De Goosdeern E-Book

Klaus-Peter Asmussen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Serie: Märkens up Platt
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2018

Seitenzahl: 200

Beschreibung

Der neunte Band der Reihe "Märkens up Platt" mit dem Titel "De Goosdeern" enthält wiederum ausschließlich Geschichten, die den "Kinder- und Hausmärchen" der Brüder Jacob und Wilhelm Grimm entlehnt sind. Allerdings sind drei dieser Märchen heute weitgehend unbekannt, da sie in der 7. Auflage, der Ausgabe letzter Hand, nicht mehr enthalten sind. Doch auch die meisten anderen Geschichten gehören nicht just zu den bekannteren Märchen der Brüder Grimm. Im Einzelnen enthält der Band folgende Märchen im Plattdeutsch der an Flensburg grenzenden Geest: De Goosdeern (Die Gänsemagd); De junge Ries (Der junge Riese); De König vun'e Gollne Barg (Der König vom goldenen Berge); Dat Levenswater (Das Wasser des Lebens); Dokter Allweten (Doktor Allwissend); De true Deerten (Die treuen Thiere; nur in Auflage 1-6 enthalten); De Geist in'e Buddel (Der Geist im Glas); De Möllerknecht un de lütte Katt (Der arme Müllerbursch und das Kätzchen); De beide Königskinner (De beiden Künigeskinner); De plietsche Snieder (Vom klugen Schneiderlein); Dat blaue Licht (Das blaue Licht); De dree Dokters (Die drei Feldscherer); De lange Näs (Die lange Nase; nur in der 1. Auflage); De Königssoehn, de vör nix bang' is (Der Königssohn, der sich vor nichts fürchtet); De Kruutesel (Der Krautesel); De Oolsch in't Holt (Die Alte im Wald); De ieserne Aben (Der Eisenofen); De Suldaat un de Discher (Der Soldat und der Schreiner; nur in der 1. Auflage); De tweidanzte Schoh (Die zertanzten Schuhe); De söss Deeners (Die sechs Diener); De Rööv (Die Rübe).

Leseprobe

Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der damaligen Pädagogischen Hochschule Flensburg trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“ ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 9783-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Sprache und Kultur. Sein hier vorgelegtes neuntes Märchenbuch enthält wiederum ausschließlich Geschichten aus verschiedenen Ausgaben der „Kinder- und Hausmärchen“ der Brüder Grimm, die aber zum größten Teil weniger bekannt sind. Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Wat in düt Book in steiht

De Goosdeern

De junge Ries

De König vun’e Gollne Barg

Dat Levenswater

Dokter Allweten

De true Deerten

De Geist in’e Buddel

De Möllerknecht un de lütte Katt

De beide Königskinner

De plietsche Snieder

Dat blaue Licht

De dree Dokters

De lange Näs

De Königssoehn, de vör nix bang’ is

De Kruutesel

De Oolsch in’t Holt

De ieserne Aben

De Suldaat un de Discher

De tweidanzte Schoh

De söss Deeners

De Rööv

De Goosdeern

Dar is mal en ole Königin we’n, de ehr Mann is al lange Jahren doot we’n. Se hett en smucke Dochter hatt, un as de ranwasst, do ward se na wied weg mit en Königssoehn verspraken. As nu de Tied rankümmt, dat se schoe’n tohopengeven warrn, un de Deern schall afste’ hen na dat frömde Riek, do packt de Oolsch ehr allerhand kostbare Saken un Kraamstücken in: Gold un Sülver, Bekers, Keden un Ringen, na, even allens, wat en Königsdochter so mitkriegen deit, denn se hett ehr Deern vun Harten leev. Un se kriggt uck en Kamerfruu mit, de schall mitrieden un de Bruut an’e Brüdigam oevergeven, un elkeen vun se kriggt en Perd för de Reis. Dat Perd vun de Königsdochter, dat hett Falada heeten un hett snacken kunnt. As dat nu sowied is un se schoe’n afste’, do geiht de Mudder in ehr Slaapkamer, kriggt sik en lütte Mess her un snitt sik dar in’e Finger mit, dat dat blödden deit. Denn nimmt se en witte Lapp un hollt ’n dar ünner un lett dar dree Blootdrüppen rinfallen. De gifft se ehr Dochter un seggt, de schall se guut upwahren, de ward se ünnerwegens nödig hebben.

Do seggen se sik ünner Tranen adjüs, de Lapp stickt de Königsdochter sik vörn in’e Bussen, sett sik to Perd, un denn man afste’ na ehr Brüdigam. Se sünd woll en Stunns Tied reden, do kriggt se so’n bannige Dörst un röppt na ehr Kamerfruu, se schall afstiegen un mit de Königsdochter ehr Beker – de hett se to upwahren kregen – dar schall se ehr wat Water mit ut’e Au kriegen, se will geern wat drinken. Do seggt de Kamerfruu, wenn se Dörst hett, denn schall se man sülven afstiegen un sik an’t Water leggen un drinken, se hett keen Lust un spelen ehr Deenstdeern. Un de Königsdochter hett so’n Dörst, se stiggt würlich af un böögt sik oever dat Water in’e Au un drinkt dar vun un nich ut ehr gollne Beker. Do seggt se: „Och Gott!“ un de dree Blootdrüppen antern: „Wenn dat din Mudder weeten dä, dat Hart wull in’t Liev ehr bassen.“ Man de Königsbruut is heel demödig, seggt nix un stiggt wedder to Perd.

Sodennig rieden se allerhand Mielen wieder, un de Dag is warm, un de Sünn, de stickt, un dat duert nich lang’, do kriggt se wedder Dörst. As se denn an en Au kamen, röppt se wedder na ehr Kamerfruu, se schall afstiegen un ehr mit ehr gollne Beker wat to drinken geven. All de leege Wöör hett se al vergeten. Man de Kamerfruu seggt noch grootsnutiger, wenn se drinken will, denn schall se dat man alleen doon, se hett keen Lust un spelen ehr Deenstdeern. Un de Königsdochter hett so’n Dörst, se stiggt würklich af un böögt sik oever dat Water, un se weent un seggt: „Och Gott!“ Un de Blootdrüppens antern: „Wenn dat din Mudder weeten dä, dat Hart wull in’t Liev ehr bassen.“ Un as se dar bi is un drinkt un böögt sik recht vörnoever, do fallt ehr de Lapp mit de dree Blootdrüppen ut’e Bussen un swümmt mit dat Water weg, man in ehr Angst ward se dat nich wies. Man de Kamerfruu hett tokeken un freut sik, nu kriggt se Macht oever de Bruut, denn mit de dare Blootdrüppens hett se uck ehr Kraft verlaren.

As se nu wedder up ehr Perd Falada stiegen will, do seggt de Kamerfruu, up Falada, dar hört se sülven rup, un up ehr Schinner, dar hört de Königsdochter hen. Un dat mutt se sik gefallen laten; un denn seggt de Kamerfruu uck noch, se schall dat vörnehme Tüüg uttrecken un dar ehr Plünnen för antrecken. Un upletzt mutt se uck noch ünner de frie Heven en Eed doon, se will dar an’e Königshoff keen Minsch wat vun seggen, un wenn se de dare Eed nich swaren harr, denn so harr de anner ehr sachs foorts um’e Eck bröcht. Man Falada kriggt dat allens mit un markt sik dat.

De Kamerfruu sett sik denn up Falada un de rechte Bruut up de ringe Krack, un sodennig trecken se wieder, bet se upletzt henkamen na dat Königsslott. Dar is idel Freud, dat se kamen, un de Königssoehn löppt se in’e Mööt, böhrt de Kamerfruu vun’t Perd un meent ja, dat is sin Bruut. Un se bringen ehr de Trepp rup, man de rechte Königsdochter mutt nedden stahn blieven. Do kickt de ole König mal ut’t Finster un süht ehr dar in’e Hoff stahn, un se is fien un fleedig un bannig smuck. Do geiht he hen un fraagt de Bruut, wokeen dat is, de se dar bi sik hett un de nu dar nedden in’e Hoff steiht. Och, seggt se, de hett se sik ünnerwegens upsammelt to Gesellschaft, se schoe’n de Deern man wat to doon geven, dat se nich so fuul rumstahn deit. Man de ole König hett nich recht Arbeit för ehr un weet nix anners as, he hett dar so’n lütte Bengel, de wahrt de Göös, em kann se man helpen. De Jung heet Kalli, un em mutt de rechte Bruut nu Göös wahren helpen.

Nich lang’, do seggt de unechte Bruut to de junge König, he schall ehr doch en Gefallen doon. Ja, seggt he, dat will he geern doon. Denn schall he de Schinner kamen laten, seggt se, un dat dare Perd, ’nem se up herreden is, dat schall he de Hals afhauen laten, dat hett ehr ünnerwegens argert. Man eegentlich is se man bang’, dat Perd kunn snacken un verraden, wodennig se mit de Königsdochter umsprungen is. As dat denn so wied is un de true Falada schall doot, do kümmt dat de Königsdochter uck to Ohren, un se seggt de Schinner heemlich en Stück Geld to, dat will se em geven, wenn he ehr en lütte Deenst doon will. In’e Stadt is en grote, düüstere Poort, ’nem se morrns un avends mit de Göös dör mutt, un ünner dat dare düüstere Door, seggt se, dar schall he Falada sin Kopp annageln, dat se em doch nochmal sehn kann. Dat seggt de Schinnerknecht ehr to, un he haut de Kopp af un nagelt ’n fast ünner dat düüstere Door.

Morrns fröh, as se mit Kalli de Göös ünner dat Door rutdrifft, seggt se in’t Vörbigahn:

„O Falada, dar hängst du.“

Do seggt de Kopp:

„O Königsdochter, dar geihst du.

Wenn dat din Mudder weeten dä,

ehr Hart, dat wull ehr bassen.“

Denn treckt se still wieder rut ut’e Stadt, un se drieven de Göös to Feld. Un as se up’e Wisch ankamen sünd, do sett se sik dal un maakt ehr Haar up, de sünd as idel Gold. Un Kalli süht de Haar un freut sik, wo se glinstern doon un will ehr dar en paar vun utrieten. Do seggt se:

„Weih, Wind, weih.

Nimm Kalli sin Hoot,

un laat em sik mit jagen,

bet ik mi kämmt heff un flecht’t

un min Haar sünd wedder t’recht.“

Un do kümmt dar so’n dulle Wind, un de weiht Kalli sin Hoot weg oever’t Land, un he löppt acherna, un bet he wedderkümmt, is se ferdig mit Kämmen un Flechten un allens, un he kann keen Haar kriegen. Do is Kalli vergrellt un snackt nich mehr mit ehr, un do wahren se de Göös bet to Avend, denn gahn se wedder na Huus.

De neegste Morrn, as se ünner dat düüstere Door rutdrieven, seggt de Deern wedder:

„O Falada, dar hängst du.“

Un de Perdekopp antert:

„O Königsdochter, dar geihst du.

Wenn dat din Mudder weeten dä,

ehr Hart, dat wull ehr bassen.“

Un buten sett se sik wedder dal up’e Wisch un geiht bi un kämmen ehr Haar ut, un Kalli löppt un will darna griepen, do seggt se gau:

„Weih, Wind, weih.

Nimm Kalli sin Hoot,

un laat em sik mit jagen,

bet ik mi kämmt heff un flecht’t

un min Haar sünd wedder t’recht.“

Do weiht de Wind un weiht em de Hoot vun’e Kopp un drifft ’n wied weg, un he mutt achterran lopen, un as he wedderkümmt, do hett se ehr Haar lang’ torecht, un he kann dar wedder keen vun faatkriegen, un do wahren se de Göös bet to Avend.

Man as se avends na Huus kamen, do geiht Kalli hen na de ole König un seggt, mit de dare Deern will he nich mehr Göös wahren. Warum denn nich, will de ole König weeten. Se argert em de ganze Dag, seggt Kalli. Do seggt de ole König, he schall doch mal vertellen, wodennig sik dat hett mit de dare Deern. Do seggt Kalli, wenn se morrns lostrecken mit se’s Göös dör dat düüstere Door, denn hängt dar de Kopp vun en Perd an’e Wand, to de seggt se:

„Falada, dar hängst du.“

Un denn seggt de Kopp:

„O Königsdochter, dar geihst du.

Wenn dat din Mudder weeten dä,

ehr Hart, dat wull ehr bassen.“

Un sodennig vertellt Kalli wieder, wat dar up’e Gooswisch passeert, un wodennig he dar sin Hoot in’e Wind achternalopen mutt.

Man de ole König seggt, he schall de neegste Dag wedder rutdrieven, un as dat Morrn is, do geiht he sülven hen achter dat düüstere Door un hört, wo se mit Falada sin Kopp snacken deit. Un denn geiht he achter ehr ran to Feld un verstickt sik in en Busch up’e Wisch. Do süht he denn mit sin eegne Ogen, wo de Goosdeern un de Goosjung de Flock Göös herdrieven, un na en lütte Stoot sett se sik dal un maakt ehr Haar los, de glinstern as man wat. Foorts seggt se wedder:

„Weih, Wind, weih.

Nimm Kalli sin Hoot,

un laat em sik mit jagen,

bet ik mi kämmt heff un flecht’t

un min Haar sünd wedder t’recht.“

Do kümmt dar en Windstoot un neiht af mit Kalli sin Hoot, un he mutt dar wied na lopen, un de Deern kämmt un flechtet geruhig ehr kruse Haar, un de ole König kickt dat all mit an. Denn geiht he wedder torügg, ahn dat een dat marken deit.

As denn avends de Goosdeern na Huus kümmt, do röppt he ehr bisiet un fraagt, warum se sik in allens so hebben deit. Do seggt se, dat dörv se em nich un uck keen anner Minsch vertellen, dar hett se ünner de frie Heven en Eed up doon musst, anners harr ehr dat dat Leven kost’t. Man he blifft bi un purrt na, un toletzt seggt he, wenn se em dat nich vertellen will, denn so dörv se dat doch sachs de Kachelaben vertellen. Ja, seggt se, dat will se woll doon. Un do mutt se dar rinkrupen in’e Aben, un dar snackt se sik allens vun’e Seel, wodennig ehr dat bet darhen gahn hett un wo de leege Kamerfruu ehr oeverdüvelt hett. Man de dare Aben, de hett baven en Lock, un dar sitt de ole König un luert un hört allens Woort för Woort mit an. Do langt dat denn, un se kriggt foorts feine Tüüg an, un dat is as en Wunner, so smuck as se is.

Do lett de ole König sin Soehn kamen un vertellt em, he hett de verkehrte Bruut, de is man blots en Kamerfruu, man de rechte, de steiht dar, de verledene Goosdeern. Un de junge König, de freut sik, as he süht, wat dat för’n feine un smucke Deern is, un do stelln se to to en grote Festeten, dar warrn all Lüüd un gude Frünnen to inladen. Bavenan sitt de Brüdigam mit de Königsdochter up’e eene Siet un de Kamerdeern up’e anner, man de Kamerdeern kann woll nich recht kieken, se kennt de anner nich mehr, so smuck as de utstaffeert is.

As se denn eten un drunken hebben un all sünd vergnöögt, do gifft de ole König de Kamerfruu en Radel to knacken: Wat een woll weert is, fraagt he, de ehr Herr up de un de Aart un Wies bedragen hett, un he vertellt de heele Geschicht un fraagt, wat so een för’n Ordeel verdeent hett. Do seggt de unechte Bruut, de hett dat nich beter verdeent, as warrn splitternaakt uttrocken un in en Tunn smeten, de vun binnen utslaan is mit spitze Nageln, un denn moeten dar twee Schimmels vörspannt warrn un ehr dör all de Straten slepen, bet se doot is. Dat is recht, seggt de ole König, denn hett se nu ehr eegne Ordeel spraken, un sodennig schall dat uck maakt warrn. Un dat doon se denn uck. Man de junge König ward nu mit sin rechte Bruut tohopengeven, un de beiden regeern se’s Riek in Freden un Freud.

De junge Ries

Dar is mal en Buer we’n, de hett en Soehn hatt, de is man so groot we’n as en Dumen un is uck gar nich grötter wurrn. De Jahren sünd vergahn, man he is nich een Haarbreet wussen. Mal will de Buer to Feld un plögen, do seggt de Lütte, he will mit. Nee, seggt de Vadder, he schall man to Huus blieven, dar buten is he doch to nix nütt, un he kunn uck licht in’e Grabbel gahn. Do ward de Lütte blarr’n, un wenn de Vadder Ruh hebben will, denn so mutt he em mitnehmen. Do stickt he em denn in’e Tasch, un as he up’t Feld is, do kriggt he em rut un sett em dal in en frische För. As he dar so sitten deit, kümmt oever de Barg en grote Ries an. Um he dar de grote Buuschemann seh’n deit, seggt de Vadder do to sin Jung – he will de Lütte bang maken, dat he aardig we’n schall –, de kümmt un will em halen, seggt he. Nu hett de Ries ja lange Beens, un as he noch en paar Schred maakt hett, do is he bi’e För, kriggt sik de Lütte dar rut un glitt sik af mit em. Un de Vadder steiht darbi un kriggt vör Schreck keen Woort rut. He meent, sin Kind is nu to’n Düvel un he kriggt dat sin Levdag nich wedder to sehn.

Man de Ries nimmt de Jung mit sik un lett em an sin Bost sugen, un de Lütte wasst un ward groot un stark na Riesen-Aart, un as twee Jahr rum sünd, do geiht de Ole mit em to Holts un will em up’e Proov stellen un seggt, he schall sik dar en Pinn ruttrecken. Do hett de Jung al so vel Knoev, dat he en junge Boom mit de Wuddeln ut’e Eerde rieten deit. Man de Ries dücht, dat mutt beter warrn, nimmt em wedder mit un lett em noch twee Jahr sugen, un as he denn mit em to Holts geiht un em up’e Proov stellt, do ritt he al en vel gröttere Boom ut. Man dat langt de Ries ümmer noch nich un he lett em nochmal twee Jahr sugen. Denn geiht he mit em to Holts un seggt, he schall nu man mal en ornliche Pinn utrieten. Do ritt de Jung de dickste Eekboom ut’e Eerde, dat dat man so knacken deit, un dat is för em man en Spaaß. As de ole Ries dat süht, do seggt he, nu langt dat, nu hett he utlehrt, un he bringt em wedder torüch na de Acker, ’nem he em weghaalt hett.

Sin Vadder is jüst wedder bi un plögen, do geiht de junge Ries hen na em un seggt: „Kiek mal, Vadder, wodennig dat kamen is mit mi; ik bün din Soehn.“ Do verfehrt de Buer sik un seggt, nee, he is nich sin Soehn, he schall blots afhau’n. Ja, wiss is he sin Soehn, seggt he, he schall em man mal plögen laten, he kann dat jüst so guut as de Ole. Nee, seggt sin Vadder, he is nich sin Soehn, un plögen kann he uck nich, he schall sik man jo afglieden. Man he is doch bang vör de grote Keerl, un do nimmt he de Hand vun’e Ploog, geiht bisiet un sett sik dal an’e Kant vun’t Feld. Do nimmt de Jung dat Geschirr un will plögen, man mit blots een Hand drückt he dar so dull up, de Ploog geiht deep rin in’e Eerde. Dat kann de Buer nich mit ankieken, un he röppt na em, wenn he plögen will, denn schall he nich so dull drücken, anners ward dat Land nich ornlich. Man de Jung spannt de Perde ut, spannt sik sülven vör de Ploog un seggt to sin Vadder, he schall man na Huus gahn un to sin Mudder seggen, se schall en düchtige Fattvull to eten kaken; he will wieldes al de Acker umrieten. Do geiht de Buer na Huus un bestellt dat bi sin Fruu, un de kaakt en düchtige Fatt vull. Un de Jung plöögt dat Land, twee Morgen, ganz alleen, un denn spannt he sik sülven vör de Egg un eggt dat allens mit twee Egg’en upmal. As he ferdig is, geiht he to Holts un ritt twee Eekböme ut, de leggt he sik up’e Schullern un vörn un achtern en Egg up un vörn un achtern uck en Perd, un denn driggt he dat allens na Huus, as wenn dat en Klapp Stroh weer.

As he up’e Hoff kümmt, kennt sin Mudder em nich, un se fraagt, wokeen de dare gresig grote Keerl is. Do seggt de Buer, dat is se’s Soehn. Nee, seggt se, dat is nie un nümmer se’s Soehn, so’n grote een hebben se nich hatt, se’s is doch man en lüerlütte Ding we’n. He schall seh’n un kamen weg, seggt se, se woe’n em nich hebben. Man de Jung seggt nix, he bringt de Perde in’e Stall, gifft se Haver un Heu un maakt allens to Schick. Un as he ferdig is, geiht he rin in’e Stuuv, sett sik up’e Bank un seggt to sin Mudder, nu harr he Lust un eten wat, um dat bald ferdig is. Do seggt se „Ja“, se truut sik nich un seggen wat gegenan, un se bringt twee ganz grote Schötteln vull rin, dar harrn se un ehr Mann acht Daag an satt hatt. Man he itt allens alleen up un fraagt, um se nich mehr hebben. Dat is ja man so’n Smeckhappen we’n seggt he, he mutt noch mehr hebben. Do geiht se hen un hängt en grote Swienketel vull oever’t Füer, un as dat gaar is, bringt se dat rin. Na, seggt he, dar is ja noch en beten, un itt dat uck noch allens up, man dat langt em ümmer noch nich.

Do seggt he to sin Vadder, he kann al seh’n, bi em ward he nich satt. Wenn he em en Stock ut Iesen kriegen will, de so stark is, dat he ’n nich vör sin Knee tweibreken kann, denn so will he sik wedder afglieden. Do is de Buer froh un spannt sin beide Perde vör de Waag un fahrt na de Smidt un haalt en Iesenstang so groot un dick, as ’n de twee Perde man trecken koenen. Man de Jung nimmt ’n vör’t Knee un knacks! brickt he ’n merrn dör as en Bohnenstang. Do spannt de Vadder veer Perde vör un haalt en Stang so groot un dick, as ’n de veer Perde man fahren koenen. De nimmt de Soehn uck, knackt ’n vör’t Knee twei, smitt ’n hen un seggt, de kann em nich helpen, he mutt beter vörspannen un en stärkere Stock halen. Do spannt de Vadder acht Perde vör un haalt een so groot un dick, as ’n de acht Perde man fahren koenen. As de Soehn de kriggt, brickt he dar foorts baven en Stück vun af. Do seggt he, he kann sehn, sin Vadder kann em doch keen passliche Stock rankriegen, he will man so weggahn.

Do geiht he weg un gifft sik ut för en Smidtgesell. He kümmt na en Dörp, dar wahnt en Smidt, dat is en böse Giezknüppel, he is keen Minsch wat günnen un will allens för sik hebben. Na em geiht he nu hen in’e Smä’ un fraagt, um he nich kann en Gesell bruken. Ja, seggt de Smidt un kickt em an un denkt, dat is en düchtige Keerl, de kann sachs guut vörslaan un sin Broot verdeenen. Wovel Lohn he denn hebben will, fraagt he. Gar keen Lohn will he hebben, seggt he, man all veertein Daag, wenn de anner Gesellen se’s Geld kriegen, denn so will he em twee achtervör geven, dat mutt he denn utholen. Dar is de Giezknüppel mit inverstahn, un he denkt, dar kann he en Barg Geld bi sparen.

De neegste Morrn schall de frömde Gesell toeerst vörslaan, man as de Meister dat glöhnige Iesen bringt un he deit de eerste Slag, do flüggt dat Iesen vuneen, un de Ambolt sackt in’e Grund so deep, se koenen ’n gar nich wedder rutkriegen. Do ward de Giezknüppel füünsch un seggt, em kann he nich bruken, he haut doch gar to dull. Man wat he för de eene Slag hebben will. He will em man blots en ganz lütte een achtervör geven, seggt he. Un he nimmt de Foot un gifft em en Pedd, dat he oever veer Föder Heu wegflüggt. Denn nimmt he de dickste Iesenstang ut’e Smä’ in’e Hand as Stock un geiht wieder.