De mutatie (Schaduwwereld van de sterren 2) E-Book

Jens Fitscher

• Herausgeber: epubli
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 87

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

0,5 miljard mensen stierven; slechts vijf overleefden. Ze raakten in een staat van metamorfe verlamming. Hun organen begonnen zich te hervormen en hun hele lichaamschemie paste zich aan de nieuwe omgevingsomstandigheden aan. Ze verlieten de aarde onopgemerkt in een ruimteschip van de indringers. De veranderingen hadden ook invloed op hun psyche en intellect. Op zoek naar voedsel zwierven ze door het enorme ruimteschip, onbewust van hun bestemming. Nieuwe instincten ontwaakten en oude morele codes werden verbrijzeld. Er begon een strijd, niet alleen om te overleven, maar ook onderling om de genegenheid van de twee enige vrouwen.

Leseprobe

Schaduwwereld van de sterren

Deel 2

De mutatie

Jens Fitscher

© 2025 Jens Fitscher

Illustratie: S. Verlag JG

Uitgever: S. Verlag JG, 35767 Breitscheid,

Alle rechten voorbehouden.

Distributie: epubli, een dienst van neopubli GmbH, Berlijn

1e editie

ISBN:978-3-565113-96-5

Dit werk, inclusief alle onderdelen ervan, is auteursrechtelijk beschermd. Elk gebruik zonder toestemming van de uitgever en de auteur is verboden en wordt zowel strafrechtelijk als civielrechtelijk vervolgd. Dit geldt in het bijzonder voor (elektronische) reproductie, vertaling, distributie en openbaarmaking van het werk.

eBook to Go S. Verlag JG® is een geregistreerd handelsmerk. (Ref.: 30 2016 104 436)

Het volgende verscheen als de schaduwwereld van de sterren:

Deel 1: Duistere Indringers

Deel 2: De mutatie

Deel 3: De plaag van het heelal

Deel 4: De nieuwe mensheid

Het pad naar perfectie is eindeloos. Alleen al het geloof dat je het kunt bewandelen, vereist meer dan een leven lang. Maar zodra je voet de eerste stap zet, wordt de wereld om je heen herboren en krijgt je leven zoals je dat kent een nieuwe betekenis.

Inhoud:

proloog

Ruimtetransport

Het schip van de naamlozen

Vecht tegen de agressors

Het ruimtestation

De overname

Metamorfose II

Gevechtsalarm

proloog

Ze lagen dicht bij elkaar op de vloer van het voormalige tankstationgebouw. Amanda had verschillende planken uit de kassaruimte tegen elkaar aangeschoven, zodat ze het slaapgedeelte aan drie kanten in een U-vorm omringden.

Het was min of meer een symbolische schuilplaats, zonder enig praktisch nut. Carla von Staufenberg had de winkel doorzocht en een paar kleine kussentjes gevonden die hen enig comfort moesten bieden.

"Ik zou nu liever in een moerassige modderpoel zitten!"

Amanda had verwoord wat de andere mannen ook dachten. Doordat hun lichaam zo drastisch was veranderd, waren ze veel menselijke gewoonten volledig kwijtgeraakt.

Er zijn echter recentelijk andere behoeften ontstaan die ze enkele weken geleden nog als ondenkbaar zouden hebben afgedaan.

Door de metamorfose die had plaatsgevonden, hadden hun lichamen behoefte aan bepaalde mineralen en sporenelementen. Deze moesten via het lichaamsoppervlak worden opgenomen.

Op aarde bestonden er verschillende manieren om dit te doen, maar die waren er niet meer.

Een ruimtetransporter van de Naamlozen nam hen mee aan boord, inclusief een tankstation, en lanceerde hen de ruimte in.

Amanda lag naast Logan, een voormalige soldaat die ze als haar partner had gekozen. Dit gedrag was even typisch als instinctief voor de nieuwe mensensoort die ze nu vertegenwoordigden.

Het oorspronkelijke menselijke ras was vernietigd, in slechts een paar uur uitgeroeid. Alleen deze vijf hadden het overleefd, maar slechts tegen een prijs die ze nog niet volledig begrepen, een prijs die ze begonnen te betalen.

Amanda siste zachtjes en sloeg haar arm om Logans borst. Hij was de sterkste van hen en daarom automatisch haar keuze.

Carla, de tweede vrouw in het rijtje, was al 72 jaar oud, hoewel ze er niet per se veel ouder uitzag dan Amanda, die 32 was.

Ook dit was het resultaat van de metamorfose die hun lichamen tot in de kleinste cel had veranderd. Geactiveerd door de intense straling van de Naamlozen, kregen ze een nieuw, maar totaal ander leven.

Het had zeven dagen geduurd om haar te transformeren in iets anders binnen de cocon die haar omringde.

Hoewel de basiskenmerken van hun menselijkheid nog steeds aanwezig waren, namen deze met de dag af.

Logan werd wakker door haar aanraking. Zijn linkerhand lag op de kolf van het CE TME-aanvalsgeweer, dat tegen zijn linkerzij rustte.

Een snelle blik op de liggende mensen overtuigde hem ervan dat er geen gevaar dreigde.

Een luid en zeer hoog zoemend geluid vulde de lucht sinds het schip hen aan boord had gebracht. Nu was het eindelijk voor iedereen duidelijk dat er vanuit de ruimte een aanval op aarde moest hebben plaatsgevonden.

Buitenaardse wezens hadden de aarde aangevallen en het leek erop dat ze hadden gewonnen.

Hoe dan ook, Logan had niemand anders gezien behalve Amanda, Carla, Festus en Samuel. Ze werden nu langzaam wakker, de een na de ander. Logan begon hun situatie te heroverwegen.

Het grootste probleem was het gebrek aan voedsel. Ze hadden nog genoeg water. Er stonden een paar kratten flessenwater in de opslagruimte van het tankstation. Ze konden het beschikbare voedsel echter niet gebruiken. Hun stofwisseling was te drastisch veranderd.

Het voedsel dat voor de mens werd geproduceerd, voldeed niet aan de eisen van haar nieuwe lichaam.

Ze waren gisteren op jacht geweest en hadden zich goed volgevreten. De overgebleven dieren zouden echter hooguit nog één maaltijd kunnen opeten.

Ze bevonden zich op een vijandelijk ruimteschip en wisten niet waar ze naartoe gingen.

Het enige positieve dat Logan in hun huidige situatie kon zien, was dat de naamloze indringers die het schip bestuurden, niet wisten dat zij aan boord waren.

Amanda sprong in één sprong bovenop hem en duwde zijn armen opzij.

"Wat is er met je aan de hand? Je bent zo stil en bedachtzaam."

Ze gromde en siste, en haar onderlichaam schokte nerveus op en neer naar hem toe.

"Logan keek recht naar haar blote borsten, spande zijn gespierde spieren, draaide zijn lichaam en gooide haar op de grond."

"Laat maar. We hebben op dit moment andere problemen dan je paringsinstinct."

“Spoilsport!” Ze wilde hem met haar vuist op de borst slaan, maar hij was sneller en greep haar met zijn hand vast.

Toen keek hij recht in de ogen van Festus, die aan de andere kant van de grond was opgestaan en hem en Amanda gadesloeg.

Logan kon zijn blikken, die vooral op Amanda gericht waren, niet waarderen.

Met een bezitterig gebaar legde hij zijn hand tussen Amanda's dij. Ze zweeg even verrast, en toen zag ze Festus ook naar haar kijken. Een luide grom ontsnapte uit haar keel.

Festus sloeg zijn ogen neer en liep tussen de planken door naar de opslagruimte . Carla en Samuel waren inmiddels ook wakker geworden.

We moeten eerst onze beperkte voedselvoorraad rantsoeneren. Carla, Amanda, zorg hier alsjeblieft voor. Verdeel het zodat het minstens de komende twee dagen meegaat. Tegen die tijd zouden we moeten hebben bedacht hoe we verder moeten gaan.

Logan stond ook op en deed wat rek- en strekoefeningen. Samuel, die links van hem had gelegen, volgde zijn voorbeeld.

Ruimtetransport

Logan stond met Samuel bij de kapotte voordeur en ze keken allebei naar buiten, recht in de duisternis van de ruimte.

Het laadruim van het transportschip was aan één zijde open, omdat het gehele tankstationcomplex, inclusief gebouw, pompen en ondergrondse tanks, te groot was om in één keer te worden beladen.

De Naamlozen hadden het gehele tankstationgebied uit de aardkorst gesneden tot een diepte van 50 meter en het in het transportschip getrokken.

Alleen het vrachtluik kon niet meer worden gesloten en de decompressie werd alleen voorkomen door de activering van een beschermend veld dat de open vrachtruimte afsloot van de ruimte.

Samuels blik werd volledig in beslag genomen door de miljoenen sterren die hier in de ruimte veel helderder leken dan op aarde.

Alleen Logan had het niet gemerkt. Hij had zich gerealiseerd dat de ATF Dingo, een gepantserd patrouillevoertuig met een bovengrondse wapenpost, waarmee ze hierheen waren gekomen, nog steeds op de plek stond waar hij hem gisteren had geparkeerd.

Festus stond aan de overkant, bijna aan de rand van het terrein, en keek naar de gigantische muur van de transporter, die links en rechts van hen minstens twintig meter hoog was.

De muur was bedekt met diverse, onbegrijpelijke patronen. Af en toe was de muur ook bezaaid met verhogingen en kuilen van verschillende groottes, waarvan niemand de functie begreep.

"We zullen ellendig verhongeren!"

Samuel was zichtbaar geïntimideerd.

"Op aarde hadden we misschien een echte kans gehad, maar hier niet."

Logan antwoordde eerst niet. Hij bleef naar de dingo kijken, maar zijn gezicht vertoonde een emotie.

Carla en Amanda hadden de gedode dieren in de vriezer gelegd om ze vers te houden. Hoewel het tankstation sinds gisteren was afgesloten van het elektriciteitsnet, bleef de vriezer zijn temperatuur behouden, die nu rond de min tien graden Celsius was.

"Je hebt al gestemd!"

Carla had geen vraag gesteld; het was een constatering. Amanda keek haar verbaasd aan.

"Jij en Logan, ik heb echt ogen in mijn hoofd. Hij accepteerde je als zijn partner, en jij koos hem uit de drie mannen."

Amanda knikte eenvoudig. "Nou, dan is mijn enige keus tussen Festus en Samuel."

Carla lachte kort. Nog maar twee weken geleden zou ze het idee als het begin van waanzin hebben beschouwd. Ze had immers een leeftijd bereikt waarop je eigenlijk niet meer aan het andere geslacht zou moeten denken, en al helemaal niet aan het krijgen van kinderen.

Maar nu, na deze vreemde transformatie van haar lichaam, merkte ze bijna elk uur nieuwe instincten en gevoelens in zichzelf op. Vooral haar voortplantingsdrift leek steeds actiever te worden, wat ze momenteel erg verontrustend vond.

Amanda leek in dit opzicht verder te zijn gekomen. Ze vroeg zich herhaaldelijk af waarom haar lichaam was getransformeerd terwijl miljarden andere mensen waren omgekomen.

Hun hele celstructuur was veranderd.

De buitenlandse invloed moet diep zijn doorgedrongen tot het rijk van oncogenen en tumorsuppressorgenen. Ze beet vrolijk de dikke voelsprieten van een van de dode dieren af en begon erop te kauwen.

Hun eetgewoonten waren ook veranderd. "Wat stond hen nog meer te wachten?"

"We zouden de hele hangar moeten opblazen. Dat zou een goede afleiding zijn om onopgemerkt het schip binnen te komen. Wat denk je?"

Logan keek naar Samuel.

"Ik weet het niet zeker. Hoe denk je dat te bereiken?"

"Als we de brandstofpompen in brand steken, zullen de ondergrondse tanks ontploffen!"

"En je bedoelt dat het hele schip daarbij niet vernietigd wordt?"

Logan kon deze vraag alleen maar met een schouderophalen beantwoorden.

"Wat als dit energieschild, dat zo prachtig voor ons schijnt, vernietigd wordt? Ik denk dat het vacuüm in de ruimte dan slechts enkele seconden nodig zou hebben om een einde te maken aan ons ellendige leven."

Samuels had natuurlijk gelijk met zijn sarcastische opmerking. Zo'n destructieve daad was geen optie. In plaats daarvan moesten ze proberen zo lang mogelijk in het geheim te opereren.

Zolang de naamlozen zich niet bewust waren van hun bestaan, waren ze relatief veilig.

Logan wilde net naar de dingo toe lopen toen Amanda hem bij zijn schouder tegenhield.

"Hier is uw laatste rantsoen," zei ze terwijl ze hem de dode rups toereikte.

Hij wierp een korte blik in haar nu smaragdgroene ogen. De iris was op een vreemde manier veranderd en weerspiegelde zijn eigen kleur . Beide ogen hadden nu een bijna identieke kleur.

De ogen van Carla, Festus en Samuel straalden nog steeds in hun oorspronkelijke staat, namelijk een soort demonisch rood.

Logan nam het dier langzaam uit haar hand en terwijl hij haar in de ogen bleef kijken, sneed hij met geweld de hoofdslagader van het dier open en trok er met zijn snijtanden een stuk uit.

Hoewel de dode rups al meer dan een halve dag in de vriezer lag, stroomde er nog steeds bloed uit het gescheurde vlees.

Logan likte er een stukje van terwijl hij dichterbij Amanda kwam.

Hij hield het karkas voor haar mond en nodigde haar uit om het te proeven. Amanda nam de uitnodiging onmiddellijk aan en begon het nog steeds stromende bloed te drinken.

Samen, bijna in koor, zetten ze hun scherpe tanden in het vlees dat Logan nog steeds vasthield.

Carla en Festus kwamen inmiddels ook bij de ingang van het loket aan en Carla hield Samuel het laatste dier voor.

"Laat je niet imponeren door die twee. Eet, je krijgt waarschijnlijk lange tijd niets te eten."