De soeven Fahlen E-Book

Klaus-Peter Asmussen

• Herausgeber: Books on Demand
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2019

Seitenzahl: 345

Beschreibung

Der 19. Band aus der Reihe "Märkens up Platt" mit dem Titel "De soeven Fahlen" enthält ausschließlich norwegische Märchenstoffe aus den Sammlungen von Peter Christen Asbjørnsen (1812-1859) und Jørgen Engebretsen Moe (1813-1882). Asbjørnsen und Moe waren quasi die Brüder Grimm von Norwegen. Sie hatten sich an ihrer gemeinsamen Schule kennengelernt. Asbjørnsen begann 1832, Märchen und Legenden zu sammeln und aufzuschreiben. 1834 entdeckte er, dass Moe ebenfalls begonnen hatte, nach Überresten norwegischer Folklore zu suchen. Sie verglichen ihre Ergebnisse und arbeiteten von da an zusammen. 1841 bis 1844 erschienen ihre Norske Folkeeventyr in mehreren Heften. Moe schlug dann die geistliche Laufbahn ein und wurde später Bischof. Asbjørnsen, der von Beruf eigentlich Zoologe war und später zum Forstmeister ernannt wurde, setzte seine Sammeltätigkeit fort und veröffentlichte 1845-1848 Norske Huldre-Eventyr og Folkesagn und 1868 Norske Folke-Eventyr: Ny Samling. Die Geschichten enthalten viele typische Märchenelemente wie verwünschte Prinzen, entführte Prinzessinnen, Riesen, scheinbare Dummköpfe als die wahren Helden, Wesen mit übernatürlichen Kräften und so manches mehr, und auch der in skandinavischen Märchen immer wieder auftauchende heimtückische Ritter Rot fehlt nicht. Manche der Inhalte sind auch aus schleswig-holsteinischen Märchen bekannt, so besonders "Dat blaue Band", das - wenn auch in unvollständiger Form - in den "Sagen, Märchen und Liedern" von Karl Müllenhoff enthalten ist und in ähnlicher Form - allerdings mit einem anderen, sehr viel drastischeren Anfang - als "De rod' Band" in Wilhelm Wissers "Plattdeutschen Märchen" abgedruckt steht. Auffällig ist an vielen Märchen die erhebliche Länge - eine Eigenschaft, die auf viele nordische Märchen zutrifft

Leseprobe

Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der damaligen Pädagogischen Hochschule Flensburg (heute: Europa-Universität) trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“, ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 978-3-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Sprache und Kultur. Sein hier vorgelegtes neunzehntes Märchenbuch enthält ausschließlich norwegische Märchenstoffe aus den Sammlungen von Peter Christen Asbjørnsen (1812-1859) und Jørgen Engebretsen Moe (1813-1882). Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Wat hier insteiht

De soeven Fahlen

De Vagel Damm

De dree Königsdöchter in’e Blaue Barg

Dat ehrliche Veerschillingstück

Dat blaue Band

Tumpige Matthies

De Jung mit dat Beerfatt

De Preester sin Mudder

De dree Königsdöchter in Wittland

Mummel Goosei

Geesche

De Grootbuer sin Bruut

De Smidt, de se nich in’e Höll rinlaten wullen

Peter, Paul un Fiete Aschpuper

De Grimpscheck

Lüttenkort

De Tobacksjung

De Jung, de na de Noordwind gahn is för un verlangen dat Mehl wedder

De Reismacker

De Wittfruu ehr Soehn

Meistermäten

Fidi mit de Fiedel

De soeven Fahlen

Dar sünd mal wecke arme Lüüd we’n, de hebben deep in’t Holt in en rummelige Kaat wahnt, un de hebben blots vun’e Hand in’e Mund leven kunnt, un dat uck man knapp. Man se hebben dree Soehns hatt, un de jüngste vun se, dat is Aschpaddel we’n, de hett nix anners daan as liggen un wöhlen in’e Asch.

Mal seggt de öllste Jung, he will weg un sik en Deenst söken, un dar kriggt he uck foorts Verlööv to, un do wannert he rut in’e Welt. He geiht un geiht de heele Dag, un as dat Avend ward, kümmt he an en Königshoff. De König steiht buten vör de Dör un fraagt em, wonem he up dal schall.

„Och“, seggt de Jung, „ik gah man un söök en Deenst.“

„Wullt du bi mi deenen un min soeven Fahlen wahren?“ fraagt de König. „Wenn du se en heele Dag wahren kannst un mi to Avend seggst, wat se freten un supen, denn kriggst du de Prinzessin un dat halve Riek. Man kannst du dat nich, denn so snie’ ik di dree rode Reemens ut din Rügg.“

Ja, dat, dücht de Jung, is ja lichte Arbeit; dar kümmt he sachs klaar mit, meent he.

As dat de neegste Morrn hell ward, lett de Stallmeister de soeven Fahlen rut. Do lopen se afste’, un de Jung achter se, un do geiht dat oever Barg un Slunk, dör Busch un dör Schrupp1. As de Jung sodennig sik en Tied afjachtert hett, ward he bi lütten möö’. Un as he noch en Tiedlang dörholen hett, hett he de Näs vull vun de dare Wahrerie. Do kümmt he na en Höhl, un dar sitt en Oolsch un spinnt up en Handteen2. As se de Jung wies ward, wo he achter de Fahlen ranjachtert, dat em de Sweet man so vun’e Kopp löppt, röppt de Oolsch: „Kumm her, kumm her, min Jung, denn will ik di lusen!“ Dat will de Jung geern; he sett sik dal in’e Höhl bi de Oolsch un leggt ehr sin Kopp in’e Schoot, un do luust se em de heele Dag, un he liggt dar un runkst.

As dat hen to Avend geiht, will de Jung denn gahn. „Ik mutt man seh’n, dat ik wedder na Huus kaam“, seggt he, „dat hett ja keen Sinn un gahn wedder na de Königshoff.“

„Bliev man noch en bet’ bet dat düüster ward“, seggt de Oolsch, „denn kamen de König sin Fahlen hier wedder lang. Denn kannst du mit se na Huus lopen, un keeneen weet, dat du de ganze Dag hier legen hest, statts dat du de Fahlen wahrt hest.“

As de nu kamen, gifft de Oolsch de Jung en Waterkruuk un en Dutt Moss. Dat schall he de König wiesen un seggen, dat freten un supen sin soeven Fahlen.

„Hest du se nu de heele Dag truu un recht wahrt?“ fraagt de König, as de Jung an’e Avend vör em kümmt.

„Ja, dat denk ik doch“, seggt de Jung.

„Denn kannst du mi sachs uck vertellen, wat min soeven Fahlen freten un supen?“ will de König weeten.

Ja, do wiest de Jung em de Waterkruuk un de Dutt Moss, de he vun’e Oolsch kregen hett. „Dar sühst du dat Fudder, un do sühst du se’s Supen“, seggt de Jung.

Do ward de König denn ja wies, wodennig he wahrt hett, un he ward so füünsch, he gifft Order, se schoe’n em foorts wegjagen, man eerst schoe’n se em dree rode Reemens ut’e Rügg snieden un dar Solt upstreu’n.

As de Jung wedder na Huus kümmt, na, wodennig he dar topass is, kannst di ja denken. Eenmal is he nu los we’n un söken en Deenst, seggt he, man dat will he nie nich wedder.

De neegste Dag seggt de tweete Soehn, he will in’e Welt un versöken sin Glück. Sin Vadder un Mudder woe’n dat nich hebben; he schall sik doch man blots mal sin Broder sin Rügg ankieken, seggen se. Man de Jung gifft nich na, he blifft dar up bestahn, un toletzt kriggt he denn Verlööv un maakt sik up’e Padd. As he de heele Dag vörföötsch marscheert is, kümmt he uck na de Königshoff. Un dar steiht de König wedder buten vör de Dör un fraagt, wonem he denn up dal schall. Un as de Jung seggt, he is bi un söken sik en Deenst, seggt de König, he kann bi em ankamen un sin soeven Fahlen wahren. Un he seggt em desülve Straaf un desülve Lohn to, de he al sin Broder laavt hett. Ja, dar is de Jung foorts mit inverstahn, un do geiht he bi de König in Deenst. De Fahlen passen un denn de König vertellen, wat se freten un supen, dat will he noch klaar kriegen, meent he.

As dat morrns schummern ward, lett de Stallmeister de soeven Fahlen rut, un de ja foorts afste’ oever Barg un Slunk, un de Jung achterher. Man dat geiht em nich anners as sin Broder. As he en lange, lange Tied achter de Fahlen herrönnt is un is natt vun Sweet un möö’, do kümmt he na de dare Höhl, un dar sitt de Oolsch un is bi un spinnen up en Handteen. Un se röppt na de Jung: „Kumm her, kumm her, min Jung, schall ik di mal en bet’ lusen?“ Dar dücht de Jung noch wat um; un do lett he de Fahlen Fahlen we’n un sett sik dal in’e Höhl bi de Oolsch. Un dar sitt he un liggt he un runkst de heele Dag.

As de Fahlen to Avend wedder t’rüggkamen, kriggt he uck en Waterkruuk un en Dutt Moss vun de Oolsch, dat schall he man de König wiesen. Man as de König em fraagt: „Kannst du mi vertellen, wat min soeven Fahlen freten un supen?“ un de Jung hollt em de Dutt Moss un de Waterkruuk hen un seggt: „Ja, dar sühst du se’s Fudder un se’s Supen“, do ward de König wedder dull in’e Kopp un gifft Order, se scho’e em dree rode Reemens ut’e Rügg snieden, dar Solt upstreu’n un em to’n Deuvel jagen. As de Jung denn wedder na Huus kümmt, vertellt he denn ja uck, wodennig em dat gahn hett, un he seggt, eenmal is he nu los we’n un söken en Deenst, man dat will he nie nich wedder.

De drütte Dag will Aschpaddel afste’; he hett woll Lust un versöken dat uck un wahren de dare soeven Fahlen, seggt he.

De annern lachen un maken Narr na em. „So as uns dat gahn hett“, seggen se, „do warrst du dat sachs klaar kriegen. Dar sühst du uck ganz ut na, du, de blots ümmer in’e Asch liggt un dar in rumwöhlt.“

„Ja, man afste’ will ik liekers“, seggt Aschpaddel, „ik heff mi dat nu mal in’e Kopp sett.“ Un wat de annern uck lachen, un wat sin Vadder un Mudder uck beden, dat helpt allens nix, Aschpaddel maakt sik up’e Padd.

As he denn de heele Dag gahn hett, kümmt he uck bi’t Düüsterwarrn na de Königshoff. Dar steiht de König wedder buten vör de Dör un fraagt, wonem he up dal schall.

„Ik hör mi um na en Deenst“, seggt Aschpaddel.

„Wonem kümmst du denn her?“ fraagt de König. He will nu eerst en beten beter Bescheeed weeten, ehrer he een in Deenst nimmt.

Do vertellt Aschpaddel em, wonem he herkümmt, un seggt, he is de Broder vun de beiden, de de König sin soeven Fahlen al wahrt hebben. Un denn fraagt he, um he dat nich de neegste Dag versöken dörv un wahren se.

„Ähh, tpoi!“ seggt de König – he ward rein füünsch, wenn he blots an se denken deit – „wenn du de dare beiden se’s Broder büst, denn döggst du sachs uck nich vel. Vun so wecken heff ik al nugg hatt!“

„Ja, man wo ik nu al mal hier bün, kunn ik doch sachs uck Verlööv kriegen un versöken dat“, seggt Aschpaddel.

„Aah ja, wenn du afsluut din Rügg twei hebben wullt, vun mi ut geern“, seggt de König.

„Och nee“, seggt Aschpaddel, „wat ik bün, ik will leever de Königsdochter hebben.“

As dat de neegste Morrn schummern ward, lett de Stallmeister wedder de soeven Fahlen rut, un de denn ja afste’ oever Barg un Slunk, dör Busch un dör Schrupp, un Aschpaddel achterher.

As he sodennig en ganze Tied rönnt hett, kümmt he uck na de Höhl; dar sitt wedder de Oolsch un spinnt up en Handteen un röppt na Aschpaddel: „Kumm her, kumm her, min Jung, ik will di lusen!“ seggt se.

„Du kannst mi mal fix an’e Maars klei’n!“ seggt Aschpaddel un hoppt un springt un hollt sik an’e Fahlensteert.

As he sodennig guut an’e Höhl vörbikamen is, seggt de jüngste Fahl: „Nu sett du di man up min Rügg, wi hebben noch en lange Weg vör uns.“ Un dat deit he.

Do reisen se noch en ganz lange Enne. „Kannst du wat seh’n?“ fraagt de Fahl.

„Nee“, seggt Aschpaddel.

Se reisen wedder en arige Stück.

„Kannst du nu wat seh’n?“ fraagt de Fahl.

„Nix“, seggt de Jung.

As se en ganz, ganz lange Enne reist sünd, fraagt de Fahl wedder: „Kannst du denn nu wat seh’n?“

„Ja, nu dücht mi, dar is wat Wittes“, seggt Aschpaddel, „dat süht ut as en gewaltige Barkenstubben.“

„Ja, dar moeten wi rin“, seggt de Fahl.

As se denn na de dare Stubben henkamen, geiht de öllste Fahl bi un schüfft ’n an’e Kant. Do is dar, ’nem de Stubben stahn hett, en Dör. Binnen is en lütte Stuuv, un in’e Stuuv is wieder nix as en lütte Aben un en paar Schemeln. Man achter de Dör hängt en rustige Swert un en lütte Kruuk.

„Kannst du dat Swert regeer’n?“ fraagt de Fahl.

Aschpaddel probeert dat, man he kann’t nich. Do mutt he sik en Treck ut’e Kruuk kriegen, eerst eenmal, denn nochmal, un nochmal, un do kann he dat regeer’n as nix.

„So, nu musst du dat Swert mitnehmen“, seggt de Fahl. „Dar scha’st du uns an din Hochtiedsdag all soeven de Köppe mit afhau’n, denn warrn wi wedder to Prinzen, so as wi dat vörher we’n sünd. Wi sünd Bröder to de Prinzessin, de du kriegen scha’st, wenn du de König vertellen kannst, wat wi freten un supen. Man so’n Hallunk vun Hexenmeister hett uns verwünscht. Wenn du uns denn de Köppe afhaut hest, musst du uppassen, dat du elkeen Kopp bi de Steert vun de Rump henleggst, ’nem ’n mal an seten hett. Denn sünd wi erlöst.“

Ja, dat seggt Aschpaddel to, un denn reisen se wieder.

As se en lange, lange Enne reist sünd, fraagt de Fahl: „Kannst du wat seh’n?“

„Nee“, seggt Aschpaddel.

Do reisen se wedder en ganze Tied. „Un nu?“ fraagt de Fahl. „Kannst du nu wat seh’n?“

„Nee, nix“, seggt Aschpaddel.

Do reisen se nochmal vele, vele Mielen oever Barg un Slunken.

„Nu denn?“ fraagt de Fahl, „kannst du nu wat seh’n?“

„Ja“, seggt Aschpaddel, „nu seh ik so wat as en blaue Striepen wied, wied weg.“

„Ja, dat is en Stroom“, seggt de Fahl, „dar moeten wi oever weg.“

Oever de Stroom geiht en lange, gollne Brügg, un as se up’e anner Siet sünd, reisen se wedder en lange, lange Enne. Denn fraagt de Fahl wedder, um Aschpaddel nich wat seh’n kann.

Ja, dütmal süht he wat Swattes wied vörut, so wat as en Kirchtoorn.

„Ja, dar moeten wi wedder rin“, seggt de Fahl.

As de Fahlen up’e Kirchhoff kamen, warrn se wedder to Minschen un sehn ut as Königssoehns mit so’n gollne Tüüg, dat lücht’t richtig. Un denn gahn se rin in’e Kirch un kriegen Broot un Wien vun’e Preester, de dar an’t Altar steiht. Aschpaddel geiht uck rin. As de Preester de Hand up’e Prinzen leggt hett un hett se segent, do gahn se wedder rut ut’e Kirch, un dat deit Aschpaddel uck. Man he nimmt en Buddel Wien un en Altarbroot mit. Un foorts as de soeven Königssoehns rutkamen up’e Kirchhoff, warrn se wedder to Fahlen. Do sett Aschpaddel sik wedder up’e jüngste sin Rügg, un dat geiht desülve Weg wedder t’rügg, de se kamen sünd, man vel, vel gauer. Eerst geiht dat oever de Brügg, denn an’e Stubben vörbi un denn vörbi an’e Oolsch, de dar in’e Höhl sitt un spinnt. Un dat geiht so gau, dat Aschpaddel gar nich hört, wat de Oolsch achter em ran prahlt, man so vel kann he ruthören: Se is splitterndull.

Dat is al meist düüster, as se to Nacht wedder na de Königshoff kamen, un de König steiht sülven buten up’e Hoff un luert up se.

„Hest du se nu truu un recht de heele Dag wahrt?“ fraagt de König Aschpaddel.

„Ik heff min Bestes daan“, seggt Aschpaddel.

„Denn kannst du mi sachs seggen, wat min soeven Fahlen freten un supen?“ fraagt de König.

Aschpaddel kriggt dat Altarbroot un de Wienbuddel rut un wiest dat de König.

„Dar sühst du dat Fudder un se’s Drinken“, seggt he.

„Ja, du hest se truu un recht wahrt“, seggt de König, „un du scha’st de Prinzessin un dat halve Riek hebben.“

Denn ward dar tostellt to Hochtied, un dat schall fiert warrn mit Staat un Stahoi3, dat dat to hör’n un to spör’n is, seggt de König. Man as se an’e Hochtiedstafel sitten, steiht de Brüdigam mitmal up un geiht dal in’e Stall, denn he hett dar wat vergeten, seggt he, dar mutt he nödig bi. As he dar dal kümmt, maakt he dat sodennig, as de Fahlen em dat seggt hebben, un haut se all soeven de Kopp af, eerst de öllste un denn de annern, all darna, wo oold se sünd. Un denn passt he up un leggt elkeen Kopp bi de Steert vun de Fahl, ’nem ’n an seten hett. Un as he dat deit, do warrn se wedder to Prinzen.

As he rinkümmt na de Hochtiedstafel mit de soeven Prinzen, freut de König sik sodennig, he fallt Aschpaddel um’e Hals un drückt em. Un de Bruut hett em nu noch leever as vörher. „Dat halve Riek is nu din“, seggt de König, „un dat anner halve kriggst du, wenn ik doot bün. Min Soehns, de koenen sik sülven Land un Riek verschaffen, nu se wedder Prinzen sünd.“ Un do ward dat all een Freud un Lust bi de dare Hochtied.

Ik bün uck mit we’n. Man dar weer keen, de Tied harr un denken an mi. Un do heff ik blots en Stück Broot mit Bodder kregen, un dat heff ik up’e Aben leggt, un do is dat Broot verbrennt, un de Bodder is wegrönnt, un ik heff nich en Krömel to eten kregen.

De Vagel Damm

Dar is mal en König we’n, de hett twölf Döchter hatt, un vun de hett he so vel holen, se hebben ümmer um em rum we’n musst. Aver elkeen Middag, wenn de König slapen hett, denn sünd de Deerns buten spazeern gahn. Man mal, as de König sin Middagsslaap hollt un de Prinzessinnen sünd buten, do sünd se mitmal weg un kamen nich wedder. Do is dar ja grote Truer in’t heele Land, un de König is natürlich an trurigsten. Do schickt he Baden ut in sin Land un in frömde Rieken un lett nafragen bi alle Kirchen un nalüden mit alle Klocken in’t heele Land. Man de Königsdöchter sünd weg un blieven weg, un keeneen weet, wonem se afbleven sünd. Do denkt he, se sünd sachs wegslept wurrn vun’e Riesen.

Dat duert nich lang’, do is dat wied un sied rum in Stadt un Dörp, ja, in vele Dörper un frömde Länner, un do kümmt de Kundschaft uck na en König in en Land wied weg, de hett twölf Soehns. As de vun de twölf Königsdöchter hören, fragen se se’s Vadder um Verlööv un reisen afste’ un söken se. Dat will he nich geern hebben, he is bang’, he süht se denn nie nich wedder, man se beden em up Kneen, bet he se toletzt doch gahn lett. He rüst’t se en Schipp ut un sett Ridder Root in as Stüermann, de weet Bescheed up See.

Se seilen lange Tied rum, un allerwegens, ’nem se henkamen, gahn se an Land un söken un fragen na de Königsdöchter; man keeneen weet wat oder kann se wat seggen. Nu fehlen dar blots noch en paar Daag, denn hebben se soeven Jahr seilt. Do gifft dat een Dag mal en dulle Storm un en Unwedder, dat se meenen, se kamen nie nich wedder an Land, un all moeten se sik so dull afmarsen4, dat se keen Slaap in’e Ogen kriegen, so lang’ as de Storm rasen deit. Man de drütte Dag leggt de Wind sik, un upmal ward dat boomstill. Nu sünd se all so möö’ un af un fix un ferdig, se slapen foorts in. Blots de jüngste Königssoehn, de finnt keen Ruh un kann nich slapen.

Wieldes he an Deck up un dal geiht, kümmt dat Schipp na en lütte Eiland, un up dat Eiland löppt en lütte Hund un bellt un jault na dat Schipp, as wenn ’n dar geern rup will. De Königssoehn steiht an Deck un lockt de Hund un fleutet na ’n, un so vel duller bellt un jault ’n. Em dücht, dat is doch Sünne5, wenn ’n dar vergahn schall, he meent, de is sachs vun en Schipp kamen, wat bi de Storm ünnergahn is, man em dücht, he kann ’n uk nich helpen. He gloovt nich, he kann de Boot alleen to Water laten, un de annern slapen so fein, de will he nich wecken blots för en Hund. Man dat Wedder is so fein un ruhig, un do denkt he: Du musst man doch an Land un retten de Hund. Do versöcht he un laten de Boot to Water, un dat geiht lichter, as he dacht harr. He pullt an Land un geiht hen na de Hund, man ümmer wenn he na ’n griepen deit, neiht ’n em ut, un sodennig blifft dat bi, bet he na en Slott kümmt, he weet gar nich wodennig. Do ward de Hund mitmal to en smucke Prinzessin, un up’e Bank sitt en Mann, de is so groot un grimmig6, de Königssoehn ward rein schiet topass.

„Du bruukst nich bang’ warrn“, seggt de Mann – un um so duller kriggt de Königssoehn dat mit de Angst, as he sin Stimm hört – „ik weet al, wat du wullt. I sünd twölf Prinzen, un I söken na de twölf Prinzessinnen, de verswunnen sünd. Ik weet woll, wonem de sünd, se sünd bi min Herr. Se sitten elk up en gollne Stohl un lusen em, denn he hett twölf Köppe. Nu sünd I soeven Jahr seilt, man I moeten nochmal soeven Jahr seilen, ehrer I se finnen. Du kannst man ruhig hier blieven“, seggt he, „un min Dochter kriegen. Man eerst musst du em doothau’n, denn he is en bannig strenge Herr för uns. Aver seh man eerstmal to, um du kannst dat dare Swert regeer’n“, seggt de Ries.

De Königssoehn kriggt en ole, rustige Swert faat, dat hängt dar an’e Wand, man he kann dat knapp roegen.

„Denn musst du di en Treck ut de dare Buddel kriegen“, seggt de Ries.

As he dat daan hett, kann he dat dalkriegen, un as he noch een nahmen hett, kann he dat böhren, un na de drütte Sluck kann he dat Swert swunken, as weer dat man en Backschuver.

„Wenn du nu an Boord geihst“, seggt de Riesenprinz, „denn musst du dat Swert guut in din Koj’ versteken, dat Ridder Root et nich wies ward. He kann et twaars nich hanteer’n, man he ward denn afgünstig up di un will di an’t Leven. Wenn denn soeven Jahr um sünd bet up dree Daag“, seggt he wieder, „denn geiht dat wedder jüst so as nu, denn kümmt dar en dulle Wedder oever ju mit Storm, un wenn dat vörbi is, warrn I all tohopen möö’. Denn musst du dat Swert nehmen un an Land rojen, denn kümmst du na en Slott, un dar stahn all Slag’en vun Wachen, Wülf, Baren un Löwen. Man du musst nich bang’ we’n vör se, se fallen di all mit’nanner to Föten. Man wenn du dar rinkümmst in’t Slott, denn sühst du em sitten in en staatsche Kamer, groot un prächtig. He hett twölf Köppe, un de Königsdöchter sitten elk up en gollne Stohl un lusen elk een Kopp. Un de dare Arbeit, dat kannst di ja denken, dar dücht se gar nix um. Denn musst du gau tomaken un een Kopp na de anner afhau’n. Wenn he waak ward un ward di wies, denn so sluukt he di lebennig oever.“

De Königssoehn geiht an Boord mit dat Swert, un he denkt dar nochmal oever na, wat he to weeten kregen hett. De annern liggen noch to slapen, un he verstickt dat Swert in sin Koj’, un keen Ridder Root un keen vun de annern ward dat wies. Denn ward dat wedder weih’n, un do maakt he se waak un seggt, em dücht, dat hört keen Stä’ hen, dat se sik dar noch wieder lang maken, nu dar so’n gude Wind is. – Keeneen hett dat mitkregen, dat he weg we’n is.

As nu de soeven Jahr bet up dree Daag um sünd, geiht dat jüst so, as de Ries dat seggt hett. Dar kümmt Unwedder un Storm, un dat duert dree Daag, un as dat vörbi is, warrn se möö’ na all de Mars7 un leggen sik dal to slapen. Man de jüngste Königssoehn pullt an Land, un de Wachen fallen em to Föten, un do kümmt he hen na’t Slott. As he in’e Kamer rinkümmt, sitt de Riesenbaas to slapen, so as de Riesenprinz dat seggt hett, un de twölf Prinzessinnen sitten elk up ehr Stohl un lusen elk een Kopp. De Königssoehn winkt de Prinzessinnen to, se schoe’n ut’e Weg gahn. Man se wiesen up’e Ries un winken em, he schall afhau’n un maken, dat he wegkümmt. Aver he blifft bi un bedüüd’t se, se schoe’n dar weggahn, un do marken se bi lütten, he will se erlösen, un gahn een na de anner bisiet so sachen, as se koenen. Un jüst so gau haut de Königssoehn de Riesenkönig de Köppe af, dat dat Bloot toletzt löppt as en grote Bek.

As he de Ries doot hett, pullt he wedder t’rügg an Boord un verstickt dat Swert. Nu hett he nugg daan, dücht em, un wo he de Liek ja alleen nich an’e Kant kriegen kann, do is dat nich to vel verlangt, meent he, wenn de annern en beten mit helpen. He maakt se waak un seggt, dat is ja en Sünn un Schann, wo se dar rumliggen, nu hett he wieldes de Königsdöchter funnen un erlöst. Do lachen de annern em ut un seggen, he hett sachs jüst so fein slapen as se un hett dat dröömt, dat he so’n Keerl is. Wenn een de Prinzessinnen erlöst harr, denn weer dat doch woll ehrer een vun se, de dat daan harr. Man de jüngste Königssoehn vertellt, wodennig dat allens togahn is, un do kamen se doch mit an Land. Eerst warrn se de Bek vun Bloot wies, denn dat Slott un de twölf Köppe un de Prinzessinnen. Do sehn se dat ja, he hett de Wahrheit seggt, un denn helpen se em un smieten de Köppe un de Rump in’e See. All sünd se nu froh, man nümms freut sik mehr as de Königsdöchter, de nu doch nich mehr de heele Dag sitten moeten un lusen de Ries. Vun all dat Gold un Sülver un de kostbare Saken, de dar sünd, nehmen se so vel mit, as dat Schipp lasten kann. Un denn gahn se all tohopen an Boord, de Prinzen un de Prinzessinnen.

Man as se en Stück buten sünd up See, seggen de Königsdöchter, in se’s Freud hebben se se’s gollne Kronen vergeten; de liggen in en Schapp, un de woe’n se doch geern mithebben. Keen vun de annern will se halen, un do seggt de jüngste Königssoehn: „Na ja, ik heff nu al so vel waagt, denn kann ik sachs uck henfahren un halen de gollne Kronen, wenn I man woe’n de Seils dalnehmen un töven, bet ik wedderkaam.“ Ja, dat woe’n se doon. Man as he so wied weg is, dat se em nich mehr seh’n koenen, do seggt Ridder Root – he will geern sülven de Baas we’n un de jüngste Königsdochter hebben –, de seggt, dat hett doch keen Sinn un liggen still un luern up em, de kümmt ja doch nich wedder, dat koenen se sik doch denken. Un se weeten ja, seggt he, de König hett em, Ridder Root, Macht un Vullmacht geven, dat he seilen kann, wannehr he will. Un denn schoe’n se seggen, he is dat we’n, de de Prinzessinnen erlöst hett, un wenn een wat anners seggt, denn geiht em dat an’t Leven. Do truu’n de Prinzen sik nich un gahn gegenan, un se seilen afste’.

Wieldes pullt de jüngste Königssoehn an Land un geiht rin in’t Slott. He finnt dat Schapp mit de gollne Kronen in un marst8 un slept darmit rum, bet he dat in’e Boot kriggt. Man as he so wied rutkümmt, dat he dat Schipp up Sicht kriegen schull, do is dat weg. He kickt na alle Kanten, man dat is nich to seh’n; do kann he sik al denken, wodennig dat togahn is. Achterran rojen hett ja nu keen Sinn, un do dreiht he bi un pullt wedder an Land. He is ja wat bang’ un we’n dar alleen bi Nacht in’t Slott, man dar is ja anners keen Hüsen to finnen, un do faat’t he sik en Hart, slütt all de Dören un Poorten to un leggt sik dal in en Kamer, ’nem en maakte Bett steiht. Man bang’ is he, un dat ward noch duller, as he en Tiedlang legen hett, denn do ward dat in’e Wänne un in’t Dack knacken un breken, as schull dat heele Slott bassen. Miteens dunst dar wat dal blangen dat Bett as en Föder Heu. Denn ward dat wedder ruhig. Man he hört en Stimm, de meent, he schall man nich bang’ we’n, un seggt:

„Ik bün de Vagel Damm,

de di woll helpen kann.

Foorts, wenn du morrn fröh waak warrst, musst du in’e Schüün gahn un veer Tunnen9 Roggen för mi halen, de mutt ik to Fröhstück hebben; anners kann ik gar nix maken.“

As he waak ward, ward he en oevermächtig grote Vagel wies, de hett en Fedder in’e Nack as en halv utwussene Dannenboom. De Königssoehn geiht na de Schüün un haalt veer Tunnen Roggen för de Vagel Damm, un as de sik de to Lievs neiht hett, seggt he to de Königssoehn, he schall em dat Schapp mit de gollne Kronen up’e eene Siet an’e Hals hängen un up’e anner Siet so vel Gold un Sülver, dat dat in’e Balangs is. Un denn schall he sik sülven rupsetten up sin Rügg un sik an’e Nackfedder fastholen.

Denn geiht dat afste’ dör de Luft, dat dat man so susen deit, un dat duert nich lang’, do kamen se an’t Schipp vörbi. De Königssoehn will geern an Boord un dat Swert halen, he is bang’, jichens een kriggt dat to seh’n, un de Ries hett seggt, dat dörv keeneen. Man de Vagel Damm seggt, dat mutt nu nablieven. „Ridder Root ward et sachs nich wies“, seggt de Vagel, „man wenn du an Boord kümmst, bringt he di um’e Eck, denn he will geern de jüngste Prinzessin hebben. Man um ehr bruukst du di keen Sorgen maken, se leggt elkeen Nacht en naakte Swert vör sik in’t Bett.“

Upletzt kamen se na de Riesenprinz, un dar ward de Königssoehn so fein upnahmen, dat is gar nich un seggen. De Riesenprinz weet gar nich, wat he em all Gudes doon schall, wo he ja sin Herr doothaut un darmit em to König maakt hett. He harr em geern sin Dochter un dat halve Land un Riek geven. Man he hett sik nu sodennig in de jüngste vun de twölf Königsdöchter verkeken, he hett keen Ruh in’e Maars un will ümmer wedder afste’. De Ries seggt, he schall man ruhig noch en Tied töven, se moeten noch meist soeven Jahr seilen, bet se na Huus kamen. Un wat de Prinzessin angeiht, seggt he datsülve as de Vagel Damm: „Um ehr bruukst du di keen Sorgen maken, se leggt elkeen Nacht en naakte Swert vör sik in’t Bett. Un wenn du mi nich gloven wullt“, seggt de Ries, „denn kannst du man an Boord gahn, wenn se hier langseilen, un nakieken un dat Swert halen; dat mutt ik ja liekers wedderhebben.“

As se vörbiseilt kamen, is dar wedder Unwedder we’n, un as de Königssoehn an Boord kümmt, slapen se all tohopen, un elkeen Prinzessin liggt bi ehr Prinz; man de jüngste liggt alleen in’t Bett mit en naakte Swert vör sik, un up’e Del vör dat Bett liggt Ridder Root. De Königssoehn nimmt de Ries sin Swert un pullt wedder an Land, un keeneen ward dat wies, dat he an Boord we’n is.

Man de Königssoehn hett noch keen Ruh, un faken will he afste’, un as de soeven Jahr upletzt to Enne gahn un dar blots noch en dree Wuchen na sünd, seggt de Riesenkönig: „Nu kannst du di klaar maken för de Reis, wo du ja nich bi uns blieven wullt. Du kriggst min Iesenboot lehnt, de geiht vun alleen, wenn du man seggst: Boot, gah vöran! In’e Boot liggt en Iesenküül, un de dare Küül musst du hoochböhren, wenn du dat Schipp vör di sühst, denn kriegen se so’n Wind, dat se vergeten un kieken na di. Wenn du blangen dat Schipp büst, musst du de Küül wedder hoochböhren, denn kriegen se so’n Storm, dat se nugg anners to doon hebben as na di kieken. Un wenn du an se vörbi büst, musst du de Küül dat drütte Mal hoochböhren. Man du musst ’n ümmer akraat wedder dalleggen, anners gifft dat so’n Unwedder, dat I vergahn, du un se. Wenn du denn an Land kamen büst, hest du dat nich nödig un kümmern di um’e Boot; schuuv ’n man blots rut, dreih ’n um un segg: Boot, gah de Weg t’rügg, de du kamen büst!“

As he afreist, kriggt he so vel Gold un Sülver un kostbare Kraam un Tüüg un Hemden, de de Riesenprinzessin em in de ganze Tied neiht hett, dat he vel rieker is as jichens een vun sin Bröder. He hett sik knapp in’e Boot rinsett un seggt: „Boot, gah vöran“, do seilt de Boot afste’, un as he dat Schipp liek vör sik süht, kriggt he de Küül tohööcht. Do kriegen se so’n Wind, dat se vergeten un kieken na em. As he blangen dat Schipp is, kriggt he wedder de Küül hooch, un do gifft dat so’n Storm un so’n Unwedder, dat dar witte Schuum um dat Schipp steiht un de Seen oever dat Deck slaan, un do hebben se nugg anners to doon as kieken na em. Un as he an se vörbi is, böhrt he de Küül dat drütte Mal hooch, un do kriegen se so rieklich to doon, se hebben gar keen Tied un kieken darna, wat dat för een is. He kümmt an Land lang’, lang’ vör dat Schipp, un as he all sin Kraam rut hett ut’e Boot, schüfft he ’n wedder rut, dreiht ’n um un seggt: „Boot, gah de Weg t’rügg, de du kamen büst“, un denn glitt de Boot af.

Sülven verkleed’t he sik as Seemann un geiht rup in en rummelige Kaat na en ole Wief. Ehr snackt he vör, he is en stackels Matroos, he is up en grote Schipp we’n, un dat is ünnergahn, un he is as eenzige rett’t. Un he seggt, se schall em doch man upnehmen mit de Kraam, de he rett’t hett.

„Du leeve Tied“, seggt de Oolsch, „ik kann doch keen upnehmen; du sühst doch, wodennig dat hier utsüht, ik heff ja nichmal wat för mi sülven un liggen up, eerst recht nich un laten anners een up liggen.“

Ja, dat is eendoont, seggt de Seemann; wenn he man en Dack oever de Kopp kriggt, denn is em dat eendoont, wodennig he liggen deit. En Dack oever de Kopp kann se em denn ja nich afslaan, wenn he dar sodennig mit tofreden is, as dat is.

To Avend bringt he sin Kraam rin, un knapp hett he dat binnen, do kümmt de Oolsch – se will ja geern wat hören un lopen mit – de kümmt un fraagt, wat he för een is, wonem he her is, wonem he we’n is, wonem he hen schall, wat he dar mithett, wat för’n Warv he in reist un um he nich wat hört hett vun de twölf Prinzessinnen, de vör vele Jahren verswunnen sünd, un noch en Barg anners wat, dat wurr vel to lang’ duern un tellen dat hier allens up. Man he seggt, he is so flau un hett so’n Koppwehdaag vun dat leege Wedder, wat se hatt hebben, he kann sik up gar nix besinnen. Se schall em doch man en paar Daag in Ruh laten, bet he sik wedder recht kamen is vun allens, wat he dörmaakt hett, man denn schall se allens to weeten kriegen un noch mehr.

De neegste Dag ward de Oolsch denn wedder fragen, man de Seemann hett dat noch so dull mit’e Kopp vun dat Unwedder, he kann sik up nix besinnen. Man he düüd’t doch an, he weet en beten wat vun de Königsdöchter. Foorts suust de Oolsch afste’ mit dat, wat se to weeten kregen hett, na all de Sluderwiever in’e Umgegend, un nu kümmt de eene na de anner anrönnt un fraagt na de Königsdöchter, um he se sehn hett, um se bald kamen, um se ünnerwegens sünd un mehr all sowat. He deit, as wenn he ümmer noch Koppweh hett na dat Unwedder un he sik darum nich up allens besinnen kann. Man so vel seggt he doch, wenn se nich bi dat Unwedder to Mallöör kamen sünd, denn kamen se bi en veertein Daag, vellicht uck ehrer. Man um se noch an’t Leven sünd, kann he nich seggen, denn sehn hett he se nich, un dat kann ja uck angahn, se sünd naher afbuddelt.

Een vun de Wiever suust dar foorts na de Königshoff mit un seggt, dar wahnt en Seemann in’e Kaat bi de un de Oolsch, de hett de Prinzessinnen sehn, un de kamen sachs bi en veertein Daags Tied, vellicht uck al bi acht. As de König dat hört, schickt he na de dare Seemann, he schall kamen un em dat sülven vertellen.

„Dar seh ik nich ut na“, seggt de Matroos, „ik heff keen Tüüg, ’nem ik mi vör em in wiesen kann.“ Man de König sin Baad seggt, he schall liekers kamen. De König will un mutt mit em snacken, eendoont wodennig he utseh’n deit, denn bet nu is dar noch keeneen we’n, de em wat hett vertellen kunnt vun de Prinzessinnen.

Ja, do mutt he sik ja up’e Padd maken na de Königshoff un rin na de König, un de fraagt em, um dat wahr is, dat he wat sehn hett vun de Prinzessinnen.

„Ja, dat heff ik“, seggt de Seemann. „Man ik weet nich, um se noch an’t Leven sünd, denn as ik se sehn heff, harrn wi so’n Unwedder, dat unse Schipp ünnergahn is. Man wenn se noch leven doon, denn kamen se sachs bi en veertein Daags Tied, vellicht uck al ehrer.“

As de König dat hört, ward he meist tumpig vör Freud. Un as bi lütten de Tied kümmt, wo de Seemann seggt hett, dat se kamen, treckt de König se in’e Mööt in vulle Staat dal na de Strand, un dat heele Land freut sik, as dat Schipp inlöppt mit de Prinzessinnen un Prinzen un Ridder Root. Man keeneen freut sik duller as de ole König, de sin Deerns wedderkregen hett.

All de ölben öllste Prinzessinnen sünd froh un lustig; man de jüngste, de Ridder Root kriegen schall, is ümmerto an’t Blarr’n un is trurig. Dat gefallt de König gar nich, un he fraagt ehr, warum se nich uck so munter un lustig is as de anner Prinzessinnen. Se hett doch nix un we’n trurig um, nu se vun de Ries af is un en Mann kriegen schall, as Ridder Root dat is. Man se truut sik nich un seggen wat, denn Ridder Root hett ja seggt, wenn een vertellt, wodennig dat togahn is, denn so will he de um’e Eck bringen.

Man mal, as se bi sünd un neih’n an se’s Hochtiedsputz, kümmt dar een rin in en grote Matrosenmantel mit en Hoekerschapp up’e Rügg un fraagt, um de Prinzessinnen em nich wat Putz afkopen woe’n to de Hochtied, he hett en Barg feine un kostbare Saken vun Gold un vun Sülver. Ja, dat kunn ja sachs angahn. Se kieken sik de Kraam an, un se kieken em an, se dücht rein, se kennen em un uck en ganze Deel vun de Saken, de he hett.

„De so vel feine Saken hett“, seggt de jüngste Prinzessin, „de hett sachs uck noch wat, wat noch feiner is un sik noch beter passen kunn för uns.“

Ja, dat mag woll, seggt de Hoeker.

Man de annern bedüden ehr, se schall still swiegen, se schall dar doch man an denken, wat Ridder Root se andrauht hett, seggen se.

Wecke Daag later sitten de Prinzessinnen an’t Finster, un do kümmt de Königssoehn wedder mit de grote Matrosenmantel an un dat Schapp mit de gollne Kronen up’e Rügg. As he in’e beste Stuuv rinkümmt an’e Königshoff, maakt he dat Schapp up för de Prinzessinnen, un do kennen se elk ehr Kroon wedder. Un do seggt de Jüngste: „Mi dücht, dat is nich mehr as Recht, wenn de, de uns erlöst hett, uck de Lohn kriggt, de he verdeent, un dat is nich Ridder Root, man de nu kamen is mit unse gollne Kronen, de hett uns erlöst.“ Do smitt de Königssoehn de Matrosenmantel af un steiht dar un is vel smucker as all de annern. Un do lett de ole König Ridder Root de Kopp afhau’n. Nu freu’n se sik eerst richtig an’e Königshoff; elkeen kriggt sin, un denn gifft dat en Hochtied, dat dat to hör’n un to marken is oever twölf Königrieken.

9 Tunn: Hohlmaß, in Flensburg und Schleswig ca. 137 l.

De dree Königsdöchter in’e Blaue Barg

Dar is mal en König we’n un en Königin, de hebben keen Kinner hatt, un dat hebben se sik so neeg nahmen, se hebben meist keen frohe Stunn hatt.

Mal steiht de König buten up’e Balkon un kickt oever sin grote Lännerien un allens, wat he hett. Dat is en ganze Barg, un allens fein up Schick. Man em dücht, he kann sik dar nich to freu’n, wenn he nich weet, wonem dat allens afblifft, wenn he mal nich mehr is. As he dar so steiht un gruvelt, kümmt dar en arme Oolsch, de geiht un bedelt um en beten in Gotts Naam. Se grötet un knickst un fraagt, wat de König fehlen deit, he süht so trurig ut.

„Dar kannst du ja doch nix an doon, beste Fruu“, seggt de König; „wat helpt dat denn, wenn ik di dat vertell.“