Dat Slott up gollne Pielers E-Book

Klaus-Peter Asmussen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2018

Seitenzahl: 202

Beschreibung

Dieser vierte Band mit "Märkens up Platt" befasst sich mit Schlössern, Burgen sowie deren Bewohnern und Besitzern. Das sind nicht immer gekrönte Häupter; auch Tod und Teufel bewohnen Schlösser. Die Gebäude müssen nicht immer auf dem Boden stehen, sie finden sich auch z. B. in der Luft oder unter der Erde. Und wo ein Schloss "östlich der Sonne und nördlich der Erde" zu suchen ist, gibt nicht nur dem Helden des Märchens Rätsel auf. Die Inhalte der Geschichten entstammen überwiegend dem europäischen Ausland, einige fanden sich aber auch in deutschen Landen. Wie bereits in den ersten drei Bänden wurde versucht, die Märchen in die niederdeutsche Welt zu integrieren und alles zu entfernen, was auf das Ursprungsland hinweist. Es sollen nicht nur in sprachlicher Hinsicht plattdeutsche Märchen sein. Die verwendete Sprache ist das Platt der Schleswigschen Geest, und zwar in der Form, wie es in Flensburg und Umgebung gesprochen wird (wurde).

Leseprobe

Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der Pädagogischen Hochschule Flensburg trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“ ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 978-3-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Kultur. Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Märkens up Platt #4

Wat in düt Book in steiht

Dat Slott up gollne Pielers

Dat Slott ünner de Eerde

Dat Luftslott

De Dood sin Slott

De düchtige Königssoehn

Dree Königskinner

Dat Düvelsslott

De arme Jung, de Düvel un de gollne Borg

Dat verhexte Slott

Dat Kattenslott

De verwünschte Königsdöchter

Dat gollne Slott

De Königssoehn

Dat smucke Slott oosten de Sünn un noorden de Eerde

De Königsdochter in de Flammenborg

Dat verwünschte Slott

De Königsdochter, de allens süht

De Prinzessin in’t Sarg

De Slottsjumfer

Dat Soria-Moria-Slott

Dat Slott up gollne Pielers

Dar is mal en Katenmann we’n, de hett mit sin Oolsch wied, wied in’t Holt wahnt. Twee Kinner hett he hatt, en Jung un en Deern. Un he is bannig arm we’n, en Koh un en Kater, mehr hett he nich hatt.

De Katenmann un sin Oolsch, de hebben sik ümmerto in’e Wull hatt, un een Deel kunnst di to verlaten: Wenn de Ole dat eene wullt hett, denn so hett de Oolsch dat anner wullt. Mal hett de Oolsch to Avendköst Grütt kaakt, un as de ferdig is un elkeen hett sin Deel kregen, do will de Ole noch de Putt utschrapen. Man dat will de Oolsch afsluut nich hebben, se seggt, dat kümmt keen anner to as ehr un schrapen de Putt ut. Do kriegen se sik wedder in’e Wull, un keen will de anner nageven. Toletzt kriggt de Oolsch de Putt faat samt de Lepel un löppt dar weg mit. Un de Katenmann kriggt de Sleef faat un springt achterher. Sodennig geiht dat dör Holt un Feld, de Oolsch vörweg, de Ole achterher. Man wokeen de Putt to Utschrapen kregen hett, dar is nix vun vertellt wurrn.

Sodennig vergeiht en ganze Tied, un vun de beide Olen is nix to vernehmen, un do weeten de Kinner sik keen anner Raat, se woe’n rut in’e Welt un söken se’s Glück elkeen för sik. Un sodennig maken se af, se woe’n dat Arv deelen. Man as dat so geiht, dat is nich so licht to, denn dar is anners nix to deelen as en Koh un en Kater, un elkeen will de Koh hebben. As de beiden nu beraatslaan, wodennig se dat anstellen schoe’n, do geiht de Kater hen na de Katendeern un strickt um ehr rum, rifft sik an ehr Kneen un miaut: „Nimm mi! Nimm mi!“ Un as nu de Jung nich aflaten will vun’e Koh, do gifft de Deern na un lett sik dat nugg we’n mit de Kater. Un denn gahn Broder un Süster vun’een. De Jung nimmt de Koh un treckt afste’. Man de Deern un de Kater gahn de Stieg dör’t Holt, un vun se’s Reis heff ik nix hört, bet se sünd an en grote, prachtvulle Königshoff kamen mit en Masse Land umto.

As de beide Reismackers in’e Neegde vun’e smucke Königshoff kamen, do fangt de Kater upmal an un snacken mit de Deern un seggt, wenn se nu man doon will na sin Raat, denn so schall ehr dat Glück bringen. De Deern hollt grote Stücken up’e Klook vun ehr Macker, un do seggt se, se will doon, wat he ehr seggt.

Do seggt de Kater, se schall ehr ole Tüüg nehmen un up en hoge Boom klarrn. He will denn hengahn na de Königshoff un will seggen, dar is en Königsdochter, de is oeverfullen wurrn vun Rövers, un de hebben ehr allens wegnahmen, uck ehr Tüüg. De Katendeern deit dat, se treckt ehr ole Plünnen an un klarrt rup up’e Boom. Denn löppt de Kater afste’. Man de Deern luert vull Bangen, wat dar woll bi rutsuern mag.

As de König vun dat dare Land hört, en frömde Prinzessin hett so’n Noot un so’n Gewalt lieden musst, do deit em dat bannig leed, un he schickt sin Deeners hen, se schoe’n ehr to Gast laden. Do kriggt de Deern rieklich Tüüg un allens, wat se anners noch bruukt, un denn geiht se mit de König sin Lüüd mit. As se nu na de Königshoff kümmt, do sünd se all verbaast, so smuck as se is un so fein as se sik benehmen deit, an meisten de Königssoehn. De verkickt sik sodennig in ehr, he will gar nich mehr ahn ehr leven. Man de Königin markt Müüs un fraagt, wonem de smucke Prinzessin ehr Königshoff hett. Do seggt de Deern, so as de Kater ehr dat vörsnackt hett, se wahnt wied, wied weg up en Slott, dat heet Kattenborg.

Man dat langt de ole Königin nich, se sett sik dat in’e Kopp, se will rutkriegen, um de frömde Prinzessin würklich is en Königsdochter.

Mit so’n Gedanken geiht se an’e Avend na de Kamer un maakt dat Bett t’recht för de Katendeern mit weeke Siedenmadratzen, man ünner dat Laken, dar leggt se en Bohn hen. Se denkt, wenn se würklich is en Prinzessin, denn so mutt se dat marken. Denn bringen se de Deern mit grote Ehren na de Slaapkamer rin.

Man de Kater ward dat wies, wat de Oolsch vörhett, un he seggt de Deern Bescheed. An’e neegste Morrn kümmt de Königin denn rin un fraagt, wodennig ehr Gast slapen hett. Do seggt de Deern, so as de Kater ehr dat vörsnackt hett, se hett woll slapen, seggt se, denn se is so möö’ we’n vun’e Reis. Man se hett dat doch markt, ünner ehr, dar is en grote Barg we’n. Do hett se doch arig wat beter slapen in ehr Bett up Kattenborg.

Na, denkt de Königin, denn mutt se doch bannig vörnehm baren we’n, man se will doch nochmal sehn, um dat uck wahr is.

De neegste Avend geiht de Königin wedder in de Kamer un maakt dat Bett t’recht för de Katendeern mit weeke Siedenmadratzen, un ünner de eerste Madratz, dar leggt se en paar Arften hen. Se denkt, wenn se würklich is en Königsdochter, denn so markt se dat wiss. Denn bringen se de Deern mit grote Ehren na ehr Slaapkamer. Man de Kater ward dat wedder wies un seggt de Deern Bescheed. De neegste Morrn kümmt de Königin wedder un fraagt ehr Gast, wodennig se slapen hett. De Deern seggt, so as de Kater ehr dat vörsnackt hett, slapen hett se, denn se is bannig möö’ we’n, man se hett dat doch föhlt, se hett grote Steens ünner sik hatt. Do hett se doch arig wat beter slapen in ehr Bett up Kattenborg. Do hett de Deern de dare Proov ja uck guut bestahn. Man de ole Königin is noch nich tofreden, se will nochmal versöken un kriegen dat rut, um de frömde Deern würklich so vörnehm is, as se seggen deit.

An’e drütte Avend geiht de Königin wedder in de Kamer, maakt dat Bett t’recht för de Katendeern mit weeke Siedenmadratzen, un ünner de tweete Madratz, dar leggt se en Strohhalm hen. Wenn dat en Königsdochter is, denkt se, denn mutt se dat woll marken. Denn ward de Deern mit grote Ehren na de Slaapkamer bröcht. Man de Kater is dat wedder wies wurrn, wat de Königin vörhett, un wahrschuut de Deern. An’e Morrn kümmt de Königin rin un fraagt ehr Gast, wodennig se slapen hett. De Deern antert, so as de Kater ehr dat vörsnackt hett, slapen hett se woll, se is bannig möö’ we’n, man se hett dat doch föhlt, se hett en grote Boom ünner sik hatt. Do hett ehr dat doch arig wat beter gahn in ehr Bett up Kattenborg. Do süht de Königin, up de Aart kriggt se de Wahrheit nie nich rut, un se denkt, se will man uppassen, wodennig de Deern sik in all dat anner hett.

De neegste Dag schickt de Königin ehr en smucke Rock, de is mit Sied stickt un hett en lange, lange Slep, so as vörnehme Fruunslüüd dat hebben. De Katendeern bedankt sik un denkt sik wieder nix. Man de Kater is darbi, un he stött de Deern dar up, dat de Oolsch ehr wedder up’e Proov stellen will. Na en Tied fraagt de Königin de Deern, um se nich will mit ehr spazeren gahn. Ja, dat will se noch, un do gahn se to Stadt. Dar kamen se in en Park, un de Hoffdamen passen bannig up, dat se jo se’s Rocksoom nich schietig maken, denn dat hett regent de Nacht. Man de frömde Deern kehrt sik dar nich an, se geiht liekto, eendoont, um ehr lange, lange Kleed up’e Eerde slepen deit.

Do seggt de Königin to ehr, se schall doch man up ehr Rock uppassen. Do seggt de Katendeern heel grootsnutig, um se dar denn keen anner Tüüg hebben as dat. Se hett vel smuckere Tüüg hatt up ehr Slott in Kattenborg, seggt se. Do mutt de Königin ja denken, se is dat nich anners wennt, as gahn in sieden Tüüg, un meent, denn so mutt se ja en Königsdochter we’n. Un do hett se dar nix mehr gegen, dat ehr Soehn um ehr frien deit, un de Katendeern seggt upletzt uck ja, se will em hebben.

Mal sitten de Prinz un sin Leevste tosamen un snacken. Do kickt de Deern ut’t Finster, un do süht se, ehr Vadder un Mudder kamen ut’t Holt lapen, de Oolsch vöran mit’e Putt un de Ole achterher mit’e Sleef. Do kann se nich anners, se lacht luut up. De Prinz fraagt, warum se so lachen deit, un do seggt se, so as de Kater ehr dat bibröcht hett, se mutt doch bannig lachen, wenn se dar an denkt, sin Slott steiht up Steenpielers, man ehr, dat steiht up gollne Pielers. As de Prinz dat hört, do wunnert he sik bannig un seggt, ümmerto denkt se an de smucke Kattenborg, un vellicht hett se dat dar ja uck allens beter un smucker hatt, as dat dar bi se is. Se woe’n man lostrecken, seggt he, un hen na ehr smucke Königsslott, mag dat uck noch so wied weg we’n. Do ward de Katendeern so leeg topass, se much meist in de Eerde sacken, denn se weet ja, se hett keen Hoff, un al gar keen Slott. Man dat helpt ja nix. Se lett sik nix anmarken, se seggt se will sik dat mal oeverleggen, wat för’n Dag se an besten afreisen koenen.

As de Deern denn alleen is, do kriggt se eerstmal dat grote Blarrn, se denkt an de Schimp un Schann, de oever ehr kamen mutt, wo se doch so’n falsche Beest we’n is. Man do kümmt de slaue Kater dar rin un fraagt ehr, warum se so trurig is. Se schall woll trurig we’n, seggt se, de Königssoehn will, se schoe’n na Kattenborg fahren. Dat hett se nu darvun, dat se up em hört hett. Man de Kater seggt, se schall man de Kopp nich hängen laten, he will dat woll t’rechtkriegen, dat dat beter utlöppt, as se nu denkt. Se schall man tosehn, dat se afste’ kamen, je ehrer, je beter.

Se hett ja al faken belevt, wo klook as de Kater is, un do deit se, wat he seggt hett. Man dütmal is se heel benaut, se denkt ja, mit ehr Fahrt, dat mutt up Schiet utlopen.

Morrns tiedig lett de Königssoehn Wagens un Kutschers un allens tostellen, wat nödig is för de Fahrt na Kattenborg. Denn fahrt de Tog af. De Prinz un sin Bruut fahren vörup in en vergold’te Kutsch, en Barg Ridders un junge Lüüd kamen mit, un de Kater springt vörut un wiest de Weg, so hett he dat hebben wullt.

Se sünd en Tiedlang reist, do süht de Kater wecke Schäpers mit en grote Flock smucke Schaap. Do geiht he hen na de Schäpers un bütt se fründlich gu’n Dag. Wenn de Königssoehn vörbikümmt, seggt he, un fraagt, wokeen de dare smucke Schaap tohören doon, denn so schoe’n se seggen, de hören de junge Prinzessin vun Kattenborg, de blangen em sitten deit. Wenn se dat doon, seggt he, denn so schall dat se’s Schaden nich we’n, man doon se dat nich, denn will he se all in Stücken rieten. Do warrn de Schäpers bang’ un seggen em to, se woen dat doon, so as he seggt hett. Un de Kater löppt wieder vörut. Na en Tied kümmt denn de Königssoehn mit sin Lüüd anfahren. As he do de feine Schaap süht, lett he anhollen un fraagt de Schäpers, wokeen de dare smucke Flock tohören deit. Do seggen de Schäpers, so as de Kater se dat vörsnackt hett, de dare Schaap, de hören de junge Prinzessin up Kattenborg, de dar blangen em sitten deit. Do wunnert de Königssoehn sik un denkt, sin Bruut mutt woll en rieke Prinzessin we’n. Man de Katendeern freut sik un denkt, se hett nich dat Leegste kregen, as se dat Arv deelt hett mit ehr Broder.

Se reisen nu wieder, un de Kater löppt vörut as ümmer. As se en Tiedlang fahrt sünd, do kamen se na en Flock Lüüd, de sünd up en feine Wisch togangen un fahren Heu in. Do geiht de Kater hen, bütt se fründlich „Gu’n Dag“ un seggt, wenn de Königssoehn dar langskümmt un fraagt, wokeen de dare feine Wisch tohören deit, denn so schoe’n se seggen, de hört de junge Prinzessin up Kattenborg, de dar blangen em sitten deit. Wenn se dat doon, denn so schall dat se’s Schaden nich we’n, man doon se dat nich, denn so will he se in dusend Stücken rieten. Do warrn de Lüüd bang’ un seggen de Kater to, se woe’n doon, wat he se heeten hett. Un de Kater löppt wieder. Na en Tied kümmt de Königssoehn dar anfahren mit all sin Lüüd. As he de feine Wischen süht un all de Lüüd, do lett he anhollen un fraagt, wokeen dat Land tohören deit. Do seggen de Lüüd, so as de Kater se dat seggt hett, dat hört de junge Prinzessin up Kattenborg to, de dar blangen em sitten deit. Do wunnert de Königssoehn sik noch duller un meent, sin Bruut mutt oever de Maten riek we’n, wenn se so’n feine Wischen hett.

Se reisen nu wieder, un de Kater löppt vörut as ümmer. As se en Tiedlang fahrt sünd, do kamen se an en grote Ackerstück, dar wimmelt dat up vun Mannslüüd un Fruunslüüd, de sünd bi un meihn un binnen dat Koorn. Do geiht de Kater hen na de Meihers, bütt se „Gu’n Dag“ un seggt, glieks kümmt de Königssoehn dar langfahren, un denn ward he sachs fragen, wokeen de dare grote Koornfeller tohören, un denn schoe’n se seggen, de hören de Prinzessin up Kattenborg, de blangen em sitten deit. Doon se dat, denn so schall dat se’s Schaden nich we’n, man doon se dat nich, denn so will he se in so’n lütte Stücken rieten as de Bläder, wenn de in’e Harvst an’e Grund liggen. As de Meihers dat hören, do warrn se düchtig bang’ un seggen de Kater to, se woe’n dat doon, wat he se heeten hett. Un de Kater löppt wieder vörut. Na en Tied kümmt de Königssoehn mit all sin Lüüd anfahren. As de de grote Koornfeller wies ward, do lett he anhollen un fraagt, wokeen dat dare feine Ackerland tohören deit. Do seggen de Meihers, so as de Kater se dat seggt hett, de dare Koornfeller, de hören de junge Prinzessin up Kattenborg, de dar blangen em sitten deit. Do freut de Königssoehn sik bannig, man de Katendeern weet nich, wat se dar vun denken schall, wat ehr allens bemött is up’e Reis.

Dat is nu laat an’e Avend, un de Prinz hollt an mit sin Lüüd, se woe’n de Nacht utruhn. Man de Kater nich, de löppt ümmer vörföötsch wieder, bet he en smucke Slott up Sicht kriggt mit Toorn un Muern, dat steiht up gollne Pielers. Dat dare feine Slott hört en wille Ries to, de hett to seggen oever dat heele Land. Man de Ries is nich to Huus. Do geiht de Kater dar rin dör dat Door un maakt sik to en grote, dicke Swattbroot. Denn leggt he sik vör dat Sloetellock un luert, de Ries schall na Huus kamen.

Fröhmorrns, ehrer dat schummern ward, kümmt de gresige Ries langsam ut’t Holt andraven. He is so groot un swaar, de Eerde bevt ünner em, wenn he geiht. As he an’t Slottsdoor kümmt, kann he dat nich upmaken, dar liggt ja dat grote Swattbroot vör’t Sloetellock. Do ward he dull un röppt: „Sluut up! Sluut up!“ De Kater seggt, he schall man en beten töven, he will eerst vertellen, wat he belevt hett.

Toeerst hebben se em kned’t, seggt de Kater, sodennig hebben se em dootkneden kunnt.

„Sluut up! Sluut up!“ bölkt de Ries wedder. De Kater seggt so as vördem, he schall man en beten töven, he will eerst vertellen, wat he belevt hett.

Toeerst hebben se em kned’t, seggt de Kater, sodennig hebben se em dootkneden kunnt. Denn hebben se em mit Mehl bestreut, sodennig hebben se em mit Mehl dootstreuen kunnt.

„Sluut up! Sluut up!“ bölkt de Ries füünsch. De Kater seggt wedder, he schall man en beten töven, he will eerst vertellen, wat he belevt hett.

Toeerst hebben se em kned’t, seggt he, sodennig hebben se em dootkneden kunnt. Denn hebben se em mit Mehl bestreut, sodennig hebben se em mit Mehl dootstreuen kunnt. Denn hebben se em up en Spitt staken, sodennig hebben se em dootsteken kunnt.

Nu ward de Ries splitterndull, un he bölkt, dat de heele Borg bevert: „Sluut up! Sluut up!“ Man de Kater lett sik nich stören, he seggt wedder, he schall man en beten töven, he will eerst vertellen, wat he belevt hett.

Toeerst hebben se em kned’t, seggt he, sodennig hebben se em dootkneden kunnt. Denn hebben se em mit Mehl bestreut, sodennig hebben se em mit Mehl dootstreuen kunnt. Denn hebben se em up en Spitt staken, sodennig hebben se em dootsteken kunnt. Denn hebben se em backt, sodennig hebben se em dootbacken kunnt.

Do kriggt de Ries dat mit de Angst, un he bedelt woll so fein: „Sluut up! Sluut up!“ Man dat helpt em nich. Dat Swattbroot liggt vör dat Sloetellock as vördem. In desülve Ogenblick röppt de Kater, de smucke Jumfer ritt al an’e Heben tohööcht. De Ries dreiht sik um, un do geiht de Sünn up oever dat Holt. Un as de Ries de Sünn süht, do fallt he achtern oever un basst uteneen, un darmit is dat to Enne mit em.

Nu maakt dat Swattbroot sik wedder to en Kater, un he süht to un maken allens t’recht för sin Gäste. Na en Tied kümmt de Königssoehn anfahren mit sin Bruut un all sin Lüüd. De Kater geiht se in’e Mööt un heet se up Kattenborg willkamen. Se warrn dar up’t beste upnahmen, un dat fehlt nich an Natt noch Dröög noch an anners wat. Dat smucke Slott is vull mit Gold, Sülver un allerhand kostbare Kraam, sowat hett keeneen vörher oder achterher sehn. Nich lang’, denn maakt de Königssoehn Hochtied mit de smucke Deern, un all, de ehr Riekdoom sehn, denken, se hett ganz recht hatt un seggen, up ehr Slott up Kattenborg hett se dat heel anners hatt. Un do leven de Königssoehn un de Katendeern glücklich lange, lange Jahren tosamen.

Wat ut de Kater wurrn is, dar heff ik nix vun hört. Man een Deel lett sik woll denken: Noot hett de nich lieden musst. Un sodennig kann ik nu nix mehr vertellen.

Dat Slott ünner de Eerde

Dar hett mal en Slott stahn ünner de Eerde, dat is jüst so we’n as vundaag de Sloet baven de Eerde. Bi dat Slott is en Gaarn we’n, un in’e Eck vun’e Gaarn en Trepp na baven. In dat Slott hett en König wahnt, un de hett en Barg Navers hatt, dar is een de König Blaubaart vun we’n.

Mal kümmt de König Blaubaart roever un seggt to sin Naver, bi twölf Jahr, denn is de sin Dochter ja groot, un denn so schall se em un sin Slott upböhren. De Königsdochter ward in de twölf Jahr denn ja uck groot, un do kümmt de König Blaubaart wedder roever un seggt, de Naver schall em doch vunnacht sin Dochter roeverschicken, denn so ward se erlöst un he sülven mit. Do schickt de König sin Dochter roever na Blaubaart sin Slott, se schall de Nacht dar blieven.

König Blaubaart bringt ehr na en Kamer, dar sünd en paar Betten t’rechtmaakt, un he seggt to ehr, wenn se de Nacht un denn noch twee Nachten dar tobringen deit, denn so warrn he un se neeg mit’nanner verwandt. Denn geiht he rut, un de Deern leggt sik to Bett. Man kort vör de Hahn kreiht, do kümmt dar een rin, de hett Keden umhängen, un de dare Keden rasseln un kloetern. He smitt de Keden af un leggt sik dal, un in’e Slaap hiemt he as dull. De Hahn fangt an un sleit mit de Flünken un will jüst kreih’n, do steiht de anner up vun’t Bett, hängt sik de Keden wedder um un geiht rut.

An’e Morrn kümmt de Herr vun’t Slott mit sin Fruu na de Prinzessin rin, un se freuen sik, un se seggen to ehr, se schall man blots noch twee Nachten bi se slapen, denn so stiegen se rut ut’e Eerde. Dat will se uck woll doon, man bi Dag will se doch geern na ehr Vadder un Mudder roevergahn. Do gifft de König ehr Verlööv, man he wahrschuut ehr, wenn ehr Mudder ehr wat mitgeven will, denn so schall se dat nich annehmen un dar mit henbringen.

As de Deern to Huus ankümmt, do will ehr Mudder ja hören, wat dat vun’t anner Slott to vertellen gifft. Och, seggt de Deern, dat kunn ja allens guut we’n, se kriggt nugg to eten un to drinken, man bi Nacht, denn kümmt dar een rin bi ehr, de hett Keden umhängen, un he smitt de Keden af un leggt sik dal un slöppt. Do fraagt ehr Mudder, um se denn nich hett Licht, dat se sehn kann, wokeen dat is. Nee, seggt se, Licht hett se nich. Denn will se ehr en Licht un wecke Rietsticken mitgeven, seggt de Oolsch. Nee, seggt de Deern, de König Blaubaart hett ehr dat verbaden un nehmen wat an vun ehr, un se nimmt dat Licht un de Rietsticken nich.

As se wedder roeverkümmt na Blaubaart sin Slott, do sünd dar wedder de Betten maakt un allens is frisch betrocken. Un de König un de Königin seggen, se schall man noch de Nacht dar tobringen, denn so stiegen se rut ut de Eerde. Dat ward Nacht, un se leggt sik to Bett. Un wedder, nich lang’ ehrer de Hahn kreiht, do kümmt de anner rin na ehr un kloetert un rasselt mit sin Keden. He smitt de Keden af un leggt sik möö’ un matt dal un hiemt in’e Slaap. Man as de Hahn mit de Flünken sleit un will jüst kreih’n, do kümmt he wedder hooch, hängt sik de Keden um un geiht rut.

As de König un de Königin an’e Morrn upstahn sünd, do gahn se na de Prinzessin, snacken fründlich mit ehr un seggen, se schall blots noch een Nacht dar