch nich. Man as se de neegste Morrn rutkamen un kieken na dat Flassfeld, do is dat heel un deel daltrampt, un dat is allens in’e Mors. Dar argern se sik all oever, an dullsten Paul. He seggt, Peter hett sik upföhrt as so’n Bangbüx un is weglapen vun sin Posten, un bi dat is he nich wies wurrn, wokeen dat is, de se elkeen Jahr so’n Schaden maakt.

Dat neegste Jahr sei’n se Gassen up dat dare Feld, un de steiht so fein, as een sik dat man wünschen kann, bet Jehanniavend. Do will Paul denn rut un Wach holen. He kümmt uck hen na de Steenhupen un will sik waak holen. Man he fallt uck in Slaap un ward eerst waak to Middernacht, do hört he Larm un Brusen in’e Luft un markt, wo de Grund ünner em bevert. De Heven is pickswatt wurrn, un he süht de glöhnige Draak an’e Heven ümmer dichter kamen. Denn ward dat heele Feld up un dal gahn as so’n Laken, un dat summt un brummt in sin Ohren, dar ward he heel doesig vun. Do hollt he dat uck nich mehr ut, he rönnt weg un is man froh, he kümmt mit heele Fell na Huus. Man de neegste Morrn seh’n se, de Gassen is heel un deel daltrampt, dat Feld is so platt as en Stuvendel.

Nu hett nich Peter un nich Paul noch Lust un bruken se’s Knoev för dat dare Stück Heid, un dat neegste Fröhjahr wasst dar blots noch, wat dar vun alleen upkümmt an Gras un Blöme. Dar sünd witte Preesterkragens1, blaue Koornblöme un rode Mahnblöme, un dat Heidekruut waagt sik uck wedder rut. Dat hett rundum an’e Gravenkanten luert, so lang’ as de Bröder dat so hild hatt hebben mit Ploog un Egg. Nu is dar keen mehr, de sik um dat dare Feld kümmern deit, bet up Krischan. Em gefallt dat düt Jahr beter as de Sommers vörher, un he liggt wedder faken dar buten un gluupt rup na de Wulken.

As denn de Jehanniavend kümmt, sliekert he sik jüst so still dar rut. He hett de mehrste Deel vun’e Dag slapen, denn to Nacht will he waak we’n un seh’n, wat dat is, wat dar elkeen Mittsommernacht togangen is, um dat nu Ünnereerdschen sünd oder wat anners. Günt bi de Steenhupen steiht en hoge Boom. Dat is en ole Esch, de steiht dar al en paar hunnert Jahr, un de hebben de Bröder uck stahn laten, as se de Heid umbraken hebben, denn de steiht an’e Kant, un bi de Wuddeln liggen wecken vun de gröttste Steens. Do hebben se all de anner Steens dar henslept, un nu steiht de Boom merrn in en grote Steenhupen. Up de dare Boom klarrt Krischan nu rup un sitt dar denn musenstill un hollt sik waak bet Middernacht.

Do hört he uck en Susen un Brusen, de heele Luft is dar vull vun, un he süht, wo de Heven swatt ward, as wenn dar en dicke Vörhang ganz oever ’n roevertrocken ward. Un an’e swatte Heven süht he en rode Schien, de kümmt neeger un neeger un süht ut as en glöhnige Draak mit dree Köppe un dree lange Steerten. Denn ward de Storm duller, un dar geiht en Küselwind liek dal up’e Acker un mahlt dar rum un brickt elkeen Stilk un elkeen Halm, as wenn se plattpedd’t warrn. De ole Esch sleit mit de Telgens un de ole Stamm wackelt, Krischan mutt sik düchtig fastklammern, dat de Küselwind em nich mitnimmt.

Man denn mitmal ward dat still. De Heven ward wedder klaar, un statts de glöhnige Draak mit de dree Köppe süht Krischan nu so wat as dree grote, witte Swaans. As se neeger kamen, süht he, dat sünd dree Fruunslüüd in Fedderkleeder mit grote, witte Flünken un flattern Sleiers. Se gahn dal up’e Eerde liek bi de Esch, ’nem he in sitten deit, un dar trecken se se’s Fedderkleeder ut un laten se nedden bi de Boom liggen. Denn lopen se rut up’e Acker, un dar gahn se denn bi un singen un danzen in’e Runne, wieldes se sik bi de Hänne holen. So’n feine Singen hett Krischan sin Levdag noch nich hört, un he hett noch nie nich so wat Smuckes sehn as de dare dree Deerns in se’s witte Kleeder un mit gollne Kronen up’e Kopp.

Lang’ sitt he heel still up’e Boom un freut sik to dat feine Bild. He is bang’ un roegen sik un jagen de smucke Swanenprinzessinnen weg. Man as se en beten vun em weg danzen, rutscht he dal vun’e Boom, sammelt gau se’s Fedderkleeder tohopen un klarrt dar wedder rup up’e Boom mit. De dree Prinzessinnen hebben dar nix vun mitkregen; se blieven bi un singen un danzen bet dree Stunnen na Middernacht.

Denn kamen se wedder hen na de Boom un woe’n se’s Fedderkleeder antrecken. Man de sünd weg. De dree Prinzessinnen lopen unruhig rum un söken un söken. Toletzt warrn se de Bengel dar baven up’e Boom wies. Do snacken se em an un seggen, dat is he doch sachs we’n, de se’s Fedderkleeder nahmen hett, un se be’en em ganz dull, he schall se se doch blots weddergeven. Anners sünd se verlaren, seggen se. Un se weenen un be’en so dull un seggen, se woe’n em so vel Gold un Sülver geven, dat he rieker is as de König. Man Krischan sitt baven up’e Boom un kickt se blot an. Wat sünd se doch all dree mal smuck! Denn seggt he, se kriegen se’s Fedderkleeder blots wedder, wenn een vun se em toseggen will un warrn sin Fruu. Oh nee, seggt de eerste. Kümmt nich in’e Tüüt, seggt de tweete. Man de drütte, de jüngste, de seggt ja, man denn schall he uck herkamen mit se’s Fedderkleeder.

Do kümmt Krischan dal vun’e Boom un gifft de beide annern se’s, man de jüngste Prinzessin kriggt ehr Fedderkleed nich, ehrer se em ehr Hand geven hett un en Söten un hett en Ring an sin Finger staken un toseggt, se will neegste Mittsommer kamen un Hochtied maken mit em. Se sünd dree Königsdöchter, vertellt se Krischan, un se sünd upwussen up en Slott, dat hett mal dar up’e dare Plack stahn. Man vör lange, lange Tied sünd se wegslept wurrn vun en leege Hex, de hollt se inspunnt teindusend Mielen vun dar. Blots elk Mittsommernacht hebben se Verlööv un fleegen dar hen un besöken se’s ole Tohuus. Man nu mutt Krischan dar up’e Plack en Slott buun, ’nem se’s Hochtied holen warrn kann. Dat mutt allens königlich inricht’t we’n, un he kann so vel Gäste inladen, as he will, blots nich de König vun dat dare Land. Geld to buu’n hett he nugg, seggt se, he mutt blots en Twieg vun de dare Boom afbreken, ’nem he up seten hett, un dar an’e gröttste Steen dar ünner mit slaan un seggen: „För Jumfer Lene vun Süderwatt!“ Denn wöltert de Steen sik vun alleen up’e Siet, un dar ünner finnt he denn allens, wat he bruukt. Mit en Slag vun’e Eschentwieg un de dare Wöör kann he sin Schatzkamer up- un tomaken so faken, as he will. Denn seggt se adjüs, treckt ehr Fedderkleed an – dat hebben de annern al vörher daan – un denn swingen se sik hooch mit se’s grote Flünken, höger un höger rup as dree witte Swaans, un bald sünd se nich mehr to seh’n. Un in’e sülve Ogenlick fallt de eerste Sünnenstrahl up’e Acker.

Lang’ steiht Krischan dar un gluupt se achterna, heel doesig in’e Kopp vun all dat, wat he belevt hett. Upletzt ritt he sik los, brickt sik en Twieg vun’e Esch, sleit dar up’e Steen mit un seggt: „För Jumfer Lene vun Süderwatt!“ Foorts wöltert de Steen sik rum, un dar ünner is en Ingang na en Schatzkamer, vull mit Gold- un Sülvergeld, Eddelsteens un kostbare Keden un Ringen, un uck Drinkhoorns, Goldtellern un Lüchters un allens, wat to en königliche Tafel hören deit. Krischan nimmt so vel Gold- un Sülvergeld, as he drägen kann, denn sleit he wedder up’e Steen un seggt desülve Wöör, un denn geiht he na Huus na sin Vadder sin Hoff.

Sin Vadder un sin Bröder harrn em meist nich wedderkennt. He is nich mehr desülve Minsch, as he de dare Morrn rinkümmt, so risch un rank, de Haar ut’t Gesicht streken un mit funkeln Ogen. Denn seggt he to se, he weet nu, wat de letzte Jahren dat dare Feld toschannen maakt hett. Man nu schall dat nich wedder plöögt warrn, dar schall nu en Slott buut warrn, un up dat dare Slott schall neegste Mittsommeravend sin Hochtied fiert warrn. Eerst meenen se, nu is he heel un deel dördreiht. Man as se all dat Gold un Sülver wies warrn, wat he mitbröcht hett, do kamen se up anner Gedanken un laten em doon un maken, as he dat will.

Denn haalt he Steenhauers un Timmerlüüd, Muerlüüd un Dischers tohopen, un he sett en Buumeister oever dat Ganze un seggt to em, dar schall en königliche Slott buut warrn, un dat schall ferdig we’n, ehrer een Jahr rum is. He gifft de Buumeister so vel Geld, as he hebben will; dar is ja nugg un nehmen vun in sin Schatzkamer. Un denn kriegen se dat hild mit Äx un Saag, mit Hoevel un Hamer, mit Maatband un Muerkell. Un to Maidag is dat Slott ferdig mit Taarns un Tinnen, mit Kopperdack un gollne Floegels. Un denn lett he to Hochtied laden, de Lüüd ut’t Dörp un all de kennte Lüüd ut’e heele Harr2.

Dar is ja ornlich snackt wurrn vun de dare Buu, un dar ward ja nich minner snackt vun de Hochtied, de to Mittsommeravend up dat Slott fiert warrn schall. Man wo de Lüüd an meisten scharp up sünd, dat is un kriegen to weeten, wokeen de Bruut is; dar is ja keeneen, de weet, wo se heeten deit. Do dröppt sik dat mal een Dag kort för Mittsommer, as all de Gäste al inladen sünd, dat Krischan sin Vadder de König bemött. De is en beten utreden un hett de Weg an dat nüe Slott vörbi leggt, ’nem he so vel vun hört hett. De Buer nimmt ja de Hoot af vör de König, un de König grötet wedder un seggt, he hett ja vun de grote Hochtied hört, de he för sin jüngste Soehn utrichten deit. Em wull he geern mal kennenlehrn, seggt he, em un sin junge Bruut. Tja, do dücht de Buer, he kann nich guut anners as seggen, dat weer en grote Ehr för em, wenn de König sülven to Hochtied kamen wull. Velen Dank, seggt de König, dat will he geern, un denn ritt he wieder.

De Hochtiedsdag kümmt, de Gäste kamen, un de König kümmt uck. Krischan is dar, man de Bruut is dar noch nich. Do warrn de Lüüd swiestern, dat is sachs nich ganz richtig: De dare Bruut hett Krischan sachs man dröömt un sik dar denn vun slapen. As de Sünn dalgeiht, geiht Krischan rut vör’t Slott un kickt in de Luft. Na, seggen de Lüüd, schall se vun dar kamen? Ja, denn is se sachs nix as een vun de Fleegen, de Krischan in’e Kopp hatt hett. Man Krischan is heel ruhig; he hett en Flock Swaans oever de Heven fleegen sehn, un do weet he, se is neeg bi. Un foorts darna rullt dar en feine gollne Kutsch mit söss Schimmels vör an’e Trepp ran. Krischan springt an’e Kutschdör: Dar sitt de Bruut strahlen smuck. Man dat eerste, wat se seggt is, um de König dar is. Ja, seggt Krischan, man he hett em nich inladen, he hett sik sülven inladen. Helpt nix, seggt de Bruut, wenn se dar vundaag as Bruut steiht, denn is de König ehr Brüdigam, Krischan verleert sin Leven, un se ward unglücklich, denn se will em hebben un keen anner. Nu mutt Krischan na ehr henkamen, wenn he kann, un dat ehrer een Jahr um is, anners is dat to laat. Se wahnt teindusend Mielen vun dar up dat Slott süden de Sünn, westen de Maand un merrn in’e Welt. As se dat seggt hett, fahrt se af in susen Fahrt, un en beten later süht Krischan de Swanenflock na de Heven upstiegen un mang de Wulken verswinnen.

Do nimmt Krischan de Stock in’e Hand un maakt sik up’e Padd rut in’e wiede Welt för un söken ehr. He geiht liekut na Süden, un he geiht Daag un Wuchen, un allerwegens, ’nem he henkümmt, fraagt he, um keeneen dat dare Slott kennt; man dar is keen, de dar mal wat vun hört hett. Do kümmt he toletzt mal in en Holt na en paar grote, grimmige Riesen, de sünd bi un hau’n sik. Krischan snackt se an un fraagt, um wat se sik denn hau’n. Se hau’n sik um en ole Hoot, de liggt dar an’e Grund: Se’s Vadder is doot, un nu schoe’n se dat Arv deelen, man de dare Hoot kann een ja nich deelen. De is ja uck nix weert, seggt Krischan. Doch, seggen de Riesen, dat is ja keen gewöhnliche Hoot, denn de ’n uphett, de is nich to seh’n; darför woe’n se ’n beide hebben. Un denn kriegen se sik wedder bi de Flicken. „Ja, denn maak I man wieder, bet I ju eenig warrn“, seggt Krischan. Denn snappt he sik de Hoot, sett ’n up’e Kopp un glitt sik af.

As he en Tiedlang gahn is, kümmt he wedder na en paar Riesen, de strieden sik, dat is rein gresig. Se schoe’n uck dat Arv vun se’s Vadder deelen: Dat is en Paar ole Steveln, man ’keen de anhett, oeverwinnt mit een Schritt hunnert Mielen; darför woe’n se de all beid hebben. Krischan snackt en beten mit se, un as he hört, wat dar los is, raad’t he se, se schoe’n doch um’e Wett lopen. He will en Steen smieten, seggt he, dar schoe’n se na lopen, un de toeerst kümmt, de kriggt de Steveln. Dar sünd se mit inverstahn, Krischan smitt de Steen, un se lopen afste’. Wieldes treckt Krischan de Steveln an, un denn maakt he een Schritt un is foorts hunnert Mielen wied weg.

Dar sünd wedder wecke Riesen, de sünd uck bi un hau’n sik um dat Arv na se’s Vadder, dat lett sik nich deelen, un beid woe’n se dat hebben. Dat is en ole, rustige Klappmess. Man dat hett de Eegenaart, vertellen se, wenn een dat upklappt un wiest dar na een mit, denn fallt de doot um; un klappt man dat denn wedder tohopen un tickt de Dode an, denn so ward de wedder lebennig. Se schoe’n em dat Mess doch mal seh’n laten seggt Krischan, em fallt wiss wat in; he hett al fröher hulpen un leggen so’n Aart Striet bi. As he dat Mess denn in’e Hand kriggt, mutt he dat ja utprobeern, un he klappt dat up un richt’t dat up’e Riesen. Do fallen de doot um. Kiek, röppt Krischan, dat stimmt! Denn klappt he dat Mess wedder tohopen un tickt de beide Riesen an, un foorts warrn se wedder lebennig. Man Krischan stickt dat Mess in’e Tasch, sett de Unsichtbarkeitshoot up un glitt sik af. Un mit de eerste Schritt is he al hunnert Mielen weg.

Krischan geiht wieder bet hen to Avend, do kümmt he na en lütte Kaat, de liggt merrn in en wille Holt. Dar huust en ole Fruunsminsch. Se is so oold, dar wasst al Moss up ehr. Krischan bütt ehr fründlich de Dagstied un fraagt, um se em nich seggen kann, wonem dat Slott is, dat Süden de Sünn, westen de Maand un merrn in’e Welt liggt. Nee, seggt se, vun dat Slott hett se noch nie nich wat hört. Man se regeert oever all de Deerten up’t Feld, un nu will se de tosamenropen un se mal fragen, um een vun se dat weet. Denn puustet se mal in ehr lütte Fleut, un do kamen all Slag’en wille Deerten an. Se kamen in vulle Fahrt ansuust, bet up’e Voss, de kümmt achterran dammelt, un he hett slechte Luun, denn he is jüst bi we’n un snappen sik en Goos, do hett he de Fleut hört un hett afste’ musst. Man nich de Voss un uck keen vun de anner Deerten weet wat vun dat dare Slott. Tja, seggt de Oolsch, denn mutt he na ehr Süster gahn, de regeert all de Fisch in’e See. Se wahnt dreehunnert Mielen weg, un de Voss, de toletzt kamen is, de kann em de Weg wiesen.

Dat duert nich lang’, do kümmt Krischan hen na de Oolsch, de all de Fisch in’e See regeert. Man se hett noch nie nich wat hört vun dat dare Slott. Un mang all de Fisch, de se mit ehr lütte Fleut tohopenröppt, is uck keen, de jichens mal so wied kamen is. Denn