De gröne Ridder - Klaus-Peter Asmussen - E-Book

De gröne Ridder E-Book

Klaus-Peter Asmussen

0,0

Beschreibung

Der siebente Band der Reihe "Märkens up Platt" mit dem Titel "De gröne Ridder" enthält ausschließlich Geschichten, die der Sammlung des dänischen Literaturwissenschaftlers und Volkskundlers Svend Grundtvig (1824-1883) entlehnt sind. Grundtvig, Sohn des berühmten dänischen Theologen, Historikers, Dichters etc. N. F. S. Grundtvig, gilt als Begründer der dänischen Volkskunde und bedeutendster wissenschaftlicher Sammler und Herausgeber der überlieferten Volksdichtung in der dänischen Literatur. Sein Hauptinteresse galt den historischen dänischen Volksweisen, aber wie die Brüder Grimm sammelte er auch Volksmärchen, die zwischen 1876 und 1883 in mehreren Bänden unter dem Titel "Danske Folkeæventyr" veröffentlicht wurden. Hieraus stammen die Geschichten, die im vorliegenden Band auf der Grundlage der dänischen Originaltexte auf Plattdeutsch neu erzählt werden. Sie sind teilweise sehr viel ausführlicher, als man dies z. B. von den Grimmschen Märchen gewohnt ist, aber für skandinavische Verhältnisse ist dies nichts Ungewöhnliches. In drei Geschichten begegnen wir dem "Ridder Root" (im Original "Ridder Rød"), einer Negativfigur, die in skandinavischen Märchen des Öfteren auftaucht. Er ist ein Schurke, Großsprecher, Feigling, Verleumder und Verräter und häufig der gefährliche Gegenspieler des jeweiligen Märchenhelden. Gerne versucht er, die Früchte der Heldentaten des Anderen zu ernten, bezahlt aber in der Regel - wie es sich im Märchen gehört - seine Falschheit mit dem Leben. In zwei Geschichten übernimmt der Teufel selber die Rolle des Bösewichts, zieht aber selbstverständlich jeweils den Kürzeren. Auch die böse Stiefmutter fehlt nicht, und auch Hexen und Trolle kommen vor, die aber natürlich ihre bösen Ziele letzten Endes nie erreichen. Menschen werden in Tiere verhext, wovon sie - wie sollte es anders sein - am Ende erlöst werden. Andere erweisen Tieren einen Dienst und erhalten zum Dank von diesen die Fähigkeit, die Gestalt dieser Tiere mitsamt ihren Eigenschaften annehmen, was ihnen bei der Erfüllung ihrer schwierigen Aufgaben zustattenkommt. So wird man insgesamt bei der Lektüre dieser Märchen auf manches bekannte, aber auch auf manches weniger bekannte Märchenmotiv stoßen.

Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:

Android
iOS
von Legimi
zertifizierten E-Readern

Seitenzahl: 400

Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:

Android
iOS
Bewertungen
0,0
0
0
0
0
0
Mehr Informationen
Mehr Informationen
Legimi prüft nicht, ob Rezensionen von Nutzern stammen, die den betreffenden Titel tatsächlich gekauft oder gelesen/gehört haben. Wir entfernen aber gefälschte Rezensionen.



Klaus-Peter Asmussen, geboren 1946 in Handewitt, wuchs mit plattdeutscher Muttersprache auf. Nach Abitur am Alten Gymnasium, Flensburg, und sechssemestrigem Studium an der damaligen Pädagogischen Hochschule Flensburg trat er in den Schuldienst ein und war zunächst sechs Jahre lang als Grund- und Hauptschullehrer in Dithmarschen tätig. Ab 1976 arbeitete er als Realschullehrer für Englisch und Dänisch in Tarp, Kreis Schleswig-Flensburg, bis er 2010 in den Ruhestand trat. 2007 veröffentlichte er bei BoD – Books on Demand „Planten un Blomen“ ein „Wörterbuch schleswig-holsteinischer Pflanzennamen“ (ISBN 9783-8334-8589-3). Seit 2005 befasst er sich mit dem Übertragen von Märchen unterschiedlichster Provenienz in die plattdeutsche Kultur. Sein hier vorgelegtes siebentes Märchenbuch enthält lauter Geschichten, die der dänische Märchensammler Svend Grundtvig im 19. Jahrhundert zusammengetragen hat. Klaus-Peter Asmussen wohnt heute in seinem Geburtshaus in Langberg, Gemeinde Handewitt.

Inholt

De Gröne Ridder

De witte Duuv

In’e Wulf sin Buu un de Adler sin Klau

Wunner

De Twillingsbröder

He hett dat achter de Ohren

Ridder Grönhoot

De Königssoehn un de Ries

Dat Soevensteern

De malle Wiever

De Rehprinzessin

De Wünschdoos

Hans Nixensoehn

Willering Königssoehn un Miseri Mäten

De stumme Königin

De kloke Königin

De Schoosterjung

De Saalbyer Raav

True Krischan

De Swatte School

De gröne Ridder.

Dar is mal en König we’n un en Königin, de hebben blots een eenzige Kind hatt, un dat is en lütte Prinzessin we’n. De Deern is noch heel lütt, do ward ehr Mudder starvenskrank. As de Königin nu markt, se hett nich mehr lang’ to leven, do röppt se de König un seggt to em, he mutt ehr een Deel toseggen, darmit se ruhig starven kann: He schall se’s Kind nie nich wat afslaan, ’nem de Deern em um beden deit, wenn dat jichens moeglich is un doon, wat se will. Dat seggt de König ehr denn uck to, un nich lang’ darna blifft se doot.

De König is in’t Hart bannig trurig un he fehlt sin Fruu so dull, un blots sin lütte Dochter is em en Troost. De Prinzessin ward bi em to Huus groot, un wat he sin Fruu toseggt hett, dat fallt em licht un holen: Nie nich sleit he de Deern wat af, ’nem se em um beden deit. Sodennig ward se en beten verwöhnt un verpiepelt, man anners is dat doch en gude un leeve Deern. Blots de Mudder, de fehlt ehr bi’t Uptrecken, darum is se faken wat gediegen un melanklüterig. Se mag nich spelen un rumdalvern as anner Kinner, man alleen in’t Holt un in’e Gaarn rumströmern, dat mag se geern, un Blöme un Vageln un all Slag Deerten mag se uck geern lieden, un se lest geern Gedichten un Geschichten.

Dicht bi, dar wahnt en Graaf sin Wittfruu, de hett en Dochter, en beten öller as de Prinzessin. Man dat is keen gude Deern, se is inbildsch, raffig un hett en Hart vun Steen. Man se is slau, jüst so as ehr Mudder, un se kann sik verstellen, wenn se dar ehr Vördeel in süht. De Graaf sin Wittfruu kriggt dat nu torecht, dat ehr Dochter faken un vel mit de lütte Prinzessin tosamenkümmt, un Mudder un Dochter geven sik ganz dull Möögde för un maken ik leevtalig bi ehr. Se doon allens, wat se man koenen, för un maken de Prinzessin en Vergnögen un muntern ehr up, un nich lang’, do kann se gar nich mehr ahn een vun de beiden we’n.

Un dat is dat jüst, wat de Graaf sin Wittfruu wullt hett. Un as se dat so wied bröcht hett, do kriggt se een Dag ehr Dochter darto, dat se de Prinzessin mit vel Geblarr vertellt, se koenen nu bald nich mehr tohopenkamen, se treckt mit ehr Mudder wied weg in en anner Land. Do löppt de lütte Prinzessin foorts hen na de Wittfruu un seggt, se dörv nich weg mit ehr Dochter, se kann se nich missen, un wenn se weggahn, denn blifft se doot vör Gramm. Do deit de Oolsch so, as gung ehr dat an’t Hart, un se seggt to de Prinzessin, dat gifft blots een Weg, dat se dar in’t Land blieven koenen – ehr Vadder mutt ehr heiraden. Denn koenen se all beid, Mudder un Dochter, ümmer bi ehr blieven. Un se weeten gar nich, wo fein se ehr de Tokunft utmalen schoe’n un wo fein se dat denn hebben schall, wenn dat so kamen deit.

Do geiht de Prinzessin rup na ehr Vadder un pranselt un bedelt un seggt, he schall doch man de Graaf sin Wittfruu heiraden: Anners reist de weg, seggt se, un denn geiht ehr de eenzige Fründin fleuten, de se hett, un denn blifft se doot vör Gramm. Dat ward ehr sachs leed doon, wenn he dat deit, seggt de König, un em uck, denn he hett gar keen Lust un heiraden wedder, un de achtertücksche Gräfin un ehr achtertücksche Dochter truut he al gar nich oever de Weg. Man sin Dochter blifft bi un blarrt un bedelt, un do seggt he ehr toletzt to, he will dat doon. Un denn hollt he um de Gräfin an, un se seggt denn ja uck foorts ‚Ja‘. Do maken se Hochtied, un de Gräfin is nu Königin un Steefmudder to de junge Prinzessin.

Man do is dat denn uck foorts vörbi mit ehr Fründlichkeit. Se deit nix anners mehr, as ehr Steefdochter quälen, triffeleern un triezen, man ehr eegne Dochter, de kriggt allens, wat se will. Dat dare falsche Beest quält sik uck gar nich mehr um’e Prinzessin, un se deit ehr allens to Tort, wat se man kann.

De König markt dat ja, un do geiht em dat bannig an’t Hart, he hett sin Dochter ja dull leev. Un do seggt he uck mal to ehr, ehr geiht dat ja nu würklich nich guut, un wo se em do so dull um beden hett, dat hett ehr sachs al faken leeed daan. Man nu is dat to laat, seggt he, un he hett ehr dat ja uck al vörher seggt. Nu hollt he dat för dat Beste, seggt he, wenn se vun se weg un rut up’e Insel in sin Sommerslott trecken deit, dar hett se denn doch Ruh un Freden. De Prinzessin dankt ehr Vadder darför, un so hart ehr dat uck ankamen deit un gahn weg vun em, dat is doch nödig un geiht nich anners, denn to Huus bi de dare leege Steefmudder un de boshaftige Steefsüster kann se nu mal nich mehr hachten. Un do treckt se denn mit en paar Hoffdamen rut up’e Insel in dat Sommerslott, un ehr Vadder kümmt af un an rut na ehr un besöcht ehr, un em dücht uck, nu se de leege Steefmudder kregen hett, geiht ehr dat dar buten vel beter as to Huus.

Dar buten wasst se ran to en fixe Deern, rein un unschüllig, plietsch un nadenkern, leev un guut to Minschen un uck to Deerten. Man so richtig vun Harten vergnöögt is se nie nich, se is deepsinnig un föhlt ümmer en unbannige Lengen na wat Beteres, as wat se up düsse Welt funnen hett. Do kümmt mal een Dag ehr Vadder rut na ehr, he mutt för en Tied up Reisen gahn un will ehr adjüs seggen. He schall na en grote Königsversammeln, ’nem en Barg Königs, Försten, Grafen un Ridders ut vele Länner tohopen kamen. De König will sin Dochter ja geern upmuntern, un do seggt he ut Spijöök, he will sik nu man up de Versammeln mang de Ridders un Königssoehns nipp umkieken, um dar nich een mang is, de guut nugg is un warrn ehr Mann, se is ja nu en smucke, utwussene Deern un dörv al mal an en Brüdigam denken. Do seggt se em „velen Dank“: Wenn he de Gröne Ridder bemöten deit, seggt se, denn so schall he em gröten un em seggen, wo dull se na em lengen deit. Blots he un anners keen kann ehr dat Lengen nehmen, seggt se.

Darbi denkt de Prinzessin an’e Kirchhoff mit all de gröne Graffstä’n, denn se lengt dar ja blots na un blieven doot. Man dat versteiht de König nich, he wunnert sik blots oever de wunnerliche Gröten an en frömde Ridder, vun de he noch nie nich wat hört hett. Aver he is dar ja an wennt un doon allens, wat se sik wünschen deit, un do seggt he blots, he will dat nich vergeten un bestellen de Gröten, wenn he de Ridder bemöten schull. Un denn seggt he sin Dochter vull Leev adjüs un reist hen na de Königsversammeln.

Up de dare Versammeln sünd ja en Barg junge Ridders, Grafensoehns un Prinzen. Man nich een is dar mang, de se de Gröne Ridder nömen, un sodennig kann de König sin Dochter ehr Gröten nich loswarrn. Toletzt maakt he sik up’e Weg na Huus, un dat is en wiede Reis oever hoge Bargen, breede Waters un dör dichte Holt. Un as de König een Dag mal mit sin Lüüd dör so’n grote, dichte Holt rieden deit, do kamen se an en grote, apene Platz in’t Holt, dar lopen grote Flocks Wildswiens up rum, man dat sünd keen heel wille Deerten, se sünd tamm, un en Harder in Jägertüüg wahrt se. He hett sin Hünne um sik rum, sitt up en lütte Barg un hett en Fleut, dar moeten all de Wildswiens up hören.

De König wunnert sik oever de dare grote Flocks vun tamme Wildswiens, un he schickt sin Lüüd hgen, dat se de Harder fragen, wokeen se tohören doon. De hören de Gröne Ridder, seggt de Harder. Do spielt de König de Ohren, un em fallt dat wedder in, wo sin Dochter em um beden hett. Nu ritt he sülvst hen na de Harder un fraagt em, um de Gröne Ridder dar in’e Neegde wahnen deit. Nee, seggt de Harder, de wahnt wied weg na Oosten to. Man wenn de König in de dare Richt wieder rieden deit, seggt he, denn bemött he sin anner Harders, un de schoe’n em de Weg sachs wiesen.

Do ritt de König mit sin Lüüd wieder na Oosten to, un se rieden dree Daag dör en grote Holt un kamen denn wedder an en grote Flach mit Holt rundum, dar lopen grote Flocks vun Elken un wille Ossen rum, de warrn passt vun en Harder in Jägertüüg, de wahrt un stüert se mit en Fleut. Sülven sitt he up en lütte Barg mit sin Hünne um sik rum. De König ritt hen na em un fraagt em, wokeen all de dare Deerten tohören. De hören all de Gröne Ridder, seggt he. Wonem de denn wahnen deit, will de König weeten. Wieder na Oosten to, seggt de Harder, he schall man ümmer liekut rieden, denn so kümmt he dar hen.

Do ritt de König mit sin Lüüd wieder, ümmer liekut na Oosten to, un se rieden dree Daag lang dör en grote Holt, bet se wedder kamen an en grote gröne Flach mit Holt up all Sieden, dar grasen unbannige Flocks vun Hirschen un Rehen un Hasen up. Un merrn up dat Flach sitt up en lütte Barg de Harder in Jägertüüg mit sin Hünne um sik rum, un all de Deerten hören up sin Fleut. Na em rieden se hen un fragen, wokeen de Herr vun dat Holt un all de Deerten is. Dat is de Gröne Ridder, seggt de Harder, un se hebben dat nich mehr wied hen na em, dat is blots noch een Dagsreis dör’t Holt na Oosten to.

Do ritt de König denn noch en heele Dag up en gröne Weg dörch luter gröne Holt. Denn kamen se an en grote Slott, dat is uck heel gröön, denn Muern un Dacken sünd todeckt vun Slingplanten. As se vör dat Slott rieden, do kamen foorts en ganze Slarrs Deeners un Stallknechten an. All sünd se antrocken as Jägers, gröön vun’e Kopp bet na de Fööt, un de heeten se willkamen un bringen se rin in’t Slott un mellen se’s Herr, de König vun dat un dat Königriek is dar mit sin Lüüd un will em geern gu’n Dag seggen. Un do kümmt denn de Herr vun dat Slott sülven, dat is de Gröne Ridder, en grote un smucke junge Mann, uck vun’e Kopp bet na de Fööt gröön antrocken as en Jäger. He heet sin Gäste willkamen un laad’t se in un kamen rin, un denn kriegen se fein wat to eten.

Do seggt de König, he wahnt ja bannig wied af, un sin Riek is ja bannig wiedlöftig, un he hett en grote Umweg maken musst, dat he kann sin Dochter ehr Wunsch erfüllen. As he na de Königsversammeln henreden is, seggt he, do hett se em beden, he schull de Gröne Ridder gröten un em seggen, dat se na em lengen deit, blots he un keen anner kann ehr Lengen stillen. Dat is ja en gediegene Updrag we’n för em, seggt de König, man sin Dochter is so klook as se guut is; un denn hett he ehr Mudder uck, as se up’t letzte Lager legen hett, do hett he ehr toseggt, he wull se’s eenzige Kind nix afslaan, ’nem se em um beden deit; un nu hett he ehr Updrag utföhrt.

Do seggt de Gröne Ridder, de König sin Dochter is sachs deepsinnig; an em kann se tominnst nich dacht hebben, denn vun em hett se wiss noch nie nich snacken hört. Se hett sachs blots an’e Kirchhoff dacht un meent, dar kann se Ruh finnen mang all de gröne Graffstä’n. Man vellicht, seggt he, vellicht kann he ehr uck wat vun ehr Lengen nehmen. He will de König en lütte Book mitgeven, seggt he, un wenn se düüstere Gedanken hett, denn so schall se avends ehr Finster na Oosten to upmaken un in dat dare Book lesen. Denn ward ehr Sinn lichter.

Un denn gifft he de König en lütte gröne Book. Man de kann dar nix in lesen, de Bookstaven, ’nem dat mit schreven is, de kennt he nich. Man he stickt dat weg un bedankt sik bi de Gröne Ridder för sin gude Afsicht un för de fründliche Upnahm. Dat deit em bannig leed, dat he sik sülven un uck de Gröne Ridder so vel Ungelegenheiten maakt hett, wo de Prinzessin em doch gar nich meent hett.

Se moeten dar Nacht blieven, un de Gröne Ridder harr se geern noch länger dar beholen, man de neegste Morrn seggt de König em adjüs un ritt mit sin Lüüd desülve Weg t’rügg, de se kamen sünd: soeven heele Daag dör de Ridder sin gröne Holt, bet se wedder alltosamen na sin Swienharder kamen, un vun dar slaan se de Weg liek na Huus in.

Foorts dat eerste Mal, as de König wedder na de Insel rutfahren deit, do bringt he sin Dochter dat lütte gröne Book mit. Un se wunnert sik dar bannig oever, as ehr Vadder vun de Gröne Ridder vertellt un ehr dat Book un sin Gröten bringt, denn se hett ja gar nich an en würkliche, lebennige Ridder dacht. Man noch desülve Avend, as ehr Vadder wedder weg is, maakt se ehr Finster na Oosten up, kriggt dat Book her un fangt an un lest dar in. Un do kennt se de Bookstaven un uck de Spraak, liekers dat nich ehr Mudderspraak is. Se geiht denn ja bi un lest, un dat sünd nix as Gedichten, un dat eerste in dat dare Book fangt sodennig an:

De Wind is an de See upstahn

Un bruust nu dör dat Holt hier baven.

Rundum is allens slapen gahn.

Wokeen will mit de Ridder sik verlaven?

As se de eerste Reeg lesen deit, do kann se düütlich hören, wo de Wind oever dat Water anbruust kümmt, bi de tweete Reeg ruust dat in all de Böme un de Kronen bögen sik in’e Wind, bi de drütte Reeg fangen ehr Hoffdamen an un nicken un slapen denn all upmal in. Un as se denn de veerte Reeg lesen deit, do kümmt de Gröne Ridder sülven in en Fedderkleed dör dat Finster henflagen na ehr.

Denn leggt he dat Fedderkleed af, seggt ehr fründlich gu’n Avend un seggt, se schall man nich bang’ warrn vör em. He is de Gröne Ridder, seggt he, de de König besöcht hett un ’nem he dat Book vun kregen hett. Un se sülven, seggt he, se hett em nu na sik herlest. Se kann frie mit em oever allens snacken, wat se up’t Hart hett, denn ward ehr dat lichter, seggt he. Un de Prinzessin föhlt foorts so’n Tovertruun to em, se sett sik liek oever vör em dal un schütt’t ehr Hart ut. Un he snackt so klook un sacht mit ehr, se föhlt sik vergnöögt un glücklich as noch nie nich.

Denn seggt de Gröne Ridder to ehr, elkeen Mal, so faken se dat Book upmaken deit un lest de dare Reegen, denn geiht dat jüst so as vunavend: All de Minschen up’e Insel bet up ehr sülven fallen in deepe Slaap, un denn kümmt he foorts hen na ehr, wenn he uck wied weg vun ehr wahnen deit. Un denn seggt he ehr uck noch, he will geern na ehr kamen, wenn se em sehn will. Man nu, seggt he, nu schall se dat Book man toklappen för vunavend un slapen gahn.

Un so draa se dat Book tomaakt, do is de Gröne Ridder weg, un denn warrn ehr Hoffdamen wedder waak. Do geiht se to Bett un dröömt vun de Gröne Ridder un vun allens, wat he to ehr seggt hett. As se de neegste Morrn waak ward, do is ehr so licht um’t Hart un se is so vergnöögt, as ehr noch keeneen vörher sehn hett, un sodennig geiht dat vun Dag to Dag. Se kriggt rode Backen, de hett se vördem uck nie nich hatt, un se lacht un spaaßt, se moeten sik all rein wunnern, wodennig se sik verännert hett.

De König seggt, de Gröne Ridder sin Raat mit de Avendluft un dat lütte Book hebben ehr richtig guut daan, un se seggt dat uck. Man wat keeneen weet, dat is, de Prinzessin kriggt jeede Avend, so draa as se in ehr Book lesen deit, denn kriggt se Besöök vun’e Gröne Ridder un snackt en ganze Barg mit em. Un as he dat drütte Mal bi ehr is, do gifft he ehr en gollne Ring un versprickt sik mit ehr. Man eerst wenn dree Maanden rum sünd, seggt he, denn eerst kann he na ehr Vadder gahn un um ehr Hand anholen, un denn will he ehr uck foorts mit sik na Huus nehmen.

Intwischen kriggt uck ehr Steefmudder to weeten, wodennig se dar buten up’e Insel upblöht is un wat se nu so sund un vergnöögt is as nie nich. Dar wunnert de Oolsch sik oever, man vör allen maakt ehr dat füünsch, se hett ja ümmer meent, de Prinzessin hett de Süük, un se luert dar blots up, dat se gau dootblieven schall, darmit ehr eegne Dochter dat Riek arven kann. Denn, meent se, denn ward sik al en König oder en Prinz finnen, de ehr to Fruu hebben will.

Do schickt se een Dag mal ehr Kamerdeern roever na de Insel to Besöök bi de Prinzessin, se schall mal tosehn un kriegen rut, warum de Prinzessin sik so dull verännert hett. De neegste Dag kümmt de Kamerdeern t’rügg un vertellt de Königin, dat schall de Prinzessin so guut doon, dat se elkeen Avend an’t apene Finster sitt un in en Book lesen deit, dat hett se vun en frömde Prinz schenkt kregen. Se sülven, seggt de Kamerdeern, se is vun de Avendluft möö’ wurrn un in en deepe Slaap fullen, un sodennig geiht dat elkeen Avend uck de Prinzessin ehr Hoffdamen, de seggen, se moeten dar noch rein de Gicht vun kriegen, man de Prinzessin ward ümmer frischer un munterer un blöht mehr un mehr up. Do schickt de Königin de neegste Dag ehr Dochter roever. Se schall de Prinzessin fein in’t Oog beholen, seggt se, dat hett bestimmt wat up sik mit dat dare Finster. Dat kann doch woll nich angahn, dat dar en Mannsminsch rinkamen kann. De Dochter kümmt de neegste Dag t’rügg un kann uck nix anners vertellen as de Kamerdeern: Se is uck inslapen, as de Prinzessin sik an’t Finster sett hett un hett anfungen un lesen.

Do mutt de Steefmudder de drütte Dag sülven roever un kieken na de Prinzessin. Un do snackt se so honnigsööt mit ehr, wodennig se sik freuen deit un sehn ehr so vergnöögt un munter. Un se fraagt ehr ut, so guut as se man kann, man dar is nix ut ehr ruttokriegen. Se geiht uck an dat Finster, dat na Oosten to liggen deit un wonem de Prinzessin avends ümmer sitt un lest. Se kickt dat vun buten an un uck vun binnen, man dar is nix an uttomaken. Dat liggt bannig hooch oever de Eerde, man dar wassen gröne Slingplanten bet baven hen. Dar kunn ja doch vellicht een an’t Finster rankamen. Do nimmt de Königin en lütte Scheer un smert dar so’n scharpe Gift up, dat hett se ümmer bi sik hatt. Un as keeneen dat süht, maakt se de Scheer in’e Finsterrahmen fast mit de Spitzen na baven, man sodennig, dat ’n nich to sehn is. As dat denn Avend ward un de Prinzessin sett sik an’t Finster un nimmt dat lütte gröne Book in’e Hand un sleit dat up, do seggt de Königin ja to sik sülven, nu will se sik recht tosamenrieten, dat se jo nich inslapen deit as de annern. Man dat helpt ehr keen Spier. As de Prinzessin de Riemels in’e frömde Spraak lesen deit, do fallen de Königin de Ogendeckels to un se slöppt as en Steen, un mit ehr de Hoffdamen un all, de binnen un buten dat Slott sünd.

In’e sülve Ogenblick kümmt de Gröne Ridder in sin Fedderkleed in’t Finster rin, keeneen süht oder hört em, blots de Prinzessin. Se snacken dar vun, nu fehlt dar blots noch een Wuch an de dree Maanden, un denn will he an’e hellerlichte Dag na ehr Vadder gahn un um ehr anholen. Denn will he ehr mit sik nehmen un denn schall se ümmer bi em we’n in dat gröne Slott merrn in dat grote Wooldriek, ’nem he de Herr vun is un ’nem he ehr al so vel vun vertellt hett. Dat is ja wied, wied weg vun hier, man he flüggt doch elkeen Avend de heele Weg hierher un wedder t’rügg in sin Fedderkleed, denn he flüggt so gau, he bruukt dar meist gar keen Tied för.

Denn seggt de Gröne Ridder wedder vull Leev adjüs to sin Bruut, treckt sin Fedderkleed an un flüggt ut’t Finster rut. Man he flüggt dar so sied dör, he kümmt an de Scheer, de de Königin dar in fastmaakt hett, un kriggt en Ratscher an’t eene Been. He schriet luut up, un denn is he uck al verswunnen. De Prinzessin hett em hört un springt up, dar fall ehr dat Book ut’e Hand up’e Del un klappt to, un se schriet uck luut up, un dar warrn de Königin un all de Hoffdamen waak vun. De kamen nu all um ehr rum un fragen, wat mit ehr is. Man se seggt, dar is nix, se is woll en beten indrusselt un is denn woll bang’ wurrn vun en sware Droom. Man se ward foorts krank un kriggt dat Bevern, do möten se ehr glieks to Bett bringen. De Königin sliekert sik foorts an’t Finster, dat se ehr lütte Scheer dar wegnimmt. Do süht se, dar is Bloot an, un do stickt se ’n in de Scheed, de dar tohören deit, wickelt dar en Dook um un nimmt ’n mit na Huus.

De Prinzessin kann de heele Nacht nich slapen un is uck de neegste Dag noch heel ring, man hen to Avend steiht se doch up, se will frische Luft snappen, seggt se. Un do sett se sik an dat Finster na Oosten to, maakt dat up un sleit dat Book up un lest so as ümmer:

De Wind is an de See upstahn

Un bruust nu dör dat Holt hier baven.

Rundum is allens slapen gahn.

Wokeen will sik mit de Ridder verlaven?

Un de Wind bruust un de Böme rusen un bewegen sik un all fallen se de Ogen to, blots de Prinzessin nich – man dar kümmt keen Ridder.

So geiht dat denn een Dag um de anner. Wat se uck luert un lengt un wovel se uck lest un singt – dar kümmt keen Gröne Ridder. Do warrn ehr rode Backen wedder bleek un ehr vergnöögte Sinn ward wedder düüster. Se süükt dar so hen, un dat deit ehr Vadder weh, man ehr leege Steefmudder freut sik in’n Stillen.

Do dröppt sik dat een Dag mal, dat de Prinzessin alleen dör de Slottsgaarn up’e Insel wannert un sik dalsett up en Bank ünner en hoge Boom, un dar blifft se lang sitten in trurige un düüstere Gedanken. Do kümmt dar en Kreih anflagen, un denn noch een, un de setten sik up en Telgen liek oever de Prinzessin ehr Kopp un snacken tohopen, un de Deern versteiht, wat se tosamen snacken. De eene seggt, dat is doch en Jammer un kieken sik dat so mit an, wodennig se’s Prinzessin dar rumgeiht un sik um ehr Leevste to Dode lengt. Ja, seggt de anner, un se is doch de eenzige, de em helpen kann, wo he dar krank liggen deit, krank vun dat Gift vun de Königin ehr Scheer. Wodennig se em denn helpen kann, fraagt de eerste. Ja, seggt de anner, Leeg mutt mit Leeg utdreven warrn. Günt in’e König sin Hoff, ünner de Steen in’e Graav westen de Schüün, dar liggt en Adder mit negen Jungen. Wenn de Prinzessin de faat kriegen kunn un denn dree Daag achter’nanner dree darvun ehr Leevste in sin Eten kaken dä, elkeen Dag dree junge Addern, denn kunn he sik wedder kamen. Man anners is dar för em nix mehr to maken.

So draa as dat Nacht ward, sliekert de Prinzessin sik rut ut dat Slott un dal an’e Strand. Dar kriggt se en lütte Boot faat un schippert darmit roever na de Königshoff, ’nem se uck richtig de Steen in’e Graav finnen deit un’n weg wöltert kriggt, so swaar as ’n is. Denn kriggt se de negen junge Addern faat, de dar ünner liggen, wickelt se in ehr Snuufdook un schechelt los up’e Weg, de, as se weet, ehr Vadder trocken is, as he vun de Königsversammeln kamen is.

Sodennig geiht se to Foots Wuchen un Maanden, oever hoge Bargen un dör dichte Holt. Upletzt kümmt se na desülve Swienharder in Jägertüüg, de ehr Vadder do bemött is. He weet, wo süük sin Herr, de Gröne Ridder, to Huus liggen deit un verklaart ehr de Weg: Na Oosten dör dat deepe Holt na de tweete Harder, un vun de kümmt se na de drütte Harder, un denn upletzt na dat gröne Slott, ’nem de Gröne Ridder wahnen deit un krank to Bett liggen mutt vun dat Gift in sin Bloot. He kennt keeneen un snackt mit keeneen un wöltert blots in Angst un Wehdaag in’t Bett rum. Vun alle Ennen vun de Welt hebben se Dokters na em kamen laten, man keen hett em dat uck blots en lütte beten lichter maken kunnt.

As de Prinzessin dar ankümmt, geiht se in’e Koek un fraagt, um se dar nich kann in Deenst kamen. Se will afwaschen un bi allens mithelpen un de annern to Hand gahn un allens doon, wat se vun ehr verlangen sünd, wenn se man Verlööv kriggt un blieven dar. Dar is de Kock mit inverstahn. Un se is so anstellig, flink un willig to elkeen Arbeit, dat duert nich lang’, do mag de Kock ehr geern lieden. Ja, he hett al so’n beten en Oog up ehr smeten, un so deit he geern, ’nem se em um beden deit.

Do seggt se mal to em, he schall ehr doch man de Supp för de kranke Herr kaken laten. Se weet heel guut, seggt se, wodennig de kaakt warrn mutt. Man se will dar alleen bi we’n, seggt se, Pottkiekers will se nich hebben. Dar kriggt se denn Verlööv to, un do kaakt se dree vun de junge Addern in de Supp rin, un denn ward ’n rupbröcht na de Gröne Ridder. Un as he de Supp eten hett, do geiht dat Feever so wied dal, dat he doch de Lüüd wedder kennen deit un vernünftig snacken kann. Do lett he de Kock na sik henkamen un seggt to em, de Supp vundaag hett em bannig guut daan, um he de sülven kaakt hett. Ja, seggt de Kock, dar dörv ja anners keen as he sülven dat Eten för de Herr t’rechtmaken. Do seggt de Gröne Ridder, he schall dar jo för sorgen, dat he de neegste Dag mit desülve Supp kamen deit.

Nu mutt de Kock denn ja de Prinzessin beden, dat se de neegste Dag uck de Supp för de Herr kaaken deit. Un se kaakt dar denn wedder dree junge Addern rin. Dar ward de Gröne Ridder so risch vun, he kann al wedder upsitten in’t Bett. Un all de Dokters wunnern sik un koenen dat gar nich begriepen, wodennig dat togeiht. Man se seggen, nu slaan upletzt doch de Middels an, de se em sörre een Maand ingeven hebben, un nu schall he sik woll wedder kamen, dar sünd se sik wiss bi.

De drütte Dag mutt de Koekendeern wedder de Supp kaken, un se kaakt dar de letzte dree junge Addern rin. Un so draa as de Kranke de Supp eten hett, föhlt he sik heel un deel frisch un risch. He springt rut ut’t Bett un geiht munter rum un will nu sülven dal in’e Koek, he will de Kock danken. De is doch sin beste Dokter we’n seggt he.

As he na Koek kümmt, is de Kock jüst nich dar, he finnt blots en Deern, de steiht un wascht af. Man he ward de Deern foorts kennen, un nu geiht em uck en Talliglicht up, wodennig dat allens tohopen hängen deit. Un he nimmt ehr in’e Arms un seggt, denn is se dat, de em dat Leven rett’t hett un em vun dat Gift heelt hett, wat he in’t Bloot kregen hett, as he sik bi sin letzte Besöök an ehr Finsterrahmen ratscht hett. Se kann dat ja nich afstrieden, man nu is se glücklich, un he is dat uck un denn maken se Hochtied up dat gröne Slott, un dar leven se ümmer noch un regeern dat Land mit all de gröne Woold in.

De witte Duuv

Dar is mal en König we’n, de hett twee Soehns hatt. Dat sünd en paar bannig drieste Bengels we’n, de hebben ümmer en Barg Kreihenschiet in’e Kopp hatt. Mal rojen se in en lütte Boot alleen rut up See. Dat is richtig feine Wedder, as se losrojen, man se sünd knapp en Stück vun’t Land weg, do brickt dar en gresige Storm los. De Reemen gahn foorts oever Boord, un de lütte Boot ward up’e wille Bülgen hen un her smeten as en Noetschell. De Prinzen moeten sik al an’e Duchten fastholen, darmit se nich oever Boord fallen.

Do bemöten se en wunnerliche Fahrtüüg, dat is en Backtrogg, dar sitt een Oolsch ganz alleen in. Se röppt se an un seggt, se koenen lebennig an Land kamen, wenn se ehr darför de Soehn toseggen woe’n, de se’s Mudder bald kriggt. Dat koenen se nich, ropen de beiden, he hört se ja nich, un sodennig koenen se em uck nich weggeven. Tja, seggt de Oolsch, denn koenen se vun ehr ut beid an’e Grund vun’e See verrotten, man se meent, se’s Mudder will sachs leever de beide Jungs beholen, de se al hett, as een, de noch eerst to Welt kamen schall.

Un denn pullt se afste’ mit ehr Backtrogg, un de Storm huult noch duller as vördem, un de beide Prinzen se’s Boot löppt bi lütten vull Water, un se sünd al meist bi un gahn ünner. Do denken se, dar is doch wat an, wat de Oolsch seggt hett vun se’s Mudder, un se woe’n uck sülven geern se’s Leven retten, un do ropen se de Oolsch achterna un seggen ehr to, dat schall we’n, as se dat verlangt hett, se kann de Broder kriegen, de noch nich baren is, wenn se se man retten will ut de dare Seenoot. Foorts flaut de Storm af, de Bülgen leggen sik, de Boot drifft an Land vör se’s Vadder sin Slott, un de beide Prinzen kamen guut na Huus un warrn vun Vadder un Mudder mit apene Arms upnahmen, de hebben al gresige Angst utstahn um se.

De Jungs seggen nix vun se’s Verspreken, nu nich un uck nich, as de Königin ehr drütte Soehn kriggt, en feine Jung, de se leever hett as allens up’e Welt. He ward groottrocken un ertrocken, kriggt Ünnerricht un lehrt an sin Vadder sin Hoff, bet he utwussen is; un sin Bröder hebben nie nich wedder wat vun de dare Hex sehn un hört, de se em toseggt hebben, ehrer he noch baren weer.

Do gifft dat een Avend mal en gresige Storm mit Düüsternis un Daak; dat suust un bruust um de König sin Hoff, un denn ward dar hart an’e Dör vun’e Saal kloppt, ’nem de jüngste Prinz in is. He geiht an’e Dör, un do steiht dar en Oolsch mit en Backtrogg up’e Rügg un seggt to em, he mutt foorts mit ehr kamen: Sin Bröder hebben em ehr toseggt darför, dat se se dat Leven rett’ hett. Ja, seggt he, wenn se sin Bröder dat Leven rett’ hett un se hebben ehr em darför toseggt, denn so will he uck mitgahn. Do gahn se denn tosamen dal an’e Strand. He mutt sik mit de Hex in’e Backtrogg setten, un se seilt mit em afste’ oever de See oder oever en Bucht vun’e See, hen na ehr Huus.

Nu is de Königssoehn in’e Hex ehr Macht un in ehr Deenst. Dat eerste, wat he to doon kriggt, is, he schall Feddern utenannerpulen. De Hupen Feddern, de he dar süht, seggt de Hex to em, de mutt he bet to Avend ferdig hebben, anners kriggt he en Arbeit updragen, de swarer is un doon. He geiht foorts bi un puult un puult, un toletzt is dar man noch een Fedder na, de he noch nich in’e Fingern hatt hett. Do kümmt dar mitmal en Küselwind un tußelt all de Feddern rum un fegt se up’e Del wedder to en Hupen tosamen, un do liggen se dar as tohopenstampt. Do mutt he nochmal vun vörn anfangen mit sin Arbeit; man nu is dat man noch een Stunn bet Avend, wenn de Hex ja wedder na Huus kümmt, un he süht in, he kann unmoeglich to rechter Tied ferdig warrn.

Do hört he, dar tickt wat an’e Finsterruut, un en fiene Stimm seggt: „Laat mi in, denn help ik di!“ Dat is en witte Duuv, de sitt vör’t Finster un pickt mit’e Snavel an’e Ruut. He maakt up un de Duuv flüggt rin un geiht foorts bi un plückt mit’e Snavel all de Feddern ut’nanner. Un ehrer de Stunn um is, liggen all de Feddern fein ut’nannerpuult dar; de Duuv flüggt ut’t Finster rut, un do kümmt de Hex uck al in’e Dör rin.

Süh mal, kiek, seggt de ole Hex, dat is ja mehr, as se em totruut harr, dat he de Feddern so fein t’rechtkregen hett. Dar koenen doch ganz flinke Fingern an so’n Königssoehn sitten. De neegste Morrn seggt se denn to de Prinz, vundaag schall he en heel lichte Arbeit kriegen. Buten vör de Dör, seggt se, dar liggt en beten Brennholt, dar schall he denn Pinnholt vun maken, dat se dat to Anböten bruken kann. Dat is ja gau daan, seggt se, man he mutt dat ferdig hebben, bet se wedderkümmt.

De Prinz kriggt en lütte Biel un maakt sik foorts an’e Arbeit. He haut un klöövt munter up los, un em dücht, dat geiht em recht flink vun’e Hand, man de Dag vergeiht, Middag is lang’ vörbi, un he is lang’ noch nich ferdig. Em dücht, de Stapel Holt ward ehrer grötter as lütter, so vel he dar uck vun wegnehmen deit. Do lett he de Hänne sacken, wischt sik de Sweet vun’e Vörkopp, un he ward richtig schiet topass; he weet ja, dat geiht em nich guut, wenn he nich ferdig is mit sin Arbeit, bet de Hex na Huus kümmt.

Do kümmt de witte Duuv anflagen, sett sik up’e Holtstapel un gurrt un fraagt, um se em helpen schall. Ja, seggt de Königssoehn un bedankt sik, dat se em güstern hulpen hett un vundaag uck helpen will. Un foorts kriggt de witte Duuv een Stück Holt na dat anner faat un klöövt dat mit’e Snavel. Un dat geiht so gau, de Königssoehn kann dat klöövte Holt gar nich so gau an’e Kant bringen. Un ehrer he sik dat versüht, is all dat Holt to lüerlütte Pinnen haut un klöövt.

Do flüggt de witte Duuv na em hen un sett sik up sin Schuller; un de Königssoehn bedankt sik un eit un striechelt ’n oever de witte Feddern un gifft ’n en Söten up’e lütte rode Snavel. Do is dat upmal keen Duuv mehr, man en feine junge Deern steiht blangen em. Se vertellt em denn, se is en Prinzessin, un de Hex hett ehr stahlen oder up’e sülve Wies in ehr Macht kregen as em un ehr denn to en Duuv maakt. Man mit sin Söten, dar is se wedder en Minsch wurrn, un wenn he ehr truu we’n will un ehr to Fruu nehmen, denn kann se sik sülven un uck em sachs vun de Hex ehr Macht friemaken.

De Königssoehn is foorts hen un weg, so smuck as se is, un will dar geern allens för doon, dat se sin Fruu ward. Do seggt se to em, wenn de Hex na Huus kümmt, denn schall he ehr beden, dat he sik wat wünschen dörv, wo he doch allens, wat se em updragen hett, so fein henkregen hett. Un wenn se Ja seggt, denn schall he ehr liekto um de Prinzessin beden, de se hier up’e Hoff holen deit, un de nu as witte Duuv rumfleegen mutt. Man eerst mutt he ehr, de Prinzessin, en rode Siedenfaden um’e lütte Finger binnen, dat he ehr uck foorts wedderkennt, liekervel, wat de Hex ut ehr maken deit.

De Prinz tüdelt ehr gau en rode Siedenfaden um’e lütte Finger, un foorts is de Prinzessin wedder en witte Duuv un flüggt weg; un stracks kümmt uck de ole Hex na Huus mit ehr Backtrogg up’e Nack. Na, röppt se, dat mutt se al seggen, he is flink bi de Arbeit. Un Prinzenhänne sünd doch sowat gar nich wennt. Do seggt de Königssoehn, wo se so tofreden is mit sin Arbeit, do ward se em doch sachs uck en lütte Freud maken un em dat geven, wat he geern hebben will. O ja, geern, seggt de Hex, wat dat denn we’n schall. He will de Prinzessin hebben, seggt he, de dar up ehr Hoff is un de as witte Duuv rumflüggt. Och, dümm Tüüg, röppt de Hex, wo he denn up de dare Idee kümmt, dat dar Prinzessinnen up ehr Hoff as witte Duven rumfleegen. Man wenn he partuh en Prinzessin hebben will, denn so kann he so een kriegen, as se se dar up’e Hoff hebben. Un denn kümmt se anslept mit en lütte graue, ruge Esel mit lange Ohren. Um he de hebben will, fraagt de Oolsch, en anner Prinzessin kann he nich kriegen.

Nu kickt de Königssoehn nipp hen un ward de lütte rode Siedenfaden um’e eene Foot vun’e Esel wies, un do seggt he, ja, de schall se em man geven. Och, wat he dar denn mit will, fraagt de Hex. Dar will he up rieden, seggt he. Ja, dat schall he man doon, seggt se, man to lieker Tied treckt se de Esel weg. Wo sin Esel denn afbleven is, fraagt de Prinz, dat is sin, un he will ’n hebben. Ja, wiss, seggt de Hex un kümmt wedder anslept mit en ole verschrumpelte Wief ahn Tähns un mit bevern Hänne. En anner Prinzessin kann he nich kriegen, seggt se, um he de hebben will. Ja, dat will he, seggt de Prinz, denn he is al sin lütte rode Siedenfaden an de dare Oolsch ehr Finger wies wurrn.

Do ward de Hex so füünsch, se ramentert un fahrwarkt dar rum un haut allens in Stücken, wat se faat kriggt, un de Schören fleegen un susen de Prinz un de Prinzessin – de is nu wedder so smuck as ehrdem – um’e Ohren.

Do schoe’n se denn Hochtied maken, denn de Hex mutt ja holen, wat se toseggt hett, un de Prinz mutt de Prinzessin kriegen, eendoont, wat se sik naher infallen lett. Do seggt de Prinzessin to em, an de Hochtiedstafel, dar dörv he eten, wat he will, man he schall jo nich een Drüpp drinken, denn wenn he dat deit, denn so vergitt he ehr. Man an’e Hochtiedsdag denkt de Prinz dar lang’ nich mehr an, un he langt mit de Hand na en Beker Wien. Aver de Prinzessin passt nipp up un stött em an mit’e Ellbagen, dat de Wien oever dat Dischdook swappt. Do kümmt de Hex wedder tohööcht un haut um sik up Kannen un Schötteln, de Schören fleegen se man so um’e Ohren, jüst so as dat eerste Mal, as ehr dat up Schiet utlapen is.

Denn warrn se in’e Bruutkamer bröcht, un de Dör ward tomaakt. Do seggt de Prinzessin, nu hett de Hex holen, wat se toseggt hett, nu ward se se friewillig nix Gudes mehr doon; darum moeten se foorts utneih’n. Se will twee Stücken Brennholt in’t Bett leggen, seggt se, de schoe’n för se antern, wenn de Hex mit se snacken deit. Un he schall noch de Blomenputt un en Glas mit wat Water, de stahn dar in’t Finster, de schall he mitnehmen, un denn moeten se sik dör dat dare Finster rutsliekern un tosehn un kamen afste’.

As dat seggt is, so ward’t uck daan. Se sehn to un kamen afste’ rut in’e düstere Nacht, un de Prinzessin geiht vöran, denn se kennt de Weg; se hett ’n utspickeleert, as se as Duuv rumflagen is. Hen to Middernacht kümmt de Hex an’e Dör vun’e Bruutkamer un röppt dar rin; un de beide Brennholtstücken antern, un do meent se, dat Bruutpaar is dar binnen, un geiht wedder weg. Vör Dau un Dag is de Hex al wedder an’e Dör un röppt na se; un wedder antern de twee Brennholtsücken. Do meent se denn, se hett se seker; un wenn de Sünn upgeiht, denn is de Bruutnacht vörbi, denn hett se ehr Verspreken holen un kann denn all ehr Raasch an se utlaten un mit se afreken. Mit de eerste Sünnenstrahl störmt de Hex denn rin in’e Kamer – man dar finnt se keen Prinz un keen Prinzessin, man blots de twee Stücken Brennholt, de liggen dar in’t Bett un glupen ehr an un seggen nix. De haut se sodennig an’e Grund, se spliddern to dusend Stücken, un denn jaagt se afste’ achter dat utneihte Paar ran.

As de eerste Sünnenstrahl rutkümmt, seggt de Prinzessin to ehr Prinz, he schall sik mal umkieken, um he achter se wat sehn kann. Ja, seggt he, wied weg, dar süht he en düstere Wulk. Denn schall he de Blomenputt rüggwärts oever sin Kopp smieten, seggt de Prinzessin. He deit dat, un do kümmt dar achter se en grote, dichte Holt hooch. Un as de Hex dar ankümmt, do kann se dar nich ehrer dörkamen, as bet se gau na Huus lapen is un hett sik ehr Äx haalt un sik dar en Weg mit dör dat Holt haut.

Nich lang’ darna seggt de Prinzessin wedder to de Prinz, he schall sik mal umkieken, um he wat achter se sehn kann. Ja, seggt de Prinz, de grote, swatte Wulk is wedder dar. Denn schall he dat Glas Water rüggwärts oever sin Kopp smieten, seggt se. Un as he dat deit, do ward dar achter se en grote See vun. Dar kann de Hex nich roever, se mutt eerst nochmal na Huus lopen un halen ehr Backtrogg.

Wieldes is dat utneihte Paar na dat Slott kamen, ’nem de Prinz to Huus is. Se klarrn gau oever de Gaarnmuer un lopen dwars dör de Gaarn un witschen rin dör en apene Finster. Do is de Hex al dicht achter se. Do stellt de Prinzessin sik an’t Finster un puustet dal up’e Hex: Hunnerte vun witte Duven fleegen ut ehr Mund un susen un flattern de Hex um’e Kopp, un do ward de so splitterndull, se basst in luder Flintsteens, un dar steiht se noch as grote Flintsteen vör’t Finster.

Man up dat Slott, dar is nu idel Freud oever de Prinz un sin Bruut. Un sin beide grote Bröder kamen, fallen vör em up’e Kneen un beden em, he schall se dat vergeven, wat se em andaan hebben. He schall nu alleen dat heele Riek arven un regeern, un se woe’n sin true Ünnerdanen we’n.

In’e Wulf sin Buu un de Adler sin Klau

Dar is mal en König we’n un en Königin, de hebben en lütte Jung hatt. Een Dag woe’n de beiden mal tosamen utfahren, aver se’s Jung woe’n se nich mithebben. Man he will doch mit, un darum löppt he achter de Waag ran. He lett sik dar dör nix vun afbringen, un do lett de König nochmal anholen un seggt to de Prinz, wenn he düt sülverne Mess un düsse sülverne Gavel – de gifft he em –, wenn he de nimmt un rinbringt na sin Kinnerfruu, denn dörv he wedderkamen un mitfahren. Se woe’n so lang’ up em töven, bet he wedder dar is.

De Prinz nimmt dat sülverne Mess un de Gavel un löppt na’t Slott to. Man de König hett em man blots mit de dare Updrag rinschickt, dat he em losward; un as de Jung en lütte Stück lapen is un sik mal umkieken deit, do ward he wies, de Waag fahrt af. Do dreiht de Prinz foorts um un löppt wedder achter de Waag ran, man he kriggt ’n nich mehr faat. As he in en Holt kümmt, do will he de Weg afsnieden, man he verbiestert un löppt liek rin in en Wulfshöhl. De Wulf is woll to Huus, man he hett keen Hunger, he hett sik jüst düchtig wat to Bost neiht, un so deit he de Jung nix, he spelt mit em as en Hund.

As se sodennig vör de Wulfshöhl rumspringen, kümmt dar en Adler over se’s Köppe flagen, süht de Jung, sleit dal un kriggt em faat mit sin Klauen un flüggt weg mit em. He will em mit rupnehmen in sin Nest, dat liggt up en Insel buten in’e See; man ünnerwegens ward de Jung em to swaar, un do lett he em fallen. He fallt dal in’e See, un do kümmt dar foorts en Wallfisch un sluckt em oever.

As de Prinz en beten in’e Wallfisch sin Buuk legen hett, do ward em dat to langwielig. Do kriggt he sin sülverne Knief un Gavel ut’e Tasch un geiht bi un snittjern dar binnen rum. Dat kann de Wallfisch nich af; he blifft doot un drifft an Land.